คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คิมหันต์กาลที่1ชีวิตเด็กม.3 200%
ณ โรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร วันนี้เป็นวันแรกของเทอม1 เหล่าเด็กหนุ่มสาวต่างตื่นลืมตาเพื่อที่จะมารร. เสียงพูดคุยทักทายดังระงมและไม่มีทางจะเงียบลงเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่จะมีกลุ่มคนกลุ่มใหม่เดินเข้ามา นั่นทำให้เสียงทุกเสียงเงียบลงทันที ก่อนที่เสียงกรีดร้องวี๊ดว๊ายจะดังขึ้นจากพวกม.2 ซึ่งนั่นทำให้เด็กใหม่อย่างน้องม.1อดที่จะสงสัยและสนใจไม่ได้ ก่อนที่ทุกคนยกเว้นรุ่นพี่ม.3และม.2บางคนจะสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อหนึ่งในกลุ่มคนกึ่งตะโกนกึ่งตะคอกด้วยความหงุดหงิด
“โว้ยยย!จะกรี๊ดกร๊าดกันอีกนานมั้ย รำคาญ”เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มร่างสูง ผู้มีใบหน้าหล่อคมคายแม้จะแอบดูเถื่อนเล็กน้อยก็ตาม ผมสีดำตัดสั้นกับดวงตาสีอำพันดูเรืองรองแฝงไว้ด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนที่สายตาจะมองกวาดไปยังเพื่อนกลุ่มเดียวอีกสามคน
คนแรกหรือคนที่อยู่ทางด้านขวามือ เป็นเด็กหนุ่มหน้ากวน ผู้มีรอยยิ้มร่าเริงเหมือนเด็กๆประดับอยู่ ในมือระวิงกับการกดเกมกดอย่างเมามัน ดวงตาสีน้ำตาลแดงสั่นระรี้ด้วยความตื่นเต้น ร่างที่สูงใกล้เคียงกัน ทั้งยังเสยผมสีน้ำตาลเข้มไปด้านหลังด้วยความเท่ห์
คนต่อไปยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆด้ายซ้ายมือ เรือนผมสีน้ำตาลทองพริ้วไหว ตาสีฟ้าแบบลูกครึ่งหรี่มองหนังสือในมิราวกับกำลังแก้โจทย์คณิตยากๆอยู่ กิริยาที่ราวกับคุณชายทั้งร่างสูงเพรียวนั่นอีก
คนสุดท้าย เป็นเด็กหนุ่มผมดำราวกับขนอีกายาวระต้นคอ ส่วนหนึ่งลงมาปิดหน้าไว้ทำให้มองหน้าไม่ค่อยชัด ดวงตาสีน้ำเงินเกือบดำมองกวาดไปรอบๆภายใต้แว่นสีม่วงเลือดหมู มือถือหนังสือและสมุดเล่มบางๆ เหมือนกันรู้ว่าโดนจ้องอยู่ เจ้าตัวจึงหันมาสบตาพร้อมกับเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
“ไอ้ ‘เรศ’แกจะบ่นไปทำไม เราก็เจอแบบนี้มาจนชินแล้วไม่ใช่เหรอ”เด็กหนุ่มหน้ากวนเอ่ยถามเพื่อนของตนอย่างไม่สนใจมากนัก เรศหรือ ทิณเรศ แสงอรุณจึงหันไปตอบเพื่อนด้วยความเบื่อหน่าย
