คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 9 End
ไม่ค่อยมีคอมเม้นท์เลย น้อยใจนะเนี่ย แต่ก็ไม่อยากให้หลายๆคนรอนานเลยเอามาลงให้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เหล่าพรีโม่หลงยุค 9 End
เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่คนทั้งสองที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลับเลยแม้แต่น้อย ต่างฝ่ายต่างก็นอนหันหลังให้กัน ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ยังรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเองก็ยังไม่นอนเหมือนกัน
“นี่ สึนะคุง” พรีโม่เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“ครับ”
“ฉันนอนไม่หลับ”
“...ผมก็เหมือนกัน”
“ไปนั่งเล่นที่สวนกันมั้ย”
“เอาสิครับ”
ที่สวนดอกไม้
“ขอนอนตักได้มั้ย”
“ครับ” สึนะที่นั่งอยู่บนม้านั่งเขยิบตัวไปจนสุดเก้าอี้ ให้มันเหลือที่พอสำหรับคนคนหนึ่งนอนได้ และเมื่อเคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้ว พรีโม่ก็ล้มตัวลงนอนบนตักของสึนะ
“ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลยน้า~”
“...”
“ถึงมันจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่ฉัน...อยากลองหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ตอนนี้ และที่นี่ ที่ที่มีเพียงแค่ฉันกับสึนะคุงเท่านั้น มันจะได้มั้ยนะ”
“ถ้ามันทำได้จริงๆก็ดีสิครับ เพราะผมเอง...ก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน”
“นี่ จ็อตโต้ครับ”
“...”
“ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่น่าแปลกนะครับ ที่ผมรู้สึกผูกพันกับคุณมากขนาดนี้ ไม่สิ...บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความผูกพัน แต่มันอาจจะเป็นความรักก็ได้นะครับ”
“...เธอคิดอย่างนั้นหรอสึนะคุง” พรีโม่เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง แล้งจึงพูดต่อ
“...ฉันน่ะ ตอนแรกที่มาที่นี่ ตกใจมากเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับสึนะคุง ในอีก400ปีต่อมาแบบนี้ ความรู้สึกในตอนนั้นมันทั้งดีใจ สับสน มึนงง ปนกันมั่วไปหมด แต่ความรู้สึกที่มันเด่นชัดขึ้นมาเลย ก็คือ รัก...”
“...”
“ไม่ว่าจะในความหมายใดก็ตาม แต่มันก็คือ รัก มันอาจจะจริงอย่างที่สึนะคุงพูดก็ได้ ในตอนแรกอาจจะเป็นเพียงแค่ความผูกพัน แต่พอนานๆเข้ามันก็กลายเป็นรัก”
“คุณก็คิดอย่างนั้นสินะครับ” สึนะทำหน้าเหมือนจะดีใจ แต่ว่า...
“แต่ว่า...พวกเรา อยู่กันคนละช่วงเวลานะ สึนะคุง”
“...”
“เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะมันจะทำให้ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลง เข้าใจหน่อยนะ สึนะคุง” พรีโม่เปลี่ยนมานั่งคุยกับสึนะด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า
“...ไม่เข้าใจ”
“สึนะคุง...”
“ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยซักนิด อุตส่าห์ได้เจอกัน ได้อยู่ด้วยกันแล้วทั้งที แต่พอจะจากกัน คุณกับพูดแต่เรื่องพวกนี้กับผม แล้วจะให้ผมเข้าใจว่ายังไงล่ะครับ”
“ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย สึนะ”
“...ก็ผมมันไม่มีเหตุผลนี่ครับ ขอตัวก่อนล่ะ” สึนะเดินกลับเข้าไปในปราสาท ปล่อยให้พรีโม่นั่งอยู่ที่ม้านั่งคนเดียว
“ฉันก็แค่...อยากให้เธอตัดใจได้ก็เท่านั้นเอง”
พอพรีโม่กลับไปที่ห้องนอนของสึนะ ก็ไม่เจอร่างบางที่ควรจะอยู่ในห้อง แต่กลับเป็นนัตสึ อาวุธกล่องของสึนะที่กำลังนอนอยู่ในที่ของเจ้าของมัน ร่างสูงเดินเข้าไปลูบหัวมันเบาๆ แล้วพูดออกมาว่า
“ถ้าเจ้านายแกเข้าใจฉัน ก็ดีน่ะสิ”
เช้าวันต่อมา
เหล่าผู้พิทักษ์ทั้ง6 รวมถึงพรีโม่ มารวมตัวกันอยู่ที่หน้าเครื่องท่องเวลาของอิริเอะ แต่ดูเหมือนคนที่พวกเขาอยากให้มาส่ง จะไม่อยู่ที่นั่นด้วย
“เดซิโม่ไม่มาส่งหรอครับ” อุเกทสึถามด้วยความสงสัย แต่พรีโม่ทำเพียงแค่ส่ายหน้ากลับมาเท่านั้น
“งั้นรึขอรับ”
“ทุกคนพร้อมกันแล้วใช่มั้ยครับ ถ้างั้นผมจะเริ่มเดินเครื่องแล้วนะครับ” อิริเอะพูด วินาทีที่เขากำลังจะกดปุ่มนั้นเอง ก็มีเสียงๆหนึ่งตะโกนแทรกขึ้นมา
“ผมไม่ให้จ๊อตโต้ไปนะ!” คนคนนั้นก็คือสึนะนั้นเอง ร่างบางยืนหอบอยู่ที่ข้างประตู เหมือนกับเพิ่งวิ่งมาจากที่ไหนซักแห่ง
“สึนะคุง...”
“อยู่ที่นี่ด้วยกันไม่ได้หรอครับ”
“...ฉันขอไปคุยกับสึนะคุง แป๊บหนึ่งนะ” พรีโม่บอกกับผู้พิทักษ์ของเขา แล้วพาสึนะออกไปคุยที่อื่น
“จ็อตโต้”
“...”
“อยู่กับผมที่นี่ไม่ได้หรอครับ”
“สึนะ อย่างอแงได้มั้ย”
“...”
“ฟังนะสึนะ ฉันน่ะเป็นบอสของวองโกเล่ มีพวกพ้องมากมายรอการกลับไปของฉันอยู่ ถึงฉันจะอยากอยู่ที่นี่มากแค่ไหน ยังไงก็ต้องกลับไปอยู่ดี”
“คุณไม่รักผมแล้วหรอ”
“รักสิ”
“แล้วทำไม...”
“ฉันรักสึนะคุง รักที่สุดเลย แต่ฉันก็ทิ้งพวกพ้องที่อยู่ที่นู้นไปไม่ได้เหมือนกัน”
“ถ้างั้น ก็อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอครับ แค่2-3วันก็ได้ เพราะถึงยังไง เครื่องของโชอิจิคุงก็ส่งพวกคุณกลับไปที่เวลาเดิมได้อยู่แล้ว”
“สึนะคุงที่ฉันรู้จัก ไม่น่าจะเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้นะ”
“จ็อตโต้...”
“คนที่มีชีวิตอยู่ในอดีต กับปัจจุบันน่ะ ถ้าหากได้มาเจอกัน มันจะทำให้ประวัติศาสตร์บิดเบี้ยวต่างไปจากเดิม แค่เราบังเอิญมาเจอกันแบบนี้มันก็มากพอแล้ว”
“Pararell world มันมีตั้งหลายที่ไม่ใช่หรอครับ นี่น่ะก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในความเป็นไปได้ ก็เท่านั้นเองไม่ใช่หรอครับ”
“ยังไม่เข้าใจอีกหรอ เดซิโม่!”
กึก! สึนะนิ่งค้างไปเพราะเสียงที่ดังขึ้นของพรีโม่
“พวกเราน่ะ ไม่มีทางอยู่ในช่วงเวลาเดียวกันได้หรอก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เพราะงั้น เรื่องของเราคงไม่มีทางเป็นไปได้หรอกเดซิโม่” พรีโม่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“...”
