ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความหนาวเย็นกับอดีต
Dr.Funu engณ โรงเรียนวินโกเน่ต์แห่งนี้ เต็มไปด้วยนักเรียนอินเตอร์มากมายหลายคนเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนต่างชาติ หรือนักเรียนแลกเปลี่ยนก็จะมีทุกปี
เนื่องจากในวันนี้ เป็นวันฉลองครอบรอบ 84 ปีของโรเงีรยนแห่งนี้ และเป็นเกียรติแก่องค์อาคิรอสผู้สถาปนาโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นมา
"อิน ทางนี้เร็ว กิจกรรมเยอะแยะ น่าเล่นทุกอย่าง ... โน่นนน มีปาลูกโป่งด้วย"
"ยัยบ้า... โตป่านนี้ยังจะป่าลูกโป่งอีก - -"
"โธ่!! อิน งานมีทั้งทีก็ขอเล่นหน่อยเหอะ กว่าจะมีงานทั้งทีก็ 4 ปีครั้งนะ เพราะว่ามันตรงกับวันที่ 29 กุมภาพันธ์ น่ะสิ น่าเสียดายออก ไปเล่นเหอะ ^^ "
ยัยพิม เพื่อนของฉันเองแหละ อยู่ห้องA สายวิทย์-คณิตภาคอินเตอร์ ห้องเดียวกันเป๊ะ ยัยนี่มันดูเหมือนเด็กต๊องๆบ๊องๆอ่านะ เห็นอะไรก็เล่นหมด ขอให้ได้เล่นก็เหอะ
"อืมๆ เล่นก็เล่น - - ...แต่ฉันชิ่ง!!!"
ฟ้าววว...~~
ฉันวิ่งหนีดั่งสายฟ้าแลบไปแล้ว ยัยพิมได้แต่อ้าปากค้าง พูดไม่ออก กว่าจะเรียกฉันกลับมามันก็สายไปเสียแล้ว ^^ เชิญเล่นไปคนเดียวเหอะย่ะ ของเล่นเด็กแบบนั้น อย่างฉันต้องนี่
"มาเลยครับ มาดูการทดลองนี่ดีกว่าครับ ทดสอบตาบอดสี"
นี่ล่ะ มันเหมาะกับเด็กวิทย์อย่างฉัน (ทดสอบตาบอดสีเนี่ยนะ OoO!!)
"พี่แพรคะ ไม่ว่ายังไง วันนี้กิ๊บซี่ก็ต้องพาพี่แพรไปเดตให้ได้"
"เอาไงดีล่ะ ไอ้พู่เอ๊ยย"
"เรื่องของแกเว้ย ไม่เกี่ยวกับฉัน ไปก่อนนะ กลัวโดนชวญไปด้วย"
ฟ้าวว~~
"ไอ้เพื่อนบ้า >o<!! แกทิ้งฉันเหรอ ว้ากกก"
ฟ้าวว~~ (ตามๆๆ)
"พี่แพร...รอกิ๊บซี่ด้วยสิคะ"
ยัยสองคนนี้ก็คือแพร กับพู่กัน คู่ซี้สุดปึ้กประจำห้องB ไม่น่าเชื่อเลยว่า เด็กวิทย์ - -*
"อ่า อันนี้เลขอะไรจ๊ะหนู"
รุ่นพี่ที่เปิดบูธถามมา เกี่ยวกับการทดสอบตาบอดสี มันเป็นเลข 27
"27 ค่ะ ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้ มันเห็นไม่ค่อยชัดเลยอ่ะค่ะ - -"
OoO รุ่นพี่ทำหน้าอึ้งเหวอมากก
"น้องคะ น้องเป็นคนแรกที่ตอบเลขภาพนี้ถูกอ่ะค่ะ มันจางมากจนไม่เห็นอะไร แต่ทำไมน้องสามารถเห็นมันได้ละเนี่ย มหัศจรรย์ที่สุด ฟินนาเล่~~ ^^"
