คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
หลังจากสงบสติอารมณ์และอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินไปหายัยปลายที่ห้องเพื่อให้ไปห้างฯเป็นเพื่อน
ก๊อกๆ “ไปห้างฯกันยัยปลาย !” ฉันเคาะประตูห้องยัยปลายแล้วพูด
“ไม่ไปอ่ะ จะอ่านหนังสือสอบ” คนในห้องตอบกลับ พอได้ยินคำตอบฉันเตรียมจะวีนแต่ต้องระงับอารมณ์ไว้เพราะไม่อยากเครียกบ่อยเดี๋ยวแก่ไว - -+
ปัง ! ฉันทุบประตูห้องยัยปลายเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าฉันเริ่มไม่พอใจแล้วนะ เมื่อฉันทุบประตูไม่ถึงวิก็มีเสียงตอบกลับมาว่า
“ไปรอที่รถแต่งตัวแปป !” ปลายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจและกำลังด่าฉันอยู่ในใจ
“โอเค ! อย่าด่าพี่ในใจอยู่ล่ะรีบๆแต่งตัว พี่ให้ 7 นาทีในการแต่งตัว ไม่งั้นหลังหมาแกกลับมาที่บ้านฉันจะไม่ให้กินอาหาร !” ฉันพูดแกล้งขู่ยัยปลายไปอย่างนั้นเองเพราะฉันรู้และยัยชะเอมรู้ ไม่สิทุกคนในบ้านต่างก็รู้ว่ายัยปลายรักสัตว์ขนาดไหน ยิ่งไอ้เจ้าฮาชิบ ไม่ใช่ๆมันชื่อฮาชิหมาของมันน่ะนะรักยิ่งกว่าเงินทองอีก - -+
เมื่อมาถึงห้าง E ฉันก็รีบดึงมือยัยปลายให้เดินตามทันทีเพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันเห็นป้ายเซล 70 % น่ะสิ ไม่ได้ๆฉันต้องเข้าไปดู ไปเลือก ไปชื้อ
“พี่มีน พี่จะรีบไปไหน” ยัยปลายว่า
“แกไม่เห็นเหรอย่ะ นั่นมันป้ายเซล 70 % นะ” ฉันพูดพลางลากยัยปลายให้เดินเร็วๆ
“สักวัน ...ของในบ้านมันจะทับพี่ตาย” ปลายพูดประชด
“ปากเหรอย่ะยัยปลาย ! อย่าบ่นเดินเร็วๆ”
ฉันและยัยปลายเดินเข้ามาภายในห้าง E แล้วรีบเดินต่อไปที่ร้านที่แขวนป้ายเซลร้านนั้น เมื่อเข้าไปในตัวร้านฉันก็ไม่รอรีบเดินเลือกนู้นชื้อนี่จนพอใจและเห็นยัยปลายยืนทำหน้าบุญไม่รับอยู่หน้าร้าน
“ช่วยทำหน้าให้มันดีๆหน่อยจะได้มั๊ย ยิ้มสิ !” ฉันพูดแล้วส่ายหน้าให้รู้ว่าฉันอ่อนใจแล้ว
“ก็คนไม่อยากมาอ่ะ จะให้ทำหน้ายิ้มทำไม” ปลายประท้วงกลับ
“โอเคๆ ฉันให้แกไปเดินมุมของใช้สัตว์เลี้ยงและพอฉันจะกลับ ฉันจะโทรบอก” ฉันว่า เมื่อฉันพูดจบยัยปลายก็ยิ้มขึ้นมาทันที
“ก็นับว่ายังมีเรื่องดีๆ” ปลายพูดก่อนจะเดินไปล็อคของใช้สัตว์เลี้ยง
หลังจากปล่อยยัยปลายเป็นอิสระ - -* ฉันก็เดินชื้อของร้านอื่นๆต่อไม่ว่าจะเดินไปร้านไหนพนักงานก็ทักฉันและยิ้มให้ฉันเสมอๆเพราะรู้ว่าฉันเป็นลูกค้าคนสำคัญน่ะสิ ><
“สวัสดีค่ะคุณมีนา ^^” พนักงานร้าน’ห้องเสื้อมาดาม’ ร้านที่ฉันเข้าบ่อยเป็นพิเศษออกมาทักทายฉันเป็นประจำทุกครั้งที่ฉันมาร้านนี้
“สวัสดีค่ะพี่ปิ๋ม” ฉันทักทายกลับ “วันนี้มีของใหม่มามั๊ยค่ะ” ฉันถาม
“มีคะ เดี๋ยวพี่เอามาให้ดูนะค่ะ น้องมีนได้เลือกคนแรกเลยนะเนี่ย คริๆ” ยัยพี่ปิ๋มพูดแล้วเดินเข้าไปหล้งร้านและยังทิ้งคำพูดวัยรุ่นไว้อีก - -+
ระหว่างรอยัยพี่ปิ๋มไปหยิบเสื้อผ้าที่มาใหม่มาให้ดูจากหลังร้านฉันก็เดินดูเสื้อในร้านเพื่อฆ่าเวลา แต่สายตาของฉันเหลือบไปเห็น ‘นักรบ ศิวะกร อนันต์เลิศศักดิ์’ นักแสดหนุ่มชื่อดังที่มีผลงานมากมายและเขาเคยเป็นเพื่อนฉันสมัยเรียนมัธยมด้วย ถ้าฉันได้เขามาเล่นเป็นพระเอกของเรื่อง บิงโก ! มันต้องเริ่ดและเก๋มาก ที่สำคัญเขาได้รับการโหวตให้เป็น ‘หนุ่มโสดที่สาวๆอยากเป็นแฟนด้วยมากที่สุด’