“ก็จริงอยู่ ที่ว่าฉันจะอยู่ที่นี่ต่ออีก2-3ก็ได้ แต่ว่า...ถ้าทำอย่างนั้น เราจะพลอยทำใจลำบากทั้งคู่นะ”
“ยิ่งอยู่ด้วยกันมากขึ้นเท่าไหร่ ก็จะยิ่งรักกันมากขึ้นเท่านั้นสินะครับ”
“อืม”
“เข้าใจแล้วครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้จ็อตโต้ลำบากใจ”
“เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ เพราะถ้าเราจากกันทั้งๆอย่างนี้ ฉันก็ไม่สบายใจน่ะสิ” พรีโม่ลูบหัวสึนะอย่างเอ็นดู “ขอโทษนะ ที่พูดเสียงดังใส่”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ จ็อตโต้ไปเถอะ พวกผู้พิทักษ์ของคุณรอแย่แล้ว” สึนะยิ้มส่ง มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสดใสอย่างทุกที แต่กลับเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ ที่มาพร้อมกับการจากลา
“ถ้างั้น ฉันไปก่อนนะ ถึงวันนี้เราจะต้องจากกัน แต่ฉันก็มั่นใจว่า สักวันเราจะต้องได้เจอกันอีกแน่ สึนะคุง”
“ครับ ผมขอไม่ไปส่งนะครับ” พรีโม่ยิ้มจางๆให้เป็นครั้งสุดท้าย เขารู้ดี ว่าเหตุผลที่ร่างบางไม่อยากไปส่งเขา คืออะไร...
ไม่อยากเห็นคนที่เรารักหายไปต่อหน้าต่อตา...
“เคลียร์กันเสร็จแล้วหรอ พรีโม่” จีถาม
“อ่า ขอโทษนะที่ทำให้รอนาน”
“เข้าใจกันก็ดีแล้วล่ะขอครับ”
“กลับกันเถอะ ทุกคน”
“พร้อมกันแล้วนะครับ ผมจะได้เริ่มเดินเครื่องอีกครั้ง” อิริเอะพูด
“อืมx7” ทันทีที่อิริเอะกดปุ่มเริ่มทำงาน ก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นรอบๆตัวเหล่าวองโกเล่พรีโม่ แล้วพวกเขาก็หายไปจากที่ตรงนั้น…
ห้องสึนะ
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องของตัวเองด้วยสภาพที่เหมือนไร้วิญญาณ และทันทีที่ถึงเตียง บอสตัวน้อยก็ฟุบลงไปกับหมอน แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ไปแล้วสินะ...
ราวกับตอบรับคำถามนั้น นัตสึครางออกมาเบาๆ แล้วเดินไปคาบบางอย่างมาให้
“จดหมาย?” สึนะรีบลุกขึ้นมานั่งดูทันที
‘ถึง สึนะคุง
ถ้าให้ฉันเดา ตอนนี้เธอต้องทำหน้าเศร้าอยู่แน่เลย ไม่เอาน่า ยิ้มเข้าไว้นะสึนะคุง รู้มั้ย ฉันน่ะชอบรอยยิ้มของเธอที่สุดเลย รอยยิ้มที่สดใสแบบนั้น คือเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของเธอนะ ฉันบอกแล้วไง ว่าถึงวันนี้เราจะต้องจากกัน แต่สักวัน เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่ ฉันจะรอ จนกว่าวันนั้นจะมาถึงนะ
จ็อตโต้’
“คนบ้า กลับไปแล้ว รู้ได้ยังไงว่าผมทำหน้าแบบไหนอยู่น่ะ” ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ร่างบางก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว จดหมายที่มีเนื้อความเพียงแค่ 3 บรรทัดสั้นๆ ทำให้เขาหายเศร้าได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ...
“ผมเองก็จะรอนะครับ วันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง”
การจากลานั้น ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า หรือจุดจบของทุกสิ่ง...
หากแต่ มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ของเรื่องราวครั้งใหม่ต่างหาก...
The End…
To Be Continue… Season 2
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ก็อย่างที่บอกไว้ข้างบนนั่นแหละค่ะ เรื่องนี้มีภาคสองต่อ แต่อาจจะลงได้แค่สัปดาห์ละครั้งนะคะ เพราะไรเตอร์เองก็เปิดเทอมแล้วเหมือนกัน อยู่ม.3แล้วด้วย อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาแต่งให้ (เพราะเทอมแรกต้องเก็บคะแนนไว้ต่อม.4 เทอมสุดท้ายแล้ว คงต้องขยันซักหน่อย หลังจากที่ทำตัวเหลวแหลกมานาน)
เอาเป็นว่า จะพยายามเอามาลงให้ได้สัปดาห์ละครั้งนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอดค่ะ
ลิงค์ ภาค2 >>>http://writer.dek-d.com/therippersky/story/view.php?id=1166955
ความคิดเห็น