คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : x. AKUMA ! ( 5 ) ____________ E N D
悪魔
-5-
“เจ้าน่ะ, หน้าตาก็ดี ไม่น่าแย่งผัวคนอื่น” คิมจงอินว่า
“!!!”
คยองซูที่ยืนตากลมอยู่ถึงกับสะดุ้ง ดึกแล้วเขาไม่ควรจะออกมายืนแบบนี้ ...เขาแค่ไม่อยากเข้าไปนอนห้องเดียวกับมนุษย์ไร้มารยาทคนนั้น ไม่คิดว่าเจ้าบ้านั่นจะออกมาหาเรื่องเขาถึงนี่
“ท่านชานไม่สนเจ้าหรอกนะ , แบคฮยอนกำลังท้อง ท่านชานน่ะรักแบคฮยอนมาก”
“หุบปากของเจ้าไปซะ !!” คยองซูตะคอก “มันต่างหาก ที่แย่งข้า !!!”
“ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าคิดจะทำอะไร ใครๆก็ดูออก ท่านชานก็เหมือนกัน เขาไม่ได้โง่ !”
“ข้าก็รักท่านชาน ! และท่านชานควรจะรักข้า ไม่ใช่แบคฮยอน !” คยองซูว่า “เหอะ...เจ้าเป็นมนุษย์ ไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องของปิศาจ”
“ใช่ ข้าเป็นมนุษย์...แต่แบคฮยอนไม่ใช่คนเลว มนุษย์อย่างข้าก็ทนไม่ได้เหมือนกันถ้าเจ้าจะมาทำให้เขาเสียใจ” จงอินเถียง
“เหอะ ใช่สิ แบคฮยอนน่ะแสนดี ดีจนโง่เลยล่ะ...”
“เจ้าหมายความว่ายังไง” คิมจงอินงุนงง ดูเหมือนจะมีหลายเรื่องที่เขาไม่รู้
“เจ้าก็รอดูแล้วกัน เจ้ามนุษย์ , ตอนจบของคนแสนดีน่ะไม่ได้สวยหรอกนะ...”
--悪魔--
“บยอน, เจ้ามีความสุขดีสินะ”
“คุณคยองซู...”
“ข้าแค้นเจ้านะแบคฮยอน, เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้ารักท่านชาน” คยองซูว่า “แต่ก็นะ...ยังไงก็ถือว่าเจ้าช่วยชีวิตข้า”
“ถึงตอนนั้นแล้ว ข้าจะดูแลให้เอง ท่านชานน่ะ”
บยอนแบคฮยอนงี่เง่าซะเหลือเกิน เจ้าอากุม่าน่าหมั่นไส้นั่นไม่ได้บอกอะไรท่านชานเลยรึยังไง ทั้งๆที่ตัวเองกำลังฆ่าตัวตายอยู่แท้ๆ
คุณคิดถูกแล้ว มันเป็นคำสาปจากท่านธอร์น ที่เมื่อกำเนิดทายาทแห่งตระกูลหลักแล้ว, ผู้ช่วยสืบทายาทต้องจบชีวิตลง
ทุกๆ 300 ปีตามอายุขัย ก็จะมีโศกนาฏกรรมแบบนี้ทุกครั้ง
เรื่องงี่เง่าแบบนี้ที่แบคฮยอนแบกภาระไว้คนเดียว ลูกในท้องที่ท่านชานและบยอนแบคฮยอนคิดว่าเป็นเทวดา จริงๆแล้วเป็นเพชฆาตต่างหากล่ะ..
ข้าไม่ได้โง่ ข้าก็ดูออกว่าท่านชานไม่มีวี่แววจะรักข้า หรือนอกใจเจ้าอากุม่าน่ารำคาญนั่นเลย
แบคฮยอนน่ะเดินลงนรกเองนะ ข้าไม่ได้ผลัก ...
ความหลังของข้าและแบคฮยอน เราก็แค่เกลียดกัน... ไม่สิ ต้องบอกว่าข้าเกลียดแบคฮยอนอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า ก็เจ้านั่นเอาแต่ปั้นหน้ายิ้มเวลาเจอข้า ตีหน้าซื่อทุกครั้งจนอยากขยี้ให้แหลก
ทั้งๆที่รอบ 300 ปีนี้ควรจะเป็นอากุม่าจากตระกูลโด แต่เพราะข้าเกิดมาอ่อนแอ ปิศาจตระกูลบยอนจึงเข้าพิธีเจิมแทนข้า ว่ากันว่าแบคฮยอนโดนสาปตั้งแต่ครั้งนั้น ตอนนั้นข้ายังไร้เดียงสาด้วยซ้ำ เลวร้ายสิ้นดี...
