ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: EP 2 :: ผะ ผะ ผะ ผี งั้นหรอ?
Title : ติสแตก
Couple : MINHO X TAEMIN
Author : Scott
EP 2
ผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด มองตรงมาทางผม
ผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด เดินเข้ามาหาผม
ผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด กำลังจะแทงผม
“ ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ผม ไม่ ไม่ อย่า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“นาย นาย เฮ้ย! ตื่นดิ ฝันไรวะเนี่ย ตื่นๆๆๆๆ”
“เฮ่ยย!”
ผม สะดุ้ง ลืมตาขึ้นมามองเจ้าของเสียงที่เรียกผมอยู่ แต่เดี๋ยวนะ ผมเพิ่งลืมตา แสดงว่าผมหลับไปอ่ะดิ ผมฝันงั้นหรอ อมก. (โอ้มายก๊อดดด) โคตรเหมือนจริง แล้วผมอยู่ไหนวะเนี่ย
“เฮ้ นายอ่ะ โอเคแล้วยัง” คนนี้สินะที่ปลุมผมเมื่อกี๊ ตาดุเป็นบ้าเลย
“เอ่อ....โอเคแล้วฮะ” อดที่จะตอบเสียงอ่อยไม่ได้ ก็ตาคนตรงหน้านี่เหมือนจะจิกผมเลยอ้ะ
“นายเป็นลมไปเนี่ย ตกใจหมดเลย อยู่ๆก็ล้มไปซะงั้น ... เราชื่อคีย์ คิมคีย์ ปี3วิศวะ นายอ่ะ?”
“แทมิน ... อีแทมิน ปี1 ศิลปกรรม”
“อ้าว ก็รุ่นน้องอ่ะดิ ว่าแต่เด็กสินกำมาทำไรที่ตึกวิศวะเนี่ย ?”
“มาเอาของน่ะฮะ แต่ว่ามากับรุ่นพี่ ยังไม่ทันไรอยู่ๆก็หายตัวไปเฉยเลย” พี่จงฮยอนอ่ะสิครับ หายไปดื้อๆเลย
ผม มองซ้าย มองขวา มองรอบๆเหมือนผมจะไม่ได้อยู่ในมหาลัยแล้วล่ะครับ เพราะมีเตียง โต๊ะ ตู้ ทีวีพร้อม แถมข้างๆยังมีเหมือนกองกระดาษเต็มไปหมด สงสัยพี่คีย์จะทำงานอยู่
“กินอะไรไหม พี่จะไปเอามาให้ รองท้องสักหน่อย หน้ายังซีดอยู่เลยน่ะ”
พี่ คีย์หันมาพูดกับผม ผมเลยพยักหน้าให้ไปที เป็นอันตกลงว่าผมขอฝากท้องไว้ที่พี่นะ แล้วพี่คีย์ก็เดินออกนอกห้องไป ใจดีจริงๆเลย ผมว่าดูดูไป พี่คีย์ก็น่ารักดีนะ ถึงแม้จะดูเหวี่ยงๆไปบ้างก็เถอะ ผมคงไม่โดนหลอก วางยาอะไรงี้หรอกใช่ไหม ผมไม่ได้เชื่อคนง่ายนะ!
แกร๊กกก~
“ตกลงคิดชื่อโปรเจคออกยังคีย์?”
ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่หน้าประตู เห็นผู้ชายคนนึงที่กำลังเอาผ้าเช็ดผมที่เปียกอยู่เบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับผม
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก~ หัวใจผมเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา
เฮ้ยยยยย เฮ้ยยยยย เฮ้ย นั่นมัน ผะ ผะ ผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเห็นเมื่อคืน ผู้ชายใส่เสื้อชอป ถือมืด
“อ๊ากกกกกกกกก ผะ...ผี ผี ผี ผีอย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!!!!” แหกปากไว้ก่อนครับ มันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้ว อ๊ากก ทำยังไงดี
“นี่.....ฉันไม่ใช่ผี นี่นาย”
อ๊า กกกกกกก มันแตะไหล่ผม มันแตะไหล่ผม ช่วยด้วยๆๆๆๆ ผมหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นไหว้ ท่องนะโมยี่สิบตลบ มือมันก็ยังแตะที่ไหล่ผมอยู่ แล้วมันก็เขย่าๆๆๆตัวผม มันต้องบีบคอผมแน่ๆ ทำไงดีๆๆๆ ฮือออ
“แทมิน แทมิน ลืมตาก่อน พี่เองๆ” เสียงพี่คีย์ๆๆ เรียกผมเอาไว้ ผมลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าพี่คีย์แล้วเกาะแขนไว้แน่นเลยครับ
“พี่คีย์ๆๆ ผมเห็นผีอ้ะ เป็นผู้ชาย เห็นตั้งแต่ที่ตึกวิศวะแล้วพี่ มันต้องตามผมมาแน่ๆ ช่วยผมด้วยๆ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆ แทมิน ผีอะไรกัน ไม่มีหรอก ใช่ไหม มินโฮ”
หืมม มินโฮ?? ใครวะ??
แล้วผมก็ได้คำตอบเมื่อผมมองตามสายตาพี่คีย์ไปป๊ะ เข้ากับผู้ชายตัวสูงคนนั้น เฮือกก! ...... หรือเค้าจะไม่ใช่ผี
“แทมิน นี่เพื่อนพี่ ชื่อชเว มินโฮ มันเป็นคนเจอแทมินเป็นลมอยู่ที่ตึก เลยพาแทมินมาที่คอนโดมันก่อนน่ะ พี่เลยมาอยู่เป็นเพื่อนเนี่ย”
เหมือน ผมจะจับใจความได้ว่า มินโฮคนนี้เจอผมเป็นลม แล้วพาผมมาที่นี่ ที่เป็นคอนโดของเค้า ผมเข้าใจถูกใช่ไหมฮะ อมก. (โอ้มายก๊อด) ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“งั้นก็ไม่ใช่ผีอ่ะสิ” บ่นงุบงิบกับตัวเอง
“ก็ไม่ใช่อ่ะสิ นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ” เฮ้ ผมว่าผมบ่นเบาๆแล้วนะ ดันได้ยินอีก
“ก็เมื่อคืน นายน่ากลัวนิ่ ถือมืดออกมาเดินตอนกลางคืน แถมยังอยู่หน้าห้องB2 อีกตะหาก”
“ก็ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นตึกมา เลยออกมาดูเฉยๆว่าใครมาทำอะไรดึกๆดื่นๆ แล้วที่นายเห็นว่ามีดน่ะ จริงๆคือไขควง นายหลอนไปเองแล้ว”
เพล้ ง~! รู้สึกเหมือนหน้าแตกละเอียดยับเยินไปเลยครับพี่น้อง เพราะพี่จงฮยอน พี่จงฮยอนคนเดียว ทำผมแอบเชื่อ..แค่แอบเชื่อนะครับ แค่แอบเชื่อเท่านั้น จริงๆผมไม่ได้กลั๊ววว ผีเผออะไร
“กินมาม่าไปก่อนแล้วกันนะแทมิน ห้องไอ้คุณชายนี่มันไม่มีอะไรเล้ย” เสียงพี่คีย์ขัดขึ้นมา พร้อมชามมาม่าใบใหญ่ยื่นมาให้ผม
“ขอบคุณฮะ”
แล้ว ผมก็ก้มหน้าก้มตาสูดมาม่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่กล้าเงยหน้าหรอกครับ เหมือนมีคนจ้องอยู่ แล้วจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณชายเจ้าของห้อง ที่พี่คีย์เรียก
ผมเห็นพี่คีย์เก็บข้าวของที่วางกองอยู่ให้เป็นระเบียบกว่าเดิม แล้วเดินไปหาเพื่อนตัวสูงของเค้า
“กลับ ก่อนนะมินโฮ น้องแทมินฟื้นแล้ว คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ พาน้องเค้าไปส่งด้วยนะเว้ย โทษฐานทำให้น้องเค้าตกใจจนเป็นลม แล้วเจอกันๆ ..... แทมินพี่กลับก่อนนะ คงได้เจอกันอีกเร็วๆนี้”
พี่คีย์พูดเสร็จก็ก้าวฉับๆ ไปเลย ผมยังไม่ทันขยับปากร่ำลา แล้วก็ขอบคุณพี่เค้าเลยครับ ไปไวจริงๆ ......
