คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
“เจ้านาย ไปช็อปปิ้งกันฮะ”เจ้าเหมียวทำหน้าอ้อนพลางเกาะขอบตะทำงานผม
“วันก่อนก็ไปมาแล้วนิ่”ผมบอกพลางเขียนงานต่อ
“แต่คีย์ลืมซื้อชุดจาน แก้วน้ำรีลัคคุมะนิ่ฮะ” เจ้าเหมียวของผมบ้ารีลัคคุมะเข้าขั้นโคม่าแล้วล่ะครับ
“ถ้าฉันพานายออกไปซื้อ นายมีอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนล่ะ”
“เจ้านายต้องการอะไรล่ะฮะ”
“ต้องการตัวนาย”
“เอ๋?”คนตัวเล็กเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“เป็นหมอนข้างให้ฉันทุกวันเลยได้มั๊ยล่ะ”
“เอ๋??เอารีลัคคุมะของคีย์ไปกอดแทนมั๊ยฮะ น่ารักจะตาย”
“ไม่! ก็ฉันบอกแล้วไงว่าต้องการนาย”
“ก็ได้ฮะ คีย์ตกลงจะรับจ๊อบเป็นหมอนข้างให้เจ้านายถ้าแลกกับรีลัคคุมะ” ขอบใจตุ๊กตาประหลาดนั่นนะครับที่ทำให้ต่อจากนี้ไปผมจะได้นอนกอดเจ้าเหมียวทุกคืน
“นี่ไงฮะ ชุดจานชามรีลัคคุมะ”ผมหยิบเอาของที่ว่ามาอวดให้ตาแก่มินโฮที่เดินเข็นรถตามผมดูเป็นขวัญตา
“ก็รีบหยิบไปที่เค้าเตอร์ ฉันจะได้ไปจ่ายเงิน”
“เดี๋ยวสิฮะ มาถึงร้านทั้งทีขอเดินดูหน่อนนะฮะ” พูดจบผมก็เดินไปรอบๆร้านรีลัคคุมะ
“วู๊วว!! นี่ชุดเครื่องนอนรีลัคคุมะ”ผมตื่นตาตื่นใจกับชุดเครื่องนอนรีลัคคุมะที่มีครบเซ็ตไม่ว่าจะเป็นผ้าปูเตียง ปลอกหมอน และผ้าห่ม ผมไม่รอช้ารีบหยิบเจ้าสิ่งนั้นใส่ลงไปในรถเข็นทันที
“นายจะเอาไปทำไม”คนแก่ที่ทำหน้าตายอยู่ถามขึ้น
“ก็เอาไปปูเตียงสิฮะ จะให้เอาไปเป็นเครื่องบินก็คงจะเป็นไปไม่ได้”
“ฉันไม่ยอมให้นายเอาการ์ตูนประหลาดนี้มาปูเตียงหรอกนะ”
“ถ้าอย่างนั้นเห็นทีหมอนข้างคงจะไม่ทำงาน”ผมบอกตาแก่มินโฮก่อนที่จะเดินดูของในร้านต่อ ปล่อยให้คนแก่เข็นรถตามหลังผมต้อย ต้อย ต้อย
“โว๊ว!!!มีที่คาดผมหูรีลัคคุมะด้วยนิ่ฮะเจ้านาย”ผมพูดพลางหยิบที่คาดผมหูรีลัคคุมะมาสวมใส่หัวคนแก่ที่ยืนหน้าตายอยู่ ทำให้ใบหน้าไร้อารมณ์แบบนั้นดูน่ารักขึ้นมาทันตา
“น่ารักจังเลยฮะ เจ้านาย”ผมยิ้มให้กับตาแก่มินโฮพลางบีบแก้มของตาแก่ด้วยความหมั่นไส้ แต่นั่นก็ทำให้ตาแก่มินโฮส่งยิ้มให้กับผมได้
“นายใส่บ้างสิ”ตาแก่มินโฮหยิบที่คาดผมหูรีลัคคุมะมาใส่บนหัวผมบ้าง
“ใครหล่อกว่ากันฮะ เจ้านายหรือคีย์?” ผมถามอีกคนที่ท่าทางจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
“ฉีสิต้องหล่อกกว่าอยู่แล้ว”
“แก่กว่าด้วย”ผมพุดเสริม
ผมขับรถกลับบ้านโดยที่มีเจ้าเหมียวที่นั่งชื่นชมรีลัคคุมะในเวอร์ชั่นต่างๆที่ซื้อมาอยู่เบาะข้างคนขับ เจ้าเหมียวกินขนมไปด้วยดูรีลัคคุมะไปด้วยอย่างสบายใจ ‘นี่มันว่าที่เมีย หรือ ว่าที่ลูก ของผมครับ?’