ควรเป็นข้า ทั้งๆที่ควรเป็นปิศาจจากตระกูลโดแท้ๆ
แต่นั่นก็อาจจะเป็นเรื่องดี ในเมื่อข้าไม่ต้องโดนคำสาปแสนเจ็บปวดนั่น
ถึงยังไง แบคฮยอนก็น่ารำคาญในสายตาข้าอยู่ดี …
“ท่านชาน...” คยองซูวิ่งเข้ามากอดแขน ขณะที่ท่านชานสุดหล่อกำลังปอกผลไม้รสเปรี้ยวใส่จานแก้แพ้ท้องให้ภรรยาสุดรัก
“ถอยไปก่อนสิ เดี๋ยวมีดบาด” ท่านชานว่า คยองซูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะหยิบผลไม้ในจานเข้าปาก
“อร่อยดีนะท่านชาน ข้ากินอีกได้เปล่า” คยองซูว่า
“ของแบคฮยอนน่ะ” อากุม่าตัวเล็กขมวดคิ้วกันจนยุ่งเมื่อโดนปฏิเสธ
“ท่านชานน่ะไม่รู้อะไรเลยนะ...” คยองซูว่า แทรกตัวเองเข้าไปใกล้ร่างสูงก่อนจะแย่งมีดในมือท่านชานมาแล้ววางลง “ท่านชานอยากมีลูกขนาดนั้นเลยเหรอ”
คนหล่อพยักหน้า ขมวดคิ้วแน่น “ทำไม..”
“ท่านชานกำลังทำร้ายแบคฮยอนนะ รู้ตัวบ้างไหม...” มือบางเลื่อนมาโอบคอคนตัวสูง ชานยอลยิ่งไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่คยองซูกำลังจะพูด “แต่ก็แก้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ ก็แบคฮยอนท้องไปแล้วนี่นา...”
“หมายความว่าไง..”
“แบคฮยอนไม่ได้บอกอะไรท่านชานเลยสินะ , ว่าเขาจะตายหลังเกิดลูกให้ท่านชาน”
“!!!!!!!!!!!!!!”
“ก็หน้าที่ของแบคฮยอน ก็แค่มีทายาทให้ท่านชาน...หมดหน้าที่แล้วก็ไร้ประโยชน์”
“เจ้า !!! เรื่องจริงอย่างนั้นหรือ !!”
“แล้วท่านชานเคยเห็นหน้าแม่ของตัวเองไหมล่ะ...”
อึก....
ใช่ เขาไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ ตั้งแต่เขาจำความได้ก็เห็นแต่ท่านพ่อที่เป็นผู้ดูแลศาลเจ้าใน 300 ปีที่แล้ว… ถ้าอย่างนั้น แบคฮยอนก็...
ชานยอลแกะมือของคยองซูออก เขาสับสนและไม่เข้าใจ ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของอากุม่าตรงหน้า แต่ก็อดคิดไม่ได้
แบคฮยอนจะต้องตายจริงๆอย่างนั้นเหรอ เขาไม่ยอมเด็ดขาด
ในเมื่อเขารักขนาดนี้ เหมือนก้อนหินหนักกำลังทับอกของเขาจนเจียนตาย ถ้าเรื่องนี้จริง เขาก็กำลังฆ่าแบคฮยอนอยู่จริงๆ
ทำไมแบคฮยอนไม่บอกอะไรเขาเลยสักคำ !!
ทำไมกัน !!!
คยองซูยิ้มร้ายเมื่อเห็นท่านชานกำลังโกรธ แล้วยังจะสับสนอีก คนตัวสูงเดินออกจากครัวไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ คยองซูหัวเราะเบาๆ ขณะที่คิมจงอินเดินเข้ามาแทนท่านชาน
“ร้ายนักนะ คุณหนูอากุม่า ....หัวเราะแบบนั้น คิดว่าท่านชานจะเกลียดแบคฮยอนเหรอ” คิมจงอินยักไหล่ ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันกับสิ่งที่คยองซูพูด แต่มันก็อาจจะเป็นไปได้ ในเมื่อแบคฮยอนไม่เคยพูดอะไรเลยนอกจากรักท่านชาน
“เจ้าแอบฟังงั้นเหรอ !!!”
“ยิ่งเป็นแบบนี้ เขาก็ยิ่งรักแบคฮยอนมากขึ้น” คิมจงอินเดินเข้าประชิดอากุม่าตัวเล็ก “แล้วเจ้าก็จะไม่ได้รับความสนใจจากท่านชานอีก”
“เหอะ ยังไงแบคฮยอนก็ต้องตาย...”
“ถึงเขาตายจริงๆ ท่านชานก็ไม่มีวันสนใจเจ้า !!” พูดจบคิมจงอินก็จับคยองซูจูบด้วยความเดือดดาล ประกบริมฝีปากและบดขยี้อย่างร้ายกาจ กัดเม้มริมฝีปากอิ่มเบาๆจนโดนอากุม่าตัวร้ายตีไม่ยั้ง แต่เจ้าเด็กศาลเจ้าร้ายกาจก็ไม่หยุดสัมผัสแสนหวานนี้
“เหอะ ปากเจ้าหวานดีนะ ไม่น่าพูดจาไม่ดีเลย” ผละริมฝีปากออกแล้วยิ้มเยาะ
“สกปรกโสโครก !!! ไอ้คนไร้มารยาท ไอ้คนเลว !!!”
