Bitterblossom : รักหวาน(ขม)ของต้นฤดูร้อน

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 16 : คำบอกเล่า

พอได้ยินคำนั้นฉันเองเหมือนที่สายฟ้าฟาดลงมาอย่างจัง ความรู้สึกต่างๆประดังประเดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว อะไรน่ะ ทิพย์ชอบโจ! ทำไมฉันไม่ระแคะระคายอะไรมาก่อนเลยละ! แต่พอนึกๆดูอีกที ทิพย์เองก็ชวนโจพูดคุยบ่อยๆมาตลอด แต่ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นเรื่องของคนสองคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีเป็นพิเศษ เลยพูดคุยกันตามปกติอยู่แล้วเหมือนไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน ฉันเลยไม่ได้เอะใจอะไรเลย

ทิพย์เองก็เก็บอาการได้เก่งมากๆเลย คิดดูว่าถ้าฉันต้องเจอหน้าคนที่ชอบทุกวันๆ ฉันคงจะเขินอย่างบอกไม่ถูก การพูดคุยแบบธรรมดาคงจะไม่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ว่าคนที่ไม่มีเคยความรักอย่างฉันจะไปรู้อะไร ฉันก็เดาความรู้สึกไปส่งๆอย่างนั้นละ  แต่ตอนนี้ฉันเองก็ไม่สามารถอธิบายที่เต็มไปด้วยความอึดอัดบางอย่างฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เท่าที่รู้ตอนนี้ ฉันควรจะให้กำลังใจทิพย์และช่วยเหลือเธอเท่าที่เป็นไปได้ก่อน เพราะฉันเองก็อยากเห็นเวลาคนมีความรักนั้นเป็นอย่างไรเหมือนกัน
 

“อ๋อ งั้นเหรอคะ” แต่ตอนนี้ฉันเองพูดอะไรไปไม่ได้กว่านี้แล้ว
 

“ทิพย์อยากคุณหลินช่วยทิพย์หน่อยคะ เรื่องโจ” ทิพย์กัดปากพูดเรื่องนี้ด้วยความเขินอาย
 

“ค่ะๆ ได้ค่ะ จะให้หลินช่วยอะไรบอกนะคะ” 
 

“ขอบคุณมากนะคะ คุณหลิน ทิพย์โล่งใจแล้วคะพอได้บอกไป”
 

“ความจริงเค้าก็เพิ่งรู้เหมือนกาน เร็วนี้ๆละเน้อ ดีใจที่โจจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที” พิ้งค์หัวเราะ
 

“บ้า คุณพิ้งค์พูดอะไรก็ไม่รู้” ทิพย์หน้าแดงอีกรอบ ฉันเองก็เหวอๆนิดหน่อยกับมุกเมื่อกี้ จีบกันยังไม่จะติดเลยไม่ใช่เรอะ!! แต่ก็นะ ทั้งคู่อายุก็เหมาะสมที่จะคิดอะไรกับเรื่องพวกนี้ได้แล้วละ
 

“แต่ก่อนอื่นคุณทิพย์ชอบโจมานานแล้วเหรอคะ”
 

“นานมากแล้วคะ สักสองปีก่อน สมัยมาทำงานแรกๆเลย แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้บอกใคร จนกว่าจะแน่ใจตัวเองก่อน” ทิพย์นี้สุดยอดเนอะ เพราะการคงความรักจากช่วงเวลานั้นให้ยังคงอยู่โดยไม่ได้ปริปากบอกใครนั้นคงเป็นความรู้สึกที่หนักอึ้งพอดู
 

“แล้วคุณทิพย์ชอบคุณโจที่ตรงไหนเหรอคะ?”  ฉันถามต่อ คนเราจะรักกันนี้มันต้องเริ่มความประทับใจอะไรในตัวเขาบางอย่างสินะ

