คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 4
เหล่าพรีโม่หลงยุค 4
ห้องอาหาร
“สึนะคุง” จู่ๆพรีโม่ ไม่สิ...จิอ๊อตโต้ก็พูดขึ้น ระหว่างที่กำลังรอแม่บ้านยกอาหารมาอยู่
“ครับ”
“มีอาหารให้น้องกระต่ายมั้ย(‘ ‘)” เอิ่ม...จะทำหน้าน่ารักไปไหนครับ
“มีครับ” ผมเดินไปหยิบจานใส่อาหารกระต่ายมาให้คุณจิอ๊อตโต้
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับคุณจิอ๊อตโต้อยู่ จู่ๆก็มีลูกน้องเดินเข้ามาหา
“เอ่อ...บอสครับ”
“มีอะไรหรอฮะ”
“คือ ห้องนอนที่บอสให้เตรียมเอาไว้ มีแค่6ห้องครับ”
“เอ๋ มันมีว่างอยู่ตั้ง13ห้องไม่ใช่หรอครับ”
“ตอนแรกมันก็ใช่ครับ แต่ว่า...”
“ชิชิชิ พวกเรามาอยู่เองแหละ” เสียงหัวเราะแบบนี้ หรือว่า...
“เบลเฟกอล! พวกวาเรียด้วย มาทำอะไรกันน่ะครับ” มิน่า ถึงเหลือแค่6ห้อง ก็เล่นมากันซะครบเลย ทั้งแซนซัส สคอลโล่ เบลเฟกอล ฟราน เลวี่ ลุซเซอเรีย แล้วก็มาม่อน ว่าแต่ มาทำอะไรที่นี่เนี่ย!
“เมื่อวันก่อน เจ้าชายกับพวกบอสไปทำภารกิจกันที่อียิปต์ แต่เกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อย เพราะ บอส ดันใช้เพลิงพิโรธ เลยเผลอเป่าพีรามิดของฟาโรห์อาคุนัมคานอนหายไปทั้งอัน...” ผิดพลาดอีท่าไหนครับเนี่ย!
“จากนั้น พอเรื่องถึงหูรุ่นที่เก้า ก็โดนไล่ออกมาจากปราสาทวาเรีย เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ เพราะฉะนั้นคงต้องขอพักอยู่ที่นี่ซักระยะนะ เจ้าเปี้ยก” คุณสคอลโล่พูด ว่าแต่ ทำไมต้องเจ้าเปี้ยก...
“ก็ได้...มั้งครับ”
“เฮ้ย! ไอ้สวะ7คนนั่นใคร”แซนซัสถาม
ป๊าบ! ผมตีแขนแซนซันเข้าไปเต็มแรง
“แก! กล้า...”
“นั่นพรีโม่เชียวนะครับ! มาเรียกเขาสวะได้ยังไงกัน”
“ห๊ะ! พรีโม่O_O!”พวกวาเรียทุกคน ไม่เว้นแม้แต่แซนซัสอ้าปากค้างกันหมด
“สึนะคุง!”
“ค...ครับ”จิอ๊อตโต้เรียกผมซะสะดุ้งเลย ตกใจนะเนี่ย
“พวกคนไร้มารยาทพวกนี้เป็นใครกัน!” น...น่ากลัวอ่ะ ก็นะ ถึงจิอ๊อตโต้จะใจดีและร่าเริงขนาดไหน แต่ก็เป็นถึงบอส จะโกรธก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก
“วาเรีย เป็นหน่วยลอบสังหารของวองโกเล่ครับ คือว่า...”