“ทำไมล่ะ ก็เห็นว่าอยากมีผัวมากไม่ใช่เหรอ ก็เอาฉันนี่ อย่าไปแย่งแบคฮยอนเขา...” จงอินว่า เขาก็ไม่ได้พิศวาสอะไรคยองซูมากนัก แต่เขาก็ไม่อยากให้ท่านชานกับแบคฮยอนบาดหมางกัน อีกอย่างเขาเป็นคนพาคยองซูมาที่นี่เอง ชักศึกเข้าบ้านเองดังนั้นเขาจะจัดการคยองซูเอง...
แต่จูบเมื่อกี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ...
เพี๊ยะ...
คยองซูฟาดใบหน้าคมจนหน้าหัน คิมจงอินกัดริมฝีปากเบาๆ คิ้วกระตุกที่โดนอากุม่าแสนมารยาคนนี้ตบเข้าให้ ก่อนมือหนาจะจับแก้มคยองซู บีบแน่นแล้วประกบปากจูบอีกครั้ง
อื้อ...
ได้ยินเสียงครางเบาแล้วจงอินยิ่งได้ใจ กัดปากอิ่มจนบวมเจ่อก่อนจะใช้ลิ้นเลียรสหวานจากปากบางจนคยองซูไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ผละริมฝีปากออกแผ่วเบา ก่อนจะสังเกตเห็นน้ำตาหยดใสที่เกาะพราวตามขนตาของคนข้างหน้าแล้วรู้สึกผิดไปถึงขั้วหัวใจ
“ข้าเกลียดเจ้าที่สุด เจ้ามนุษย์...”
--悪魔--
“แบคฮยอน !! แบคฮยอน !!” ท่านชานตวาดลั่นทำเอาภรรยาตัวน้อยต้องรีบเข้ามาหา
“มีอะไรครับท่านชาน” พูดจบก็โดนท่านชานบีบต้นแขนทั้งสองข้างอย่างแรงจนกลัวว่ากระดูกจะหักออกไป ท่านชานกำลังโกรธ สายตาดุดันที่มองมาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
“เจ้าจะตายอย่างนั้นหรือ !!!!” เขาตวาด “เจ้าคลอดลูกให้ข้า แล้วจะตายอย่างนั้นหรือ !!”
แบคฮยอนตกใจ เบิกตากว้าง เขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับท่านชาน...แล้วทำไม...
“ตอบข้าสิ แบคฮยอน !!!” ชานยอลตวาดลั่น เรียกหยดน้ำตาสีใสจากขอบตาสวยของแบคฮยอน
“ค ครับ...ฮึก...ผมจะ..ตายครับ....”
เหมือนโลกของชานยอลพังทลาย ท่านชานร้องไห้ ปล่อยต้นแขนบางก่อนจะรวบตัวแบคฮยอนมากอดไว้แน่น แบคฮยอนได้ยินเสียงสะอื้นของท่านชานแล้วยิ่งเจ็บปวดหัวใจ เขาพยายามหยุดร้องไห้
“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านชาน...ผมไม่เป็นไร”
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย...ทำไมเจ้าจะต้องตาย ไหนบอกว่าจะเป็นเมียข้าไง...” ท่านชานว่าทั้งน้ำตา เขาจะเสียใจขนาดไหนถ้าแบคฮยอนตายไป....
“ผมโดนสาปครับ ท่านธอร์นต้องการอย่างนี้...”
“ท่านธอร์นอย่างนั้นหรือ !! เหอะ !!” เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกไม่พอใจท่านธอร์น เขาไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นร่างจริงเลยสักครั้ง มีจริงหรือไม่ก็ไม่รู้ แต่ไอ้คำสาปบ้าบอนี่มันไม่สมควรเลยด้วยซ้ำ
ให้ตายเถอะ.... ถ้าเขาสื่อถึงท่านธอร์นได้ล่ะก็...
แบคฮยอนท้องได้ 9 เดือนแล้ว
ยิ่งเวลาผ่านไปท่านชานก็ยิ่งเจ็บปวดใจ ยิ่งแบคฮยอนท้องโตขึ้น เขาก็รู้สึกหน่วงหัวใจมากขึ้นเท่านั้น
เขาดูแลแบคฮยอนอย่างดีมาตลอด 9 เดือน เขายิ่งรักอากุม่าตัวเล็กมากขึ้นทุกวัน เขาอยากให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจะอยากเห็นหน้าเจ้าตัวเล็กไวๆ แต่เขาก็อยากจะดูแลแบคฮยอนต่อไป
“อ๊ะ .โอ้ย... เจ็บ ท ท่านชาน ผม...” จู่ๆแบคฮยอนก็ปวดท้อง ช่วงนี้แบคฮยอนปวดท้องบ่อยขึ้นเพราะใกล้จะคลอด เล่นเอาท่านชานใจหายทุกครั้ง
แต่ดูเหมือนคราวนี้จะคลอดจริงๆ เหงื่อแตกใหญ่เชียว
“ห้ะ แบคฮยอน เจ้า !!” คยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆกันตกใจที่จู่ๆแบคฮยอนก็ร้อง เขาทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ “เดะ...เดี๋ยวข้าจะไปเรียกท่านชาน อดทนหน่อยนะ...”