มันจางก็จริง แต่ฉันเห็นเลขนะ แปลกแฮะ เดาเอายังถูก
"เดาดูอ่ะค่ะ แหะๆ ^^' "
"ยัยอิน!!! หนีมาอยู่นี่เอง"
"ง่าา าา~~ ยัยต๊อง มาไงละนี่"
"ยัยเพื่อนบ้า หนีฉันได้ไงอ่ะ ชิ!! -3-"
"น่านะ อย่างอนเลย ฉันว่าไปดูที่โบสถ์ดีกว่า เผื่อมีอะไรให้ดู กิกิ ไปกันเถอะพิม"
ฉันลากยัยออกมาจากบูธทดสอบตาบอดสี รุ่นพี่ก็ยังงเหมือนเดิมว่าทำไมฉันถึงเห็นเลขได้ สงสัยฉันเป็นผู้วิเศษมั้ง? ตกมาจากฟากฟ้า ท้องนภา (ชักจะเวอร์)
กริ๊งง~~ แกร๊ง~~
เสียงระฆังในโบสถ์ดังขึ้นกระหึ่มๆ ซิสเตอร์ก็กำลังบรรยายอะไรสักอย่างอยู่ข้างหน้า สักพักนักเรียนในโบสถ์เริ่มทยอยออก อะไรกันวะเนี่ย ฉันเป็นคนไล่หรือเปล่าเนี่ย
"นักเรียนออกไปไหนกันหมดเลยอ่า - -"
"ยังไม่หมดซะหน่อยนิ ตาถั่วหรือไงฮะ ไม่เห็นฉันหรือไง-*-"
"เฮ้ยๆ ไอ้ต้าร์ อนไม่ได้ตาถั่วซะหน่อย แต่แกไม่มีรัศมีพอ ที่จะให้อินเห็นต่างหากละ ก๊ากกๆ"
"แกอยู่ข้างใครกันแน่วะไอ้แจ๊ค - -"
สองคนนี้ตัวป่วนจอมกวนประจำห้องฉัน เวรกรรมหนอเวรกรรม ทำไมฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับไอ้พวกบ้าสองตัวนี่ด้วยนะ เมื่อไหร่ฉันจะหมดเวรหมดกรรมกับพวกมันซะที - -*
"นักเรียนที่เข้ามาใหม่น่ะ นั่งลงที่เก้าอี้เดี๋ยวนี้!!"
ซิสเตอร์เริ่มดุขึ้นมาอย่างกระทันหัน กีต้าร์ แจ๊ค พิม และฉันก็นั่งลงไป ฉันยังเหลือบไปเห็น แพรกับพู่กันนั่งหลบรุ่นน้องที่ชื่อกิ๊บซี่ที่ตามมาอยู่ติดอ่ะนะ นั่งกันซะติดมุมโบสถ์เลย
"หลับตาลงทุกคน ฉันเชื่อว่า ทุกคนจะต้องได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตนเองอย่างแน่นอน จงนึกถึงสมาธิให้ตั้งมั่น แล้วจะเจอกับสิ่งที่ไม่เคยเห็นแน่นอน ในสิ่งที่ทุกคนอยากจะเห็นมัน"
ซิสเตอร์พูดชวนคิดให้งงเลยทีเดียว ฉันไม่เข้าใจหรอกนะ ว่ามันคืออะไรกัน? ฉันแค่อยากมาที่โบสถ์ เพราะว่าอาจจะมีซุ้ม บูธ หรืออะไรที่เป็นกิจกรรมที่น่าสนใจในวันนี้ แต่กลับให้มานั่งสมาชาธิ ซะงั้น - -*
'เดียร์ริเวอร์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าต้องการ ทำไมมันต้องเป็นของเจ้าด้วย รวมทั้งตำแหน่งมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าก็แย่งไป วันนี้ละ ข้ากับเจ้าจะได้เห็นดีกัน'
