คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Plenty of Love 02 หลบหนี
ตอนที่ 2
“โอ๊ย ทำไมปวดหัวอย่างนี้น่ะ วาเรนี่กี่โมงแล้วล่ะ”ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น แต่พอภาพปรากฎสู่สายตาฉันเท่านั้นแหละ ฉันก็สะดุ้งรีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที จนหัวโขกกับโคมไฟที่อยู่ใกล้เข้า
“โอ๊ย ที่นี่มันที่ไหน”ฉันรู้สึกถึงน้ำที่ไหลลงมาจากหัว
“โอ๊ยนี่เราหัวแตกหรอเนี่ย”ต่อไปนี้คำนำหน้าเวลาพูดของฉํนคงจะกลายเป็นคำว่าอ๊ยซะแล้วล่ะ
“ตื่นแล้วหรอหนุ่มน้อย ว๊ายทำไมถึงหัวแตกห๊ะ นายใหญ่เอาตายแน่เลย”
“นี่ลุงเป็นใครอ่ะ แล้วที่นี่ที่ไหน”
“นี่ปากเสียฉันไม่ใช่ลุงย่ะ ฉันชื่อโซเฟียน่าต่างหาก เรียกให้ถูกด้วย แล้วที่นี่ก็คือบ้านหลังใหม่ของเธอไง”
“บ้านหลังใหม่ หมายความว่าไง”
“ไม่ต้องมาทำหน้างงเป็นไก้ตาแตกเลยจ๊ะ ที่นี่ก็คือบ้านหลังใหม่ที่ถ้าเธอทำตัวดีๆก็สุขสบายไปทั้งชาติไงล่ะ”
“แล้วถ้าทำตัวไม่ดีล่ะ”
“หนุ่มน้อยนี่ปากดีซะด้วย แน่นอนคนทำตัวไม่ดีย่อมได้รับรับผลไม่ดีตอบแทน”
“อย่าบอกน่ะที่นี่คือหอนางโลม”ฉันตะลึงจนแทบลืมหายใจ ไม่จริงน่า คุณป้าคนนั้นที่ฉันช่วยเอาไว้เค้าหลอกฉันมาขายหรอเนี่ย
“ใช่แล้วจ๊ะ”ยัยโซเฟียน่าบ้าบออะไรนั่นตบมือพลางหัวเราะแบบอุรังอุตัง หอนางโลมหรือว่าพวกนี้จะรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง
“แต่ว่าฉะฉันปะเป็นผู้ชะชายน่ะไม่ใช่ผะผู้หญิง”ฉันพยายามที่จะลิ้นไม่พันกันแล้ว แต่ด้วยความตกใจทำให้สติที่จะควบคุมลิ้นไม่ให้พันกันแทบไม่มี
“ก็เพราะเป็นผู้ชายน่ะสิ เจ้านี่พูดจาแปลกๆเนอะ”
“งั้นที่นี่ก็หะหอนางโลม สำสำสำหรับพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน”ฉันช็อกหนักกว่าเดิมอีก นี่ฉันถูกจับมาขายให้กับพวกชอบไม้ป่าเดียวกันนี่น่ะ
“อย่าพูดจาแบบนั้นสิจ๊ะหนุ่มน้อย หน้าตาเจ้านี่ช่างสะอาดหมดจด งดงามจนผู้หญิงทั้งหลายยังต้องอายเจ้าเลยน่ะเนี่ย”โซเฟียนั่งลงข้างเตียงพร้อมเอามือลูบไล้แก้มฉัน ก็แน่นอนอยู่แล้วฉันเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย
“ปล่อยน่ะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”ฉันปัดมือทิ้งทันที
“อย่ากลัวไปเลย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
“แต่ฉันน่ะคงไม่ทำอะไรแกไม่ได้หรอก”ฉันพุ่งเข้าจับตัวโซเฟียน่าทันที
“อี่เอออำอะไออ่ะ”(นี่เธอทำอะไรน่ะ) ดูสิขนาดมีส้มลูกมหึมาอยู่ในปากก็ยังดันทุรังพยายามที่จะพูดอีก
“ก็หนีไงล่ะ บายก่อนน่ะ”ฉันเปิดหน้าต่างใช้วิชาตัวเบากระโจนลงไปข้างล่างทันที จะยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้ก็คงต้องหนีก่อนแล้วค่อยกลับมาคิดบัญชีกับยัยป้าแก่นั่น ฉันจะเอาให้รู้สำนึกเลยสิคอยดู
“โซเฟีย นี่แกทำอะไรอยู่น่ะ”