แต่ว่าตอนนี้ก็เหลือแค่ผม กับ ไอ้คุณชายแล้วสิครับ เอ่อ ผมรู้สึกเกร็งแปลกๆ ก้มลงกินมาม่าต่อดีกว่า
“ปากเลอะน่ะ”
สัมผัส แผ่วเบาแตะตรงมุมปากช่วยเช็ดคราบอาหารออกไป ทำให้ผมยิ่งรีบก้มหน้างุด เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเลยครับ บอกตรงๆว่าอาย อายมากจริงๆครับ
อายที่ตัวเองกินเหมือนเป็นเด็กมูมมามเลย ให้ตายเซ่!!
“เอ่อ..คอนโดนายอยู่ตรงไหนอ่ะ”
แล้ว ก็เป็นผมที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาหน้าไอ้คุณชายมันอยู่ใกล้มากเลยครับ รู้สึกเหมือนมันยิ้มมุมปากยังไงไม่รู้
ยิ่งเห็นหน้าไอ้คุณชายใกล้ๆ แบบนี้แล้วรู้สึกว่าทำไมดูดีจังวะครับ หน้าคมมากๆ ตาโต จมูกก็โด่งเป็นสัน โอยยย เหมือนเทพเจ้ากรีกมากเลยครับ เหมือนงานศิลปะที่ผมเคยลองวาด สุดยอดจริงๆครับ ถ้าผมกลับห้องไปเมื่อไหร่ผมจะลองหาหนังสือมาเทียบดูชัดๆไปเลย คิดแล้วอยากจับดินสอจริงๆ
“ก็ใกล้ๆกับมหาลัยนี่ล่ะ อยากกลับเลยหรือ” เสียงทุ้มถามผมเบาๆ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าไปสบตาตอบ
“ก็ ไม่รบกวนนายแล้ว กลับเลยดีกว่า ถ้าใกล้มหาลัยก็ไม่ต้องไปส่งหรอก งั้นคงกลับถูก ไปนะ ขอบคุณที่ช่วยไว้”
พูด จบผมก็โค้งให้พอเป็นพิธี แต่ตอนที่ผมกำลังจะเดินออกไป ก็มีมือมารั้งเอาไว้มือผมเอาไว้ เอ๊ะ! หรือผมจะลืมอะไร เดี๋ยวนะหรือว่า......
‘ชามมาม่า’
เออว่ะจริงด้วย มันต้องเรียกผมให้ไปเก็บชามก่อนแน่ๆ
“เออ โทษที ลืมเก็บชาม จะเอาไปเก็บให้เดี๋ยวนี้แหละในครัวใช่มะ” ขณะที่ผมกำลังจะหมุนตัวไปหยิบชามที่พื้น
“ป่าว ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาเก็บ แต่ว่า.....จะไปส่ง.....รอก่อนได้ไหม??”
