Schwarz Book : หนังสือต้องสาป บาปมลทิน SS # 1

ลำดับตอนที่ #21 : -------Night 1 : Beast-------

Schwarz Book

                   Night 1 

Beast

            ทุกคนยังคงพักผ่อนอยู่ในสวนจนถึงเวลากลางคืน เพราะมิเคลบอกว่า เวลากลางคืนเป็นเวลาที่ไม่เหมาะต่อการเดินทาง เพราะอาจหลงทางได้ พวกเขาตัดสินใจตั้งแคมป์ไฟที่นี่ พากันนั่งล้อมรอบกองไฟ และพูดคุยกันสารพัด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม จนกระทั่ง...

            “ ทุกคน...โคลน ชุน แล้วก็เฟย์ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ...” อีเดนพูดขึ้น หลังจากที่เธอเริ่มรู้สึกว่า คนที่หายไปนั้น หายไปนานตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว

            “ ดูเหมือนก่อนหน้านี้ โคลนจะวิ่งเล่นอยู่กับเฟย์ แล้วก็มาเรียกตัวชุนไปทีหลังน่ะ ” โซล ( ที่ได้กินผลไม้แก้ฤทธิ์ตัวพองไปแล้ว ) บอก

            “ แต่ผมว่า มันเริ่มไม่ปกติแล้วนะครับ...ไปนานขนาดนี้...” ไทโยพูดพลางเหงื่อไหลออกมาด้วยความกลัว

             “ ผมว่า เราลองไปต...”

โทมัสยังไม่ทันจะพูดเสร็จ โคลนและชุนก็เดินเข้ามาพอดี...

“ ขอโทษนะคะ ทุกคน ! มีใครเห็นเฟย์บ้างมั้ย !!! ”

“ อ้าว ! เฟย์ยังไม่กลับมาอีกเหรอ ? ” ชุนพูด เมื่อเขามองไม่เห็นเฟย์ในกลุ่มพวกที่อยุ่รอบกองไฟเลย

“ ฉันก็เห็นเฟย์ไปกับเธอนั่นแหละ โคลน เธอวิ่งเล่นกับเฟย์อยู่ แล้วจะไม่เห็นได้ยังไง ? ” เมอร์วินถาม

“ คือ...ฉันวิ่งนำเฟย์อยู่ดีๆ แล้วเฟย์หายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ !!! ก็เลยกลับมาขอให้ชุนช่วยหน่อย ! ” โคลนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“ นั่นไงครับ...ไม่ปกติจริงๆ ด้วย...เฟย์หายไปแบบนี้...” ไทโยเริ่มหวาดกลัว

“ ถ้างั้น เราไปต...” โทมัสจะพูดอีกครั้ง แต่...

“ คุณมาคิคะ รบกวนช่วยไปตามหาคุณเฟย์ลินน์หน่อยจะได้มั้ยคะ ? ” ลิเซียส่งยิ้มให้มาคิที่นั่งอยู่

โว้ย ! ตูโดนขัดอีกแล้วววววววววว !!! นี่คือเสียงในใจของโทมัส ( ผู้น่าสงสาร )

“ ฉ...ฉันเหรอคะ ? ” มาคิขานรับอย่างงงๆ...ทำไมจู่ๆ ผู้จัดถึงให้เธอไปตามหาคนหายด้วยล่ะเนี่ย...

“ อ๋อ ! คนที่ไปไม่ได้มีแค่คุณหรอกค่ะ ” ลิเซียพูด “ คุณอีเดน คุณตอง คุณคาริโน่ คุณซากุระ คุณโคลน และคุณเอมิ ก็ขอให้ไปกับคุณมาคิด้วยนะคะ ”

“ อ้าว ! แล้วไม่ให้ฉันไปด้วยเหรอคะ ? ฉันเป็นเพื่อนมาคินะ ” โทมิพูดขึ้น เพราะผู้จัดให้มาคิไปตาม แต่ไม่ให้เธอไปด้วย บวกกับการเป็นห่วงเพื่อนสนิทของตน

“ ฉันก็ด้วย ฉันเป็นเพื่อนของซากุระนะคะ ! ” คราวนี้ โยรุขอค้านบ้าง

“ เพื่อนกันน่ะ...ไม่จำเป็นจะต้องไปด้วยกันตลอดหรอกนะ...” เฟเดอริโก้บอก “ เอ้า...ไปกันได้แล้ว ! เฟย์ตายขึ้นมา ไม่รู้ด้วยล่ะ...”

