คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แค่มอง TOOMTAMGUN
SEE แค่มอง...
“จะโกรธอะไรกันมากมาย แก่ไปไม่มีใครอยู่ด้วยหรอก” นั่งง้อมาเกือบสองชั่วโมง คนที่งอนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหายงอน แถมดูว่ามันจะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ
“......” เงียบ ไม่พูด ไม่มอง ไม่สนใจ แถมเดินหนี ทำแบบนี้ต้องเดินตามใช่ป่ะ ผมก็เดินตามจนมันออกมาบนถนนแล้วนะ ใจคอพี่เค้าคิดจะโดให้รถชนแก้งอนหรอครับ
“พี่เข้าบ้านเหอะ เพื่อนรออยู่ เดี๋ยวรถชนเอา” เออดี ข้ามไปเลย ไปไกลๆนะ เอาเฮ้ย!!!! ข้ามไปตอนไหนวะเร็วชิบ เจริญครับรถมาเยอะอะไรตอนผมจะข้ามวะ นั่น ข้ามไปนั่นแล้ว ไปหาไก่ย่างบางตาลกินหรอครับ
“อะไรวะ รถเยอะชิบ” กว่าจะข้ามมาได้ ทำเอาคนตัวเล็กของผม(มั้ง)หายแซบหายสอยไปเลย เอาแล้ว โทรศัพท์เข้า เพื่อนกูจะโทรมาทำไม
ตึ้ด!!! “ฮัลโหล ว่าไง” ผมค่อยๆบรรจงกรองเสียงที่คิดว่าสุภาพน้อยที่สุดส่งไปให้มัน เผื่อมันจะรู้ว่า ลำบากนะ ที่ตัดสินใจรับอ่ะ
“(ไอตาม มึงลงไปไหนวะ กูนั่งรอพวกมึงเนี่ย)” ไม่ต้องสงสัยครับ ที่มันบอกว่าพวกคือ นับพี่กันด้วย
“มึงมีหน้าที่รอ ก็รอไป ตามพี่กันได้กูขึ้นไป”
“(รอ มึงมึนป่ะ กูรอมึงจนกูหน้ากูเหมือนไบร์ทเอเอฟแล้ว มึงยังไม่ขึ้นมาเลย)” ถุย เดี๋ยวรอก่อนกูจะไปดูมึงว่าจะเหมือนขนาดไหน ไอนี่ทำซะชื่อเขาเสีย แล้วผมก็วางสายจากเพื่อน มองซ้ายชะโงกขวา เออนั่น เล็กๆ ดำๆ ใช่แน่ว่ะ
“พี่ก้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมไม่รอช้าตะโกนหาเขาทันที พี่เขาก็หันมามอง แล้วก็เดินหนี หนีทำไมวะ มองซ้ายมองขวาถึงรู้ คนมองกูเพียบ ระลึกได้ทันที ผมเป็นพี่กันผมก็หนี เอาวะ วิ่งตามบริหารร่างกาย คิดไปคิดมา นี่ผมเล่นหนังอินเดียที่มันวิ่งข้ามภูเขากันใช่ป่ะครับ แต่ผมยังงงอยู่ดี ทำไมพี่กันต้องหนีลงมาทั้งๆที่สองชั่วโมงก่อนหน้านี้ยังนั่งล้อเล่นกันกับเพื่อนแท้ๆ จะว่ามันหยอกแรงก็ไม่ใช่ นั่งทนมาได้ตั้งนาน แค่เพื่อนมันถามผมว่า ผมกับพี่กันเป็นอะไรกัน ผมก็ตอบว่า พี่น้อง เขาก้มหน้าห้าวิถัดมาก็เดินออกมา งอนไร แค่บอกว่าพี่น้อง หรือเพราะคำนี้ เฮ้ยไม่ใช่ม้าง ดูมาตั้งนาน ไม่เห็นมีท่าทีอะไรเลย เขาบอกให้มองตา ก็พยายามมองแต่มันเขิน พี่ไม่คิดหรอก แต่ผมคิด แอร๊ยยยยยยเขิลลล เออนั่นยืนเมาออกซิเจนอยู่ จับหมับ
“เฮ้ย” พี่กันดูจะตกใจที่ผมไปจับมือเขา แต่พอพี่แกตั้งสติได้ ก็ทำท่าจะสะบัด แต่ว่า หุหุหุ ใสเจียเสียใจ พี่กันรู้ป่ะ พี่โตโน่เกิดบนโต๊ะสนุ๊ก(อ้างอิงจากซิทคอม) แต่ผมเกิดที่โรงเพาะตุ๊กแก เหนียวไม่หลุดง่าย
“ปล่อย เดี๋ยวใครเห็น” เห็นหรอครับเห็นเลย ถ้ามันเห็นแล้วเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ผมก็ยอมเสียวะ
“พี่เป็นไรไม่มองหน้าผมเลย” พี่กันก้มหน้าต่ำ จะกินดินหรอพี่ อยากงอนว่ะ มามองตากันได้ใหม
“พี่ เงยหน้าสิ มองตากันหน่อย จะได้รู้ว่าเป็นอะไร”
“หึ ไม่เป็นอะไร” เออ จะยั่วโมโหกันไปไหน เดี๋ยวพ่อปั้ดจับกดตรงนี้แม่ม
“ไม่เป็นไร ทำไมไม่มองกันล่ะ” ผมค่อยๆปล่อยมือคนปากแข็ง แล้วเอามือทั้งสองข้างของผมจับหน้าเขาให้หันมาสบตากัน โอ้จอห์นนี่ขี่ไม้ตะพด ตาพี่ หวานมาก พึ่งได้มองคักๆชัดๆก็วันนี้เอง อุบะวะฮ่ะ
