Schwarz Book : หนังสือต้องสาป บาปมลทิน SS # 1

ลำดับตอนที่ #13 : -------Day 0.1 : A Letter-------

Schwarz Book

Day 0.1

A letter

“ จนมุมแล้วนะคะ ไอริช...”

            เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีทองเลื่อนตัวหมากสีขาวของเธอไปประชิดตัวหมากสีดำของอีกฝ่าย วาร์ชายิ้มมุมปากออกมา จนเด็กสาวอีกคนทำหน้าบึ้งตึงด้วยความพ่ายแพ้

          “ เฮอะ ! แพ้แล้วไงล่ะ เธอก็แค่ฟลุคเท่านั้นเองนี่ วา ” ไอริชรีบพูดขัด เมื่อรู้ว่าตนแพ้ให้กับเด็กสาวร่างเล็กกว่าอย่างวา

            “ ฟลุคตรงไหนเหรอคะ ฉันคิดแผนสดๆ เองเลยนะ คิกๆ ” วาหัวเราะในลำคอ

            “ ถ้างั้นมาลองดูอีกตามั้ยล่ะ !!! ” ผู้สืบทอดเจตนารมณ์แห่งบาปโทสะท้าทาย

          “ ไม่ว่าจะตาไหน...ไอริชก็แพ้อยู่ดีนั่นแหละค่ะ ” ผู้สืบทอดเจตนารมณ์แห่งบาปโลภะเกทับ ถึงแม้ว่าจะเป็นการข่มกันเล่นๆ ก็ตาม แต่นั่นก็ทำให้ไอริชหัวเสียอยู่ไม่ใช่น้อย

            “ หน็อย ! เธอนี่มัน...” ไอริชกำลังลุกขึ้นด้วยความโกรธ แต่ก็มีมือหนาๆ ของชายหนุ่มกดศีรษะของเธอไว้ให้นั่งลงได้...

            “ บ...เบียงโก้ นายมาบังคับให้ฉันนั่งลงทำไมกัน หรือนายอยากโดนด้วย !!! ”

            “ ไอริช...พวกเราเป็นถึงผู้แปรเปลี่ยนห้องสมุดนี้เลยนะ จะมามัวเล่นอะไรเด็กๆ แบบนี้ไม่ได้แล้ว ” เบียงโก้ ผู้สืบทอดเจตนารมณ์แห่งบาปอัตตาหันไปยิ้มมุมปากให้ไอริช พลางส่ายหน้าไปมา

            “ เชอะ ! ” แล้วเจ้าของเรือนผมสีขาวก็ทำสีหน้างอนแก้มป่องทันที “ ว่าแต่...เกลไปไหนหรอ ? ”

            “ เกล...ดูเหมือนเธอบอกว่า จะไปหาผู้แปรเปลี่ยนคนใหม่น่ะค่ะ ” วาเปลี่ยนไปจิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์

            “ ผู้แปรเปลี่ยนคนใหม่...จะเป็นใครอีกล่ะเนี่ย...”

ปัง !!!

            จู่ๆ เสียงประตูก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งสามสะดุ้งไปตามๆ กัน วาสะดุ้งจนสำลักน้ำชาออกมา เบียงโก้ทำหน้าเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไร แต่ความจริงก็ตกใจมิใช่น้อย ส่วนไอริชนี่ถึงขั้นอุทานออกมาเป็นคำพูดเลยทีเดียว

            “ ดีจ้า ทุกคน !!! ” ไม่นาน เสียงแหลมใสก็ดังตามมา

           เจ้าของเสียงคือเด็กสาวร่างเล็ก เจ้าของดวงตาสีเขียวสดใส เธอคือผู้สืบทอดเจตนารมณ์แห่งบาปเกียจคร้านนั่นเอง !