เค้า รั้งมือผมไว้เบาๆพร้อมส่งยิ้มบางๆมาให้ ก่อนจะไขข้อข้องใจด้วยประโยคคำถาม เอ๊ะ!หรือประโยคคำสั่ง แต่....มันก็คล้ายๆประโยคขอร้องด้วยนะ
ผม เดินตามเจ้าของร่างสูงลงมาที่ใต้คอนโดเพื่อจะมาเอารถ เป็นคอนโดที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย มันอยู่แค่หน้ามหาลัย แล้วหอผมก็เลยไปแค่2ป้ายรถเมล์ จริงๆผมเดินกลับเองก็ได้ จะขับรถไปให้เปลืองน้ำมันทำไม แต่ผมก็เป็นคนดีครับ ไม่อยากปฏิเสธคนมีน้ำใจเท่าไหร่
“คันนี้แหละ”
กึก~ เสียงเซ็นทรัลล๊อคดังขึ้น ทำให้ผมมองตามรถที่มีไฟกระพริบ อมก.!! BMW สีดำเคลือบด้าน เนื้อMatte ป้ายแดง ซีรี่ย์ไหนไม่รู้ล่ะ มันดูดีซะจนผมยืนอึ้ง แต่สงสัยจะอึ้งนานไปหน่อยเจ้าของรถเค้าจึงเดินมาสะกิดให้ขึ้นรถไปด้วยกัน
“จริงๆหอฉันก็อยู่เลยไปนิดเดียวเองนะ เดินไปก็ได้ เกรงใจอ่ะ”
“ไม่เป็นไร นายพึ่งฟื้นถ้าเดินไปแล้วเป็นลมไปอีกจะทำยังไงล่ะ” อ๋อ เค้าหวังดีนี่เอง
“ไว้ครั้งหน้าจะเดินไปส่งแล้วกัน”
หืม มมม เอ๊ะ! เมื่อกี๊ไอ้คุณชายมันพูดว่าอะไรนะครับ อะไรครั้งหน้าๆ ว่าจะหันไปถามอีกครั้งว่าพูดว่าอะไรนะฟังไม่ชัด แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะมันดันยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ได้ยินแว่วๆว่าจะพาผมไปส่ง สงสัยจะคุยกับพี่คีย์
เป็นอันว่าผมก็ได้นั่ง BMW คันงาม และมาลงหน้าหออย่างสง่างาม อดที่จะหันไปขอบคุณคนที่ขับมาส่งไม่ได้
“นี่ ขอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้ชื่อ นี่”
ห๊ะ! อะไรวะ มือผมชะงักค้างกับการปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วเหมือนผมจะทำหน้างงเกินไปเค้าเลยขยายความให้
“ฉันมีชื่อ นายก็รู้จักชื่อฉันแล้ว ฉันไม่ได้ชื่อ..นี่” โอ้โห ชัดเลย หยุมหยิมเป็นบ้า นี่เห็นว่าหน้าตาดี มีน้ำใจมาส่งหรอกนะ
“ขอบคุณนะ ชเวมินโฮ” ก็ต้องพูดออกไปสักนิด
อาการ ยิ้มบางๆอย่างงั้นหมายความว่ายังไงวะ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นคนยิ้มนะครับ แต่ยิ้มนี้...มันแปลกออกไป เอาเถอะครับ ผมว่าผมรีบเข้าหอ ทำงานอะไรต่อมิอะไรของผมให้เสร็จจะดีกว่า
“แทมิน”
“หืม”
“ป่าวๆ ไม่มีอะไร” อ่าวไรวะ แล้วจะเรียกทำไมนี่
“รีบเข้าห้องไปพักผ่อนเถอะ”
“อืม ไปนะ”
TBC
:: ทอล์ค ::
ต้องขอบคุณทุกคนที่หลุดเข้ามาอ่านจริงๆนะคะ (ฮืออ ซึ้งใจ)
เลยเอาตอนที่สองมาฝาก ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ถูกใจไหม คุณพระเอกออกมาแล้วนะ
สำหรับคนที่รอคู่รอง (มีใครรอหรือเปล่า?) ตอนหน้ามาแน่นอน
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า
เป็นกำลังใจให้เด็กติสกับคุณชายด้วยนะคะ
ป.ล. เว้นบรรทัดอย่างเมามันส์ เพื่อความตื่นเต้น
ป.ล. อีก แฮปปี้เบิ๊ดเดย์ คิมจงฮยอนค่า (ใครชอบรูปนี้แง๊บไปได้เลย)
Couple : MINHO X TAEMIN
Author : Scott
EP 2
ผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด มองตรงมาทางผม
ผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด เดินเข้ามาหาผม
ผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด กำลังจะแทงผม
“ ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ผม ไม่ ไม่ อย่า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“นาย นาย เฮ้ย! ตื่นดิ ฝันไรวะเนี่ย ตื่นๆๆๆๆ”
“เฮ่ยย!”
