คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
ผมที่เผลอนอนหลับกอดร่างเล็กของเจ้าเหมียวไปลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนมีใครมากระตุกที่เสื้อทำให้ผมต้องหันไปมองใครคนนั้นที่มากระตุกเสื้อผมก็เจอเข้ากับเจ้าคัมจาที่กำลังกัดเสื้อผมแล้วกระตุกเสื้อผมอยู่ ผมคิดว่ามันคงไม่กล้าเห่าเรียกผมเพราะกลัวว่าคีย์จะตื่นล่ะมั้งครับมันเลยใช้วิธีกระตุกเสื้อผมแทนการเห่าปลุก
“มีอะไรคัมจา”ผมถามเจ้าคัมจาเบาๆแต่มันก็ยังคงกัดเสื้อผมและออกแรงดึงเพื่อให้ผมไปตามมัน
“เดี๋ยวสิๆ”ผมค่อยๆวางหัวของคนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนผมลงบนหมอนอย่างเบามือก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตามหลังเจ้าคัมจาไปที่ห้องรับแขกผมก็เจอเข้ากับ ไอ้ ลี จินกิ เพื่อนรักของผมที่ไม่ได้เจอกัยเกือบ2ปี มันนั่งทำหน้าเต้าหู้อยู่บนโซฟา แต่ว่า มันไปดูแลธุรกิจของมันที่สาขาอเมริกาไม่ใช่หรอ? แล้วมันมาปรากฏตัวที่บ้านผมได้ยังไง?
“ไอ้จินกิ!!”
“ไอ้มินโฮเพื่อนเลิฟ!!!”อยู่ๆไอ้เต้าหู้ก็สปริงตัวลุกขึ้นมาจากโซฟาแล้วโผลเข้ากอดผมทันทีอย่างแน่นหนา แล้วมันก็กอดตัวผมเหวี่ยงไปมา ทำให้ผมต้องรีบดันตัวมันออกทันทีด้วยความกลัว
“มาได้ไงวะ!!??” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ก็พอดีว่า ฉันทำงานจนเหนื่อยน่ะ เลยกลับมาที่เกาหลีกะทันหัน โทษทีนะเพื่อที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า”
“อ่าวหรอ งั้นนั่งก่อนๆ” ผมบอกพลางนั่งลงที่โซฟา
ไอ้เต้าหู้ที่พึ่งนั่งลงบนโซฟาก็มองไปรอบๆบ้านผมเหมือนมันพยายามที่จะหาอะไรบางอย่าง
“หาไรวะ?”ผมถามขึ้น
“เอ่อ....คือว่า ก่อนที่กูจะมาที่บ้านมึงเนี่ย กูแวะซื้อไก่แล้วก็เจอกับไอ้จงฮยอนเพื่อนสนิทของเราน่ะ”
“เพื่อนมึงคนเดียว ไม่ใช่เพื่อนกู!”ผมรีบพูดตัดทันที
“เออ!!นั่นแหละ มันบอกกูว่ามึงเอาน้องมันมาอยู่ด้วยเพื่อใช้หนี้หรอวะ”
“หึ! ไอ้จงอยอน ไอ้ขี้ฟ้อง!”
“มึงก็อย่าไปว่ามันเลย มันคงเป็นห่วงน้องแหละ ว่าแต่ มึงเอาน้องคีย์ไปไว้ที่ไหน”
“นอนหลับอยู่บนห้อง”
“อ่าวหรอ เสียดายจังเลย กูซื้อต๊อกโบกีร้านโปรดของน้องมาด้วย ถ้าหลับอยู่ยังไงกูก็ฝากต๊อกโบกีไว้ให้น้องด้วยนะ แล้วบอกน้องด้วยว่าวันหลังกูจะมาเยี่ยมใหม่ ว่าแต่ น้องน่ารักขึ้นมั๊ยวะ?”ไอ้จินกิถามพลางยิ้มตาหยี๋
“ไม่ว่ะ ตัวขาวเกินไป ปากบ้าอะไรสีชมพูเองโดยที่ไม่ได้ทาลิป จมูกโด่งหน่อยรับกับรูปปาก ดวงตาเรียวๆ สรุปหน้าเหมือนแมว มันน่ารักตรงไหนวะ?” ผมถามไปงั้นล่ะ รู้ก็รู้อยู่แก่ใจว่าคีย์น่ารักมากแค่ไหน
“ก็ ก็ ก็ที่พูดมา น้องก็น่ารักนะโว้ย!”
