ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: EP 1 :: ความเร้นลับ ของตึกแดง
Title : ติสแตก
Couple : MINHO X TAEMIN
Author : Scott
EP 1
“ 1 2 3 4 5 6 7 8”
“เฮ้ย เต้นให้มันดีดีหน่อยดิวะ เอาใหม่ๆ ห้า หก เจ็ด แปด หันขวาดิว้ะ! มึงผิดตลอดๆๆๆ” เสียงห้าวๆส่งเสียงดังลั่นห้องซ้อม ใครๆก็รู้ว่าอีแทมิน เด็กหนุ่มร่างบางรักการเต้นมาก รองลงมาจากการวาดรูปเลยก็ว่าได้
“แทมิน แทมิน”
“เอาใหม่ๆ หันขวานะเว้ย”
“แทมมินเว้ย!”
“เออๆอย่างงั้น ห้า หก เจ็ด แปด”
“ไอ้แทมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !”
“อะไรวะ! เสียงดังทำไมเนี่ย พี่ไม่เห็นหรือไงว่ามันยังเต้นไม่ได้”
“โอเคๆ พี่จะให้แทมซ้อมต่อแต่ว่า .... ช่วยไปตึกวิศวะเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิวะ นะๆๆๆ พี่ต้องไปเอาเอกสารชมรมอ่ะน้าๆๆแทมิน พลีสสส”
ชายหนุ่มร่างเล็กเข้ามาเขย่าแขนแทมินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“พี่จงฮยอน ทำไมไม่ไปคนเดียวเล่า แค่วิศวะเองใกล้ๆ”
คนน้องหันไปส่งสายตาต่อว่าคนเป็นพี่ แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
.
.
ก็แค่ตึกวิศวะ ก็แค่ตอนนี้ห้าทุ่ม ก็แค่มืด ก็แค่เงียบ ... ก็แค่นั้น
.
.
“โธ่ๆๆ แทมิน ไปเป็นเพื่อนพี่แป๊บนึงเถอะนะ พี่ลืมไว้บนโต๊ะอาจารย์ในห้องC เอง แบบว่าถ้าไม่รีบเอามาก็ไม่มีใบสมัครประกวดเต้นรอบคัดเลือกนะเว้ย แล้วแกก็จะซ้อมเก้อ แล้วแกก็จะชวดรางวัลให้กับทีมอื่น แล้วแกก็จะ..”
“โอเค พอๆๆๆ ผมไปกับพี่ก็ได้ แหม แค่นี้ทำขู่”
“เออ ไปๆๆ น่ากลัวนะเว้ย มืดจะตาย ใครๆก็รู้วิศวะอย่างเฮี้ยน”
พี่ชายตัวเล็กพูดไปก็ทำหน้าหลอนไป ทำให้น้องถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“จะน่ากลัวแค่ไหนกันเชียว หึ” ร่างโปร่งพูดไป เบะริมฝีปากไป มันคือเรื่องเล่าที่ไร้สาระจริงๆ
“ไปเอาเสร็จแล้วกลับหอเลยดีกว่า ขี้เกียจย้อนมาซ้อมแล้วอ่ะ แยกย้ายกันเลยนะเว้ย แล้วเจอกันๆ”
หันไปพูดกับเพื่อนในชมรมทิ้งท้าย ก่อนจะดึงพี่ชายตัวเล็กออกมาจากห้องชมรม
“นี่แกไม่กลัวเลยหรอวะแทมิน เดินดุ่มๆๆแบบนั้นน่ะ รอพี่ด้วยดิ แทมิ๊นนนน”
“พี่ ก็เดินเร็วๆดิ ผมอยากกลับห้องไปพักแล้วเนี่ย เหนื่อยจะตาย วันนี้ผมออกไปนั่งวาดรูปกล้วยในสวนกล้วยตั้งแต่เช้า แล้วไหนจะกลับมาซ้อมเต้นอีกเหนื่อยโพดๆๆๆๆ”
