point เพียงจุดเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #2 : แค่เพียงได้พบเธอก็หวั่นไหว

                                                      The more you hide your feelings,the more they show.

ยิ่งคุณซ่อนความรู้สึกเท่าไหร่ ยิ่งแสดงให้เห็นมากเท่านั้น

ยิ่งคุณปฎิเสธความรู้สึกมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเติบโตในใจคุณเท ่านั้น                  The more you deny  your feelings,the more they grow.
 

 

ตึก ตึก ตึก ตึก

เมื่อหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

เมื่อมือไม้เริ่มสั่น

เมื่อเจอเขาคนนั้นก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก

นี่คืออาการของคนที่แอบรักใช่ไหม ??!

.”เฮ้ยยย ! พวกแกรีบๆเดินดิ”  ฉันตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังลั่นหลังจากออกจากห้องน้ำ  เฮอะ!! ยัยพวกนี้เข้าอะไรกันได้ทุกชั่วโมง -0- 

“แกจะรีบไปไหนว้ะ ห้องเรียนมันไม่หนีแกไปไหนหรอกย่ะ” ยัยขวัญหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้นมาแต่ฉันไม่อยากจะโต้ตอบอะไรนัก

ได้แต่รีบเดินไปให้ถึงห้องเรียนคาบต่อไปเร็วๆ   ก็คาบต่อไปหน่ะฉันไปเรียนต่อจากห้องของฟอร์มหนุ่มหล่อใสปิ๊งที่ฉันแอบหลงรักอย่างหัว

ปักหัวปำอยู่น่ะสิ  ก็ใครจะไปรู้ว่าแค่เค้าหันมายิ้มให้ฉันเพียงครั้งเดียวฉันก็ตกอยู่ในห้วงเสน่หาของเขาซะงั้น

 English Class 

เฮ้อ เหนื่อยแทบแย่ วิ่งแทบตายกว่าจะมาถึงห้อง โชคดีจังเลยนะเนี่ย ที่ฟอร์มสุดหล่อของฉันเขายังไม่ออกมาจากห้อง

“เฮ้ยย ไอ้เพ้นท์ แกจะรีบอะไรนักหนาว่ะ พาวิ่งมาเหนื่อยนะเว้ยยย แฮ่กกกก ๆๆ!!”  เอาล่ะระหว่างรอสุดหล่อของฉันออกมาจากห้อง

ฉันขอแนะนำตัวก่อนละกัน

ฉันชื่อ เพ้นท์ อายุ 17 อยู่ม.5  โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่งในประเทศไทย -///- 

“แต้งงงกิ้ววทีเชอร์”  หว่าๆๆ (- - )( - -) นายฟอร์มออกมาจากห้องแล้ว ฉันจะทำไงดีเนี่ย ฉันเขินนะพี่ชายยย (ไม่ใช่ล้ะ)

ด้วยความที่ฉันเขินมากทำให้ฉันหันไปตีหลังยัยขวัญดัง ปึก ! “ไอ้เพ้นนนนท์ แกมาตีหลังชั้นทำไมเนี่ยย เจ็บนะเว่ยย”

“เอ่ออ -0- ฉันขอโทษว่ะแก ฉันเสียใจ T^T”  ฉันตอบยัยขวัญไปด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก ก็ยัยขวัญดันพูดซะเสียงดังลั่นเลยนี่ อาจจะเพราะ

เสียงที่แสนจะดังของยัยขวัญ ทำให้นายฟอร์มหันมามอง แล้วยิ้มหวาน อ๊ากกกกกก >///< นายฟอร์มยิ้มให้ฉัน เค้ายิ้มให้ฉ้านนนนนนนน