เสียงคำพูดคำจาของผู้หญิงคนนึงที่ด่าฉันฉอดๆ โดยที่ตัวฉันนั้นกลับไม่ทำอะไรเลย ได้แต่เงียบ (เป็นเป่าสาก - -)
'เจ้าหญิง ในตัวของท่านมีทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว เจ้าจะเอาอะไรอีกงั้นหรือ ข้าว่า ต้องทำให้ท่านนั้นใจเย็นซะก่อนจะดีกว่า เพื่อจะได้ลืมความโลภ ความโกรธ ความหลงในสิ่งที่อยากจะได้มันมา'
'อย่ามาสอนข้า อย่างเจ้าน่ะหรือ จะมาทำอะไรข้าได้ เชอะ!! ไร้สาระสิ้นดี'
แว้บบ
แสงจากนัยน์ของตัวตนฉันในอดีตใช่มั้ย ฉันเห็นมันแล้วล่ะ ฉันเห็นมัน มันมีสีฟ้าเจิดจรัสจ้า เป็นประกายงดงามดั่งสายน้ำไหลริน จู่ๆเจ้าหญิงก็กอดตัวเองทันที เหมือนมีอาการหนาวสั่น โรคไข้จับสั่น แสดงว่านัยน์ตานี่มีพลังอะไรบางอย่างที่แฝงในตัวของฉันคนนั้นอย่างแน่นอน
"ลืมตาได้แล้ว!!"
เฮือก!! สะดุ้งสิเรา ทำไมเสียงซิสเตอร์โหดชะมัดยากเลย
"ฉันเห็นอดีตของฉันน่ะพิม"
"ฉันก็เห็น แต่มันไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ - - มันบ้าบอไปแล้ว"
ฉันหันไปมองคนอื่นที่อยู่ในนั้น ต่างก็มีท่าทางแปลกๆไปจากเดิม
"ฉันเชื่อว่า ดิน น้ำ ลม ไฟ ยังเหนือกว่ามนุษย์ จงเชื่อในสิ่งที่เห็นเถิด...อาเมน"
ซิสเตอร์พูดแปลกๆอีกแล้ว ดินน้ำลมไฟอะไร ไม่เข้าใจ งง??
ดิน น้ำ ลม ไฟ งั้นเหรอ??
'เดียร์ริเวอร์'
ชื่อใคร เจ้าหญิงนั่นด้วย นัยน์ตาสีฟ้าส่องประกาย
"สายน้ำมักจะนำพาความสะอาดปราศจากภัยุทุกสิ่งอย่างแน่นอน"
ฉันฟังที่ซิสเตอร์พูดอีกครั้ง ฉันพอจะเดาได้แล้วว่ามันคืออะไร
ฉันคงจะเป็นเทพอะไรสักอย่างในอดีตนั้นก็ได้
ฉันเดินออกมากับพิมสองคน ไปเดินเล่นแถวๆริมทะเลสาบของโรเงรียนพอไปถึง จู่ๆลมก็แรงมาก พัดซะใบไม้ร่วงโรย ปลิวหายไปกับสายลม อาจจะเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ เหมือนที่เรียนในวิทยสศาสตร์แน่ๆเลย
"อิน ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ฉันเครียดตั้งแต่เจออดีตบ้าบอพวกนั้นแล้ว"
"ไม่ต้องกลัวนะพิม เพื่อนต้องช่วยเพื่อน"
ฟิ้ววว~~
มีเงาดำๆ ตัวอะไรโผล่ตรงหน้าอย่างจังๆเลย
"เอเลี่ยนบุกโลก กรี๊ดดดดดดดด >o<!!"
"กรี๊ดดดด!!!" ยัยพิมก็กรี๊ดไปด้วย
"หยุดนะ!! ท่านเทพีทั้งสอง อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"
เทพีเหรอ? ไอ้เอเลี่ยนมันเรียกเราแบบนั้น อะไรกันเนี่ย?
"ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกมาขู่ฉันทำไมละเนี่ย ไปให้พ้นนะ!!!"
"ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้กำจัดเทพไปให้หมดโลก!!"
"ฉันบอกให้ไปยังไงล่ะ!!!! OoO"
อยู่ๆดี เมื่อฉันพูดไล่ไอ้เอเลี่ยนบ้านี่ นัยน์ตาฉันเบิกกว้างทันที มีแสงออกด้วย ที่เป็นแสงสีฟ้าเป็นประกาย ดุจดั่งสายน้ำไหลริน
"อ๊าาาาา า!!"
เปรี้ยง!!!
ฟ้าผ่ารุนแรง ลมพัดด้วยก็เช่นกัน ท้องฟ้าหมือมมน แทบไม่เห็นทาง ส่วนยัยพิมนี่ก็ยืนอึ้ง และหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันสามารถทำให้มันเจ็บปวดได้ด้วยละ
"นี่มันอะไรกัน!!" ฉันถามกับตัวเอง
"พลังออกมาแล้วสินะ ท่านเทพ เดียร์ริเวอร์ เทพีแห่งสายน้ำ !!"
อะไรกันเนี่ยยย- -*
"พลังร้ายกาจมาก โอยย ข้าหนาวเหลือเกิน"
มันหนาวงั้นเหรอ พลังของฉัน มันเกิดขึ้นได้ยังไง น่าอัศจรรย์จริงๆ
"อิน..ดวงตาเธอมันเป็นสีฟ้าไปแล้ว!!"
ใช่น่ะสิ ฉันคือเทพแห่งสายน้ำจริงๆ มนัคือตัวตนในอดีตของฉันอย่างแน่นอน
"โอยยย หนาววว ... ฝากไว้ก่อนเถอะ ท่าเทพี ไว้ข้าจะมาเอาคืนน อ๊ากก"
แว้บบ มันหายไปแล้ว
"พิม...ฉัน..."
สลบทันทีเมื่อมันไปแล้ว
"อิน!!"
"อินเป็นอะไรน่ะพิม"
แพรกับพู่กันมาเจอพอดี
"ช่วยอินด้วยนะแพร พาอินไปห้องพยาบาลที T^T "
ณ ห้องพยาบาล
"ฟื้นแล้วเหรอ อินทนิล"
ฉันสะลืมสะลือ มองเบลอๆไปหมด นี่โลกกำลังหมุนติ้วอยู่ใช่มั้ย?
"อาจารย์..หนูเป็นอะไรไปเหรอคะ"
"ก็พิมธรนินทร์ ภิสารัตน์ ภูริตาน่ะสิ พาเธอมาห้องนี้น่ะสิ ก็เห็นเธอสลบอย่ริมทะเลสาบ"
"ใช่ แล้วฉันก็เป็นคนแบบเธอขึ้นมาห้องพยาบาลด้วยละ"
แพรบอกกับฉันตรงๆ
"ทำไมมันหนาวจังเลยละคะอาจารย์ เปิดแอร์กี่องศากันคะ"
พิมบ่นขึ้นมากระทันหัน ทำให้ทุกคนงง
"ก็ปกตินี่นา 25 องศาตามหลักของมัน"
"คือว่า หนูรู้สึกหนาวเหมือนอยู่ในฤดูหิมะที่เมืองนอกเลนอ่ะค่ะ หนาวประมาณ 14 องศา บรื๋อออ หนาว - -"
" ฉันเริ่มจะเป็นเหมือนพิมแล้วแหละ - -" พู่กันรู้สึกตัวทันที
ฉันงงมาก แต่ฉันก็เดาได้ มันอาจจะเป็รพลังวิเศษในตัวฉันก็เป็นได้ ฉันเป็นเทพแห่งสายน้ำ สายน็ก็ต้องเย็น จึงมีความหนาวเย็นติดกายก็เป็นได้ (คิดไปตามหลักทฤษฎีของฉันเองแหละนะ) ถึงยังไงก็เหอะ ฉันก็จะสีบหาเรื่องนี้ ว่ามันมีความเป็นมายังไงกันแน่?
