คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
“โฮ่ง!!!”อยู่ๆเจ้าคัมจาที่วิ่งเข้ามาหาผมภายในห้องทำงานก็เห่าเสียงดังใส่ผม
“มีอะไรหรอคัมจา?” ผมถามกลับไป
เจ้าคัมจารับวิ่งมางับเอาแขนผมเบาๆ ก่อนที่จะพาผมเดินไปที่ประตูระเบียง ‘ใช่สิ!!ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าขังเจ้าเหมียวไว้ที่ระเบียง แล้วนี่ฝนตกอีกเจ้าเหมียวจะเป็นยังไงเนี่ย!!?’
ผมรีบเปิดประตูออกไปที่ระเบียงก็เจอเข้ากับร่างบางที่นั่งพิงพนังหมดสติอยู่ทำเอาผมตกใจแทบคลั่งกับภาพตรงหน้าจนผมแทบจะทำอะไรไม่ถูก ‘ตั้งสติเอาไว้มินโฮ’ ผมท่องคำนี้เพื่อให้ใจเย็นขึ้นก่อนที่จะเข้าไปไขกุญแจมือที่ข้อมือของคีย์
ผมช้อนเอาร่างเล็กของเจ้าเหมียวขึ้นมาแนบอกห่อนที่จะรีบอุ้มร่างบางเข้าไปวางบนเตียงในห้องนอนอย่างเบามือด้วยความอ่อนโยน
“เจ้าเหมียว เจ้าเหมียว”ผมเขย่าตัวร่างบางเบาๆ
“คีย์กลัวฮะ กลัว”คนตัวเล็กละเมอพร้อมกับปล่อยน้ำตาใสๆไหลออกมาอาบแก้ม
“ขอโทษนะครับ เจ้านายขอโทษนะ”ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสของคนตัวเล็กออก
ผมเดินเข้าไปหยิบชุดนอนกับชั้นในของคีย์ออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนที่จะเดินกลับมาที่เตียง ผมจัดการคลุมผ้าห่มบนตัวของคีย์แล้วสอดมือเข้าไปปลดเอาเสื้อผ้าของคีย์ที่เปียกฝนออกแล้ว ผมก็หยิบเอาเสื้อผ้าตัวใหม่สอดเข้าไปในผ้าห่มเปลี่ยนให้คีย์อย่างระมัดระวัง
ผมเอาเสื้อผ้าของคีย์ที่เปียกฝนไปเก็บก่อนที่จะเดินกลับมาที่เตียงพร้อมกับผ้าชุบน้ำและแผ่นเจลลดไข้เพื่อที่จะติดกันไว้กลัวว่าอีกคนจะไม่สบายเอา
ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างบางที่นอนหลับอยู่ก่อนที่จะใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปทั่วใบหน้าสวยของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน
“เจ้านายขอโทษนะครับเด็กดี”ผมบอกพลางติดแผ่นลดไข้ให้อีกคน
“พี่จงฮยอนฮะ คีย์กลัวฮะ คีย์กลัว” คนตัวเล็กละเมอพร้อมกับน้ำตาใสๆที่ไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง
“คีย์ครับ คีย์”ผมรีบเข้าไปนอนกอดร่างเอาไว้แนบอก
‘คีย์กลัวฝนตกอย่างนั้นหรอครับ??’ บอบบางขนาดที่กลัวฝนตกเลยหรอเนี่ย? ผมรู้สึกผิดมากเลยล่ะครับที่ทำโทษคนตัวเล็กแบบนั้น
“คีย์กลัวฮะ คีย์กลัว”ร่างเล็กสั่นเทามากขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมต้องกระชับกอดอีกคนแน่นขึ้น
“ไม่ต้องกลัวนะครับ เจ้านายอยู่ด้วยทั้งคนนะ ไม่ต้องกลัวนะ”ผมกอดเอวบางแน่นขึ้นพลางเลื่อนมืออีกข้างไปลูบหลังอีกคนเบาๆทำให้คนตัวเล็กค่อยๆนิ่งลง
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!!”เจ้าคัมจาที่นั่งอยู่บนเตียงของคีย์เห่าใส่ผมเป็นชุด ‘นี่มันกำลังด่าผมใช่มั๊ย?’
“รู้แล้วน่า ว่าฉันทำผิด”ผมบอกเจ้าคัมจา
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”เจ้าคัมจาเห่าผมอีกครั้ง
“เออ! ต่อไปจะไม่ลงโทษอะไรเจ้าเหมียวอีกแล้ว เลิกด่าได้แล้ว”
อยู่ๆเจ้าคัมจาก็ใช้ขาหน้าทั้งสองขามาเกาะขอบเตียงก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาดมเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดผม
“เจ้าเหมียวของแกยังไม่ตายหรอกน่าคัมจา เดี๋ยวก็คงตื่น”
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาตอบรับก่อนที่จะนอนลงบนเตียงของเจ้าเหมียว
“นี่!จะนอนเฝ้าเลยหรอ?”
