คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : x. AKUMA ! ( 1 )
悪魔
-1-
ศาลเจ้าฮวารัง ศาลเจ้าเก่าแก่ที่ว่ากันว่าตั้งอยู่ในเมืองเก่าแก่แห่งนี้มานับร้อยปี ว่ากันว่าเป็นที่พักพิงของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่ชาวฮวารังบูชา ‘ธอร์น’
วิญญาณงูยักษ์ที่ชาวฮวารังนับถือไม่ใช่เทพเจ้า แต่เป็นวิญญาณของปิศาจอสูรร้ายที่ไม่มีใครเคยได้เห็นร่างจริงของท่าน ว่ากันว่าเมื่อ 500 ปีก่อน ท่านมาปรากฏตัวให้เจ้าตระกูลปิศาจที่หลงเหลืออยู่ได้เห็น และหลังจากนั้น ตระกูลนั้นก็ได้รับหน้าที่ดูแลศาลเจ้าแห่งนี้เสมอมา...
ผมไม่ใช่มนุษย์ ผมเป็นปิศาจตนหนึ่งในร่างมนุษย์ที่ดูแลศาลเจ้าแห่งนี้ และเป็นที่เคารพของชาวฮวารัง ชาวบ้านเรียกปิศาจอย่างผมว่าอากุม่า ผมมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ คงจะผิดแปลกกันก็ตรงมีเขาของอสูรแหลมๆอยู่บนหัวนี่แหละ
ตั้งแต่ท่านพ่อที่เป็นผู้ดูแลศาลเจ้าคนก่อนตายไป ผมก็อยู่อย่างโดดเดี่ยวในศาลเจ้าแห่งนี้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมเหงาเพราะชาวฮวารังก็คอยดูแลผมเป็นอย่างดี ผมมักจะได้ผักหรือปลาฟรีๆจากแม่ค้า พวกเขาเชื่อว่าถ้าได้ให้ผม ก็เท่ากับได้บูชาท่านธอร์น
ถึงอย่างนั้นผมก็ติดต่อกับท่านไม่ได้จริงๆหรอก
“ท่านชานยอล !!” ร่างหนึ่งวิ่งหอบเข้ามาหา ใบหน้าตื่นๆ ไม่รู้ว่าเขาจะตกใจ จะยิ้ม หรือจะเหนื่อยกันแน่
“มีอะไรหรือจงอิน”
“ทำไมท่านถึงไม่หัดอ่านจดหมายบ้าง ! ท่านจะต้องแต่งงานในไม่ช้าแล้วนะ” คิมจงอินเด็กที่ชอบมาช่วยเขาดูแลศาลเจ้าตั้งแต่เด็กๆเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มถือกระดาษที่มีรอยพับแล้วโบกไปมา
อายุขัยของปิศาจอย่างผมประมาณหลายร้อยปี และตอนนี้ก็เหยียบเข้า 125 ปีแล้ว หมายถึงว่าผมอยู่อย่างเดียวดายมา 100 กว่าปีแล้ว และผมก็ไม่เคยจะคิดเรื่องแต่งงานหรืออะไรพวกนี้เลยด้วย
“อย่าทำหน้างงสิท่านชาน , ท่านกำลังจะมีเมีย ได้ยินรึเปล่า” คิมจงอินว่าอย่างตื่นเต้น เขายัดกระดาษแผ่นนั้นใส่มือผม
“ ปิศาจอีกฟากของน่านน้ำจะส่งเมียมาให้ท่าน”
วันที่สิบสี่ เดือนยี่ตอนใกล้รุ่ง ปิศาจคู่ชีวิตของท่านชานยอลจะไปถึงเพื่อเข้าพิธีสมรส และสืบทอดทายาท
“เจ้าหมายถึงจะมีหญิงงามมาที่ศาลเจ้าแห่งนี้ แล้วข้าก็จะต้องแต่งงานกับหญิงผู้นั้น ? ทำไมท่านพ่อไม่เคยบอกเรื่องปิศาจอีกฟากของแม่น้ำให้ข้าฟังเลย”
“ข้าเพิ่งเกิด ข้าจะไปรู้ได้ยังไงล่ะท่านชาน” คิมจงอินยักไหล่ เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดลานหน้าศาลเจ้า “ อีกสี่วันก็ถึงวันที่สิบสี่แล้ว ท่านจะมานั่งหัวหยอยอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ เชิญไปทำตัวให้หล่อกว่านี้ด้วยครับ”
ผมยักไหล่ให้ความคิดเหลวไหลของเด็กศาลเจ้า
ข้าก็อยากเห็นอากุม่าที่ไม่ใช่ข้าและพ่อข้าเหมือนกัน
วันที่สิบสี่ เดือนยี่ ตอนใกล้รุ่ง