เนื่องจากในวันนี้ เป็นวันฉลองครอบรอบ 84 ปีของโรเงีรยนแห่งนี้ และเป็นเกียรติแก่องค์อาคิรอสผู้สถาปนาโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นมา
"อิน ทางนี้เร็ว กิจกรรมเยอะแยะ น่าเล่นทุกอย่าง ... โน่นนน มีปาลูกโป่งด้วย"
"ยัยบ้า... โตป่านนี้ยังจะป่าลูกโป่งอีก - -"
"โธ่!! อิน งานมีทั้งทีก็ขอเล่นหน่อยเหอะ กว่าจะมีงานทั้งทีก็ 4 ปีครั้งนะ เพราะว่ามันตรงกับวันที่ 29 กุมภาพันธ์ น่ะสิ น่าเสียดายออก ไปเล่นเหอะ ^^ "
ยัยพิม เพื่อนของฉันเองแหละ อยู่ห้องA สายวิทย์-คณิตภาคอินเตอร์ ห้องเดียวกันเป๊ะ ยัยนี่มันดูเหมือนเด็กต๊องๆบ๊องๆอ่านะ เห็นอะไรก็เล่นหมด ขอให้ได้เล่นก็เหอะ
"อืมๆ เล่นก็เล่น - - ...แต่ฉันชิ่ง!!!"
ฟ้าววว...~~
ฉันวิ่งหนีดั่งสายฟ้าแลบไปแล้ว ยัยพิมได้แต่อ้าปากค้าง พูดไม่ออก กว่าจะเรียกฉันกลับมามันก็สายไปเสียแล้ว ^^ เชิญเล่นไปคนเดียวเหอะย่ะ ของเล่นเด็กแบบนั้น อย่างฉันต้องนี่
"มาเลยครับ มาดูการทดลองนี่ดีกว่าครับ ทดสอบตาบอดสี"
นี่ล่ะ มันเหมาะกับเด็กวิทย์อย่างฉัน (ทดสอบตาบอดสีเนี่ยนะ OoO!!)
"พี่แพรคะ ไม่ว่ายังไง วันนี้กิ๊บซี่ก็ต้องพาพี่แพรไปเดตให้ได้"
"เอาไงดีล่ะ ไอ้พู่เอ๊ยย"
"เรื่องของแกเว้ย ไม่เกี่ยวกับฉัน ไปก่อนนะ กลัวโดนชวญไปด้วย"
ฟ้าวว~~
"ไอ้เพื่อนบ้า >o<!! แกทิ้งฉันเหรอ ว้ากกก"
ฟ้าวว~~ (ตามๆๆ)
"พี่แพร...รอกิ๊บซี่ด้วยสิคะ"
ยัยสองคนนี้ก็คือแพร กับพู่กัน คู่ซี้สุดปึ้กประจำห้องB ไม่น่าเชื่อเลยว่า เด็กวิทย์ - -*
"อ่า อันนี้เลขอะไรจ๊ะหนู"
รุ่นพี่ที่เปิดบูธถามมา เกี่ยวกับการทดสอบตาบอดสี มันเป็นเลข 27
"27 ค่ะ ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้ มันเห็นไม่ค่อยชัดเลยอ่ะค่ะ - -"
OoO รุ่นพี่ทำหน้าอึ้งเหวอมากก
"น้องคะ น้องเป็นคนแรกที่ตอบเลขภาพนี้ถูกอ่ะค่ะ มันจางมากจนไม่เห็นอะไร แต่ทำไมน้องสามารถเห็นมันได้ละเนี่ย มหัศจรรย์ที่สุด ฟินนาเล่~~ ^^"
มันจางก็จริง แต่ฉันเห็นเลขนะ แปลกแฮะ เดาเอายังถูก
"เดาดูอ่ะค่ะ แหะๆ ^^' "
"ยัยอิน!!! หนีมาอยู่นี่เอง"
"ง่าา าา~~ ยัยต๊อง มาไงละนี่"
"ยัยเพื่อนบ้า หนีฉันได้ไงอ่ะ ชิ!! -3-"
"น่านะ อย่างอนเลย ฉันว่าไปดูที่โบสถ์ดีกว่า เผื่อมีอะไรให้ดู กิกิ ไปกันเถอะพิม"