“ทำไมแกต้องไปวาดกล้วย ถึงสวนกล้วยวะ กล้วยที่ห้องก็มีทำไมไม่เอามาเป็นแบบ” พี่ชายถามด้วยความสงสัย มันจริงไหมล่ะครับ แค่กล้วย ทำไมต้องถ่อไปวาดถึงในสวนวะครับ คนหล่อไม่เข้าใจ
“พี่ไม่มีอารมณ์ ศิลปินเลยเหอะ รู้ไหมว่ากล้วย มันต้องวาดจากต้นกำเนิดเหล่ากอของมัน มันถึงจะได้บรรยากาศ แล้วรูปมันจะออกมาสวย กล้วยมันจะดูมีชีวิตชีวา ถ้าลองวาดกล้วยที่อยู่ในห้อง กล้วยมันก็ดูเฉาๆเหงาๆดิวะพี่ เหมือนกับว่ามันก็แค่กล้วย”
ตึ่งงง! คำอธิบายในการวาดกล้วยของแทมิน ผมก็ยังมิอาจเข้าใจน้องจริงๆ ก็ในเมื่ออาจารย์สั่งวาดกล้วย แล้วกล้วยมันก็คือกล้วยถึงจะกล้วยไหนมันก็กล้วยไม่ใช่หรอวะ ...... หรือผมไม่ติสพอ
เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมกับแทมินเดินใกล้ถึงตึกแดงๆหลอนๆของคณะวิศวะแล้วล่ะครับ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆผมก็ขนลุก เฮ้ย ผมขนลุกจริงๆนะ มันแบบ หวิวๆน่ากลัวมากอ่ะครับ
“แทมิน แทมิน แก...แก...แกขนลุกป่ะวะ” ผมว่าผมควรถามน้องผมหน่อยดีกว่าครับ เผื่อขนมันจะลุกเป็นเพื่อนกัน
“ลุกไรพี่ ตลกและ ผมไม่ได้ปวดซักหน่อย ผมขับถ่ายตรงเวลานะจะบอก” ป้าบบบ! ขอซักทีให้เห็ดกระจุยเลยทีเดียว นี่ผมซีเรียสนะเนี่ย
“โอ้ย ตบหัวผมไมเนี่ย มันก็ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”
“โหย แกไม่รู้อะไร แกมันเฟรชชี่ แกคงยังไม่เคยได้ยินเรื่องเล่า ตำนานตึกแดงอ่ะดิ นี่ๆๆพี่จะเล่าให้ฟัง เค้าลือกันมาว่า มีเด็กวิศวะผู้ชายคนนึง เป็นคนหล่อมากๆนะเว้ย เรียนก็ดี กีฬาก็เริ่ด บ้านรวย แม่งโคตรเพอร์เฟค แล้วแฟนก็สวยอย่างแรง มีวันนึงไอ้เด็กวิศวะคนนี้มันก็พาแฟนไปกินข้าวหน้าม. แต่ดันโชคไม่ดีว่ะ ไปเจอคู่ปรับเก่า แกก็รู้ใช่มะเด็กวิศวะมันหัวรุนแรงแค่กระทบกระทั่งกันนิดหน่อย ก็เอาและตีกัน ทีนี้มันก็มีปากเสียงกันนิด ล้มโต๊ะกันหน่อย แล้วก็ต่างคนต่างไปเพราะป้าเจ้าของร้านโทรเรียกตำรวจทัน”
“เอ้า ก็ไม่เห็นมีไรเลยนิ่พี่” อดจะขัดไม่ได้จริงๆ ก็ผมว่ามันไม่เห็นจะมีไรเลยแค่เด็กตีกัน
“หยุด เลยแทมิน นั่นแค่เกริ่น ของจริงมันอยู่ตรงนี้เว่ย หลังจากที่พวกมันแยกย้ายกันไป ใครจะคิดว่าพวกฝ่ายนั้นแม่งเล่นไม่ซื่อ มันดันแอบไปดักแฟนของไอ้หนุ่มวิศวะแล้วลากไปข่มขืนในห้องB2 ผู้หญิงก็ร้องส่งเสียงขอความช่วยเหลือ ร้องไห้จนแทบขาดใจ
