คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : x. AKUMA ! ( 2 )
悪魔
-2-
“เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังสิ” ผมว่าหลังจากเสร็จมื้อเย็นและไล่คิมจงอินออกไปได้แล้ว ผมนั่งอิงหมอนแล้วถามแบคฮยอนที่กำลังรินน้ำชา
“ผมเกิดมาเพื่อท่านชานยอลครับ เกิดมาเพื่อมีทายาทให้ท่าน”
“แล้วยังไง”
“ท่านชานยอลคงไม่ทราบว่าอีกฟากของแม่น้ำมีตระกูลอากุม่าอีกตระกูล , ตระกูลบยอนก็รับใช้ท่านธอร์นเหมือนตระกูลปาร์ค , ดังนั้นทุกๆ 300 ปี ในทุกรุ่นของผู้ดูแลศาลเจ้าที่สถิตของท่านธอร์น ก็จะมีอากุม่าจากตระกูลบยอนมาช่วยสืบทอดทายาท”
“เจ้าหมายความว่า เจ้าจะมีลูกให้ข้า ?”
“ครับ”
“แล้วเจ้า...ไม่ได้ถูกฝืนใจมาใช่ไหม” ผมถามออกไป ในเมื่ออากุม่าตรงหน้าคงจะมีพ่อมีแม่ แล้วก็น่าตาน่ารักขนาดนี้อาจจะมีใครอยู่ในใจแล้วก็ได้ ถึงผมจะชอบอยู่ไม่น้อย แต่ผมไม่อยากผิดเมียคนอื่นหรอก
“ผมเกิดมาเพื่อท่านชานอยู่แล้วครับ”
อ่า เขาเอาแต่พูดแบบนี้ หน้าตาน่ารักอย่างนั้นพูดจาเหลวไหลแบบนี้น่าจะจับมาฟัดให้เข็ด
“ท่านชานจะเข้านอนรึยังครับ”
“เดี๋ยวสิ ง่วงเหรอ”
“เปล่าครับ” แบคฮยอนว่า ผมมองเขาอย่างจับผิด แน่ล่ะว่าแบคฮยอนกำลังโกหกในเมื่อแอบลอบหาววอดๆซะอย่างนั้น ผมนึกได้ว่าคนตัวเล็กเดินทางมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ผมลุกขึ้นและอุ้มว่าที่ภรรยาขึ้น แบคฮยอนร้องเหวอเบาๆแต่ก็ยอมให้ผมอุ้มโดยดี คนตัวเล็กคล้องคอผมราวกับกลัวว่าจะตก สีหน้าน่ารักน่าแกล้งซะจนผมอยากจะขยี้แก้มใสนั้นแรงๆ
“ท่านชาน..”
“ก็เห็นอยู่ว่าง่วง จะปฏิเสธทำไม” ผมว่าจบก็วางร่างเล็กลงบนฟูกนอนของตัวเอง มองดวงตาใสๆของแบคฮยอนที่สะท้อนแสงจากตะเกียงแล้วกระพริบปริบๆ
“ก็ท่านชานยังไม่นอน ผมจะนอนพร้อมท่านชานครับ”
“งั้นนอนกัน...ข้าจะนอน” ผมว่าแล้วนอนลงข้างๆอากุม่าตัวเล็ก ฉุดผ้าห่มผืนเล็กให้คลุมตัวเราทั้งสองคน ผมแสร้งทำเป็นหลับไปสักพักก็รู้สึกคนข้างๆขยับตัวยุกยิก
แบคฮยอนขยับตัวเองให้เข้าใกล้อกแกร่งๆของชานยอล เขาใฝ่ฝันมานานว่าจะได้พบท่านชานยอล และมันก็วิเศษที่สุดที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับเขาถึงขนาดนี้ เขาฟังเรื่องเล่าของตระกูลปาร์คและท่านชานยอลมาจากพ่อแม่ของเขามากมาย ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกว่าเกิดมาเพื่อท่านชานยอล
แต่ท่านชานคนนี้ไม่ได้น่ากลัวหรือขี้แกล้งอย่างที่พ่อกับแม่เขาเคยบอกเลยสักนิด
ท่านชานออกจะใจดี...