“บังอาจนัก กล้าว่าพรีโม่เป็นสวะเชียวรึ คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน” เอาแล้ว คุณจีเริ่มออกตัวแล้ว
“ใจเย็นๆนะครับ จิอ๊อตโต้ คุณจี คือว่า มันเป็นคำพูดติดปากของพวกเขาน่ะครับ” ผมพยายามเกลี้ยกลอมทั้งสองคน (ที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาโวยวายแล้ว)ให้นั่งลง
“เหอะ!” แล้วจะไป ‘เหอะ!’ ใส่เขาทำไมคร้าบ คุณแซนซัส
“หนอยแก!” หวา~ คุณจียกขาขึ้นกระโดดเตะเลยอ่ะ โชคดีนะที่ผมกับคุณอุเกตสึช่วยกันจับแขนคนละข้างเอาไว้ได้ทัน (เพราะจิอ๊อตโต้ที่ยืนอยู่ข้างๆแท้ๆดันไม่คิดจะห้าม)
“แซนซัส ขอโทษพรีโม่สิ” ผมหันไปพูดกับแซนซัสที่ยืนทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่นั่นแหละ
“ทำไมฉันต้องขอโทษ”
“แซนซัส!!!”
“ชิชิชิ แต่เจ้าชายเห็นด้วยกับบอสนะ”
“เบลเฟกอล” นี่ก็เป็นไปด้วยหรอเนี่ย!
“คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน งั้นหรอ ชิชิชิ เจ้าชายน่ะเป็นเชื้อพระวงศ์ เป็นถึงเจ้าชายเชียวนะ”
“แต่ก็เป็นเจ้าชาย(สมมุติ)” ฟรานพูดต่อ
“เงียบไปเถอะน่า” เบลเฟกอลหันไปพูดกับฟราน แล้วนี่มันใช่เวลามาทะเลาะกันมั้ยเนี่ย
“ขอโทษพรีโม่นะ!”
“นี่ แกกล้าออกคำสั่งกับฉันงั้นหรอ!” แซนซัสเองก็เริ่มมีทีท่าว่าจะหมดความอดทนเหมือนกัน ได้ไงล่ะ เขาเป็นคนผิดนะ
“สรุปจะพูดมั้ยครับ” ผมเองก็เริ่มโมโหแล้วนะ (แล้วแกจะไปโกรธแทนพรีโม่เขาทำไมวะ พรีโม่เขาอุตส่าห์เงียบแล้วเนี่ย :writer)
“ถ้าไม่พูดแล้วจะทำไม”
“เดือดทะลุจุดศูนย์ เฟิร์ส อิดิชั่น!” ถามว่าทำไมน่ะหรอ ก็แช่แข็งเลยไง! ให้ตายเถอะ ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ (แกนั่นแหละ!)
“ผมว่าเราไปกินอาหารกันที่สวนดีมั้ยครับ ที่นี่คงไม่ค่อยรื่นรมย์เท่าไหร่”
“ใครว่าล่ะครับ บรรยากาศดีจะตายไป” มีคนโดนแช่แข็งอยู่หัวโต๊ะเนี่ยนะ! คงมีแต่คุณคนเดียวนั่นแหละครับที่คิดอย่างนั่น คุณเดม่อน
“ไปที่สวนเถอะครับ พวกคุณจะกินอาหารอิตาลี่หรือว่าญี่ปุ่นครับ”
“ญี่ปุ่นสิ มาญี่ปุ่นทั้งที” พรีโม่พูด เอ่อ...เปลี่ยนอารมณ์ไวไปมั้ยครับ
“ครับๆ ทำอาหารญี่ปุ่นมาให้ที่สวนหน่อยนะครับ พี่อาคิระ” ผมหันไปบอกกับหัวหน้าพ่อครัวที่อยู่ใกล้ๆ
“พี่บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องพูดสุภาพขนาดนั้นก็ได้” พี่อาคิระบอกกับผม ก็แหม มันเคยตัวนี่นา
“ได้ไงล่ะ พี่แก่กว่าผมนะ”
“คร้าบๆ พี่ก็ไม่เคยเถียงชนะซักที” พี่อาคิระบ่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินออกไป เหอๆ ไม่เคยมีใครเถียงผมชนะหรอก