ฉันลากยัยออกมาจากบูธทดสอบตาบอดสี รุ่นพี่ก็ยังงเหมือนเดิมว่าทำไมฉันถึงเห็นเลขได้ สงสัยฉันเป็นผู้วิเศษมั้ง? ตกมาจากฟากฟ้า ท้องนภา (ชักจะเวอร์)
กริ๊งง~~ แกร๊ง~~
เสียงระฆังในโบสถ์ดังขึ้นกระหึ่มๆ ซิสเตอร์ก็กำลังบรรยายอะไรสักอย่างอยู่ข้างหน้า สักพักนักเรียนในโบสถ์เริ่มทยอยออก อะไรกันวะเนี่ย ฉันเป็นคนไล่หรือเปล่าเนี่ย
"นักเรียนออกไปไหนกันหมดเลยอ่า - -"
"ยังไม่หมดซะหน่อยนิ ตาถั่วหรือไงฮะ ไม่เห็นฉันหรือไง-*-"
"เฮ้ยๆ ไอ้ต้าร์ อนไม่ได้ตาถั่วซะหน่อย แต่แกไม่มีรัศมีพอ ที่จะให้อินเห็นต่างหากละ ก๊ากกๆ"
"แกอยู่ข้างใครกันแน่วะไอ้แจ๊ค - -"
สองคนนี้ตัวป่วนจอมกวนประจำห้องฉัน เวรกรรมหนอเวรกรรม ทำไมฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับไอ้พวกบ้าสองตัวนี่ด้วยนะ เมื่อไหร่ฉันจะหมดเวรหมดกรรมกับพวกมันซะที - -*
"นักเรียนที่เข้ามาใหม่น่ะ นั่งลงที่เก้าอี้เดี๋ยวนี้!!"
ซิสเตอร์เริ่มดุขึ้นมาอย่างกระทันหัน กีต้าร์ แจ๊ค พิม และฉันก็นั่งลงไป ฉันยังเหลือบไปเห็น แพรกับพู่กันนั่งหลบรุ่นน้องที่ชื่อกิ๊บซี่ที่ตามมาอยู่ติดอ่ะนะ นั่งกันซะติดมุมโบสถ์เลย
"หลับตาลงทุกคน ฉันเชื่อว่า ทุกคนจะต้องได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตนเองอย่างแน่นอน จงนึกถึงสมาธิให้ตั้งมั่น แล้วจะเจอกับสิ่งที่ไม่เคยเห็นแน่นอน ในสิ่งที่ทุกคนอยากจะเห็นมัน"
ซิสเตอร์พูดชวนคิดให้งงเลยทีเดียว ฉันไม่เข้าใจหรอกนะ ว่ามันคืออะไรกัน? ฉันแค่อยากมาที่โบสถ์ เพราะว่าอาจจะมีซุ้ม บูธ หรืออะไรที่เป็นกิจกรรมที่น่าสนใจในวันนี้ แต่กลับให้มานั่งสมาชาธิ ซะงั้น - -*
'เดียร์ริเวอร์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าต้องการ ทำไมมันต้องเป็นของเจ้าด้วย รวมทั้งตำแหน่งมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าก็แย่งไป วันนี้ละ ข้ากับเจ้าจะได้เห็นดีกัน'
เสียงคำพูดคำจาของผู้หญิงคนนึงที่ด่าฉันฉอดๆ โดยที่ตัวฉันนั้นกลับไม่ทำอะไรเลย ได้แต่เงียบ (เป็นเป่าสาก - -)
'เจ้าหญิง ในตัวของท่านมีทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว เจ้าจะเอาอะไรอีกงั้นหรือ ข้าว่า ต้องทำให้ท่านนั้นใจเย็นซะก่อนจะดีกว่า เพื่อจะได้ลืมความโลภ ความโกรธ ความหลงในสิ่งที่อยากจะได้มันมา'