เขาโบกมือเป็นเชิงให้ไปได้แล้ว แล้วกลุ่ม 7 คนนั้นก็เดินออกไปหา โดยมีโคลนคอยนำทางทันที

“ ส่วนกลุ่มที่เหลือ...” มิเคลพูดบ้าง

“ เรามารอดูกันดีกว่านะครับว่า ในจำนวน 7 คนนั่น ใครจะถูกประหารในวันนี้~!? ”

กลุ่มที่ไปตามหาตัวเฟย์...

“ ทางนี้ค่ะ ! เมื่อตอนกลางวัน ฉันวิ่งนำเฟย์มาทางนี้...” โคลนเดินนำทุกคน

“ ให้ตายเถอะ ! ทำไมคนที่ตามหาต้องเป็นพวกเราล่ะ ไม่ให้มาทุกคนไปเลย ! ” เอมิบ่น

“ เจ๊อย่าเพิ่งบ่นเลยดีกว่านา ผมน่ะ...ควรจะอึดอัดกว่ามั้ยครับ...” คาริโน่โต้กลับ “ ผมเป็นผู้ชายคนเดียวท่ามกลางผู้หญิง 6 คนเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ ! ”

“ แล้วไงล่ะ...ก็แค่ตัวเองเป็นผู้ชายคนเดียว ทำเป็นฮาเร็มซะเลยก็สิ้นเรื่อง ” ตองพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“ ไม่มีวัน !!! ”                 

“ งั้นก็แสดงว่า...คาริโน่ไม่ชอบผู้หญิงสินะคะ คิกๆ ” อีเดนหัวเราะอย่างร่าเริง

“ ไม่ชอบผู้หญิง...ถ้างั้นก็...ชอบผู้ชาย ไม้ป่าเดียวกัน ? ” โคลนเอียงคอถามบ้าง

“ เป๊ะค่า ! ฮะฮ่าๆ ” อีเดนแท็กมือกับโคลน แล้วเสียงหัวเราะจากสาวๆ ก็ดังขึ้นทันที

“ เพิ่งรู้นะเนี่ย...ว่านายมีรสนิยมแบบนี้ ไม่บอกมั่งเลย ” เอมิเล่นบ้าง

“ แล้ว...ชอบคนไหนเหรอคะ เมอร์วิน ไทโย โยฮัน ไคท์ ชุน โทมัส แจ๊ค หรือเป็นฮาเร็ม เหมาหมดเลย ? ” มาคิถาม

 
 

“ แต่หนูคิดว่า หน้าตาอย่างคุณคาริโน่ คงจะเหมาหมดเลยนั่นแหละค่ะ ” ซากุระเสริม

จนคาริโน่เริ่มอดทนกับการถูกกลั่นแกล้งจากเหล่าสาววาย ( ? ) ไม่ไหว จึงตะโกนออกมาทันที

“ ไม่ใช่แล้วว้อยยยยยยยยยยยย !!! ”

“ ตะโกนเสียงดังแบบนี้ เดี๋ยวสัตว์แห่กันมา ฉันจะโยนนายออกไปรับหน้าคนแรกซะเลยนี่ ” ตองทิ้งท้าย

กลุ่มที่อยู่แคมป์ไฟ...

