คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 5
เหล่าพรีโม่หลงยุค 5
“ผม โกคุเดระ ฮายาโตะครับ เดี๋ยวผมจะพาพวกท่านชมปราสาทแทนรุ่นที่สิบเองนะครับ”โกคุเดระที่ถูกสึนะ(ซึ่งไม่รู้หายไปไหน)ขอร้องมา พูดอย่างฉะฉาน
“ไม่เอาx7” พรีโม่และผู้พิทักษ์ทุกคนพูดพร้อมกัน
“อ...อ้าว!”
“คุณแค่พาพวกเราไปที่ห้องพักก็พอแล้วล่ะครับ”อุเกตสึพูดอย่างสุภาพ
“เอ่อ...ก็ได้ครับ แล้วพวกคุณจะพักกันยังไง มีห้องพักเหลืออยู่แค่6ห้องนะครับ”
“เดี๋ยวฉันนอนห้องเดียวกับสึนะคุงก็ได้^^” พรีโม่พูด
“ว่าไงนะครับ!”
“หืม มีปัญหาอะไรหรอ โกคุเดระคุง^^” เริ่มแผ่จิตสังหาร
“ป...เปล่าครับ แต่ว่าห้องของรุ่นที่สิบมีแค่เตียงเดียวเองนะครับ”
“ไม่เป็นไร นอนเตียงเดียวกันก็ได้^^”
“ไม่ได้นะครับ!”
“ทำไมหรอ โกคุเดระคุง^^” จิตสังหารขยายวงกว้างมากขึ้น
“ค...คือว่า เตียงของรุ่นที่สิบมันเล็กนะครับ”
“เป็นถึงวองโกเล่รุ่นที่สิบ เตียงก็คงไม่เล็กมากหรอก ไม่เป็นไร ฉันนอนได้”
“คือ...”
“จะขัดอะไรอีก -_-+”
“เปล่าครับ เดี๋ยวผมจะพาไปนะครับ^^;” เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ โกคุเอ๊ย
ห้องสึนะ
หลังจากที่เดินหนีเข้ามาในปราสาท สึนะก็เจอกับโกคุเดระ เลยขอให้ช่วยพาพวกพรีโม่เดินชมปราสาทหน่อย ส่วนตัวเองก็ขึ้นมานอนเล่นบนห้อง (งานการไม่ทำ)
มือเล็กคว้ารีโมทที่อยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงมา แล้วกดปุ่มPlay สักครู่หนึ่งก็มีเสียงเพลงจังหวะเบาๆดังขึ้นมา แอร์เย็นๆ กับเตียงนุ่มๆ แล้วก็เพลงเพราะๆ ทำให้ร่างบางหลับได้ไม่ยากนัก
3 ชั่วโมงต่อมา
แผล็บ
“อือ” สัมผัสเย็นๆ เปียกๆ ลื่นๆ ที่ข้างแก้ม ทำให้ร่างบางครางออกมาอย่าขัดใจ
เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ เปียกๆ ลื่นๆ . . .
เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ สึนะกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง แล้วก็ร้องลั่น เมื่อเห็นสิ่งมีชีวิต4เท้านอนอยู่บนตัวของเขา
“แว้กกกกกกกกกก! นัตสึ” มันมาได้ยังไง ใครปล่อยมันมา 0[ ]0!
“ตื่นแล้วหรอสึนะคุง ขี้เซาจังนะ” และเมื่อมองไปข้างๆ เขาก็พบกับชายหนุ่มผมสีทอง ตาสีฟ้า นั่งมองเขาอยู่
“จิอ๊อตโต้!”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“มาอยู่ที่ห้องผมได้ยังไงกันครับ แล้วนั่น...” สึนะพูด แล้วมองไปทางนัตสึ
“โกคุเดระคุงมาส่ง ส่วนเจ้านี่ ฉันเห็นกล่องที่มีตราวองโกเล่วางอยู่บนโต๊ะ เคยเห็นคนเขาจุดไฟที่แหวนแล้วใส่ลงไป ก็เลยลองทำดู แล้วมันก็โพล่ออกมาเนี่ย” อัจฉริยะมากปู่ แค่ดูคนอื่นทำก็ทำได้แล้ว
“หรอครับ นัตสึ กลับเข้ากล่องมา” สึนะถือกล่องวองโกเล่เอาไว้ แล้วเรียกนัตสึมา แต่มันกลับ...
“งืด” มันกลับส่ายหน้า แล้วหลบอยู่หลังพรีโม่
นัตสึ นี่แกถึงวัยต่อต้านแล้วเรอะ!
“กลับเข้ากล่องเดี๋ยวนี้นะ นัตสึ” สึนะพยายามจะคว้าตัวนัตสึมา แต่มันกลับวิ่งหนี ทำให้เขาชนเข้ากับพรีโม่เต็มๆ แล้วก็ล้มลงไปบนเตียงทั้งคู่
“อ๊ะ! 0//0”
“สึนะคุง จะกดฉันหรอ^^”
“จะบ้าหรอครับ-///-” ร่างบางรีบลุกออกจากตัวพรีโม่ทันที
“แล้วนี่คุณ มาทำอะไรที่ห้องผม”
“มานอนไง^^”
“ห๊ะ!”
