คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Plenty of Love 01 โดนจับ
ตอนที่ 1
“ท่านหญิงทรงออกไปไหนมาเพคะ ทำไมเนื้อตัวมอมแมมแบบนี้”
“วาเร เจ้าอย่าเสียดังไปสิ เดี๋ยวท่านพ่อท่านแม่ก็ได้ยินเข้าหรอก”
“ปีนระวังนะเพค่ะ ระวังตกนะเพคะ”
“ระดับนี้แล้วไม่ตกหรอกน่า”
“ลิลิน”ท่ามกลางความเงียบจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งตวาดขึ้น
“ท่านพ่อ เฮ้ย”ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจทำให้ฉันตกลงมาจากบันไดที่ปีนอยู่
“ท่านหญิง เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าค่ะ”วาเรรีบเข้ามาประคองด้วยหน้าตาตื่น
“เจ็บน่ะสิถามได้ ท่านพ่อนะท่านพ่อทำไมต้องเสียงดังขนาดนี้ด้วย ลูกตกใจหมด”
“อ๋อ นี่พ่อผิดล่ะสิที่ทำให้แกตกบันได แล้วมีอย่างที่ไหนแต่งตัวเป็นผู้ชายออกไปเที่ยวข้างนอกกลับมาดึกๆดื่นๆ แถมยังปีนกำแพงบ้านตัวเองอีก ให้ตายสิไม่รู้จักโตบ้างเลยลูกคนนี้”
“ท่านพี่ทำอะไรอยู่ อ้าว ลิลินทำไมลูกแต่งตัวแบบนี้”
“ดูลูกคุณสิ งามหน้าไหม รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เป็นถึงท่านหญิงแต่ดูทำตัวเข้าสิ”
“ลูกยังเด็กน่ะค่ะ แกเลยไม่ทันคิดน่ะค่ะคุณ”ท่านแม่ผู้แสนน่ารักพยายามแก้ต่างให้สุดฤทธิ์
“เด็กน่ะหรอ เหอะโตจนม้าเลียก้นไม่ถึงแล้ว อายุอานามก็จะสิบแปดอยู่ล่ะ หรือว่าต้องอายุสักแปดสิบห๊ะ ถึงจะเป็นผู้ใหญ่มีสมองคิดน่ะ”
“ท่านพ่อ ที่ลูกแอบออกไปก็เพราะท่านพ่อไม่อนุญาติให้ลูกออกไปต่างหาก แถมที่ลูกแต่งตัวเป็นชายก็เพื่อความปลอดภัย แล้วเหตุผลที่สำคัญลูกไปสืบเรื่องเงินที่ถูกยักยอกไปได้แล้ว”
“ลูกว่าอะไรน่ะไหนเล่ามาสิ”
“ลูกจะเล่าให้ฟัง ก็ต่อเมื่อเสด็จพ่อยอมอภัยให้ลูก และยอมให้ลูกออกไปเที่ยวข้างนอกได้อย่างอิสระ”ฉันกอดอกต่อรองอย่างมั่นใจ ก็ฉันถือไพ่เหนือกว่านี่
“น่ะค่ะคุณ”ท่านแม่ก็ช่วยอีกแรง
“เฮ้อ ก็ได้ ฉันยอมก็ได้ แต่ทีหน้าทีหลังอย่าทำเรื่องเสี่ยงอันตรายแบบนี้อีกน่ะ เราน่ะเป็นผู้หญิงนะ”ท่านพ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ค่ะท่านพ่อ เย้ ท่านพ่อน่ารักที่สุดเลย รักท่านแม่ด้วยค่ะ รักวาเรด้วย”ฉันเข้าไปกอดประจบทันที
ท่านหญิงลิลินบุตรสาวเพียงคนเล็กของท่านแม่ทัพใหญ่ นางมีรูปโฉมที่งดงามตรึงตาทุกคน แต่ด้วยนิสัยแสนซน จอมก่อเรื่อง ดื้อ และนิยมชมชอบแต่งตัวเป็นชาย ทำให้ท่านหญิงไม่ค่อยมีความเป็นผู้หญิงเท่าไหร่นัก ไม่ว่าจะเย็บปักถักร้อย ทำอาหาร กาพย์กลอน วาดรูปที่ทำไม่เป็นเลยสักอย่าง นางเก่งแต่เรื่องตำราพิชัยยุทธ ดาบ ธนู กระบี่ เรียกได้ว่าเชี่ยวชาญในด้านสงครามเป็นอย่างมาก นางคอยช่วยเหลือท่านพ่อของนางในการไขคดีต่างๆหรือเรื่องสงคราม นางก็ช่วยคิดยุทธวิธีได้เป็นอย่างดี
