คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : :: EP 14 :: ผมเป็นของคุณ
EP 14 ผมเป็นของคุณ
เสียงโห่ร้องดีใจดังสนั่นเมื่อผลการแข่งขันเป็นไปตามความคาดหมาย เมื่อทีมของแทมินเป็นผู้ชนะในการแข่งเต้นระหว่างมหาวิทยาลัย โดยคะแนนทั้งหมดเป็นเอกฉันท์ ร่างบางก้าวขากระเผลกๆเดินไปตรงกลางลาน ก่อนจะรับถ้วยรางวัลและทุนการศึกษาจำนวนหนึ่งเพื่อเป็นทุนให้กับชมรมต่อไป แทมินชูถ้วยรางวัลสีสวยขึ้นเหนือศีรษะ ใบหน้าหวานใสแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ จนร่างสูงที่มองอยู่ด้านล่างต้องยิ้มตามไปด้วย
แรงกระทุ้งศอกเบาๆจากเพื่อนสนิท เรียกสายตาของร่างสูงให้หันกลับมามองคีย์ที่ยืนเบะปากทำหน้าหมั่นไส้อยู่ก่อนแล้ว มินโฮเพียงแค่ยักไหล่สบายๆให้เพื่อนตัวเล็ก
“น้อยๆหน่อยเหอะ...ตาจะเยิ้มไปไหนวะ จีบน้องแทมินติดแล้วหรือไง?”
“ยัง” ตอบสั้นสมเป็นชเวมินโฮจริงๆ
“ยัง...แต่ทำหน้าเหมือนแบบ...มีความสุขมากงั้นแหละ”
“ก็มีความสุขนี่หว่า”
“ฉันงงแกแล้วนะคุณชาย”
สายตาคมทอดมองออกไปยังคนตัวเล็กที่กำลังถูกเพื่อนๆช่วยกันอุ้มแล้วโยนขึ้นฟ้าจนตัวลอย แทมินหัวเราะเสียงใสชูมือกลางอากาศอย่างสนุกสนาน
“ฉันจูบน้องไปแล้วว่ะคีย์”
“ห๊า!!... แล้วไง โดนตีนกลับมาไหม?”
ป้าบบ!!! ฝ่ามือหนาแปะลงมาเต็มๆบนผมนุ่มของเพื่อนสนิท
“ไม่โดนเว้ย น้องไม่ได้ว่าอะไร ไม่โกรธ ไม่อะไรเลย...เหมือนน้องจะอ้อนขึ้นมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ”
“อะไรวะ????”
“น้องถามว่าฉันมีแฟนไหม ถ้าชอบใครสักคนแล้วจะเป็นยังไง เหมือนน้องกำลังชอบใครสักคนอยู่”
“แกหรือเปล่า!!!!” คีย์ทำปากจู๋ตาโตสนับสนุนความคิดของตัวเองทันที
“ก็อยากให้เป็นแบบนั้น”
ร่างสูงอมยิ้ม เมื่อนึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆที่เป็นเอกลักษณ์ของแทมินยามที่ปลายจมูกเฉียดแก้มใส หรือกระทั่งรสจูบหวานๆที่อยากจะชิมซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่มีเบื่อ แทมินยอมให้เขาเข้าใกล้ ล่วงเกิน จนอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าน้องก็อาจจะคิดแบบเดียวกัน...มันจะเป็นไปได้ไหม?
“เอ้าๆๆมองเพลินไปล้ะ”
ไม่นานที่แทมินหลุดจากวงเพื่อนฝูงกลุ่มใหญ่ ก็แยกตัวออกมา ขาเรียวยาวก้าวเข้ามาตรงกลุ่มที่มินโฮยืนอยู่กับคีย์และพี่อนยู ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่รอช้าร่างบางกระโจนเข้าใส่คนตัวสูงอย่างจังจนมินโฮแทบรับไม่ทัน แขนเล็กเกี่ยวคล้องคอคนตัวสูงไว้แน่น ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะเกี่ยวไปที่สะโพกของมินโฮกันร่วง
“ฉันชนะจริงๆด้วย!”
