คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8
ไรท์เตอร์จะสู้ต่อไปนะคะ เพื่อหลีดเดอร์ทุกคน
ถึงแม้ว่าเราไม่รู้จกตัวตนกันก็เถอะนะ แต่ไรท์เตอร์ก็รู้สึกอยากจะเขียนฟิกให้หลีดเดอร์อ่าน
ไรท์เตอร์มีความสุขกับการได้เขียนฟิกขึ้นมาให้หลีดเดอร์อ่าน
ไรท์เตอร์มีความสุขที่เห็นคอมเม้นท์ของหลีดเดอร์
ไรท์เตอร์จะเข้มแข็งและอั๊พฟิกให้หลีดเดอร์ทุกคนอ่านต่อไปนะคะ
กำลังใจที่ร์เตอร์ได้จากหลีดเดอร์ ทำให้ไรท์เตอร์มีกำลังใจขึ้นมากเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณจริงๆนะคะที่ติดตามผลงานของไรท์เตอร์
ไรท์เตอร์ไม่หวังสิ่งตอบแทนอะไรเลยนอกจากหวังให้หลีดเดอร์ชอบงานเขียนของไรท์เตอร์
ไรท์เตอร์ขอแค่กำลังใจจากหลีดเดอร์แค่นั้นไรท์เตอร์ก็อยู่ได้แล้วล่ะค่ะ.....
ขอบคุณนะคะหลีดเดอร์ทุกคน...ขอบคุณจากใจค่ะ ขอบคุณ
Chapter 8
“อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ อย่าหนีเที่ยวล่ะรู้หรือเปล่า”ผมบอกเจ้าเหมียวที่กำลังสำรวจดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่
“ก็ได้ฮะ แต่เจ้านายต้องมีค่าขนมให้คีย์นะฮะ”
“อะไรของนาย ฉันต้องจ่ายค่าขนมให้นายด้วยหรอ?”
“ต้องจ่ายสิฮะ ก็เจ้านายไม่ให้เงินเดือนคีย์นี่นา คีย์อยากกินไอติมร้านหน้าปากซอยแต่ไม่มีเงินซื้อ”คนตัวเล็กที่ผูกไทน์ให้ผมบอกเสียงอ่อยพลางทำหน้าเศร้า
“ฉันส่งนายกลับบ้านดีมั๊ยเนี่ย?”
“ดีฮะ!!”เจ้าเหมียวเงยหน้าขึ้นมองผมพลางยิ้มกว้างออกมา
“ฝันเถอะ! ฉันไปทำงายล่ะ”ผมพูดพลางขยี้หัวอีกคนก่อนที่จะก้าวขาเดิน แต่
“ค่าขนมฮะ!”คนตัวเล็กกอดแขนผมเอาไว้ทันที ทำให้ผมฉีกยิ้มออกมาได้
“จะเอาเท่าไหร่”
“ห้าพันวอนฮะ”
“เยอะไปมั๊ย หื้ม?”
“ไม่เยอะเลยฮะ ห้าพันวอนสำหรับคีย์กับคัมจา”
“แบ่งคัมจาด้วยหรอ?”
“ฮั๊บ!!”