 

“ คาซึ คิดว่า ตอนนี้ เฟย์อยู่ไหนเหรอ ? ” ราเอลซ่าถามเพื่อนซี้ โดยเอาแขนคล้องที่คอไว้ด้วย

“ คงจะหลงทางในป่าอยู่ล่ะมั้ง...ไม่ก็...ตายไปแล้ว...” คาซึเอ่ยเสียงเรียบ

“ อย่าแช่งคนอื่นแบบนั้นสิครับ...” ไทโยพูด “ แล้วก็...พวกคุณเป็นอะไรกันแน่เนี่ย !!! ”

“ ก็เพื่อนสนิทไง ” สาวผมแดงตอบแบบซื่อๆ “ คิดว่าเป็นแฟนกันเหรอ ? ”

“ ก็คงไม่แปลกหรอกนะ...ที่หมอนั่นจะคิดแบบนั้น ” สาวผ้าปิดตาทำสีหน้านิ่ง “ ส่วนเรื่องที่หาว่าแช่ง...ยังไงเกมนี้ก็ต้องมีคนตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ? ”

“ ก็ใช่...นะครับ...แต่...”

“ นายกลัวอยู่ล่ะสิ ” เธอพูดอีกครั้ง “ อย่าเอาความกลัวนั่นมาใช้ในเกมนี้ ถ้าอยากรอดหรืออยากชนะ ก็ต้องสู้เท่านั้น !!! ”

คำพูดนั้นทำให้ไทโยนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ เพราะสิ่งที่คาซึพูดนั้น ถูกเผงหมดเลย !

“ คำพูดคุณสวยหรูดีนี่ คาซึ...” ไคท์พูดทำลายความเงียบ “ แต่ถึงจะบอกแบบนั้น ผมก็ยังคาใจเรื่องพวกคุณอยู่เลยนะครับ ”

“ นั่นสินะ~!? ” มิเคลสนับสนุน “ ผมมีหลักฐานอะไรมาให้ดูด้วยล่ะ ”

จู่ๆ กระต่ายหนุ่มก็หยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมา ซึ่งเป็นรูปของ...ราเอลซ่าที่กำลังอาบน้ำอยู่ !!!

นั่นทำให้พวกผู้ชายเลือด ( กำเดา ) พุ่งไปตามๆ กัน คาซึที่นั่งอยู่ก็หน้าแดงขึ้นนิดๆ

“ อ...ไอ้คุณต่ายยยยยยยยยยยยยยย !!!! ” ราเอลซ่ารีบลุกขึ้นไปคว้ารูปนั้นมาทันที แต่มิเคลหลบทัน “ คุณเอารูปฉันมาจากไหนก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!! ”

“ ก็ไม่รู้สินะครับ~!? ” มิเคลยักไหล่

“ เธอก็ด้วย คาซึ ! หน้าแดงแบบนั้นมันอะไรกัน !!! ” เธอหันไปโวยใส่เพื่อนซี้ต่อ

แล้วมิเคลก็หยิบอีกรูปหนึ่งขึ้นมา...ซึ่งเป็นรูปของคาซึที่กำลังใส่ชุดว่ายน้ำโรงเรียน และโพสท่าแสนเซ็กซี่...

แน่นอนว่า พวกผู้ชายก็เลือดพุ่งอีกตามเคย ส่วนราเอลซ่าก็ยืนนิ่งไปเลย

“ โฮ่ ! ก็น่ารักดีนะ~~~” คาซึชม “ แต่ทำไมใครบางคนถึงยืนนิ่งยิ่งกว่าเสาไฟฟ้าก็ไม่รู้แฮะ ”

“ มันคือสัญลักษณ์ของการเป็น แฟนกัน ยังไงล่ะครับ ” ไคท์แซว ก่อนจะหลบรองเท้าที่ปลิวมาจากสองสาวทันที ( ? )

“ ฉันว่า...มาเป็นห่วงเฟย์กับพวกมาคิจะดีกว่านะคะ รู้สึกเหมือนเราจะออกทะเลไปไกลแล้วล่ะ...” โทมิเตือนสติ

“ นั่นสินะ...ป่านนี้ซากุระจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้...” โยรุเสริม พลางทำหน้าเศร้า

“ จริงด้วย...” คราวนี้ทุกคนพูดพร้อมกัน

หลังจากที่เห็นทุ่งลิลลี่มานานแสนนาน ( ? ) เราตัดกลับมายังกลุ่มสาววายกันมั่งดีกว่า ( ??? )

“ เป็นไปได้นะว่า เฟย์อาจจะมาทางนี้ ” อีเดนลองพาคนอื่นๆ สำรวจบริเวณที่คิดว่า เฟย์น่าจะหลงทางดู บรรยากาศสวนตอนกลางคืน เป็นอะไรที่มืดและหลอนยิ่งนัก ยิ่งเป็นสวนที่พวกเขาไม่เคยเห็นด้วย...