“เค้าก็อยากรู้ง่า” พิ้งค์เองก็สงสัยเหมือนกัน
 

“ ชอบตรงความอ่อนโยนและความเอาจริงเอาจังของเขาน่ะคะ เวลาเขาจะทำให้อะไรก็ดูมุ่งมั่นตลอด แต่ก็ไม่ได้ละเลยอะไรๆรอบข้างเลย ทิพย์ก็เลยคิดว่าถ้าได้เขามาดูแลก็คงจะดี” ทั้งสองอย่างฉันเองรู้สึกแบบเดียวกับทิพย์ เพราะช่วงที่เขาทำงานนั้นเขาเองก็ดูตั้งอกตั้งทำงานดี ไม่ว่อกแว่กเลย รวมทั้งเสนองานในที่ประชุมก็ทำได้เกินกว่าที่ฉันคาดไว้เสมอ แต่พอเวลาเลิกงานหรือตอนที่เขาพัก เขาเองก็ดูสบายๆและเป็นมิตรกับทุกคน แต่ทิพย์พูดออกมาตรงๆแบบนี้ ฉันเองก็รู้สึกเขินตามเขาไปด้วยเฉยเลย
 

“งั้นเหรอคะ” หน้าฉันร้อนผ่าวไปด้วยเลย
 

“ว้ายๆๆๆ เหมือนได้ฟังเรื่องสุดยอดเข้าแล้วอ่า กรี๊ดๆๆ” พิ้งค์แอบตะโกนพลางจิกหมอนในห้องพยาบาล กำ ตอนนี้ฉันก็อยากจะจิกหมอนเหมือนกัน จิกฟูกแทนไปก่อนได้ไหมอะ
 

“แหม คุณพิ้งค์ละก็” เราสามคนนั้นหัวเราะขึ้นพร้อมกัน มันเป็นช่วงเวลาแห่งความสบายใจของทิพย์ที่เธอแอบเก็บงำความรู้สึกที่แท้จริงของเธอไว้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ความรู้สึกนั้นจะยังไม่ได้ส่งไปถึงคนรับตัวจริงก็ตาม ฉันเองก็รู้สึกดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ และที่สำคัญเป็นคนที่ช่วยผลักดันความฝันนี้ให้เป็นจริงขึ้นได้ ถึ

งแม้ว่าคนไม่มีประสบการณ์อะไรอย่างฉันก็จะพยายามให้พวกเขาสมหวังละกัน เพราะว่ากันจริงๆคู่นี้ก็สมกันดี รูปร่างหน้าตา ลักษณะนิสัย ไปกันรอดแน่ๆ ฉันว่าอย่างนั้นนะ สุดท้ายพวกเราสามคนก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ หยอกล้อกันอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งประตูห้องพยาบาลเปิดขึ้นอีกรอบ
 

“แหน่ะ ว่าแล้วว่าหายไปไหน มาอยู่กันที่นี้เอง”
 

“แหะๆ โทษทีนะ โจจ๋า”
 

“ไม่ต้องมาแหะๆเลย แล้วคุณหลินโอเคขึ้นไหมครับ?”
 

“อ๋อ ฉันเองก็โอเคขึ้นแล้วค่ะ” พลางขยับมือให้เขาดู อูย ยังแอบเจ็บนิดหน่อยนะเนี้ย แต่ก็พอไหวละน่า
 

“อืม ผมดูแล้วยังไม่ค่อยดีขึ้น ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกเราจะกลับกันแล้ว คุณทิพย์รบกวนพาคุณหลินขึ้นรถหน่อย เดี๋ยวพิ้งค์มากับโจหน่อยนะ”

“ได้คะ” ทิพย์พงักหน้ารับคำของ ส่วนพิ้งค์ก็เดินออกไปพร้อมโจ
 

“ความจริงหลินเองก็เดินไปได้เองนะคะ ขาไม่ได้เจ็บสักหน่อย” ถ้าขาฉันเจ็บก็ว่าไปอย่าง
 

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรคะ คุณโจสั่งแล้วไว้นิเนอะ มาๆ เดี๋ยวทิพย์เดินไปส่งเองคะ”
 

สุดท้ายทิพย์เองก็เดินไปส่งฉันที่รถตู้นั้น ระหว่างทางที่เดินมาฉันเองก็เห็นโจกับพิ้งค์สุมหัวประชุมกับทีมวอลเล่ย์บอลอะไรนิดหน่อย ก่อนที่เขาจะลงมือเก็บอุปกรณ์ต่างๆมาใส่ที่รถ

หมอนี้ขยันจริงๆด้วยละ อุตส่าห์ซ้อมมาแล้วหลายชั่วโมง ยังมีแรงเหลือมานั่งเก็บของอีก มนุษย์บ้าพลังชัดๆ แต่มันก็พอที่ทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของทิพย์ได้ดีขึ้น แต่อย่างนั้นก็ตามทำไมยัยนี้ต้องทำตาหวานหยาดเยิ้มขนาดนั้นเวลาที่มองไปที่เขาด้วยละเนี้ย ขนาดฉันยืนอยู่ข้างๆยังรู้สึกว่ามดมาตอมที่ขาฉันเลยอะเนี้ย 
 