แบคฮยอนอยู่ในศาลเจ้านี้มา 1 สัปดาห์แล้ว แต่ผมกับท่านชานก็ยังไม่แต่งงานกัน ผมก็ไม่ได้รีบร้อยแต่งงานขนาดนั้น แต่หน้าที่ของผมก็คือมีทายาทให้ท่านชาน และต้องแต่งงานก่อนถึงจะมีทายาทได้ แต่ถึงอย่างไร หน้าที่อีกอย่างของผมคือการทำให้ท่านชานพอใจ
“จงอิน ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าให้แบคฮยอนทำงาน” ผมได้ยินเสียงของท่านชานหลังจากผมออกไปจ่ายตลาด ผมคิดว่าวันนี้จะทำไก่ตุ๋นกับข้าวผัดกิมจิก็เลยตื่นเช้าออกไปหาส่วนประกอบในตลาด
“ท่านก็ไปบอกเมียท่านเองสิ ข้าห้ามแล้วก็ไม่ฟัง” เสียงของจงอินแว่วมาขณะที่ผมเหยียบรั้วศาลเจ้าพอดี จงอินวิ่งรี่มาทางผมและเอาของในมือผมไปถือเอง
“ท่านชานโวยวายใหญ่ที่ตื่นมาแล้วไม่เจอเจ้า” จงอินกระซิบเบาๆใกล้หูผม
“แบคฮยอน” ท่านชานเรียก พร้อมกับร่างสูงในชุดนอนที่ผูกไว้หลวมๆเดินเข้ามาใกล้ คิ้วสวยได้รูปของเขาขมวดกันแน่น
“ท่านชานเดี๋ยวนี้ทำตัวผิดวิสัย เป็นอากุม่าโดดเดี่ยวมาร้อยปี เจอเมียนี่ไปไม่เป็นเลยครับ” จงอินเอ่ยแซวเรียกเสียงหัวเราะให้แบคฮยอนแล้ววิ่งเข้าครัวไป แบคฮยอนลอบขำเบาๆเพราะมันอดไม่ได้จริงๆ
“เจ้าขำอะไร”
“ขำท่านชาน...อุ๊บ” แบคฮยอนตะครุบปากตัวเองแล้วเหลือบมองหูของท่านชานที่ขึ้นสีแดง
“เรื่องนี้ข้าแค่ไม่พอใจ...ก็เจ้ามาเป็นเมียไม่ได้มาเป็นทาส” ท่านชานพูดพลางเสตาไปทางอื่น
“ขอโทษครับ ผมแค่อยากช่วย”
“ไม่เป็นไร คราวหน้าไม่ต้องทำอะไรแล้วกัน”
ความจริงคือท่านชานแค่ไม่พอใจที่ตื่นมาแล้วคนในอ้อมอกหายไปนั่นแหละ
ในสามร้อยปีจะมีอากุม่าหนึ่งตนที่ถูกส่งมาแต่งงานกับอากุม่าตระกูลหลักอยากตระกูลปาร์ค
แน่นอนว่ารอบสามร้อยปีนี้เป็นหน้าที่ของแบคฮยอน ...อากุม่าจากตระกูลบยอน
เขาเรียนรู้ ...