แล้วไอ้นั่น มันก็สงสัยว่าทำไมแฟนสาวที่นัดไว้ไม่มาซักทีเลยตัดสินใจเดินกลับมาที่ตึก แล้วแม่งได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้เว้ย มันเลยรีบตามไปดู พอเปิดประตูไป แฟนมันขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตา ทำให้มันแค้นมากที่มาช่วยไม่ทัน มันเลยอาละวาด เข้าไปหยิบมีดในห้องแลป แล้ววิ่งไล่จ้วงไอ้พวกเชี่ยพวกนั้น แล้วมันก็ฆ่าตัวตายตามไป
แล้วมันโคตรเฮี้ยนนะเว้ย ชอบมีคนเห็นผู้ชาย ใส่เสื้อชอปเปื้อนเลือด ถือมีด ออกมาเดินตอนกลางคืนอยู่บ่อยๆ เหมือนมันมาเฝ้ารักษาความปลอยภัยให้แฟนมันอย่างงั้นแหละ อ๊ากกก เล่าแล้วขนลุกโคตร”
“โหยพี่ มันก็แค่เรื่องเล่าต่อกันมา จริงป่าวก็ไม่รู้” ผมก็พูดไปตามที่ผมคิดล่ะนะ ผมว่าผีไม่มีในโลกหรอก
“เชื่อหรือไม่ก็ช่างแก แต่เข้าไปเอาเอกสารกันเถอะ พี่ว่ามันวังเวงๆไงไม่รู้ว้ะรีบไปรีบกลับกัน”
พี่ จงฮยอนเดินเกาะแขนผมเข้ามาในตึกแล้วล่ะครับ มันก็วังเวงจริงๆแหละ โคตรเงียบ แถมตึกก็ใหญ่มาก แล้วลมก็พัดจนได้ยินเสียงหวีดหวิวเลยล่ะ เอกสารชมรมที่พี่จงฮยอนว่ามันอยู่ชั้นสาม ซึ่งต้องขึ้นบันไดอย่างเดียว เพราะเค้าคงปิดลิฟต์หมดแล้ว
พวกเราค่อยๆเดินขึ้นบันไดมากัน ผมรู้สึกว่าทำไมเหมือนมีคนตามหลังพวกผมนะ แต่พอหันกลับไป ก็ไม่มีใคร ผมทำอยู่ประมาน3รอบ แต่มันก็ไม่มีใครตามมาจริงๆ พี่จงฮยอนนี่เดินก้มหน้าปิดตาเชียวครับ ผมว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้งครับ แต่มันดันมีเสียง...
“บวู๊วววววววววววววววววว์”
“อ๊า กกกกก หมาหอนอ้ะแทมินๆๆๆ หมามันหอน มันต้องเห็นไรแน่ๆเลยว่ะ อ๊ากกกก” ผมว่าผมเริ่มจะขวัญผวาเพราะพี่จงฮยอนนี่แหละ บรรยากาศมันแปลกๆนะผมว่า
“บวู๊ววววววววววววว บะ บะ บวู๊วววววววววววววววว”
“อ๊า กกกก” สะดุ้งตามพี่จงฮยอนไปติดๆครับ ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่กลัวๆนะครับ แต่อดไม่ได้จริงๆ ก็หมามันหอน ตอนที่พวกผมยืนอยู่หน้าห้องB2 อ่ะสิครับ ไม่อยากจะนึกถึงเรื่องที่พี่จงฮยอนเล่านะครับ แต่มันลอยแว๊บเข้ามาในหัวเอง หรือว่ามันจะจริงอย่างที่พี่เค้าเล่าผมเริ่มจะหลอนตามแล้วนะ
กึก~
เสียง อะไรก็ไม่รู้ครับ มันดังมาจากข้างหลังอีกแล้ว พอหันไปก็ไม่เจออะไร ผมว่าเรารีบเดินไปห้องC กันเถอะครับ ข้างๆนี่เองก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงพี่จงฮยอนมาด้วยกัน
