คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : -------Day 1 : Dangerous Flower-------
Schwarz Book
Day 1
Dangerous Flower
“ คุณแจ๊คครับ ! ผมบอกแล้วไงว่า ผมไม่ได้เป็นคนดึงไอ้เห็ดนั่น !!! ” ชุนค้านออกมา
“ ถ้านายไม่ได้ดึง แล้วใครดึงล่ะ ? ” แจ๊คยิ้มแสยะ
“ ผมแค่บอกว่า ลองดึงเห็ดนั่นดูสิ เองนะ ! แต่ผมเห็นคุณจ้องมันอย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ !!! ” ชุนยังคงค้านต่อไป
ก่อนหน้านี้ เหล่าผู้เล่นได้ไปพักผ่อนในทุ่งหญ้าสุดสวยแห่งหนึ่งของวันเดอร์แลนด์ แล้วกลุ่มผู้เล่นได้ไปเจอเห็ดสีรุ้งต้นหนึ่ง สีของมันสะดุดตาพวกเขามาก แถมยังน่ากินแบบสุดๆ อีกต่างหาก จนกระทั่งมีใครสักคนไปเด็ดเห็ดต้นนั้น แล้วทุ่งหญ้าก็เกิดระเบิด ตู้ม ! กลายเป็นโกโก้ครั้นช์ จนลิเซีย มิเคล และเฟเดอริโก้พาผู้เล่นอพยพกันแทบไม่ทันเลยล่ะ...
“ นี่...พวกนายน่ะ หยุดทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระได้แล้ว ! ” อีฟเฟลล่าที่เงียบอยู่นาน ก็พูดออกมา พลางปล่อยรังสีอำมหิต ( ? ) ใส่ทั้งคู่ทันที แต่ไม่เพียงสองคนนั้นเท่านั้นที่กลัว ผู้เล่นคนอื่นๆ รวมทั้งบรรณารักษ์เองก็ไม่แพ้กัน
“ อีฟ...เธอเองก็หยุดแผ่รังสีออกมาได้แล้ว !!! ” เมลดี้เห็นท่าไม่ดี จึงรีบห้ามทั้งสามทันทีด้วยความเบื่อหน่าย ขืนไม่ห้ามล่ะก็...บรรยากาศได้กลายเป็นมาคุแน่
“ แล้วตกลง...ใครเป็นคนเด็ดมันออกล่ะคะ ” โซลถาม ก่อนจะถอนหายใจ
“ เอาจริงๆ มั้ย...ฉันเองแหละ ที่ไปเด็ดมันออกมา ก็แค่อยากเด็ดเอง ” คาริโน่ปริปากออกมา ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียวกันทันที
“ นั่นไง ! เจอตัวการแล้ว ยังจะมาโทษผมอีกมั้ยล่ะครับ...” ชุนยิ้มอย่างดีอกดีใจ
“ นายเองก็โทษฉันเหมือนกันแหละน่า...” แจ๊คพูด ก่อนจะสบถเบาๆ
“ มันใช่เรื่องที่จะมาทะเลาะกันมั้ยเนี่ย...” เมอร์วินหยุดพูดสักพัก พลางเอาสองนิ้วเคาะแก้ม แล้วพูดต่อ “ ระเบิดไปแล้ว ก็แล้วไปสิ...ทะเลาะแบบนี้ ไร้สาระชะมัด ”
“ นั่นสิ...เอาเวลามาหาตัวพวกกองทัพไพ่ซะยังจะดีกว่า...” โรลพูด แล้วหน้าดุๆ ใส่เป็นเชิงรำคาญ
“ แล้ว...เมื่อไหร่จะหยุดเดินซะทีเหรอคะ ? เราเดินกันมาราวๆ หลายชั่วโมงแล้วนะ ” วาเนสซ่าเริ่มเหนื่อยหอบแล้ว เธอจึงเอ่ยออกมา
“ อ๋อ...ถึงแล้วล่ะค่ะ ขอโทษที่ทำให้เหนื่อยนะคะ ” ลิเซียส่งยิ้มให้วาเนสซ่า แล้วชี้ให้ทุกคนดูสถานที่ตรงหน้าทันที
ภาพตรงหน้าพวกเขา คือสวนสีเขียวไสวแห่งหนึ่ง ซึ่งมีพืชกับดอกไม้หน้าตาแปลกๆ อยู่หลายชนิด และพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปสัตว์ต่างๆ นอกจากนี้ พุ่มไม้สัตว์เหล่านั้น ยังสามารถพูดและขยับตัวเหมือนสัตว์จริงๆ ได้อีกด้วย
“ ว้าว ! สวยจังเลย !!! ” โยฮันร้องออกมา สวนที่มีพุ่มไม้สัตว์ขยับและพูดได้นี่แหละ...สวรรค์ของเขาเลย !