            “ เกลน่ะเกล...เธอทำฉันตกใจหมด ! ” ไอริชถอนหายใจอย่างโล่งอก

            “ ขอโทษนะ ที่ทำให้ตกใจ แหะๆ ” เกลได้แต่หัวเราะแห้งๆ

            “ ว่าแต่...อยู่ไหนเหรอคะ ผู้แปรเปลี่ยนคนใหม่ที่เกลว่าเนี่ย...” วาสงสัย

            “ อ๋อ ! จริงด้วย ลืมไปเลย ” แล้วเจ้าของเรือนผมสีส้มยาวประบ่าก็หันกลับไป “ นี่...ไม่ต้องกลัวหรอก มีเบียงโก้อยู่น่า เข้ามาเถอะ ! ”

            “ ผมไม่ได้กลัวสักหน่อย แค่รอคุณเรียกให้ออกมาเท่านั้นเอง...”

            แล้วชายหนุ่มผมสีน้ำตาลก็เดินออกมาจากมุมที่ซ่อนของเขาทันที เขาเป็นชายหนุ่มที่สูงราวๆ 180 กว่าๆ และน่าจะเท่ากับเบียงโก้ด้วย ใบหน้าจัดว่า หล่อเหลาและดูเจ้าเล่ห์อยู่พอสมควร

            “ มาร์คัส !!! ” ชายหนุ่มเรียกชื่อทันที เมื่อคนใหม่ที่ว่าคือ เพื่อนของเขา

            เจ้าของชื่อหันไปส่งยิ้มให้คนเรียก ก่อนจะโค้งตัวและเริ่มพูดออกมา

            “ สวัสดีครับ ชื่อของผมคือ มาร์คัส โรเจอร์ เซฟิลิสท์ เป็นผู้สืบทอดเจตนารมณ์แห่งบาปปดเท็จ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับผม ! ”

            “ ปดเท็จ...การโกหกสินะ น่าสนใจดีนี่ ” ไอริชยิ้มอย่างชอบใจ

            “ เห็นเบียงโก้อยากให้พาเข้ามา แถมฉันก็สัมผัสได้พอดีด้วย ก็เลยพามาน่ะ ” เกลเสริม

            “ เท่านี้ก็มีถึง 5 บาปแล้วสินะ ” วากล่าว “ ว่าแต่...เมื่อไหร่ เกมของเราจะเริ่มล่ะคะ ? ”

            “ จริงด้วยสิ...ฉันคิดไว้แล้วล่ะ ”

            เมื่อพูดจบ ร่างเล็กก็เดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา มันเป็นหนังสือที่ดูเก่าๆ เหมือนถูกแต่งขึ้นมานานพอสมควร...มันถูกล็อคเอาไว้ โดยมีรูกุญแจที่ดูเหมือนจะต้องหามันมาไขออก และที่สำคัญ มันเป็นหนังสือนิทานสำหรับเด็กเรื่องหนึ่ง

            เรื่องนั้นคือ Alice in Wonderland

      “ ล้อเล่นน่า ! นิทานหลอกเด็กอย่างอลิซเนี่ยนะ จะเป็นหนังสือฆ่าคนเล่มแรกของเรา !!! ” เบียงโก้ถามด้วยความตกใจ

            “ แต่นิทานหลอกเด็ก...หากเปลี่ยนมันเป็นนิทานฆ่าคน ก็เป็นตัวหลอนชั้นดีเลยไม่ใช่รึไง ? ”

       เด็กสาวตอบพลางทำหน้าใสซื่อ ซึ่งมันไม่ได้เข้ากับเรื่องที่คุยอยู่เลยสักนิด

            “ ก็จริงนะคะ...ความฝันในวัยเด็กของใครหลายๆ คน ถูกทำลายลง จากดินแดนมหัศจรรย์ที่ใครก็อยากไป ได้กลายมาเป็นดินแดนนองเลือดที่มีแต่ฆ่ากับฆ่าแทน น่าสนุกดีนะคะ...คิก ” วายิ้มเห็นด้วย

            “ ผมก็เห็นด้วยนะครับ...อยากเห็นเหมือนกัน ว่าเหล่าผู้โชคร้ายจะรู้สึกยังไง ถ้าเราทำลายความฝันในวัยเด็กของเขา...” มาร์คัสเริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์