จริงๆแล้วคยองซูก็ไม่ได้เป็นคนเลวขนาดนั้น
ชานยอลกลับมาพร้อมกับคยองซูและจงอิน เขาโอบอุ้มภรรยตัวเล็กเอาไว้ที่ยังร้องครางเพราะเจ็บท้องไม่หยุด
“โอ้ย ท่านชาน ผมปวด ...”
“อดทนนะครับคนดี...จงอิน ไปตามหมอมา เร็วๆ !!” เขาหันไปพูดกับจงอินทำเอาเจ้าตัวต้องวิ่งออกไปอย่างเร็ว
จนในอีกไม่กี่นาทีต่อมาจงอินก็กลับมาพร้อมกับหมอทำคลอด คยองซูบอกให้ทุกคนออกไปก่อน แต่ดูเหมือนท่านชานจะดื้อด้านเหลือเกิน
จนภรรยาตัวเล็กต้องขอร้องให้ท่านชานออกไป ว่าที่คุณพ่ออากุม่าถึงยอม
“ข้าจะบ้าตายอยู่แล้ว !! แบคฮยอนจะตายอย่างนั้นหรือ!! ข้าจะทำอะไรได้บ้าง...” เขาโวยวายอีกครั้งจนคยองซูกับจงอินเครียดไปด้วย ถึงคยองซูจะเกลียดแบคฮยอนนักหนา แต่ดูเหมือนว่าเวลานี้เขาก็ไม่อยากให้แบคฮยอนตายไปเหมือนกัน
“ท่านชานใจเย็นๆก่อน”
“ใครจะไปเย็นลงล่ะ นั่นเมียข้านะ แล้วก็ลูกข้าด้วย !!”
“ข้ารู้ แต่ว่าบางทีคำสาปนั่นอาจจะเป็นเรื่องหลอกเด็ก...” คิมจงอินว่า แล้วปล่อยให้ท่านชานนั่งเงียบๆคนเดียว
อากุม่าตัวสูงเลื่อนแหวนแต่งงานในมือ น้ำตาสีใสหยดใส่แหวนสวยนั่น เขาร้องไห้อีกแล้ว ทั้งๆที่ตอนนี้คนเป็นพ่อควรจะตื่นเต้นดีใจแท้ๆ
เขารักแบคฮยอน
มากเท่าชีวิตของเขา...เป็นครั้งแรกที่เขาเสียใจที่เกิดมาในอากุม่าตระกูลหลัก
เขาอยากจะรักแบคฮยอนแบบมนุษย์ธรรมดา มีอายุขัยที่สั้น มีลูกด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน แล้วก็ตายไปด้วยกัน...
เขาอยากให้เป็นอย่างนั้น แต่มันคงเป็นความฝันลมๆแล้งๆ
เขาแค่หวังว่าคำสาปบ้าบอนั่นจะเป็นเรื่องหลอกเด็กอย่างที่จงอินว่า
“ท่านชาน เข้ามาดูหน้าลูกท่านสิ” คยองซูที่เพิ่งเข้าไปดูแบคฮยอนรีบออกมาบอกท่านชาน
คุณพ่ออากุม่าไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ เขาสับสน ไม่กล้าจะเข้าไปในห้องนั้นด้วยซ้ำ ทำให้คิมจงอินรีบเดินเข้าไปก่อน
“ว่าไงหลานอา...” คิมจงอินแหย่เจ้าหนูน้อยเล่น ก่อนจะสังเกตได้ว่าเป็นเด็กผู้ชาย แถมยังมีเขาเล็กๆบนหัวอีก น่ารักน่าชังเหลือเกิน
“ท่านชานมาเถอะ...” คยองซูเซ้าซี้ รู้สึกใจหายเหมือนกันที่เห็นท่านชานเป็นแบบนี้
“แบคฮยอนล่ะ...” เขาเอ่ยถาม คยองซูหน้าบึ้งใส่ก่อนจะตอบ
“หลับไปเฉยๆน่ะ เข้ามาสิ แบคฮยอนยังไม่ตายหรอก...”
