คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เปิดการขาย(4)
ามใเราประันีวิ
หลัาประโยอันแสนรไปรมาอแบฮยอนถูล่าวึ้นโยเ้าัว ยอูรู้สึเหมือนะระเบิัวเอทิ้ในทันที วามเินถูแสออมาผ่านสีหน้าที่แ่ำ ยอูำลัเินมาและหัวใำลัทำานอย่าหนั แ่ยัไม่ทันที่แบฮยอนะพูอะไร่อประูห้อทำาน็ถูเปิพรวพร้อมับลูน้อนสนิทอแบฮยอน
“ุแบฮยอนรับ!” แฮยอนพูึ้นเสียั่อนที่เ้าัวะเยหน้าึ้นมามอเ้านายัวเอ
“...”
"โอ๊ะ...อโทษรับ สสัยะมาััหวะ” เ้าัวพูบ็รีบโ้แล้วเินออาห้อพร้อมับรอยยิ้ม เ้านายเานี่ไม่ธรรมาริๆ
หลัาแฮยอนออไปภายในห้อ็อยู่ในวามเียบหนัว่าเิมะมีเพียแ่เสียัหวะารเ้นอหัวใอนทั้สอทีู่ะส่เสียประสานันเป็นอย่าี
“เอ่อ...แบปล่อยมือออาเอวเรา่อนไหม” ยอูพู้วยเสียที่สั่นเล็น้อย
“อ่า..โอเ”
แบฮยอนปล่อยมือาเอวอยอูที่นเอวยโอาสโอบอไว้ ยอูระเถิบัวลนั่รพื้นที่้าๆอโฟา เ้าัว้มหน้าุ้อมอมือัวเอเพราะไม่รู้ว่าะให้สายาไปโฟัสรไหนี
แบฮยอนเอ็เิอาารทำัวไม่ถูมือไม้สั่นึ้นมาเสียอย่านั้น ยอมรับรๆเลยว่าโรรู้สึีแถมอนนี้เายัเินอี นี่นาัวเาเอวยโอาสเอยัเินเลย แบฮยอนัสินใะลุออไปหาลูน้ออนเอที่เ้ามาเรีย
“เอ่อ..แบร้อนหรอ”
“ห้ะ?”
แบฮยอนหันหน้าาโไปยัน้าๆายเาที่อนนี้หันมามอเา ร้อนหรอ? แบฮยอนะันเอ่อนะสัมผัสไ้ว่ารมับอนเอมีเม็เหื่อไหลอยู่สอสามหย ิบหายทำไมูลนลานี้วะ
“สสัยแอร์ะเสีย” แบฮยอนพูพร้อมับยับเสื้อเิ้ัวเอเป็นพั
“ั้นเราเ็เหื่อให้นะ” ยอูเอื้อมมือไปึทิู่บนโ๊ะรหน้ามาับให้แบฮยอน
“อบใ”
แบฮยอนเหมือนำลัะเสียสูวามเป็นัวเออีรั้ึ่มันไม่ีแน่ เราเป็นนีบนะเว้ยะมาระุบ้าบออะไร ้ออออไปเรียสิแปป ว่าแ่มือนุ่มๆอยอูมาสัมผัสูแล้ววะ #ร้อไห้หนัมา
“เี๋ยวเราออไปประุมานแปปเียวนะ รอในห้อนี้่อนนะ”
“อืมไ้ๆ”
“ถ้าเิหิวอนนี้็..ะินเรา่อนไหมละ” แบฮยอนยยิ้มมุมปาใส่
“ไปทำานเถอะแบ” ยอูลั้นยิ้ม่อนะว้าเอาหนัสือที่ถือิมือมา้วยมาเปิึ้นมาบัหน้านเอ
แบฮยอนเินอารม์ีออมาาบ้าน แบฮยอนยัไ็เป็นแบฮยอนยัวัน่ำ่อให้ัวเอเินอายมาแ่ไหนแ่านเ๊าะนที่อบ็้อมา่อน
//