“ ม...มันมืดนะ ไปทางนั้นจะดีเหรอ ? ” คาริโน่ถาม เพราะเขากลัวความมืดสุดๆ เลยล่ะ

“ โอ้ ! ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่า นายจะกลัวความมืดด้วย ” เอมิหันไปยิ้มมุมปากให้เด็กหนุ่มอย่างสะใจ

“ ความมืดคือสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาเขากลัวกันนะครับเจ๊ ” เขายักไหล่ “ หรือเจ๊คือมนุษย์พิสดาร ? ”

“ ไม่ใช่สักหน่อย ! ฉันแค่ยังไม่รู้ต่างหากว่า จะกลัวอะไร ” มันยิ่งประหลาดใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ...

“ เอาน่าๆ ฉันว่า เราหาเฟย์ให้เจอก่อนดีกว่านะคะ แล้วค่อยมาเถียงกัน...” โคลนรีบตัดบท ก่อนที่ 2 คนนี้จะเริ่มร่ายบทเถียงกันอีก...

“ อ๊ะ ! ” จู่ๆ ซากุระก็ร้องออกมา

“ มีอะไรเหรอ ซากุระ ? ” ตองถาม

“ ค...คือ...” ซากุระตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ หนูหิวอ่ะค่ะ แหะๆ ”

แล้วซากุระก็โดนวิชาแม่ไม้มวยไทยท่าหนุมานถวายแหวนของตองเข้าที่คาง โทษฐานทำให้ตกใจ ( ? )

“ อ๊ะ ! ” ซากุระร้องอีกครั้ง

“ คราวนี้อะไรอีกล่ะ...” ตองถามอีกรอบ “ หวังว่า คงไม่ใช่หิวแล้วนะ ”

“ ไม่หรอกค่ะ...คือ...หนูได้กลิ่นเลือดน่ะค่ะ ”

คำพูดของซากุระทำให้ทุกคนตกใจทันที

“ เลือด ! ” มาคิตกใจ “ ทางไหนเหรอ !!! ”

“ ท...ทางนั้นค่ะ...” ซากุระนำทางทุกคน โดยตามกลิ่นเลือดไป

เมื่อพวกซากุระ ก็เจอกับดอกไม้หน้าตาเหมือนมนุษย์ ที่มีเลือดไหลออกมาจากส่วนปาก

“ หวา !!! ” ทุกคนร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ น...นั่น...เลือดใครน่ะ ? ” โคลนถาม ด้วยความหวาดกลัว ทำให้ตัวของเธอในตอนนี้สั่นยิ่งกว่าลูกนกเสียอีก “ หวังว่า คงไม่ใช่เฟย์นะ...”

“ ไม่...มันต้องไม่ใช่สิ...” เอมิไม่อยากให้ใครต้องตายเลย จริงๆ แล้วก็ทุกคนนั่นแหละ ไม่มีใครอยากให้มีคนตายหรอก...

“ ถ้าไม่ใช่...แล้วนั่นเลือดใครล่ะครับ ? ” คาริโน่สงสัย “ เหมือนเคยได้ยินพวกบรรณารักษ์บอกว่า นอกจากพวกเรากับพวกบรรณารักษ์แล้ว ก็ไม่มีใครอีกนะ...”

“ ม...ไม่ตลกน่า นี่จะบอกว่า เลือดนั่นคือเลือดของเฟย์เหรอ ? ” อีเดนหันไปพูดกับเด็กหนุ่ม เขาได้แต่พยักหน้าให้

“ โอ้มายก็อดดดดดดดดดด !!! ” ตองอุทาน “ เลือดจากดอกไม้...ดอกไม้มันกินเฟย์งั้นสิ...”