“ สถานที่โหวตวันนี้คือ ต้นไม้ต้นนี้ค่ะ ” ลิเซียชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ที่มีโพรงกลวงๆ เป็นรูตรงกลาง ( โดนัท ? ) “ ใครที่จะโหวต ก็ให้มองโพรงๆ นี้ แล้วคิดถึงคนที่เราจะโหวตประหารนะคะ จากนั้น ก็มาพูดยืนยันตัวกับพวกฉัน...ส่วนใครที่เป็นฝ่ายกองทัพไพ่ เวลามองตรงโพรงนั่น ไม่ต้องคิดอะไร แค่แกล้งทำเป็นโหวต แล้วก็ยืนยันตัวกับพวกฉันเลย เข้าใจนะคะ ”
ทุกคนพยักหน้า เป็นอันว่ารับทราบแล้ว
“ งั้นก็เชิญทุกคนพักผ่อนกันได้ตามอัธยาศัยเลยครับ อย่าลืมไปโหวตประหารกันด้วยล่ะ~!? ” มิเคลพูด ก่อนที่ผู้เล่นทุกคนจะรีบกรูกันเข้าไปในสวนทันที
“ อ๋อ...อย่าไปไหนไกลล่ะ หึๆ ” เฟเดอริโก้หัวเราะ แต่คงไม่ทันการเสียแล้ว...
เหล่าผู้เล่นต่างก็ได้ทำอะไรที่ใจต้องการอีกครั้ง บ้างก็พากันไปดูนู่นดูนี่ บ้างก็ไปนั่งคุยกับสัตว์ บ้างก็ไปนอนเล่น บ้างก็พูดคุย บ้างก็เล่นหยอกล้อกับพวกบรรณารักษ์ ฯลฯ
โยฮันเป็นคนหนึ่งที่เลือกที่จะพูดคุยกับพุ่มไม้มีชีวิต เขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างรักสัตว์อยู่พอสมควร ดังนั้น เมื่อเขาเห็นอะไรก็ตามที่เป็นสัตว์แล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปคุยเล่นกับมัน ( ในกรณีที่เขาไว้ใจว่า มันปลอดภัยแล้วน่ะนะ )
เขาพูดคุย...คุยกับพวกมันไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีเบื่อ แล้วเขาก็พึมพำออกมาเบาๆ ว่า
“ ฉันรู้สึก...มีความสุขจริงๆ เลย ตอนนี้...แต่ต่อไป ก็คงไม่แน่...”
โรลเลือกที่จะนอนเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตาประหลาด เพราะเธอไม่รู้จะทำอะไรแล้ว และไม่อยากจะพูดคุยกับใครด้วย เธอนอนลงบนพื้นหญ้า พลางมองท้องฟ้าอย่างสบายใจ
“ นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่ไม่ได้นอนเล่นในที่แบบนี้...” โรลพึมพำ “ หวังว่าคราวนี้คงจะนอนได้อย่างสบายใจจริงๆ ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้หรอกนะ ”
เธอนอนเล่นไปเรื่อยๆ...จนกระทั่ง...
วาเนสซ่าได้เดินเข้ามาหาเธอ
“ ฉัน...ขอมานอนเล่นด้วยสักพักนะ อ๋อ ! เมอร์วินด้งย ” เธอพูดด้วยสีหน้าที่เฉยชา พลางดึงตัวเมอร์วินมาด้วย เพราะเขาก็ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน
“ รับให้ดีนะ~~~” แจ๊คถืออะไรบางอย่างกลมๆ ที่คล้ายกับลูกบอล เพียงแต่มันมีสีรุ้ง และมีขั้วคล้ายกับผลมะเขือเทศ
“ อ๊ะ ! อย่าเพิ่งสิ !!! ” เมลดี้ร้อง เมื่อเห็นแจ๊คขว้างลูกบอลมาทางเธอ โดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว
เฟี้ยววววววววววว ปึ้ก !