แบฮยอนเรียลูน้อในแผนอนประุม่วน ารประุมเลียร์านทั้หมและารส่มอบำแหน่ปัุบันอแบฮยอนให้ับแฮยอนผ่านไปอย่าราบรื่น แ่ลอารุยประุมานนั้นแฮยอนมัะส่รอยยิ้มล้อเลียนมาให้แบฮยอนเสมอ
“แฟนน่ารันะรับเนี่ยท่านรอประธาน” แฮยอนพูึ้น่อนที่ทุนะแยย้ายันออาห้อประุม
“อมันแน่อยู่แล้วละ” แบฮยอนพูอบ้วยวามมั่นใ โมเมล่วหน้าไปหน่อยละัน
“แล้วนนี้ะแ่เลยป่ะรับ”
“แ่แน่นอนเรียมัุรอเลย”
บบทสนทนาไว้เพียเท่านั้นเมื่อทั้สอนเินมาถึหน้าห้อแบฮยอน แบฮยอนบอัแว่าพรุ่นี้เ้า่อยย้ายอเามาในห้อเี๋ยวืนนี้เาะอเลียร์อในห้อัวเอ่อนไม่วายลูน้อัวีออปาแวไม่ไ้ 'ว่าแ่ะเลียร์ห้อนี้ทั้ืนแล้วเปล่ารับ' เท่านั้นแหละแบฮยอนยเท้ามาเะูไปที้วยวามหมั่นไส้หนึ่ที
“ยอไปิน้าวเย็นเลยเปล่า”
“แล้วแ่แบเลย านเสร็รึยั”
“ั้นไปันเลยีว่า เรา้ออยู่เลียร์านถึึเลยอ่ะ”
“อ่อ”
ยอูทำท่าทาเหมือนะมีอะไรพู่อแ่แบฮยอน็เินไปับมืออีฝ่ายให้ลุออาห้อไปเสีย่อนเพื่อออไปหาอะไรินในอนเย็น
//
มื้อเย็นเริ่ม่ายๆที่ร้านอาหารเล็ๆไม่ไลับบริษัท แบฮยอนูมือพาอีฝ่ายเินแทนารนั่รถ ารไ้เินสูอาาศใน่วฤูใบไม่ร่วถือเป็นบรรยาาศีี ่วที่ำลัเ้าหน้าหนาวแบฮยอนถือว่าเป็น่วที่โรแมนิมา และยิ่ระหว่าทาที่มีใบไม้อไม้ร่วลมาาลำ้นยิ่สร้าบรรยาาศมา
แบฮยอนยัุมมือยอูไว้แน่นแม้ว่าในอนนี้ทั้สอะนั่อยู่ในร้าน ารที่นั่ร้ามันโยมีเพียโ๊ะัวเล็ั้นลาึ่มันไม่ไ้เป็นอุปสรร่อแบฮยอนเลยที่ปล่อยมืออยอูออามืออนเอ แบฮยอนบีบมืออีฝ่ายเล่นบาที็เอานิ้วโป้ัวเอเี่ยไปมา
“เราว่าแบปล่อยมือเรา่อนไหม”
“ไม่อ่ะไม่อยาปล่อย”
“แ่แบบนี้เราินไม่ถนัอ่ะ”
“นั่นสินะ” แบฮยอนพยัหน้าเหมือนเ้าใแล้วึ่อยๆปล่อยมือยอูออ เาปลอบใัวเอว่ายัมีเวลาับมืออย่านี้ไปอีนาน
อาหารหน้าาน่าทานถูเสิร์ฟลที่โ๊ะพร้อมเรื่อเียมามายที่ทาุป้าเ้าอร้านัแมาให้ วันหอมๆาุปทะลทำเอานทั้สอพร้อมใันท้อร้อ แบฮยอนอยัอาหารใส่านยอูนมันแทบะพูนออมา
“แบพอ่อนเราินไม่ทัน”
ยอูยมือห้ามแบฮยอนให้หยุัแล้วัวเอย้อนัอาหารยื่นไปรหน้า ยอูพยัเพยิให้แบฮยอนอ้าปาเพื่อที่เาะไ้ป้อนอาหารไ้ แบฮยอนเอ็อยาะียิ้มให้ว้าที่สุเท่าที่ะทำไ้ อ้าปารับเอาอาหารเ้ามาพร้อมับหัวใที่เบิบาน