ผม สะดุ้ง ลืมตาขึ้นมามองเจ้าของเสียงที่เรียกผมอยู่ แต่เดี๋ยวนะ ผมเพิ่งลืมตา แสดงว่าผมหลับไปอ่ะดิ ผมฝันงั้นหรอ อมก. (โอ้มายก๊อดดด) โคตรเหมือนจริง แล้วผมอยู่ไหนวะเนี่ย
“เฮ้ นายอ่ะ โอเคแล้วยัง” คนนี้สินะที่ปลุมผมเมื่อกี๊ ตาดุเป็นบ้าเลย
“เอ่อ....โอเคแล้วฮะ” อดที่จะตอบเสียงอ่อยไม่ได้ ก็ตาคนตรงหน้านี่เหมือนจะจิกผมเลยอ้ะ
“นายเป็นลมไปเนี่ย ตกใจหมดเลย อยู่ๆก็ล้มไปซะงั้น ... เราชื่อคีย์ คิมคีย์ ปี3วิศวะ นายอ่ะ?”
“แทมิน ... อีแทมิน ปี1 ศิลปกรรม”
“อ้าว ก็รุ่นน้องอ่ะดิ ว่าแต่เด็กสินกำมาทำไรที่ตึกวิศวะเนี่ย ?”
“มาเอาของน่ะฮะ แต่ว่ามากับรุ่นพี่ ยังไม่ทันไรอยู่ๆก็หายตัวไปเฉยเลย” พี่จงฮยอนอ่ะสิครับ หายไปดื้อๆเลย
ผม มองซ้าย มองขวา มองรอบๆเหมือนผมจะไม่ได้อยู่ในมหาลัยแล้วล่ะครับ เพราะมีเตียง โต๊ะ ตู้ ทีวีพร้อม แถมข้างๆยังมีเหมือนกองกระดาษเต็มไปหมด สงสัยพี่คีย์จะทำงานอยู่
“กินอะไรไหม พี่จะไปเอามาให้ รองท้องสักหน่อย หน้ายังซีดอยู่เลยน่ะ”
พี่ คีย์หันมาพูดกับผม ผมเลยพยักหน้าให้ไปที เป็นอันตกลงว่าผมขอฝากท้องไว้ที่พี่นะ แล้วพี่คีย์ก็เดินออกนอกห้องไป ใจดีจริงๆเลย ผมว่าดูดูไป พี่คีย์ก็น่ารักดีนะ ถึงแม้จะดูเหวี่ยงๆไปบ้างก็เถอะ ผมคงไม่โดนหลอก วางยาอะไรงี้หรอกใช่ไหม ผมไม่ได้เชื่อคนง่ายนะ!
แกร๊กกก~
“ตกลงคิดชื่อโปรเจคออกยังคีย์?”
ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่หน้าประตู เห็นผู้ชายคนนึงที่กำลังเอาผ้าเช็ดผมที่เปียกอยู่เบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับผม
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก~ หัวใจผมเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา
เฮ้ยยยยย เฮ้ยยยยย เฮ้ย นั่นมัน ผะ ผะ ผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเห็นเมื่อคืน ผู้ชายใส่เสื้อชอป ถือมืด
“อ๊ากกกกกกกกก ผะ...ผี ผี ผี ผีอย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!!!!” แหกปากไว้ก่อนครับ มันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้ว อ๊ากก ทำยังไงดี
“นี่.....ฉันไม่ใช่ผี นี่นาย”
อ๊า กกกกกกก มันแตะไหล่ผม มันแตะไหล่ผม ช่วยด้วยๆๆๆๆ ผมหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นไหว้ ท่องนะโมยี่สิบตลบ มือมันก็ยังแตะที่ไหล่ผมอยู่ แล้วมันก็เขย่าๆๆๆตัวผม มันต้องบีบคอผมแน่ๆ ทำไงดีๆๆๆ ฮือออ
“แทมิน แทมิน ลืมตาก่อน พี่เองๆ” เสียงพี่คีย์ๆๆ เรียกผมเอาไว้ ผมลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าพี่คีย์แล้วเกาะแขนไว้แน่นเลยครับ
“พี่คีย์ๆๆ ผมเห็นผีอ้ะ เป็นผู้ชาย เห็นตั้งแต่ที่ตึกวิศวะแล้วพี่ มันต้องตามผมมาแน่ๆ ช่วยผมด้วยๆ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆ แทมิน ผีอะไรกัน ไม่มีหรอก ใช่ไหม มินโฮ”
หืมม มินโฮ?? ใครวะ??
แล้วผมก็ได้คำตอบเมื่อผมมองตามสายตาพี่คีย์ไปป๊ะ เข้ากับผู้ชายตัวสูงคนนั้น เฮือกก! ...... หรือเค้าจะไม่ใช่ผี
“แทมิน นี่เพื่อนพี่ ชื่อชเว มินโฮ มันเป็นคนเจอแทมินเป็นลมอยู่ที่ตึก เลยพาแทมินมาที่คอนโดมันก่อนน่ะ พี่เลยมาอยู่เป็นเพื่อนเนี่ย”
เหมือน ผมจะจับใจความได้ว่า มินโฮคนนี้เจอผมเป็นลม แล้วพาผมมาที่นี่ ที่เป็นคอนโดของเค้า ผมเข้าใจถูกใช่ไหมฮะ อมก. (โอ้มายก๊อด) ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“งั้นก็ไม่ใช่ผีอ่ะสิ” บ่นงุบงิบกับตัวเอง
“ก็ไม่ใช่อ่ะสิ นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ” เฮ้ ผมว่าผมบ่นเบาๆแล้วนะ ดันได้ยินอีก
“ก็เมื่อคืน นายน่ากลัวนิ่ ถือมืดออกมาเดินตอนกลางคืน แถมยังอยู่หน้าห้องB2 อีกตะหาก”
“ก็ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นตึกมา เลยออกมาดูเฉยๆว่าใครมาทำอะไรดึกๆดื่นๆ แล้วที่นายเห็นว่ามีดน่ะ จริงๆคือไขควง นายหลอนไปเองแล้ว”
เพล้ ง~! รู้สึกเหมือนหน้าแตกละเอียดยับเยินไปเลยครับพี่น้อง เพราะพี่จงฮยอน พี่จงฮยอนคนเดียว ทำผมแอบเชื่อ..แค่แอบเชื่อนะครับ แค่แอบเชื่อเท่านั้น จริงๆผมไม่ได้กลั๊ววว ผีเผออะไร
“กินมาม่าไปก่อนแล้วกันนะแทมิน ห้องไอ้คุณชายนี่มันไม่มีอะไรเล้ย” เสียงพี่คีย์ขัดขึ้นมา พร้อมชามมาม่าใบใหญ่ยื่นมาให้ผม
“ขอบคุณฮะ”
แล้ว ผมก็ก้มหน้าก้มตาสูดมาม่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่กล้าเงยหน้าหรอกครับ เหมือนมีคนจ้องอยู่ แล้วจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณชายเจ้าของห้อง ที่พี่คีย์เรียก
ผมเห็นพี่คีย์เก็บข้าวของที่วางกองอยู่ให้เป็นระเบียบกว่าเดิม แล้วเดินไปหาเพื่อนตัวสูงของเค้า
“กลับ ก่อนนะมินโฮ น้องแทมินฟื้นแล้ว คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ พาน้องเค้าไปส่งด้วยนะเว้ย โทษฐานทำให้น้องเค้าตกใจจนเป็นลม แล้วเจอกันๆ ..... แทมินพี่กลับก่อนนะ คงได้เจอกันอีกเร็วๆนี้”
พี่คีย์พูดเสร็จก็ก้าวฉับๆ ไปเลย ผมยังไม่ทันขยับปากร่ำลา แล้วก็ขอบคุณพี่เค้าเลยครับ ไปไวจริงๆ ......
