คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] YIFAN DAY :: KRISHAN
YIFAN DAY♥
Author : TANNITCH
Pairing : KRISHAN
………………………………………………………….
ผมเจอเขาครั้งแรก ในคืน. . .วันเกิด
มันเป็นวันเกิด ที่. . .
วันพิเศษที่ถูกเรียกว่าวันเกิด กลายเป็นวันธรรมดาที่ สัตวแพทย์หนุ่มไฟแรง อู๋อี้ฟาน ยังคงบ้างาน ทำงานล่วงเวลาในโรงพยาบาลสัตว์ของตัวเองเช่นเคย เค้าอยู่เคลียร์งานเอกสารเล็กๆน้อยๆจนดึก หลังจากจัดการเคสด่วน ของเพื่อนรักอย่างจื่อเทาและอี้ชิง สุนัขโกลเดินริทรีฟเวอร์ ที่ออกไปเดินเล่นนอกบ้านและดันโชคร้าย เหยียบเศษแก้วติดเท้ามาด้วย เลือดไหลจนเจ้าของทั้งคู่สติแตก รีบหอบกันมาโรงพยาบาลยามดึก
อี้ฟานบอกลาหมอเวรดึก และพนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าโรงพยาบาล เพราะโรงพยาบาลสัตว์ของเค้า เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จึงมีหมอมากมายเข้ามาเปลี่ยนกะ และคุณหมอมากมายเหล่านั้น ก็มักจะได้เห็นอี้ฟาน อยู่ทำงานล่วงเวลา หรือยันเช้ากันจนชินตาเลยทีเดียว
ลัมโบร์กินี เรเวนตัน รถหรูที่ผลิตเพียงหนึ่งร้อยคันบนโลก ไม่สามารถช่วยให้อี้ฟานถึง บ้านได้เร็วขึ้น ในสภาวะรถติดในคืนวันศุกร์สิ้นเดือนและวันเกิดของเค้าเองเช่นนี้ คุณหมอสุดหล่อ เรียนเก่ง ใจดี มีเมตตา เป็นสิ่งที่อี้ฟานได้ยินมาเกือบทั้งชีวิต ใครก็ต่างบอกว่าเค้ามีชีวิตที่สุดแสนจะเพอร์เฟค แต่น่าแปลก ถ้าเค้าเพอร์เฟคจริง ทำไมถึง ไม่มีคนอยู่ข้างๆเค้าล่ะ. . .
‘เพราะ แกเลือกมากไง’
ครั้งหนึ่ง จื่อเทาเคยพูดประโยคนี้ใส่อี้ฟาน ตอนที่เจ้าตัวประกาศคบกับอี้ชิงตอนปีสอง แน่นนอนตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้ อี้ฟานก็ยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที อาจจะเป็นเพราะเค้า บ้างาน ไม่มีเวลา เลยไม่เคยมีใครทนอี้ฟานได้เกินอาทิตย์สักที
“หมา?” แอบตกใจเล็กน้อย ทันทีที่เปิดประตูรถหรูลงมา เสียงเห่าใหญ่ๆที่ดังมาจากบ้านข้างๆ ทั้งที่ปกติเจ้าของบ้านแทบไม่อยู่ แต่อยู่ๆมีหมาตัวโตโผล่มาได้ซะงั้น อี้ฟานชะโงกหน้าผ่านกำแพงที่ค่อนข้างสูง แต่ไม่เกินความสูงของเค้า ซามอยด์สีขาวสะอาดเกาะกำแพงอีกฝั่งมองเค้าอยู่เช่นเดียวกัน อี้ฟานมองซ้ายขวาหาเจ้าของบ้าน
“แกหิว?” เมื่อมองหาไม่เจอทั้งเจ้าของบ้าน และถาดน้ำหรืออาหาร สำหรับซามอยด์ปีกว่าๆตัวนี้ ไม่รู้อะไรดลใจ ให้เค้าเดินไปเปิดประตูรั้วอัตโนมัติของบ้านข้างๆ เพื่อเอาเจ้าหมาตัวเขื่องมากินน้ำกินท่า ในบ้านเค้า ก่อนที่จะแห้งตาย ในบ้านข้างๆที่เค้าเคยเห็นหน้าเจ้าของบ้านแค่แวบเดียว. . .
……………………………………………………………..