“ั้แ่ินมานะำที่ยอป้อนอร่อยที่สุอ่ะ”
“็เว่อร์ไปนะแบ”
“ไม่หรอ นี่พูวามริาใเลย”
“ิน่อเถอะแบะไ้ลับไปทำาน”
หลัานั้นเพียไม่นานทัู้่็เินออมาาร้าน้วยอาารอิ่มทั้ายและใโยเพาะแบฮยอนที่เอาแ่ร้อะให้ยอูป้อนนอีฝ่ายเรียเาว่าเ็โ่ แ่็ีเป็นเ็โ่แล้วนน่ารัะมาป้อนอาหารให้็ถือว่าุ้มอยู่
ทั้สอเินูมือันลับไปยับริษัทแบฮยอน แบฮยอนแว่แนไปมาอย่าอารม์ี ส่วนยอูเอ็อมยิ้มมีวามสุ นสอนเหมือนำลัสร้าโลสีมพูที่บารั้นที่เินสวนไปมา็แอบยิ้มให้ับพวเาทัู้่ ประวบเหมาะับลมพัเย็นใน่วะวันำลัะินมันยิ่ทำให้ทุๆอย่าโยรอบเป็นใมาที่สุ
“ยอลับเลยไหมเี๋ยวแบไปส่ที่อนโ่อนเลยีว่า”
“แบ้ออยู่อีนานเลยหรอ”
“น่าะึอ่ะเพราะานอเยอะเลยแบ้อรีบเลียร์”
“พรุ่นี้เราหยุพอีเราอยู่เป็นเพื่อน็ไ้”
“อยู่เป็นแฟนไ้ป่ะ ไม่อยาให้อยู่เป็นเพื่อนเลย”
“ไม่ลัวเราป้ายี้มูใส่หรอ” ยอูหันหน้ามอาใสใส่แบฮยอน
“ไม่ลัวหรอ ถ้ายอป้ายมาเี๋ยวแบูบลับแ่นี้็เ๊าัน” แบฮยอนยยิ้มมุมปา
ยอูยมือีเ้าที่ไหล่แบฮยอน้วยวามเิน นอะไรพูเรื่อแบบนี้ไ้หน้า้านๆไม่อายบ้าเลยหรอไ
“เินแล้วรุนแรลออ่ะนเนี้ย”
“เียบไปเลยนะแบ”
แ่ถึอย่าไราที่แบฮยอนูมือยอู เ้าัว็ไ้เปลี่ยนเป็นโอบไหล่ให้นัวเล็เ้ามาใล้ ยิ่ยอูแสออว่าเินมาเท่าไหร่แบฮยอน็ยิ่อยาะแล้และที่สำัอยาะวยโอาส้วย แ่ที่อยาวยโอาส็นแรเลยนะ
เมื่อเินมาถึห้อทำานอแบฮยอนทั้ั้น็ว่าเปล่าพวพนัาน็ลับันไปหมแล้วเพราะเวลาในอนนี้็เลยเวลาเลิานมาสัพัแล้ว ยอูปล่อยให้แบฮยอนนั่เลียร์านที่โ๊ะแล้วัวเอนั่อ่านหนัสือนิยายอนเอ
ยอูเป็นนที่ออไปทาเียบๆเสียมาว่าแถมใรๆ็่าบอว่าเานะเป็นนเรียบร้อยอย่าับผ้าพับไว้ ึ่ในวามริมัน็ไม่ไ้นานั้นมัน็มีบามุมบ้าที่เาอาะเเรบ้า อาเป็นเพราะนที่บ้านหรือนในรอบรัว่อน้าเียบๆและเรียบร้อยเาเลยมีนิสัยอย่านั้น ึ่็ะ่าาแบฮยอนโยสิ้นเิแ่ยอู็ินะว่าแบฮยอนถือเป็นนนำสีสัน่าๆเ้ามาในีวิเา
ภายในห้ออยู่ใวามเียบเนื่อาทัู้่ำลัลไปในโลส่วนัวนนาฬิาบนฝาผนับอเวลาสามทุ่ม ภายนอหน้า่าระใสอห้อพบเพียวามมืมิอท้อฟ้าและมีบ้าที่ะพบแสระยิบระยับาวาววเล็ๆหรือาป้ายโษา แ่แส็เ้ามาไม่ไ้มาหนัเพราะมีมูลี่ปิั้นไว้อยู่
พรึบ!