“ท่านชาน ตื่นสิ ท่านชาน !!” เสียงโหวกเหวกของจงอินดังเรียกสติของผมให้ตื่น ถึงจะงัวเงียแต่ผมก็จำได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ผมจะได้เห็นหน้าปิศาจอีกตนสักที ผมเปิดประตูให้จงอิน แล้วเด็กนั่นก็ลากผมขึ้นจากฝูกนอนแล้วตบแก้มผมเบาๆ
“ท่านชานอย่าทำหน้าง่วงสิ”ว่าแล้วเด็กนั่นก็จัดทรงผมให้ผม หยิบบางอย่างมาทาให้มันอยู่เป็นทรงที่ตั้งขึ้น “วันนี้ท่านต้องหล่อสุดๆนะ”
“เออ รู้แล้ว” ผมว่าพลางหาววอด ๆ “มารึยังหล่ะ”
คิมจงอินส่ายหน้า
“แล้วมาปลุกข้าทำไม”
“ท่านต้องตื่นขึ้นมารอเธอสิ จะให้เธอมาปลุกท่านรึไง” คิมจงอินว่าพลางโยนชุดที่ดูดีที่สุดให้ “เร็วเข้า ท่านอยากให้เธอพบท่านในชุดนอนหรือยังไง”
“นั่นเมียข้าหรือเมียเจ้ากันแน่ ให้ตายเถอะ”
“ก็ข้าตื่นเต้นแทนท่านชาน...เอาเถอะ ถ้าเขาน่ารักขึ้นมา ข้าหวังว่าท่านชานจะไม่รังแกเมียตัวเองนะ ข้าขอกลับบ้านสักพัก จะมาตอนสายนะครับ”
ผมพยักหน้าเบาๆให้จงอินแล้วแวะเข้าไปแต่งตัวอยู่พักหนึ่ง ออกมาเจ้าตัวที่บอกให้ผมมาแต่งหล่อก็ขอตัวกลับบ้านไปแล้ว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ถึงจะอยากให้อยู่ช่วยกันหน่อยก็เถอะ
ผมนั่งรออยู่ที่บันไดขั้นสูงสุดของหน้าศาลเจ้า แสงอาทิตย์อ่อนๆไม่ได้ทำอะไรอากุม่า แต่ผมกลับชอบมันด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อดูเหมือนว่าจะไม่มีวี่แววของอากุม่าตนอื่นเลย นี่ก็ใกล้จะสายแล้วด้วย ผมไม่ได้ผิดหวังหรือโมโหหรอก เพราะการตื่นเช้ามารับแสงอาทิตย์อ่อนๆก็ดีเหมือนกัน ผมหลับตาลองตั้งใจฟังเสียงใบไม้กระทบกัน เสียงนกตัวเล็กๆที่เริ่มบินออกจากรัง แล้วปล่อยให้ลมอ่อนๆพัดกระทบใบหน้า
แต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีนิ้วของใครมาจิ้มแก้ม
ผมเปิดตาขึ้น พบกับผู้ชายน่าตาน่ารักอยู่ตรงหน้า ดวงตาใสซื่อจ้องผมแล้วกระพริบปริบๆ แก้มยุ้ยๆที่อมสีชมพูนิดๆ กระจับปากเล็กๆที่แดงจนขัดกับสีผิวขาวที่ดูนุ่มนิ่มเหมือนไม่เคยโดนแตะต้องมาก่อน และที่น่าแปลกใจคือ เขาทู่ๆบนกลุ่มผมสีน้ำตาลนั่น...
“ผมขอโทษครับที่มาสาย...”
เขาคนนั้นพูดขึ้น เขาอยู่ในชุดสวยสีขาว ผมเผลอสำรวจเขาไปนานและเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังเสียมารยาท
“เจ้าเป็นใคร”
“ปิศาจคู่ชีวิตของท่านชานยอลไงครับ”
เขาว่าและผมก็ยิ่งไม่เข้าใจ
ไม่สิ...ผมล่ะไม่เข้าใจมันเลยสักนิดเดียวด้วยซ้ำ
ว่าทำไม...คนที่ผมต้องแต่งงานด้วย...ถึงเป็นผู้ชาย...
“ว่าไงนะ !”
“ท่านชานไม่พอใจเหรอครับ” เขาถาม
“ป..เปล่า ข้าแค่...เอ่อ..เจ้ามาคนเดียวเหรอ” ผมไม่รู้จะบอกเขายังไงแล้วผมก็สงสัย ไหนว่าจะแต่งงานไง
“พี่เลี้ยงมาส่งผมแค่ที่ท่าเรือครับ ผมเดินมาที่นี่คนเดียว หลงทางนิดหน่อยก็เลยสาย ขอโทษจริงๆครับ”
เป็นผู้ชายคนนี้จริงๆเหรอที่ผมต้องแต่งงานด้วย ไม่ใช่ว่าผมไม่พอใจหรอกนะ ปฎิเสธไม่ได้จริงๆว่าเขาน่ารักจนผมเผลอหลงไปจริงๆ แต่ ผมไม่เข้าใจ...