“เจ้านายฮะ คีย์เปิดเพลงฟังนะฮะ”
“มันจะมารบกวนสมาธิฉัน เพราะฉันขัยบรถอยู่”
“งั้น เดี๋ยวคีย์ร้องเองก็ได้!! เต่าตัวเล็กกินน้อยๆ เจ้าเต่าตัวจ้อยนั้นชอบอ๊มอม เต่าตัวอ้วนกินแต่ขนม” คนตัวเล็กร้องเพลงออกมาเสียงดังพลางโยกตัวไปตามจังหวะเพลงที่ตัวเองร้องขึ้นมา ว่าแต่ นั่นเพลงอะไร?เพลงในโฆษณาหรอ ??
“ถ้านายจะร้องเพลงห่วยแบบนั้นงั้นก็เปิดเพลงเถอะ”
“ฮิฮิฮิฮิ ว่าแล้วเชียว ถ้าใช้แผนร้องเพลงเองเจ้านายจะต้องให้เปิดเพลงฟัง ได้ผลอย่างที่คิดไว้แล้วเชียว”
‘ใช้แผนอย่างนั้นหรอ?’ เหอะๆ นี่ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเจ้าเหมียวของผมวางแผนไว้ในใจ เจ้าเล่จังเลยนะเจ้าเหมียวตัวเล็กของผม ^^
ผมขับรถเข้ามาภายในบ้านก็เจอเข้ากับรถของใครบางคนที่จอดอยู่ในโรงรถข้างบ้าน
“เจ้านายฮะ นั่นรถใครหรอ?”เจ้าตัวเล็กหันหน้ามาถามผม
“ไม่รู้เหมือนกัน ลงไปดูกันเถอะ”ผมบอกพลางจอดรถไว้ในโรงรถข้างๆรถของผู้ต้งสงสัย?
ผมก้าวเท้าเดินหาเจ้าของรถไปทั่วบ้านก็ไม่เจอ จนเดินเข้ามาภายในสวนดอกไม้ข้างบ้านขณะที่เจ้าเหมียวกำลังเกาะเสื้อผมเดินตามอย่างระมัดระวัง
บนม้านั่งในสวนดอกไม้มีร่างของชายคนนึ่งที่นั่งอ่านหนังสืออย่างใจเย็นก่อนที่เค้าจะค่อยๆวางหนังสือเล่มใหญ่ในมือลงแล้วค่อยๆหันหน้ามาพร้อมกับยิ้มแป็นเป็นเต้าหู้
“ไอ้จินกิ/จินกิฮยอง!”ทั้งผมและคีย์เรียกชื่อชายผู้ต้องสงสัยทันทีที่เห็นหน้าเต้าหู้ของมัน
“น้องคีย์!!” ไอ้จินกิร้องเรียกชื่อคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหลังผมก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาหาแล้วกอดร่างเล็กเอาไว้แน่แล้วพาร่างเล็กๆของเจ้าเหมียวหมุนไปรอบๆ
“อ้า!!พอแล้วฮะฮยอง คีย์เวียงหัวไปหมดเลย”
“ก็ฮยองคิดถึงคีย์นิ่ครับ ไม่เจอตั้ง2ปี น่ารักขึ้นนะเราอ่ะ”
“หล่อฮะ คีย์หล่อ ฮยองแก่ขึ้นเยอะเลยนะฮะ”
ผมมองทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานซึ้งเหมือนตัวผมเป็นส่วนเกิน ทำให้ผมต้องก้าวเท้าออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเองทันที ‘ผมไม่พอใจที่ไอ้จินกิกอดเจ้าเหมียวของผม’
- ทำไมคีย์ต้องยอมให้ไอ้จินกิมันกอดด้วย?
- ทำไมคีย์ต้องสนิทกับไอ้จินกิขนาดนั้น?
- ทำไมคีย์ต้องดีใจขนาดนั้นเมื่อเจอไอ้จินกิ?
คนที่มีสิทธิ์จะกอดเจ้าเหมียวได้ต้องเป็นผมคนเดียวสิ! แล้วถ้าคีย์หัวใจเต้นแรงเพราะกอดของไอ้จินกิผมควรจะทำยังไง? เห้อ!! ผมไม่มีสมาธิทำงานเพราะเอาแต่นั่งคิดเรื่องเจ้าเหมียวซ้ำไปซ้ำมา
ผมตัดสินใจเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อแอบดูเจ้าเหมียวกับไอ้จินกิ สายตาของผมมองดูคนตัวเล็กที่เดินไปส่งไอ้จินกิที่รถก่อนที่คนตัวเล็กจะโบกมือลาพลางส่งยิ้มที่สดใสให้กับไอ้จินกิ ‘ไปซะได้ก็ดี!’