ู่ๆไฟทั้ั้น็ับลาที่มีวามสว่า้าาไฟในห้อทำานอแบฮยอนสุท้าย็ถูแทนที่้วยวามมื และในนาทีแรที่ไฟับมนุษย์ยัไม่สามารถปรับระับสายาให้ินับภาพรหน้าไ้ ยอูใรีบวาหนัสือล้าๆ่อนะลุึ้นาโ๊ะ่อนะเรียื่ออีนที่นั่ในห้อ้วยัน มันอาะแปลสัหน่อยที่นเป็นหมออย่าเาลับลัววามมื
“แบฮยอน"
“...”
“แบฮยอนอยู่ไหนอ่ะ ไ้ยินเราไหม” ยอูพยายามเรียโยใ้เสียที่ัึ้น
“...”
“อย่าเียบสิเราใอไม่ีเลย”
“แบอยู่รนี้”
ในที่แบฮยอน็อบแ่เสียลับอยู่ทา้านหลัเาแถมลมหายใอุ่นอแบฮยอนยัรอยู่ใล้ใบหูอยอูอี่าหา ยอูเอไม่รู้ว่าอนนี้เายืนอยู่รส่วนไหนอห้อ
ยอูหันัวลับไปเาสัมผัสไ้ว่าแบฮยอนอยู่ใล้ัวเามา มาเสียนลมหายใที่พ่นออมา่อยๆรลมารสันมูอนเอ
ในอนแรที่ไฟับแบฮยอน็ยัมึนๆ เา่อยๆเยหน้าาอเอสารที่โ๊ะ เาำไ้ว่าเาให้ลูน้อัวเอไปบอแม่บ้านับยามไว้แล้วว่าวันนี้ให้ปิไฟที่ึเลทหน่อยแ่เหมือนะลืมันแน่ๆ แบฮยอนำลัะเอนหลัไปับเ้าอี้นั่แ่็ไ้ยินเสียนยับัวแล้ว็เปล่เสียเรียื่อเา
แบฮยอนมอเห็นลาๆว่ายอูอยู่รไหนเาเินไปหาเ้าัวที่เอาแ่เรียหาเา ยอูะลัววามมืสินะ แบฮยอนเินเ้าไปนัวเล็แ่เหมือนวามรู้สึบาอย่ามันึูให้เาเลือะเียบและเยิบเ้าไปใล้ยอู ใล้เสียนแทบไม่มีอาาศลอผ่านพื้นที่ระหว่าเราเลย
แบฮยอนเริ่มวบุมัวเอไม่ไ้เมื่อไ้ลิ่นหอมอ่อนๆาัวอยอู ลิ่นหอมที่เาิว่ามัน่าเย้ายวนใริๆและยิ่เมื่อไ้สบเ้าับวาลมที่หันหน้าลับมาหาเายิ่ห้ามใไม่ไ้ ไล่สายาลมาแม้ว่าในห้ออนนี้ะมื สายาเรียวอนเอมาหยุรริมฝีปาอิ่ม ริมฝีปาอิ่มสีแอย่าับสีอแเอร์รี่มันะน่าิมสัแ่ไหนันเียว
แบฮยอน้มหน้าเพียเล็น้อย่อยๆทาาบทับริมฝีปาอนเอเ้าับริมฝีปาอยอู ย้ำๆ สัมผัสไ้ถึวามนุ่มหยุ่น อยาลอิมมาว่านี้ แบฮยอนลอเิอให้อีฝ่ายเปิทาให้ไ้ลิ้มลอวามหวาน ว่าแท้ริแล้วมันะหวานอย่าที่เาินนาารไว้หรือเปล่า อีฝ่าย็ให้วามร่มมืออย่าีเผยอปาออให้ัวเาเอไ้วา้อนวามหอมหวานอย่าที่ใ้อาร แบฮยอนยมือึ้นมาประอใบหน้าอยอู