“เจ้าชื่ออะไร” ผมถาม
“บยอน แบคฮยอนครับ” เขาว่าแล้วยิ้มอย่างน่ารัก
“ข้า ปาร์ค ชานยอล”
“ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับ ก็เพราะว่าผมเกิดมาเพื่อท่านชาน”
เขานั่งลงตรงบันไดขั้นสุดท้ายข้างๆผม ผมมองตามหน้าด้านข้างของเขา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเกิดมาเพื่อผม แล้วทำไมเราต้องแต่งงานกัน
“ท่านชาน เรามาแต่งงานกันเลยไหมครับ”
“หา...แต่ว่า...”
เข้าล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสีขาวที่เขาพกมาด้วย แล้วมันก็เป็นแหวนทองคำขาว ผมอ้ำอึ้ง เราจะแต่งงานกัน....ทั้งแบบนี้เหรอ และผมก็ไม่ได้เตรียมแหวนไว้ด้วย
“ข้าไม่ได้เตรียมแหวนไว้” ผมบอกไปตามความจริง เขาทำหน้าสงสัยแล้วก็เก็บแหวนทองคำขาวนั่นใส่กระเป๋า
“ไม่เป็นไรครับ ท่านชานพร้อมเมื่อไรค่อยแต่งก็ได้ครับ”
ผมเงียบและเขาก็เงียบ ผมรู้ดีว่าเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย บางทีอากุม่าตัวเล็กข้างๆผมอาจจะกำลังน้อยใจหรือเสียใจ
“ไว้ฉันจะรีบไปซื้อ”
“ครับ” เขาว่าแล้วยิ้มใหญ่ “ท่านชานหล่อมากจริงๆนะครับ”
อากุม่าตัวนี้กำลังชมผม แบคฮยอนว่าอย่างน่ารัก และผมก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งผมจะเห็นผู้ชายด้วยกันน่ารักขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแต่งงานด้วย แต่ก่อนแต่งก็ควรจะรู้จักกันให้มากกว่านี้ก่อนไม่ใช่หรือยังไง
แบคฮยอนควรจะรู้ว่าอากุม่าแห่งศาลเจ้านี้ไม่ได้แค่หล่อ แต่ยังร้ายเหลือแสน
“แดดร้อนแล้ว เข้าไปข้างในเถอะ อีกเดี๋ยวจงอินคงเอาอาหารมาให้” ผมจูงมือว่าที่ภรรยาเข้าไปในศาลเจ้าแล้วคนตัวเล็กก็ยอมเดินเข้ามาโดยดี จากนั้นเขาก็นั่งมองผมเงียบๆ
จนในที่สุดจงอินก็กลับมา ในชุดที่อลังการดูเหมือนจะผิดวิสัยเด็กศาลเจ้าของเขามากๆ
“อ่าว ท่านชาน งานแต่งล่ะ”
ผมพยักพเยิดหน้าให้คิมจงอินหันไปมองร่างเล็ก แล้วเด็กศาลเจ้าก็ทำหน้าไม่เข้าใจ
“คนนี้เหรอท่านชาน…ผู้ชาย ?”
ผมพยักหน้าเอื่อย
“บยอน แบคฮยอนครับ” แบคฮยอนว่า
“ก็......หึ น่ารักดีเนาะท่านชาน.....ว่าแต่ แต่งกันเสร็จแล้วเหรอ” คิมจงอินทรุดลงนั่งข้างๆผมแล้วกระซิบเบาๆ ก่อนประโยคหลังจะพูดเป็นปกติ
“เลื่อนน่ะ” ผมตอบจงอินไป
“อ่าว”
“เดี๋ยวก็แต่ง เก็บชุดนี้ไว้ใส่วันนั้นอีกทีก็ได้นะ” ผมเอ่ยแซวเด็กผิวแทนเบาๆ “แล้วก็เจ้าช่วยไปจัดห้องให้แบคฮยอนที”
“อ่าว”
“อะไรอีก”
“ผัวเมียต้องนอนห้องเดียวกันสิ” จงอินว่าแล้วแบคฮยอนก็ก้มหน้างุด ผมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะตอบ
“จริงด้วย งั้นนอนห้องข้านะ แบคฮยอน”
- to be continue -
สวัสดีค่ะ มาอีกแล้วกับฟิคแก้บนเรื่องใหม่
555555555555555555555555555555555555
เป็นช็อตฟิคไม่กี่ตอนก็จบแล้วค่ะ
ฟิคแนวพีเรียดและแบคฮยอนท้องได้นะคะ
#อากุม่าชาน
@thesangtae
ความคิดเห็น