คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter OO1 :
Chapter 1
“you.. do you remember me?.. like I remember you..”
ชายหนุ่มฮัมเพลงเบาๆ ในตอนสายระหว่างแต่งตัวไปเรียน
“somebody wants you.. somebody needs you..”
ติดกระดุมเม็ดสุดท้าย ตามด้วยจัดทรงผมเล็กน้อย
“somebody dreams about you every single night..”
ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องนอน
“.. that somebody’s me”
‘ยูยองแจ’ ไม่ลืมที่จะหยุดยืนดูรูปที่แขวนอยู่ข้างผนังอย่างที่ทำเป็นประจำ มองมันอย่างนี้ทุกวันด้วยสายตาไม่บ่งบอกความรู้สึก เด็กผู้ชายอายุสิบสามสิบสี่ที่หน้าเหมือนตัวเอง ถ่ายกับชายหญิงคู่หนึ่งที่ใครต่อใครก็บอกว่านี่คือพ่อแม่ของเขา ไม่รู้สิ .. ความทรงจำพวกนั้นหายไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้น
.. อุบัติเหตุที่พรากพ่อกับแม่ของเขา ไปพร้อมๆ กับความทรงจำทั้งหมด
ส่งยิ้มน้อยๆ ให้รูปภาพ ช่วยไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชีวิตเขาก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี .. ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักกับการใช้ชีวิตตัวคนเดียว ได้มรดกจากพ่อแม่เป็นบ้านกับรถอีกหนึ่งคัน เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก็พอส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญา ได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป เรียนต่อ มีเพื่อน มีสังคมใหม่ มีชีวิตใหม่ แม้ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่อใคร .. หรืออะไร
อยู่ดีๆ ก็มีเสียงข้อความเข้า ยองแจล้วงกระเป๋าหยิบมือถือออกมาดู ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อคนส่ง
‘ยงกุกฮยอง’
รุ่นพี่ต่างคณะ คงไม่รู้จักกันถ้าเพื่อนสนิทของเขาดันจับได้เพื่อนสนิทของอีกฝ่ายเป็นพี่รหัส เขากับยงกุกมีโอกาสทำความรู้จักกันมาได้พักหนึ่ง
หรือจะเรียกว่าอีกคนเป็นฝ่ายเข้ามา ‘จีบ’ ก็คงไม่ผิด
‘อยู่หน้าบ้านนะ วันนี้มารับไปเรียนด้วยกัน J’
เขาส่ายหัวเบาๆ ให้กับข้อความ จะว่ารำคาญก็ไม่เชิง เพราะเป็นรุ่นพี่ที่ตัวเองเคารพเลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่อีกคนแสดงออกชัดเจนชนาดนี้
เดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นยงกุกในชุดพร้อมไปเรียนยืนพิงรถเก๋งคู่ใจที่มักจะแวะมารับเขาเมื่อมีตารางเรียนใกล้ๆ กัน แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็น ‘จองแดฮยอน’ เพื่อนสนิทอยู่ตรงนั้นด้วย
“แหมช้าจังนะน้องสาว กลัวไม่สวยรึไงจ๊ะ”
เมื่อเพื่อนรักเอ่ยปากแซวก็จัดการเอากระเป๋าเป้ฟาดไปหนึ่งที “น้องสาวบ้านแกดิ” พูดขู่ก่อนจะหันไปหายงกุก “ไม่เห็นพี่บอกเลยว่าไปรับมันมาด้วย”
“ทำไม กลัวฉันมาเป็นก้างรึไง” แดฮยอนยิ่งแซวจนอีกฝ่ายหน้ามุ่ย รู้ก็รู้อยู่ว่าเขาไม่ได้คิดอะไร ยังจะเสี้ยมอีก ทำเป็นไม่สนใจเดินไปขึ้นรถ ยงกุกรีบเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้ ก่อนจะไล่ใครอีกคนที่นั่งตรงนั้นอยู่ก่อนแล้วลงมา
“ไปนั่งข้างหลังเลยฮิมชาน ตรงนี้จะให้ยองแจนั่ง”
“มึงก็งี้ตลอด .. กับเพื่อนกับฝูง”
‘คิมฮิมชาน’ ที่นั่งตรงที่นั่งข้างคนขับบ่นอุบแต่ก็ยอมลงจากรถ ไม่รู้เลยว่าตัวเองทำให้ยองแจตกใจกว่าตอนที่เห็นแดฮยอนมาด้วยซะอีก ร่างสูงในเชิ้ตสีขาวปล่อยชายเล็กน้อยพร้อมกับแว่นกันแดดที่มักจะใส่อยู่เป็นประจำ ต่อให้แต่งตัวธรรมดาแค่ไหน แต่สำหรับยองแจ มันดูดีกว่าใครๆ..
“เอ่อ .. สวัสดีครับ ฮิมชานฮยอง”
“ไงยองแจ”
เพียงอีกฝ่ายยิ้มให้เล็กน้อยก็ทำให้ยองแจต้องเกาท้ายทอยแก้เขิน ฮิมชานเป็นพี่รหัสของแดฮยอน และยังเป็นถึงเดือนคณะนิเทศศาสตร์ เพราะงั้นยองแจถึงทนชอบเขาข้างเดียวมาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ .. ฮิมชานมีโอกาสเจอคนดีๆ กว่าเขาอีกเยอะ
นี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขายอมไปไหนมาไหนกับยงกุก
และไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากแดฮยอน
.
.
“จ้องกันอยู่นั่นแหละ จะไปได้ยังครับพี่ครับ จะสายแล้วเนี่ย!”
แดฮยอนพูดพลางเคี้ยวแซนด์วิชที่เตรียมมาจากบ้านก่อนจะไล่ให้ทุกคนขึ้นรถ ระหว่างนั่งรถ ยองแจพยายามห้ามตัวเองไม่ให้มองฮิมชานผ่านกระจก แต่ก็ทำไม่ได้ แน่นอนว่าฮิมชานไม่รู้ตัวเลย เขายังคงนั่งมองวิวข้างทางด้วยท่าทางสบายๆ จะมีก็แต่แดฮยอนที่รอจังหวะทำหน้าล้อเลียนใส่เพื่อนผ่านกระจกทุกครั้งที่หันมา แถมยังอ่านปากของแดฮยอนได้อีกว่า ‘โรคจิต’ นั่นถึงทำให้เขาไม่หันกลับไปอีก
แต่ถ้ายงกุกออกรถช้ากว่านี้สักห้านาที ยองแจก็คงอยู่ทันเห็นว่ามีแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดอยู่หน้าบ้าน เด็กชายผมสีเทาควันบุหรี่ที่ทำตามแฟชั่น ตัวสูงขาว สะพายเป้เหมือนนักท่องเที่ยวบ่งบอกว่าพึ่งมาจากต่างประเทศก้าวลงจากรถ เขาหยุดยืนมองหน้าบ้านหลังใหญ่
“จะได้เจอกันแล้วนะ .. เจย์”
น้องจูมาแล้วขร่าาา พรี่ๆ หลบไปปป
ชอบเพลงนี้ ซัมบาดี้อิสมี อารมณ์แบบ
ยองแจ้แกความจำเสื้อมน้ะ ละร้องเพลงตอกย้ำตัวเอง
ท่อนแรกขึ้นมา ดูยูรีเมมเบ้อร์มี ถถถถถ
นอทติงทูเซย์ละอะ เอนจอยนะคะจุบุ
ความคิดเห็น