ตีสองแล้ว ลู่หาน วิ่งตามหาสิ่งมีชีวิตหน้าขน ที่มือกีต้าร์ตัวดีกับแฟนตัวเล็กมาฝากให้ดูแล แลกกับกระเป๋าหลุยส์ วิกตองมาสองชั่วโมงแล้ว ลู่หานไม่ได้อยากได้กระเป๋ามากมายเท่าไหร่หรอก แต่เห็นเพื่อนมีน้ำใจ บอกว่าเจ้าคิง สุนัขตัวดีไม่ชอบอยู่ในกรงแคบๆของโรงพยาบาลสัตว์ เลยเอามาฝากเค้าที่บ้านพอจะมีพื้นที่ให้เจ้าตัวดีวิ่งเล่น และจ่ายค่าดูแลเป็นกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ของหลุยส์หนึ่งใบแทน
บอกไว้ก่อนเลยว่าลู่หานไม่ได้รักสัตว์ขนาดนั้น ให้เล่นประเดี๋ยวเดียวก็โอเค แต่ถ้าให้มาดูแลตั้งสองอาทิตย์ อย่างที่ชานยอลกับแบคฮยอนไหว้วานไว้ ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ เจ้าคิงหายไปจากบ้านเค้า
เพราะแบคฮยอนเอาเจ้าคิงมาฝากแต่ตัว ไม่ได้มีของใช้ของมันติดมาด้วย ลู่หานเลยได้แต่ปล่อย เจ้าสุนัขชื่อไฮโซไว้ในสวน กะว่ากลับมาจากทำงานจะแวะซื้อถาดน้ำ ถาดอาหารมาให้ แต่ลู่หานคงลืมไปว่าต่อให้เค้าเลิกงานเร็วขนาดไหน มันก็ต้องหลังเที่ยงคืนไปแล้วนั่นแหละ
โฮ่งงงงง!! โฮ่งงงงง!! โฮ่งงงงง!!
“เจอแล้ว! เจ้าตัวดี ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? แกเกือบทำฉันชวดกระเป๋าหลุยส์แล้วนะ!” เสียงเห่าที่พอจะคุ้นหูอยู่บ้าง ทำให้ลู่หานที่วิ่งไปทั่วทั้งหมู่บ้าน วกกลับมาที่บ้านข้างๆของเค้าเอง เห็นเจ้าคิงเกาะรั้วที่ไม่สูงมาก ระริกระรี้ใส่หน้าเค้าอยู่
“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่า เจ้าของบ้านนี้ล่อแกมาใช่มั้ย?!” พูดเอง เออเอง โวยวายเองเสร็จสรรพ ก่อนจะรัวออดคนข้างบ้านอย่างไร้มารยาท ถ้าเจ้าคิงมันพูดได้ คงอยากจะบอกลู่หานเต็มที ว่าคนใจดีข้างบ้านช่วยเค้ามา ไม่ให้อดข้าว อดน้ำตายในบ้านของลู่หานต่างหาก
“ขอโทษนะครับ กดออดรัวแบบนั้น เดี๋ยว. . .” ทันทีที่ประตูกระจกของตัวบ้านเปิดออก อี้ฟานที่กะจะบอก แขกยามวิกาลว่ากดออดรัวแบบนั้น ไม่ได้นึกถึงว่าออดบ้านเค้าจะพังเลยใช่ไหม
“คุณ!! คุณล่อลวงเจ้าคิงมาทำไม นี่กะจะโขมยหมาผมใช่มั้ย เห็นเจ้าคิงมันน่ารัก เชื่องเข้าหน่อย ก็กะจะโขมยเลยสินะ แต่ขอโทษ รู้มั้ยเจ้านี่มันหลุยส์วิกตองทั้งใบเลยนะ ผมไม่ปล่อยให้คุณเอามันไปง่ายๆหรอก บ้านก็ออกจะมีเงิน แต่งตัวก็ภูมิฐาน รถก็หรู ไม่เห็นต้องมาโขมยหมากันเลยนี่ เจ้าคิงมันก็ปีกว่าแล้ว ไม่ใช่ลูกหมาสักหน่อย ยังจะโขมยกันได้ลงคอ นี่ไม่นึกถึงคนที่ตามหามันเลยสินะ เอาล่ะ เปิดรั้วแล้วคืนหมาผมมา!!” แรพเป็นไฟ ใส่เป็นชุด อี้ฟานที่พูดประโยคของตัวเองยังไม่ทันจบ ได้แต่มึนงง มองหน้าคนน่ารักตรงหน้านิ่งๆ
“เอ้า! ยังไม่รีบคืนเจ้าคิงมาอีก! นี่กะจะตีมึนเป็นหมาตัวเองเลยใช่มั้ย?”
โฮ่งงงงง!
“แกเงียบไปเลยคิง! ฉันกำลังต่อสู้เพื่อหลุยส์วิกตอง และชีวิตของแกต่อจากนี้อยู่นะ ไม่อยากกลับไปอยู่กับแบคฮยอนรึไง” สาบานได้ว่าไม่ได้เห็นแก่กระเป๋านะ ที่ทำไปทั้งหมดเพราะคิดถึงหัวอกคนรักหมาอย่างแบคฮยอนกับชานยอลล้วนๆ
“ยังนิ่งอีก! นี่จะหน้าด้านไปไหน นะ. . .”