ผมหยิบกระเป่าเงินของตัวเองออกมาก่อนที่จะหยิบเอาแบ้งค์ห้าพันวอนส่งให้กับเจ้าเหมียว
“ขอบคุณฮะ ง้าม!”เจ้าเหมียวคาบเอาแบ้งค์ห้าพันวอนจากมือผมทันที
“ฉันไปทำงานล่ะ”ผมบอกเจ้าเหมียวพลางยิ้มออกมากับความน่ารักของอีกคนที่ยังคงคาบแบ้งค์เงินไม่ยอมปล่อยก่อนที่ผมจะเดินไปที่โรงรถโดยมีเจ้าเหมียวเดินตามมาส่ง
“อย่าซนล่ะ ทำงานบ้านด้วย ฉันจะรีบกลับ”ผมบอกเจ้าเหมียวก่อนที่จะเข้าไปในรถ
“ฮั๊บ!!”เจ้าเหมียวที่อยู่ในชุดมาสคอตแมวน้อยสีครีมรับคำโดยที่ยังคาบแบ้งค์อยู่ในปากก่อนที่มือเล็กจะโบกไปมาให้ผม
ผมเก็บเงินที่ตาแก่มินโฮให้มาลงกระปุกออมสินรีลัคคุมะเพื่อที่จะเก็บเอาไว้เป็นทุนในการเปิดร้านเบเกอร์รีคงอีกนานกว่าผมจะได้เปิดร้านเป็นของตัวเองเพราะอีกนานกว่าพี่จงฮยอนคงหาเงินมาใช้หนี้สิบล้านจนหมด เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ ตาแก่จะอยู่กับใคร? ใครจะคอยชงกาแฟให้ตาแก่กิน? ใครจะคอยทำอาหารเย็นให้ตาแก่กินล่ะ?แล้วใครจะคอยลากตาแก่มากินข้าวให้ตรงเวลา? นี่ผมเป็นห่วงตาแก่หรอ?
ผมมานอนกลิ้งไปมาบนเตียงเมื่อทำงานบ้านทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วยความเบื่อที่กำลังเกิดขึ้นมากวนใจผม.... ‘เบื่อฮะ!!คีย์ไม่มีอะไรทำเลย อยากเล่นเกม อยากเล่นเกม!!’
ผมกลิ้งไปมาก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่บนโต๊ะวางโทศัพท์ ‘ฮิฮิฮิ โทรศัพท์ไปหาตาแก่ดีกว่า’ ผมจัดการกลิ้งลงจากเตียงไปที่โทรศัพท์ทันที
‘แล้วเบอร์ตาแก่ เบอร์อะไรล่ะ?’ผมนั่งคิดอยู่พักใหญ่แล้วสายตาที่แหลมคมของผมก็มองไปเจอกับนามบัตรของตาแก่มินโฮที่วางเอาไว้ข้างโทรศัพท์ ผมจัดการโทรหาตาแก่ทันที
(ฮาโหล)เสียงตาแก่รับสาย
“เจ้านาย คีย์เองนะฮะ”
(อื้ม มีอะไร)
“คีย์เบื่อฮะ”
(แล้วจะให้ฉันทำยังไง ให้กลับไปเล่นด้วยหรอ? อีก10นาทีฉันต้องเข้าประชุมนะ)
“คีย์เล่นเกมในโน้ตบุ๊กของเจ้านายได้มั๊ยฮะ”
(แต่โน้ตบุ๊กฉันไม่มีเกมนะ)
“คีย์เล่นในเว็บเกมก็ได้นิ่ฮะ”
(ตามใจนายเถอะ ยังไงก็อย่าให้งานฉันหายล่ะ ถ้างานฉันหายเพราะนาย นายโดนตีแน่!)
“นี่เจ้านายขู่คีย์หรอฮะ!!!”
(อย่าพึ่งโกรธสิ เดี่ยวไว้ไปคุยกันที่บ้านนะ ฉันไปประชุมก่อนล่ะ) ตาแก่มินโอพูดจบก็ตัดสายไป
“หึ๊ย!!”ผมส่งเสียงออกมาอย่างขัดใจก่อนที่จะวางโทรศัพท์ลง
ผมเดินไปในห้องทำงานของตาแก่มินโฮก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานตัวนุ่มจัดการเปิดโน้ตบุ๊กเล่นเกมสร้างอาณาจักรที่เป็นเกมโปรดของผมทันที