ฉันรีบเดินไปหานายนักรบทันที “นักรบๆ นายใช่นักรบใช่มั๊ย ^^” ฉันเดินไปถึงเจ้าตัวแล้วปล่อยคำถามทันที
“เอ่อ ..ใช่ครับ เฮ้ย ! มีน มีนา ใช่มั๊ย ^^” เขาตอบกลับ
“ดีใจจังที่นายจำฉันได้ คือฉันไม่อ้อมค้อมนะฉันอยากให้นายไปเล่นทีวีซิทคอมของฉันเป็นตัวพระเอกน่ะ ได้มั๊ย ? ” ฉันถามตรงๆ
“ทีวีซิทคอมของเธอ ? เอ่อ ..ตัวฉันน่ะไม่มีปัญหาหรอกนะแต่เธอต้องติดต่อทาง The media ที่เป็นต้นสังกัดของฉันก่อนน่ะ” นักรบบอก
“เรื่องนั้นน่ะไม่มีปัญหาหรอก ” ฉันพูดและชวนเขามานั่งที่ร้านกาแฟเพื่อคุยเรื่องบทและคาแร๊กเตอร์ ซึ่งเขาสนใจบทนี้เป็นอย่างมากและบวกกับความอยากลองเล่นซิทคอมของเขาแล้ว ฉันไม่รีรอโทรไปทางต้นสังกัดและผู้จัดการส่วนตัวของเขาทันที และปรากฏว่าทางบริษัทไม่มีปัญหาและฉันก็นัดเขาไปเซ็นสัญญาเรียบร้อยในวันพรุ่งนี้ที่บริษัทพ่อยัยเอิง
“พี่นักรบค่ะ ^^” ระหว่างที่คุยกันอยู่นั่นเองก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาทักเขาและยิ้มให้ฉันก็คิดว่าเป็นแฟนคลับที่ไหนได้ยัยผู้หญิงคนนั้นก้มหน้าไปหอมแก้มนายนักรบ =[]=
“มีน ผมขอตัวก่อนนะ ^^” นักรบพูดแล้วลุกออกจากเก้าอี้และเดินจูงมือหญิงสาวนิรนามคนนั้นออกไปจากร้าน หนุ่มโสด ? ไม่ได้แล้วยัยมีนต้องรู้ให้ได้ว่าเขากับยัยนั่นเป็นอะไรกัน ฉันรีบจ่ายเงินและเดินตามทั้งคู่ไปอย่างลับๆ
ฉันเดินตามทั้งคู่ไปได้สักพักก็ต้องตกใจทุกครั้งที่นักรบเดินผ่านผู้หญิงคนไหนก็ขยิบตา และส่งจูบให้ทุกครั้งไป แต่ยัยผู้หญิงที่เขาเดินด้วยก็ตาบอดมองไม่เห็นอาการของนายนักรบ - -+
“พี่นักรบค่ะ จีจี้ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะค่ะ” จีจี้ ผู้หญิงคนนั้นชื่อจีจี้
“ครับ ^^ เร็วๆนะพี่คิดถึง” นักรบว่าแล้วยิ้มให้จีจี้
“พี่นักรบอ่ะ ><” จีจี้พูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป พอยัยจีจี้อะไรนั่นเดินเข้าห้องน้ำไปก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาหาเขาแล้วยิ้มให้
“ครับ ?” นายนักรบพูด
“ไปเที่ยวกันมั๊ยค่ะ ^^” หญิงสาวที่เดินเข้ามาพูด
“แล้วทำไมผมต้องไปเที่ยวกับคนแปลกหน้าอย่างคุณด้วยล่ะครับ ^^”
“ก็เราจะได้รู้จักกันมากขึ้นไงค่ะ” หญิงสาวคนนั้นไม่พูดเปล่ายังเอามือไปลูบแผงอกของนายนักรบด้วย นักรบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดอะไรอยู่สักพักก่อนจะเอาไปแนบหูแล้วกรอกเสียงลงไป
“จีจี้ครับ พี่ต้องกลับก่อนนะคือทางต้นสักกัดเขาเรียกประชุมน่ะ” นักรบโทรหายัยจีจี้ที่อยู่ในห้องน้ำเพื่อโกหกและได้ไปลั๊นลากับผู้หญิงอีกคน
“ไว้ผมจะเลี้ยงข้าวขอโทษแล้วกันนะครับ บาย” นักรบวางสายจากยัยจีจี้ แล้วเดินจูงมือไปกับยัยผู้หญิงอีกคน ก่อนจะหันมาขยิบตาให้ฉันที่แอบอยู่ตรงตู้กดน้ำ เมื่อเขาขยิบตาให้ฉันแกล้งทำเป็นเตะตู้กดน้ำแล้วโวยวายว่า “ตู้เสียรึไงทำไมโค๊กที่กดไม่ออกมา - -+”
นักรบเดินหายไปแล้วฉันจึงเลิกเล่นละครปัญญาอ่อนทันที ฉันเดินกลับไปที่ร้านพี่ปิ๋มก่อนจะเลือกเสื้อผ้าที่มาใหม่และโทรหายัยปลายเพื่อจะกลับบ้าน
“ฮัลโหลปลาย ฉันรอที่รถนะ” ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“โอเคๆ” อีกคนตอบกลับมา
ความคิดเห็น