ชานยอลยิ้มขึ้นมา รีบปรี่เข้าไปหาร่างเล็กกับเจ้าตัวน้อยของเขา
“ท่านชาน ผู้ชายอ่ะ...” คิมจงอินส่งเจ้าตัวน้อยให้คนเป็นป๊ะป๋า เด็กน้อยน่ารักตัวขาวใสกับเขาเล็กๆบนหัวน่ารัก ชานยอลยิ้มบางแล้วหอมแก้มใสของเจ้าตัวน้อยสลับกับคุณแม่ที่กำลังหลับปุ๋ย
“น่ารัก ทั้งลูกทั้งเมียเลย ว่าไหม..” คนเป็นพ่อยิ้มใหญ่ แค่เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กเขาก็มีความสุขขนาดนี้ อยากให้แบคฮยอนตื่นขึ้นมาไวๆจัง
แต่ถ้าแบคฮยอนไม่ตื่นล่ะ
ความคิดวูบเดียวทำเอาท่านชานใจหาย กอดเจ้าตัวเล็กแนบกายแน่นก่อนจะจูบหน้าผากน้อยๆ วางเจ้าตัวเล็กข้างกายคนเป็นแม่ ปล่อยให้เจ้าตัวน้อยใช้แขนเล็กหยอกเล่นกับใบหน้าน่ารักของแบคฮยอน
“อย่าจิ้มจมูกมะม๊าสิตัวเล็ก...” ชานยอลเอ็ดเมื่อเห็นนิ้วเล็กๆเริ่มเล่นสนุกกับจมูกรั้น
คิมจงอินยิ้มบางก่อนจะลากคยองซูออกจากห้องไป คนตัวเล็กจิ๊ปากใส่เจ้ามนุษย์เบาๆแต่ก็ยอมเดินออกไป
ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะเล่นไม่หยุด นิ้วเล็กๆพรำจิ้มแก้มใสของมะม๊าจนแบคฮยอนตื่น
แบคฮยอนตื่น
“แบคฮยอน !”
“ท ท่านชาน..” แบคฮยอนมึนงง เขาคิดว่าเขาตายไปแล้วเสียอีก หรือนี่เป็นแค่ความฝันกันนะ คนตัวเล็กมองเจ้าตัวน้อยที่ขี้เล่นเหลือเกินแล้วต้องยิ้มบาง น้ำตาสีใสเอ่อล้นด้วยความสุข
“เจ้า...ยังอยู่กับข้าใช่ไหมแบคฮยอน..เจ้า..” ดูเหมือนคุณพ่อก็จะมีความสุขทั้งๆที่ยังสับสนใจพูดไม่รู้เรื่องไปแล้ว ชานยอลปล่อยให้แบคฮยอนลูบแก้มยุ้ยของเจ้าตัวเล็ก
“ผม..ก็ไม่รู้” แบคฮยอนหลุบตาลง พรมจูบแก้มยุ้ยของเจ้าตัวน้อย
“……….”
--悪魔--
“เมื่อกี้ยังดีๆ ทำไมหน้าบูดอีกแล้ว ผีเข้าผีออกรึไง” จงอินกวนคยองซูอีกรอบหลังจากที่ลากอากุม่าสุดดื้อออกมาจากห้องของท่านชานได้แล้ว “เสียใจงั้นสิที่แบคฮยอนไม่ตาย”
“เหอะ...” คยองซูเบ้หน้า “หยุดหาเรื่องข้าสักที เจ้ามนุษย์”
“เจ้าโกหกเรื่องนี้กับท่านชานตั้งแต่แรกก็ยอมรับมาเถอะ”
“ข้าเปล่า !!” คยองซูตวาด “ข้าแค่สงสัยว่าทำไมมันไม่ตาย ทั้งๆที่ควรจะตาย…หรือว่า....”
“เหอะ อะไรอีกล่ะ”
“หรือว่าแบคฮยอนไม่ได้โดนคำสาป”
แต่เป็นเขาเองที่โดนสาป ..
ท่านธอร์นอาจจะสาปมาตั้งแต่เกิด ไม่ใช่ตอนพิธีเจิม
หรือบางที ไม่สามารถใช้คนแทนกันได้...
“!!!!”
คยองซูครุ่นคิดขณะที่จงอินยังไม่เข้าใจ ถ้าแบคฮยอนไม่โดนสาปแสดงว่าเขาเองเป็นคนที่โดนสาป
แล้วถ้าเขามีลูกกับท่านชาน...เขาจะต้องตาย
ให้ตายเถอะ เรื่องแบบนี้มัน....
“เหอะ เจ้าคิดจะหาเรื่องอะไรมากุอีกล่ะ...” คิมจงอินว่า ถึงยังไงคยองซูก็ยังเป็นอากุม่านิสัยไม่ดีอยู่วันยันค่ำ
“เจ้าหาเรื่องข้าตลอดเลยนะคิมจงอิน , เดี๋ยวข้ากัดซะให้” คยองซูแยกเขี้ยวในปาก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าเด็กศาลเจ้ากลัวเลยสักนิด มุกนี้เขาโดนท่านชานขู่ประจำ แถมเขี้ยวของท่านชานยังดูน่ากลัวกว่าเขี้ยวเล็กๆนี่อีก ให้ตายเถอะ อากุม่าคยองซูน่าเอ็นดูเหลือเกิน...
