คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 3
เหล่าพรีโม่หลงยุค 3
Tsuna Talk
ผม...เพิ่งจะได้รู้ความจริงก็วันนี้...
.
.
.
.
ว่า...
.
.
.
.
.
แท้จริงแล้ว พรีโม่น่ะ นิสัยเด็กขนาดไหน!!!
ก็เริ่มจากตอนที่ผมเจอกับพวกพรีโม่ รีบอร์นก็สั่งให้พาชมปราสาททุกซอกทุกมุม สถานที่แรกที่ผมพามาก็คือ สวนดอกไม้
“ที่นี่เป็นสวนดอกไม้ของปราสาทครับ ปกติเวลาไม่มีงาน ผมก็ชอกมานอนเล่นที่นี่แหละ”
“สวยดีนะขอรับ ใครเป็นคนปลูกดอกไม้พวกนี้กันล่ะขอรับ เดซิโม่”คุณอุเกตสึถาม
“แหะๆ ผมปลูกเองแหละครับ ที่จริงตรงส่วนนี้ เคยเป็นลานฝึกมาก่อน แต่ผมให้จางนีนิสร้าง ห้องเทรนนิ่งขึ้นมาแล้ว เลยเปลี่ยนเป็นสวนดอกไม้แทน”
“ห้องเทรนนิ่ง”คุณจีพูดทวนคำ อ๊ะ!จริงสิ เมื่อ400ปีก่อนคงยังไม่มีห้องเทรนนิ่งนี่นา
“เอ่อ ก็คือห้องฝึกซ้อมนั่นแหละครับ แต่มีอุปกรณ์ฝึกหลายอย่างเลย...”ผมยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีคนๆหนึ่งแทรกขึ้นมา ทายสิครับว่าใคร?
“โอ๊ะ! จีๆๆ ดูสิๆ ในสวนมีกระต่ายด้วยล่ะ น่ารักจังเลย”เขาคือพรีโม่ครับ พรีโม่กำลังใช้มือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อของคุณจีเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ชี้ไปในสวนที่มีกระต่ายตัวน้อยกำลังกระโดดไปมาอยู่ แถมยังกระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น ราวกับว่าทั้งชีวิตนี้พี่แกยังไม่เคยเห็นกระต่ายตัวเป็นๆ -_-
“เอ่อ อยากเล่นมั้ยล่ะครับ”ผมลองถามดู ผลปรากฏว่า...
“ได้หรอ เดซิโม่ ^()^” นี่น่ะหรอ ธาตุแท้ของพรีโม่ เด็กแท้...
“ครับ เดี๋ยวรอสักครู่ เลโอคุง มานี่หน่อยสิ”ผมตะโกนเรียกลูกน้องคนหนึ่ง ที่ผ่านมาทางนี้พอดี พอเจ้าตัวได้ยินเสียงผมเท่านั้นแหละ รีบวิ่งมาทันทีเลย
“มีอะไรหรอครับ บอส”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ โทษทีนะ ช่วยจับกระต่ายตัวนั้นมาให้ผมหน่อยสิ”
“ได้ครับ”เลโอคุง รีบเดินไปจับกระต่ายน้อยตัวนั้นมาให้ผมทันที ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะรีบไปทำไม(เขากลัวแกรอนานไง :writer)
“ได้แล้วครับ ต้องการอะไรอีกรึเปล่า”
“ไม่แล้วล่ะ ขอบใจนะ กลับไปทำงานเถอะ” ผมรับกระต่ายตัวนั้นมาจากเลโอคุง แล้วส่งมันให้กับ พรีโม่
“ขอบใจนะเดซิโม่”
“เรียกผมว่าสึนะหรือสึนะโยชิเถอะครับ อย่าเรียกว่าเดซิโม่เลย พวกคุณด้วยนะครับ”บอกตามตรงว่าผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อตำแหน่งหรอก มันดูห่างเหินแปลก ขนาดมุคุโร่ผมยังให้เรียกว่าสึนะโยชิเลย(อยากสนิทกับเขาใช่มั้ยล้าาา~ ฮิฮิ:writer)
“ก็ได้x7”
“งั้นนายก็เรียกเราว่าจิอ๊อตโต้สิ ถ้าเกิดเรียกว่าพรีโม่อีกล่ะก็ โดนแน่^^”
“เอ๋! โดนอะไรครับ” ร...รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆแหะ
“ม่ายบอก”-_- ผมเพิ่งรู้ความจริงก็วันนี้แหละ ว่าบอสของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ก็มีด้านที่เหมือนเด็กแล้วก็กวนส้นได้เหมือนกัน
“งั้นถ้าจิอ๊อตโต้เรียกผมว่าเดซิโม่ ผมก็จะลงโทษจิอ๊อตโต้เหมือนกัน”
“ยังไงหรอ”
“ม่ายบอก ฮิฮิ”เอาคืนครับ เอาคืน
“สึนะคุง ใจร้ายอ่ะ -3-”งอนหรอนั่น!