แทมินพูดเสียงอู้อี้ๆในขณะที่กำลังเกาะร่างสูงไว้แน่น คีย์กับอนยูมองภาพนั้นก็ต้องแอบขยิบตาให้มินโฮ
“ก็ฉันบอกแล้ว..”
ร่างสูงปล่อยแทมินให้ลงมายืนที่พื้นอีกครั้ง น้องก็เดินดุ่มๆไปหาคีย์ แทมินสวมกอดรุ่นพี่คนสวยอย่างออดอ้อนจนคีย์ต้องยกมือขึ้นมาลูกกลุ่มผมนุ่นนั้นอย่างเอ็นดู
“ดีกับพี่อนยูแล้วพี่คีย์มีรางวัลให้ผมไหมเนี่ย?” แทมินเอ่ยกลั้วหัวเราะเบาๆขณะแอบกระซิบกระซาบกันสองคน ดวงตากลมโตของคนเป็นน้องมองเลยไปยังติวเตอร์คนพิเศษของรุ่นพี่ ก่อนจะยิ้มให้
ฟอดดด! แทมินกดจมูกลงไปบนแก้มคีย์อย่างเต็มรัก จนคนถูกกระทำได้แต่หัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กกะจี้ แต่สองหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆกลับคิ้วกระตุก อนยูรีบเดินมาดึงแขนคีย์ให้ออกมาจากอ้อมกอดของแทมินทันที
“ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นน่าพี่อนยู...โชคดีจังเลยนะฮะได้พี่คีย์เป็นแฟน ดูแลดีดีนะรู้ไหม ถ้าทำพี่คีย์น้ำตาไหลแม้แต่หยดเดียวพี่เละแน่!”
“ครับ...จะไม่มีเรื่องแบบนั้นแน่นอน...เนอะ” ไอ้เนอะแนะนี่เขาไม่ได้พูดกับแทมินหรอก แต่หันไปเนอะแนะกับคนข้างกายที่ยิ้มรับอยู่ข้างๆต่างหาก
“ตกลงร้านเดิมนะ พี่พาคีย์ไปก่อนแล้วกัน”
“ครับ”
เสียงบ่นเล็กๆของคีย์ดังขึ้นงุ๊งงิ๊งๆเมื่อทั้งสองคนเดินออกไป แทมินจึงหันกลับมาหาคนตัวสูงอีกครั้ง ต่างคนต่างเงียบไม่รู้จะพูดอะไรกัน มินโฮก้าวเข้ามาประชิดตัวแทมินมากขึ้น แต่น้องกลับไม่ได้ถอยหนี คนตัวสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้กระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็กที่แอบขึ้นสีแดงเรื่อ
“จูบที่สองได้ไหมครับ?”
แทมินช้อนตามองคนตรงหน้าเพียงแว๊บเดียว ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ริมฝีปากร้อนๆของร่างสูงก็แตะลงมาที่กลีบปากบางอย่างเอาแต่ใจ แล้วแบบนี้จะขอทำไมเล่า! คนตัวเล็กได้แต่ค่อนขอดในใจ แต่ก็ยอมให้ลิ้นร้อนๆเข้ามาควานหาความหวานได้อย่างเต็มที่ แทมินหลับตาลงรับสัมผัสอันอ่อนหวานอย่างไม่ขัดขืน
“อื้มม..พอก่อน”
ร่างบางขืนตัวออก แต่ก็ถูกมินโฮจูบซับเบาๆอยู่ที่กลีบปากบางซ้ำๆ...อย่างห้ามใจไม่อยู่
เพี๊ยะ! ฝ่ามือเล็กๆตีเข้าไปที่ไหล่หนา จนคนตัวสูงยอมปล่อยออก แทมินมองหน้ามินโฮอย่างหาเรื่องแต่ก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเมื่อคนตัวสูงยกผ้าขนหนูที่เขาให้ไปซับเหงื่อก่อนเต้นขึ้นมาเช็ดเบาๆที่กลีบปากบางให้
“ปากวาวไป...เดี๋ยวมีคนดูออก”
“ไอ้บ้า!!!” แทมินตั้งท่าจะยกขาขึ้นมาเตะหน้าแข้งร่างสูง แต่กลับถูกสกัดไว้ได้ทัน จนคนตัวเล็กต้องฮึดฮัดๆเดินนำเข้าไปเก็บของในห้องชมรม
.