เรียนรู้เกี่ยวกับคู่ชีวิตของเขาที่อยู่อีกฝั่งของน่านน้ำ เขารู้ว่าท่านชานยอลหน้าตาเป็นอย่างไร ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร นิสัยอย่างไร
แล้วเรียนรู้ที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านชานพอใจ แบคฮยอนเกิดมาเพื่ออากุม่าตระกูลหลักคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ รวมถึงเรียนรู้และฝึกฝนวิธีเพื่อที่จะมีทายาทให้ท่านชาน
แบคฮยอนถูกปลูกฝังให้รักท่านชาน และเขาก็ไม่มีสิทธิรักใครอีก
แบคฮยอนไม่ได้รู้สึกอึดอัด เขาชอบมัน เขาชอบการเฝ้าคอยและเฝ้าหลงรักท่านชาน เขาใฝ่ฝันที่จะได้เจอใบหน้าหล่อเหลาที่เคยเห็นแค่ในภาพวาด เขาฝันละเมอรอวันที่จะมีทายาทตัวน้อยๆให้ท่านชาน
และแบคฮยอนรู้ดี...ว่าเรื่องราวตอนสุดท้ายมันไม่ได้หรูหราอย่างที่วาดฝันเอาไว้
แต่สิ่งที่อากุม่าตัวน้อยหวัง ก็แค่อยากให้คนที่เขารัก รักเขาตอบ...
“ท่านชานจะรักผมไหมครับ” แบคฮยอนถามออกมา อากุม่าตัวสูงหันขวับแล้วพ่นควันไปป์ออกมาจากปากหนา
“ทำไมถามอย่างนั้น”
“ก็เพราะว่าผมเฝ้ารักท่านชานมาแสนนาน , และหน้าที่ของผมคือต้องทำให้ท่านชานรักและมีทายาทกับผม”
“รักสิ , หรือเจ้ารีบร้อน” ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าหัวใจกระตุกแรงไปหลายครั้งจากประโยคของอากุม่าน่ารังแก แต่ที่เขาอดใจไม่ยอมแต่งหรือไม่ทำอะไรก็เพื่อแกล้งแบคฮยอนเล่นทั้งนั้น เพราะดูเหมือนแบคฮยอนจะพยายามอ้อนและเอาใจเขามากขึ้นทุกวัน
“เปล่าครับ ผมตามใจท่านชาน เพียงแต่ผมกลัวว่าผมจะทำให้ท่านชานรักไม่ได้”
“ข้าจะรักเจ้า ดังนั้นก็อุ่นใจซะ”
แบคฮยอนยิ้มบาง เลื่อนตัวเข้าไปใกล้และโน้มลงหอมแก้มของคนตัวสูงเบาๆ
“ขอบคุณครับ”
หอมเสร็จก็ยิ้มบางน่ารักบาดใจท่านชานไปอีกหนึ่งที กระตุกต่อมขี้แกล้งของอากุม่าร้ายได้อย่างดี ปาร์คชานยอลยิ้มร้ายแล้วกดจูบกระจับปากบางอย่างหนักหน่วง ลึกซึ้งและดุดันแสนรัญจวนใจ จงใจละเลียดชิมทุกความหอมหวานและบริสุทธิ์ แกล้งกัดความนุ่มนิ่มของกระจับปากสีแดงจนแบคฮยอนร้องอื้อแล้วมันก็ยิ่งน่าแกล้ง ลิ้นร้ายของปิศาจตัวสูงพยายามบุกรุกโพรงปากหวานทันที ค่อยๆสัมผัสปลายลิ้นเล็กและเกี่ยวแลกละเลียอย่างน่าอาย
แบคฮยอนเบลอไปหมด ถึงฝันมาเนิ่นนานว่าจะได้สัมผัสท่านชานแต่มันก็ไม่เหมือนกันเลยสักนิด ไม่เหมือนที่เคยเรียนมาทั้งชีวิตว่าจะทำอย่างไรให้ท่านชานชอบ ไม่เหมือนเลยในเมื่อท่านชานช่างน่าหลงไหลแถมยังดุดันอย่างน่าพิลึก แบคฮยอนปล่อยให้ลิ้นเกี่ยวกันตามความรู้สึกที่ห้ามไม่ไหว ปล่อยทิ้งความรู้สึกให้คล้อยไปตามรสจูบแสนหอมหวานของปิศาจสุดร้าย
คนตัวเล็กสะดุ้งที่มือหยาบของท่านชานลุกล้ำเข้ามาในผ้าบางของเขา มือเล็กเผลอผลักอกแกร่งให้ถอยออกห่าง ก่อนจะก้มหน้างุดซ่อนแก้มแดงราวกับลูกมะเขือเทศสดเอาไว้
“ม...ไม่ได้นะครับท่านชาน”
“ทำไมล่ะ...” อากุม่าตัวสูงขี้แกล้งขึ้นมาเอ่ยถามว่าที่ภรรยาตัวเล็กที่คงยังเบลอกับรสจูบของเขา “ไหนบอกว่าจะมีทายาทให้ข้า”
“ก็...ต้องแต่งงานก่อนครับ”
ชานยอลมองภาพตรงหน้าและลอบยิ้ม แบคฮยอนน่าหลงใหลมากจนเขาห้ามใจไม่อยู่
“งั้นแต่งเลย” ชานยอลว่า “ไปเอาแหวนของเจ้ามาสิ”
“หะ......”