จึก! จึก!
ใครสะกิดวะ!
“ค...คุณจี!”
“สีหน้าตกใจแบบนั้นมันอะไรกัน อย่าบอกนะว่านายลืมไปแล้ว ว่าพวกเรายังอยู่ที่นี่”
“เปล่าครับ” ก็ลืมจริงๆนั่นแหละ
“ประหลาดใจมั้ยล่ะ”
“ครับ?”
“เรื่องนิสัยของพรีโม่น่ะ”คุณจีพูดกับผมโดยที่สายตายังคงมองพรีโม่ เอ่อ...จีอ๊อตโต้ ที่กำลังเล่นกับกระต่ายอยู่
“ก็...นิดหน่อยครับ ไม่คิดว่าบอสมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา จะมีมุมเด็กๆแบบนี้ด้วย”
“หึ ถึงจะแข็งแกร่งหรือว่ายิ่งใหญ่แค่ไหน แต่เขาก็ยังเป็นแค่วัยรุ่นอายุ18ปีธรรมดาๆอยู่เลยนะ” ห๊ะ! อายุเท่าเราเลยหรอเนี่ย
“ใช่แล้วล่ะขอรับ พรีโม่น่ะ เวลาอยู่กับพวกเราทำตัวเด็กจะตาย เขาคงเหนื่อยที่จะตีหน้าขรึมให้ดูหน้าเกรงขามล่ะมั้ง พอมาอยู่ที่นี่เลยเผลอเผยนิสัยที่แท้จริงออกมา” คุณอุเกตสึพูดบ้าง นั่นสินะ เป็นผมก็เหนื่อยเหมือนกันนั่นแหละ
“แต่เขาเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีนะครับ ^^”
“นั่นสินะ/ขอรับ x2”
“อ๊ะ! จะเที่ยงแล้วหรอเนี่ย พวกคุณจะไปดูห้องนอนก่อน หรือว่าจะไปทานข้าวก่อนดีครับ” ผมตะโกนบอกกับทุกคนที่ตอนนี้กระจายกันไปตามส่วนต่างๆของสวน
Writer talk
“นอน”แรมโพวพูด
“ทานข้าวx3”จี อุเกตสึ นัคเคิ้ล
“ไปดูห้องฝึกx2” อลาวดี้กับเดม่อน
“เล่นกับคุณกระต่าย>0<” ไปซะแล้ว พรีโม่...
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นก็ไปทานข้านก่อน แล้วค่อยตัวใครตัวมัน ดีมั้ยครับ”แล้วจะถามทำซากอะไรฟะเนี่ย
“อืมx6”
“แต่เราอยากเล่นกับกระต่ายนี่นา -3-” พรีโม่คะ อย่าเคะแตกได้มั้ย:Writer
“เฮ้อ! จะเอามันไปด้วยก็ได้นะครับ”สึนะถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
“จริงนะ”
“ครับ”
“สึนะคุงใจดีจังเลย แล้วมีอาหารให้มันมั้ย”
“มีครับ ไปที่ห้องอาหารกันเถอะ”
ความคิดเห็น