“อุ๊ยๆ คุณหลินดูสิ โจเท่จังเนอะ” ทิพย์พูดและทำท่าทางกระดี๊กระด๊า
 

“จ้าๆ” ผู้หญิงสวยเก่งเฉียบๆกลายเป็นสาวน้อยวัยรุ่นไปซะแล้ว ความรักทำให้คนเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ 
 

“เอ้า เสร็จสักที” โจและพิ้งค์วิ่งมาจากโรงยิมมาหยุดตรงที่หน้าเรา

“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ ไม่ลืมอะไรนะ” พวกเราทั้งหมดเข้ามาอยู่ในรถตู้เรียบร้อยแล้วและมุ่งหน้าไปสู่ที่ทำงาน ซึ่งระหว่างทางฉันเองก็รู้สึกว่ารถค่อนข้างที่จะติดนิดหน่อย พาลทำให้ฉันคิดอะไรไปได้เรื่อยเปื่อยตั้งหลายเรื่องละ

แต่จริงๆฉันนึกถึงคำที่โจพูดระหว่างที่ฉันทานข้าวกับเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าตอนนี้เขาก็แอบชอบใครสักคนหนึ่งอยู่ ถ้าเป็นทิพย์ก็คงจะดีไม่น้อยละ แต่ว่าตอนนี้ฉันเองก็ไม่อยากจะเดาอะไรหรือบอกอะไรทิพย์ก่อน เพราะฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเป็นทิพย์เหมือนกัน ถ้าพูดไปก่อนเดี๋ยวมันกลายเป็นเรื่องใหญ่พอดู ก็นะ เอาเป็นว่าเมื่อถึง “เวลาที่เหมาะสม” ฉันจะบอกไปเอง พูดถึงเรื่องเวลาที่เหมาะสม ตอนนี้มันผิดเวลาใช่ไหมเนี้ย รถถึงได้ติดขนาดนี้ 
 

“คุณหลินครับ คุณหลินครับ ถึงแล้วครับ” มือใครสักคนสะกิดฉันอยู่ โจนั้นเอง หว๋าย! ฉันแอบหลับไปเหรอเนี้ย น้ำลายยืดไปลงหัวคนข้างๆเปล่าเนี้ย
 

“ท่าทางจะเหนื่อยนะครับเนี้ย ตอนแรกผมไม่อยากปลุก แต่ถ้าจะนอนในรถก็กระไรอยู่” โจหัวเราะลั่น
 

“แหะๆ ขอโทษคะ” เฮ้อๆ เวลามีเรื่องน่าอายทีไร หมอนี้อยู่ด้วยเสมอ

ฉันก้าวขาลงจากรถด้วยความงัวเงียนิดหน่อย หันซ้ายหันขวา นี้เราอยู่หน้าบริษัทแล้ว ฉันหลับไปนานขนาดไหนละเนี้ย
 

“อ้าว คุณทิพย์กลับไปแล้วเหรอคะ” ตอนนี้ตรงหน้าฉันมีแต่เพียงพิ้งค์และโจยืนอยู่
 

“อ๋อ กลับไปแล้วครับ เห็นวิ่งไปนู้นละ”
 

“งั้นหลินขอตัวกลับด้วยดีกว่าคะ” ฉันเองก็โบกมือลา และกลับหันหลังจะเดินไปกลับใต้อาคาร
 

“โอ๊ะๆ ตัวเองให้เค้าไปส่งดีกว่าเน้อ” 
 

“อ๊ะ ไม่เป็นไรคะ หลินกลับเองได้”
 

“แล้วมือเป็นอย่างนั้นจะจับแฮนด์ได้ยังไงละ เดี๋ยวก็ล้มหรอกครับ” โจมีสีหน้ากังวล
 

“หลินจับแฮนด์มือเดียวก็ได้ หลินเก่งอยู่แล้ว” ทำได้อยู่แล้วน่า ไม่ต้องเป็นห่วง
 

“ไม่ต้องดื้อเลยตัวเอง โจจ๋ารีบไปเอาจักรยานหลินมาที่รถเราเลย”
หว๋าย! ก่อนที่จะพูดอะไร ตาโจวิ่งไปนู้นแล้ว ทำฉันเอายืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แถมแค่ไม่อีกอึดใจ มีรถของใครไม่รู้มาจอดที่ข้างหน้าฉัน แถมโจก็วิ่งแบกจักรยานฉันมาแล้วด้วย
 