ผมเล่นเกมเป็นเวลาหลายชั่วโมงจนผมเกิดอาการเบื่ออีกรอบ ‘ดูหนังดีกว่าเน๊อะ’ ผมจัดการเปิดหาหนังที่มีอยู่ในเครื่องก่อนที่จะเจอเข้ากับไฟล์ที่เก็บหนังเอาไว้
ชื่อหนังแต่ละเรื่องไม่คุ้นหูผมเลยสักนิด แต่ชื่อแปลกๆพวกนั้นล่ะที่ผมอยากจะลองดูว่าเนื้อเรื่องของหนังจะเป็นยังไง ผมเลือกหนังมาก่อนที่จะจัดการเปิดดู
หนังในจอโน้ตบุ๊กเริ่มเล่นก็มีผู้ชายสองคนปรากฏขึ้นในจอ ทั้งสองใส่แค่เพียงบ๊อกเซอร์นั่งอยู่บนโซฟาสีแดง ผู้ชายตัวสูงใบหน้าหล่อจัดการโอบเอวผู้ชายหน้าหวานตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่จะประกบจูบที่ปากผู้ชายหน้าหวานอย่างดูดดื่ม
หัวใจของผมเริ่มเต้นแรงขึ้นในขณะที่ผู้ชายตัวสูงใบหน้าหล่อในจอค่อยๆดันเอาร่างผู้ชายใบหน้าหวานตัวเล็กให้นอนราบบนโซฟาแล้วเข้าไปคร่อมตัวผู้ชายร่างเล็กเอาไว้
จูบของทั้งคู่ค่อยๆเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ผู้ชายตัวสูงใบหน้าหล่อที่อยู่ในจอเลื่อนมือลงมาดึงเอาบ๊อกเซอร์ของผู้ชายร่างเล็กหน้าหวานออก มือของผมจัดการคลิกเม้าท์ปิดหนังเรื่องนี้ทันที
ผมตาโตด้วยความตกใจ ‘ตาแก่ดูหนังแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย?’ ผมไล่เปิดดูหนังทั้งหมดที่มีในเครื่องของตาแก่มินโฮก็เจอแต่หนังอย่างว่า ‘ตาแก่มินโฮบ้ากาม ตาแก่มินโฮหื่นกาม!!’
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”อยู่ๆเจ้าคัมจาก็เดินเข้ามาเห่าเรียกผม
“มีอะไรหรอคัมจา”ผมถามกลับพลางปิดเครื่องโน้ตบุ๊ก
เจ้าคัมจาเดินเข้ามาคาบเอาหางของผมให้เดินตามผมไปที่ประตูบ้าน ผมก็เจอเข้ากับผู้หญิงคนนึ่งที่ใบหน้าสวยของผมเธอบูดบึ้งยืนกอดอกอยู่
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!!!”คัมจาเห่าผู้หญิงคนนั้นด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ไม่เป็นมิตร
“หยุดนะ!!อี่หมาบ้า!!”ผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยงามคนนั้นตะคอกด่าคัมจา
“คุณตะคอกแบบนั้นเค้าก็ยิ่งจะดุมากขึ้นนะฮะ”ผมบอกผู้หญิงคนนั้น
“คัมจาหยุดก่อนนะ”ผมบอกเจ้าคัมจาพลางลูบหัวเบาๆทำให้เจ้าคัมจานิ่งลงได้
“แกเป็นใคร?”อยู่ๆผู้หญิงคนนี้ก็หยาบคายใส่ผมดื้อๆ
“แล้วคุณล่ะฮะเป็นใคร?”ผมถามกลับทันที
“ฉัน คริสตัล เป็นว่าที่คู่หมั้นของมินโฮ!”