“เฮอะ!แกชินแต่ฉันยังไม่ชินเว้ยไอ้ ‘ทิศ’ใครมันจะทนได้โดยจ้องทุกเวลาเหมือนแกล่ะ”เรศพูด
ทิศหรือทิศพัฒน์ แสงส่อง หัวเราะร่ากับคำพูดของเพื่อนก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนพูดน้อยของตน
“แล้วนภา นายเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ขมวดคิ้วยุ่งเชียว” ‘นภา’นภดล แสงโรย เงยหน้าขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะตอบสั้นๆว่า
“โจทย์”คำเดียวสั้นๆแต่ไม่เก็ท ทิศและเรศจึงหันไปหาเพื่อนอีกคนที่ทำเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนเพื่อที่จะขยายความให้ฟัง ซึ่งคนที่ถูกมองก็รู้หน้าที่ดีจึงยักไหล่และตอบไปอย่างเฉื่อยตามประสานิสัยตน
“นภาเขาจะบอกว่ากำลังแก้โจทย์ที่ยากมากๆอยู่ ไม่มีอะไรหรอกน่ะ”แล้วเจ้าตัวก็ยักไหล่ให้อีกที
“คำสั้นๆแต่มีความหมายยาวมาก ฉันอยู่มานานพร้อมกับนายยังไม่ค่อยเข้าใจที่นภาพูดเหมือนนายเลยนะ มิวสิค”เรศอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาเรียกเสียงหัวเราะจากมิวสิคหรือมิวได้ดี
“คิคิคิเดี๋ยวก็เข้าใจเองแหล่ะน่าเรศ”มิวมองเพื่อนของตนอย่างขบขันเล็กน้อย แต่ไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรต่อ กลับมีเสียงไม่น่าพิศมัยดังอย่างต่อเนื่อง
โครม! แกร๊ง! ตึง! ตุบตับ! ตุบตับ! โครม!
“เฮ้ย! ใครเป็นคนคุมโรงเรียนนี้วะ โผล่หัวออกมาหน่อยดิ๊”
แหม(?) มาหาที่ตายได้ถูกที่จริงๆ
เหล่านักเรียนทุกคนยกเว้นม.1หันไปมองก่อนจะไปทำธุระของตนราวกับว่า ผู้มาใหม่ไม่มีค่าในสายตา พวกเด็กม.1เมื่อเห็นรุ่นพี่ของตนไม่สนใจก็ยืนมองตากันปริบๆ
‘พี่ แล้วพวกที่มาบุกรร.จะเอาไงต่ออ่ะ’
ราวกับรู้ว่ารุ่นน้องกำลังคิดอะไรอยู่เหล่าม.2ต่างหยิบอุปกรณ์ใกล้ขึ้นมาเป็นอาวุธคู่ใจชั่วคราวไม่ว่าจะเป็น เอ่อ... หนังยาง..ไม้บรรทัด...คัตเตอร์..กิ่งไม้ใกล้ๆเท้า..อะไรก็ได้ที่อยู่ใกล้ๆถูกใช้เป็นอาวุธ
‘เอ่อ พี่ ของแบบนั้นมันจะสู้ได้เรอะ?!!’
“เฮร้ย! พวกแกจะบ้าเรอะ ของแบบนั้นแป๊ปๆก็พังแล้ว ใช้สมองคิดนิดเด๊ะ”เรศที่เงียบมานานพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดปนระอา .......มันใช้อะไรคิดฟ่ะเนี่ย......