“จะกัดก็กัดสิ ไม่ใช่ว่าอยากกัดปากข้าอยู่เหรอ”
“ไอ้สารเลว !!!” คยองซูฟาดไปที่ไหล่หนาของจงอินหนึ่งที ก่อนจะเดินหนีออกมา คิมจงอินมองแผ่นหลังเล็กแล้วลอบยิ้ม...เด็กศาลเจ้าคิดว่าบางทีมีเมียเป็นอากุม่าก็ไม่เลวเหมือนกัน
คยองซูกำลังคิดว่าเขาบอกเรื่องนี้กับท่านชานดีไหม
เขาก็ไม่แน่ใจว่ามันถูกหรือไม่ แต่ในเมื่อแบคฮยอนไม่ตายแสดงว่าแบคฮยอนต้องไม่โดนสาป และคยองซูเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าตัวเองโดนสาปหรือไม่ แต่เขาเองก็เฝ้ารักท่านชานราวกับโดนสาป...
แต่ถ้าเขามีลูกกับท่านชาน เขาจะต้องตาย...
เขาไม่อยากตาย ไม่อยากเสี่ยงเรื่องแบบนั้น...
ให้ตายสิ...ยุ่งยากชะมัด เรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้มันทั้งน่าตกใจแล้วก็น่ารำคาญ
“คยองซู...” คยองซูสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง ท่านชานยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็กำลังขมวดคิ้ว
“ค ครับ”
“แบคฮยอนจะตายไหม...เรื่องนั้น...เจ้าโกหกข้าอย่างนั้นหรือ”ชานยอลเอ่ยนิ่งจนน่าขนลุก คยองซูถอยห่างหนึ่งก้าว ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มตอบ
“ข้าไม่มีทางโกหกท่านชาน...เพียงแต่...”
“อะไร ..”
“ข้าเกรงว่าจะเกิดการเข้าใจผิดของเหล่าตระกูลรอง บางทีแบคฮยอนอาจจะไม่โดนสาป...” คยองซูหลบตา “บางที...หน้าที่คลอดทายาทให้ท่าน อาจจะต้องเป็นข้า”
“เจ้าว่าไงนะ!!” ชานยอลตะคอกใส่ คยองซูเริ่มถอยห่างอีกครั้ง
“ตระกูลบยอนแย่งหน้าที่นี้ของตระกูลโดไป , ข้าคิดว่า คนที่โดนสาปอาจจะเป็นข้า ไม่ใช่แบคฮยอน” คยองซูพูดจบน้ำตาสีใสก็เอ่อล้นดวงตากลมโต เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร สิ่งที่เขายอมแบคฮยอนมาทั้งหมดมันเปล่าประโยชน์ ทั้งๆที่ท่านชานควรจะเป็นของเขาตั้งแต่แรก จนถึงตอนนี้...
แต่อย่างน้อยแบคฮยอนก็ทำให้คยองซูไม่ตาย
น่าเจ็บปวดใจยิ่งกว่านั้นเมื่อเขาพูดจบแล้วท่านชานยิ้มกว้าง เขากำลังดีใจ...ท่านชานบอกขอบคุณคยองซู ก่อนจะเดินหายไป...
ไม่ คยองซูเจ็บ แต่มันก็ไม่ได้มากมายขนาดที่จะต้องอาละวาด เขากำลังสับสนมาก เขาทั้งรู้สึกเกลียดแบคฮยอน แล้วก็ยังดีใจที่เจ้านั่นยังไม่ตาย และก็รู้สึกขอบคุณที่ตัวเองไม่ตายเพราะแบคฮยอน
เขาสับสนไปหมด...
“เห เจ้าร้องไห้อย่างนั้นรึ” มนุษย์น่ารำคาญนี่ชอบกวนเสียจริง คยองซูหลบหน้าคิมจงอินแต่ก็โดนมือหน้าจับไว้ก่อน
“ร้องไห้ทำไมกัน...”
“ข้าเปล่า....ฮึก ร้องไห้...” คยองซูว่าทั้งๆที่สะอื้น โกหกไม่เนียนชัดๆ ได้ยินเสียงจงอินถอนหายใจแล้วรวบเขาไปกอด มือหนาลูบหัวของเขาเบาๆ
“ก็เห็นอยู่ว่าร้อง จะโกหกทำไม”
เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่ากำลังโดนมนุษย์ปลอบ แล้วก็ยัง รู้สึกอบอุ่นพิลึก...