ว่าที่คู่หมั้นของตาแก่งั้นหรอ? ตาแกมียัยนี้เป็นแฟนอย่างนั้นหรอ ? ทำไมผมรู้สึกชาที่หัวใจแบบนี้ล่ะฮะ ความรู้สึกชาที่หัวใจไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาแทน ไม่เจ็บมากแต่ก็ไม่หายเจ็บ
“แกคงเป็นแค่คนใช้ปัญญาอ่อนสินะ ถึงได้แต่งตัวเป็นสัตว์แบบนี้”เธอถามผมพลางมองผมด้วยหางตาที่แฝงไปด้วยความเหยียดหยาม
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง แฮ๊!!!”เจ้าคัมจาเห่าเสียงดุดันพร้อมกับขู่ยัยแมลงสาบน่ารังเกียจคนนั้น
“เห่าอีกสิ เอาเลย!! กัดฉันเลยมั๊ย?? ถ้าฉันได้แต่งงานกับมินโฮเมื่อไหร่แกได้กลายเป็นหมาจรจัดแน่!” ผู้หญิงแมลงสาบคนนี้มองคัมจาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรก่อนที่จะหันหน้ามามองผม
“เจ้านายยังไม่กลับฮะ เชิญคุณไปรอข้างในก่อนดีกว่าฮะ”
“ไม่ต้องเชิญฉันหรอก เพราะอีกหน่อยฉันก็เป็นเจ้าของบ้านนี้”พูดจบเธอก็เดินชนไหล่ผมเข้าไปในบ้านทันที
ผมก้มลงมองคัมจาที่นั่งทำหน้าเศร้าทำให้ผมค่อยๆย่อตัวนั่งลงข้างๆคัมจาก่อนที่จะกอดเจ้าสุนัขพันธุ์โกเด้นตัวใหญ่เอาไว้
“ไม่เป็นไรนะคัมจา ถ้าเค้าไม่ให้อยู่ด้วยคีย์ก็จะพาคัมจาไปอยู่กับคีย์นะ”ผมบอกพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาเห่าตอบเสียงเบาพลางกระดิกหางให้ผม
“น้ำกับคัพเค้กฮะ”ผมเอาน้ำกับคัพเค้กที่ทำเองมาเสิร์ฟให้ผู้หญิงแมลงสาบตามหน้าที่ของคนใช้
“คัพเค้กซื้อมาจากที่ไหน”
“ทำเองฮะ”
“ฉันกินคัพเค้กของร้านที่ติดอันดับของเกาหลีเท่านั้น” ยัยแมลงสาบบอกกับผมก่อนที่จะเชิดหน้าหนี
“โฮ่ง!”คัมจาเห่าใส่ยัยแมลงสาบก่อนที่จะมาคาบเอาคัพเค้กของผมที่อยู่ในจาบบนโต๊ะรับแขก
“อี่หมาบ้า อี่หมาไร้มารยาท อี่หมานิสัยเสีย!!!”ยัยแมลงสาบเริ่มด่าคัมจาเสียงดัง
“คุณนั่นแหละฮะที่นิสัยเสีย คิดว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ สุนัขมันก็มีหัวใจนะฮะ มันรู้ว่าคุณเกลียดมัน มันก็ยังเกลียดคุณเลย”
“แกกล้ามากนะที่มาด่าฉัน ฉันจะบอกให้มินโฮไล่แกออก”
“เอาสิฮะ เชิญเลย!”
“เพี้ยะ!!!” ฝ่ามือของผู้หญิงแมลงสาบกระแทกเข้าที่หน้าของผมอย่างจัง ความรู้สึกชาเกิดขึ้นที่แก้มของผมก่อนที่จะค่อยๆหายไปแล้วความเจ็บปวดแล่นเข้ามาแทรกซึมทั่วแก้มของผมทันที
‘ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษมาจากไหน และถ้าใครทำร้ายผมก่อน ผมคงไม่ยอมแน่!’ มือของผมเอื้อมไปหยิบเอาแก้วน้ำอย่างอัตโนมัติก่อนที่ผมจะสาดน้ำในแก้วใส่หน้าผู้หญิงแมลงสาบทันที
“กรี๊ด!!!!แกกล้าทำฉันหรอ!!!” ผู้หญิงแมลงสาบยกมือขึ้นเตรียมที่จะตบหน้าผมอีกครั้ง แต่แล้วก็
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!!” เจ้าคัมจาเห่าเสียงดังก่อนที่จะกระโจนใส่ผู้หญิงแมลงสาบ