เสียงของบอลที่ถูกขว้างไป แล้วไปชนกับอะไรบางอย่าง ทั้งคู่หันไปตามต้นเสียงก็พบว่า...
ลูกบอลนั้นกระแทกเข้าที่ขมับของอีฟเข้าอย่างจัง !
“ เฮ้...นี่ลูกบอลของพวกนายใช่มั้ย...” อีฟถาม แล้วเมลดี้ก็พยักหน้ารับ
“ บังอาจนัก ตายซะเถ่ออออออออออออออออ !!! ”
แล้วอีฟก็คลานสี่ขาไล่ตามเมลดี้และแจ๊คแบบในรูปทันที จนเมลดี้แทบจะคว้านายแจ๊คตัวดีมาแบกขึ้นหลังไว้ไม่ทัน (
ผู้หญิงที่ไหน เขาแบกผู้ชายขึ้นหลังกันฟร้า !!!
“ นี่...ฉันจะกินอะไรก็เรื่องของฉันสิ นายมาห้ามทำไม !!! ” โซลบ่นออกมา ในมือของเธอถือสิ่งที่น่าจะเป็นผลไม้ รูปวงรีสีแดงสดไว้ด้วย
“ ผลไม้ที่นี่มันไว้ใจได้ซะที่ไหน มันไม่ใช่ผลไม้ทั่วไปที่เรากินกันนะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ...” ชุนพูด
“ ก็ฉันอยากกินอ่ะ ! มีปัญหามั้ย ? ” โซลกัดผลไม้ในมือเข้าปากทันที โดยไม่สนคำของชุน
เกือบทันทีที่เธอกัดเข้าไป ร่างของเธอก็พองออก...พองออก จนตัวเธอในตอนนี้...ไม่ต่างอะไรกับยัยอ้วนหมูตอนหรือลูกบอลลูนสักเท่าไหร่เลย...
“ ฮะฮ่าๆ ฉันบอกแล้ว อยากไม่เชื่อเอง...ดูสิ ตอนนี้ เธอกลายเป็นยัยอ้วนหมูตอนไปแล้วนา ฮะฮ่าๆ ” ชุนหัวเราะกับฤทธิ์ของผลไม้ที่เธอกินเข้าไป
“ ฮึ่ย ! เจ้าบ้า หาวิธีทำให้ฉันเลิกพองตัวเป็นปลาปักเป้าเดี๋ยวนี้เลยนะยะ !!! ” โซลกรีดร้อง
แต่ชุนหาสนใจไม่ ตอนนี้ สายตาของเขากำลังมองไปที่เด็กสาวอีกคนหนึ่ง
“ นี่ เฟย์ลินน์ ไปวิ่งเล่นตรงนู้นกับฉันมั้ย ? ” โคลนถามเด็กสาวอีกคนตรงหน้า
“ อืม...ไปสิ ” เฟย์ลินน์ยิ้มและพยักหน้าให้อีกฝ่าย
“ โอเค งั้นก็ไปกันเล้ย !!! ” โคลนวิ่งนำหน้าเด็กสาว แล้วตรงรี่ไปยังอีกมุมหนึ่งของสวนทันที
“ รอด้วยสิ ! โคลนไม่รอเฟย์เลยนะ ! ” เฟย์ลินน์วิ่งตามสาวน้อยตรงหน้าแทบไม่ทัน
“ แน่จริงก็ตามฉันให้ทันสิ แบร่ ! ” โคลนแลบลิ้นใส่เป็นเชิงล้อเล่น แล้วรีบวิ่งนำไปทันที
“ อย่ามาแลบลิ้นใส่เฟย์น้า !!! ” อีกฝ่ายก็รีบวิ่งตามให้ทันเช่นกัน
“ เฟย์ลินน์...”