“แออีบอาอ่อยอันเอ็ว”(แกรีบมาปล่อยฉันเร็ว)
“ไอ้บ้า ให้ไปอ่อยแกน่ะหรอ นี่แกเมาขี้กลากหรือยังไงเราพวกเดียวกันจะให้อ่อยกันเองนี่น่ะ”
“ไอ้อ้า อันไอ่ไอ้อูดอ่างอั้น”(ไอ้บ้าฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น)
“แล้วแกกินส้มทั้งลูกทั้งที่ยังไม่ได้แกะเปลือกนี่แกน่ะบ้าหรือเปล่า”ฟีน่าเดินมาหยิบส้มออกจากปาก
“แกน่ะสิบ้า ไอ้ฟีน่า มันหนีไปแล้ว ไอ้หนุ่มนั่นน่ะ รีบตามจับเร็ว”
“ห๊ะ แย่แล้ว อาเทอร์มีเด็กหลุดรีบตามจับเร็ว ทำไมแกไม่พูดให้เร็วกว่านี้ยัยโซเฟีย”ฟีน่าแก้มัดให้โซเฟีย
“ฉันบอกแกไปตั้งนานแล้วย่ะ แกก็ดันโง่ซะจริง สงสัยตอนเด็กแม่ลืมให้สมองมา”
“หนอยแน่ แม่ฉลาดประเสิรฐ์ศรี ใครล่ะที่ทำให้ไอ้หนุ่มนั่นนี่ไป”
“เลิกเถียงกันเถอะรีบไปตามจับไอ้หนุ่มนั่นดีกว่า ถ้านายใหญ่ร็พวกเราได้ตายกันหมดแน่”โซเฟียรีบวิ่งตามลงไป
“หยุดน่ะเจ้าหนุ่มน้อย”โซเฟียวิ่งมาดักหน้า ให้ตายทีเถอะทำไมที่นี่มันใหญ่อย่างนี้ ทางออกอยู่ไหนก็ไม่รู้
“หยุดให้โง่หรอ”ฉันหันหลังกลับวิ่งไปอีกทางแต่ก็ดันเจอผู้ชายอีกคนที่ดูดีกว่ายัยโซเฟีย และดูแล้วก็น่าจะเป็นพวกรักชอบไม้ป่าเดียวกัน ไอ้พวกจิตวิปริตทั้งหลายเอ๋ยฉันขอแผ่เมตตาให้ละกัน ฉันไม่อยากทำร้ายใคร
“จับมันเร็วฟีน่า มันวิ่งไปทางแกแล้ว”
“มามะหนุ่มน้อยมาหาฟีน่าเถอะ”ฟีน่าพุ่งเข้ามาหวังจะจับ ฉันจึงใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปบนหลังคาทำให้โซเฟียที่กำลังวิ่งตามฉันกับฟีน่าชนกันอย่างจัง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยย”เสียงร้องดั่งลั่นไปทั่ว
“เจ็บหัวชะมัด ไอ้เด็กแสบแกตายแน่ ยิงธนูใส่มันเลยอาเทอร์”ฟีน่าโวยวายด้วยความโกรธ
“ไม่ได้น่ะอาเทอร์ถ้าหนุ่มน้อยนั่นตายขึ้นมาล่ะ”โซเฟียขัดขึ้น จนอาเทอร์ที่เตรียมหง้างธนูต้องชะงัก
“ไม่ตายหรอก อาเทอร์ยิงขาทำให้ขยับไม่ได้ก็พอ”ฟีน่าสั่งเสร็จอาเทอร์ก็ยิงใส่คนที่วิ่งอยู่บนหลังคา
แต่ด้วยความที่ฉันเป้นวรยุทธฉันจึงกระโดดหลบลูกธนูได้
“โธ่เว้ยไม่ได้เรื่องเลยยิงไม่โดนสักดอก อาเทอร์ ส่งธนูมาอีกอัน เดี๋ยวฉันช่วยยิง”ฟีน่ายื่นมือไปหยิบปืนจากอาเทอร์ ตายล่ะคราวนี้ฉันจะทำยังไงดีนี่ จะให้หลบลูกธนูถ้าแค่หลบไม่กี่ลูกธนูก็พอทำได้อยู่หรอก แต่นี่มีอีกคนยิงด้วยให้เทพแค่หนก็หลบได้ไม่นานหรอก
“ฟีน่าอย่าน่ะ หยุดน่ะ อย่ายิงงงงงงงงงงงงง”โซเฟียร้องห้ามเสียงดังเมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อยจวนเจียนจะหลบลูกธนูไม่ทัน
‘ปึ้ก’ธนูพุ่งเข้ามาใส่ฉัน หลบไม่ทันแล้ว
“โอ๊ย”พระเจ้าช่วยลูกด้วย นี่ฉันต้องตายจริงๆแล้วหรอ ฉันค่อยๆล้มลงหมดสติไป ท่านพ่อท่านแม่ลูกขอโทษที่ยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อพวกท่านเลย พี่ใหญ่ พี่รอง ข้ารักพวกท่านมากน่ะ วาเรหวังว่าเจ้าคงไม่ร้องไห้จนป่วยน่ะ
ความคิดเห็น