“ว๊าย!!!!หมาบ้า ออกไปน้ะ!!”ยัยแมลงสาบวิ่งหนีทันทีก่อนที่เจ้าคัมจาจะออกวิ่งไล่ตาม
“คัมจารอคีย์ด้วย!!”ผมคว้าเอาเหยือกน้ำวิ่งไล่ตามสาดยัยแมลงสาบ
“อี่บ้า บอกหมาแกหยุดสิ!!” ยัยแมลงสาบที่วิ่งไปยังประตูหันหน้ามาบอก
“ไม่มีทาง นี่แหน่ะ!!” ผมจัดการสาดน้ำในเหยือกไปที่ผู้หญิงแมลงสาบแต่แล้วคนที่เดินเข้ามารับเคราะห์ก็คือ
“เจ้านาย!!” ผมเรียกคนที่เดินเข้ามาในจังหวะที่ผมสาดน้ำพอดีด้วยความตกใจ
“นี่มันอะไรกัน คิบอม!!!”ตาแก่มินโฮถามผมเสียงดัง
“ก็”
“อี่หมาบ้ากับอี่แมวปัญญาอ่อนรุมแกล้งคริสตัลค่ะมินโฮ!”ผู้หญิงแมลงสาบตอบตัดหน้าผม
“คีย์!ตามฉันมา ส่วนคุณรออยู่ที่นี่”ตาแก่มินโฮหันไปบอกยัยแมลงสาบเสร็จก็เดินผ่านตัวผมไป
“แกโดนดีแน่!”ยัยแมลงสาบบอกผม
ผมไม่สนใจผู้หญิงบ้าคนนั้นก่อนที่จะเดินตามหลังตาแก่มินโฮเข้าไปที่ห้องทำงาน
“นายทำอะไรคริสตัล”
“ก็แค่สาดน้ำใส่ฮะ แต่เค้ามา”
“นายไม่ควรทำแบบนั้นกับเธอรู้หรือเปล่า??”
“ก็เค้ามาว่าคัมจาก่อนนี่นา”
“นายอดทนไม่เป็นหรือไงคิบอม”
“ก็เค้า!”
“นายเป็นเด็กนิสัยไม่ดีเลย รู้ตัวหรือเปล่า? นั่งอยู่ในนี้จนกว่าฉันจะมา”ตาแก่มินโฮพูดจบก็เดินออกจากห้องทำงานไปปล่อยให้ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานอยู่คนเดียว
ผมเป็นเด็กไม่ดีอย่างนั้นหรอฮะ?? ในเมื่อผู้หญิงอย่างนั้นทำผมก่อน ผมผิดหรอที่จะทำกลับบ้าง? ตาแก่มินโฮคงรักว่าที่คู่หมั้นนิสัยเสียของตัวเองมาสินะถึงได้ว่าผมโดยที่ไม่ฟังผมอธิบายอะไรขนาดนี้
น้ำตาแห่งความเจ็บปวด แห่งความผิดหวังของผมค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มช้ำที่โดนผู้หญิงคนนั้นทำร้ายช้าๆ ‘ผมไม่ดี ไม่ควรที่จะอยู่กับคนดีๆอย่างเค้าใช่มั๊ยฮะ?’
“คุณมาทำอะไรที่นี่”ผมถามคริสตัล ผู้หญิงนิสัยร้ายกาจที่ทางบ้านผมจับให้เป็นว่าที่คู่หมั่น
“ก็มาทานข้าวเย็นกับมินโฮไงคะ”
“ผมเชิญคุณมาหรอ?”
“ไม่ต้องเชิญก็มาได้ค่ะ เพราะคริสตัลเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณ อีกไม่นานเราคงจะได้แต่งงานกัน”
“ไม่มีวันนั้นหรอกนะ เพราะฉันไม่มีวันแต่งงานกับเธอ”
“มินโฮพูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ!!!”คริสตัลเริ่มตะคอกใส่ผม
“ฉันมีเมียแล้วนิ่” ผมโกหกไปอย่างนั้นล่ะครับ ผมไม่อยากให้เธอมายุ่งกับผมอีก
“มีเมีย!!!ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” เอ่อ...คีย์เข้ามาอยู่กับผมได้กี่วันล่ะ?? คงเกือบๆเดือนล่ะมั้ง
“เกือบเดือนแล้วล่ะ”
“มันเป็นใคร!!”คริสตัลยังคงตะคอกผมเสียงดัง
“เจ้าเหมียวน่ารักๆเมื่อกี้ไง” แค่ได้โกหกกับคนอื่นว่าเจ้าเหมียวเป็นเมียผมแค่นี้ผมก็ชื่นใจแล้วล่ะครับ ^^
“ไม่จริง! อี่แมวบ้าตัวนั้นยังเรียกมินโฮว่าเจ้านายอยู่เลย” ซวยแล้ว!!!
