คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 8
เหล่าพรีโม่หลงยุค 8
ศาลเจ้านามิโมริ
“ที่นี่น่ะหรอ ที่จัดงานวัดน่ะ” พรีโม่ถามทันทีที่ลงจากบิ๊กไบท์ของสึนะ
“ครับ ศาลเจ้านามิโมริ พวกผมเคยมาออกร้านขายอยู่ครั้งหนึ่ง สนุกมากเลยล่ะ ถ้าเป็นไปได้ วันหลังเรามาเปิดร้านขายของด้วยกันสักครั้งนะครับ”
“อา...แน่นอนอยู่แล้ว” ถ้าเป็นไปได้... ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาทั้งสองคนก็อยากจะลองทำดูสักครั้ง แต่คงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ก็นะ...อดีตกับปัจจุบันน่ะ ไม่มีทางมาบรรจบกันได้หรอก เรื่องนี้พวกเขาทั้งสองคนก็น่าจะรู้ดีที่สุด
“ได้มางานวัดในอีก400ปีข้างหน้าแบบนี้ อาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้ เพราะงั้น ไปเที่ยวกันให้เต็มที่เลยดีกว่านะ สึนะคุง”
“ครับ^^” ทั้งสองคนเดินจับมือกันเข้าไปในงาน ร้านต่างๆมากมายที่อยู่ข้างในนั้น ทำให้วองโกเล่รุ่นแรกรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก
“นั่นร้านอะไรน่ะ สึนะคุง”
“อ๋อ ทาโกะยากิครับ จิอ๊อตโต้จะลองชิมดูมั้ยครับ อร่อยนะ”
“เอาสิ แล้วนั่นล่ะ” พรีโม่ชี้ไปที่ร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ยากิโซบะครับ” สึนะตอบระหว่างที่กำลังรอทาโกะยากิอยู่
“แล้วร้านนั้น”
“แอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลครับ”
“งั้นร้านโน่นล่ะ”
“สายไหมน่ะครับ”
“เห น่าอร่อยจัง ไปดูกันเถอะ”
“รอเดี๋ยวสิครับ” สึนะรีบจ่ายเงิน แล้วเดินตามพรีโม่มาทันที
“สึนะคุงจะเอาด้วยมั้ย”
“ไม่หรอกครับ ผมกินไม่หมดหรอก”
“งั้นหรอ ไม่เป็นไร กินกับฉันก็ได้ เอาอันหนึ่งครับ” พรีโม่หันไปบอกกับคนขาย แล้วไม่นานก็ได้สายไหมสีชมพูสวยมาอันหนึ่ง คุณลุงคนขายที่เห็นทั้งสองคุยกันอยู่ก็ยิ้มออกมา
“แฟนของพ่อหนุ่มน่ารักดีนะ ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ” คำพูดนั้นทำให้สึนะหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที
“ม...ไม่ใช่...”
