คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
“นายเปลี่ยนชุดซะ แล้วก็ยกกาแฟไปให้ฉันที่ห้องทำงานด้วย” ตาแก่มินโฮสั่งก่อนที่จะเดินออกจากห้องแต่งตัวไป
ผมยืนกัดฟันด้วยความโมโหอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะกลั้นใจหยิบชุดมาสคอตแมวสีชมพูที่งี่เง่าเต่าตุ่น ปัญญานิ่มออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วเปลี่ยน แล้วเปลี่ยนใส่ชุดมาสคอตแมวด้วยความรันทดใจ
ผมเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเมื่อใส่ชุดมาสคอตเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เจอเข้ากับเจ้าคัมจาที่นั่งอยู่หน้าห้องแต่งตัว คัมจามองผมพลางกระดิกหางให้
“คัมจา ห้องครัวอยู่ไหนหรอ? พาคีย์ไปหน่อยได้มั๊ย?”
“โฮ่ง!”คัมจาตอบรับก่อนที่จะเข้ามาคาบหางแมวในชุดมาสคอตผมก่อนที่จะพาผมเดินไปยังห้องครัว
“คัมจาเก่งที่สุดเลย แบบนี้ต้องให้รางวัล”ผมบอกเจ้าคัมจาทันทีที่มาถึงห้องครัว ก่อนที่จะหยิบเอาขนมแท่งสีขาวสลับสีน้ำตาล แท่งยาวคลายป๊อกกี้เป็นเป็นขนมสำหรับสุนัขออกมาให้เจ้าคัมจาเพื่อเป็นการตอบแทนที่คัมจาพาผมมาที่ห้องครัว
“แง่ม แง่ม แง๋ม” เจ้าคัมจากินขนมพลางกระดิกหางให้ผมด้วยความดีใจ
“อร่อยใช่มั๊ยล่ะคัมจา”ผมถามพลางลูบหัวเจ้าคัมจาตัวใหญ่ที่กำลังกินขนมอย่างอร่อย
“โฮ่ง!”คัมจาตอบรับผมก่อนที่จะตั้งใจกินขนมที่ผมเทเอาไว้บนพื้น
ผมหันมาสนอกสนใจกับการชงกาแฟแก้วแรกในชีวิตให้กับตาแก่มินโฮ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตาแก่มินโฮชอบกินกาแฟรสไหน เอาเป็นว่าผมชงกาแฟนรสที่ผมชอบก็แล้วกันนะฮะ
“คัมจา พาคีย์ไปห้องทำงานตาแก่หน่อยสิ”ผมหันมาบอกคัมจาทันทีที่ชงกาแฟเสร็จ
“โฮ่ง!”คัมจาเห่าตอบรับก่อนที่จะงาบหางผม?ให้เดินตามไปที่ห้องทำงานของตาแก่มินโฮ
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”ผมเคาะประตูห้องทันทีที่มาถึงหน้าห้อง
“คนแก่ กาแฟได้แล้วฮะ”
“คนแก่ กาแฟได้แล้วฮะ” เสียงของเจ้าตัวเล็กดังมาจากหน้าห้อง แต่ผมไม่พอใจที่เจ้านั่นเรียกผมตาแก่เนี่ยสิครับ น่าจับตีก้นซะจริงๆเลย
“เข้ามา” ผมบอกพลางมองไปที่ประตู
คนตัวเล็กใส่ชุดมาสคอตแมวใส่ชมพู บนหัวใส่หมวกฮูดที่ติดมากับชุด (ถ้าใครนึกภาพไม่ออกให้ไปดูหนูคีย์ใส่ชุดแรคคูนในHello Baby) ชุดที่ดูน่ารักเมื่อมีคนน่ารักใส่เข้าไปยิ่งทำให้ดูน่ารักมากขึ้นอีก ‘น่ารัก’ ผมคิดได้แค่นี้จริงๆครับ คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดแมวน้อยทำให้ผมรู้สึกอยากจะอุ้มเจ้าเหมี๋ยวคีย์มานั่งบนตักและกอดเอาไว้ทั้งวัน
ผมเอาแฟ้มงานยกขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ก่อนที่จะยิ้มออกมา ที่ต้องเอาแฟ้มมาปิดหน้าเนี่ย เพราะผมไม่อยากให้เจ้าเหมี๋ยวเห็นผมยิ้มเพราะความน่ารักของตัวเอง เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กนั่นจะยิ่งได้ใจที่เห็นผมแพ้ให้กับความน่ารักของเจ้าตัว