“เฮ้ย! คุณ!!” อี้ฟานตกใจจนรีบเปิดประตูออกไปกระคองคน หน้าหวานที่ยืนว่าเค้าปาวๆแล้วจู่ๆก็เป็นลมล้มพับ หมดสติลงไปต่อหน้าทั้งเค้าและเจ้าคิง สัตว์แพทย์หนุ่มอุ้มคนที่ดูตัวเล็ก แต่ก็หนักใช่ย่อยเข้ามาในบ้าน พร้อมๆกับที่เจ้าคิงเดินตามมาอีกตัว
“ตัวไม่ร้อน แต่หน้าซีด สงสัยจะผักผ่อนไม่เพียงพอ” สัตว์แพทย์ที่ต้องผันตัว มารักษาคนน่ารักข้างบ้านแทน
โฮ่งงงงง!
“ไงแก เป็นห่วงเจ้าของจำเป็นรึไง” พอคนข้างบ้านรัวใส่เค้าเป็นชุด ก็พอจะจับใจความคร่าวได้ว่า เจ้าคิงนี่คงไม่ใช่สุนัขของอีกฝ่ายแน่ๆ อี้ฟานไม่ได้มีประสบการณ์ดูแลคนป่วยเท่าไหร่นัก ก็เค้าเป็นสัตว์แพทย์นี่ ปกติก็ได้แต่ดูแล หมา แมว กระต่าย กระรอก คราวนี้มาเจอคนเป็นลมตรงหน้า บอกตรงๆว่าอี้ฟานไปต่อไม่เป็น มือไม้เงอะงะไปหมด กดโทรออกไปหาอี้ชิงเพื่อนรักตอนไหนยังไม่รู้
‘หมอ ถ้าจะโทรมาชวนฉลองวันเกิดตอนนี้ล่ะก็ บอกเลยว่าตอนนี้ตีสองจะตีสาม เลยวันเกิดมึงไปล่ะ’ อี้ฟานไม่แปลกใจและไม่เกรงใจที่จะโทรหาอี้ชิงในเวลาเช่นนี้ เพราะอีกฝ่ายเป็นนักเขียนชื่อดัง ก็เข้าใจว่าเพื่อนจะสมองแล่นยามดึก ถึงอยู่แต่งหนังสือยันเช้าอยู่ร่ำไป
“อี้ชิงเวลาจื่อเทาเป็นลม นายทำไง”
‘ไม่รู้สิ จื่อเทาไม่เคยเป็นลม เอ๊ะ! หรือว่าเพื่อนทำใครเป็นลมอ่ะ’ สรรพนามที่บางทีก็เรียบร้อย บางทีก็ขึ้นมึง ขึ้นกูของอีกฝ่าย แปลได้ว่าเครื่องอี้ชิงกำลังรวนเพราะตกใจ
“ไว้จะอธิบายทีหลัง”
‘เออๆ ถ้าไม่เล่านะ จะสั่งให้จื่อเทาไปกังฟูใส่! ก็หายาดม ผ้าชุบน้ำสักผืนไว้เช็ดหน้า ก็น่าจะพอละนะ’ อี้ฟานตัดสายทิ้งทันทีที่ปลายสายอธิบายเสร็จ ก่อนจะเดินเร็วๆไปหาผ้าชุบน้ำหมาดๆ และยาดมตามที่เพื่อนตัวขาวอธิบายมา
มือใหญ่ลูบผ้าผืนบางไปตามโครงหน้าสวยได้ลูบ ไล่สำรวจใบหน้าสวยของอีกฝ่าย แพขนตางอนยาว จมูกโด่งรั้น และริมฝีปากเล็กอมชมพู จุดยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เค้าเปิดยาดมผ่านหน้าอีกฝ่ายเบาๆ เห็นท่าจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ จะให้อี้ฟานทิ้งให้คนตัวเล็กนอนอยู่บนโซฟาข้างล่างก็ดูจะไม่สบายตัว ตัดสินใจได้แล้วก็อุ้มร่างบางขึ้น จับแขนอีกฝ่ายมาคล้องคอไว้กันตก
“แกก็ตามมาด้วยเลย เดี๋ยวตื่นขึ้นมาไม่เจอ อาจจะหาว่าฉันเอาแกไปขายแล้วก็ได้” หันไปพูดกับสุนัขตัวโต ราวกับมันจะเข้าใจรีบสะบัดหางฟูๆ เดินตามอี้ฟานขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้านทันที
อี้ฟานวางอีกฝ่ายลงบนเตียงใหญ่ของตัวเอง จัดท่านอนให้สบายที่สุด ก่อนจะห่มผ้านวมผืนหนาให้มิดถึงคอ หันไปปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศไม่ให้เย็นจนเกินไป เพราะกลัวใครอีกคนจะไม่สบาย
“ฝันดีนะ ลู่หาน. . .” ที่รู้จักชื่อ เพราะคุณป้าบ้านตรงข้ามเคยเอ่ยชมคนตรงหน้า ว่าเป็นคนพูดเก่ง ยิ้มง่าย อี้ฟานไม่เคยได้พิสูจน์ว่าอีกฝ่าย เป็นอย่างที่หญิงสูงวัยบอกจริงหรือไม่ เพราะใจไม่เคยกล้าพอ. . .