“ฮะๆ ขอบคุณนะครับ^^” พรีโม่พูดขัดร่างบางที่ปฏิเสธอยู่ขึ้น แล้วลากคนที่กำลังเอ๋ออยู่ออกจากตรงนั้นทันที
“พูดอะไรน่ะครับ เราไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย”
“อ้าว งั้นหรอ ถ้างั้นคบกับฉันได้มั้ย สึนะคุง”
“พูดอะไรน่ะครับ จิอ๊อตโต้”
“ฮะๆ ล้อเล่นน่า ทำจริงจังไปได้”
“เฮ้อ ผมตกใจหมดเลยนะครับ”
“ไปดูร้านอื่นต่อดีกว่า โอ๊ะ! ตรงนั้นมีหน้ากากขายด้วยล่ะ ไปซื้อกันนะ”
“คร้าบๆ” สึนะจึงต้องเดินตามพรีโม่ไปอย่างช่วยไม่ได้
“เหมาะมั้ย”ร่างสูงเอาหน้ากากที่เพิ่งซื้อมาใส่ แต่หันมันไปไว้ด้านข้าง ก่อนจะหันมาถามคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหลัง
“คงจะเหมาะกว่านี้ ถ้าคุณใส่ชุดยูกาตะนะครับ มานี่สิ เดี๋ยวผมซื้อให้” คราวนี้ สึนะเป็นฝ่ายลากพรีโม่ไปยังร้านขายชุดแทน ร่างบางซื้อชุดยูกาตะมา2ชุด ตัวหนึ่งเป็นสีดำลายทางของร่างสูง อีกตัวก็เป็นลายทางเหมือนกันแต่สีส้มของเขา จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องที่ทำจากม่านกั้นอยู่หลังร้าน แล้วเอาเสื้อผ้าชุดเดิมใส่ถุงกระดาษที่ทางร้านให้มาด้วย
“สึนะคุง” เสียงพรีโม่ดังมาจากห้องข้างๆซึ่งมีม่านกั้นไว้อยู่
“ครับ มีอะไรหรอครับ”
“มานี่หน่อยสิ” สึนะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เดินเข้าไปในห้องข้างๆด้วยสีหน้างุนงง
“ทำไมหรอครับ จิอ๊อตโต้”
“ผูกให้หน่อยสิ ฉันไม่เคยใส่ชุดแบบนี้นะ” ได้ยินอย่างนั้น ร่างบางก็รู้สึกอยากเขกหัวตัวเองขึ้นมาทันที เขาลืมไปได้ยังไงนะ ว่าพรีโม่เป็นคนอิตาลี(ถึงแม้ว่าหลังจากนั้น จะย้ายมาอยู่ญี่ปุ่นก็เถอะ)
“อ่า...ครับ เดี๋ยวผมผูกให้ ยกแขนขึ้นหน่อยครับ” สึนะรับผ้าจากร่างสูงมา แล้วผูกให้อย่างชำนาญ
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบใจนะ แล้วเป็นยังไงบ้าง เหมาะมั้ย”พรีโม่พูด หลังจากที่เอาหน้ากากขึ้นมาใส่อีกครั้ง สึนะยิ้มขำขันออกมา เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนกับเด็กอยากให้แม่ชมแบบนั้น แล้วพูดว่า...
“ครับ เหมาะมากเลย^^”
ทั้งสองเดินเที่ยวกันต่อ จนเวลาล่วงเลยมาเกือบ1ทุ่มแล้ว สึนะมองนาฬิกาข้อมือที่ใส่มาด้วย แล้วเริ่มลากพรีโม่อีกครั้ง
“จะไปไหนหรอ สึนะคุง”
“ใกล้ได้เวลาจุดดอกไม้ไฟแล้วครับ ผมจะพาไปที่ที่เห็นดอกไม้ไฟได้ชัดแล้วก็สวยที่สุด”
“ที่นี่น่ะหรอ ที่ที่เห็นดอกไม้ไฟชัดที่สุดน่ะ”
“ครับ ศาลเจ้านามิโมริ พวกผมมาดูกันบ่อยๆ”
“ทุกปีเลยหรอ”
“ไม่ถึงกับทุกปีหรอกครับ เพราะหลังจากที่รับตำแหน่งแล้ว พวกผมก็งานยุ่งกันทุกคนเลย แต่ถ้ามีครั้งไหนที่ว่างตรงกันหมด ผมก็จะชวนพวกเขามาเสมอ”
“ดีจังนะ”
“ครับ?”
“เป็นแฟมิลี่ที่ดีนะ อย่างนี้แหละ ถึงจะสมกับเป็นผู้สืบทอดของฉัน”
“เว้นเรื่องพวกนั้นไว้สักวันหนึ่งไม่ได้หรอครับ” สึนะยู่ปากอย่างขัดใจ อุตส่าห์พาออกมาเปิดหูเปิดตาแล้วแท้ๆ
“ฮะๆ ก็ได้ๆ”
ปัง!