“กาแฟฮะ”ผมบอกพลางวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะทำงานของตาแก่มินโฮ
“อืม อย่าพึ่งไปไหนล่ะ อยู่นี่ก่อน”ตาแก่มินโฮวางแฟ้มงานที่อยู่ในมือลงก่อนที่จะยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ
“ยังไม่เข้มข้นพอ ไปทำมาใหม่”ตาแก่มินโฮบอกพลางวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะก่อนที่จะละสายตาจากผมไปอ่านงานในแฟ้มต่อ
ผมขมวดคิ้วพลางยู่ปากด้วยความขัดใจก่อนที่จะหยิบเอาแก้วกาแฟแล้วเดินลงไปยังห้องครัวเพื่อที่จะชงกาแฟแก้วใหม่ให้กับตาแก่มินโฮ
“ไม่เข้มข้นพองั้นหรอ?”ผมจัดการเพิ่มเมล็ดกาแฟขั้วบดลงไปหลายช้อนก่อนที่จะเติมนมสดลงไปแล้วลดปริมาณน้ำตาลลง หลังจากที่ชงกาแฟแก้วที่สองเสร็จผมก็รีบยกขึ้นไปให้ตาแก่มินโฮที่ห้องทำงาน
“ไม่กลมกล่อม ไปทำมาใหม่”นี่คือคำสั่งจากตาแก่มินโฮหลังจากที่จิบกาแฟแก้วที่สองของผม
“ฮ้ะ!!” ผมจัดการถือถ้วยกาแฟแล้ววิ่งลงไปยังห้องครัว จัดการเติมครีมและนมสดลงไปใหม่เพื่อเพิ่มความกลมกล่อมให้กาแฟอย่างที่ตาแก่มินโฮต้องการ ก่อนที่จะยกกาแฟแก้วที่สามไปให้ตาแก่มินโฮอีกครั้ง
“หวานไป ฉันไม่ชอบ นายไปทำมาใหม่” ตาแก่มินโฮบอกผมด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาหลังจากจิบกาแฟแก้วที่สามของผมเสร็จเรียบร้อย
“ฮะ!”ผมกัดฟัดเพื่ออดทนกับความเรื่องมากของตาแก่มินโฮ ก่อนที่จะลงมาชงกาแฟแก้วที่สี่โดยที่ไม่เติมน้ำตาลลงไปเลยแม้แต่นิด
“นายไม่ใส่น้ำตาลลงไปมันก็ขมแย่น่ะสิคิบอม ไปทำมาใหม่!” ตาแก่มินโฮบอกหลังจากที่ชิมกาแฟแก้วที่สี่ของผมเสร็จ
“คุณจะแกล้งผมใช่มั๊ยฮะ คุณมินโฮ ตุ๊บ!!”ผมถามพลางทุบโต๊ะทำงานของตาแก่มินโฮด้วยความโมโห
“เรียกฉันว่าเจ้านายสิ เจ้าเหมี๋ยว”ตาแก่มินโฮบอกผมพลางอ่านงานในแฟ้มงานบนโต๊ะโดนที่ไม่มีท่าทีจะตกใจในการกระทำและความโมโหของผมเลยสักนิด
“จะ เจ้านายตั้งใจจะแกล้งผมใช่มั๊ยฮะ!”ผมถามตาแก่มินโฮอีกครั้ง
“ฉันจะแกล้งนายไปทำไมกัน ก็ในเมื่อกาแฟที่นายชงมามันไม่ถูกปากฉันจริงๆนิ่”
“งั้นเจ้านายก็ลงไปชงเองเถอะฮะ!!”
“อะไรกัน คิบอม แค่นี้นายก็หมดความอดทนแล้วหรอ? เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้แล้วจริงๆ คุณหนูอย่างนายขาดความอดทน หรือว่า พี่ชายนายไม่ได้สอนเรื่องความอดทนให้กับนายเลยอย่างนั้นหรอ? หรือว่า พี่ชายนายไม่เคยสอนอะไรให้นายเลยสักอย่าง นายเลยกลายเป็นคุณหนูงี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้??” ตาแก่มินโฮพูดพลางมองหน้าผมนิ่ง
ตาแก่มินโฮกำลังดูถูกผมอย่างนั้นหรอฮะ?ตาแก่มินโฮกำลังว่าพี่จงฮยองไม่เคนสั่งสอนผมใช่มั๊ยฮะ??ที่ตาแก่มินโฮกล้าพูดแบบนี้แสดงว่าคงไม่อยากแก่ตายใช่มั๊ยฮะ!!!??