“เหรอ บ้านนี้ประหลาดนะ พี่หน้าเหมือนเป็ด น้องหน้าเหมือนแมว เหอะ!”
“ว่าแต่คนอื่นเข้าไป มึงก็หน้าเหมือนกบนิ่!”
“อ่าว!!ไอ้หน้าเต้าหู้!!”
“ใจเย็น ใจเย็น มินโฮ อย่าพึ่งโวยวายใส่กู กูพึ่งมานะโว้ย!”
“เอ่อ!”
“ยังไงกูก็กลับก่อนล่ะ ยังไงก็อย่าลืมเอาต๊อกโบกีให้น้องคีย์ล่ะ”
“เอ่อ...จินกิ กูขออะไรอย่างสิ”
“ขอหลายๆอย่างก็ได้ สำหรับเพื่อนรักอย่างมึง”
“มึงรับปากแล้วนะว่าจะให้กู”
“อื้ม กูรับปากโดยไม่มีเงื่อนไขเลยล่ะ”
“งั้นมึงอย่าบอกจงฮยอนนะว่าบ้านกูอยู่ที่ไหน”
“ทำไมวะ!”จินกิถามหน้าตาตื่น
“กูยังไม่อยากให้มัยเจอกับน้องมันน่ะสิ”
“มินโฮ เรื่องนั้นมันผ่านมาเกือบสิบปีแล้วนะโว้ย ทำไมยังไม่ให้อภัยไอ้จงฮยอนอีกวะ ทั้งๆที่มันไม่ผิด”
“มันผิดจินกิ มันผิดเต็มๆ!”
“มินโฮ!”
“ถ้าไอ้จงฮยอนรู้ที่อยู่ฉันจากแกล่ะก็ น้องชายมันไม่รอดแน่!”
“แกจะทำอะไรน้องคีย์วะมินโฮ”
“ทำทุกอย่างให้เจ้าเปี๊ยกนั่นทรมาน! ถ้าแกบอกไอ้จงฮยอน น้องมันโดนแน่!!”
“ไอ้เพื่อนชั่ว!!”
“ไอ้จงอยอนชั่วกว่า”
“มินโฮไอ้เลว”
“ไอ้จงฮยอนเลวกว่ากูเย๊อะ”
“ไอ้ไม่มีสมอง”
“ไอ้จงฮยอนมันโง่เกินกว่าที่มึงคิด”
“ไอ้หล่อ”
“ขอบคุณค้าบบบ”
หลังจากที่ผมเถียงกับไอ้จินกิอยู่นาน พอมันเถียงแพ้มันก็กลับบ้านไปเลยล่ะครับ โดยก่อนที่มันจะกลับมันยังกำชับให้ผมดูแลน้องชายของไอ้จงฮยอนดีๆ แถมมันยังย้ำให้ผมเอาต๊อกโบกีให้คีย์กินอีกด้วย หึ! เรื่องอะไรจะทำตามล่ะ มันอยากเข้าข้างไอ้จงฮยอนเองนิ่ ช่วยไม่ได้!
