คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูห้องทำงานผมดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังนั่งทำงานอยู่
“เข้ามา”ผมบอกพลางอ่านงานในแฟ้มต่อ
“ฮึ๊บ!” คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดมาสคอตแมวเปิดประตูห้องทำงานผมออกก่อนที่จะกระโดดเข้ามาภายในห้อง
“ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บ!” เจ้าเหมียวกระโดดเข้ามาหาผมทำให้ผมที่นั่งเครียดอยู่กับงานเผยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“มีอะไร”ผมถามเจ้าเหมียวที่ยืนมองผมอยู่
“อาหารเย็นเสร็จแล้วฮะคนแก่”
“ฉันขอทำงานก่อน เดี๋ยวลงไปกิน”
“ไม่ได้ฮะ เจ้านายต้องไปกินเดี๋ยวนี้” เจ้าเหมียวออกคำสั่ง ให้ตายสิครับ นี้ตกลงว่าผมหรือเจ้าเหมี๋ยวที่เป็นเจ้านายกันแน่?
“ก็ฉันยังทำงานไม่เสร็จนิ่”ผมบอกพลางละสายตาจากเจ้าเหมียวมาที่แฟ้มงาน
“ฮึ๊บ!”อยู่ๆเจ้าเหมี๋ยวตัวเล็กก็กระโดดมาเกาะไหล่ผม
“เหมียว เหมียว”เจ้าเหมียวคิบอมร้องออกมาอย่างน่ารักพลางจับหางของตัวเองมาถูที่แก้มผมเบาๆ ทำใฟ้ผมใจอ่อนลงเพราะความน่ารักของคนตัวเล็กโดยที่ไม่มีข้อแม้ใดๆ
“ก็ได้ๆ”ผมยอมวางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะทำงาน
“เย่!!คนแก่เป็นเด็กดีแล้ว”คนตัวเล็กยิ้มกว้างพลางกระโดดไปมาด้วยความดีใจ แต่การแสดงออกมาอย่างน่ารักแบบนั้นของคีย์ทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบจมูกอีกคนด้วยความหมั่นเคี้ยว
“ง้า!!! คนแก่อย่างรังแกสิฮะ”เจ้าเหมียวร้องออกมาก่อนที่จะจับมือผมออก
“ไปกินข้าวกันฮะตาแก่มินโฮ”เจ้าเหมียวจัดการจับมือผมให้เดินตาหลังตัวเองทันที
“ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บ!”เจ้าเหมียวตัวเล็กกระโดดนำหน้าผมออกไปโดยที่ไม่ยอมละมือเล็กที่จับมือผมออกแม้แต่นิด
“ไม่เอาน่าคีย์ กระโดดแบบนั้นเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก”ผมบอกอีกคนเมื่อเราทั้งคู่เดินมาถึงหน้าบันได
“รู้แล้วฮะคนแก่”คนตัวเล็กบอกก่อนที่จะปล่อยมือผมออกแล้วใช้มือเล็กจับราวบันได แล้วค่อยๆก้าวเท้าลงบันไดอย่างระมัดระวัง
“เดินช้าแบบนั้นเมื่อไหร่จะถึงล่ะ”ผมถามเมื่อเดินลงมายืนบนบันไดขั้นเดียวกับเจ้าตัวเล็ก
“ก็คีย์กลัวตกบันไดนิ่ฮะ ยังไม่ชินกับบันไดที่นี่ อีกอย่างเจ้านายก็บังคับให้คีย์ใส่ชุดแมวเหมียวนี่เดินไปไหนมาไหนก็ลำบาก” คนตัวเล็กบ่นยาวเลยล่ะครับ ก่อนที่จะยู่ริมฝีปากสวยของตัวเองแล้วก้าวเดินลงบันไดทีละขั้นอย่างช้าๆ
“เห้ย!!”ผมแกล้งผลักไหล่เล็กของอีกคนเบาๆ
“อ้า!! คนแก่อย่าแกล้งสิฮะ เดี๋ยวคีย์ต่อยเลยนะ!!”คนตัวเล็กขมวดคิ้วพลางจับราวบันไดแน่นก่อนที่จะก้าวเท้าลงบันไดอย่างช้าๆเหมือนเดิม
“นายอายุเท่าไหร่แล้ว”ผมถามขึ้นพลางเดินลงบันไดมาอยู่ขั้นเดียวกับคนตัวเล็ก ทำเอาคนตัวเล็กที่กลัวจะตกบันไดหยุดเดินแล้วหันหน้ามาตอบผม
“เอ๋....18จะ19แล้วฮะ”
“โตได้แล้วนะ”ผมบอกอีกคน
“คีย์โตแล้วนะฮะ เจ้านายนั่นแหละที่แก่เองเลยมองว่าคีย์เป็นเด็ก”ดูเจ้าตัวเล็กพูดเข้าสิครับ น่าตีใช่มั๊ยล่ะครับ?