ทุกคนเริ่มระแวงกันทันที...ถ้าดอกไม้แค่นี้จะสามารถกินเด็กสาวคนหนึ่งไปได้เลยล่ะก็...

“ เฟย์อาจจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้น้า~~~” โคลนยังคงหาต่อไป โดยการหาตามต้นไม้ใบหญ้าต่างๆ จนกระทั่ง...เด็กสาวแหวกพงหญ้าพงหนึ่ง ที่มีขนาดสูงกว่าตัวเธอ 3 เท่า

เธอมองเห็นอะไรบางอย่างจากข้างในพงหญ้านั่น !

“ เอ...ดวงตา...นั่นดวงตาของใครกันนะ ? ” เด็กสาวเริ่มสงสัย

“ เอ๋ ? นั่น...ใช่ดวงตาของเฟย์รึเปล่าคะ ? ” ซากุระเดินมาหาโคลน เพื่อสำรวจดวงตาในความมืด “ ถ้านั่นเป็นเฟย์จริงๆ...ก็ขอให้ตอบด้วยนะคะ ”

“ ดวงตานั่นมันแปลกๆ นะ...เหมือนไม่ใช่ดวงตาคนเลย...” มาคิเดินมาอีกคน “ ฉันว่ามันไม่น่าจะใช่ดวงตาของฟ...ว้าย !!! ”

ทันใดนั้น เจ้าของดวงตาก็ปรากฏตัวออกมาจากพงหญ้า ดวงตาคู่นั้น ไม่ใช่ดวงตาของเฟย์ !!!

มันเป็นดวงตาของสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง มันเดินสี่ขาย่างกรายเข้ามาหาพวกเขา ถ้าเอาสัตว์ที่น่าจะใกล้เคียงกับตัวมันที่สุด ก็คงเป็น...สุนัขล่ะมั้ง

“ กรร...” มันร้องขู่ใส่ผู้มาเยือน แล้วกระโจนออกจากพงหญ้าทันที

“ กรี๊ดดดดดดดดดด !!! ” ทั้งสามร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ กรี๊ดอะไรกันเนี่ย...อุต๊ะ ! ” ตองที่ได้ยินเสียงกรีดร้อง ก็หันมาตามต้นเสียง จนเจอะกับสัตว์ประหลาดเข้า “ แม่เจ้าโว้ย !!! หนีเร็วววววววววววววววว !!! ”

ในที่สุด ทุกคนก็เห็นสัตว์ประหลาดตัวขาวจั๊วะตัวนั้นกันหมด พวกเขาใส่เกียร์หมา ( ? ) วิ่งสุดชีวิตทันที เพราะขืนไม่หนี มันอาจได้จับพวกเขากินเป็นของว่างยามดึกแน่ ( ??? )

“ จะหาเฟย์...ทำไมเราเจอะไอ้ตัวนี้แทนล่ะเนี่ยยยยยย !!! ตายแน่ๆ...เลดี้อย่างฉัน T^T ” อีเดนพูดออกมา ระหว่างการวิ่งหนีเจ้าตัวขาว

“ ใครก็ได้ หาวิธีหนีจากไอ้ตัวบ้านี่ให้พ้นๆ ทีเซ่ !!!! T[]T ” มาคิพูดบ้าง

พวกเขาชุลมุนอยู่นานกับการวิ่งหนีเจ้าตัวขาว โดยวิ่งวนไปวนมาอย่างนั้นอยู่หลายรอบ จนกระทั่ง...

“ อ๊ะ ! ฉันคิดไอเดียดีๆ ได้แล้วล่ะ ! ” เอมิพูด

“ เจ๊คิดอะไรได้ บอกมาเร็วๆ ด่วนเลยนะ !!! ” คาริโน่เร่ง

“ พวกเราจับมือกันไว้...นับ 1 ถึง 3 แล้วกระโดดไปหลบตรงนั้นเลยนะ โอเคมั้ย ? ” เธออธิบายแผนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้า แล้วเริ่มจับมือกัน โดยเจ๊เอมิจับมือคาริโน่ที่ใกล้ตัวที่สุด คาริโน่จับมือตอง ตองจับมืออีเดน อีเดนจับมือโคลน โคลนจับมือซากุระ และซากุระจับมือมาคิ

“ พร้อมแล้ว ! นับ...”