ผมมองรถไอ้จินกิที่แล่นออกจากบ้านผมไปเพื่อให้แน่ใจว่ามันกลับไปแล้วแน่ๆ ก่อนที่ผมจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดแฟ้มงานอ่าน
(เจ้านาย หิวยังฮะ)เสียงเจ้าเหมียวดังออกมาจากวิทยุสื่อสารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของผม
ผมมองวิทยุสื่อสารรีลัคคุมะอยู่ไม่กี่วินาทีก็เปลี่ยนมามองงานในแฟ้มโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรเจ้าของเสียงที่ดังขึ้นมาเมื่อครู่
(คนแก่หลับแล้วหรอฮะ ทำไมไม่ตอบเลย) ไม่กี่นาทีเสียงของเจ้าตัวเล็กก็ดังขึ้นจากวิทยุสื่อสารอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากผม แต่นั่น ยิ่งทำให้ผมได้ใจที่เจ้าเหมียวเริ่มมาสนใจผมบ้างแล้ว
(คนแก่จำวิธีใช่วิทยุไม่ได้หรอฮะ?)
(คนแก่ไม่มีแรงตอบหรอ)
(คนแก่ฮะ ตอบเถอะนะ คีย์จะได้ไปทำอาหาร)
(เหมียว เหมียว)
(สุดหล่อเรียกคนแก่ สุดหล่อเรียกคนแก่ ได้ยินแล้วตอบกลับหน่อย)
เสียงของเจ้าตัวเล็กดังรียกผมตลอด5นาที ส่วนผมก็ยังคงอดทนใจแข็งไม่ยอมตอบวิทยุเจ้าเหมียวเลยแม้แต่คำเดียวจน...
(ถ้าไม่ตอบ!คีย์จะบุกเข้าไปหาเจ้านายนะ!!)เสียงของเจ้าเหมียวฟังดูดุดันเหมือนกำลังเริ่มต้นโกระผมแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว
ไม่เพียงกี่นาทีประตูห้องผมก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าเหมียว ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามายืนตรงหน้าผมทำให้ผมต้องละสายตาจากคนตัวเล็กมาสนใจงานในแฟ้ม
“ทำไมเจ้านายไม่ตอบวิทยุคีย์ฮะ!?” คนตัวเล็กถามพลางขมวดคิ้ว
“ฉันทำงานอยู่น่ะ”
“ถ้าตอบคีย์สักคำมันคงไม่เสียเวลาเจ้านายทำงานมากหรอกฮะ”
ผมถอนหายใจเบาๆแล้วเลือกที่จะไม่ตอบอะไรของคนตัวเล็กที่ยืนมองผมอยู่
“เจ้านายงอนคีย์หรอฮะ”คนตัวเล็กย่อตัวนั่งลงเกาะขอบโต๊ะทำงานพลางมองผม
“ฉันไม่ใช่เด็กๆนะจะได้งอนอะไรที่ไม่มีสาระ” ผมตอบพลางอ่านงานที่ยู่ในแฟ้มต่อ
“งอนที่คีย์รั้งจินกิฮยองให้ทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้ใช่มั๊ยฮะ?”เจ้าตัวเล็กถามขึ้น แต่ คำถามแบบนี้มันหมายความว่าเจ้าตัวเล็กชวนไอ้จินกินกินข้าวเย็นด้วยงั้นหรอ?
“นายชวนจินกิกินข้าวเย็นด้วยหรอ?”
“ใช่ฮะ” ชัดเจนครับ!เด็กนี่กำลังทำให้ผมไม่พอใจ
ผมปิดแฟ้มงานก่อนที่จะลุกขึ้นยืน สายตาของผมมองใบหน้าสวยเพียงไม่กี่วิก็ละไปมองประตูก่อนที่ขาของผมจะก้าวเดิน
“เจ้านายฮะ”คนตัวเล็กรั้งเขนผมเอาไว้ ทำให้ผมต้องหันไปมองอีกครั้ง
“นายกำลังทำให้ฉันไม่พอใจ!”