.
.
เสียงเพลง และเสียงพูดคุยดังไปทั่วร้าน เมื่อสองชมรมมารวมกันราวๆเกือบ50ชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีแขกคนอื่นเลย ชมรมฟุตบอลดูจะเฮฮาปาร์ตี้ในการดื่มและพูดคุยโม้เรื่องนั้นเรื่องนี้มากกว่าชมรมเต้น ที่แต่ละคนก็เอาแต่ออกไปเต้นโชว์สาวอยู่ด้านหน้ากันเสียมากกว่า อนยูนั่งมองของเหลวสีสวยในมือก่อนจะยกขึ้นจิบ ทว่าถูกมือบางของใครบางคนขัดไว้ทันก่อน
“พี่อย่าดื่มเยอะ”
“ก็นิดหน่อยเอง”
“นิดหน่อยก็ไม่เอา พี่ต้องขับรถนะ...”
“เสียดายอ่า...” อนยูยอมวางแก้วลงที่โต๊ะตามคำสั่งร่างบาง
“ไปเต้นไหม..พี่เต้นเป็นป่ะเนี่ย!??”
เสียงคำถามหยอกล้อทำเอาอนยูอยากจะลุกขึ้นมาโชว์ซะตรงนี้เลย ร่างสูงยกยิ้มมุมปากก่อนจะยักคิ้วกวนๆส่งให้คีย์ แขนยาวโอบเอวคนตัวเล็กกระชากเข้าหาตัว จนคนตัวเล็กต้องร้องโอยแต่ก็ส่งเสียงหัวเราะดังลั่นตามมา เมื่ออนยูจงใจถอดแว่นวางทิ้งไว้บนโต๊ะ แล้วยกมือกระตุกปกเสื้อทั้งสองด้านให้ตั้งขึ้นมา
“พี่โคตรเพลย์บอยอ้ะ!!”
“ถึงพี่จะดูเพลย์บอย..แต่พี่ก็รักน้องคีย์คนเดียวนะครับ”
ไม่พูดเปล่า ร่างสูงเชยคางมนของคนตรงหน้าให้ขึ้นมาสบตากัน นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยๆไปตามแก้มใสส่งสายตาอย่างเจ้าชู้ให้ จนคนตัวเล็กยิ่งหัวเราะดังเข้าไปอีก คีย์ยกสองมือโอบรอบลำคอหนาก่อนจะพยักหน้ารับ กึ่งลากกึ่งดันคนตัวสูงให้ออกไปยืนกลางฟอร์ที่มีเพื่อนๆน้องๆจับจองพื้นที่เต้นกันอยู่
เสียงดนตรีมันส์ๆจบลงแล้วแทนที่ด้วยวงดนตรีประจำร้าน ซึ่งเป็นช่วงเวลาสำหรับเพลงฟังสบายๆชิลๆ แต่ดูเหมือนรุ่นพี่ชมรมเต้นอยากจะขึ้นไปโชว์เสียงซะเหลือเกิน อูยองเดินขึ้นไปร้องเพลงให้ทุกคนในร้านได้นั่งฟังกัน เสียงทุ้มที่มีเสน่ห์ กับทำนองเพลงอันคุ้นหู ทำให้สาวๆด้านล่างแอบกรี๊ดกันขึ้นมาเบาๆ ไม่นานก็มีสาวใจกล้า เดินหยิบดอกกุหลาบสีแดงขึ้นไปให้ เมื่อเสียงเพลงจบลง อูยองจึงตัดสินใจกล่าวอะไรสั้นๆเป็นการขอบคุณ…
“ก่อนที่ผมจะลง...ผมก็อยากจะส่งไมค์ต่อให้ประธานชมรมฟุตบอล ที่พาทีมของมหาลัยไปคว้าแชมป์มา ขึ้นมาโชว์สักเพลงนะครับ” เสียงเฮ ดังลั่นร้านเมื่อลูกทีมแต่ละคนส่งเสียงเชียร์สนับสนุนให้ร่างสูงขึ้นไปโชว์สักเพลง
“มินโฮ! มินโฮ! มินโฮ! มินโฮ!....”