“วันนี้ ทำไมตลาดถึงได้พลุกพล่านเช่นนี้ล่ะวาเร”ฉันเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้นดูบรรยากาศภายนอกที่ดูคึกคักเป็นพิเศษ
“ก็วันนี้มีงานเทศกาลไงล่ะค่ะ ท่านหญิง อุ๊บส์”วาเรรีบเอามือปิดปากตัวเอง
“วาเรทำไมเจ้าต้องเอามือปืดปากแบบนี้ด้วย”ฉันยกยิ้มมุมปาก
“ท่านหญิงหวังว่าท่านคงไม่ทำแบบที่วาเรคิดไว้หรอกน่ะเจ้าค่ะ”
“แล้วเจ้าคิดอะไรล่ะวาเร”ฉันยิ้มหวานให้กับวาเรที่ตอนนี้เริ่มเหงื่อตกแล้ว
“งานเทศกาลนี่คึกคักจะเลยเนอะวาเร ทำไมเจ้าทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออกยังงั้นล่ะ”ฉันหันไปยิ้มให้วาเรที่ตอนนี้ทำหน้าบูดหน้าบึ้งเหมือนมีใครไปนั่งทับหน้าไว้อย่างไงอย่างงั้น
“ท่านหญิงล่ะก็”
“นี่วาเรบอกกี่ครั้งแล้วไงตอนนี้เราแต่งตัวเป็นชายไม่ต้องเรียกท่านยงท่านหญิงให้เรียกว่ามาร์ตินไง”ฉันดุวาเรที่ตอนนี้ก็อยู่ในชุดผู้ชายเหมือนกันทันที
“ท่าน เอ่อ มา เอ่อ ท่านไม่ใช่ ข้าขอเรียกเป็นคุณชายแทนได้ไหม”
“เจ้านี่เรื่องมากจัง ตามใจเจ้าสิ โห ดูนั่นสิเขาโชว์อะไรนั่น”ฉันรีบวิ่งไปดูการแสดงพ่นไหที่อยู๋ฝั่งตรงข้ามทันที
“คุณชายรอด้วย”วาเรลากสังขารตัวเองฝ่าฝูงชนนับแสนตามท่านหญิงไป ตั้งแต่ที่นายท่านอนุญาติให้ท่านหญิงเที่ยวได้ ผู้ที่ต้องมาตกระกำลำบากด้วยไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากวาเรผู้นี้
‘วาเร ตั้งแต่นี้ถ้าท่านหญิงจะไปไหนเจ้าก็ต้องติดตามไปด้วย เข้าใจไหม’คำพูดของนายท่านที่เปรียบเสมือนฝันร้ายของวาเรผู้นี้
ทุกๆวันต้องไปผจญภัยข้างนอกที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยไม่รู้ว่าท่านหญิงกินอะไรถึงได้อึดขนาดนี้ ทั้งวิ่งทั้งพูด ทั้งเล่นได้ทั้งวันแบบไม่มีลิมิตขนาดนี้
“คุณชาย ข้าเหนื่อยแล้วเรานั่งพักกันเถอะ”วาพูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
“อะไรกันเจ้าเหนื่อยแล้วหรอ เพิ่งเดินเที่ยวเทศกาลได้ไม่ถึงชั่วโมงนี่น่ะ”
“ก็ใครจะไปอึดเหมือนคุณชายกันล่ะ”
“ก็ได้ เจ้านั่งพักอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวไว้ข้าเที่ยวงานเทศกาลเสร็จก็จะมารับเจ้าแล้วกลับบ้านไปด้วยกัน อย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าไปก่อนน่ะเจ้าก็อย่าไปไหนไกลล่ะ”ท่านหญิงวิ่งไปด้วยความไวแสงแบบชนิดที่ว่ามองตามไม่ทันกันเลย