พินิจใบหน้าด้านข้างของคนที่ยึดเตียงนอนเค้าไปแล้ว อาจเป็นเพราะแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่าย ดูสวยงามยิ่งกว่าเดิม อี้ฟานบอกแล้วว่าเคยเห็นหน้า ของลู่หานแค่แวบเดียว
แวบเดียว ที่. . . อี้ฟานตกหลุมรัก
……………………………………………………………..
หลังจากอธิฐานในคืนที่ล่วงเลยวันเกิดของตัวเองมาแล้ว คำขอที่แรงกล้าอย่างการ ขอให้ได้เจอลู่หานบ่อยๆ ของอี้ฟานดูเหมือนจะเป็นจริง เพราะตั้งแต่ลู่หานโค้งลาอี้ฟานในเช้าวันถัดมา เย็นวันเดียวกันที่อี้ฟานกลับจากโรงพยาบาล เค้าก็เจอลู่หานที่จูงเจ้าคิงอยู่ วิ่งหน้าตาตื่นมาทางเค้าทันที
“คิง วิ่งเร็วๆสิ! แกต้องรอให้พวกนั้นกัดก้นก่อนรึไง ถึงจะวิ่งเร็วได้นะห้ะ!!” อี้ฟานไม่ค่อยเข้าใจ ว่าการพาสุนัขเดินเล่นของลู่หาน ทำไมต้องให้มันวิ่งเร็วด้วย แต่พอเห็นสิ่งมีชีวิตสองสามตัว ที่ตามลู่หานมา เค้าก็เข้าใจว่าทำไม อีกฝ่ายถึงเร่งเจ้าคิงให้วิ่งเร็วนัก
“อี้ฟานอย่าพึ่งปิดประตูนะ!!” เพราะดูท่าวิ่งไปเปิดประตูบ้านตัวเอง คงโดนเจ้าพวกนี้กัดก่อนได้เข้าบ้าน ลู่หานซึ่งเห็นเพื่อนบ้านคนสนิท (สนิทกันเมื่อเช้า) กำลังจะปิดประตูอัตโนมัติ ก็รีบตะโกนบอกให้อี้ฟานกดหยุดทันที
โฮ่งงงงง! โฮ่งงงงง! โฮ่งงงงง!
“เฮ้ยๆ คิงใจเย็น เดี๋ยวววววว!” ลู่หานหวีดสุดเสียง เมื่ออยู่ๆหมาที่ไม่ค่อยตั้งใจจะวิ่งหนี ทั้งๆที่มีหมาหน้าโหดวิ่งไล่หลังพวกเค้าอยู่ตั้งสามตัว อยู่ๆก็ดันเครื่องติด พุ่งเข้าใส่รั้วบ้านอี้ฟานอย่างจัง จนคนที่ข้อมือผูกอยู่กับสายจูง สะดุดล้มกลิ้งไปกับพื้น. . .
“โอ๊ยยยยย เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ” อี้ฟานเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะก้มหน้าเช็ดแผลด้วยแอลกอฮอลล์ต่อไป
“เพราะแกตัวเดียวเลย คิง! ตอนบอกให้วิ่งไม่วิ่ง ทีแบบนี้ทำมาวิ่งเร็ว ได้แผลเลย!” หันไปแหววใส่ สุนัขที่นอนเป็นพรมเช็ดเท้าสำนึกผิดอยู่ อยากให้อี้ฟานเล่าให้ฟังมั้ย ว่าตั้งแต่ลู่หานได้แผลที่หัวเข่าทั้งสองข้าง ภายในสวนบ้านเค้า เจ้าตัวบ่นไม่หยุดมากี่นาทีแล้ว
“เวลานายรักษาหมาคนอื่น มือหนักเหมือนที่ทำให้ฉันมั้ย?” แขวะคนที่นั่งคุกเข่า ทำแผลให้ตัวเองอยู่ที่พื้น อี้ฟานไม่ได้เถียงอะไรกลับมา ทำให้ลู่หานได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว อี้ฟานที่ทำความสะอาดแผล ใส่ยาฆ่าเชื้อและผันผ้าก๊อชเสร็จแล้ว
“อย่าให้โดนน้ำ ล้างแผลทุกวัน สองสามวันก็น่าจะหาย”
“ที่บ้านไม่มีกล่องพยาบาล”
“มาบ้านผม เดี๋ยวทำให้”
“ขอเอากลับไปใช้ไม่ได้เหรอ? แล้วแผลหายค่อยเอามาคืน”
“ถาดน้ำ ถาดอาหารหมาก็เอาไปแล้ว นี่คุณจะเอากล่องพยาบาลบ้านผมด้วย?”