“ 1…2…3 !!! ”

พลั่ก !!!

แล้วทุกคนก็ดึงมือของคนข้างๆ มา แล้วกระโดดเข้าไปในพุ่มไม้ตามที่เอมิบอกทันที

“ แฮ่กๆ...นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว...ไม่งั้นได้ตายหมู่แน่...” อีเดนเหนื่อยหอบ

“ โคลน มันไปแล้วรึยัง ? ” เอมิถามโคลนที่กำลังแอบดูข้างนอกอยู่

“ อ่า...มันวิ่งออกไปแล้วค่ะ ! ” โคลนตอบ

“ แหม่...ต้องขอบคุณเจ๊มากเลยนะเนี่ย ไม่งั้น เราได้โดนมันแดร๊กแน่ !!! ขอบคุณสุดซึ้งงงงงง ” ตองหันไปกราบตักเอมิ ( ? )

“ จะว่าไป...ทำไมผมไม่เห็นมาคิเลยนะ...” คาริโน่ถามขึ้น เพราะเขาไม่เห็นมาคิอยู่ในกลุ่มจริงๆ ทำเอาทุกคนกลืนน้ำลายด้วยความตกใจ

“ มาคิ...ฉันจับมือเขาไว้แน่นเลยนะ ตอนดึงฉันก็ยังรู้สึกอยู่เลย...” ซากุระเริ่มหวาดกลัว

“ ลองออกไปดูกันมั้ย ? มาคิอาจหลบที่อื่นก็ได้...” คาริโน่แนะ

“ ก็ดีเหมือนกันนะ ” อีเดนพูด ก่อนจะเดินออกไปคนแรก...

ทุกคนก็เดินตามกันออกไป และภาพที่พวกเขาเห็นก็คือ...

มาคิที่นอนจมกองเลือดตายอยู่บนพื้นหญ้า สภาพศพเละ เหมือนถูกฉีกขาดเป็นส่วนๆ จนแทบจำรูปร่างหน้าตาก่อนตายไม่ได้เลย หญ้าสีเขียวในตอนนี้ถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยเลือดของมาคิไปแล้ว...

ดูเหมือนว่า จังหวะที่ซากุระดึงตัวเธอเข้ามา เจ้าสัตว์ประหลาดดันตะปบตัวเธอไว้ได้เสียก่อน...

เธอ...คือคนที่ถูกประหารในวันนี้ !

“ ก...” ซากุระที่เห็นศพของมาคิแบบเต็มๆ เป็นคนแรก เริ่มกรีดร้องออกมา

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! ”

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! ”

“ น...นั่นมันเสียงของซากุระนี่ !!! ” โยรุตกใจ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของเพื่อนสนิทเธอ

“ ม...มันต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นแน่เลยครับ...” ไทโยตัวสั่นเพราะความกลัว

“ มาคิก็อยู่ในกลุ่มด้วย...จะเป็นอะไรกันมั้ยเนี่ย...” โทมิพูดเสียงเบา

“ งั้นเราออกไปดูกันเถอะ !!! ” ด้วยวามใจร้อน เด็กสาวจึงรีบเดินไปตามต้นเสียงทันที

“ ฉันไปด้วย ! ฉันจะไปหามาคิ !!! ” โทมิรีบวิ่งตาม

“ ด...เดี๋ยวก่อนสิครับ ! ข้างนอกอาจมีหมาป่าก็ได้นะ !!! ” โทมัสร้องห้าม

“ ฉันไม่สนหรอก ! ฉันเป็นห่วงพวก 7 คนนั้น !!! ” ราเอลซ่าตามไปอีกคน

แล้วคราวนี้ ก็ยกขโยงตามกันไปเกือบหมด...