“ให้ตายทีเถอะ คุณชายระวังตัวด้วยน่ะเจ้าค่ะ”วาเรตะโกนไล่หลังเสร็จจึงเดินเลี้ยวเข้าร้านน้ำชา นั่งจิบน้ำชารออย่างใจเป็นกังวล
“ว้าวดอกไม้ไฟสวยจัง”ฉันยืนมองดอกไม้ไฟด้วยความเพลิดเพลิน รู้สึกเป็นอิสระ อยู่ข้างนอกไม่ต้องทำตัวเป็นท่านหญิงจะหัวเราะ กิน หรือเดินได้อย่างที่ใจปรารถนา นี่ล่ะฉันถึงได้ชอบออกมาข้างนอก
“ช่วยด้วยค่ะ โจรขโมยของค่ะ”เสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากป้าคนหนึ่งทำให้ให้ฉันหลุดจากพวังค์ทันที แล้วรีบวิ่งตามโจรไป
“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ ไอ้โจรชั่ว”ฉันใช้วิชาตัวเบาไล่ตามแต่โจรมันก็ไม่กระจอก ดูถ้าจะมีวรยุทธอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
“ทางตันแล้วแกหนีไม่รอดหรอก”ฉันยิ้มได้ใจ เพราะมันวิ่งมาจนเจอทางตัน
“แค่กันแน่ ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนแกคิดว่าจะสู้ฉันได้หรอ”โจรมันตั้งท่าพร้อมจะจู่โจม
“หน้าอ่อนก็ดีกว่าหน้าเหี่ยวๆของแกก็แล้วกัน”ฉันก็เตรียมตั้งรับเต็มที่
“หนอย ตายสักเถอะ”โจรชั่วปล่อยหมัดพุ่งเข้ามาใส่ฉัน ฉันหลบแล้วเตะสวนกลับทันทีจากนั้นก็จับทุ่มลงพื้นอย่างไม่ปรานีปราศัย
“คนเลวๆอย่างแกน่ะ เจอฉันก็ถือว่าสมควรแล้ว”ฉันเหยียบข้อมือมันอย่างแรง
“โอ๊ย ปล่อยอย่าเหยียบ ”โจรชั่วร้องโอดโอย
“ปล่อยของคุณป้าคนนั้นซะ”ฉันกล่าวเสร็จก็กระทืบข้อมือโจรชั่วซ้ำอีกทีหนึ่ง โจรชั่วจึงยอมหยิบของคุณป้าคนนั้นออกมา
“นั่นล่ะค่ะ คุณทหารจับมันเลยค่ะ”คุณป้าคนเมื่อกี้วิ่งมาพร้อมทหารอีกสองสามนาย
“จับมันไปขัง ขอบคุณน่ะครับที่ช่วยเหลือทางเรา”ทหารนายหนึ่งเดินเข้ามาขอบคุณฉัน
“ไม่เป็นไรหรอก”ฉันยิ้มแล้วส่งของคืนคุณป้าคนนั้น
“ขอบคุณพ่อหนุ่มมากน่ะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า คราวหน้าคราวหลังระวังหน่อยน่ะครับ”ฉันกำลังจะเดินจากไปแต่คุณป้าก็ดันเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้
“คุณป้ามีไรหรอครับ”ฉันพูดได้เพียงแค่นั้นก็สลบไป
“หมอนี่เห็นตัวเล็กๆแต่แรงใช่ย่อยเลยน่ะ ข้อมือฉันระบมเลย”โจรชั่วเดินกลับมาพร้อมกับทหารปลอม
“แกอย่าบ่นให้มาก ตัวก็ใหญ่สู้แรงไอ้หนุ่มนี่ไม่ได้ ต้องให้ฉันใช้ผงหลับใหล รีบจับมันเร็วเข้า”
“ข้าว่าครั้งนี้ต้องได้ราคางามอย่างแน่นอน”ทหารปลอมเอ่ยขึ้น
“แน่นอนอยู่แล้ว”คุณป้าซึ่งตอนนี้ได้กลายร่างเป็นนางมารร้ายไปแล้วสแยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยม
ความคิดเห็น