“นายลืมอาหารของเจ้าคิงไปอีกอย่างนึงนะ”
“มาที่บ้านผมเดี๋ยวจะทำแผลให้ ขืนทำเอง ไม่รู้คุณจะทำสะอาดรึเปล่า” อี้ฟานสั่งเสียงเข้ม
“นายว่าเราสกปรกเหรอ!” อี้ฟานไม่ได้เถียงอะไร ปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งบ่นอุบอิบอยู่กับเจ้าคิง เค้าหาอาหารง่ายๆออกมาทำมื้อเย็นสำหรับสองคน ก่อนจะนำอาหารสุนัขถุงเล็กๆออกมาเท เพราะถุงใหญ่โดนลู่หานยึดเอากลับบ้านไปแล้วเมื่อเช้า
“แล้วเดี๋ยวคุณจะไปทำงานยังไง?” ถามขึ้นในขณะที่ คนน่ารักตรงหน้ากำลังสาวเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก อย่างเอาเป็นเอาตาย อี้ฟานไม่ได้สนิทกับลู่หานมาก แต่ก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายทำงานกลางคืน
“ก็ขับรถไปแหละ แต่ขาแบบนี้คงลำบากหน่อย”
“เดี๋ยวไปส่ง” ลู่หานเลิกคิ้วมองคุณหมอสุดหล่อตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าส่งๆ ก็เค้าเจ็บขาไม่อยากจะเล่นตัว มีคนไปส่งก็สบายจะตายไป คนตัวเล็กไม่พูดอะไร อี้ฟานก็เลยถือว่าเป็นอันตกลง หลังจากอาหารมื้อเย็น ที่ลู่หานดูจะอร่อยสุดๆจบลง อี้ฟานก็พาลู่หานขี่หลังไปส่งที่บ้าน เพื่อให้อีกฝ่ายได้จัดการตัวเอง ก่อนจะขับรถไปตามเส้นทางที่คนน่ารักบอก จนถึงผับหรูแห่งหนึ่ง
“นานมั้ย?” เสียงอึกทึกคึกโครม ทำให้อี้ฟานต้องตะเบ็งเสียงถาม
“ไม่นานหรอก มือกีต้าร์พาแฟนหนีไปปารีส อย่างดีก็สองชั่วโมงเท่านั้นแหละ นายกลับไปก่อนเลย รบกวนเยอะแล้ว” แอบแปลกใจที่ลู่หานรู้จักคำว่ารบกวนกับเค้าด้วย เพราะเมื่อเช้าอีกฝ่ายตื่นขึ้นมา ก็ฟาดมื้อเช้าที่เค้าเตรียมไว้จนหมดเกลี้ยง ก่อนจะยกถาดน้ำ ถาดอาหารของเจ้าคิงไปไว้ที่บ้าน แถมอาหารเม็ดอีกหนึ่งถุงใหญ่ ตบท้ายด้วยการบอกเค้าว่า ขอยืม
“แค่สองชั่วโมงเอง คุณก็รีบไปทำงานให้เสร็จ ผมจะรออยู่นี่แหละ”
“แต่. . .”
“ผมจะรอครับ” ลู่หานไม่ได้เถียงอะไรอี้ฟานอีก มีแต่หัวกลมๆนั่นที่ขยับขึ้นลง ก่อนจะวิ่งหายไปในฝูงคน เมื่อมีผู้ชายผิวสีน้ำผึ้งคนนึงมาเรียก
……………………………………………………………..
ลู่หานกำลังคิดว่าชีวิตเค้าแปลก มันแปลกขึ้น ไม่สิ แบบนี้เค้าเรียกว่าเปลี่ยนไปรึเปล่า? ลู่หานก็ไม่ค่อยมั่นใจ ว่าสิ่งเหล่านี้เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะประมาณอาทิตย์ที่แล้ว จากลู่หานที่เอาแต่กินอาหารเวฟ สามมื้อทุกวัน กลายเป็น. . .
“ลู่หาน อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะนะ ส่วนมื้อเที่ยงอยู่ในตู้เย็น จะกินก็อุ่นก่อนล่ะ” มือใหญ่ๆที่เขย่าตัวเค้าเอ่ยบอกอย่างนั้น
“อาหารเจ้าคิงผมเทไว้แล้ว ถ้าเย็นๆน้ำมันใกล้หมด คุณก็เติมให้มันหน่อย เดี๋ยวจะกลับมาทำอาหารเย็นให้” มือใหญ่ๆนั่นเลื่อนขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีอ่อนอย่างเอ็นดู ก่อนจะขยับผ่าห่มให้คลุมตัวคนขี้หนาวดีๆ ก่อนที่จะเป็นหวัด
ลู่หานตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเที่ยง ภายในห้องนอนที่เริ่มจะคุ้นเคย ไม่คุ้นได้ไง เค้าย้ายตัวเองมานอนห้องนี้ได้เกือบอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่เป็นลมไปรอบแรก และคืนถัดๆมาที่มาฝากเจ้าคิงไว้กับคุณหมอข้างบ้าน พอกลับมาจะมารับเจ้าตัวดีกลับบ้านทีไร ก็ไม่ยอมกลับมาด้วยสักที ลู่หานจนใจ อี้ฟานเลยยื่นข้อเสนอให้นอนด้วยกันที่นี่เลย กลายป็นลู่หานยึดห้องนอนของอี้ฟานไป ส่วนเจ้าของบ้านตัวจริง ต้องระเห็จไปนอนห้องรับแขก
ลู่หานเดินเอื่อยๆลงมาจากชั้นสอง หลังจากจัดการตัวเองเสร็จแล้ว เห็นอาหารหน้าตาน่ากิน วางอยู่บนโต๊ะในครัว พร้อมกับน้ำส้มหนึ่งแก้ว จำคำพูดเลือนลางของอี้ฟานได้ว่า อีกฝ่ายบอกให้เค้าอุ่นก่อนกิน
โฮ่งงงงง!