“คัมจา เอาต๊อกโบกีไปกินไป”ผมบอกเจ้าคัมจาที่นั่งมองหน้าผมอยู่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่กล้าเข้ามาคาบเอาตีอกโบกีที่อยู่บนโต๊ะรับแขก ผมเลยต้องหยิบเอาถุงต๊อกโบกีส่งให้เจ้าคัมจา
“กินให้หมดนะคัมจา”
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาเห่ารับก่อนที่จะคาบถุงต๊อกโบกีเดินหายไป
ผมเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอนในขณะที่เจ้าเหมียวของผมยังคงนอนหลับสนิทอยู่…..ผมเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆเจ้าเหมียวก่อนที่เอื้อมมือไปลูบผมนุ่มของคีย์อย่างเบามือด้วยความเอ็นดู
“อืมมม”เสียงงัวเงียดังมาจากลำคอของคนตัวเล็กก่อนที่ดวงตาคู่เรียวจะค่อยๆเบิกขึ้นมองหน้าผมและเพียงไม่กี่วินาทีรอยยิ้มสดใสของคนตัวเล็กก็ปรากฏขึ้น
“เจ้านายอยู่เป็นเพื่อนคีย์จริงๆด้วยฮะ” เจ้าตัวเล็กพูดด้วยความดีใจ ทำให้ผมขยี้หัวเล็กด้วยความเอ็นดู
“ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีมั๊ย”
“ดีฮะเจ้านาย”
ผมค่อยๆพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้นจากเตียง พอลุกขึ้นจากเตียงได้คนตัวเล็กก็แทบจะวิ่งออกจากห้องนอนไปเลยล่ะครับ
“คัมจา!!”เจ้าตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดคัมจาทันทีที่ถึงสนามหญ้าหน้าบ้าน
“เจ้านายไปทำงานเถอะฮะ คีย์มีเพื่อนเล่นแล้ว”อยู่ๆคนตัวเล็กก็หันหน้ามาไล่ผม
“ได้เพื่อนแล้วทิ้งฉันเลยนะคีย์”
“อ้อ!! คีย์มีอะไรจะให้เจ้านายด้วยฮะ รออยู่นี่แปบนึงนะฮะ”เจ้าตัวเล็กพูดจบก็วิ่งเข้าไปในบ้าน ไม่กี่นาทีคนตัวเล็กก็วิ่งออกมาพร้อมกับวิทยุสื่อสารรีลัคคุมะในมือ
“อันนี้ของเจ้านายฮะ”เจ้าเหมียวส่งวิทยุสื่อสารรีลัคคุมะอันนึ่งมาให้ผม
“ขะ ของฉันหรอ”
“ฮะ ของเจ้านาย กับคีย์มีคนละอัน”
“ให้ฉันทำไม?”
“ก็เอาไว้สื่อสารกันไงฮะ เวลาเจ้านายทำงานอยู่ในห้องอยากได้อะไรก็กดตรงนี้แล้วพูดฮะ” เจ้าเหมียวบอกพลางอธิบายวิธีการใช้วิทยุให้ผมรู้
จะว่าไปแล้วให้ผมเล่นเป็นเด็กกับเจ้าเหมียวผมก็มีความสุขดีนะครับ ผมมีความสุขจนเริ่มกลัววันที่จงฮยอนหาเงิน 10 ล้านมาคืนแล้วสิครับ ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆบ้านผมคงเงียบลง ชีวิตที่มีสีสันเมื่อมีคนตัวเล็กอยู่ด้วยคงหายไป ผมอยากเก็บเจ้าตัวเล็กเอาไว้เป็นของผมคนเดียวแล้วล่ะสิครับ