แต่ว่าตอนนี้ก็เหลือแค่ผม กับ ไอ้คุณชายแล้วสิครับ เอ่อ ผมรู้สึกเกร็งแปลกๆ ก้มลงกินมาม่าต่อดีกว่า
“ปากเลอะน่ะ”
สัมผัส แผ่วเบาแตะตรงมุมปากช่วยเช็ดคราบอาหารออกไป ทำให้ผมยิ่งรีบก้มหน้างุด เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเลยครับ บอกตรงๆว่าอาย อายมากจริงๆครับ
อายที่ตัวเองกินเหมือนเป็นเด็กมูมมามเลย ให้ตายเซ่!!
“เอ่อ..คอนโดนายอยู่ตรงไหนอ่ะ”
แล้ว ก็เป็นผมที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาหน้าไอ้คุณชายมันอยู่ใกล้มากเลยครับ รู้สึกเหมือนมันยิ้มมุมปากยังไงไม่รู้
ยิ่งเห็นหน้าไอ้คุณชายใกล้ๆ แบบนี้แล้วรู้สึกว่าทำไมดูดีจังวะครับ หน้าคมมากๆ ตาโต จมูกก็โด่งเป็นสัน โอยยย เหมือนเทพเจ้ากรีกมากเลยครับ เหมือนงานศิลปะที่ผมเคยลองวาด สุดยอดจริงๆครับ ถ้าผมกลับห้องไปเมื่อไหร่ผมจะลองหาหนังสือมาเทียบดูชัดๆไปเลย คิดแล้วอยากจับดินสอจริงๆ
“ก็ใกล้ๆกับมหาลัยนี่ล่ะ อยากกลับเลยหรือ” เสียงทุ้มถามผมเบาๆ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าไปสบตาตอบ
“ก็ ไม่รบกวนนายแล้ว กลับเลยดีกว่า ถ้าใกล้มหาลัยก็ไม่ต้องไปส่งหรอก งั้นคงกลับถูก ไปนะ ขอบคุณที่ช่วยไว้”
พูด จบผมก็โค้งให้พอเป็นพิธี แต่ตอนที่ผมกำลังจะเดินออกไป ก็มีมือมารั้งเอาไว้มือผมเอาไว้ เอ๊ะ! หรือผมจะลืมอะไร เดี๋ยวนะหรือว่า......
‘ชามมาม่า’
เออว่ะจริงด้วย มันต้องเรียกผมให้ไปเก็บชามก่อนแน่ๆ
“เออ โทษที ลืมเก็บชาม จะเอาไปเก็บให้เดี๋ยวนี้แหละในครัวใช่มะ” ขณะที่ผมกำลังจะหมุนตัวไปหยิบชามที่พื้น
“ป่าว ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาเก็บ แต่ว่า.....จะไปส่ง.....รอก่อนได้ไหม??”