“เร็วสิ ไม่งั้นไม่แต่งแล้วนะ” ชานยอลขู่ทำเอาอากุม่าตัวเล็กรีบวิ่งแจ้นออกไปหาแหวนทองคำขาว ส่วนตัวเองก็หยิบแหวนทองคำที่ตัวเองแอบไปซื้อมา
“ผมว่ามัน...” แบคฮยอนนั่งลงตรงหน้าพร้อมกับแหวนทองคำขาวในมือ เขาคิดว่าไม่ควรแต่งกันตอนพลบค่ำแบบนี้ อีกอย่างเขาทั้งคู่อยู่ในชุดที่ไม่เหมาะสมเลย
“ข้าอยากแต่ง ...เจ้าก็อย่าขัดใจผัวสิครับ” พูดจบก็ขโมยจูบไปเบาๆหนึ่งที แบคฮยอนแปลกใจที่จู่ๆอากุม่าใจดีอย่างท่านชานกลายเป็นคนขี้ฉวยโอกาสไปแล้ว เพียงเพราะแค่เขา..บอกรัก..ไปคำเดียว
แบคฮยอนก้มหน้างุด ก่อนจะยอมให้ชานยอลกุมมือไปจูบเบาๆ
“แต่งงานกันนะ แบคฮยอน”
แบคฮยอนพยักหน้าเบา ซ่อนแก้มแดงและเม้มกระจับปากเล็กนั่นเอาไว้ ชานยอลยิ้มก่อนจะสวมแหวนสีทองของตนบนนิ้วสวยของแบคฮยอน และแบคฮยอนก็สวมแหวนทองคำขาวบนนิ้วแกร่ง
“ผมรักท่านชานนะครับ”
“…….” ชานยอลยกยิ้มให้ภรรยาตัวน้อยที่เพิ่งเลื่อนขั้นจากว่าที่ภรรยามาใหม่ๆ ก่อนจะยกร่างเล็กทั้งร่างมาไว้บนตัก จูบหน้าผากมนอย่างเอ็นดูไปหนึ่งที
“เจ้าบอกว่ารักข้ามานานแล้ว , รักมากขนาดไหนกัน”
“ผมมอบชีวิตให้ท่านชานได้ครับ”
ท่านชานแกล้งหยิกแก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยวเพราะคำตอบน่าพอใจ
“แล้วเรื่องที่จะมอบทายาทให้ข้าล่ะ , หน้าที่เจ้าไม่ใช่รึไง เร็วสิคนดี ข้ารีบร้อนนะ”
มาอัพใหม่เพราะว่าเด็กดีป่วยหรือคอมเราป่วย
พออัพตอนสามแล้วตอนสองหาย งงเลย
เสียดายยยยยยยยย
ไม่เป็นไร สู้ค่า
#อากุม่าชาน
@thesangtae
ความคิดเห็น