“พี่เฝ้าหน้า ห้องนะ เด๋วผมเข้าไปหยิบในห้องเอง” ไหนๆก็มาแล้วครับ ต้องใจกล้าลุยเข้าไปหยิบหน่อย ผมเดินเข้าห้องไป เป็นห้องเลคเชอร์บรรยายรวม ซึ่งผมต้องเดินลงไปชั้นล่างสุดเลยทีเดียวถึงจะเจอโต๊ะอาจารย์ เอกสารหลายอย่างวางเต็มโต๊ะไปหมด อ้ะ แต่ผมเจอแล้วล่ะครับ มันโผล่มาจากกองแล้วมีชื่อพี่จงฮยอนแปะไว้ด้านหน้าพอดี
กึก กึก กึก กึก~
ผมได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมา อยู่หน้าห้องยังไงก็ไม่รู้ครับ ผมว่าผมวิ่งออกไปหาพี่จงฮยอนดีกว่า
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ~
เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นที่หน้าห้องผมก็ไม่รู้ พอผมวิ่งออกมาก็ไม่เจอพี่จงฮยอนแล้ว ให้ตายสิอยู่คนเดียวยิ่งโคตรน่ากลัว ผมต้องรีบไป ผมต้องรีบไป แต่เรื่องของเรื่องคือ บันไดมันมีทางเดียว แล้วก็ต้องผ่านห้อง B2 อีกรอบ โอ้พระเจ้า ลูกสาบานว่าไม่กลัวจริงๆนะ แต่ลูกหวั่นใจสุดๆไปเลย
ผมทำใจกล้าเดิน ไปเรื่อยๆ
แต่แล้ว
แต่แล้ว
แต่แล้ว
ผมเห็นเป็นผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด มองตรงมาทางผม
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ฟุบบ!
“เฮ้ย นาย!!!”
TBC
ไม่รู้จะถูกใจกันไหม ...
ได้ข่าวว่าตอนแรกคุณพระเอกยังไม่ออกเลย ฮ่าๆๆ
ถ้าอยากเจอคุณพระเอกแล้ว ช่วยมาเมนท์ให้กำลังใจเด็กติสกันเยอะๆนะคะ
Couple : MINHO X TAEMIN
Author : Scott
EP 1
“ 1 2 3 4 5 6 7 8”
“เฮ้ย เต้นให้มันดีดีหน่อยดิวะ เอาใหม่ๆ ห้า หก เจ็ด แปด หันขวาดิว้ะ! มึงผิดตลอดๆๆๆ” เสียงห้าวๆส่งเสียงดังลั่นห้องซ้อม ใครๆก็รู้ว่าอีแทมิน เด็กหนุ่มร่างบางรักการเต้นมาก รองลงมาจากการวาดรูปเลยก็ว่าได้
“แทมิน แทมิน”
“เอาใหม่ๆ หันขวานะเว้ย”
“แทมมินเว้ย!”
“เออๆอย่างงั้น ห้า หก เจ็ด แปด”
“ไอ้แทมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !”
“อะไรวะ! เสียงดังทำไมเนี่ย พี่ไม่เห็นหรือไงว่ามันยังเต้นไม่ได้”
“โอเคๆ พี่จะให้แทมซ้อมต่อแต่ว่า .... ช่วยไปตึกวิศวะเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิวะ นะๆๆๆ พี่ต้องไปเอาเอกสารชมรมอ่ะน้าๆๆแทมิน พลีสสส”
ชายหนุ่มร่างเล็กเข้ามาเขย่าแขนแทมินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“พี่จงฮยอน ทำไมไม่ไปคนเดียวเล่า แค่วิศวะเองใกล้ๆ”
คนน้องหันไปส่งสายตาต่อว่าคนเป็นพี่ แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
.
.
ก็แค่ตึกวิศวะ ก็แค่ตอนนี้ห้าทุ่ม ก็แค่มืด ก็แค่เงียบ ... ก็แค่นั้น
.
.