ขณะที่ผมกำลังยืนทำอาหารเย็น อยู่ๆเจ้าคัมจาก็เอาขามาสะกิดขาผมจนผมต้องหันไปมองก็เจอเข้ากับเจ้าคัมจาที่คาบถุงบางอย่างมาให้ผม
“อะไรน่ะคัมจา”ผมถามพลางหยิบถุงที่คัมจาคาบมาดู
ภายในถุงมีกล่องสีขาวอยู่ ผมจัดการเปิดออกดูทันทีก็เจอเข้ากับต๊อกโบกีที่ดูคุ้นตา ผมไม่รอช้าจัดการชิมต๊อกโบกีทันที....รสของต๊อกโบกีเหมือนกับรสต๊อกโบกีจากร้านโปรดของผมไม่มีผิด
“คัมจาไปเอาต๊อกโบกีมาจากไหน”ผมพยายามถามเจ้าคัมจาทั้งๆที่รู้ว่ามันตอบผมไม่ได้
“คัมจา คีย์จะแบ่งต๊อกโบกีให้นะ”
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาเห่าตอบก่อนที่จะกระดิกหางด้วยความดีใจ
ต๊อกโบกีร้านป้าจูริมาอยู่กับคัมจาได้ยังไงกัน? เจ้านายซื้อมาให้คัมจาแล้วคัมจาเอามาแบ่งให้ผมกินหรอ?หรือเจ้าคัมจาไปขโมยของคนข้างบ้านมา?? ไม่รู้ ไม่รู้ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว กินต๊อกโบกีต่อดีกว่า ^^
“ฮาโหลๆ คัมจาเรียกตาแก่มินโฮซิ๊!”อยู่ๆเสียงของเจ้าเหมียวก็ดังมาจากวิทยุสื่อสารที่เจ้าเหมียวให้ผมมา
“โฮ่ง!!”แล้วเสียงคัมจาก็ดังตามมา
“เจ้านายฮะ อาหารเย็นเสร็จแล้วนะฮะ ลงมาทานได้แล้วฮะ ทราบแล้วเปลี่ยน!” ผมยิ้มให้กับวิทยุสื่อวารรีลัคคุมะก่อนที่จะกดตรงปุ่มหน้ารีรัคคุมะแล้วพูดตอบกลับ
“อื้ม เดี๋ยวลงไป”
“ลงมาเดี๋ยวนี้นะฮะ”
“ครับผม”
ผมปิดแฟ้มงานที่อยู่บนโต๊ะก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงานแล้วตรงไปที่ห้องครัว ก็เจอเข้ากับคนตัวเล็กที่นั่งแกว่งขาอยู่บนเก้าอี้พลางส่งยิ้มให้กับผม
“เจ้านายมากินข้าวเร็วๆฮะ คีย์หิวจะแย่อยู่แล้วฮะ”
“อื้ม มีอะไรกินบ้างล่ะ”ผมถามพลางนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆเจ้าเหมียว
“คีย์ทำไว้เยอะแยะเลยฮะ”เจ้าเหมียวเริ่มโม้เรื่องอาหารพลางตักอาหารฝีมือของตัวเองกินไปด้วย ทำผมที่เคยนั่งกินข้าวคนเดียวมีสีสันขึ้นมาทันที
คนตัวเล็กน่ารัก คนตัวเล็กขี้โม้ คนตัวเล็กขี้อ้อน คนตัวเล็กเอาแต่ใจ คนตัวเล็กซน คนตัวเล็กอารมณ์ดี คนตัวเล็กเอาใจเก่ง เหตุผลแค่นี้เพียงพอมั๊ยครับที่คนตัวเล็กเอาหัวใจผมไปโดยที่ผมไม่รู้ตัว
“เจ้านาย!!”อยู่ๆคนตัวเล็กที่พึ่งเดินเข้ามาภายในห้องนอนก็เรียกผมเสียงดัง ทำเอาผมที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงต้องหันหน้าไปมอง
คนตัวเล็กใส่ชุดนอนตารางสีเทาเหมือนชุดนอนที่ผมใส่อยู่ตอนนี้ไม่มีผิด แถมใบหน้าสวยยังทำหน้ายู่ยี่ด้วยความไม่พอใจ