“เปิดท้ายแล้วใส่เข้ามาเลยๆ” เจ้าของรถเลื่อนกระจกลงพลางตะโกนเสียงใสๆใส่โจ เจ้าของรถนั้นคือพิ้งค์นั้นเอง
 

“โอเค!” พูดปุ๊ปหมอนี้เปิดท้ายรถใส่จักรยานเข้าไปอย่างรวดเร็ว จักรยานพับแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ ขนง่าย แต่เอ๊ะ! นี้ไม่ใช่เวลาจะนึกถึงอะไรแบบนี้ ฉันโดนมัดมือชกแล้วสิเนี้ยย-ยย 
 

“คุณหลินขึ้นมาเลยครับๆ มาเลยๆ” โจนั่งอยู่เบาะหน้าพลางกวักมือเรียกฉันอยู่โหยงๆ
 

“ค่ะๆ ได้คะ” ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกแล้วสินะเนี้ย เป็นไงเป็นกัน ตอนนี้คงปฎิเสธไม่ได้แล้ว

-----------------------------------------------------------------------------

ฉันเองก็มานั่งอยู่ในรถของพิ้งค์ได้สักพักหนึ่งแล้วละ เห็นพิ้งค์เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้ แต่ก็ขับรถได้คล่องมากเลย แถมยังคุ้นทางอีกต่างหาก  ฉันแค่บอกว่าบ้านฉันอยู่ตรงไหน พิ้งค์ก็พงักหน้าแถมขับไปได้เลยโดยไม่ต้องบอกทาง เก่งจริงๆนะเนี้ย สงสัยจะคุ้นเคยกับแถวนี้มาก

แต่ฉันมีเรื่องอยากจะบ่นนิดหน่อยก็คือ พิ้งค์ขับรถซิ่งชะมัด ปาดซ้ายปาดขวา ตัวฉันกระดอนไปทั่วทั้งรถเลยอะ สงสัยกลับบ้านจะปวดตัวมากกว่าจะปวดมือ โชคดีที่ไม่ได้เจอด่าน เพราะถ้าเจอนี้สงสัยคงจะโดนโบกตั้งแต่ต้นซอย แต่โจเองก็เหมือนชินแล้ว ไม่สิ ฉันเห็นว่านั่งตัวแข็งยังกับหิน แถมทำหน้าตาเหวอสุดๆ หรือว่าหมอนี้เกร็งจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ช่วงนี้มันค่อนข้างจะดึกแล้วหลังจากที่เราผจญภัยจากบนรถตู้มา ถนนเลยค่อนข้างโล่ง บวกกับพิ้งค์เหยียบซะมิดขนาดนั้น ฉันเลยถึงบ้านโดยใช้เวลาไม่นานนัก
 

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คุณพิ้งค์” ฉันก้มหน้าพลางขอบคุณพิ้งค์ พลางขอบคุณอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ฉันรอดมาถึงที่นี้ได้
 

“หุหุ ม่ายเปงรายตัวเอง สบายมั๊กๆ” ไม่ค่อยแน่ใจว่ายิ้มหวานๆของพิ้งค์หรือการที่ฉันถึงบ้านมันทำให้ฉันรู้สึกโล่งขึ้นกันนะ
 

“คุณหลินอยากลืมทายานะครับ ถ้าให้ดีทานยาแก้ปวดสักหน่อย กับพักเยอะๆนะ”
 

“อ๋อ ได้คะ ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณมากนะค่ะ”
 

“บายย—ยย จ้า ไว้เดี๋ยวมาใหม่น๊า” พิ้งค์โบกมือลาฉัน และทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว ขอให้รอดปลอดภัยนะโจ วันนี้ก็ถึงฉันจะมีเรื่องเจ็บตัว แต่ว่าวันนี้ฉันเองก็ได้รับเรื่องอะไร ที่ผ่านเข้ามาตั้งมากมาย ฉันอยากเห็นวันพรุ่งนี้ที่สวยงามเหมือนกัน