            “ อืม...แล้วถ้างั้น จะให้ใครเป็นบรรณารักษ์ชั่วคราวล่ะ ? ” ไอริชถาม

            “ บรรณารักษ์ชั่วคราว...เอาเป็นเพื่อนของฉันดีมั้ยคะ ” วาเสนอ “ ฉันมีเพื่อนอยู่คนนึง ชื่อ ลิเซีย เธอเป็นคนที่ใจดี น่ารักมาก เธอเหมือนกับอลิซสุดๆ เลยล่ะ นอกจากนี้ เธอยังมีกลุ่มเพื่อนที่นิสัยคล้ายๆ กับตัวละครในอลิซอีกด้วยนะ ”

            “ แจ๋วเลย ! กำลังอยากให้บรรณารักษ์แสดงเป็นตัวละครในอลิซอยู่เลย ” เจ้าของผมสีส้มยิ้มชอบใจ “ งั้นจะรอช้าอยู่ไยล่ะ...ไปชวนมาเลย ! ”

           “ ให้วาไปชวนด้วยตัวเอง...คงไม่ได้อารมณ์หรอกค่ะ...” เด็กสาวจิบน้ำชาพลางมองไปรอบๆ ตัว

“ ให้เลิฟไปแทนจะดีกว่านะคะ ”

            ในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังหนึ่ง มันดูเป็นห้องนั่งเล่นธรรมดาๆ มีโซฟา โต๊ะ โทรทัศน์ และของตกแต่งสารพัดอย่าง ก็น่าอยู่ ท่าทางสะดวกสบายตามประสาห้องนั่งเล่นทั่วไป

            บ้านหลังนี้ มีคนอยู่ 6 คน พวกเขาเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง และเป็นกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม พวกเขาก็แค่กลุ่มเพื่อนกลุ่มหนึ่งเท่านั้น...

            แต่หารู้ไม่ว่า ในห้องนั่งเล่นธรรมดาที่มีกลุ่มเพื่อนธรรมดาๆ เช่นเดียวกันอาศัยอยู่นี้ จะมีเรื่องไม่ธรรมดาเกิดขึ้น !

            “ เอาคืนมานะครับ รุ่นพี่เฟเดอริโก้ !!! ” ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาคมสีเขียวใต้กรอบแว่นตา กำลังเล่นวิ่งไล่จับกับชายหนุ่มอีกคนอย่างสนุกสนาน ( ? )

           “ คืนทำไม ? กะอีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเองนะ มิเคล...” ชายหนุ่มผมสีม่วงยิ้มเยาะ พลางโบกกางเกงบ็อกเซอร์ตัวสีเขียวแก่ไปมา

            “ แต่นั่นมันบ็อกเซอร์ตัวสำคัญของผมเลยนะ...” มิเคลตอบ พลางพยายามคว้ากางเกงในมือเฟเดอริโก้ให้ได้

            “ เอ่อ...ไม่ทราบว่า มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอคะ ? เสียงดังกันจริงๆ เลย ” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะของพวกเขาทั้งสอง

            หญิงสาวผมยาวสีบลอนด์คนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วยืนมองทั้งสองคนด้วยความสงสัย มิเคลรีบตรงรี่เข้าไปฟ้องหญิงสาวทันที

            “ ลิเซียจัง ! ช่วยฉันด้วย ! คือ...รุ่นพี่เฟเดอริโก้เขา...”

            “ ไม่ต้องไปสนใจหรอกนะลิเซีย มิเคลกับเฟเดอริโก้เขาแค่เล่นกันเฉยๆ น่ะ ” ชายหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลรีบเข้าไปขวางมิเคล แล้วหันไปยิ้มให้ลิเซียทันที

            “ เล่นกันเฉยๆ บ้านคุณสิครับ ! คุณฮาวล์ !!! รุ่นพี่เฟเดอริโก้เขาถึงกับ...”

            “ อ๋อ ! เล่นกันนี่เอง งั้นก็เล่นกันต่อให้สนุกนะคะ ” ลิเซียยิ้มให้ทั้งคู่ ก่อนทำท่าจะเดินกลับไป

            “ เยี่ยม ! เจ๋งเลย ฮาวล์ ขอบใจมาก ! ” เฟเดอริโก้พูด แล้วแท็กมือกับฮาวล์ทันที

            “ ไม่ยุติธรรมล...”

