The Vinkoney โรงเรียนลี้ลับ

ลำดับตอนที่ #2 : ฟื้นความทรงจำ

     Dr.Funu engเช้าวันต่อมา ฉันกับพมเดินไปที่ล้อกเกอร์ของตนเอง เพื่อจะเปลี่ยนหนังสือจัดตารางสอนใหม่เป็นของวันนี้แทนอ่ะนะ ฉันเปิดตู้จัดของคนแรกเลย ในขณะที่พิมเองก็ยังไขกุญแจอยู่
     "อะไรเนี่ย มันมาอยู่ในนี้ได้ยังไงนะ?"
     "ไหนๆ อะไร มาดูซิ O_-?"
     "ฉันเจอมันในตู้อ่า จดหมายอะไรก็ไม่รู้ เปิดอ่านดูเหอะ"
     ฉันไม่รู้นะ ว่าข้อความที่ปรากฏนั้น มันจะสื่อถึงอะไรที่เกี่ยวกับฉันอีก
      'อีกไม่นาน อดีตทุกอย่างจะปรากฏ'
      คมซะ!
     "ใครมันเล่นอะไรกันวะเนี่ย จดหมายลุกโซ่ชัด นี่ๆๆๆๆๆ ฉีกทิ้งไปเลย"
      แคว่กๆ!! ฉันฉีกเป็นชิ้นๆ ก่อนลงถังขยะที่อยู่ข้างล็อกเกอร์ยังไม่แคร์อะไร
     "ไปกันเถอะพิม ใกล้เวลาเรียนแล้ว ปะ!!"
     ฉันเดินกับพิมขึ้นบันไดกัน จนถึงห้องเรียนของฉันซึ่งอยู่ชั้น 3 ของตึกอินเตอร์ เข้าห้องเรียนพอดี
     "มาแล้วๆ ยัยผีดิบมาแล้ว"
     "เรียกใครผีดิบ ห๊าาาาาา!! ไอ้ต้าร์" พิมโหด OoO
     "ก็เรียกอินเพื่อเธอนะสิ เข้ามาปุ๊บ หนาวปั๊บ อุณหภูมิในนี้ 19 องศาแล้วในห้องนี้ เพราะใครล่ะ ทำให้มันเปลี่ยน ถ้าไม่ใช่เธอ"
     "อาจารย์เดือนเต็มที่อยู่ห้องพยาบาล เล่าไปทั่วโรงเรียนแล้ว"
      อ๋ออ อาจารย์นี่เอง ขาเมาท์แน่ๆ
     "ฉันไม่ใช่ผีดิบอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันเป็นไข้หวัดใหญ่เท่านั้น มีอะไรจะขัดมั้ย นายกีต้าร์!!"
       ฉันตอบกลับอย่างไม่แยแส
     "ถ้าไม่ใช่ ทำไมต้องร้อนตัวด้วยละจ๊ะ อินทนิล" แจ๊คย้อนตามมาอีก
     "หุบปากเน่าๆของนายไปซะ เลิกบ้าซะที ไปนั่งดีๆไป จะเรียนมั้ย" พิมโหดต่อ - -
     "ถ้าไม่นั่งแล้วเธอจะทำไม ยัยปัญญาอ่อน!!" แจ๊คโต้ตอบทันที
     "นี่นายว่าฉันเหรอ ไอ้บ้ากาม!!"
     "ยัยต๊งต๊อง !!"
     "กรี๊ดดด ไอ้บ้า ฉันหมดความอดทนกับนายแล้วนะ นายแจ๊ค นายจำเอาไว้ ฉันจะแก้แค้นนายแน่"
     พิมสิ้นคำขาดก็วิ่งหนีออกไปจากห้องทันที อ้าว แล้วไม่เรียนแล้วหรอ ยัยพิม ยัยบ้า กลับมาก่อนสิยะ - -
     "ยัยพิม เดี๋ยวก่อน!!"
     ฉันวิ่งตามออกไปก็เจอพมแอบอยู่ตรงผนังใกล้ๆกับห้องเรียน อารมณ์ขึ้นปรี๊ดด ฟิวส์ขาด -*- แต่ที่ฉันเห็นยิ่งกว่านั้น คือพิมกำลังจ้องแจ๊คตาเขม็งมากๆ ไม่รู้ว่าอาฆาตเคียดแค้นกันมาจากชาติปางไหน
      "เสร็จฉันแน่ ไอ้บ้ากาม"
      แว้บ!!
      พิม!! ใชนัยน์ตาจ้องไปที่บางสิ่งบางอย่างในห้อง แล้วมันก็ลอยขึ้นบนเพดานพร้อมจะบังคับต่อ
      "นี่เธอทำอะไรเนี่ย พิม เธอทำได้ไงอ่ะ"
      "คอยดูต่อไปละกัน"
      ฟิ้ว!!~~
      โครม!!
      "โอ๊ย!! ใครวะ"
      "เฮ้ย!!! เก้าอี้ลอยได้ เอิ๊ก~~ เป็นลม U.U" << ยัยกิ่งหัวหน้าห้องล้มไปแล้ว
      เพื่อนๆทุกคนลุกขึ้นมาดูนายแจ๊คที่กำลังเจ็บปวดออดแอดอยู่บนพื้น แล้วสงสัยกันว่า ทำไมเก้าอี้มันลอยขึ้นมากระแทกหลังนายแจ๊คได้
       "ยัยพิม นี่เธอมีพลังวิเศษด้วยยเหรอ"
       "ฉันไม่รู้อ่ะ อิน อยู่ๆความโกรธ มันก็สั่งให้ฉันทำแบบนั้น ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย - -"
       "เธอเป็นเทพ ใช่มั้ย?"
       "ไม่รู้ ช่างมันเหอะ แค่รู้ว่าตอนนี้ฉันสะใจมากๆ ก็พอแล้ว ฮ่าๆ ^o^"
       "-*-"
       