คิมจงอินลูบหัวทุยเบาๆ คยองซูยิ่งสะอื้นยกใหญ่จนคนตัวสูงทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้คยองซูกำเสื้อเขาแน่น แล้วฝังใบหน้าน่ารักนั่นลงบนอกแกร่ง ร้องไห้จนพอใจ
“ฮึก เจ้าพูดถูก ท่านชานเป็นของแบคฮยอน ฮือ..ไม่ใช่ข้า”
คิมจงอินไม่รู้จริงๆว่าเขาทำอะไรได้นอกจากกอดอากุม่าตัวนี้ไว้แน่นๆ
“ข้าไม่ได้รักท่านชานเท่าแบคฮยอน ฮือ ...ข้าแพ้ .. ข้าแพ้มันมาตลอด... ครั้งนี้ข้าก็จะยอมแพ้” คยองซูสะอื้นใหญ่ “ข้าจะไปจากที่นี่ซะ”
“เห...” จงอินตกใจ คยองซูหมดฤทธิ์ขนาดนี้เลยเชียว...
“ข้าควรกลับบ้านของข้า ฮึก”
“ข้าไม่อยากให้เจ้ากลับ”จงอินว่า ขมวดคิ้วจ้องคนตรงหน้าที่น้ำตายังไหลไม่หยุด “ข้าไม่ให้กลับ..”
คยองซูเบ้หน้าทั้งน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด “เจ้ามนุษย์บ้า จะทำไมข้า..อะ”
ยังไม่ทันที่คยองซูจะพูดจบ ริมฝีปากหนาก็ทาบทับริมฝีปากอิ่มลึกซึ้ง อบอุ่นและละมุนละไมอย่างที่อากุม่าตัวน้อยไม่เคยได้สัมผัส รู้สึกแปลกประหลาดในหัวใจคล้ายๆกับรสจูบแสนหวานกำลังชักจูงเขาให้ลอยละลิ่วไปตามความอบอุ่นที่ได้รับ ทั้งๆที่เกลียดเจ้าเด็กศาลเจ้าคนนี้เข้าไส้ แต่ทำไมถึงรู้สึกดีถึงเพียงนี้กันนะ
คิมจงอินผละริมฝีปากออกแผ่วเบา แล้วจุ๊บเบาๆที่จมูกรั้นๆที่เห่อแดงเพราะร้องไห้ คยองซูหยุดร้องไห้แล้ว คราบน้ำตาเปื้อนแก้มที่เริ่มขึ้นสีฝาด
“ถ้าทำแบบนี้แล้วหยุดร้อง จะทำตั้งนานแล้ว” คิมจงอินยกยิ้มใหญ่ “แล้วก็ข้าไม่อยากให้เจ้าไป ถ้าเจ้าไปเยี่ยมบ้านน่ะได้ แต่ต้องกลับมาอยู่กับข้า...”
“เจ้ามีสิทธิอะไรมาสั่ง” คยองซูกัดริมฝีปาก ทั้งโมโห ทั้งอาย ทั้งรู้สึกดี เขาสับสนไปหมด
“อย่าดื้อ..หรืออยากจูบอีก” ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบเจ้ามนุษย์จอมฉวยโอกาสก็ประกบจูบแสนหวานอีกครั้งจนริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อหมด
“มีผัวเป็นข้า เร้าใจไม่ต่างกับมีผัวเป็นท่านชานหรอกคยองซู , อย่ายอมแพ้แบคฮยอนสิครับ...”
--悪魔--
2 ปีผ่านไป...
“เจ้าตัวเล็ก หยุดหอมแก้มมะม๊าเดี๋ยวนี้ ปะป๊าจะหึงแล้วนะ” ชานยอลว่าขณะที่เจ้าลูกชายสุดแสบของเขาจุ๊บแก้มแบคฮยอนไม่หยุด ไม่ใช่แค่ท่านชานสินะที่ติดใจแก้มยุ้ยๆของแบคฮยอน เจ้าตัวเล็กก็เหมือนกัน….ร้ายไม่เบานะ...ลูกชายใครเนี่ย
“เจสเปอร์ พอก่อนครับ...ปะป๊าโกรธแล้ว”แบคฮยอนว่า ก่อนจะอุ้มลูกชายสุดแสบไปวางบนตักคุณพ่อตัวสูง
“อย่าเล่นอะไรแผลงๆนะครับ” แบคฮยอนไม่ได้เตือนลูกชาย แต่เตือนชานยอลต่างหาก คุณพ่ออากุม่าคนนี้เผลอไม่ได้ ชอบพาลูกชายไปเล่นแผลงๆตลอด นี่เขาแค่ 2 ขวบเองนะ
“รู้แล้วครับ...แบคฮยอนก็อย่าทำหน้าดุแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวเจ้าหนูในท้องก็พลอยอารมณ์เสียไปด้วย” ชานยอลว่า พลางลูบท้องกลมของแบคฮยอนเบาๆ
อ่า...แบคฮยอนท้องได้ 5 เดือนแล้ว อีก 4 เดือนก็จะคลอดเจ้าหนูคนใหม่
ให้ตายสิ...เชื้อท่านชานนี่แรงเหลือเกิน คนตัวสูงได้แต่ยิ้มอย่างภูมิใจ
ไม่ทันไรที่ภรรยาตัวน้อยเอ่ยเตือนแล้วเดินจากห้องไป คุณพ่อตัวสูงก็จับเจ้าตัวเล็กโยนขึ้นไปในอากาศจนเจ้าหนูน้อยหัวเราะคิกคัก
“ท่านชาน ! ผมบอกว่าอย่าเล่นแผลงไงครับ” แบคฮยอนโผล่หน้าออกมาจากประตู
“จ้า จ้า...”