“เค้าติดเรียกผมแบบนี้แหละ” แถไปนู้น
“ไม่รู้แหละค่ะ ไม่ว่าจะยังไงมินโฮต้องแต่งงานกับคริสตัล!!”เอาเข้าไปสิครับ ยังจะดึงดันให้ผมแต่งงานด้วยอีกแหน่ะ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รักคนนี้ต่อไปดี
“จะเป็นเมียน้อยฉันงั้นสิ?” เอาสิครับ ผมถามไปแบบนี้เธอจะยอมหรือเปล่า?
“ไม่รู้ล่ะค่ะ ถ้ามินโอไม่แต่งงานกับคริสตัล คงจะรู้นะคะว่าพ่อคริสตัลคงถอนหุ้นออกจากบริษัทคุณแน่!”
“พูดจบแล้วก็เชิญครับ”
“มินโฮ!!!”ผู้หญิงคนนี้ยังคงตะคอกชื่อผมเสียงดัง
ผมเดินหนีเข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่สวนข้างบ้านโดยที่ไม่สนใจคริสตัลเลยแม้แต่นิด แล้วเจ้าเหมียวล่ะ? เมื่อกี้ผมพูดอะไรกับเจ้าเหมียวรุนแรงหรือเปล่า?ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิครับเพราะเมื่อกี้ผมเห็นคริสตัลมาที่บ้านผมก็อารมณ์เสียทันที ‘ผมไม่น่าอารมณ์เสียแล้วพรานใส่เจ้าเหมียวเลย’
เสียงรถของคริสตัลแล่นออกจากบ้านผมไปทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที ผมลุกขึ้นยืนจากม้านั่งก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะไปหาเจ้าเหมียวที่ห้องทำงาน
“คีย์”ผมเรียกเจ้าตัวเล็กพลางเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานก็เจอเข้ากับความว่างเปล่า
ผมเดินเข้าไปสำรวจในห้องทำงานก็เจอวิทยุสื่อสารของคนตัวเล็กที่วางไว้ข้างๆกับวิทยุสื่สารของผม ‘แล้วคีย์หายไปไหน?’
ผมเดินออกมาจากห้องทำงานตรงไปหาเจ้าเหมียวที่ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเจ้าเหมียว ‘เริ่มใจไม่ดีแล้วสิครับ’
“คีย์ คีย์!!”ผมเริ่มตะโกนเรียกหาคนตัวเล็กด้วยหัวใจที่กำลังเต้นเร็วขึ้นด้วยความกลัว
“คีย์ นายอยู่ไหนน่ะ คีย์ ออกมาหาฉันหน่อยสิ!!”ผมตะโกนดังขึ้นเหมือนคนใกล้บ้าเข้าทุกที เพราะยิ่งตะโกนดังเท่าไหร่ก็เหมือนกับเจ้าเหมียวยิ่งไกลออกไปทุกทีเพราะไร้เสียงตอบรับของคนตัวเล็ก
“นายทำฉันกำลังจะเป็นบ้านะรู้มั๊ยคีย์ ออกมานะนายอยู่ที่ไหน” ผมเริ่มเดินหาคนตัวเล็กไปรอบๆบ้านอีกครั้ง
‘ถ้าเจ้าเหมียวหนีผมไปผมจะทำยังไง?’แค่คิดก็ทำเอาใจผมสั่งรัวไปด้วยความเจ็บปวดแล้วล่ะครับ ผมยังไม่พร้อมที่จะเสียเจ้าเหมียวไปตอนนี้
อยากให้หลีดเดอร์ได้เครียดกันบ้าง ฮิฮิฮิ เจ้าเหมียวกับตาแก่น่ารักกันมาเยอะแล้ว เครียดกันบ้างเน๊อะจะได้มีสีสันขึ้นมาบ้าง ว่าแต่ เจ้าเหมียวไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันนะ ?? ช่วยตาแก่มินโฮตามหาหน่อยค่ะทุกคน
ความคิดเห็น