            “ พอกันได้แล้ว เจ้าพวกบ้า !!! ”

            แล้วมิเคลก็ถูกขัดอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีเงินแสกซ้ายเอ่ยเสียงเรียบแต่ดังอยู่บนขอบหน้าต่าง ทุกคนรวมถึงลิเซียที่กำลังจะเดินออกไป ต่างก็หันไปมองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียวกัน แล้วพูดพร้อมเป็นคำเดียวกันว่า

            “ ค...คุณอะคิวลา !!! ”

            “ ก็ใช่นะสิ...หรือฉันทำพวกเธอตกใจอีกแล้ว ? ” อะคิวลากระโดดลงมาจากหน้าต่าง พลางโบกมือไปมา ทุกคนได้แต่พยักหน้ารับ แล้วเธอก็หยิบจดหมายสีชมพูฉบับหนึ่งออกมา “ เมื่อกี้ มีคนโรคจิตส่งจดหมายมา มันส่งมาถึงเธอน่ะ...ลิเซีย ”

            “ ส...ส่งมาถึงฉันเหรอคะ ? ” ลิเซียถามอย่างงงๆ “ ขอดูจดหมายนั่นหน่อยค่ะ... ฉันว่า ฉันคุ้นๆ อยู่ นะ ”

            “ สีชมพู...ต้องเป็นจดหมายรักแน่เลย ! ” ฮาวล์แซว

            “ บ้า ! คนบื้อๆ อย่างลิเซียเนี่ยนะ จะมีคนมาจีบน่ะ ” เฟเดอริโก้พูด แล้วเขาและฮาวล์ก็หัวเราะออกมา ส่วนมิเคลก็นั่งกระดิกเท้าอยู่เงียบๆ บนโซฟา

            “ เงียบซะ ! ถ้าไม่อยากโดนเชือด...” หญิงสาวเอ็ดใส่อีกครั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่ลิเซียอ่านจดหมายพอดี...

ถึง ลิซซี่ที่รัก <3

        เธอยังไม่ตายใช่มั้ย ? ถ้าเธอเห็นจดหมายนี้ ก็แสดงว่า เธอยังมีชีวิตอยู่นั่นแหละนะ ฮิฮิ เห็นจดหมายสีชมพูแบบนี้ อย่าเข้าใจผิดว่า ฉันส่งจดหมายรักมาให้เธอล่ะ ฉันไม่คิดจะรักเธอแน่นอน ! ที่ฉันส่งจดหมายมาให้เธอวันนี้ ก็เพราะฉันจะให้เธอไปเป็นบรรณารักษ์ในห้องสมุดแห่งหนึ่งน่ะนะ ห้องสมุดที่ว่านั่น มีชื่อว่า The Schwarz เป็นห้องสมุดที่รวบรวมหนังสือแห่งความมืดไว้มากมาย ผู้อ่านสามารถเข้าไปในหนังสือได้ แต่ก็ไม่รับประกันว่า จะกลับออกมาอย่างปลอดภัยหรือยังมีชีวิตอยู่หรอกนะ ฮิฮิ

        แต่สำหรับบรรณารักษ์นั้น ไม่เป็นอะไรหรอกนะ หน้าที่ของบรรณารักษ์ก็คือ คอยดูแลเกมฆ่าคนทางในหนังสือเฉยๆ น่ะแหละ ส่วนเรื่องกติกาของเกม ไว้จะพูดกันทีหลัง ไม่ต้องสงสารหรือโลกสวยเกินจนยื่นมือเข้าไปช่วยผู้อ่านหรือผู้เล่นหรอกนะ อย่าลืมว่า นี่คือ เกมฆ่าคน ก็ต้องมีการตายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว สำหรับหนังสือที่จะให้ดูแลผู้อ่านที่เข้าไปนี่ จะเป็นหนังสือนิทานเรื่อง Alice in Wonderland อ๊ะๆ อย่าคิดว่า นิทานหลอกเด็กจะฆ่าคนไม่ได้นะ...มันคือสถานที่หลอกลวงชั้นดีเลยล่ะ ฮิฮิ : )

