ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Plenty of love จับหัวใจยัยตัวแสบ

    ลำดับตอนที่ #2 : Plenty of Love 02 หลบหนี

    • อัปเดตล่าสุด 22 ก.พ. 56


     

    ตอนที่ 2

                    “โอ๊ย ทำไมปวดหัวอย่างนี้น่ะ วาเรนี่กี่โมงแล้วล่ะ”ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น แต่พอภาพปรากฎสู่สายตาฉันเท่านั้นแหละ ฉันก็สะดุ้งรีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที จนหัวโขกกับโคมไฟที่อยู่ใกล้เข้า

                    “โอ๊ย ที่นี่มันที่ไหน”ฉันรู้สึกถึงน้ำที่ไหลลงมาจากหัว

                    “โอ๊ยนี่เราหัวแตกหรอเนี่ย”ต่อไปนี้คำนำหน้าเวลาพูดของฉํนคงจะกลายเป็นคำว่าอ๊ยซะแล้วล่ะ

                    “ตื่นแล้วหรอหนุ่มน้อย ว๊ายทำไมถึงหัวแตกห๊ะ นายใหญ่เอาตายแน่เลย”

                    “นี่ลุงเป็นใครอ่ะ แล้วที่นี่ที่ไหน”

                    “นี่ปากเสียฉันไม่ใช่ลุงย่ะ ฉันชื่อโซเฟียน่าต่างหาก เรียกให้ถูกด้วย แล้วที่นี่ก็คือบ้านหลังใหม่ของเธอไง”

                    “บ้านหลังใหม่ หมายความว่าไง”

                    “ไม่ต้องมาทำหน้างงเป็นไก้ตาแตกเลยจ๊ะ ที่นี่ก็คือบ้านหลังใหม่ที่ถ้าเธอทำตัวดีๆก็สุขสบายไปทั้งชาติไงล่ะ”

                    “แล้วถ้าทำตัวไม่ดีล่ะ”

                    “หนุ่มน้อยนี่ปากดีซะด้วย แน่นอนคนทำตัวไม่ดีย่อมได้รับรับผลไม่ดีตอบแทน”

                    “อย่าบอกน่ะที่นี่คือหอนางโลม”ฉันตะลึงจนแทบลืมหายใจ ไม่จริงน่า คุณป้าคนนั้นที่ฉันช่วยเอาไว้เค้าหลอกฉันมาขายหรอเนี่ย

                    “ใช่แล้วจ๊ะ”ยัยโซเฟียน่าบ้าบออะไรนั่นตบมือพลางหัวเราะแบบอุรังอุตัง หอนางโลมหรือว่าพวกนี้จะรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง

                    “แต่ว่าฉะฉันปะเป็นผู้ชะชายน่ะไม่ใช่ผะผู้หญิง”ฉันพยายามที่จะลิ้นไม่พันกันแล้ว แต่ด้วยความตกใจทำให้สติที่จะควบคุมลิ้นไม่ให้พันกันแทบไม่มี

                    “ก็เพราะเป็นผู้ชายน่ะสิ เจ้านี่พูดจาแปลกๆเนอะ”

                    “งั้นที่นี่ก็หะหอนางโลม สำสำสำหรับพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน”ฉันช็อกหนักกว่าเดิมอีก นี่ฉันถูกจับมาขายให้กับพวกชอบไม้ป่าเดียวกันนี่น่ะ

                    “อย่าพูดจาแบบนั้นสิจ๊ะหนุ่มน้อย หน้าตาเจ้านี่ช่างสะอาดหมดจด งดงามจนผู้หญิงทั้งหลายยังต้องอายเจ้าเลยน่ะเนี่ย”โซเฟียนั่งลงข้างเตียงพร้อมเอามือลูบไล้แก้มฉัน ก็แน่นอนอยู่แล้วฉันเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย

                    “ปล่อยน่ะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”ฉันปัดมือทิ้งทันที

                    “อย่ากลัวไปเลย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”

                    “แต่ฉันน่ะคงไม่ทำอะไรแกไม่ได้หรอก”ฉันพุ่งเข้าจับตัวโซเฟียน่าทันที

                    “อี่เอออำอะไออ่ะ”(นี่เธอทำอะไรน่ะ) ดูสิขนาดมีส้มลูกมหึมาอยู่ในปากก็ยังดันทุรังพยายามที่จะพูดอีก

                    “ก็หนีไงล่ะ บายก่อนน่ะ”ฉันเปิดหน้าต่างใช้วิชาตัวเบากระโจนลงไปข้างล่างทันที จะยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้ก็คงต้องหนีก่อนแล้วค่อยกลับมาคิดบัญชีกับยัยป้าแก่นั่น ฉันจะเอาให้รู้สำนึกเลยสิคอยดู

                    “โซเฟีย นี่แกทำอะไรอยู่น่ะ”

                    “แออีบอาอ่อยอันเอ็ว”(แกรีบมาปล่อยฉันเร็ว)

                    “ไอ้บ้า ให้ไปอ่อยแกน่ะหรอ นี่แกเมาขี้กลากหรือยังไงเราพวกเดียวกันจะให้อ่อยกันเองนี่น่ะ”