“โธ่ๆๆ แทมิน ไปเป็นเพื่อนพี่แป๊บนึงเถอะนะ พี่ลืมไว้บนโต๊ะอาจารย์ในห้องC เอง แบบว่าถ้าไม่รีบเอามาก็ไม่มีใบสมัครประกวดเต้นรอบคัดเลือกนะเว้ย แล้วแกก็จะซ้อมเก้อ แล้วแกก็จะชวดรางวัลให้กับทีมอื่น แล้วแกก็จะ..”
“โอเค พอๆๆๆ ผมไปกับพี่ก็ได้ แหม แค่นี้ทำขู่”
“เออ ไปๆๆ น่ากลัวนะเว้ย มืดจะตาย ใครๆก็รู้วิศวะอย่างเฮี้ยน”
พี่ชายตัวเล็กพูดไปก็ทำหน้าหลอนไป ทำให้น้องถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“จะน่ากลัวแค่ไหนกันเชียว หึ” ร่างโปร่งพูดไป เบะริมฝีปากไป มันคือเรื่องเล่าที่ไร้สาระจริงๆ
“ไปเอาเสร็จแล้วกลับหอเลยดีกว่า ขี้เกียจย้อนมาซ้อมแล้วอ่ะ แยกย้ายกันเลยนะเว้ย แล้วเจอกันๆ”
หันไปพูดกับเพื่อนในชมรมทิ้งท้าย ก่อนจะดึงพี่ชายตัวเล็กออกมาจากห้องชมรม
“นี่แกไม่กลัวเลยหรอวะแทมิน เดินดุ่มๆๆแบบนั้นน่ะ รอพี่ด้วยดิ แทมิ๊นนนน”
“พี่ ก็เดินเร็วๆดิ ผมอยากกลับห้องไปพักแล้วเนี่ย เหนื่อยจะตาย วันนี้ผมออกไปนั่งวาดรูปกล้วยในสวนกล้วยตั้งแต่เช้า แล้วไหนจะกลับมาซ้อมเต้นอีกเหนื่อยโพดๆๆๆๆ”
“ทำไมแกต้องไปวาดกล้วย ถึงสวนกล้วยวะ กล้วยที่ห้องก็มีทำไมไม่เอามาเป็นแบบ” พี่ชายถามด้วยความสงสัย มันจริงไหมล่ะครับ แค่กล้วย ทำไมต้องถ่อไปวาดถึงในสวนวะครับ คนหล่อไม่เข้าใจ
“พี่ไม่มีอารมณ์ ศิลปินเลยเหอะ รู้ไหมว่ากล้วย มันต้องวาดจากต้นกำเนิดเหล่ากอของมัน มันถึงจะได้บรรยากาศ แล้วรูปมันจะออกมาสวย กล้วยมันจะดูมีชีวิตชีวา ถ้าลองวาดกล้วยที่อยู่ในห้อง กล้วยมันก็ดูเฉาๆเหงาๆดิวะพี่ เหมือนกับว่ามันก็แค่กล้วย”
ตึ่งงง! คำอธิบายในการวาดกล้วยของแทมิน ผมก็ยังมิอาจเข้าใจน้องจริงๆ ก็ในเมื่ออาจารย์สั่งวาดกล้วย แล้วกล้วยมันก็คือกล้วยถึงจะกล้วยไหนมันก็กล้วยไม่ใช่หรอวะ ...... หรือผมไม่ติสพอ
เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมกับแทมินเดินใกล้ถึงตึกแดงๆหลอนๆของคณะวิศวะแล้วล่ะครับ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆผมก็ขนลุก เฮ้ย ผมขนลุกจริงๆนะ มันแบบ หวิวๆน่ากลัวมากอ่ะครับ
“แทมิน แทมิน แก...แก...แกขนลุกป่ะวะ” ผมว่าผมควรถามน้องผมหน่อยดีกว่าครับ เผื่อขนมันจะลุกเป็นเพื่อนกัน
“ลุกไรพี่ ตลกและ ผมไม่ได้ปวดซักหน่อย ผมขับถ่ายตรงเวลานะจะบอก” ป้าบบบ! ขอซักทีให้เห็ดกระจุยเลยทีเดียว นี่ผมซีเรียสนะเนี่ย
“โอ้ย ตบหัวผมไมเนี่ย มันก็ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”