ารระทำทุอย่าผ่านไปอย่าเื่อ้าเนิบนาบและอบอุ่นนแทบละลาย ยอูเอที่แทบะล้มทั้ยืนยมือึ้นโอบรอบอแบฮยอน ทัูู้่บันอย่ายาวนานนระทั่ไฟถูเปิึ้นมาอีรั้แ่ใบหน้าทั้สอยัแนบิันอยู่
แบฮยอนูบับน้ำใสใสที่ึมออมาามุมปาอยอู ารระทำที่อบอุ่นทำเอายอูแทบบ้า เาเหมือนำลัะสิแเหมือนว่าร่าายอ่อนปวเปียไปเสียหม
ยอูมุหน้าไปับแผอที่แสนอบอุ่นอแบฮยอน เาไม่ล้าแม้แ่ะเยหน้าึ้นมอนัวสูว่า ถ้าพูามริมันือูบแรอยอู แบฮยอนนี่นอาะเป็นรัแรแล้วยัะเป็นูบแรอี นอะไรนิสัยไม่ีะเลย
แบฮยอนโอบอยอูพร้อมโยไปโยมาทำเหมือนำลัะล่อมเ็ ใบหน้าอนเอ็ียิ้มว้ารู้สึีนแทบะบินออนอโลไ้เลย สิ่ที่ินนาารไว้ว่าถ้าไ้ลอิมริมฝีปาอิ่มนั่นะเป็นยัไะหวานไหม อนี้เาไ้ำอบแล้วว่า 'มันทั้หอมทั้หวานแถมยัอยาะเสพมันอีเรื่อยๆ'
“ลับันเถอะ” ยอูพูเสียอู้อี้เพราะหน้ายัมุอยู่ับออแบฮยอน
“โอเ ลับันรับ”
แบฮยอนูบลุ่มผมสีำสนิทอยอูหนึ่ที่อนะ่อยๆลายอ้อมอออ ยอูรีบเินไปหยิบหนัสือที่วาทิ้ไว้แล้วเินออไปรอที่หน้าห้อโยไม่หันลับมามอหน้าแบฮยอนเลย ในใยอู็ไ้แ่ิว่าเสียหัวใอแบฮยอนเ้นแรพอๆับเสียหัวใอเาเลย
ระหว่าทาที่เินออมารอลิฟท์็เอับยามและแม่บ้านทัู้่บออโทษแบฮยอนที่เผลอปิไฟไปเพราะลืมที่ลูน้ออแบฮยอนบอไว้แ่แบฮยอนเอ็ไ้แ่ยิ้มแล้วบอว่าไม่เป็นไร แม้ในใะอยาอบุนทั้สอมา็เถอะ
บรรยาาศภายในรถยัวามเียบแ่มันลับไม่ไ้อึอัเลยแม้แ่น้อย มีเพียเสียเพลาลื่นวิทยุลอไปเบาๆ
“ยอ”
“ว่าไหรอแบ”
“วันหลัอ่ะ”
“วันหลัทำไมหรอ?”
“อูบแบบเห็นหน้าัๆนะ แบอยามอายอ”
#แบโ้ประันภัย
พี่แบนี่มาแรยิ่ว่า4Gะอี55555555555 น้อยอเรื่อนี้มุ้มิ้น่ารัๆ ><
อบุทุนมาๆเลยนะะที่เม้นและสรีมในแท็<3
อ่านให้สนุนะะ
ปล.ฝาเม้นหรือสรีมันไ้นะ ไรท์อ่านแล้วื่นใ :D *รัรัรั
O W E N TM.
ความคิดเห็น