เรศ ทิศ มิวสิคกับนภาที่ส่ายหน้ากับรุ่นน้องตนเองก่อนจะมองหน้ากัน และปล่อยให้มิวสิคเป็นคนเจรจาก่อน
“ฉันเอง ฉันเป็นคนคุมโรงเรียนแห่งนี้เอง” ทันทีที่มิวบอกไป เหล่าคุณผู้บุกรุกทั้งหลายที่รวมๆก็สิบกว่าคน แต่ละคนหน้าอย่างกับโจรแปดร้อยตัวบิ๊กๆทั้งนั้น หนึ่งในนั้นเดินก้าวออกมาดูก็รูว่าเป็นหัวหน้า อีกฝ่ายกวาดสายตาไปมาก่อนจะทำหน้าเยาะเย้ย
“อย่างแกน่ะเหรอคนคุมไอ้แว่น งั้น รร.นี้ก็คงเป็นแค่ข่าวโคมลอยสินะ เฮอะ”ไอ้หน้าปลาบู่พูด
‘หน็อย ไอ้ปลาบู่ชนเขื่อน ใส่แว่นแล้วผิดเรอะ ’ มิวสิคคิด
....แกเอ๋ย ไม่ได้ตายดีแน่ ...... เหล่าเกลออีกสามหน่อคิด
มิวสงบสติตัวเองก่อนจะฉีกยิ้มนิดๆ ถามอีกฝ่ายโดยที่สายตาคมๆของตนเองคมขึ้นยิ่งไปอีกอย่างที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัว
“ข่าวโคมลอยที่ว่า มันคืออะไรงั้นเหรอครับ”
“เฮอะ ก็ที่ว่าที่นี่มีคนเก่งๆมีอิทธิพลมากๆรวมอยู่ด้วยไง แต่ว่ากลับมีไอแว่นตัวเล็กๆอ่อนแอนี่เป็นคนคุมซะงั้น น่าผิดหวังชะมัดเลยเนอะ ฮ่าๆๆๆ”
ทันทีที่พูดจบก็หัวเราะมาอย่างไม่เกรงใจเจ้าถิ่น มิวและพวกเรศรวมถึงพวกนักเรียนคนอื่นๆไม่เว้นแต่ม.1จ้องเขม่นอย่างไม่พอใจ แต่ยังคุมสติและรอสัญญาณจากราชาของตน
............ใช่.....ราชา...และจะเป็นราชาของพวกเขาต่อไป...........
มิวสิคสบตากับ เหยื่อ ของตนแล้วขยับยิ้ม สิ่งที่พวกเขาทุกคนถูกสอนมาก็คือ รักษาชื่อเสียง เกียรติ และศักดิ์ศรีของโรงเรียนไว้ให้ได้
“งั้นเหรอครับ ...ไม่ทราบโรงเรียนของคุณคือ..โรงเรียนอะไรงั้นเหรอครับ” มิวหันไปส่งซิกกับทิศและนภากับเรศเล็กน้อย รอคอยสัญญาณนิ้วที่ไขว้ไว้ด้านหลัง
.
.
1
.
.
2
.
.
“ฮ่าๆๆ จะบอกให้เป็นบุญล่ะกัน รร.ของพวกเราคือรร.ที่เก่งที่สุด รร.เพลินสำเรินไงล่ะ”
.
.
3
โครม ตุบตับตุบตับ พลั๊ว ตุบ โครม
“ ....ฮึ! งั้นก็จำไว้เลย อย่าได้แหยมกับรร.ศรศิลป์ราตรี.....”
.
.
.
.
“สถานที่อันทรงศรีที่พวกคุณเหยียบย่ำอยู่!”
.
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หวัดดีจ้า ^ ^
เฮร้ยยยยยยยยยย ใครเม้นต์บ้างเนี่ย//มองซ้ายมองขวา
อ๊ะ! นั่นๆๆๆๆ เหมต์คุงนี่นา
เอาเตอะ ยังมีคนอ่านแล้วเชียร์เราอยู่ ^ ^
ถ้ามีคำผิดก็บอก ผิดพลาดยังไงก็เขียนส่งมา แต่อย่าพูดแรงนะ เค้าอ่อนไหว - + -
พระเอกจริงๆคือ มิวนะ แต่เรื่องนี้เน้นไปเป็นตัวเอก 4 คนมากกว่า
ตอนนี้มรสุมเข้าผ่าน กำลังเข้าช่วงสอบเข้าอยู่ เสาร์ก็ต้องไปสอบ อาทิตย์หน้าก็ต้องเคลียร์งาน
จะเเต่งต่อได้สะดวกก็วันที่...วันที่10 มี.ค.ขึ้นไป..ละมั้ง เดือนนั้นก็ช่วงงสุดมรสุม(ฮ่า)
รักนะ(รักใคร)รักคนอ่านนะเส่สสสสส
เราสนับสนุนให้คนไทยทุกเชื้อชาติพูด คิด เขียน พิมพ์(?) ภาษาแสดงความคิดเห็น
เม๊นต์ด้วยนิสนึงนะเออ
23214
theprincecrown
ลมหมอกมายา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น