คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
บทนำ
“พี่ ค่ะ พี่ป๊อกอยู่ไหนค่ะ น้องรออยู่หน้าคณะแล้ว นะค่ะ” ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับ พี่สาวสุดสวยที่ฉันนับถือเหมือนพี่ >_< ฉันเป็นเด็กใหม่ที่ มหา’ลัย ICHL ฉัน โอนหน่วยกิจ มาจากสงขลาเพิ่งเริ่มเรียนเข้าอยู่ปี 3 คณะสถาปัตร ณ มหา’ลัย หรู ICHL ที่คนอื่นฝ่ายฝันว่าจะมาเรียนที่นี้
(อาย พี่ขอโทษนะ พอดีพี่รถเสียอยู่ที่บ้าน อายกลับบ้านเองได้ป่าว) ฮะ ฉันต้องกลับบ้านเองอีกหรอ -_- จำได้ว่า ฉันเพิ่งย้ายเข้ามากรุงเทพได้ 3 วัน เองนะ ฉันยังไม่คุ้นสถานที่ ถึงจะครั้งที่ 2 แล้วที่ฉันต้องกลับบ้านเอง โดยมีข้อแก้ตัวจากพี่ป๊อก มากมายไม่เว้นแต่ละวัน
“ได้ ค่ะ พี่ป๊อก แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปนะค่ะ อาย ขี้เกลียจขับรถ” พอดีตอนย้ายเข้ามาในกรุงเทพฉันขับรถมาเองเลยมีรถส่วนตัวใช้ในกรุงเทพ >< 5555 (ถ้าท่านางเองเรื่องนี้คงจะบ้า -_-)
(ค่าคุณน้องสุดรัก เดี่ยวไปเตรียมทำของอร่อยๆให้ทาน นะ บาย) หลังจากวางสายฉันรีบก้อเดินออกจาก มหา’ลัย เพื่อจะมายื่นที่ป้ายรถเมล์ พี่ป๊อกเป็นพี่สาวที่ฉันรักตั้งแต่เราอยู่ ม.ต้น จนถึง บัดนี้เราก้อยังรักกันกลมเกลียว >_< เหมือนพี่น้องเกิดคลานตามกันมา พอเข้ากรุงเทพฉันไม่รู้จะไปอยู่ไหนดีเลยโทรหาพี่ป๊อกให้จัดการให้ แต่พี่ป๊อกไม่ยอมให้ฉันไปอยู่คนเดียวเลยให้ฉันย้ายไปอยู่ที่บ้านพี่ป๊อก เพื่อจะตอบแทนที่ฉันจำว่าวันทำอะไร ฉันซื้ออะไรให้บ้าง ประมาณนี้แหละ
ไม่ทันใดฟ้าเริ่มมืด สงสัยฝนจะตกรีบกลับบ้านดีกว่าเดียวพี่ป๊อกจะเป็นห่วง คริ คริ
“ระวัง!!!” มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งมาจากสนามบาสที่ฉันกำลังเดินอยู่ใกล้ พอฉันหันกลับเห็นลูกบาสลอยเข้ามา
ตุ๊บ!!!!!!!!!!
มันกระแทกเข้ากับหัวแสนสวยของฉัน T^T แล้วก้มของฉันก็ลงไปนั่งก่องอยู่บนพื้น เจ็บชะมัด T^T
“เป็นไรมากไหม” เขายืนมือมากตรงหน้าทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไป >< แม่แทบกรี๊ดดดด เค้าหล่อทรงผมธรรมดา โครงหน้ารับกับทรงผมได้ดี ออร่าทะลุ หน้าเค้าเนียนมาก >o< และลักยิ้มอันมีเสน่ห์ ผู้ชายอะไรน่ารักโคตร ฉันเอื้อมมือไปจับผู้ชายตรงหน้า แล้วลุกขึ้นมา อุ๊ย!!! มือนุ่มอ่า
“เป็นไรมากไหมครับ ^^”
“เอ่อ…..ไม่ค่ะ ^^;;” มันหายดีตอนที่เห็นหน้าหล่อของนาย -.,- ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือดูเวลา O_O เหลืออีกไม่ กีนาทีจะ 6 โมงเย็น สายแล้วยิ่งดึกๆ ฉันกลับไม่ถูกตายแล้ว “ฉันไปก่อนน่ะค่ะ บาย” ฉันโบกมือ บะบายลวก แล้วรีบวิ่งสุดชีวิต >_< ขอให้ทันรถเมล์สายเวลา 6 โมงเย็นที่เพี้ยง
ตึก ตึก ตึก
เสียงฉันเร่งฝีเท้าวิ่งด้วยรองเท้าสันสูงแบบนักศึกษา -_- เกะกะซะมัด ฉันเร่งฝีเท้าสุดจนถึงป้ายแต่ก็สะดุดล้ม จนได้ O_o เอ๊ะ!!! นั้นรถเมล์ฉันรีบลุกขึ้น ฉันก็ลงไปกองกับพื้น แต่ไม่ทันไรรถเมล์ก็ออกจากป้าย โธเอย!!! รอกันไม่ได้รึไร (รถเมล์จ๊ะ ไม่ใช้รถส่วนตัวจ๊ะ นางเอง -_-)
