คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 [Loading..20%]
Chapter 1
เ้าวันเสาร์ วันหยุที่อาะเป็นเ้าที่สใสอใรหลายน
ที่สามารถนอนลิ้ไปมาแล้วนอนหลับ่อบนเียนอน แ่ไม่ใ่ับผมนนี้
เพราะอะไรนะหรอ? ็อนนี้เป็นเวลา 7 นาฬิา 19
นาที เป็นเวลาที่ผมวรนอนพัผ่อนอยู่บนเีย นั่นือสิ่ที่ิ แ่วามเป็นริือผมำลัับรถยน์สีาว
BMW X1 ู่ใอยู่บนถนนเส้นสุุมวิทาัหวัันทบุรีมุ่รสู่เมือหลวอประเทศ
หรือ รุเทพมหานร
รถยน์ันหรูถูับเลื่อน้วยวามเร็ว
ภายในห้อโยสารัระหึ่มไป้วยเสียเพลที่ถูร่าบาเปิเป็นเพื่อนระหว่าับรถ
เอาวามริือ เปิเพื่อไม่ให้นเอหลับ ริมฝีปาเรียวยับปาร้อลอไปับเพล
นิ้วเรียวเาะเบาๆ ับพวมาลัยรถยน์ไปามัหวะเพล
‘Yeah, is it too late now to say sorry? Cause I’m missing more than
just your body.
Is it too late now to say sorry?
Yeah I know that I let you down.
Is it too late to say I’m sorry
now?’
รื รื รื
เสียโทรศัพท์เรื่อบาที่สั่นเรืออยู่บนอนโลรถเรียวามสนใาร่าบาให้ละสายาาถนนรหน้า
มือเรียวปุ่มลระับเสียเพลล ่อนะเอื้อมมือไปว้าโทรศัพท์ที่วาอยู่พลารับสายทันที
“ไอ้หมอ มึถึไหนแล้วว่ะ”ปลายสายส่เสียมาทัทายทันที
“เพิ่ออาัวัหวั มึะรีบอะไรนัหนาวะ
ประูมันเปิอนเที่ยไม่ใ่หรือไ? ว่าานะเริ่มอี”เสียหวานิห้าวเอ่ยอบเพื่อน
“อ้าว
มึนี่ไม่ิะเผื่อเวลารถิเลย? รุเทพไม่เหมือนันนะรับุเพื่อน ที่สำัมหา’ลัย
ุนี่ย่านใลารถิเลยนะรับ”เสียบ่นที่ัมาาปลายทา
“นีู่็เผื่อเวลาแล้วไ
ะอะไรอีว่ะ”ร่าบาเอ่ยอย่าหุหิ
เฮ้อ...ทำไไ้นมันนอนไม่พอนิรับ
ีวินัศึษาแพทย์ปี 4 เวลานอนืออะไร อย่าถามเลยรับ ยิ่วันไหนเ้าเวร
ว่าะเลิ็เที่ยืนว่า ับหอไปอาบน้ำ อ่านหนัสือทบทวนสิ่ที่เรียนมา
็แทบะหมเวลานอนแล้วละรับ แ่ถ้าวันไหนไ้นอนเิน 5 ม.
นั่นือโีอพวเรา
“บาทีมึ็่วยพูาให้น่ารั
เหมือนหน้าใสๆ อมึบ้าี”
“สลัผั! มึะโทรมาวนีนูว่าั้น?
ถ้าใ่ แ่นี้นะ ูำลัับรถ”ทันทีที่พูบร่าบา็วาสาย พลาโยนโทรศัพท์เรื่อบาลับไปไว้บนอนโน
่อนที่นิ้วเรียวะเพิ่มระับเสียเพลในรถยน์ให้ลับมาัเหมือนเิม
13.22 น.
นาฬิาสีำเรือนสวยบน้อมืออร่าบาที่แสเวลาว่าเ้าอำลัสาย
ไม่ใ่แ่สายธรรมา แ่ำลัสายมาๆ สายนิที่เ้าอ้อโนเพื่อนสนิทบ่นแน่นอน
ให้ายสิ!
นี่นาผมเผื่อเวลาแล้วนะเนี่ย ไม่ิเลยว่าวันเสาร์ลาเือนแบบนี้ รถะยัิ
นทำให้ผมสายไ้นานี้
รื รื รื
เสียโทรศัพท์สั่นเรืออยู่บนอนโลอีรั้ในรอบวัน
ให้ผมเาเป็นไอ้เพื่อน่าะที่โทรมาามัวผมั้แ่เมื่อเ้าแน่นอน
“านใล้ะเริ่มแล้วนะเว้ย
มึอยู่ไหนแล้วเนี่ย?”
“ูำลัับรถอยู่ เนี่ยๆ
อยู่ในหน้าึวิศวะแล้ว ใล้ถึหอประุมแล้ว ใเย็นๆ ิวะ”
“ให้เร็วเลยมึ”
“เออๆ นี่ะถึแล้ว อย่าเร่ิวะ”
“เออ ถึแล้ว็โทรมาละัน” พูบปลายสาย็วาสายไปทันที
โยไม่สนว่าผมะอยาพูอะไร่อหรือไม่
ในที่สุผม็ับรถเ้ามาถึบริเวลานอรถ้าหอประุมอมหาลัย
แ่อย่าเพิ่ีใไปรับ เพราะอนนีู้เหมือนว่าผมะมีวามวยมาเยือนอีรั้
ลานอรถ้าหอประุมเ็ม!!!
โอ๊ย...ทำไมนมาานวันนี้เยอะแบบนี้ละ
ผมัสินใับรถวนรอบลานอรถอีรั้
เพราะผมไม่อยาับรถไปอที่อาารอรถที่ิับะอัษร ยอมรับอย่าลูผู้ายเลยว่า
ผมี้เียเิน ะที่ผมำลัับรถวนลานอรถ สายาผมไ้ไปปะทะับรถยน์ันหนึ่ที่ำลัับออา่ออรถ
เห็นันั้นผม็รีบับรถรไปยั่ออรถที่ว่า ัารถอยหลัเ้าอ
เมื่อเรียบร้อยผม็ัารเ็พวมาลัยรถว่าืนำแหน่เิมหรือยั
่อนะหันไปว้าระเป๋าสะพาย้าที่วาอยู่บนเบาะ้านับึ้นมาสะพาย
พลาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือเรื่อบาที่วาอยู่บนอนโนรถออมาไล่หาเบอร์โทรเ้าล่าสุแล้วโทรออทันที
มือเรียว้าที่ว่าเอื้อมไปเปิประู้าวลารถแล้วปิประูัารล็อรถยน์ทันที
เรียวาเล็สาวเท้าเินไปามทาเินที่มุ่รไปยัหอประุม้วยวามเร่รีบ
#ฟิเ็นิเทศมันร้าย
ความคิดเห็น