“พูดมาก ตุ๊บ!”ผมตบเข้าที่ก้นของอีกคนเบาๆก่อนที่จะเดินลงบันไดนำหน้าอีกคน
“อ้า!! เจ้านายรอคีย์ก่อนฮะ รอก่อน”คนตัวเล็กบอกพลางเร่งเท้าก้าวลงบันไดจนมาถึงตัวผมที่ยืนรออยู่บนพื้น
“นี่แหน่ะ!!”อยู่ๆคนตัวเล็กก็ฟาดมือลงที่ก้นผมแรงๆ
“นายตีฉันทำไมเนี่ย!”ผมหันไปมองหน้าอีกคนทันที
“ก็ เจ้านายตีคีย์ก่อนนิ่ฮะ”พูดจบก็ยักคิ้วให้ผมสองข้างก่อนที่จะรีบวิ่งนำหน้าผมไปที่ห้องครัว
ผมเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปในครัว ก็เจอเข้ากับอาหารเกาหลีหลายชนิดที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวโดยที่หน้าตาของอาหารแต่ละอย่างถูกจัดตกแต่งเอาไว้ให้ดูสวยงามน่ากิน สมกับที่เจ้าตัวเล็กเรียนมาทางด้านการทำอาหารและตกแต่งอาหารจริงๆเลยครับ แต่ว่าผมเห็นจานข้าวและแก้วน้ำสำหรับ1ที่เท่านั้น
“ทำไมนายจัดจานกับแก้วน้ำไว้ที่เดียวล่ะ”ผมหันหน้าไปถามคนตัวเล็ก
“ก็สำหรับเจ้านายไงฮะ หรือว่าเจ้านายเชิญใครมาทานด้วยฮะ คีย์จะได้เอาจานมาเพิ่ม”
“นายไง นายก็มากินข้าวกับฉันสิ”
“ตะ แต่คีย์เป็นแค่....”
“ต่อไปนี้ นายต้องกินข้าวเป็นเพื่อนฉันทุกมื้อ”
“จะ เจ้านาย” คนตัวเล็กเรียกผมเสียงเบา
“ไปเอาจานส่วนของนายมาเพิ่มสิ”
“เจ้านายไม่ได้ร้ายอย่างที่คีย์คิดไว้เลยฮะ”อยู่ๆคนตัวเล็กก็เข้ามากอดแขนผมแน่น ทำเอาหัวใจของผมกระตุกวูบทันที
‘คิบอม ที่นายทำแบบนี้นายคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอกใช่มั๊ย นายแค่แสดงความซึ้งใจออกมาแค่นั้นใช่มั๊ย แต่นายรู้หรือเปล่าว่าถึงนายทำแบบนี้โดยที่ไม่ได้คิดอะไรกับฉัน แต่ฉันในฐานะเป็นคนที่ถูกกระทำ ฉันเริ่มคิดอะไรกับนายแล้วสิ’
“เจ้านายฮะ ในตู้เย็นแทบจะไม่เหลืออะไรไว้ทำอาหารแล้วฮะ พรุ่งนี้ตอนเย็นเจ้านายซื้อของมาด้วยนะฮะ”เจ้าเหมียวที่นั่งเล่นกับคัมจาอยู่บนพื้นบอกผมที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา
“เหมือนนายเป็นเมียฉันเลยนะ มาสั่งให้ฉันซื้อของมาทำอาหารเนี่ย”
“ไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย ก็ในตู้เย็นไม่เหลืออะไรจริงๆนิ่ฮะ”
“อืม งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นแต่งตัวรอฉันไว้ล่ะ ฉันจะมารับนายไปซื้อของ”
“เจ้านายยย”อยู่ๆเจ้าเหมียวก็หันหน้ามาซบที่ขาผม
“พรุ่งนี้ให้คีย์ซื้อขนมด้วยได้มั๊ยฮะ”คนตัวเล็กถามเสียอ้อน
“เอาสิ”ผมพยายามที่จะไม่มองเจ้าตัวเล็กเพราะท่าทีขี้อ้อนของเจ้าเหมียวแบบนั้นทำเอาหัวใจผมเริ่มเต้นผิดจังหวะโดยที่ไม่รู้ตัว
“แต่เจ้านายจ่ายค่าขนมของคีย์นะฮะ”
“งก!”
“ไม่งกซะหน่อยฮะ!”
“ทั้งงก ทั้งซน!”
“คีย์เป็นเด็กดีนะฮะ!”อีกคนเถียงพลางฟาดฝ่ามือลงบนขาผมด้วยความแรง
“เด็กดีที่ไหนจะซนแบบนี้ล่ะ แล้วเด็กดีที่ไหนจะเอาขนมหมาให้คนอื่นกินล่ะ”ผมเลิกคิ้วถามคนตัวเล็ก
“ก็บอกว่าคีย์เด็กดีไงฮะ!!!”เจ้าเหมียวตะโกนด้วยความโมโห
“เด็กดื้อ นิสัยก็ไม่ดี!”ผมยังคงเถียงสู้เจ้าเหมียว
“คนแก่!!อยากตายใช่มั๊ยฮะ!!”