“ใช่สิ แกอยู่นี่สบายกว่าอยู่ที่บ้านฉันตั้งเท่าไหร่ใช่มั้ยล่ะ” หันไปแขวะหมาตัวโต ที่เอ่ยทักเค้าจากที่นอนประจำของมันหน้าทีวี โดยที่มีของเล่นที่อี้ฟานเอามาให้มันแก้เบื่อ อย่างลูกบอลที่เมื่อวานลู่หานกับเจ้าคิง ได้โชว์สเต็ปเทพ ทำกระจกบ้านอี้ฟานแตกไปแล้วหนึ่งบาน
“น้ำใกล้หมดแล้วนี่ เดี๋ยวเติมให้นะ” คุยกับหมารู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ลู่หานหันไปจัดการอาหารเช้ากับเที่ยง ในเวลาเดียวกัน ก่อนจะเติมน้ำให้เจ้าคิง แล้วย้ายตัวเองมานั่งดูทีวีแทน ลู่หานหันไปมองบ้านข้างๆที่เป็นบ้านของเค้า สวนในตัวบ้านไม่ได้มีอะไร นอกจากโต๊ะนั่งเล็ก ผิดกับของอี้ฟาน ที่มีต้นไม้เล็ก ต้นไม้ใหญ่ สลับกับดอกไม้นานาพันธุ์ ทำให้ร่มรื่นน่าอยู่กว่าบ้านเค้าเป็นไหนๆ นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ลู่หานไม่ยอมกลับบ้านสักที
“จะอ้อนเอาอะไรเนี่ย บอกเลยไม่ใช่อี้ฟาน ไม่หวั่นไหว!” คนที่ไม่หวั่นไหวลงไปกอดคอเล่นกับน้องหมาหน้าทีวี ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นี่ก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้ว อีกสองสามวันแบค
ฮยอนกับชานยอลก็จะกลับมา เจ้าคิงก็จะกลับไปหาเจ้าของที่แท้จริง ส่วนเค้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะมาหาอี้ฟานอีก
“รู้แล้วล่ะ ว่าอะไรที่เปลี่ยนไป” ลู่หานรู้แล้วว่าตอนนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง อาจะเป็นเพราะต่อไปเค้าจะไม่มีข้ออ้างมาอยู่กับอี้ฟานอีก ทำให้สมองตื้อๆที่ไม่ค่อยจะมีอะไรดี พอคิดออกบ้าง ว่ามีอะไรที่เปลี่ยนไป
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าหนึ่งอาทิตย์กับอีกสี่วันที่ผ่านมา มือกลองปากหมาอย่างคิมจงอิน ชมว่าลู่หานเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ
ลู่หานที่กินอาหารที่มีประโยชน์ทุกมื้อ เพราะ. . .อี้ฟานทำให้
ลู่หานที่ไปทำงานทัน เพราะ. . .อี้ฟานไปส่ง
ลู่หานที่กลับบ้านไวกว่าทุกที เพราะ. . .อี้ฟานไปรับ
ลู่หานที่ไม่ค่อยเป็นหวัด เพราะ. . .อี้ฟานคอยห่มผ้าให้ทุกคืน
ลู่หานที่ไม่โวยวายเวลาเป็นแผล เพราะ. . .อี้ฟานคอยทำแผลให้
ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปของลู่หาน มีอี้ฟานเข้ามาในชีวิต
……………………………………………………………..
“พรุ่งนี้ ชานยอลกับแบคฮยอนก็จะกลับมาแล้วนะ” อี้ฟานเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนน่ารักที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเค้าอยู่
“มือกีต้าร์ที่จงอินกับคุณชอบบ่นบ่อยๆว่าหนีเที่ยวใช่ไหม?”
“อือ นั่นแหละ เจ้าของเจ้าคิงมันล่ะ”
“. . .”
“พรุ่งนี้เย็นก็จะมาเอาเจ้าคิงคืนไปแล้วล่ะ”
“. . .”
“นี่อี้ฟานจะไม่พูดอะไรหน่อยรึไง” สรรพนามที่เปลี่ยนไปภายในสองอาทิตย์ถูกนำขึ้นมาใช้
“ก็ต้องเอาเจ้าคิง คืนเจ้าของไป ไม่ใช่เหรอ?” ลู่หานคิ้วกระตุก เค้าหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุ ทั้งที่ปกติเวลาที่อี้ฟานมารับ ลู่หานจะอารมณ์ดี จนบางทีจงอินยังแซว
“นั่นสิเนอะ จะทำอะไรได้ นอกจากคืนเจ้าคิงไป”
“. . .”