        ที่ให้เธอเป็น ก็เพราะเธอคล้ายกับอลิซมากเลยนะ ลิซซี่ และไม่ต้องห่วงว่า จะเห็นเลือดเห็นเนื้อไปตลอดนะ เพราะฉันจะให้เธอเป็นแค่บรรณารักษ์ชั่วคราวเท่านั้นแหละ คุมแค่คนที่เข้าไปในหนังสือเรื่องนี้เรื่องเดียวพอ อย่าลืมพาเพื่อนที่เหลือของเธอไปคุมด้วยล่ะ เธอคนเดียวคงสลบคาเลือดแน่ๆ เอ๊ะ...แต่ฉันว่า เธอคงไม่สลบง่ายๆ หรอกม้าง~~~เพื่อนที่เหลือของเธอต้องตกลงกันเองนะว่า ใครจะรับบทเป็นใครในเรื่องอลิซ เพราะฉันอยากให้ทุกคนทำเป็นเหมือนชาววันเดอร์แลนด์นองเลือดสักหน่อยน่ะ

        ถ้าเธอและเพื่อนยอมไปคุมตามข้อความของฉัน ฉัน หนูวาวา และคนอื่นๆ จะให้เงินของเธอเป็นจำนวนมหาศาลเท่าที่พวกเธอต้องการเลยล่ะ อยากได้สักกี่พันล้าน พวกเราก็จะยินดีจัดให้ <3 แต่ถ้าไม่ไปล่ะก็...อย่าคิดว่าศพจะสวยนะ ฮิฮิ คืนนี้ ถ้าไม่ไป ฉันจะตามไปหาถึงบ้านเลยคอยดู...อย่าคิดว่า ฉันจะไม่รู้นะ ว่าพวกเธออยู่ที่ไหน ไม่งั้นจะส่งจดหมายมาถูกเหรอ ?

        สรุปก็คือ ต้องไปอย่างเดียวนะจ๊ะ ไปเร็วๆ และไปทุกคนล่ะ ฉันขี้เกียจรอพวกคุณหญิงคุณชายทั้งหลาย แนบที่อยู่ไว้ให้แล้ว ถ้าสายตาดีพอก็คงจะเห็นนะ แค่นี้แหละ บ๊ายบาย ไว้เจอกันในห้องสมุดสีดำ ; )

คิดถึงเสมอ <3

จาก เลิฟผู้แสนเรียบร้อย ( ? )
 

            “ ฉันไม่ไว้ใจจดหมายนั้นเลย จะให้เราไปคุมเกมฆ่าคนเนี่ยนะ...แถมมีขู่ถึงชีวิตด้วย ” อะคิวลาเริ่มใช้ความคิด

            “ ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ คุณอะคิวลา ” ลิเซียกลับยิ้มอย่างหน้าตาเฉย ไม่สะทกสะท้านอะไร “ คนส่งคือ เลิฟ เพื่อนของฉันเองค่ะ ถึงจะดูโรคจิตไปนิด แต่เขาไม่มีทางหลอกใครแน่นอน ”

            “ ลองไปคุมตามจดหมายนั่นดูก็น่าสนดีนะ~!? ” มิเคลเห็นด้วย “ ผมกำลังอยากเป็นกระต่ายขาวในเรื่องอลิซอยู่พอดีเลย ”

            “ ถ้าฉันเป็นแมวเชสเซอร์...คงจะน่าสนุกไม่ใช่น้อยเลยล่ะ...หึๆ ” เฟเดอริโก้ยิ้มแสยะ

            “ กำลังอยากลองเสพอะไรที่มันเลือดสาดอยู่พอดี ” ฮาวล์เป็นอีกคนที่เห็นด้วย “ อ๋อ ! ฉันขอเป็นคนทำหมวกนะ ! ”

            “ “ นี่จะไปกันจริงๆ เหรอเนี่ย...ให้ตายเถอะ ไม่รู้จักคิดเลย เจ้าพวกนี้ ” อะคิวลาส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย

            “ แล้วเจ๊ล่ะ คนอื่นเขาอยากไปกันทุกคนนะ ถ้าเจ๊ไม่ไป แล้วโดนฆ่าจริงๆ จะทำยังไง ? ” เฟเดอริโก้หันไปถาม

            “ ฉันไม่อยากเสียคนฉลาดอย่างคุณอะคิวลาไปนะคะ อยากลองคุมเกมฆ่าคนดูด้วย อยากรู้ว่า มันจะสนุกยังไง นะๆ คุณต้องไปด้วย นะๆ น้า~~~” ลิเซียอ้อนสุดชีวิต

            “ เออๆ ไปก็ได้ ฉันขอเป็นดัสเชสที่จับคนมาทำอาหารละกัน ” เจ้าของดวงตาสีฟ้าสว่างบอกปัดๆ “ นี่เพราะถูกลิเซียอ้อนขนาดนี้ แล้วก็จะไปกันทุกคนหรอกนะ...ว่าแต่ ลิเซีย เธอไม่ชวนพี่เธอด้วยเหรอ กลอเรียน่ะ ? ”

            “ จริงด้วยค่ะ ! ฉันลืมไปเลย ขอตัวไปปลุกพี่ก่อนนะ~~~” สาวน้อยผมบลอนด์ยิ้ม ก่อนจะเดินไปอย่างร่าเริง

            “ โอเค งั้นฉันไปจัดของล่ะ คนอื่นๆ ก็ด้วย ไปจัดของซะ ! ”

            “ ครับ !!! ” พวกเขาขานรับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะแยกย้ายทันที

            “ พี่กลอเรียคะ~~~” ลิเซียเดินเข้ามาในห้องนอนห้องหนึ่ง แล้วตรงรี่เข้าไปขยับตัวหญิงสาวผมสีบลอนด์ทองอีกคนทันที “ ตื่นได้แล้วค่า วันนี้มีธุระด่วนนะ !!! ”

            หญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่นั้น ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย จนลิเซียต้องงัดโทรโข่งออกมาใช้

            “ พี่กลอเรียยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! ตื่นเร็ววววววววววววววววว !!! ”

            “ ป...ปลุกพี่ทำไมเนี่ย...ฮ้าววววววว~~~” กลอเรียลุกขึ้น พลางอ้าปากหาวและบิดขี้เกียจตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน

            “ คือ...พวกเราจะไปทำงานเป็นบรรณารักษ์ในห้องสมุด The Schwarz น่ะค่ะ ถ้าไม่ไปตายสถานเดียว ” ลิเซียอธิบาย “ ก็คือ พี่ต้องไปอย่างเดียวล่ะ ! แล้วก็ต้องแคสเป็นตัวละครในอลิซด้วยนะ ฉันเป็นอลิซล่ะ ”

            “ ตัวละครในอลิซ...ถ้าเธอเป็นอลิซ งั้นฉันเป็นพี่อลิซละกัน ” เธอบอกกับน้องสาวตัวเองอย่างงัวเงีย “ บรรณารักษ์...ท่าจะน่าเบื่อใช่เล่นแฮะ...”

            “ ไม่น่าเบื่อหรอกค่ะ เพราะหน้าที่ของบรรณารักษ์ที่นั่นก็คือ คุมเกมฆ่าคนนั่นเอง ! ” สาวผมบลอนด์บอกลูกพี่ลูกน้องของตนอย่างรู้ใจว่า เธอต้องชอบเรื่องแนวนี้แน่ๆ

            “ จริงเหรอ !!! งั้นก็เจ๋งเลย ! ” ได้ผล นั่นทำให้กลอเรียตาสว่างขึ้นมาทันใด

            “ ถ้างั้นก็รีบไปอาบน้ำแปรงฟันด่วนเลยค่ะ ! เรากำลังจะไปแล้วนะ คนอื่นๆ เขาก็จัดของกันแล้ว !!! ”

            กลอเรียไม่รอช้า รีบทำตามคำสั่งน้องเล็กทันที ลิเซียพึมพำกับตัวเองเบาๆ ว่า

            “ ความสนุก...กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสินะ...ฮุๆ ”

 รายชื่อผู้เล่นประจำ SS#1