“ก็มันขาดไปห้องหนึ่งไม่ใช่หรอ ในฐานะบอส ฉันเลยเสียสละมานอนกับสึนะคุงไง^^” แน่ใจนะว่าเสียสละ อยากมานอนเองมากกว่ามั้ง
“เฮ้อ~ ก็ได้ครับ คุณจะอาบน้ำเลยมั้ย เดี๋ยวผมให้คนเอาชุดมาให้เปลี่ยน”
“ก็ดี” พูดจบ ร่างสูงก็เดินเข้าห้องน้ำไป
“งืด” นัตสึทำท่าเหมือนอยากจะเข้าไปด้วย สึนะเลยหันขวับมาว่า
“นี่ ใครเป็นเจ้านายแกกันแน่ฮะ”
15 นาทีต่อมา
“เสื้อผ้าอยู่ตรงนั้นน่ะครับ” สึนะพูด เมื่อเห็นพรีโม่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“อืม ขอบใจนะ” ร่างสูงเดินไปหยิบชุดนอนที่โต๊ะข้างๆเตียง แล้วเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ สักพักหนึ่งก็เดินออกมาในชุดนอนลายทางสีดำ
“สึนะคุงไม่อาบน้ำหรอ”
“เดี๋ยวผมทำงานเสร็จ ค่อยอาบก็ได้ครับ ถ้าจิอ๊อตโต้ง่วงก็นอนก่อนได้นะ”
“เพิ่งจะ2ทุ่มเอง ยังไม่ง่วงหรอก”
“หรอครับ”
“ทำงานอะไรอยู่น่ะ” พรีโม่ย้ายตัวมานั่งที่โต๊ะทำงาน ตรงข้ามกับสึนะ แล้วมองเอกสารต่างๆที่มีอยู่เต็มโต๊ะ
“ก็...เซ็นต์เอกสารทั่วไปน่ะครับ”
“เยอะขนาดนี้เชียวหรอ”
“ของวันพรุ่งนี้น่ะครับ ทำให้เสร็จจะได้มีเวลาพาพวกคุณไปชมปราสาทไง”
“ให้โกคุเดระพาไปก็ได้นี่”
“ทำอย่างกับคุณยอมให้เขาพาไปงั้นแหละ”
“รู้ด้วยหรอ”
“โกคุเดระคุงบอก ตอนที่เอาเสื้อผ้ามาให้น่ะครับ”
“หรอ แหะๆ^^; ก็ฉันอยากให้สึนะคุงพาชมปราสาทนี่นา”
“เฮ้อ~ ผมถึงรีบทำงานอยู่นี่ไงครับ”
“ขอบใจนะ”
“ถ้าไม่พาไป คุณก็งอแงอีก-_-”
“^^”
“-_- นี่คุณเป็นปู่ทวดผมนะ ทำตัวเด็กกว่าผมซะอีก”
“ประหลาดใจมั้ยล่ะ ที่เจอมุมแบบนี้”
“มากครับ”
“เธอน่ะ เหมือนกับฉันจริงๆนะ สึนะโยชิ” จู่ๆพรีโม่ก็พูดขึ้น พร้อมกับลูบหัวสึนะอย่างอ่อนโยน
“ครับ?”
“รักพวกพ้อง ครอบครัว และคนรอบข้างมากกว่าตัวเอง ยอมที่จะรับสืบทอดสิ่งที่ผิดบาปมา ทั้งๆที่เกลียดเพื่อที่จะปกป้องพวกเขา”
“ถึงจะเป็นสิ่งที่ผิดบาป แต่คุณก็ยอมที่จะทำมัน เพื่อเหตุผลนั้นไม่ใช่หรอครับ” ร่างบางวางปากกาลง แล้วหันมาสบตากับพรีโม่โดยตรง
“ก็ฉันถึงบอกไง ว่าเธอน่ะเหมือนกับฉันจริงๆ เดิมทีวองโกเล่น่ะเป็นกองกำลังป้องกันตัวเองเล็กๆ ที่ฉันก่อตั้งขึ้นมาเพื่อปกป้องคนที่ฉันรัก แต่พอมันเริ่มขยายใหญ่ขึ้น ก็กลายเป็นองค์กรมืดที่ทุกคนพากันหวาดกลัว ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่รุ่นที่2 จนกระทั่งมีเธอนี่แหละ ที่สืบทอดทั้งเจตนารมณ์ของฉัน และวองโกเล่ในแบบที่ฉันอยากให้เป็น”
“ผมไม่ได้สืบทอดเจตนารมณ์ หรือวองโกเล่ในแบบที่ควรเป็นอะไรนั่นหรอกครับ”
“...”
“ผมก็แค่อยากแข็งแกร่ง อยากมีพลัง เพื่อที่จะปกป้อง ‘ครอบครัว’ ของผมเท่านั้นเอง”
“อา...นั่นสินะ”
ความคิดเห็น