“โฮ่ง!”คัมจาเห่าตอบรับก่อนที่มันจะค่อยๆหลับตาลง ‘ตกลงว่าผมหรือคีย์เป็นเจ้านายของคัมจากันแน่?ทำไมคัมจามันเป็นห่วงคีย์มากกว่าผมล่ะ?’
ผมกระชับกอดร่างบางเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าอีกคนจะร้องไห้และตัวสั่นเพราะความกลัวอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลง
“ซองมิน วันนี้วันศุกร์คงไม่มีงานอะไรเร่งด่วนใช่มั๊ย”ผมถามคนที่อยู่ในสายขณะที่กำลังทำซุปข้าวโพด
(ใช่ครับนาย)
“งั้นวันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทล่ะ ถ้ามีอะไรสำคัญก็โทรมาหาฉันล่ะ”
(รับทราบครับนาย)
ผมวางสายซองมินลูกน้องคนสนิทก่อนที่จะทำซุปข้าวโพดต่อจนเสร็จ ผมเอื้อมมือปิดแก๊สก่อนที่จะขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อดูอาการเจ้าเหมียว
“คีย์ครับ”ผมเรียกคนตัวเล็กเบาๆพลางนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างเล็กที่นอนหลับอยู่
“เจ้านายฮะ!”คีย์ที่ลืมตาขึ้นโผลเข้ามากอดผมเอาไว้ทันที
“คีย์ขอโทษฮะเจ้านาย คีย์จะไม่ทำนิสัยแย่ๆกับเจ้านายอีกแล้วฮะ เจ้านายอย่าจับคีย์ไปขังที่ระเบียงตอนฝนตกอีกนะฮะ คีย์กลัวแล้ว” คนตัวเล็กกอดผมแน่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“เจ้านายขอโทษนะ เจ้านายไม่รู้ว่าคีย์กลัว ไม่ร้องนะครับ”ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาใสๆที่ไหลลงมาอาบแก้มของคีย์ออกอย่างเบามือ
“คีย์กลัวฮะเจ้านาย คีย์กลัว”
“ทำไมถึงกลัวขนาดนั้นล่ะครับ”ผมค่อยๆรวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้ ร่างเล็กสั่นเทามากขึ้นเรื่อยๆ
คิม คิบอม ตอน 10 ขวบ
“คุณหนู เข้านอนได้แล้วนะคะ”พี่เลี้ยงสาวซูยองบอกเด็กน้อยวัยสิบขวบที่นั่งเล่นของเล่นอยู่บนเตียง
“แต่อยากรอคุณพ่อคุณแม่กลับบ้านก่อนนิ่ฮะพี่ซูยอง”
“คุณหนูคะ มันดึกมากแล้วนะคะ เป็นเด็กดีของซูยองนะคะ คุณหนูเข้านอนนะคะ”
“ก็ได้ฮะ แต่ถ้าคุณพ่อคุณแม่กลับมา พี่ซูยองต้องมาปลุกคีย์นะฮะ”
“ได้เลยคะ คุณหนูเป็นเด็กดีที่สุดเลยค่ะ”
“ฝันดีฮะพี่ซูจอง”เด็กน้อยบอกพี่เลี้ยงพลางนอนลงบนเตียง
“ฝันดีค่ะ คุณหนูคีย์”
ไฟในห้องนอนของคุณหนูคนเล็กของบ้านตระกูลคิมดับลงพร้อมกับร่างของพี่เลี้ยงสาวที่ออกจากห้องนอนไปแต่แล้วดวงตาคู่เรียวของเด็กน้องก็ลืมตาขึ้นมาพลางนอนกลิ้งไปมาบนเตียงกว้างเพื่อรอคุณพ่อคุณแม่ของตัวเอง
แสงไฟจากรถที่แล่นเข้ามาภายในรั้วบ้านสะท้อนกับกระจกห้องนอนในขณะที่บรรยากาศข้างนอกบ้านฝนกำลังตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้ว”เด็กน้อยลุกขึ้นจากเตียงของตัวเองก่อนที่จะวิ่งไปเกาะขอบหน้าต่างมองผู้เป็นพ่อและผู้ที่เป็นแม่ของตัวเองเดินลงมาจากรถ
รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กชายทันทีที่เห็นพ่อแม่ของตัวเองแม้เวลานี้ฟ้าจะร้องโครมครามก็ตาม นั่นก็ไม่ทำให้เด็กน้อยกลัวได้เลยแม้แต่นิด
