ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic reborn] เหล่าพรีโม่หลงยุค (G27) End.

    ลำดับตอนที่ #7 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 7

    • อัปเดตล่าสุด 21 เม.ย. 57


    เหล่าพรีโม่หลงยุค 7

     

     

     

    Tsuna talk

     

    สุดท้าย เมื่อวานผมก็ยังไม่ได้พาพวกจิอ๊อตโต้ไปทัวร์ให้รอบๆปราสาท เพราะดันเกิดเรื่อง(ไม่เป็นเรื่อง)ขึ้นซะก่อน

     

    “ไม่ต้องก็ได้มั้ง เรื่องชมปราสาทน่ะ เดี๋ยวพวกเราก็ต้องกลับแล้ว”คุณจีพูด

     

    “ได้ไงล่ะครับ ก็ผมสัญญาแล้วนี่ว่าจะพาเดินให้รอบๆ ก็ต้องทำสิ”

     

    “แต่เธอเพิ่งหายเองนะ สึนะคุง”  จิอ๊อตโต้บอกกับผมอย่างเป็นห่วง เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เมื่อวานน่ะสิ ผมปวดท้องอย่างรุนแรง โกคุเดระคุงเลยรีบโทรเรียกหมอมาตรวจ และผลก็เป็นไปตามคาด

     

    ผมอาหารเป็นพิษครับ-_-;

     

    แต่เมื่อเช้ามันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ผมเลยพาพวกจิอ๊อตโต้มาดูห้องต่างๆในปราสาท

     

    “ห้องเทรนนิ่งอยู่ไหน” คุณอลาวดี้ถาม จริงสิ เขาอยากไปดูเทรนนิ่งรูมนี่นา

     

    “ทางนี้ครับ” ผมเดินนำจิอ๊อตโต้กับพวกผู้พิทักษ์ไปยังเทรนนิ่งรูม(ยกเว้นแรมโพว รายนั้นหลับเป็นตายไปแล้ว)

     

     

     

    ห้องเทรนนิ่ง

     

    เคร้ง! เปรี้ยง! โครม!

    อะไรกันวะเนี่ย!

     

    “คุณฮิบาริ มุคุโร่ทำอะไรกันครับเนี่ย”

     

    “มาปิกนิกมั้ง” นี่คือคำตอบจากคุณฮิบาริ -_-;

     

    “คึหึหึ สึนะโยชิคุงก็มาปิกนิกด้วยกันสิครับ” เอ่อ...ไม่ล่ะ ฉันเกรงใจ

     

    “เชิญพวกคุณปิกนิกกันตามสบายเถอะ ผมไปล่ะ” ห้องนี้ไม่ว่าง ไปดูเทรนนิ่งรูมอีกห้องก็ได้วะ

     

    ห้องเทรนนิ่ง 2

     

    “นี่เป็นห้องเทรนนิ่งอีกห้องน่ะครับ”

     

    “มีหลายห้องงั้นหรอ” คุณอลาวดี้ถาม นานๆทีเขาจะพูดกับผมนะเนี่ย

     

    “มีอยู่3ห้องครับ ห้องเมื้อกี้นี้ ห้องนี้ แล้วก็อีกห้องเป็นแบบญี่ปุ่น (เหมือนในฐานทัพอ่ะ) เป็นห้องฝึกสำหรับผู้พิทักษ์พิรุณโดยเฉพาะครับ”

     

    “สำหรับผู้พิทักษ์พิรุณโดยเฉพาะ น่าสนใจดีนะขอรับ”

     

    “จะไปดูมั้ยล่ะขอรับ เอ๊ย! ครับ” คุณอุเกตสึ พูดขอรับจนผมพูดตามแล้วนะเนี่ย-_-

     

    “ฮะๆเอาสิขอรับ” เขาต้องหัวเราะผมแน่ๆ

     

     

     

    ห้องฝึกห้องสุดท้าย

     

    “อ้าว! สึนะ มีอะไรหรอ” บังเอิญจริงๆ ยามาโมโตะกำลังฝึกอยู่พอดีเลย

     

    “คุณอุเกตสึเขาอยากมาดูห้องนี้น่ะ”

     

    “งั้นหรอๆ ไหนๆก็มาแล้ว ลองสู้กันซักตั้งมั้ยล่ะครับ” ยามาโมโตะชวน นึกถึงการทดสอบของพรีโม่ตอนนั้นเลยแฮะ

     

    “ก็ดีนะขอรับ สู้กับคุณตอนนั้นสนุกมากเลย”

     

    Writer talk

     

    ปัง!!!

     

    “คาออส ช็อต”

     

    “รีบอร์น!”สึนะเรียกอย่างตกใจ เพราะรีบอร์นที่โพล่มาจากไหนก็ไม่รู้ยิงปืนเข้าแสกหน้ายามาโมโตะ จนเจ้าตัวล้มตึงเลยทีเดียว

     

    “ตกใจอะไร นั่นมันแค่กระสุนน้ำเฉยๆ ถ้าเป็นคาออส ช็อตจริงๆ ป่านนี้หัวกระจุยไปแล้ว” สึนะรีบหันไปดูเพื่อนสนิทของตนทันที แล้วก็เป็นตามที่รีบอร์นพูด ยามาโมโตะค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ

     

    “หมอนี่ยังใช้ประโยชน์ได้อยู่ ฉันยังไม่ฆ่ามันหรอก”

     

    “หมายความว่ายังไงฟะ”

     

    “...”

