คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 6
เหล่าพรีโม่หลงยุค 6
“สึนะคุงๆ ตื่นเร็ว”
“อือ มีอะไรฮะ จิอ๊อตโต้ แว้กกกกกกกกกก!” สึนะร้องลั่นด้วยความตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน ก็พรีโม่เล่นพันผ้าขนหนูผืนเดียวไว้รอบเอว จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่อยู่แล้ว แถมเดินมาปลุกเขาซะใกล้เลย หัวใจจะวาย
“ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเล่า! >///<”
“ก็ฉันไม่มีชุดใส่นี่ เลยมาปลุกสึนะคุงไง”
“โอเคๆ เดี๋ยวผมไปหาให้ หลบไปก่อนเซ่”
“เขินหรอ^^”
“-///-” สึนะเดินออกจากห้องไป ด้วยใบหน้าที่แดงจัด
หลังจากที่ออกไปหาชุดมาให้ (ออกไปทั้งชุดนอนนั่นแหละ สีฟ้าลายฮิเบิร์ดซะด้วย) ในที่สุดก็ได้เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำมาชุดหนึ่งที่ไปขอยืมมาจากฮิบาริ(เจ้าตัวกลั้นขำแทบตาย เมื่อเห็นบอส ของวองโกเล่ ใส่ชุดนอนลายนกของตัวเองมาหา)
“นี่ครับชุด ผมไปยืมมาจากคุณฮิบาริ เพิ่งซื้อมาใหม่ๆเลย” อันที่จริงฮิบาริบอกซื้อมาผิด มันหลวมไป เลยยกให้-_-;
“ขอบใจนะ^^” เฮ้อ~ แค่เริ่มต้นเช้าวันใหม่ ก็วุ่นวายซะแล้วแฮะ
08.00 น.
สึนะลงมาข้างล่างเป็นคนสุดท้าย และกำลังลังเลอยู่ว่า จะไปกินข้าวฝั่งไหนดี เพราะว่ามีทั้งพวก พรีโม่และวาเรีย(ที่ละลายเดือดทะลุจุดศูนย์แล้ว)มาอยู่ด้วย ทำให้ต้องเปิดห้องอาหารฝั่งตะวันตกที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไหร่ เพื่อรองรับแขก (ไม่ได้รับเชิญ)
อืม...พวกวาเรียนั่งกินข้าวอยู่กับพวกโกคุเดระคุง มีแววว่าจะอาละวาดกันเละ เพราะฉะนั้น...
ฝั่งพรีโม่ปลอดภัยสุด! (จะแน่หรอ)
ห้องอาหารฝั่งตะวันตก
เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปข้างใน ก็พบกับบรรยากาศที่เงียบเกินที่ควรจะเป็น แถมด้วยจิตสังหารที่แผ่ออกมาอ่อนๆจากทุกคน (อาจจะมากหน่อยที่ ผู้พิทักษ์เมฆาและสายหมอก เพราะแทบจะฆ่ากันตายด้วยสายตาอยู่แล้ว) ผู้พิทักษ์รุ่นแรกทุกคนต่างก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานของตนอย่างเงียบเชียบ
ห้องนี้นี่แหละ ไม่ปกติที่สุด!
“อ้าว! สึนะคุง จะมาทานกับพวกเราหรอ” พรีโม่ที่รู้สึกตัวว่ามีคนมา เงยหน้าขึ้นถาม
“อ๋อ ผมแค่มาเช็คดูน่ะครับว่าเรียบร้อยดีรึเปล่า ถ้าไม่มีอะไร(มีเห็นๆ!) ผมขอตัวนะครับ แหะๆ^^;”
บางที กินข้าวกับพวกนั้น อาจจะดีกว่าก็ได้นะ...
ห้องอาหารฝั่งตะวันออก
“-_-” นี่คือสีหน้าของสึนะ ตอนที่เปิดประตูเข้ามา
ฟิ้ว~ แผละ! เพล้ง! โครม!
เสียงเอฟเฟ็คอันเกิดจากการเขวี้ยงจานและอาหารดังไปทั่วทั้งห้อง คนที่ทำก็ไม่ใช่ใครที่ไหนผู้พิทักษ์ของเขากับพวกวาเรียทั้งนั้น
“โว๊ยยยยยยยย! ใครโยนกราแตงมาวะ(?)” สคอลโล่
“คึหึหึ ใครบังอาจปาสับปะรดที่น่ารัก(?)มาครับ”มุคุโร่
“หนวกหูชะมัดx3” ฮิบาริ แซนซัส รีบอร์น
“”รุ่นพี่เบล อย่าปาไม้บาบีคิว(ที่เป็นเหล็ก)ใส่หัวผมสิครับ” ฟราน
“ชิชิชิ อยู่เฉยๆน่า ไอ้กบ” เบลเฟกอล
“เอาไอ้อี้ออกไออ๊ะ(เอาไอ้นี่ออกไปนะ)” เสียงจากโกคุเดระที่โดนขนมปังยัดปาก
“แงๆๆ ซอสพริกเข้าตา คุณแรมโบ้” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...