“ !? ”
จู่ๆ ก็มีเสียงหวานใสเสียงหนึ่งที่เธอไม่คุ้นเลยเรียกเธอ เธอหันไปตามต้นเสียงก็พบกับตุ๊กตาสาวน้อยผมดำ หน้าตาน่ารัก ยืนอยู่กลางสวนที่เธอไล่ตามโคลนอยู่
“ ต...ตุ๊กตา...น่ารักอ่ะ !!! ” เธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นสิ่งที่ชอบ “ ขอ...ขอเก็บเธอไว้เป็น 1 ในของสะสมของฉันละกันนะ ! ”
เธอรีบวิ่งไปหาตุ๊กตาตัวนั้นทันที แต่เมื่อเธอไปหา ตุ๊กตากลับยิ่งเดินถอยร่นออกไป จนเธอต้องตามตื๊อมันไปเรื่อยๆ
ยิ่งตามตุ๊กตานั่นไป...เธอก็ยิ่งออกไปไกลกว่าคนอื่นๆ มากขึ้น...และรวมถึงไกลจากโคลนมากขึ้นด้วย...
“ ตุ๊กตานั่น...หายไปไหนแล้ว ? ” เด็กสาวเดินมาเรื่อยๆ จนมาอยู่ในที่ๆ หนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่หน้าเหมือนคน “ แล้ว...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ? ”
เธอมองไปรอบๆ โดยที่ไม่คุ้นชินกับที่นี่เอาซะเลย...
“ นี่เรา...หลงทางแล้วสินะ...” เธอพูดกับตัวเอง “ ช่างเถอะ...เดี๋ยวค่อยหาทางออกละกัน...ตอนนี้...เหนื่อยมากเลย ของีบหน่อยนะ~”
แล้วเธอก็ตัดสินใจนั่งพิงโขดหินก้อนหนึ่ง แล้วหลับทันที
สักพัก เธอก็ตื่นขึ้นมา ด้วยกลิ่นของดอกไม้ดอกหนึ่ง
กลิ่นนั้น...เหมือนกับกลิ่นของส้มไม่มีผิด !
“ ส...ส้ม มีส้มอยู่ในวันเดอร์แลนด์ด้วยเหรอ ? ” เธอหันหาเจ้าของกลิ่นอย่างสงสัย “ ก็ดี...กำลังหิวเลย...”
แล้วเธอก็เจอต้นกำเนิดของกลิ่นจนได้ มันก็คือดอกไม้หน้าคนอีกดอกหนึ่งที่อยู่บนโขดหินเท่านั้นเอง...
“ เจอแล้ว !!! ” เธอร้องดีใจ “ ถ้างั้น...ฉันขอกินล่ะนะ !!! หวังว่าจะไม่ว่ากัน ”
แล้วเธอก็เริ่มเขย่งไป เพื่อที่จะหยิบดอกไม้ดอกนั้นมากินทันที
“ ฮึบ ! ฮึบ ! อ๊ะ ! จะได้แล้ว...”
มือของเธอคว้าดอกไม้ไว้ได้ และกำลังจะดึงมันออกจากโขดหินแล้ว แต่ทว่า...
ดอกไม้ดอกนั้น...ได้ส่งยิ้มให้เธอ...โดยที่ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจความหมาย
ด้วยความที่เธอไม่เข้าใจ ว่ามันหมายถึงอะไร เธอจึงดึงมันต่อไป
โดยไม่สนปากของดอกไม้ที่อ้ากว้างมากขึ้นเรื่อยๆ...
มันอ้ากว้าง...กว้างขึ้นอีก...และกว้างมากจนสามารถกินเด็กคนหนึ่งเข้าไปได้เลย
“ อ๊ะ ! ” เธอเริ่มรู้สึกถึงอันตรายใกล้ตัวเธอ
กร้วม !!!
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! ”
แต่มันก็ไม่ทันการเสียแล้ว...ดอกไม้นั้นอ้าปากและกินเธอเข้าไปทันที
มันเคี้ยว...เคี้ยวตัวของเธอจนร่างกายแหลกละเอียด และกลืนลงไป ราวกับเธอเป็นอาหารอย่างหนึ่ง
ไม่มีร่องรอยบ่งบอกความเป็นตัวเด็กสาวอีกแล้ว...นอกจากเลือดที่ไหลรินออกมาจากปากของดอกไม้เท่านั้น...
สรุป รอบกลางวัน
เฟย์ลินน์ เฮย์ดิส เสียชีวิต เนื่องจากหลบหนีพื้นที่อันตรายไม่ทัน
ความคิดเห็น