“ ปล่อยไว้แบบนั้นจะดีเหรอครับ ? ” เขาหันไปถามเหล่าบรรณารักษ์

“ เฮ่อ...ไม่อยากให้คนตายโดยไม่จำเป็นด้วยสิ...” เฟเดอริโก้พูด แล้วทุกคนก็ลุกออกไปทันที โทมัสจึงต้องจำใจลุกไปด้วย...

เมื่อทุกคนตามต้นเสียงไป...ก็พบกับทั้ง 6 คนกำลังยืนมุงอะไรบางอย่างอยู่ เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก็พบว่า 6 คนนั้นกำลังยืนดูศพเละๆ ของมาคิ !!!

“ อึ่ก...” โทมัสตกใจ

บางคนเมื่อเห็นสภาพศพ ก็ร้องไห้ บางคนก็ปิดตา เพราะไม่อยากเห็นภาพหลอน แต่บางคนก็นิ่งไปเลย

            แต่คนที่เสียใจที่สุด ก็คือโทมิ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในเกมนี้ !

“ ม...มาคิ !!! ” โทมิร้องออกมา “ นี่...นั่นไม่ใช่เธอใช่มั้ย...ตอบฉันด้วยสิ...”

“ ใจเย็นๆ โทมิ ” โยรุตบไหล่

“ นั่นมันเพื่อนสนิทฉันเลยนะ !!! ” เธอเอาแขนปัด “ นี่ ! มาคิ !!! ตอบฉันมาสิ ! ”

โทมิแหวกวงผู้เล่นที่ยืนมุงกันอยู่ เข้าไปหาศพของมาคิ

“ เฮ้ ! นี่ ! พูดออกมาสิ !!! พูดออกมา !!! ฮึก...” เธอเข้าไปทุบศพของมาคิที่ถูกฉีกเป็นส่วนๆ หลายครั้ง พลางร้องไห้ออกมา “ ฟื้นเถอะนะ...ขอร้องล่ะ...ฮือ ”

ผู้เล่นคนอื่นๆ ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรอีกแล้ว บางคนก็ร้องไห้ตามไปด้วย

“ นี่...มาคิ มีอะไรหลายอย่างเลย ที่ฉันอยากจะบอกเธอ แต่ว่าบอกไม่ทัน ฉันหวังว่า วิญญาณเธอในตอนนี้คงจะได้ยินนะ...” โทมิพูดไปสะอื้นไป

“ ก่อนอื่นเลย...ฉันขอโทษ...ขอโทษทุกอย่างที่ตัวฉันได้ทำลงไป ฉันขอโทษที่เผลอตบหน้าเธอไปด้วยความโมโห...ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ แล้วฉันก็ขอบคุณเธอ ที่เธอได้ช่วยเหลือฉันไปในหลายๆ อย่าง...ฉันไม่คิดเลยว่า เธอจะตายวันแรกแบบนี้...ก็เลยไม่ได้พูดอะไร...ฮึก ! ในเกมนี้...ฉันน่ะ...สนิทกับเธอที่สุดแล้วนะ แต่คนที่สนิทที่สุดดันมาตายจากกันง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง !!! แล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะ ! ไม่เอา ! ฉันไม่ยอมนะ ตื่นขึ้นมาสิ ! ตื่นขึ้นมามองฉันนี่ !!! ฮือๆ เธอคือเพื่อนคนเดียวของฉันน่ะ...มาคิ !!! นอกจากเธอ ฉันก็ไม่มีใครแล้ว...ฮึก เราต้องรอดจากเกมมาด้วยกันสิ ! รอดจากเกมนี้ เราจะได้ไปดูดอกมอร์นิ่งกลอรี่ด้วยกันไง !!! เฮ้ ! ฟื้นเดี๋ยวนี้นะ !!! อย่าเพิ่งตาย ! ถึงจะโดนฉีกเป็นชิ้นไปแล้วก็เถอะ ฮือๆ ”

โทมิไม่พูดอะไรอีกแล้ว เธอได้แต่ร้องไห้...และกอดศพของมาคิที่เป็นชิ้นๆ เอาไว้ จนเลือดเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเธอเต็มไปหมด...