“โหย แกไม่รู้อะไร แกมันเฟรชชี่ แกคงยังไม่เคยได้ยินเรื่องเล่า ตำนานตึกแดงอ่ะดิ นี่ๆๆพี่จะเล่าให้ฟัง เค้าลือกันมาว่า มีเด็กวิศวะผู้ชายคนนึง เป็นคนหล่อมากๆนะเว้ย เรียนก็ดี กีฬาก็เริ่ด บ้านรวย แม่งโคตรเพอร์เฟค แล้วแฟนก็สวยอย่างแรง มีวันนึงไอ้เด็กวิศวะคนนี้มันก็พาแฟนไปกินข้าวหน้าม. แต่ดันโชคไม่ดีว่ะ ไปเจอคู่ปรับเก่า แกก็รู้ใช่มะเด็กวิศวะมันหัวรุนแรงแค่กระทบกระทั่งกันนิดหน่อย ก็เอาและตีกัน ทีนี้มันก็มีปากเสียงกันนิด ล้มโต๊ะกันหน่อย แล้วก็ต่างคนต่างไปเพราะป้าเจ้าของร้านโทรเรียกตำรวจทัน”
“เอ้า ก็ไม่เห็นมีไรเลยนิ่พี่” อดจะขัดไม่ได้จริงๆ ก็ผมว่ามันไม่เห็นจะมีไรเลยแค่เด็กตีกัน
“หยุด เลยแทมิน นั่นแค่เกริ่น ของจริงมันอยู่ตรงนี้เว่ย หลังจากที่พวกมันแยกย้ายกันไป ใครจะคิดว่าพวกฝ่ายนั้นแม่งเล่นไม่ซื่อ มันดันแอบไปดักแฟนของไอ้หนุ่มวิศวะแล้วลากไปข่มขืนในห้องB2 ผู้หญิงก็ร้องส่งเสียงขอความช่วยเหลือ ร้องไห้จนแทบขาดใจ
แล้วไอ้นั่น มันก็สงสัยว่าทำไมแฟนสาวที่นัดไว้ไม่มาซักทีเลยตัดสินใจเดินกลับมาที่ตึก แล้วแม่งได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้เว้ย มันเลยรีบตามไปดู พอเปิดประตูไป แฟนมันขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตา ทำให้มันแค้นมากที่มาช่วยไม่ทัน มันเลยอาละวาด เข้าไปหยิบมีดในห้องแลป แล้ววิ่งไล่จ้วงไอ้พวกเชี่ยพวกนั้น แล้วมันก็ฆ่าตัวตายตามไป
แล้วมันโคตรเฮี้ยนนะเว้ย ชอบมีคนเห็นผู้ชาย ใส่เสื้อชอปเปื้อนเลือด ถือมีด ออกมาเดินตอนกลางคืนอยู่บ่อยๆ เหมือนมันมาเฝ้ารักษาความปลอยภัยให้แฟนมันอย่างงั้นแหละ อ๊ากกก เล่าแล้วขนลุกโคตร”
“โหยพี่ มันก็แค่เรื่องเล่าต่อกันมา จริงป่าวก็ไม่รู้” ผมก็พูดไปตามที่ผมคิดล่ะนะ ผมว่าผีไม่มีในโลกหรอก
“เชื่อหรือไม่ก็ช่างแก แต่เข้าไปเอาเอกสารกันเถอะ พี่ว่ามันวังเวงๆไงไม่รู้ว้ะรีบไปรีบกลับกัน”
พี่ จงฮยอนเดินเกาะแขนผมเข้ามาในตึกแล้วล่ะครับ มันก็วังเวงจริงๆแหละ โคตรเงียบ แถมตึกก็ใหญ่มาก แล้วลมก็พัดจนได้ยินเสียงหวีดหวิวเลยล่ะ เอกสารชมรมที่พี่จงฮยอนว่ามันอยู่ชั้นสาม ซึ่งต้องขึ้นบันไดอย่างเดียว เพราะเค้าคงปิดลิฟต์หมดแล้ว
พวกเราค่อยๆเดินขึ้นบันไดมากัน ผมรู้สึกว่าทำไมเหมือนมีคนตามหลังพวกผมนะ แต่พอหันกลับไป ก็ไม่มีใคร ผมทำอยู่ประมาน3รอบ แต่มันก็ไม่มีใครตามมาจริงๆ พี่จงฮยอนนี่เดินก้มหน้าปิดตาเชียวครับ ผมว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้งครับ แต่มันดันมีเสียง...