“โธ่ ท่านชาน กลัวเมียล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ” คิมจงอินเดินมาสวนกับแบคฮยอนที่เดินออกไป หัวเราะขบขันจนท่านชานนึกหมั่นไส้
“เจ้าล่ะ ทุกวันนี้จะกราบเมียแทนแม่แล้วไม่ใช่รึยังไง”
“โธ่ ท่านชานก็รู้ว่าคยองซูโหดขนาดไหน กว่าจะทำลูกได้สักคน ข้าโดนฟาดจนเจียนตายเลยนะ” จงอินว่า “เขี้ยวทู่ๆของคยองซูก็ร้ายเป็นบ้า กัดแล้วเจ็บชะมัด ให้ตายสิ ”
“ก็เจ้ามันไร้น้ำยา ดูสิ แปปเดียวข้าก็ลูกสองแล้วนะ ไล่ให้ทันล่ะ” ท่านชานว่าก่อนจะให้เจสเปอร์ขี่ไหล่ตัวเอง เจ้าตัวน้อยก็ดึงผมของคุณพ่อจนคุณพ่อร้องโอ้ย
“เหอะ...ไม่เห็นต้องมาอวด แทโอของข้าต้องน่ารักกว่าลูกท่านแน่ๆ” คิมจงอินมองหน้าเจสเปอร์ เด็กอะไรซนได้ถึงขนาดนี้กันนะ ลูกของเขาจะต้องน่ารักเรียบร้อยและมาดผู้ดี ... หมายถึงอยากให้เป็นอย่างนั้นน่ะ
“แทโอ ?...นี่เจ้าตั้งชื่อลูกทั้งๆที่ยังไม่คลอดเลยรึ”
“ใช่สิ ข้าอยากได้ลูกผู้ชายนี่...แต่ถ้าเกิดเป็นผู้หญิงนะ...จะให้ชื่อแทริน...เป็นไงข้าตั้งชื่อลูกเก่งไหม” พูดจบก็ยิ้มภูมิใจให้ตัวเอง ก่อนจะต้องร้องโอ้ยเมื่อจู่ๆก็มีคนมาดึงหู
“ย๊า ! ใจคอเจ้าโหดร้ายขนาดที่ให้คนท้องสองคนทำกับข้าวเองเลยเหรอ” คยองซูดึงหูคิมจงอินจนร้องโอ้ยไม่หยุด
“จ้า จ้า ไปแล้ว โอ้ย หยุดๆ อย่าดึง...โอเคๆ มื้อนี้จัดหนักเลยครับ โอ้ย อย่าดึง” คิมจงอินแทบจะยกมือไหว้ให้คยองซูหยุดดึงหูเขาสักที ท่านชานเห็นภาพตรงหน้าแล้วถึงกับเหงื่อตก ลุกขึ้นจะไปช่วยแบคฮยอนบ้าง
“แล้วนั่นท่านชานจะไปไหน...”คยองซูว่า
“ก..ก็ไปช่วยทำกับข้าว”
“ไม่ต้อง นั่งลงเถอะ กับข้าวท่านชานทำข้ากินไม่ลง...” คยองซูพูดก่อนจะดึงร่างคิมจงอินออกไป..
เชื่อแล้วครับว่าคยองซูโหดจริง
แล้วกับข้าวฝีมือข้ามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ....
T^T
“ปะป๊าทำกับข้าวแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ เจ้าตัวเล็ก” เขาหันไปคุยกับลูกชายแทน ให้ตายสิ แบบนี้เขาก็น้อยใจนะ ตอนท้องเจสเปอร์ไม่เห็นแบคฮยอนบอกว่าไม่อร่อยเลยนี่นา
“งื้ม งืม” ลูกชายตัวน้อยพยักหน้า ชานยอลน้ำตาแทบจะไหล ทำไมทำกับป๊ะป๋าแบบนี้ละครับ
T_T
--悪魔--
end
มันคือชอตฟิคอะเนาะ ไม่กี่ตอนจบ
ตอนสุดท้ายงี้ยัดมากเลยยยย
ขอบคุณที่อ่านอย่างดีมาตลอดนะคะ
เพราะไม่ค่อยโปรโมทแต่ยังมีคนอ่าน ยังมีคอมเมนท์
ก็เลยดีใจมากๆ ทีแรกคิดว่าจะแก้บนเงียบๆ ไม่ลงเว็บแล้ว 555
ดีใจจริงๆ ขอบคุณมากค่ะ
ความคิดเห็น