ไม่มีใครสังเกตเห็น...วิญญาณของมาคิ...ที่ยืนอยู่ข้างหลังตัวโทมิเลยสักนิด...

วิญญาณมาคิยืนมองเพื่อนของเธอที่กำลังร้องไห้ จนเธอร้องไห้ตามไปด้วย...เธอเริ่มพูดอะไรออกมา แน่นอนว่า ไม่มีใครได้ยินสิ่งที่วิญญาณพูดออกไป...

“ ขอโทษ...ขอโทษที่ฉันฟื้นมาไม่ได้นะ แต่ว่า ฉันสัญญา...

.

.

.

ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป โทมิ...”

“ หมาป่า...ต้องเป็นฝีมือของหมาป่าแน่ๆ เลยครับ โดนฉีกแบบนี้...” โทมัสพูดไปน้ำตาคลอไป

“ มันก็ไม่เชิงหมาป่าหรอกนะ...ออกไปทางสัตว์ประหลาดซะมากกว่า...” อีเดนพูด หลังจากที่เธอเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว

“ ขอโทษโทมิด้วยนะคะ...หนู...หนูดึงตัวมาคิมาแล้ว แต่ว่า...”

“ ไม่ต้องหรอก ซากุระ ”

“ ? ” ซากุระสงสัย เมื่อเห็นโยรุห้ามเธอ

“ พูดไป โทมิจะแค้นเธอเปล่าๆ...ปล่อยเธอไปเถอะ...”

“ ผ...ผมชักกลัวซะแล้วสิ...จะโดนแบบนี้อีกมั้ยนะ...” ไทโยตัวสั่นอีกครั้ง

“ พวกเรา ! ” ไคท์เรียกทุกคน “ ผมเจอโขดหินที่หนึ่ง มีรอยเลือดเขียนไว้ด้วยล่ะ !!! แต่โขดหินนั่น เข้าได้คนเดียวนะครับ ”

“ รอยเลือดงั้นเหรอ ? ” คาซึหันไปหา “ ฉันว่า มันต้องเป็นเบาะแสอะไรเกี่ยวกับตัวเฟย์หรือมาคิแน่เลย...”

“ คาซึจะไปสำรวจเหรอ ? ”

“ ยังไม่แน่ใจหรอกนะ...บางทีอาจมีตัวอะไรโผล่มาอีกก็ได้ ”

“ เอ...แต่มันก็น่าสำรวจอยู่นะ อยากรู้เหมือนกัน ว่าเขียนว่าอะไร ” เมอร์วินพูด

ขณะเดียวกัน เหล่าผู้จัดก็พากันมองกลุ่มผู้เล่น แล้วเริ่มคุยกันแบบลับๆ

“ เอาท์ไปแล้ว 2 คนในวันแรก หึๆ ”

“ รับทราบแล้วค่ะ...” ลิเซียยิ้มแสยะ พลางใช้ปากกาขีดฆ่ารายชื่อ 2 ชื่อออก

“ ถ้างั้น เรามาดูกันเถอะครับว่า...ใครจะตายในวันต่อไป....”

“ นั่นสินะ...” ทั้งสามคนพูด และหัวเราะเบาๆ ออกมา

“ เกมน่ะ...เริ่มต้นขึ้นแล้ว...”

สรุป รอบกลางคืน

มาคามิ ซากุทาโร่ เสียชีวิตจากการถูกโหวตประหาร ( คะแนนโหวต 3 คะแนน )

หลักฐานของวันนี้คือ

“ โขดหินที่มีรอยเลือด ซึ่งถูกเขียนเป็นข้อความบางอย่าง ”

หากต้องการทราบรายละเอียดของหลักฐาน กรุณาส่งข้อความลับขอสำรวจมาก่อนเวลา 0.00 ( หรือก่อนเริ่ม Day 3 ) ข้อความลับกรุ๊ปนะ !

สามารถส่งข้อความขอสำรวจได้ทุกคลาส !!!

แล้วทางเราจะตอบกลับโดยการส่งรายละเอียดไปให้

 ตัวอย่าง