“เชิญหน่อยเว้ยครับ คุณชาย” อูยองร้องเรียกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยืนรอส่งใมค์ให้ร่างสูงที่กำลังเดินขึ้นไปบนเวที
มินโฮรับไมค์มาเสียบลงบนขาตั้ง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ด้านหน้า มือหนาคว้าเอากีต้าร์โปร่งขึ้นมาวางไว้บนตักในท่าไขว่ห้างสบายๆ ดูเท่เสียงจนคนมองถึงกับละลาย
“ผมก็พูดไม่ค่อยเก่งนะครับ...แต่ผมก็อยากจะร้องเพลงนี้...ให้ใครบางคน”
วู้วววววว วู้วววว~~ !!! เสียงโห่ร้องแทรกด้วยเสียงกรี๊ดดังขึ้นเป็นระยะๆเมื่อนิ้วยาวดีดลงไปที่กีต้าร์ ทำนองเพลงคุ้นหูดังขึ้นทำให้ทุกคนในร้านหันกลับมาให้ความสนใจร่างสูงบนเวที เสียงทุ้มทว่าไพเราะ ถูกถ่ายทอดออกมาจนใครบางคนด้านล่างต้องหยุดยืนมอง
http://www.youtube.com/watch?v=EkHTsc9PU2A << กดเพลงไปฟัง อยากให้อ่านคำแปลเพลงด้วยนะคะ มันโด๊นโดน
Well you done done me and you bet I felt it
คุณทำให้ผมรัก และผมก็รักคุณเข้าอย่างจัง
I tried to be chill but you’re so hot that I melted
ผมพยายามจะเมินเฉยกับคุณ แต่คุณก็มีเสน่ห์จนผมใจละลาย
I fell right through the cracks
ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในภาวะจิตเสื่อม
and now I’m trying to get back
และตอนนี้ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
Before the cool done run out
ก่อนที่สิ่งดีๆกำลังจะหมดไป
I’ll be giving it my bestest
ผมจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดของผมให้กับคุณ
Nothing’s going to stop me but divine intervention
ไม่มีอะไรที่จะหยุดผมได้ แต่การแทรกแซงของพระเจ้านั้น
I reckon it’s again my turn to win some or learn some
ผมจึงกลับมาคิดอีกที ว่าผมจะต้องรู้จักถึงการชนะบ้าง และเรียนรู้บ้าง
I won’t hesitate no more, no more
ผมจะไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว ไม่ลังเลอีกแล้ว
It cannot wait, I’m yours
ผมไม่สามารถทนรอได้ ผมเป็นของคุณ
ร่างสูงเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแทมินที่ยืนมองอยู่ด้านล่าง แววตาคมถ่ายทอดสื่อความหมายคนจนคนอื่นเริ่มมองหาต้นตอของสายตาที่ท่านประธานกำลังส่งออกมา
Well open up your mind and see like me
ช่วยเปิดใจของคุณ และมองมาที่ผมหน่อย
Open up your plans and damn you’re free
ช่วยเปิดแผนชีวิตของคุณ และทำลายมันซะ ปล่อยตัวคุณให้เป็นอิสระ
Look into your heart and you’ll find love love love
ลองมองเข้าไปในหัวใจ และคุณก็จะพบแต่คำว่า รัก รัก รัก