“อ๊ะ! ดอกไม้ไฟเริ่มแล้วฮะ” สึนะพูด เมื่อได้ยินเสียงดอกไม้ไฟนัดแรกดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยชุดต่อๆมา
“สวยจริงๆด้วยน้า~” ร่างสูงพูด ก่อนที่จะเอนตัวลงนอนบนตักของสึนะ
“จิอ๊อตโต้”
“ขอนอนอยู่อย่างนี้สักพักนะ”
“ก็ได้ครับ” ทั้งสองดูดอกไม้ไฟในสภาพแบบนั้น จนกระทั่ง มันหมดลง...
“นี่ สึนะคุง”
“ครับ”
“วันหลัง เรียกฉันว่าจ๊อตโต้นะ”
“จ๊อตโต้...หรอครับ”
“ใช่”
“ทำไมล่ะครับ”
“มันเป็นชื่อ...ที่มีแต่ ‘คนสำคัญ’ เท่านั้น ถึงจะเรียกได้ แล้วฉันก็อยากให้เธอเรียกชื่อนั้นด้วย ได้มั้ย สึนะคุง”
“ก...ก็ได้ครับ เอ่อ...จ็อตโต้”
“ดีมากครับ คราวนี้ สึนะคุงก็เป็น ‘คนสำคัญ’ ของจ็อตโต้แล้วเนอะ” คำพูดที่ดูสองแง่สองง่ามนั่น ทำให้เขาอดหวั่นไหวไม่ได้เลยจริงๆ
คนสำคัญอย่างนั้นหรอ...
ถ้าเป็นได้จริงๆก็ดีน่ะสิ...
ปราสาทวองโกเล่
“กลับมาแล้วหรอครับ สึนะโยชิคุง” เด็กหนุ่มผมสีส้ม ที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงทัก
“มารอนานรึยังครับ โชอิจิคุง”
“ไม่หรอกครับ ผมแค่จะเอาข่าวดีมาบอก”
“อะไรหรอครับ”
“เครื่องท่องเวลา...ซ่อมเสร็จแล้วนะครับ” หัวใจดวงน้อยของบอสตัวเล็กกระตุกวูบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“พรุ่งนี้ก็ส่งพรีโม่กลับยุคเดิมได้แล้วล่ะครับ” คำพูดของอิริเอะไม่ได้เข้าไปในหัวของสึนะเลยแม้แต่น้อย ที่เขารับรู้ได้นั้นมีเพียงอย่างเดียว คือ อีกไม่นานเขาก็ต้องแยกกับร่างสูงแล้ว...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เรื่องราวความรักข้ามกาลเวลาของทั้งสอง กำลังจะดำเนินมาถึงจุดจบแล้วนะคะ ซึ่งก็คือตอนหน้าแล้ว ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนจริงๆ ที่ติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอด ทั้งคนที่ติดตามมาตั้งแต่ใน [Shortfic] Reborn yaoi หรือคนที่เพิ่งจะเข้ามาอ่านในนี้ก็ตาม ถึงจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาในระยะเวลาสั้นๆ และอาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ก็ตาม แต่ก็ขอให้รักเรื่องนี้ไปนานๆนะคะ
ป.ล. ทำไมไม่มีใครทักเลยอ่ะ ว่าเราเขียนชื่ออเลาดิผิด อุเกทสึด้วย มารู้สึกตัวเอาตอนเกือบสุดท้ายเลยนะเนี่ย
ป.ล.2 เรื่องนี้อาจจะมีภาคสองนะคะ ขึ้นอยู่กับตัวรีดเดอร์เอง ว่าอยากจะให้มันมีขึ้นมารึเปล่า
Final part
“ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่น่าแปลกนะครับ ที่ผมรู้สึกผูกพันกับคุณมากขนาดนี้ ไม่สิ...บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความผูกพัน แต่มันอาจจะเป็นความรักก็ได้นะครับ”
Coming soon!
ความคิดเห็น