รักสุดใจยัยสาวหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #6 : รักสุดใจยัยสาวหน้าหล่อ 6

ณ โรงพยาบาล ห้องไอซียู

“ยัยแบม อย่าเป็นอะไรไปน่ะ  เธอจะต้องอยู่กับพี่”

น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยกลั่นกรองออกมาจากปากของผม

ผมนั่งไม่ติดเก้าอี้ ไปยืนอยู่ข้างๆประตูอย่างใจจดใจจ่อ

น้ำตาลูกผู้ชายล้นเอ่อออกมาอย่างไม่อายอีกหนึ่งชีวิตที่นั่งเก้าอี้ถัดจากผมไป

2-3 ตัว  เป็นคนๆเดียวกันกับที่เข้ามาบอกมาอาจารย์

 เป็นคนๆเดียวกันกับที่ผมพยายามหลบหน้าหลบตา

 ยัยทอมหน้าหล่อนั่นแหละ ความรู้สึกของเธอก็คงไม่ต่างจากผม   

ไอบอล ไอบอมบ์ อาจารย์  พากันกลับไปหมดแล้ว 

ในบรรยากาศที่เงียบสงัด

ยัยทอมก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา

“นาย นายเป็นพี่ชายของแบม และเป็น... แฟนของนุ่นด้วยใช่มั๊ย”

ยัยหน้าหล่อถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำเอาผมเสียววาบไปเหมือนกัล

“ใช่ ทำไม ”

ผมตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าผู้ถาม  

“ก็ไม่ทำไมหรอก แค่จะบอกว่า นายน่ะเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของชั้น

 ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน  อ้อ...  ลืมไปเลย ชั้นชื่อ พาย

 เป็นเพื่อนสนิทของแบม และก็เป็นอดีต แฟนของนุ่นด้วย”

ยัยทอมกล่าวเรียบๆแต่ฟังดูขลังค์ดีน่ะ

ผมไม่พูดอะไร เหมือนฟังลมพัดไป

“ผลั๊วะ”

สักพักหมอ ก็ออกมาจากห้อง ไอซียู

“อาการของน้องผมเป็นไงบ้างครับหมอ”

“ปลอดภัย แต่ก็ยังถือว่าน่าเป็นห่วง พยายามให้พักผ่อนมากๆ

 อย่าให้ผู้ป่วยเครียดบ่อยๆ เพราะมันจะส่งผลต่อการกำเริบอีกครั้ง”

คุณหมอกล่าวจบก็เดินออกไป ผมเริ่ใคลายกังวลมากขึ้น

ผมแยกตัวออกไปข้างนอก เพื่อโทรศัพท์รายงานพ่อกับแม่

ที่ติดงานอยู่ที่อังกฤษ เรื่องยัยแบม

 ผมกลับเข้ามาอีกที ยัยทอมบอยก็หลับคอพับคาเก้าอี้ ไปซะแล้ว

 ใบหน้าของเธอดูสดใสเปล่งปลั่ง ประกอบกับผมยาวๆ สีดำ – แดง

มันดูเข้ากับใบหน้าของเธออย่างมาก ผมเดินเข้าไปลูบหน้าของเธอเบาๆ

เหมือนตกอยู่ในภวังค์

“เมี๊ยววววววว” และผมก็สะดุ้งตื่นจวกภวังค์ขึ้นมาทันที

 เมื่อได้ยินเสียงแมวจรจัดร้องดังขัดจังหวะ  เดี๋ยวปั๊ด!!! จับเชือดซะเลย

นี่

“นี่ นี่ ตื่นได้แล้ว นี่” ผมเขย่าตัวยัยทอมให้ตื่น

“ผู้หญิงบ้าอะไรฟ่ะ ขี้เซาชะมัด” ผมบ่นเบาๆ

“หือ... ฮ้าวววว... แบมเป็นยังไงบ้าง ฮึ”

ยัยทอมบอยท่าทางสลึมสะลือ ครึ่งหลับ ครึ่งตื่น ถามถึงยัยแบม

“ปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว  เธอกลับบ้านไปได้แล้ว”

“อืม.. งั้นชั้นกลับก่อนก็แล้วกัน”

ยัยทอมตอบรับ แล้วลุกขึ้น บิดขี้เกียจ เดินตรงไป จะกลับบ้าน