       ในสิ่งที่ฉันกำลังคิดตอนนี้นั้นก็คือ พิมน่ะ เป็นเทพอะไรที่เหมือนๆกับฉันหรือเปล่า เพราะว่าลักษณะการใช้พลังวิเศษมันเหมือนกันมาก ฉันคิดว่าพิมต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน เรื่องนี้คงต้องถึงหูซิสเตอร์แล้วแหละ
       เมื่อหมดคาบเรียนแล้ว ตอนนี้ก็ 11 โมง พักพอดี เรียนไปสามชั่วโมง หิวข้าวตาลายไปหมดแล้ว @.@
       "กินอะไรดีละ วันนี้" ฉันถามพิม
       "ต้องกินก๋วยเตี๋ยวสิ ของโปรดของเธอไม่ใช่หรอ"
       "ฉันไม่ได้ตอบนะอิน"
        งั้นใครตอบล่ะ?
        "เป้! แชมป์!"
        เป้กับแชมป์ คือเพื่อนห้อง B ห้องเดียวกับแพรแล้วก็พู่กันนั่นแหละ สงสัยจะบังเอิญมั้งที่มาเจอกันวันนี้ รู้ดีอีกว่าฉันชอบกินอะไร ก็เป็กับแชมป์น่ะ เป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยมัธยมต้นเชียวล่ะ ^^
        "เป้เลี้ยงเราสิ ^^"
        "จัดไป พิมล่ะอบยากกินอะไร เดี๋ยวให้ไอ้แชมป์มันออกตังค์ด้วย"
        "อ้าวๆ ไอ้เพื่อนที่แสนดี ทำไมทำกันงี้ฟะ - -"
        "น่านะ เพื่อนยาก ขนาดตังค์ซื้อกล้องดจิตอล กล้องวิดิโอ แกยังซื้อมาได้ กะอีแค่ข้าวจานเดียวมันจะลำบากส่วนไหนของแกกันวะ - -*"
        "ไม่ต้องเลี้ยงพวกเราหรอก ฉันล้อเล่น :P"
        "อิน ฉันว่าเราซื้ออาหารมาเยอะๆกันดีกว่า แล้วเอามากินด้วยกัน ^^"
        "เห็นด้วย เอาตามนั้นละกัน"

เดี๋ยวมาต่อนะ ขอทำงานก่อน ^^