“ไปที่สวนกันครับ จิอ๊อตโต้”
“อืม” และแล้ว เราก็กลับไปที่เก่าอีกครั้ง
Writer Talk
สวนดอกไม้ที่เก่า
“ผมต้องขอโทษแทนพวกแซนซัสจริงๆนะครับ” สึนะก้มหัวแทบจะ90องศา แล้วขอโทษพวกพรีโม่ใหญ่
“ไม่เป็นไรหรอก สึนะคุง” พรีโม่พูด ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งอยู่บนเสื่อชั้นดี ท่ามกลางสวนดอกไม้ ตรงกลางเสื่อมีกล่องอาหารที่หมดแล้ววางเอาไว้
“แซนซัสเขาเป็นคนแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะครับ ชอบเรียกคนอื่นว่า...แบบนั้นน่ะครับ แล้วอีกอย่าง ถึงจะบอกว่าเป็นหน่วยลอบสังหารของวองโกเล่ แต่เขาก็ขึ้นตรงกับรุ่นที่เก้าเพียงคนเดียว ไม่มีทางฟังที่ผมพูดหรอกครับ” สึนะอธิบายออกมาเสียยาวเหยียด
“งั้นหรอ แต่ก็ขอบใจนะ” พรีโม่พูด พร้อมกับวางมือไว้บนหัวของสึนะ
“ครับ?”
“ก็สึนะคุงน่ะ อุตส่าห์โกรธแทนเรานี่นา^^”
“-///- ก็คุณเป็นถึงผู้ก่อตั้งวองโกเล่เชียวนะ จะให้โดนดูถูกได้ยังไงกัน”
“แค่นั้นจริงหรอ หืม” พรีโม่เขยิบหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนจมูกของทั้งสองชนกัน
“จริงครับ ...จิอ๊อตโต้เอาหน้าออกไปนะ”
“ไม่ วันนี้สึนะคุงพูดคำว่าพรีโม่ไปกี่ครั้งแล้วน้าาา~”
“เอ่อ...” ย้อนกลับไปที่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้...
“นั่นพรีโม่เชียวนะครับ! มาเรียกเขาสวะได้ยังไงกัน” 1
“แซนซัส ขอโทษพรีโม่สิ” 2
“ขอโทษพรีโม่นะ!” 3
“3ครั้งนะ สึนะคุง^^” ก็มีครั้งนี้นี่แหละที่คิดว่า รอยยิ้มของจิอ๊อตโต้น่ะ ดูเจ้าเล่ห์สุดๆไปเลย
จุ๊บ!
“พรีโม่!” สึนะเรียกอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มผมสีทองตรงหน้า จูบปากเขาเร็วๆแล้วถอยออกมา พร้อมกับยิ้มให้อย่างทะเล้น
“อ๊ะๆๆ พูดอีกแล้ว เมื่อกี้ลงโทษไปแค่ครั้งเดียวเอง เหลืออีกสามนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ทำท่าจะเข้ามาจูบร่างบางอีกรอบ
“จะทำอะไรน่ะครับ! ผู้พิทักษ์ของคุณอยู่กันเต็มเลยนะ”
“แล้วไง^^”
“จิอ๊อตโต้!”
“พรีโม่ อย่าไปทำให้สึนะโยชิเขาตกใจสิขอรับ เดี๋ยวพวกผมหันหลังให้ก็ได้ เชิญตามสบายนะครับ” อุเกตสึพูดกลั้วหัวเราะ
“คุณอุเกตสึ!”
“อุเกตสึ นายนี่ก็ อย่าไปแซวเขาสิ หน้าแดงใหญ่แล้ว” คุณจีนั่นแหละ! : สึนะคิด
“พอเลยๆ ทุกคนแกล้งผมอ่ะ!” สึนะเชิดปากแบบงอนๆ ลุกขึ้นจากเสื่อแล้วเดินเข้าปราสาทไป
“อ้าว! งอนซะแล้ว” พรีโม่พูด
“แล้วคราวนี้ใครจะพาพวกเราเดินชมปราสาทล่ะขอรับ”
.
.
.
“เออ จริงด้วยx7”
ความคิดเห็น