“คืนนี้เรานอนที่บ้านนะ คิงก็นอนกับอี้ฟานไปนั่นแหละ” ทันทีที่รถของอี้ฟานจอดที่หน้ารั้วใหญ่
ลู่หานก็รีบเปิดประตูลงจากรถก่อนจะพุ่งตรงเข้าบ้านตัวเองทันที บ้านที่ลู่หานไม่ได้กลับมานอนเกือบสองอาทิตย์
“อี้ฟานคนโง่” ที่ลู่หานพูดบนรถ เค้าไม่ได้ต้องการจะให้อี้ฟานยื้อเจ้าคิงไว้ อันนั้นดูยังไงก็รู้ว่าต้องคืนให้แบคฮยอนกับชานยอลไป แต่ลู่หานแค่อยากจะรู้ว่า อี้ฟานจะยื้อเค้าไว้มั้ย เพราะถ้าเจ้าคิงไม่อยู่ เค้าก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องไปหาอี้ฟาน
และ ลู่หานก็ได้คำตอบ
อี้ฟานคนโง่ ไม่สิ อาจจะเป็นคนที่ซื่อบื้อที่สุดในโลกต่างหาก. . .
……………………………………………………………..
เสียงโวยวายในสวนทำให้อี้ฟาน ที่ทำงานอยู่บนห้องทำงานชั้นสองแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าอาจจะเป็นลู่หาน ที่เล่นกับเจ้าคิงเหมือนทุกวัน อยากจะปล่อยไปเสียเฉยๆ แต่คิดไปคิดมาเหมือนเมื่อวานลู่หานจะโมโหอะไรเค้าก็ไม่รู้ เมื่อเช้าก็ไม่ยอมมากินอาหารที่เตรียมไว้ให้
“ลู่หานทำอะไรน่ะ?” แปลกใจในสภาพของคนตัวเล็ก ที่เลอะคราบดินในสวนเกือบทั่วทั้งตัว ก่อนอี้ฟานจะแทบร้องไห้ เมื่อเห็นสภาพเจ้าคิง และแปลงดอกไม้ที่เค้าลงมือปลูกเอง
“คือว่า. . .จะมาใส่สายจูงเจ้าคิง เพราะเดี๋ยวเย็นๆแบคฮยอนจะมาแล้ว แต่. . .มันคงคิดว่าจะเล่นด้วย เลยวิ่งหนีใหญ่ ทีนี้พอจะไล่จับ ก็เลย. . .” อี้ฟานยกมือห้ามว่าไม่ต้องอธิบายโศกนาฏกรรมตรงหน้าต่อแล้ว
“ไปล้างเนื้อล้างตัวซะ เดี๋ยวเราจัดการ คิงเอง” สาบานได้ว่าอี้ฟานเห็นลู่หานทำหน้าไม่พอใจ เต็มสองตา ก่อนคนตัวเล็กจะกระแทกเท้าผ่านหน้าเค้าไป แต่ไม่ทันได้ผ่านหน้าประตูบ้าน แรงสวมกอดจากด้านหลัง ก็ทำให้ลู่หานต้องหยุดก้าวขา
“เป็นอะไร?” เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู ทำให้ลู่หานดิ้นน้อยๆเพราะรู้สึกจั๋กจี๊
“. . .”
“โกรธอะไรตั้งแต่เมื่อวาน ลู่หานจะบอกอี้ฟานได้มั้ยครับ?” สรรพนามชวนเขิน ทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดหน้าขึ้นสี ก่อนจะบิดตัวหนีคนตัวโตเป็นการใหญ่
“เราเปล่าโกรธ. . .” ตอบเสียงอ่อย ในเมื่อดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดสักที ลู่หานเลยทำได้แต่ยืนเฉยๆ เมื่ออี้ฟานจับให้เค้าหันหน้ามาสบตาคม
“งั้นงอนอะไร?”
“เปล่างอนด้วย!”
“เสียงดังแบบนี้ งอนจริงๆด้วย บอกอี้ฟานเถอะ ไม่บอกหอมแก้มนะ!” ทำท่าจะลงไปโกยความหอมจากแก้มขาวจริงๆ ลู่หานหลับตาปี๋แล้วดิ้นหนี จนคนตัวสูงได้แต่หัวเราะ
“แกล้งเราเหรอ! อี้ฟานนิสัยไม่ดีว่ะ”
“แล้วลู่หานจะบอกได้รึยัง ว่างอนอะไร? อี้ฟานทำอะไรให้ไม่พอใจ”
“. . .”
“ทำอาหารเช้า เที่ยง เย็น ไปรับ ไปส่ง ห่มผ้า ทำแผล ให้ขี่หลัง ซื้อขนมให้ด้วย นี่อี้ฟานทำอะไรผิดเนี่ย?” ไล่ความดี ความชอบของตัวเองมาซะครบ ยังมีหน้ามาถามว่าทำอะไรผิด! อี้ฟานคนบ้า!
