ธิดาแห่งเฮฟเวิน

ลำดับตอนที่ #2 : งานเลี้ยงต้อนรับ

ปราสาทสีทองสวยงามมาก ยิ่งมีแสงอาทิตย์ยามเย็นด้วยแล้วยิ่งดูสวยงามผิดหูผิดตาเข้าไปใหญ่ ในปราสททางเดินยาวปูพรมสีแดงขอบทอง ทอดยาวตั้งแต่หน้าประตูและแยกไปยังห้องต่างๆ 

ในห้องโถงที่ใหญ่และมีความหรูหราอยู่แล้ว ตอนนี้มีผู้คนมากมายที่เข้ามาจัดห้องให้ดูสวยงามมากขึ้น
"ทางนู้นนะ เส็จหรือยังเร็วๆแขกจะมากันแล้ว" เสียงคำสั่งของขุนนางที่ดูแลการทำงานของคนใช้ 

โต๊ะยาว ถูกจัดวางด้วยจานชามดอกไม้ อย่างสวยงาม

ท้องฟ้ายามราตรีเริ่มย่างกายเข้ามา  ในเวลาไม่ก็ชั่วโมงท้องฟ้าก็มืดสนิท ดวงดาวเต
มบนท้องฟ้า

แขกเริ่มทยอยกันมา ทุกคนที่ได้รับเชิญมาแต่งตัวหรูหราไม่แพ้กัน แขกมีตั้งแต่ราชาของแต่ละเมือง และขุนนางชั้นผู้ใหญ่ต่างๆ แขกมากันพร้อมหมดแล้ว  แล้วเสียงแตรก็ดังขึ้นทุกคนนั่งที่หมด ไม่ถึงนาที ราชากัสเมียก็เดินมาทางประตูด้านขวา เจ้าหญิงมาเรียกับเจ้าหญิงน้อยมาโอมาทางประตูด้านซ้าย

"ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้ เราในฐานะที่ได้มีหลานแล้ว เราก็อยากจะบอกทุกทานว่า ธิดาแห่งเฮฟเวินที่ทุกคนตามหากันมานาน ตอนนี้ได้เกิดขึ้ ณ ที่นี้แล้ว " 

ว่าเส็จก็ยกแก้วขึ้น ทุกคนที่มาร่วมงานก็ยกแก้วตาม ทุกคนดูสดใสมาก 

"ขอให้ธิดาแห่งเฮฟเวินจง........................"  พูดยังไม่ทันจบสียงหนึ่งก็ดังขึ้น 

ปังๆๆๆๆๆๆ หมอกสีขาวพุ่งเข้ามาทางประตู ทำให้ทุกคนตกให้

ร่างสูงสง่ายืนเด่นอยู่กลางบานประตู ผมดำปล่อยยาวลงมาถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีดำสนิท มองดูมีพลังอำนาจมากมาย

"โคนโซ.........โคน.....โ..... ซ ......" เสียงของราชากัสเมียบ่งบอกถึงความเกรงและกลัวเจ้าปีศาจแห่งคูโซมาก 

"ไม่ได้เจอกันนาน เลยนะกัสเมีย หลังจากวันนั้น ฉันก็ได้แต่คิดแผ่นที่จะเข้ามาพาภรรยาของฉันกลับคูโซ"

"ฉันไม่ไปฉันจะอยู่ที่นี้ บ้านของฉันอยู่นี้" เจ้าหญิงมาเรียที่ดูร่าเริงกลับมีสีหน้าหม่นหมอง
ไปทันที

เสียงร้องไห้ดังมาจากเจ้าหญิงน้อยที่กำลังหลับสบายในออมแขนของแม่แต่ตอนนี้กับตื่นขึ้นมาร้องไห้ 

โคนโซตกใจจองมองมายังเจ้าหญิงตัวน้อยของเขา 
 "ลูกพ่อ....." โคนโซเปรยขึ้นเบา


เจ้าหญิงมาเรียเริ่มร่ายมนตร์  แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทางข้างหลังของเจ้าหญิงมาเรีย
แสงสีทองสาดส่องมาทางหน้าต่าง และประตู แล้วทุกสีทุกอย่างก็หยุดหรือแม้แต่ เจ้าชายกัสเมีย  เจ้าปีศาจโคนโซ และแขกที่มาร่วมงานกลับนั่งนิ่งเฉย 

แต่มีเพียงเจ้าหญิงมาเรียและเจ้าหญิงน้องเท่านั้นที่ยังไม่หยุดนิ่ง มาเรียค่อยๆลืมตาขึ้น  และก็ต้องตกใจในภาพที่เห็น

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน เราไม่ได้ร่ายมนตร์หยุดเวลานี้ แล้วทำไม...."

มาเรียไม่รอช้ารีบกระโดดลงหน้าต่างไป แต่ทุกอย่างมันช่างเร็วเหลือเกินจนทำให้มาเรียเรียกนกไฟกาบิไม่ทัน

ก่อนที่ร่างของเธอจะตกลงไปยังพื้นเธอได้ร่ายมนตร์สับเปลี่ยน ร่างของเจ้าหญิงมาโอหายวุบไปกับตาแล้วก็มีขอนไม้มาแทนที่ของเจ้าหญิงมาโอ 

สิ่งที่เธอขอเป็นครั้งสุดท้ายคือ ขอให้เจ้าหญิงน้อยของเขาปลอดภัย ร่างกายตกกระแทกกับพื้นอิฐ อย่างแรง ความรู้สึกหนึ่งเดียวที่เธอรู้สึกคือ ความเจ็บปวดที่รุนแรงมาก แล้วทุกอย่างก็เงียบได้ยินเสียงลมที่พัดผ่านร่างไป