                    “ไอ้อ้า อันไอ่ไอ้อูดอ่างอั้น”(ไอ้บ้าฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น)

                    “แล้วแกกินส้มทั้งลูกทั้งที่ยังไม่ได้แกะเปลือกนี่แกน่ะบ้าหรือเปล่า”ฟีน่าเดินมาหยิบส้มออกจากปาก

                    “แกน่ะสิบ้า ไอ้ฟีน่า มันหนีไปแล้ว ไอ้หนุ่มนั่นน่ะ รีบตามจับเร็ว”

                    “ห๊ะ แย่แล้ว อาเทอร์มีเด็กหลุดรีบตามจับเร็ว ทำไมแกไม่พูดให้เร็วกว่านี้ยัยโซเฟีย”ฟีน่าแก้มัดให้โซเฟีย

                    “ฉันบอกแกไปตั้งนานแล้วย่ะ แกก็ดันโง่ซะจริง สงสัยตอนเด็กแม่ลืมให้สมองมา”

                    “หนอยแน่ แม่ฉลาดประเสิรฐ์ศรี ใครล่ะที่ทำให้ไอ้หนุ่มนั่นนี่ไป”

                    “เลิกเถียงกันเถอะรีบไปตามจับไอ้หนุ่มนั่นดีกว่า ถ้านายใหญ่ร็พวกเราได้ตายกันหมดแน่”โซเฟียรีบวิ่งตามลงไป

                    “หยุดน่ะเจ้าหนุ่มน้อย”โซเฟียวิ่งมาดักหน้า ให้ตายทีเถอะทำไมที่นี่มันใหญ่อย่างนี้ ทางออกอยู่ไหนก็ไม่รู้

                    “หยุดให้โง่หรอ”ฉันหันหลังกลับวิ่งไปอีกทางแต่ก็ดันเจอผู้ชายอีกคนที่ดูดีกว่ายัยโซเฟีย และดูแล้วก็น่าจะเป็นพวกรักชอบไม้ป่าเดียวกัน ไอ้พวกจิตวิปริตทั้งหลายเอ๋ยฉันขอแผ่เมตตาให้ละกัน ฉันไม่อยากทำร้ายใคร

                    “จับมันเร็วฟีน่า มันวิ่งไปทางแกแล้ว”

                    “มามะหนุ่มน้อยมาหาฟีน่าเถอะ”ฟีน่าพุ่งเข้ามาหวังจะจับ ฉันจึงใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปบนหลังคาทำให้โซเฟียที่กำลังวิ่งตามฉันกับฟีน่าชนกันอย่างจัง

                    “โอ๊ยยยยยยยยยยยย”เสียงร้องดั่งลั่นไปทั่ว

                    “เจ็บหัวชะมัด ไอ้เด็กแสบแกตายแน่ ยิงธนูใส่มันเลยอาเทอร์”ฟีน่าโวยวายด้วยความโกรธ

                    “ไม่ได้น่ะอาเทอร์ถ้าหนุ่มน้อยนั่นตายขึ้นมาล่ะ”โซเฟียขัดขึ้น จนอาเทอร์ที่เตรียมหง้างธนูต้องชะงัก

                    “ไม่ตายหรอก อาเทอร์ยิงขาทำให้ขยับไม่ได้ก็พอ”ฟีน่าสั่งเสร็จอาเทอร์ก็ยิงใส่คนที่วิ่งอยู่บนหลังคา

    แต่ด้วยความที่ฉันเป้นวรยุทธฉันจึงกระโดดหลบลูกธนูได้

                    “โธ่เว้ยไม่ได้เรื่องเลยยิงไม่โดนสักดอก อาเทอร์ ส่งธนูมาอีกอัน เดี๋ยวฉันช่วยยิง”ฟีน่ายื่นมือไปหยิบปืนจากอาเทอร์ ตายล่ะคราวนี้ฉันจะทำยังไงดีนี่ จะให้หลบลูกธนูถ้าแค่หลบไม่กี่ลูกธนูก็พอทำได้อยู่หรอก แต่นี่มีอีกคนยิงด้วยให้เทพแค่หนก็หลบได้ไม่นานหรอก

                    “ฟีน่าอย่าน่ะ หยุดน่ะ อย่ายิงงงงงงงงงงงงง”โซเฟียร้องห้ามเสียงดังเมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อยจวนเจียนจะหลบลูกธนูไม่ทัน

                    ปึ้กธนูพุ่งเข้ามาใส่ฉัน หลบไม่ทันแล้ว

    “โอ๊ย”พระเจ้าช่วยลูกด้วย นี่ฉันต้องตายจริงๆแล้วหรอ ฉันค่อยๆล้มลงหมดสติไป ท่านพ่อท่านแม่ลูกขอโทษที่ยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อพวกท่านเลย พี่ใหญ่ พี่รอง ข้ารักพวกท่านมากน่ะ วาเรหวังว่าเจ้าคงไม่ร้องไห้จนป่วยน่ะ

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×