“ผิด. . .”
“หืมมมมม ผิดตรงไหนบ้างครับ อี้ฟานจะได้ปรับปรุงตัว” สาบานได้ว่าถ้าคุณได้มายืนตรงนี้แทนลู่หาน ต้องเขินจนหายใจไม่ออกตายแน่ๆ
“ผิดที่อี้ฟานมาทำดี มาทำให้ลู่หานหวั่นไหว! ที่มาหาอี้ฟานได้ ก็เพราะเจ้าคิงไม่ใช่เหรอ ถ้าคิงไม่อยู่ ก็มาไม่ได้แล้ว วันนี้คิงก็จะกลับบ้านแล้ว ต่อไปลู่หานก็มาหาอี้ฟานไม่ได้แล้ว!!”
“เรื่องแค่นี้เอง” อี้ฟานยิ้มใจดี ให้ตายเหอะ! นี่มันเรื่องใหญ่โตมากสำหรับเค้า แต่คุณหมออี้ฟานกลับบอกว่าแค่นี้เองเนี่ยนะ?!
“. . .”
“ที่บอกว่าเรื่องแค่นี้ เพราะต่อให้ไม่มีเจ้าคิงแล้ว อี้ฟานก็จะทำแบบนี้กับลู่หานต่อไป คราวนี้เพิ่มด้วย วันไหนว่างๆอี้ฟานจะพาลู่หานไปเที่ยวนะ” ลู่หานขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า
“นี่จีบป่ะเนี่ย?”
“โถววววว ที่รักเพิ่งจะรู้ตัวเหรอ” สาบานได้ว่าหน้าลู่หานไม่ได้แดง มันแค่ร้อนจะลามไปถึงหู อี้ฟานนี่ชักจะได้ใจใหญ่ มาทำให้เขินอะไรหนักหนาเนี่ย!
“แล้วเจ้าคิงอ่ะ”
“เกี่ยวอะไรกับคิง เจ้านี่มันจะมีบทเยอะไปล่ะ ก็แค่คืนแบคฮยอนกับชานยอลไป จริงๆต้องขอบคุณมันนิดหน่อย เพราะถ้าไม่มีมัน คงไม่กล้าจีบลู่หานยันตาย” คนในอ้อมกอดหัวเราะคิกคัก เมื่อฟังอี้ฟานพูดถึงหมาตัวเขื่อง ที่นั่งมองพวกเค้าอยู่ตอนนี้
“หัวเราะไปเหอะ หัวเราะเสร็จแล้วเป็นแฟนเค้าด้วยนะ” มีขยิบตาให้ ออร่าความหล่อแผ่ออกมาจนลู่หานเขินกว่าเดิม สามสิบเปอเซ็นต์
“บ้าแล้ว! ใครจะเป็นแฟนคนบ้าๆแบบอี้ฟานกัน!” ลู่หานเปล่าเขินจนหน้าแดงนะ เปล่าอยากเป็นแฟนกับอี้ฟานด้วย เมื่อไหร่แบคฮยอนกับชานยอลจะมาเนี่ย ลู่หานอยากได้กระเป๋าแล้วนะ!!
ผมเจอเขาครั้งแรก ในคืน. . . วันเกิด
มันเป็นวันเกิด ที่. . . โชคดีที่สุดในโลกเลยล่ะJ
THE END.
ปั่นฟิคสำหรับวันเกิดพี่คริสเสร็จ ในวันเกิดของพี่ปาร์ค #เรื่องจริง
ที่สำคัญแต่งในคืนฮาโลวีน ยืดเยื้อมากว่าจะเสร็จ ก็วันเกิดชานยอลพอดี
เลยทั้งวันฮาโลวีน วันเกิดพี่คริส และวันวันเกิดชานยอล #ปัดโถ่
เป็นฟิควันเกิดพี่คริสค่ะ คือจะแต่งให้วันเกิดพี่คริสอ่ะ เลยมาแล้วก็ไม่สน
เราด้านซะอย่างใครก็ห้ามเราไม่ได้!!
ชื่อเรื่องนี่ก็กากๆค่ะ YIFAN DAY = วันของอี้ฟาน
คือคนอื่นว่าไงไม่รู้ เรากากๆแบบนี้แล้วอ่ะ ถามความเห็นในทวิต
ก็บ่มีผู้ใดตอบ #เศร้า น้อยใจก็ลงมันมาทั้งชื่องี้เลย
ถ้าในคอมเม้นท์มีคนแนะนำให้เพิ่มเติม หรือแนะนำให้เปลี่ยนชื่อเลย
รบกวนบอกเราด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้ชื่ออะไรนะคะ*-*
แน่นอนว่าจะเกิดการเปลี่ยนชื่อเรื่องขึ้นค่ะ แต่ถ้าชื่อมันงามแล้วก็โอเคค่ะ<3
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะคะ^^
ความคิดเห็น