“โอ้ย!!!” ฉันล้มลงเพราะขาแพง T^T ฉันจะกลับบ้านยังไงเนียน ฉันพยายามลุก แต่ก็ลุกไม่ ฉันต้องไปนั่งกุบข้อเท้าตัวเอง T^T อายคนจังนั่งกับพื้นดินหน้า มหา’ลัย
“เป็นไรมากไหม” ฉันไปมองต้นเสียง นี้นายคนเมื่อกี้ คริ คริ >_<
“มะ…..ไม่เป็นไร” ฉันบอกนายคนนั้น แล้วพยายามลุกขึ้น แต่คงเพราะว่าข้อเท้าฉันยังเจ็บ ไม่น่าวิ่งด้วยรองเท้าสันสูงเลย T^T ร่างฉันเลยโงกเงนทำท่าจะล้มไปกองกับพื้น แต่นายนั้นเข้ามารับร่างฉัน >o<
“ไว้ไหม ให้ผมพาไปส่งที่บ้านเถอะ”
“อื้อ……ก็ได้” ฉันไว้ใจเขาถึงขนาดนี้เลยหรอ -_- ถึงได้ตกลง กับคนแปลกหน้าให้ไปส่ง ถึงบ้าน -_-^
“เด่วรอผมอยู่ที่ป้ายรถเมล์นะ เด่วผมจะไปเอารถมารับ ^^” เขาพูดแล้วประคอบร่างฉันให้ไปนั่งที่ป้ายรถเมล์
“อื้อ” ฉันตอบกลับไปสั้นๆ แล้วนายนั้นก็หายเข้าไปใน มหา’ลัย ปล่อยให้ฉันนั่งรอ ว่าไปแล้วเค้าก็นิสัยดี >_< นะ แต่ไม่ทันไร เค้าก็เค้ามาประคอบร่าง ฉันให้ไปยังรถ TOYOTA YARIZ สีขาว ซึ่งจอดเทียบฟุตบาท
“ผมไม่รู้บ้าน คุณ คุณช่วยบอกผมหน่อยนะ ^^” เขาออกรถไปอย่างช้าๆ
“เอ่อ……นาย” ฉันหันไปเรียหลชกนายคนนั้นที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ชั่วคราว T^T เสียดายอ่า
“มีไรหรอ” นายนั้นถามขึ้นมาในขณะตายังมองไปยังข้างหน้า
“ป่าว นะ” ฉันตอบส่งๆไป เออ แล้วฉันจะเรียกเค้าทำไม +_+ ที่จริงอยากจะถามชื่อแต่ไม่กล้าถาม มันเขินยังไงก้อไม่รู้ >_<
“ผมชื่อ ศิริฤทธิ์ เรียกสั้นว่า ริท ก็พอ” เอ๊ะ เค้าอ่านใจฉันออกด้วยหรอ ฉันมองเค้าแบบ งง
“ผม รู้ว่าคุณอยากถาม ^^”
“ออ เดียวเลี้ยวซ้ายนะ เข้าไปไหนหมู่บ้าน ฤทัยวรรณ” ฉันบอกทางไปยังบ้านฉัน ในขณะที่ฝนเริ่มตกไม่หนักมากนัก
“คุณอยู่หมู่บ้านเดียวกับผมเลย ดิ ว่าแต่บ้านคุณหลังไหน” เค้าเริ่มชะลอรถ
“หลังที่ตรงข้ามกับซอย ที่คนรวยๆเค้าอยู่กันนะ”
“ออ ได้” เค้า จอดรถตรงหน้าบ้านฉันพอดิบพอดี แต่ฉันยังออกไปไม่ได้ ฝนก็ตก ขาก็เจ็บ T^T ทรมานสุด
“ ริท” ฉันเอยชื่อเค้าครั้งแรก >< เหมือนได้ทองเลยหล่ะ
“มีไร ^^” ฉันชอบรอยยิ้มเค้านะ
“นาย มีร่มไหม” ฉันถามออกไป จะให้ออกยัง ไง หล่ะ ฝนตกหนักอย่างนี้
“ออ มีนะ เดียวฉันไปรับ” เค้า หยิบร่มจากเบาะหลังนั้นเค้าก็ลงจากรถ แล้วเดินมาเปิดประตูกางร่มให้ แล้วช่วยประคอบฉันเข้าบ้าน
“นายเปียกหมดแล้ว” ฉันเค้ามายืนหน้าบ้าน ด้วยมีเค้าประคอบฉันไว้อย่างดี
“เอา อายเป็นไรมา” พี่ป๊อกเห็นสภาพที่อ่อนแอสุด เลยเข้ามาประคอบแทน
“พอดี หกล้มนะค่ะ ^_^” ฉันส่งยิ้มเพื่อไม่พี่ป๊อกเป็นห่วง “พี่ป๊อก นี้ ริท เพื่อนน้องค่ะ”
ฉันหันไปแนะนำตัวริท โกหกไว้ก่อนว่าเพื่อน ไม่งั้นมียาวแน่
“ผม ริท ครับ ^^”
“กรี๊ดดดดดด >_< ฉันฝันไปใช้ไหม” เป็นไร อยู่ดีๆ พี่ป๊อกก็กรี๊ดออกมา -_-
“ป่าวหรอครับ ^^ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ริท บอกลาฉันกลับพี่ป๊อก พี่ป๊อกก็ยังเขินอยู่เมื่อริทส่งรอยยิ้มมาให้
“จ๊ะ บาย” ฉันพูดลาริท ในขณะพี่ป๊อกยังบิดตัวเขินเป็นเกลียว
ความคิดเห็น