Listen to the music of the moment maybe sing with me
ฟังเสียงเพลงในตอนนี้ดูสิ คุณจะร้องเพลงนี้พร้อมผมก็ได้นะ ถ้าเป็นไปได้
It’s your God-forsaken right to be loved love loved love loved
มันคือสิ่งที่พระเจ้ามอบให้คุณ คือสิทธิที่จะถูก รัก รัก รัก และก็รัก
รอยยิ้มละมุนของคนร้องถูกส่งมายังคนที่มองอยู่ด้านล่าง แทมินมองภาพตรงหน้าก่อนจะส่งรอยยิ้มกลับขึ้นไปให้ ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกหัวใจพองโตจนแทบจะลอยได้ ริมฝีปากบางขยับขึ้นช่วยร้องเพลงตรงหน้าตามความหมายของเนื้อเพลง แค่นั้นก็ทำให้มินโฮใจชื้นอยากจะลงไปกอดเด็กติสแตกคนนี้แน่นๆสักที
** So I won’t hesitate no more, no more
ดังนั้นผมจะไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว ไม่ลังเลอีกแล้ว
It cannot wait I’m sure
ผมไม่สามารถทนรอได้ ผมมั่นใจ
There’s no need to complicate
มันไม่ได้มีอะไรที่ซับซ้อนเลยนะ
Our time is short
เวลาของพวกเราแสนสั้น
This is our fate, I’m yours
สิ่งนี้คือพรมลิขิต ผมเป็นของคุณ
No please, don’t hesitate
ได้โปรด อย่าลังเลใจอีกเลย
no more, no more
อย่าเลยนะ อย่าเลย
It cannot wait, I’m yours
ผมไม่สามารถทนรอได้ ผมเป็นของคุณ
สิ้นเสียงโน้ตตัวสุดท้าย เสียงแซวกลับดังขึ้นทั่วทุกทิศจนร่างสูงต้องแอบกระแอมไอ ใส่ไมค์ขัดขึ้น...ไม่อยากที่จะให้น้องโดนมองจนเขินไปหมดแบบนี้ ซึ่งไม่น่าแปลกใจที่ใครๆก็ดูออกว่าเพลงที่ผมร้องนั้นร้องให้ใคร เพราะทุกคนเข้าใจว่าแทมินเป็นเด็กผมไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่า น้องเป็นเด็กผมจริงๆ น้องเป็นคนของผม
น้องจะรู้ไหมว่าผมร้องเพลงนี้ให้ แล้วจะรู้ไหมว่า ผมรักน้องจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว...
“มินโฮเท่ว่ะ!” อนยูขยิบตาให้คีย์ทันทีเมื่อแทมินทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ด้านข้าง
“เออ..ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาผมไม่เคยเห็นมันร้องเพลงจีบใครเลยนะ” คีย์เสริมบ้างจนสังเกตเห็นเด็กน้อยนั่งอมยิ้มจนแก้มตุ่ยอยู่ข้างๆ
“แทมินว่าไง?”
“ห๊ะ?? ว่าไง อะไรฮะ”
“มันเท่ไหม???”
“อ่า...อืมมมมมม” เสียงครางลงคอตอบรับเบาๆ แต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเอาแต่ก้มมองดูมือตัวเอง จนไม่รู้ว่าคนที่กำลังพูดถึงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
“อืมมม..นี่คือเท่ไหม?” แทมินเงยหน้าขึ้นมาทันที เมื่อเสียงที่ถามกลับเป็นเสียงอันคุ้นเคย
“ก็...ก็..งั้นๆแหละ!”