“ฮะๆๆ ทุกคนครึกครื้นกันดีนะ” ยะ...ยามาโมโตะ ;
และแล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...
แผละ!
ไอศกรีมรสวนิลาอันแสนหอมหวาน ตกลงบนใบหน้าอันงดงามของสึนะ และไหลเยิ้มลงมา ทั้งห้องตกอยู่ในสภาวะเงียบกริบ
“หึๆๆ” สึนะหัวเราะเย็นๆ แล้วปาดไอศกรีมสีเหลืองนวลออกจากใบหน้า พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆห้อง ทำเอาทุกคนลอบกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“เฮฮากันดีนะครับ คุณพ่อบ้าน ช่วยทำขนมปังปิ้งกับโกโก้ร้อนขึ้นไปให้ข้างบนหน่อยนะครับ ผมจะกินข้าวเช้าที่ห้องทำงาน เชิญทุกคนตามสบายนะครับ^^” สึนะหันไปบอกกับพ่อบ้านที่ยืนอยู่มุมห้อง แล้วหันมายิ้มให้กับทุกคนอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไป
ปัง!!! พร้อมกับเสียงปิดประตูที่ดังสนั่น
“นะ...น่ากลัวแฮะ” เบลเฟกอล
“เจ้าเปี๊ยกนี่ ไม่ธรรมดาเลย” สคอลโล่
“รุ่นที่สิบ น่ากลัว” โกคุเดระ
“ฮะๆ สึนะนี่โหดจังแหะ^^;” ยามาโมโตะ
“เจ้าสึนะ จิตสังหารไม่เบานี่” รีบอร์น
เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้ทุกคนได้รู้ว่า ไม่ควรเล่นปาข้าวของในห้องอาหาร...
ห้องทำงานสึนะ
ร่างบางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบไอศกรีมที่เหลือออกจนหมด แล้วเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ พอเดินออกมาผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนคราบไอศกรีมก็ถูกเก็บไปแล้ว แทนที่ด้วยถาดอาหารที่มีโกโก้ร้อนและขนมปังปิ้งวางเอาไว้
พ่อบ้านทำไวชะมัด
สึนะคิด แล้วก็เริ่มหยิบขนมปังมากินด้วยความหิว มือข้างที่ว่างอยู่ก็เซ็นต์เอกสารไปด้วย เพราะเมื่อคืนมัวแต่คุยกับพรีโม่ งานเลยยังไม่เสร็จซักที
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญครับ”
“บอสครับ ผมเอาโกโก้ร้อนกับขนมปังปิ้งมาให้แล้วครับ” พ่อบ้านเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับถาดอาหาร
“อะไรนะครับ คุณพ่อบ้านเอามาให้แล้วนี่ครับ” สึนะพูด แล้วก็มองขนมปังในมือ
“เอ๋! ผมเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้นี้เองนะครับ” คำพูดของพ่อบ้าน ทำให้เขาต้องก้มมองขนมปัง ที่หายไปเกือบครึ่งในมืออีกที
“แล้วขนมปังนี่มัน...”
“อ้าว! สึนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีมั้ย เป็นไงบ้างขนมปังที่ฉันทำน่ะ” ผู้หญิงผมสีชมพูสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับทักร่างบางอย่างเป็นกันเอง
“เบียงกี้! นี่ขนมปังของเธอหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ชิบหาย” สึนะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
รู้งี้ ยอมกินข้าวข้างล่างดีกว่า!
“ไหวรึเปล่า สึนะคุง” พรีโม่ถามอย่างเป็นห่วง ร่างบางพยักหน้าให้อย่างหมดแรงอยู่บนเตียง หลังจากที่ไปเอาของเก่าออกจากกระเพาะจนหมด เขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะเดินเลย
เบียงกี้นะเบียงกี้ จะทำอะไรก็บอกกันก่อนเซ่
“อาเจ๊นะอาเจ๊ ทำรุ่นที่สิบเกือบตายแล้วมั้ยล่ะ” โกคุเดระบ่น หลังจากที่พ่อบ้านวิ่งไปบอก พวกเขาก็รีบมาหาสึนะทันที (ยกเว้นพวกวาเรียที่กลับห้องตังเองไปแล้ว)
“ขืนเจ้าสึนะตายเพราะพอยซั่นคุกกิ้งจริงๆ มันคงได้ลงข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์มาเฟียแน่ๆว่า‘ดับอนาจ! บอสใหญ่ใจปลาซิวของวองโกเล่ ตายเพราะเผลอกินขนมปังอาบยาพิษของเพื่อนตัวเอง’ ประมาณเนี่ย” รีบอร์นพูด
“ทำไมต้องใจปลาซิวด้วยฟะ!”
ความคิดเห็น