“ตัวเล็กๆอย่างนายจะทำอะไรฉันได้ล่ะ”
“หึ๊ย!!”คนตัวเล็กขมวดคิ้วพลางเดินออกไปที่ประตูบ้าน เจ้าเหมียวงอนผมอย่างนั้นหรอครับ?แล้วผมสมควรที่จะไปง้อเจ้านั่นหรือเปล่า???
“นี่แหน่ะ!!”อยู่ๆเจ้าเหมียวกระกระโจนเข้ามาจากข้างหลังพลางล็อกคอผมที่นั่งอยู่บนโซฟาโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“แค่ก แค่ก แค่ก ปะ ปล่อย”ผมพูดอย่างติดขัดเพราะโดนเจ้าเหมียวปีศาจล็อกคอเอาไว้พลางดิ้นให้หลุดแต่แล้วก็ไม่เป็นผลเมื่อเจ้าเหมียวล็อกคอผมแรงขึ้น
“ไม่ปล่อยฮะ!!เจ้านายอยากมาว่าคีย์ทำไมล่ะฮะ!!”
“ปะ ปล่อย คีย์ปล่อย”
“ไม่ปล่อยฮะ ยังไงคีย์ก็ไม่ปล่อย!!”
“ตุ๊บ!!”คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดนอนสีชมพูกระโดดนอนคว่ำลงบนเตียงนอนของตัวเองขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านงานอยู่บนเตียง
“เจ้านาย ปิดไฟได้แล้วฮะ”คนตัวเล็กพูดเสียงอู้อี้อยู่ในหมอน
“ไม่ห่มผ้าหรอ”ผมถามอีกคนที่ยังคงนอนคว่ำอยู่
“ไม่หนาวฮะ”คนตัวเล็กพลิกตัวขึ้นมาก่อนที่จะกอดเข้ากับหมอนข้างตัวรีแลคคุมะที่เจ้าตัวเอามาจากบ้านด้วย
“อื้ม”ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะเอื้อมมือปิดสวิสไฟห้องนอนที่อยู่บนหัวเตียง ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ไฟหัวเตียงผมที่ผมเปิดเอาไว้เพราะต้องอ่านงานในแฟ้มต่อ
“เจ้านายฮะ”อยู่ๆคนตัวเล็กที่ผมคิดว่านอนหลับไปแล้วเรียกผมเสียงเบา
“ว่าไง”ผมถามพลางหันไปมองอีกคน
“คีย์คิดถึงบ้านฮะ”
ผมถอนหายใจก่อนที่จะขยับตัวโน้มเข้าไปลูบหัวอีกคนเบาๆ
“นอนหลับตาเดี๋ยวก็ลืมคิดถึงบ้านเองแหละ”
“แต่คีย์นอนไม่หลับนี่นา”
“แล้วปกตินายนอนไม่หลับนายทำยังไงล่ะ”
“ให้พี่จงฮยอนลูบหลังให้ฮะ”
“งั้นขึ้มานอนข้างบนนี่มา”
“ฮะ” คนตัวเล็กตอบรับก่อนที่จะอุ้มหมอนข้างรีแลคคุมะขึ้นมาบนเตียง แล้วนอนหันหลังให้กับผม
ผมค่อยๆขยับตัวเบ้าไปนอนใกล้ๆอีกคนก่อนที่จะเอื้อมมือลูบหลังบางให้อีกคนเบาๆ พลางมองหลังของร่างบางที่นอนกอดหมอนข้างของตัวเองอยู่
‘เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจผมล่ะครับ? ทำไมผมรู้สึกอยากจะรวบอีกคนเข้ามากอดเอาไว้ทั้งๆที่ผมกับเจ้าตัวเล็กเราอยู่ด้วยกันแค่วันเดียวเอง แล้วถ้าเกิดผมอยู่กับอีกคนนานวันเข้าหัวใจผมมันจะไม่รู้สึกกับอีกคนมากไปกว่านี้หรอ?’
ที่ผมเอาคนตัวเล็กมาอยู่ด้วยไม่ใช่เพราะต้องการจะแกล้งอะไรอีกคนหรอกนะครับ เพียงแค่รู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ๆอีกคนตั้งแต่วันแรกที่เจอก็เท่านั้นเอง แต่อีกเหตุผลหลักๆก็แค่อยากจะทรมานใจพี่ชายของเจ้าเหมียวให้รู้ว่าเมื่อมันไม่ได้อยู่คนคนที่ตัวเองรักจะทรมานใจมากแค่ไหน มันอาจจะดูไร้สาระใช่มั๊ยครับที่ทายาทธุรกิจค้าเพชรร้อยล้านอย่างผมจะมาทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนี้ แต่ถ้าไอ้จงฮยอนมันไม่มาทำให้คนที่ผมรักต้องทรมานใจล่ะก็ ผมก็คงไม่ยอมทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนี้เพื่อสั่งสอนมันหรอกครับ
ความคิดเห็น