     

    “เฮ้ รีบอร์น”

     

    “...”

     

    “ละ...หลับไปแล้ว” สึนะมองอย่างอึ้งๆ คุยกันอยู่มันยังหลับได้เนอะ

     

    “ฮะๆ เกือบไม่ได้ปะมือกันแล้วสิขอรับ”

     

    “นั่นสิ ฮะๆ”

     

    “คุณอุเกตสึจะอยู่ที่นี่ก่อนมั้ยครับ”

     

    “อยู่ขอรับ คุณจะพาพวกพรีโม่ไปดูที่อื่นต่อก็ได้นะขอรับ”

     

    “งั้นผมขอไปอยู่ที่ห้องเทรนนิ่งเมื้อกี้นะครับ”เดม่อนพูด

     

    “ฉันด้วย”ตามด้วยอลาวดี้

     

    “ตามสบายครับ”

     

    “งั้นฉันขอนั่งดูการต่อสู้ที่ดุเดือดอย่างสุดขีดอยู่ที่นี่แล้วกันนะ”นัคเคิ้ล

     

    “...ได้ครับ”

     

    “ฉัน...กลับห้องก่อนล่ะ”จี

     

    “ครับ” สึนะหันไปหาพรีโม่ ซึ่งยืนอยู่คนเดียว แล้วพูด

     

    “คุณจะไปไหนมั้ยครับ”

     

    “อืม ไปข้างนอกได้มั้ย”

     

    “อยากไปเที่ยวหรอครับ”

     

    “อืม ร้านต่างๆในอีก400ปีต่อมา น่าสนใจดีออก”

     

    “ก็ได้ครับ ยามาโมโตะ ถ้ารีบอร์นตื่นแล้ว ฝากบอกด้วยนะว่า ฉันไปข้างนอกเดี๋ยวกลับ”

     

    “โอส!

     

    “ไปครับ จิอ็อตโต้ วันนี้มีงานวัดด้วยนะครับ เดี๋ยวผมพาทัวร์เอง”

     

    “จริงหรอ! ขอบใจนะ แล้วเราจะไปกันยังไงล่ะ”

     

    “ตามมาสิครับ”

     

     

     

    และสถานที่ที่สึนะพามาก็คือ โรงรถที่อยู่ข้างๆกับปราสาทนั่นเอง ร่างบางดึงผ้าคลุมรถออก เผยให้เห็นบิ๊กไบท์คันงามสีดำสนิทที่เจ้าตัวชอบขี่เป็นประจำ (เวลาแอบโดดงาน)

     

    “สึนะคุงขี่เป็นหรอ”

     

    “เป็นสิครับ ตอนที่สู้กับเบียคุรัน ผมก็เคยฝึกขี่แอร์ไบท์ครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากนั้น ก็ลองฝึกขี่มอไซด์ดู เอาไว้เวลาโดดงานไงครับ ฮ่าๆๆ”

     

    “นั่นสินะ ฉันก็ทำเหมือนกัน”

     

    “เอ๋! 400ปีก่อน มีมอเตอร์ไซด์แล้วหรอครับ”

     

    “มีมั้ง(ไรเตอร์เองก็ไม่รู้เหมือนกัน) แต่ว่าข้างหลังปราสาทวองโกเล่น่ะ มีตลาดอยู่ขนมนี่เพียบเลยนะ ห้องทำงานของฉันเองก็อยู่ติดกับกำแพงด้านหลังของปราสาทด้วย เลยปีนออกไปได้สบายเลย ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษคนสร้างห้องทำงานล่ะนะ ฮะๆๆ”

     

    “นั่นสิครับ แต่ว่า คุณกับผมนี่เหมือนกับจริงๆเลยนะครับเนี่ย”

     

    “ความขี้เกียจใช่มั้ย”

     

    “ถูกต้องครับ ฮะๆ ผมว่าเราไปกันดีกว่านะครับ นี่ก็ห้าโมงแล้ว งานวัดน่าจะเริ่มแล้วด้วย”

     

    “อืม”

     

    “ขึ้นมาสิครับ” ทันทีที่พรีโม่ขึ้นซ้อนท้ายสึนะ ร่างบางก็จับมือของอีกคนให้เกาะเอวของตนเอาไว้ ทำเอาร่างสูงมองตามอย่างงงๆ

     

    “เห็นอย่างนี้ผมซิ่งนะจะบอกให้ เพราะต้องคอยขี่รถหนีลูกน้องที่มาตามกลับน่ะ ฮะๆ จับแน่นๆนะครับ” พูดจบ สึนะก็สตาร์ทรถ แล้วออกไปทันที เชื่อเลย ขับเร็วอย่างที่บอกเอาไว้จริงๆ เพราะใช้เวลาเพียงแค่10 นาทีก็มาถึงที่หมายแล้ว

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×