“ไปเปลี่ยนชุดนอนชุดอื่นเลยนะฮะ!”เอาแล้วไงครับ คนเอาแต่ใจเริ่มออกคำสั่งกับผมซะแล้วสิ
“เรื่องอะไรฉันจะไปเปลี่ยนล่ะ ฉันใส่ชุดนอนก่อนนายอีกนะ”
“หึ๊ย!!”คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะกระโดดนอนคว่ำลงบนที่นอนของตัวเอง
ผมหันไปมองเจ้าเหมียวที่นอนคว่ำอยู่พลางอมยิ้ม ‘ทำยังไงถึงจะได้นอนกอดคนตัวเล็ก’ผมนอนคิดพลางมองอีกคนที่เอาแต่นอนคว่ำหน้า ‘ถ้าผมไม่ได้นอนกอดเจ้าเหมียว คงนอนไม่หลับแน่ๆ’
ผมเอื้อมมือลงไปจี้เอวของร่างเล็กที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงของตัวเอง
“งื้อ!!!เจ้านาย!!”พูดเสียงอู้อี้ในหมอนพลางปัดมือผมมออก
ผมยิ้มด้วยความพอใจที่แกล้งอีกคนได้ก่อนที่จะจี้เอวบางของคีย์แรงขึ้น
“อย่าแกล้งสิฮะ!!”คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นบอกผมก่อนที่จะคว่ำหน้าลงอีกครั้ง แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมละความพยายามได้ผมจี้เอวบางอีกคนหนักขึ้นเรื่อยๆ
“คิก คิก คิก คิก เจ้านาย อย่าแกล้งสิฮะ”คนตัวเล็กนอนดิ้นอยู่กับที่ก่อนที่จะตั้งหลักลุกขึ้นยืนบนเตียงของตัวเอง
มือบางหยิบเอาหมอนข้างรีรัคคุมะของตัวเองมาก่อนที่จะฟาดเจ้าหมอนข้างรีรัคคุมะเข้ากับตัวผมอย่างจัง
“นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ!!”คนตัวเล็กฟาดหมอนข้างใส่ตัวผมหลายครั้งจนผมตัดสินใจใช้ช่วงเลาลาแบบนี้รวบเอาร่างบางลงมานอนกอดเอาไว้
“งื้อ!!เจ้านาย!!”เจ้าตัวเล็กเรียกผมเสียงดัง
“นอนล่ะนะ ฝันดี”ผมบอกพลางกระชับกอดคนตัวเล็ก
“เจ้านายหลอกกอดคีย์นี่นา”
“รังเกียจฉันหรอ”
“เปล่าฮะ ก็แค่หัวใจคีย์มันเต้นแรงตอนที่เจ้านายกอดก็แค่นั้นเองฮะ คีย์ไม่ชอบเลย” คำตอบของคนตัวเล็กที่ดูไร้เดียงสาทำเอาผมยิ้มออกมาทันทีเลยล่ะครับ
“ฉันก็เป็นเหมือนกัน”
“เอ๋?เป็นเหมือนกันหรอฮะ”คนตัวเล็กถามพลางเอาหูแนบที่อกข้างซ้ายของผม
“เต้นแรงเหมือนกันจริงๆด้วยฮะเจ้านาย” คนตัวเล็กบอกพลางยิ้มกว้างออกมา ‘ถ้าเจ้าเหมียวทำตัวน่ารักแบบนี้อีกต่อไป ผมคงทนไม่ไหวแน่ๆ มีหวังผมคงต้องมีเมียเด็กชัวร์เลยล่ะครับ’
แฮปปี้สงกรานต์ค่ะทุกคน สนใจปะแป้งไรท์เตอร์มั๊ยคะ?? ฮิฮิฮิ
เล่นสงกรานต์กันให้สนุกนะคะ
แล้วก็ใครที่ไปเที่ยวขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ ซื้อของฝากมาฝากไรท์เตอร์ด้วย
อย่าลืม อ่านแล้ว เม้นให้ไรท์เตอร์นะคะ ไรท์เตอร์จะได้อั๊ฟบ่อยๆ
ความคิดเห็น