อนยูกับคีย์หัวเราะเบาๆแต่ก็ดังพอให้แทมินได้ยิน ร่างบางจึงหันไปส่งสายตาดุๆให้รุ่นพี่ขี้แกล้งทั้งสองคนทันที แต่คีย์กลับยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ดึงแขนอนยูเดินออกไปจากตรงนั้น เมื่อเหลือกันสองคน แทมินก็ทำเป็นไม่สนใจคนข้างๆ หยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบเล็กๆพอให้หายระคายคอ
“ไม่เท่จริงๆหรือ?...ไหน หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ” มือหนาหมุนไหล่บางให้หันกลับมามองกัน
“เท่....มั้ง” อุบอิบตอบ
“แล้วรู้ไหมว่าร้องให้ใคร...”
“มินโฮจ๋า~” ยังไม่ทันที่จะถามได้จบประโยคเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินตามมาเกาะมือไว้ที่แขนมินโฮ
“หาตั้งนานแหนะ เห็นแว๊บๆบนเวที พอลงมาแล้วก็หายตัวไปเลยนะตามหาตั้งนาน” สาวร่างเล็กเอ่ยเสียงตัดพ้อให้พอน่ารักทว่าร่างสูงกลับยืนตัวแข็งส่งยิ้มเจือนๆให้แทมิน ร่างบางมองทั้งสองคนก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นและเดินเลี่ยงออกไป เมื่อมินโฮยังคงไม่สามารถสะบัดแขนให้หลุดจากผู้หญิงคนนั้นได้
แทมินเลือกเดินออกมาด้านนอกร้านให้พอคลายความอึดอัดใจ...ทำไมต้องรู้สึกไม่ชอบใจจนอยากจะเดินหนีมาจากตรงนั้น ทำไมไม่อยากให้ใครแตะต้องตัวมินโฮ แล้วทำไมไม่เห็นเดินตามออกมาเลยล่ะ!! ทำไม ทำไม ทำไม คิดแล้วก็พาลจะหงุดหงิด
“เฮ้! ทำไมมานั่งตรงนี้วะ”
เสียงคุ้นหูของรุ่นพี่คนสนิททักขึ้นจนแทมินต้องหันหน้าตาเซ็งๆกลับไปมองเจ้าของเสียง จงฮยอนมองหน้าแทมินอย่างชั่งใจ ตูจะโดนมันต่อยไหมนี่ ไปขัดจังหวะอารมณ์ศิลปินมันหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ทำหน้าเป็นตูดเชียว เป็นไรวะ” ถามจบก็หย่อยก้นนั่งลงข้างๆกัน
“ไม่รู้ดิ...อยู่ๆก็เซ็ง..พี่เคยเป็นไหม?”
“ไม่ว่ะ...แล้วก่อนจะเซ็งไปเจออะไรมา” แทมินทำหน้าคิดหนักอยู่สักพัก แต่ก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้จงฮยอนฟัง ถ้าไม่ใช่จงฮยอนแทมินก็ไม่รู้จะไว้ใจใคร แล้วจะไประบายใส่ใครได้อีกแล้ว เป็นพี่คีย์ก็เกรงใจ
“คือตกลงว่าที่เซ็งนี่เพราะแกคุยกับมินโฮอยู่แล้วมีคนมาขัด? โหยย แล้วทำไมไม่รอให้มันคุยเสร็จก่อนเล่า”
“ก็แล้วทำไมคุยกันต้องเกาะแขน เกาะขาด้วยล่ะ!”
“ตกลงเซ็งเพราะเค้ามาเกาะแขนเกาะขา รั้งไอ้มินโฮไว้ว่างั้น?...แกไม่พอใจ??..ฉันเข้าใจถูกไหม?”
“อือ...แล้วไอ้คุณชายก็ลีลา ไม่ยอมแงะมือผู้หญิงคนนั้นออกด้วย!”