“เจ้านายไม่มีสิทธิ์มาว่าพี่จงฮยอนนะฮะ แล้วเจ้านายก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกคีย์แบบนี้ด้วย!!!”ผมตะโกนใส่หน้าตาแก่มินโฮด้วยความโมโห
“นายก็อย่าทำตัวให้ฉันดูถูกได้สิ”พูดจบ ตาแก่มินโฮก็ละสายตาจากผมไปจ้องมองตัวหนังสือที่อยู่ในแฟ้มงานเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมหายใจแรงขึ้นด้วยความไม่พอใจ แต่คนอย่างผมน่ะหรอ จะยอมแพ้ตาแก่ทึ่มคนนี้ได้ ไม่มีทางซะหรอกฮะ ระดับผมแล้ว ผมจะไม่ทำตัวให้ตาแก่มิยโฮดูถูกได้อีกเด็ดขาด!!
ผมหยิบเอาแก้วกาแฟก่อนที่จะมองตาแก่มินโฮที่เอาแต่นั่งอ่านงานในแฟ้มด้วยสายตานางร้ายในละครไทย
“ไป คัมจา”ผมเรียกลูกน้องมือขาวของผมก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงานของตาแก่มินโฮไปพร้อมกับลูกน้องของผมที่เดินตามหลังมาติดๆ
“คัมจา แล้วคีย์จะชงกาแฟนยังไงให้ถูกใจตาแก้มินโฮได้ล่ะ เห้อ!”ผมนั่งลงบนพื้นตรงหน้าเจ้าคัมจาก่อนที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ
เจ้าคัมจาเข้ามาเลียมือผมเหมือนเป็นการให้กำลังใจผม ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงวิชาการชงกาแฟที่อาจารย์ฮีชอลเคยสอนให้เพิ่มเติมในคาบเรียนสุดท้ายก่อนที่ผมจะจบการศึกษา
‘ฟังนะ นักศึกษา ในคาบเรียนสุดท้ายนี้ครูอยากจะสอนการชงกาแฟแบบพิเศษในสูตรของครูที่ชื่อว่า กาแฟมัดใจผัว ’ แล้วภาพและคำสอนของครูฮีชอลก็ค่อยๆแล่นเข้ามาภายในสมองของผม
“ใช่แล้ว สูตรกาแฟมัดใจผัว” ผมรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วรีบชงกาแฟตามสูตรที่อาจารย์ฮีชอลเคยสอนไว้
ผมมองเจ้าคัมจาที่มัวแต่กินขนมหลังจากที่ผมชงการแฟ สูตรมัดใจผัว เสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วการกินขนมอย่างมีความสุขของคัมจาก็ทำให้ผมคิออะไรดีๆออกมาได้
“คัมจาว่าแต่แก่มินโฮจะชอบขนมของคัมจาหรือเปล่า”
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาตอบรับ แสดงว่า ตาแก่มินโฮชอบขนมของคัมจาสินะ
“งั้น คีย์ขอแบ่งขนมของคัมจาให้ตาแก่มินโฮกินหน่อยนะ”
“โฮ่ง!”เจ้าคัมจาเห่าเพื่ออนุญาตผม
ผมจัดการหยิบซองขนมของคัมจามาแกะเอาขนมวางใส่จานอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะจัดถ้วยกาแฟ แก้วน้ำเปล่า และขนมของคัมจาที่อยู่ในจานใส่ถาดก่อนที่จะยกถาดขึ้นไปหาตาแก่ที่ห้องทำงาน โดยที่เจ้าคัมจายังคงเดินตามผมมาติดๆ
“กาแฟสูตรมัดใจผัวได้แล้วฮะเจ้านาย”เจ้าเหมี๋ยวบอกพลางวางถาดที่ใส่กาแฟ น้ำ และขนมลงบนโต๊ะทำงานของผม ว่าแต่ ชื่อสูตรดาแฟมันฟังดูแลแปลกๆนะครับ
“ว่าไงนะ”
“กาแฟสูตรมัดใจผัวฮะ”
“อ่อ กาแฟสูตรมัดใจฉันงั้นสิ”ผมถามยิ้มๆ