เค้า รั้งมือผมไว้เบาๆพร้อมส่งยิ้มบางๆมาให้ ก่อนจะไขข้อข้องใจด้วยประโยคคำถาม เอ๊ะ!หรือประโยคคำสั่ง แต่....มันก็คล้ายๆประโยคขอร้องด้วยนะ
ผม เดินตามเจ้าของร่างสูงลงมาที่ใต้คอนโดเพื่อจะมาเอารถ เป็นคอนโดที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย มันอยู่แค่หน้ามหาลัย แล้วหอผมก็เลยไปแค่2ป้ายรถเมล์ จริงๆผมเดินกลับเองก็ได้ จะขับรถไปให้เปลืองน้ำมันทำไม แต่ผมก็เป็นคนดีครับ ไม่อยากปฏิเสธคนมีน้ำใจเท่าไหร่
“คันนี้แหละ”
กึก~ เสียงเซ็นทรัลล๊อคดังขึ้น ทำให้ผมมองตามรถที่มีไฟกระพริบ อมก.!! BMW สีดำเคลือบด้าน เนื้อMatte ป้ายแดง ซีรี่ย์ไหนไม่รู้ล่ะ มันดูดีซะจนผมยืนอึ้ง แต่สงสัยจะอึ้งนานไปหน่อยเจ้าของรถเค้าจึงเดินมาสะกิดให้ขึ้นรถไปด้วยกัน
“จริงๆหอฉันก็อยู่เลยไปนิดเดียวเองนะ เดินไปก็ได้ เกรงใจอ่ะ”
“ไม่เป็นไร นายพึ่งฟื้นถ้าเดินไปแล้วเป็นลมไปอีกจะทำยังไงล่ะ” อ๋อ เค้าหวังดีนี่เอง
“ไว้ครั้งหน้าจะเดินไปส่งแล้วกัน”
หืม มมม เอ๊ะ! เมื่อกี๊ไอ้คุณชายมันพูดว่าอะไรนะครับ อะไรครั้งหน้าๆ ว่าจะหันไปถามอีกครั้งว่าพูดว่าอะไรนะฟังไม่ชัด แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะมันดันยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ได้ยินแว่วๆว่าจะพาผมไปส่ง สงสัยจะคุยกับพี่คีย์
เป็นอันว่าผมก็ได้นั่ง BMW คันงาม และมาลงหน้าหออย่างสง่างาม อดที่จะหันไปขอบคุณคนที่ขับมาส่งไม่ได้
“นี่ ขอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้ชื่อ นี่”
ห๊ะ! อะไรวะ มือผมชะงักค้างกับการปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วเหมือนผมจะทำหน้างงเกินไปเค้าเลยขยายความให้
“ฉันมีชื่อ นายก็รู้จักชื่อฉันแล้ว ฉันไม่ได้ชื่อ..นี่” โอ้โห ชัดเลย หยุมหยิมเป็นบ้า นี่เห็นว่าหน้าตาดี มีน้ำใจมาส่งหรอกนะ
“ขอบคุณนะ ชเวมินโฮ” ก็ต้องพูดออกไปสักนิด
อาการ ยิ้มบางๆอย่างงั้นหมายความว่ายังไงวะ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นคนยิ้มนะครับ แต่ยิ้มนี้...มันแปลกออกไป เอาเถอะครับ ผมว่าผมรีบเข้าหอ ทำงานอะไรต่อมิอะไรของผมให้เสร็จจะดีกว่า
“แทมิน”
“หืม”
“ป่าวๆ ไม่มีอะไร” อ่าวไรวะ แล้วจะเรียกทำไมนี่
“รีบเข้าห้องไปพักผ่อนเถอะ”
“อืม ไปนะ”
TBC
:: ทอล์ค ::
ต้องขอบคุณทุกคนที่หลุดเข้ามาอ่านจริงๆนะคะ (ฮืออ ซึ้งใจ)
เลยเอาตอนที่สองมาฝาก ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ถูกใจไหม คุณพระเอกออกมาแล้วนะ
สำหรับคนที่รอคู่รอง (มีใครรอหรือเปล่า?) ตอนหน้ามาแน่นอน
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า
เป็นกำลังใจให้เด็กติสกับคุณชายด้วยนะคะ
ป.ล. เว้นบรรทัดอย่างเมามันส์ เพื่อความตื่นเต้น
ป.ล. อีก แฮปปี้เบิ๊ดเดย์ คิมจงฮยอนค่า (ใครชอบรูปนี้แง๊บไปได้เลย)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น