“คะ คีย์ทำอะไรหรอฮะ”
สายตาทั้งคู่จับจองไปที่ใบหน้าสวยเพียงไม่กี่วินาทีเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมต้องโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าสวยของคนตัวเล็กมากยิ่งขึ้น
ใบหน้าสวยของคนตัวเล็กเริ่มฉีดสีแดงระเรื่อขึ้นมาก่อนที่ใบหน้าสวยจะก้มลงหลบสายตาของผม ทำให้ผมต้องยกมือขึ้นมาแตะปลายคางอีกคนให้ดวงตาคู่เรียวเงยขึ้นมาสบตากับผม
หัวใจของผมสั่งการให้ผมประทับริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของคนตัวเล็กเบาๆด้วยความอ่อนโยน ทำเอาหัวใจของผมมันเต้นรัวด้วยความสุขเมื่อได้สัมผัสริมฝีปากคู่สวยของคนตัวเล็ก
“อ้ะ!”ร่างบางสะดุ้งก่อนที่ดวงตาเรียวจะเบิกกว้างขึ้น ร่างเล็กทั้งร่างกำลังอ่อนแรงลงทำให้ผมต้องรั้งเอวบางของอีกคนเข้ามาชิดตัวผมเอาไว้เพื่อให้คนตัวเล็กทรงตัวยืนได้
“อื้อ!”เสียงครางออกมาจากลำคอของคนตรงหน้าเมื่ออากาศเริ่มหมดลงทำให้ผมต้องค่อยๆละปากออกจากปากคู่สวยของคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความเสียดาย
ผมจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยที่ฉีดสีแดงกล่ำทำให้ผมกระตุกรอยยิ้มที่มีความสุขออกมาได้
“ฉันเป็นจูบแรกของนายหรอ?”ผมถามขึ้นเบาๆพลางกระชับกอดเอวบางเอาไว้
“ปะ เปล่านะฮะ!! จูบแรกของคีย์ตอนอยู่ม.ต้นต่างหาก!!”คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงดัง
“แบบนั้นไม่ได้เรียกว่าจูบหรอกนะ เรียกว่าเอาริมฝีปากแตะกันมากกว่า จูบจริงๆน่ะ มันต้องแบบนี้”
ผมค่อยๆประกบริมฝีปากคู่สวยของคนตัวเล็กก่อนที่จะค่อยๆดูดดึงเอาความหวานจากริมฝีปากของคนตรงหน้าอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะเพิ่มความหนักหน่วงให้กับริมฝีปากสวยของคนตัวเล็ก
ร่างเล็กอ่อนแรงลงเรื่อยๆแทบจะยืนไม่อยู่ทำเอาผมต้องกระชับกอดเอวบางเข้ามาแนบตัวให้แน่นมากยิ่งขึ้นเพื่อกันไม่ให้คนตัวเล็กที่อ่อนโยนและบอบบางต้องล้มลงไป
ชั่วขณะที่ริมฝีปากของผมสัมผัสกับริมฝีปากของคนตัวเล็ก หัวใจของผมก็ตอบผมได้ทันทีว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผมที่มีกับคนตัวเล็กมันคืออะไร ความหวานจากริมฝีปากที่ผมไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนทำเอาผมลุ่มหลงคนตัวเล็กได้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“อื้อ!!”คนตัวเล็กร้องออกมาพร้อมกับมือบางที่กำคอเสื้อผมเอาไว้แน่นทำให้ผมต้องค่อยๆละปากออกจากปากคู่สวยของคนตัวเล็กอย่างเสียดายอย่างถึงที่สุด
ปลายจมูกของผมแตะเข้ากับแก้มใสของคนตัวเล็ก เพียงแค่นี้ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
“ยืนเองได้หรือยัง?”ผมถามคนตัวเล็กที่อ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอดผม
“ดะ ได้แล้วฮะ”คนตัวเล็กตอบพลางก้มหน้าลง
“เตรียมอาหารเย็นได้แล้ว ฉันหิวแล้วล่ะ”ผมกระซิบบอกร่างบางก่อนที่จะค่อยๆปล่อยเอวบางของคีย์ที่อยู่ในอ้อมกอดของผมออก
“ฮะ เจ้านาย”ตอบโดยไม่มองหน้าผมก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องทำงานผมไป
ผมนิ้มตามหลังคนตัวเล็กด้วยหัวใจที่กำลังพองโตและเอาแต่เรียกชื่อของเจ้าเหมียวไม่หยุด ทำเอาผมยิ้มออกมาด้วยความสุขที่กำลังเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ทำไมน่ารักอย่างนี้ล่ะ คิบอม”
ผมวิ่งออกมาจากห้องทำงานของตาแก่มินโฮด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ผมหมดเรี่ยวแรงไปกับจูบของตาแก่มินโฮไม่น้อย ..... ทำไมไม่มีแรงเหลือเลยนะเวลาที่ตาแก่นั่นจูบ หรือเพราะนี้เป็นจูบแรกของผมจริงๆผมเลยทำอะไรไม่ถูก แล้วทำไมหัวใจของผมต้องคอยไปคิดถึงแต่จูบของจาแก่ด้วยล่ะฮะ??
‘ตาแก่ทำหัวใจของคีย์เป็นบ้าเลยรู้หรือเปล่าฮะ!?’
จบไปแล้วนะคะอีก 1 ตอน จบไปพร้อมกับวันสงกรานต์
เล่นน้ำกันสนุกมั๊ยคะทุกคน ฮิฮิ ไรท์เตอร์ไม่สนุกเลยอ่ะ เพราะไม่ออกไปเล่น
ยังไงก็อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น