เงาดำของชายคนนึ่งปรากฏขึ้นข้างหลังพ่อกับแม่ของเด็กชายก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง
“ปั้ง ปั้ง ปั้ง!!”ชายชุดดำกระหน่ำยิงปืนใส่เจ้าของบริษัทค้าเพชรที่กำลังเจริญรุ่งเรืองในตอนนี้ไม่ยั้งมือ
“คุณพ่อ คุณแม่!!!”เด็กชายร้องเรียกพ่อแม่ของตนเสียงหลงก่อนที่หัวใจดวงเล็กเหมือนจะแตกสลายออกจากกันพร้อมกับน้ำตาใสๆที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของตัวเองไม่หยุด
น้ำตาใสๆไหลออกมาไม่ยอมหยุดแม้ว่าตัวเองจะเล่าเรื่องที่เจ็บปวดฝังใจให้ผมฟังจนจบแล้วก็ตาม ร่างเล็กยังคงสั่นเทาจนผมต้องกระชับกอดอีกคนแน่นขึ้นพลางลูบหลังเพื่อปลอบ
จะว่าไปแล้ว ถ้าพ่อกับแม่ของคีย์ไม่เสียไปซะก่อน ป่านนี้ธุรกิจค้าเพชรของบ้านคีย์คงจะเจริญรุ่งเรืองมากกว่าธุรกิจค้าเพชรของบ้านผมแน่นอนเลยครับ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ เจ้านายอยู่นี่ทั้งคนนะ ไม่ต้องกลัวนะ” ผมลูบหลังอีกคนเพื่อปลอบ
“เวลาฝนตกหนักทีไร คีย์จะกลัวทุกทีเลยฮะ”คนตัวเล็กบอกพลางสะอื้นไห้
ผมค่อยๆเช็กน้ำตาใสๆของคีย์ออกพร้อมกับความรู้สึกที่อยากจะปกป้องคนตัวเล็ก ทั้งๆที่ผมควรที่จะส่งคนตัวเล็กกลับไปให้พี่ชายแท้ๆดูแล แต่แล้วผมกลับรู้สึกอยากจะดูแลคนตัวเล็กด้วยตัวเองให้ดีที่สุด ‘คีย์บอบบางมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก’
“ไม่ร้องนะครับเด็กดีนะ”
“ฮะ ไม่ร้องแล้ว”
“กินซุปข้าวโพดก่อนมั๊ย เหมือนเจ้าเหมียวจะไม่สบายนะครับ”
“ก็ได้ฮะ”
“งั้นรอเจ้านายก่อนนะ เจ้านายจะไปเอามาให้นะ”
“ฮะเจ้านาย”
ทันทีที่เจ้านายเดินออกจากห้องนอนไป เจ้าคัมจาที่นอนอยู่บนเตียงของผมก็กระโดดขึ้นมาบนเตียงใหญ่ที่ผมนอนอยู่ทันทีก่อนที่มันจะยื่นหน้าเข้ามาดมตัวผม
“เมื่อคืนคัมจาไปตามตาแก่มาช่วยคีย์หรอฮะ”ผมถามคัมจาพลางลูบหัวเบาๆ
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาตอบรับ
“ขอบใจนะคัมจา”
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาเห่าตอบก่อนที่จะนอนลงข้างๆตัวผม
ไม่นานตาแก่มินโฮก็เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับถ้วยซุปข้าวโพดที่อยู่ในมือ กลิ่นของซุปข้าวโพดทำเอาท้องผมร้องออกมาเบาๆด้วยความหิว
“ลุงขึ้นมากินซุปข้าวโพดก่อนนะครับ”ตาแก่มินโฮบอกพลางวางถ้วยซุปไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วหันมาช่วยพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“เจ้านายทำเองหรอฮะ”ผมถามขึ้นขณะที่คนแก่กำลังตักซุปข้าวโพดขึ้นมาเป่า
“ครับ ลองชิมดูนะ” คนแก่ตักซุปข้าวโพดมายื่นตรงหน้าผม
“ปะ ป้อนคีย์หรอฮะ”
“อื้ม กินดูสิ”
“ฮะ”ผมค่อยๆชิมซุปข้าวโพดที่อยู่ในช้อน
รสของซุปข้าวโพดฝีมือตาแก่มินโฮฝีมือใกล้เคียงกับซุปข้าวโพดของผมเลยล่ะฮะ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตาแก่มินโฮจะมีพรสวรรค์ทางด้านการทำอาหารด้วย
“อร่อยมั๊ย?”