'อย่ามาสอนข้า อย่างเจ้าน่ะหรือ จะมาทำอะไรข้าได้ เชอะ!! ไร้สาระสิ้นดี'
แว้บบ
แสงจากนัยน์ของตัวตนฉันในอดีตใช่มั้ย ฉันเห็นมันแล้วล่ะ ฉันเห็นมัน มันมีสีฟ้าเจิดจรัสจ้า เป็นประกายงดงามดั่งสายน้ำไหลริน จู่ๆเจ้าหญิงก็กอดตัวเองทันที เหมือนมีอาการหนาวสั่น โรคไข้จับสั่น แสดงว่านัยน์ตานี่มีพลังอะไรบางอย่างที่แฝงในตัวของฉันคนนั้นอย่างแน่นอน
"ลืมตาได้แล้ว!!"
เฮือก!! สะดุ้งสิเรา ทำไมเสียงซิสเตอร์โหดชะมัดยากเลย
"ฉันเห็นอดีตของฉันน่ะพิม"
"ฉันก็เห็น แต่มันไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ - - มันบ้าบอไปแล้ว"
ฉันหันไปมองคนอื่นที่อยู่ในนั้น ต่างก็มีท่าทางแปลกๆไปจากเดิม
"ฉันเชื่อว่า ดิน น้ำ ลม ไฟ ยังเหนือกว่ามนุษย์ จงเชื่อในสิ่งที่เห็นเถิด...อาเมน"
ซิสเตอร์พูดแปลกๆอีกแล้ว ดินน้ำลมไฟอะไร ไม่เข้าใจ งง??
ดิน น้ำ ลม ไฟ งั้นเหรอ??
'เดียร์ริเวอร์'
ชื่อใคร เจ้าหญิงนั่นด้วย นัยน์ตาสีฟ้าส่องประกาย
"สายน้ำมักจะนำพาความสะอาดปราศจากภัยุทุกสิ่งอย่างแน่นอน"
ฉันฟังที่ซิสเตอร์พูดอีกครั้ง ฉันพอจะเดาได้แล้วว่ามันคืออะไร
ฉันคงจะเป็นเทพอะไรสักอย่างในอดีตนั้นก็ได้
ฉันเดินออกมากับพิมสองคน ไปเดินเล่นแถวๆริมทะเลสาบของโรเงรียนพอไปถึง จู่ๆลมก็แรงมาก พัดซะใบไม้ร่วงโรย ปลิวหายไปกับสายลม อาจจะเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ เหมือนที่เรียนในวิทยสศาสตร์แน่ๆเลย
"อิน ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ฉันเครียดตั้งแต่เจออดีตบ้าบอพวกนั้นแล้ว"
"ไม่ต้องกลัวนะพิม เพื่อนต้องช่วยเพื่อน"
ฟิ้ววว~~
มีเงาดำๆ ตัวอะไรโผล่ตรงหน้าอย่างจังๆเลย
"เอเลี่ยนบุกโลก กรี๊ดดดดดดดด >o<!!"
"กรี๊ดดดด!!!" ยัยพิมก็กรี๊ดไปด้วย
"หยุดนะ!! ท่านเทพีทั้งสอง อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"
เทพีเหรอ? ไอ้เอเลี่ยนมันเรียกเราแบบนั้น อะไรกันเนี่ย?
"ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกมาขู่ฉันทำไมละเนี่ย ไปให้พ้นนะ!!!"
"ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้กำจัดเทพไปให้หมดโลก!!"
