กบฏยุทธจักร

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

         
              เสียงฝนพร่ำในคืนมืดมิดเริ่มจางหาย เมฆสีดำบนฟ้าค่อยๆถูกสายลมโชยพัดไกลออกไป พระจันทร์ดวงโตสีทองกลับมาทำหน้าที่ของมันต่อไป หลังจากถูกบดบัง เหล่าดาราต่างก็ออกมาอวดแสง ราวกับมันจะออกมาแข่งขันกับพระจันทร์

          แว่วเสียงฝีเท้าค่อยๆดังเข้ามาทีละนิดๆ จนถึงกำแพงอิฐที่ชำรุดทรุดโทรม มีรูโหว่ขนาดใหญ่พอจะให้คนตัวไม่ใหญ่นักรอดเข้าไปได้ เงาตะคุ่มๆนั้นค่อยๆรอดเข้าไปในรูนั้นอย่างทุลักทุเล จนทำให้เกิดเสียงดัง ในที่สุดก็ผ่านเข้าไปจนได้
          แสงจันทร์สว่างพอที่จะทำให้เห็นว่าเงานี้คือชายแก่ผมสีดอกเลา หนวดเครารกรุงรัง ยืนอยู่หน้าตึกหลังหนึ่งที่มีต้นไม้และเถาวัลย์ขึ้นอยู่เต็มไปหมด มันเดินอ้อมต้นไม้เจ้าไปจนกระทั้งถึงหน้าประตู และนั้นเองที่ทำให้มันรู้สึกแปลกใจ ว่าเหตุใดประตูจึงเปิดแง้มเอาไว้ ซึ่งมันแน่ใจว่าก่อนมันออกจาก"บ้าน"มันได้ปิดประตูไว้อย่างดี มันรีบเปิดประตูเข้าไปทันที 
        "ปึง!!"
          เสียงเปิดประตูดังสนั่น ทำให้ร่างที่เคยหลับไหลสะดุ้งตื่นขึ้นมา มันค่อยๆหันไปมองที่ประตู ร่างๆนั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้มันจนกระทั่งอยู่เบื้องหน้ามัน ทำให้มันเห็นชายแก่มีสีหน้าแปลกใจ มันจ้องมองมาที่เขาและเอ่ยปากขึ้น
          "ไอ้หนูเจ้าเข้ามาในบ้านของข้าได้ยังไง"
         เสียงนั้นไม่ได้แสดงความรู้สึกโกรธหรืองุดงิดใดๆนอกจากความประหลาดใจ ทำให้มันคลายความวิตกไปได้มากโข
           "เอ่อ คือ....ข้าๆๆๆ เข้ามาหลบฝนที่ตกเมื่อตอนเย็นน่ะ แล้วก็เพลอหลับไปน่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจเข้ามาในบ้านของท่านเลยน่ะ เล่าแป๊ะ(ท่านลุง)" 
           เสียงเด็กชายตอบขึ้น ชายแก่สำรวจดูเด็กซึ่งเข้ามาในบ้านของเขาอย่างละเอียด ทำให้เห็นว่าเด็กคนนี้มีดวงตากลมโต คิ้วชี้เฉียงดั่งดาบ จมูกโด่งเชิดอันแสดงว่ามันเป็นคนดื้อรันยิ่ง ริมฝีปากบนบางเบา แม้ว่าจะมอมแมมไปบ้าง 
           "เหอะ เจ้าหนูเจ้าเป็นใคร บ้านอยุ่ที่ไหน แล้วทำไมออกมาเตร็ดเตร่ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ป่านนี้พ่อแม่เจ้าคงเป็นห่วงแย่แล้ว"
           ชายชรากล่าว
           "เอ่อ คือๆๆ เล่าแป๊ะท่านถามข้าหลายคำถามจริง จะให้ข้าตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ"
           เด็กชายกล่าว
           "เจ้าก็ค่อยๆตอบมาทีละข้อแล้วกัน"
           ชายชราพูดขึ้น 
           "คือข้าไม่มีชื่อหรอกเล่าแป๊ะ บ้านข้าก็ไม่มี"
            มันตอบคำถามด้วยเสียงแผ่วเบา
            "แล้วพ่อแม่เจ้าล่ะ ทำไมปล่อยให้เจ้าออกมาเร่ร่อนเช่นนี้ แต่เอาเถอะนี้ก็ดึกมากแล้ว ไว้พรุ้งนี้ค่อยคุยกันอีกที"
            กล่าวจบก็เดินเข้าไปซุกยังมุมตรมข้ามกับเด็กน้อยคนนั้น