“อร่อยฮะ เจ้านายทำกินเองบ่อยหรอฮะ”
“ก็ทำเองทุกวันนะ เพราะฉันอยู่คนเดียวนิ่ พอมีนายเข้ามาอยู่ก็สบายหน่อย”
“ไว้คีย์หายป่วยแล้วจะทำคัพเค้กให้ทานนะฮะ”
“อื้ม หายป่วยเร็วๆล่ะ ฉันจะรอกินคัพเค้กของนาย”
ผมวางถ้วยซุปข้าวโพดลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนที่จะหันมามองคนตัวเล็กที่นอนมองผมอยู่บนเตียงเหมือนกัน
“วันนี้เจ้านายไม่ไปทำงานหรอฮะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่เข้าบริษัทน่ะ”
“คนแก่ขี้เกียจ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันก็มาดูแลนายนี่ไง”
“เจ้านายใจดีจังเลยฮะ”อยู่ๆเจ้าตัวเล็กก็จับแขนผมไปกอดเอาไว้
“ว่าแต่ เจ้านายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คีย์หรอฮะ??”เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผม
“อื้ม เห็นหมดเลยยยยยย”ผมพูดแกล้งอีกคนที่กำลังหน้าแดงซ่านด้วยความอาย
“งื้อ!!เจ้านายโรคจิต เจ้านายหื่นกาม!!” คนตัวเล็กปล่อยมือที่กอดแขนผมออกก่อนที่จะกอดตัวเอง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า จะเขินอะไร ก็มีเหมือนกัน แต่ของฉันใหญ่กว่าเท่านั้นเอง”ผมยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็ก
“คนบ้า!!!”เจ้าเหมียวหยิบหมอนมาตีผมทันที
ผมจับหมอนไว้ก่อนที่จะนอนลงแล้วรวบร่างบางเข้ามากอด
“ทำร้ายเจ้านายหรอครับ หืม??”ผมถามอีกคนพลางตบก้นของคีย์เบาๆเพื่อทำโทษ
“ไม่ทำอีกแล้วฮะ เจ้านายอย่าตีก้นคีย์นะ” คนตัวเล็กพูดเสียงอ่อน
“โอเคครับ งั้นก็นอนพักนะ”ผมปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอดก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“เจ้านายฮะ”คนตัวเล็กรีบจับแจนผมเอาไว้
“ครับ?”
“อยู่เป็นเพื่อนคีย์ก่อนนะฮะ” คนตัวเล็กพูดเสียงเบา
“ก็ได้ครับ” ผมค่อยๆเอนตัวนอนลงข้างๆร่างเล็กของคีย์
“อย่าไปไหนนะฮะ”
“ครับ เจ้านายจะอยู่ตรงนี้นะ”ผมเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มของร่างเล็กอย่างเบามือขณะที่อีกคนค่อยๆหลับตาลง
“ลงไปเฝ้าบ้านข้างล่างเลยคัมจา”อยู่ๆเจ้านายก็ไล่ผมเมื่อเจ้าเหมียวหลับลงแล้ว
คัมจาไปก็ได้ เชอะ! แล้วอย่าให้คัมจารู้ล่ะว่าเจ้านายแกล้งเจ้าเหมียวอีก ไม่งั้นนะ คัมจาไล่ง้าบตูดเจ้านายแน่!!
ผมเดินลงมานอนที่ประตูหน้าบ้านก่อนที่จะเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา ‘ง่า! คัมจาขอนอนก่อนนะฮะ’แล้วหนังตาผมก็ค่อยๆปิดลง
“คัมจา คัมจา”อยู่ๆเสียงของใครบางคนที่ไม่ค่อยคุ้นหูผมดังขึ้น
ผมลืมตามองก็เจอเข้ากับผู้ชายหน้าเต้าหู้ที่ดูคุ้นตาผม รอยยิ้มอ่อนโยนของผู้ชายหน้าเต้าหู้ส่งมาให้กับผม แต่เดี๋ยวนะ ทำไมรอยยิ้มของเจ้าเต้าหู้นี่คุ้นๆล่ะครับ?
“คัมจา ฉันจินกิเพื่อนของมินโฮไง นายจำฉันไม่ได้หรอก” อ้อ!!คุณจินกิเพื่อนของเจ้านายที่ไปอยู่ประเทศอเมริกานิ่ เห็นเจ้านายบอกผมเมื่อสองปีก่อน คัมจาจำได้แล้ว
“โฮ่ง!!”ผมเห่าทักทายก่อนที่จะเข้าไปอ้อนที่ขาของคุณเต้าหู้
“ฮ่า ฮ่า จำฉันได้แล้วหรอคัมจา”คุณเต้าหู้ก้มลงลูบหัวผมเบาๆ
“เจ้านายของนายพาคีย์น้องของจงฮยอนมาอยู่ที่นี่ใช่มั๊ย?” เอ๋?? คีย์?? หมายถึงเจ้าเหมียวสินะ คัมจาสังหรณ์ใจเข้าแล้ว
ไรท์เตอร์ไม่ได้อั๊พตั้งสองวัน คิดถึงกันมั๊ยคะ??
ไรท์เตอร์จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะคะ ยังไงก็ขอร้องเม้นให้กำลังใจไรท์เตอร์เยอะๆนะคะ
ความคิดเห็น