ธิดาแห่งเฮฟเวิน

ลำดับตอนที่ #3 : 16 ปีต่อมา

เสียงนกร้องและบินไปมาตามท้องฟ้า  ต้นไม้ใบไม้ที่ดูเขียวชะอุ่ม ดูงามตายิ่งนัก นกตัวเล็กตัวใหญ่ต่างพากันบินไปมาตามท้องฟ้าที่ว่างป่าว  

พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ท้องฟ้าในยามราตรีเริ่มกายเข้ามา

"มาโอ มาโอ นี่เจ้าอยู่ไหน" เสียงร้องเรียกชื่อดังไปทั่วป่า  หญิงชราหน้าตาเหยี่ยวย่น ผมสีเทาแกมดำถือไม้เท้าค้ำร่าง นัยน์ตาสีฟ้าที่ดูจะเย็นชา แต่มองดูแล้วอบอุ่น 

ไม่ทันที่จะร้องเรียกชื่อเดิมซ้ำ แต่เจ้าของชื่อก็วิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว

แฮ็คๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงลมหายใจของผู้ที่ถูกเรียกดังพอที่จะทำให้  หญิงชราผู้เรียกชื่อถาม

"มาโอ เจ้าไปไหนมา รู้ไหมว่าทำให้ยายเป็นห่วง" หญิงชราบอกเจ้าตัวดีอย่างเป็นห่วง

"ป่าวคะยายเรีย มาโอไปเก็บดอกไม้ท้ายป่ามาคะ ดูสิคะ ดอก เดเวส สีของมันสวยเลยกะว่าจะเอามาจัดแจกันนะคะ" เสียงที่ฟังนุ่มหูทำให้หญิงชราเอ็นดูเข้าไปอีก 

ผมสีดำสนิท ปล่อยยาวลากลงมาถึงกลางหลัง  นัยน์ตาสีดำสนิทที่ดูสดใส ผิวขาวเนียนเหมือนผิวของไข่มุกมนตราแห่ง เรกัส 

"ว่าแต่มีอะไรหรือป่าวคะ ยายเรีย เรียกมาโอทำไมคะ มีอะไรหรือป่าว" มาโอถามยายของเธออย่างสงสัย

"เจ้าจำได้ไหมว่าในทุกปีจะมีการคัดเลือก ผู้ดูแลเจ้าชายและเจ้าหญิง เจ้าอายุครบ 16 ปีแล้วเจ้าจะต้องไปสมัครเข้าไปรับใช้ดูแลองค์ราชทายาทของประเทศ" ยายเรียบอกกับมาโออย่างเป็นห่วง

"จำได้คะ มาโอจะทำตามที่ยายบอก ยายไม่ต้องห่วงนะคะ มาโอจะไปสมัคร"  
มาโอบอกยายเรียอย่างเต็มใจ
"มาโอ แม่ของเจ้าเป็นเจ้าหญิงที่สูงสง่าดังนางพญาไม่มีใครเทียบเส้นได้" ยายเรียบอกมาโออย่างเป็นห่วง

มาโอได้แต่มองดูยายของเธอที่กำลังหลับตาไป  มองดูยายที่กำลังสิ้นลมหายใจไปอย่างไม่มีวันกลับ

น้ำไสๆไหลออกมาทางตาของมาโออย่างหยุดไม่อยู่ มาโอนั่งร้องไห้กับร่างที่ไรวิณญาณของเธอ จนทำให้ผีเสื้อมนตร์ที่มองดูมาโออยู่ห่างๆออกมา

ในยามราตรีที่มืดมิด ที่คุมไปด้วยความเศร้า มาโอนอนไม่หลับ ได้แต่นั่งมองดาวบนท้องฟ้าที่แสงของมันเริ่มหายไปที่ละดวงสองดวง ดังกับว่า มาโอเสียใจ กลุ่มดาวก็จะเสียใจด้วย