“บวู๊วววววววววววววววววว์”
“อ๊า กกกกก หมาหอนอ้ะแทมินๆๆๆ หมามันหอน มันต้องเห็นไรแน่ๆเลยว่ะ อ๊ากกกก” ผมว่าผมเริ่มจะขวัญผวาเพราะพี่จงฮยอนนี่แหละ บรรยากาศมันแปลกๆนะผมว่า
“บวู๊ววววววววววววว บะ บะ บวู๊วววววววววววววววว”
“อ๊า กกกก” สะดุ้งตามพี่จงฮยอนไปติดๆครับ ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่กลัวๆนะครับ แต่อดไม่ได้จริงๆ ก็หมามันหอน ตอนที่พวกผมยืนอยู่หน้าห้องB2 อ่ะสิครับ ไม่อยากจะนึกถึงเรื่องที่พี่จงฮยอนเล่านะครับ แต่มันลอยแว๊บเข้ามาในหัวเอง หรือว่ามันจะจริงอย่างที่พี่เค้าเล่าผมเริ่มจะหลอนตามแล้วนะ
กึก~
เสียง อะไรก็ไม่รู้ครับ มันดังมาจากข้างหลังอีกแล้ว พอหันไปก็ไม่เจออะไร ผมว่าเรารีบเดินไปห้องC กันเถอะครับ ข้างๆนี่เองก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงพี่จงฮยอนมาด้วยกัน
“พี่เฝ้าหน้า ห้องนะ เด๋วผมเข้าไปหยิบในห้องเอง” ไหนๆก็มาแล้วครับ ต้องใจกล้าลุยเข้าไปหยิบหน่อย ผมเดินเข้าห้องไป เป็นห้องเลคเชอร์บรรยายรวม ซึ่งผมต้องเดินลงไปชั้นล่างสุดเลยทีเดียวถึงจะเจอโต๊ะอาจารย์ เอกสารหลายอย่างวางเต็มโต๊ะไปหมด อ้ะ แต่ผมเจอแล้วล่ะครับ มันโผล่มาจากกองแล้วมีชื่อพี่จงฮยอนแปะไว้ด้านหน้าพอดี
กึก กึก กึก กึก~
ผมได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมา อยู่หน้าห้องยังไงก็ไม่รู้ครับ ผมว่าผมวิ่งออกไปหาพี่จงฮยอนดีกว่า
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ~
เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นที่หน้าห้องผมก็ไม่รู้ พอผมวิ่งออกมาก็ไม่เจอพี่จงฮยอนแล้ว ให้ตายสิอยู่คนเดียวยิ่งโคตรน่ากลัว ผมต้องรีบไป ผมต้องรีบไป แต่เรื่องของเรื่องคือ บันไดมันมีทางเดียว แล้วก็ต้องผ่านห้อง B2 อีกรอบ โอ้พระเจ้า ลูกสาบานว่าไม่กลัวจริงๆนะ แต่ลูกหวั่นใจสุดๆไปเลย
ผมทำใจกล้าเดิน ไปเรื่อยๆ
แต่แล้ว
แต่แล้ว
แต่แล้ว
ผมเห็นเป็นผู้ชาย ใส่เสื้อชอป ถือมีด มองตรงมาทางผม
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ฟุบบ!
“เฮ้ย นาย!!!”
TBC
ไม่รู้จะถูกใจกันไหม ...
ได้ข่าวว่าตอนแรกคุณพระเอกยังไม่ออกเลย ฮ่าๆๆ
ถ้าอยากเจอคุณพระเอกแล้ว ช่วยมาเมนท์ให้กำลังใจเด็กติสกันเยอะๆนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น