“เอ่อ.....”
“แล้วก็ไม่เห็นจะตามออกมา...แม่งงงง!!!”
“แทมิน....สรุปโดยรวมเลยนะ...หึง!! แกหึง จบไหม..หยุดๆไม่ต้องเถียง” จงฮยอนยกมือขึ้นห้ามเมื่อแทมินตั้งท่าจะค้านในสิ่งที่ตนพึ่งสรุปไป มีที่ไหนมานั่งหงุดหงิดอยู่คนเดียว ทั้งๆที่แสดงความไม่พอใจออกมาซะขนาดนั้น
“ไม่ได้เป็นไรกัน..จะหึงได้ไงเล่า” คราวนี้เสียงคนเป็นน้องกลับเบาลงเหลือเพียงแค่พูดเบาๆกับตัวเอง
“โธ่ เด็กน้อยเอ้ย!” จงฮยอนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกมือลูบผมแทมินอย่างเอ็นดู..ก็อยากจะบอกอยู่ว่าถ้าใจตรงกันขนาดนี้จะมานั่งตัดพ้อกันให้เหนื่อยทำไม...แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา ปล่อยให้ทั้งสองคนค่อยๆเรียนรู้กัน เข้าใจกันเองดีกว่า เฮ้อ...รู้สึกเหมือนน้องจะออกเรือนเลยแฮะ
“ไปๆเข้าไปข้างในเหอะ ข้างนอกเขาออกมาสูบบุหรี่กัน” จงฮยอนดันหลังน้องให้กลับเข้าไปในร้านก่อนจะกวาดสายตามองหาใครสักคนที่หลบออกมายืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกได้สักพักแล้ว
“แล้วพี่ออกมาทำไม..สูบบุหรี่ด้วยหรือไง..ย๊า!! ห้ามสูบนะเว่ย ไม่งั้นผมฟ้องแม่พี่แน่ๆ” ฝ่ามือบางตบลงไปเต็มรักที่หลังของรุ่นพี่คนสนิทจนต้องร้องออกมา
“โอ้ย! เฮ้ยๆๆแหมะ...ไม่สูบจ้า ไม่สูบ”
เมื่อจงฮยอนรับปากแทมินจึงวางใจ หันหลังหมุนตัวกลับ ทว่าเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
“ขอโทษฮะๆ” ร่างบางรีบโค้งขอโทษทันทีเมื่อตนเป็นคนเดินไปชนเขา
“เฮ้ยยย เดินยังไงวะ ไม่รู้จักมองทางซะบ้าง” เสียงผู้ชายตรงหน้าอ้อแอ้เมาได้ที่จนคนตัวเล็กก็ไม่อยากจะเอามาใส่ใจก่อนจะก้าวขาเดินออกไป
“เฮ้ย! ชนกูแล้วจะเดินหนีหรือไงวะ” แรงกระชากเหวี่ยงตัวแทมินให้กลับมายืนที่เดิมอีกครั้งจนคนตัวเล็กต้องนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ
“จะเอาอะไรวะ ก็ขอโทษแล้วไง เมาขนาดนี้ก็กลับบ้านไปนอนซะ มาโวยวายทำคนอื่นเดือดร้อนเว้ย..ปล่อย!”