“เอ๋??”คนตัวเล็กเอียงคอพลางทำหน้า งง สงสัยจะยังไม่เข้าใจมุขผมแต่ก็เอาเถอะครับ อีกหน่อยถ้าคนตัวเล็กน่ารักไปมากกว่านี้คงเสร็จผมแน่ๆล่ะครับ
ผมยกแก้วกาแฟที่เจ้าเหมี๋ยวชงมาเป็นครั้งที่ห้าขึ้นมาจิบเพื่อชิมรสชาติของกาแฟ ผมก็รับรู้ได้ถึงความเข้มข้นของกาแฟ พร้อมกับความกลมกล่อมและกลิ่นหอมๆที่ลงตัว ผมยอมรับเลยครับว่านี้เป็นกาแหแก้วแรกที่ผมดื่มแล้วถูกปากผมที่สุด จนผมต้องเปลี่ยนจากการจิบกาแฟเป็นกานดื่มกาแฟในแก้วเข้าไป
“มัดใจผัวได้จริงๆด้วยคิบอม”ผมบอกพลางยิ้มออกมานิดๆให้กับคนตัวเล็ก
“อ้ะ! มีขนมด้วยนะฮะเจ้านาย”เจ้าเหมี๋ยวตัวเล็กบอกพลางยิ้มกว้าง
“ไปเอามาจากไหน แต่ หน้าตาขนมมันดูคุ้นๆนะ”
“ก็อยู่ในตู้เก็บขนมไงฮะ เจ้านายไม่เคยเห็นหรอ”เจ้าเหมี๋ยวตัวเล็กถามพลางเอียงคอด้วยความสงสัย
“ก็น่าจะเคยเห็นล่ะ ฉันถึงได้บอกว่าหน้าตาขนมมันคุ้นๆไง”
“งั้น เจ้านายลองชิมดูสิฮะว่าขนมรสชาติเข้ากับกาแฟหรือเปล่า”
“อื้ม”ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะหยิบแท่งขนมสีขาวสลับกับสีน้ำตาลเข้าปาก ขนมแท่งที่ผมชิมมันมีรสเค็มเล็กน้อยแต่มันก็มีรสมันๆกลมกล่อม สรุปแล้วมันอร่อยใช่ได้เลยล่ะครับ
“อร่อยดีนะ”ผมบอกคนตัวเล็ก
“เหมี๋ยว เหมียว” คนตัวเล็กทำเสียงแมวเล็กๆออกมา ทำเอาผมยิ้มออกมาเพราะความน่ารักของเจ้าตัวเล็กโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว ‘อยากจะเข้าไปกัด รัด ฟัด เหวี่ยงสักที’
“คัมจา ขนมของคัมจาอร่อยจริงๆด้วยสิ”เจ้าเหมียวหันหน้าไปบอกเจ้าคัมจาที่นั่งมองผมอยู่บนพื้น
“นายว่าไงนะคีย์?”ผมถามขึ้นด้วยความตกใจ
“บอกว่า ขนมของคัมจาอร่อยจริงๆด้วย ไงล่ะฮะ”
“นะ นายอย่าบอกนะว่าขนมนี่เป็น”
“ของคัมจาฮะ” คนตัวเล็กยังคงยิ้มกว้างให้ผม
‘ใจเย็นไว้มินโฮ เจ้านี่ยังเด็กอยู่ คงไม่ได้ตั้งใจจะแกล้ง’ ผมบอกกับตัวเองในใจ แต่แล้วท่าทีที่เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรของเจ้าเหมียวปีศาจก็ทำอารมณ์โมโหของผมระเบิดขึ้นจนได้
“คิม คิบอม ตุ๊บ!!!”ผมทุบโต๊ะด้วยความโมโห ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนจากเกาอี้
“คัมจา วิ่ง!!”เจ้าตัวเล็กบอกคัมจาก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องทำงานผมไปโดยที่มีเจ้าคัมจาวิ่งตามออกไปอย่างหน้าตาตื่น
นี่ผมคิดผิดไปใช่มั๊ยครับที่เอาเด็กบ้านี่มาอยู่ด้วย จะแกล้งพี่ชายเจ้าตัวเล็กแต่กลับโดนเจ้าตัวเล็กแกล้งซะเอง ยังไม่ถึง1วันเจ้าเหมี๋ยวตัวเล็กก็ทำเอาผมปวดหัวขึ้นมาแล้วล่ะครับ ถ้าซนแบบนี้อีกไม่นานหรอกครับผมจะจับเจ้าเหมี๋ยวปล้ำซะเลย!
ตอนที่2จบไปแล้วนะคะ อิอิอิ
ถ้าหลีดเดอร์ทุกคนอยากจะอ่านบทหวานๆของ ตาแก่มินโฮ กับ เจ้าเหมี๋ยวคีย์ ก็ต้องติดตามต่อไปนะคะ
อีกไม่นานได้อ่านอะไรหวานๆแน่ แต่ที่สำคัญ อย่าลืมเม้นให้ไรท์เตอร์นะคะ
ความคิดเห็น