"ฉันบอกให้ไปยังไงล่ะ!!!! OoO"
อยู่ๆดี เมื่อฉันพูดไล่ไอ้เอเลี่ยนบ้านี่ นัยน์ตาฉันเบิกกว้างทันที มีแสงออกด้วย ที่เป็นแสงสีฟ้าเป็นประกาย ดุจดั่งสายน้ำไหลริน
"อ๊าาาาา า!!"
เปรี้ยง!!!
ฟ้าผ่ารุนแรง ลมพัดด้วยก็เช่นกัน ท้องฟ้าหมือมมน แทบไม่เห็นทาง ส่วนยัยพิมนี่ก็ยืนอึ้ง และหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันสามารถทำให้มันเจ็บปวดได้ด้วยละ
"นี่มันอะไรกัน!!" ฉันถามกับตัวเอง
"พลังออกมาแล้วสินะ ท่านเทพ เดียร์ริเวอร์ เทพีแห่งสายน้ำ !!"
อะไรกันเนี่ยยย- -*
"พลังร้ายกาจมาก โอยย ข้าหนาวเหลือเกิน"
มันหนาวงั้นเหรอ พลังของฉัน มันเกิดขึ้นได้ยังไง น่าอัศจรรย์จริงๆ
"อิน..ดวงตาเธอมันเป็นสีฟ้าไปแล้ว!!"
ใช่น่ะสิ ฉันคือเทพแห่งสายน้ำจริงๆ มนัคือตัวตนในอดีตของฉันอย่างแน่นอน
"โอยยย หนาววว ... ฝากไว้ก่อนเถอะ ท่าเทพี ไว้ข้าจะมาเอาคืนน อ๊ากก"
แว้บบ มันหายไปแล้ว
"พิม...ฉัน..."
สลบทันทีเมื่อมันไปแล้ว
"อิน!!"
"อินเป็นอะไรน่ะพิม"
แพรกับพู่กันมาเจอพอดี
"ช่วยอินด้วยนะแพร พาอินไปห้องพยาบาลที T^T "
ณ ห้องพยาบาล
"ฟื้นแล้วเหรอ อินทนิล"
ฉันสะลืมสะลือ มองเบลอๆไปหมด นี่โลกกำลังหมุนติ้วอยู่ใช่มั้ย?
"อาจารย์..หนูเป็นอะไรไปเหรอคะ"
"ก็พิมธรนินทร์ ภิสารัตน์ ภูริตาน่ะสิ พาเธอมาห้องนี้น่ะสิ ก็เห็นเธอสลบอย่ริมทะเลสาบ"
"ใช่ แล้วฉันก็เป็นคนแบบเธอขึ้นมาห้องพยาบาลด้วยละ"
แพรบอกกับฉันตรงๆ
"ทำไมมันหนาวจังเลยละคะอาจารย์ เปิดแอร์กี่องศากันคะ"
พิมบ่นขึ้นมากระทันหัน ทำให้ทุกคนงง
"ก็ปกตินี่นา 25 องศาตามหลักของมัน"
"คือว่า หนูรู้สึกหนาวเหมือนอยู่ในฤดูหิมะที่เมืองนอกเลนอ่ะค่ะ หนาวประมาณ 14 องศา บรื๋อออ หนาว - -"
" ฉันเริ่มจะเป็นเหมือนพิมแล้วแหละ - -" พู่กันรู้สึกตัวทันที
ฉันงงมาก แต่ฉันก็เดาได้ มันอาจจะเป็รพลังวิเศษในตัวฉันก็เป็นได้ ฉันเป็นเทพแห่งสายน้ำ สายน็ก็ต้องเย็น จึงมีความหนาวเย็นติดกายก็เป็นได้ (คิดไปตามหลักทฤษฎีของฉันเองแหละนะ) ถึงยังไงก็เหอะ ฉันก็จะสีบหาเรื่องนี้ ว่ามันมีความเป็นมายังไงกันแน่?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น