แทมินสะบัดแขนออกแต่ก็สู้แรงคนตัวใหญ่กว่าไม่ได้บวกกับข้อเท้าที่ยังคงบวมอยู่ทำให้ร่างบางไม่สามารถขยับตัวได้อย่างคล่องแคล่วเช่นเคย
“หึ” มือใหญ่เชยคางมนขึ้นก่อนแสยะยิ้มอย่างพอใจ แทมินสะบัดหน้าให้หันไปอีกด้าน ก่อนจะยกขาข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บขึ้นถีบเข้าที่หน้าท้องของร่างสูงตรงหน้า
“โอ้ย!ไอ้เชี่ย!...เห็นหน้าสวยๆแรงเยอะชิบหาย..เฮ้ยพวกมึง จับมันไว้”
แทมินวิ่งสุดแรงแต่ก็ถูกพวกมันดักไว้ด้านหน้า ร่างบางส่งหมัดหลุนๆเข้าไปเต็มหน้าอีกฝ่ายที่หวังจะเข้ามากระชากตัวเองขายาวยกเตะน่องขาด้านหลังจนอีกฝ่ายทรุดลงไปที่พื้น ก่อนไอ้คนที่เดินชนจะลุกขึ้นมากระชากแทมินและสวนหมัดเข้าไปที่ท้องอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น เป็นขณะเดียวกับที่จงฮยอนรีบวิ่งกลับมาเมื่อได้ยินเสียง
“แทมินน!!”
มินโฮที่เดินออกมาตามหาแทมินด้านนอกกระโจนเข้าใส่ผู้ชายที่กำลังง้างมือเตรียมชกลงไปที่หน้าแทมินอีกครั้ง จงฮยอนรีบเข้าไปฉุดแทมินให้ลุกขึ้นมายืนดีดี ก่อนจะมองมินโฮซัดไอ้คนที่หาเรื่องจนทรุดลงไปกองที่พื้น แต่ในจังหวะที่ร่างสูงกำลังหันหลังกลับ ขวดเบียร์บริเวณนั้นถูกหยิบขึ้นมาใช้เป็นอาวุธ เตรียมง้างจะฟาดลงไปกลางหัวมินโฮ
“มินโฮระวัง” อั่กก!
ร่างสูงถูกผลักให้ล้มลงที่พื้น ก่อนที่แทมินจะล้มลงไปนอนกลิ้งอยู่ข้างๆกัน ขวดเบียร์แตกกระจายแต่พลาดหลุดมือไปเมื่อแทมินเอาตัวเข้ากระแทก
ลูกค้าในร้านเริ่มเดินออกมาด้านนอก ก่อนที่ฮงกิจะรีบวิ่งออกมาหมายจะช่วยมินโฮ ทว่าอีกฝ่ายกลับตั้งท่าจะวิ่งหนีแต่พลาดเหยียบเข้าไปที่ข้อมือของแทมินที่กำลังนอนอยู่อย่างเต็มแรง แทมินบิดตัวไปมาก่อนกุมข้อมืออย่างเจ็บปวด ใบหน้าหวานใสคลอด้วยน้ำตา ร่างบางมองตามมินโฮ เมื่อคีย์กับจงฮยอนช่วยกันพยุงตัวขึ้น
“คีย์!พาแทมินไปโรงพยาบาลด่วน เดี๋ยวฉันตามไป!”
สิ้นเสียงมินโฮ ร่างบางกลับหมดสติลง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป
TBC
TALK
อ่าาาา ก่อนอื่น HBD LEE TAEMIN น้องติสของเรา เย้ๆๆๆๆ
ตอนนี้ใกล้ความจริงแล้ว ใบ้ให้ว่าอีก สอง ตอนจะจบนะคะ
ใครที่รอจบ ก็อีกอึดใจนึงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วก็จะมาบอกว่า จะรวมเล่มน้องติส แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องเกิน 20 เล่ม
เอาเป็นว่าใครสนใจ ก็ฝากไปประกาศ บอกต่อเพื่อนๆด้วยนะคะ
นอกจากน้องติส 16 ตอนที่ลงในบอร์ดแล้ว จะมีสเปเชียลแถม
เรื่องของน้องติส เรื่องอนคีย์ และแน่นอนเรื่องรักๆใคร่ๆของจงฮยอน!!
ไว้ได้รายละเอียดที่แน่นอนแล้วจะมาบอกนะคะ
ก่อนไป ขอแปะรูปน้องแทมก่อน
ความคิดเห็น