“เป็นไร?” พี่กันเงียบ พี่มองผม ผมมองพี่ พี่กันเงียบ
“ตามขอโทษ” ไม่รอช้าผมดึงพี่กันเข้ามากอดไว้ รู้สึกได้เลยว่ามันมีอะไรชื้นๆอยู่ที่อกผม พอจับพี่กันออกมาก็เห็นว่าพี่เขาร้องไห้
“ฮึกพี่ไม่สำคัญหรอก” ห๊ะ ไม่สำคัญเอาที่ไหนมาพูด พี่น่ะ สำคัญมาก
“พี่กัน สำคัญมากกับผม”
“พี่ก็แค่พี่นาย” เอ่อ เดี๋ยวก่อน พูดอะไรตามงงครับ แค่พี่ผมเลยก้มลงไปกำดินขึ้นมากำหนึ่ง
“พี่นับเม็ดดินนี่ดิ” พี่กันทำหน้างง
“บ้าแล้ว ให้นับใครจะนับไหว”
“ก็นั่นล่ะ ความสำคัญที่ผมมีให้พี่น่ะ มันมากเท่ากับจำนวนดินบนโลกนี้ นับเท่าไหร่ก็นับไม่หมด” พี่กันมองหน้าผมทำตาโตๆ
“จะบอกตามได้ยังว่างอนอะไร”
“พี่แค่...ไม่ชอบเวลาที่ตามบอกว่าเราเป็นแค่พี่น้องกัน” ผมแอบเห็นหน้าพี่กันแดง ด้วย พี่กันเขินหรอ กร๊าซซซซซซซซซซซ น่อร็อคอ่ะ
“แล้วพี่ไม่คิดบ้างหรอเวลาที่ตามบอกใครต่อใครว่าเราเป็นแค่พี่น้องกัน” พี่กันมองหน้าผมอึ้งๆ ผมก็รู้สึกหน้าร้อนๆแฮะ
“พี่คิดเหมือนผมหรอ”
“อืม” พี่กันก้มหน้าตอบ แอบเห็นหูพี่เค้าแดงด้วยล่ะครับ
“โธ่เอ้ย คิดเองมาตั้งนานว่าพี่ไม่สนใจ แต่จริงๆแล้วชอบใช่ป่ะ”
“อืม” สงสัยตอนนี้พี่กันจะตอบเป็นคำเดียวแต่ช่างเหอะคำเดียวมันก็ทำให้ใจผมเต้นแรงได้
“ทำไมพี่ไมบอกตาม”
“พี่คิดว่าตามไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่กลัวออกตัวไป จะแป้ก”
“แล้วทำพี่ไม่คิดมองตาผม ไม่มองจะรู้ได้ไง ” ผมแอบคิดนะว่าเพราะอะไรมันทำให้เราไม่เคยเข้าใจกัน ทั้งๆที่คิดเหมือนกัน แต่ทำไมต่างคนต่างคิดว่ามันไม่ใช่ ที่เป็นแบบนี้ต้นเหตุเพราะเราไม่เคยจะมองตากัน ไม่เคยคิดที่จะดูให้ลึกเข้าไปในจิตใจ มัวแต่คิดเอง มั่วเอง เดาเอง คนที่ต้องแอบรักกันหลายๆคู่เค้าก็เป็นกันแบบนี้ล่ะมั้ง พวกคิดเองเออเอง
“ทำไมล่ะ” พี่กันส่งคำถามมาให้ผม ผมเลยเลื่อนไปกระซิบที่ข้างหูเขา
“ทำไมน่ะหรอ ก็ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจไง”
“แล้ว?” พี่กันยังไม่เลิกสงสัย
“ก็........ผม...รักพี่ไง” พี่กันหน้าแดงยังกับมะเขือเทศ ดูดิเป็นอะไรก็น่ารัก แล้วไม่ให้ผมรักได้ไง
“พี่ เอ่อ ......พี่.........กะก็ ...........รักนาย >/////<” หูฝาดป่ะวะ ไม่จริงใช่ป่ะ หรือฟังผิด หรือลมพัด สารเลยฝ่านตัวกลางไม่ได้
“อะไรนะ” ผมขอทวนคำเมื่อกี้อีกที
“ยังงอีก พี่บอกว่า พี่รักนาย” โอ้มายองค์อาธีน่าก็อดซิล่าออกลูกเป็นเขียด พี่กันรักผ๊มมมมม
“งั้น เป็นขอแฟนได้ป่ะหล่ะ” เออขอกันหน้าด้านๆนี่หล่ะ กลางสวนสาธารณะ
“อืม” อะไรวะ อื้อ หรือ หึ
“อีกทีดิ ไม่แน่ใจ”
“ตงลง ”
“ขออีกที” แต่คราวนี้พี่กันกลับเงียบแล้วยิ้มออกมา ฟอดดดดด เฮ้ยพี่กันหอมแก้มผม อ้าย ตาย ว้าย กรี้ด ตูมตามติดปีก จะลอยแล้ว
“แค่นี้แทนคำตอบได้รึยัง” ผมไม่ตอบ แต่ยิ้มแล้วก็ค่อยๆเลื่อนน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วประกบปากพี่เขา เอาสิเมื่อกี้แกล้งตามจะเอาคืน
“อื้อ” เสียงพี่กันร้องห้ามทำให้ผมค่อยๆถอนจูบออกอย่างเสียดายสุดๆ
“ไอบ้าตาม” พี่กันว่าผมน่าจับมาจูบอีกสักทีสองที เอแต่ดูดิหน้ามุ่ยแล้ว
“อย่าทำหน้าบูดดิ เดี๋ยวแก่เร็วนะแฟนจ๋า” แฟนเออคำนี้น่ารักดี ผมยังคิดนะถ้าเราไม่มองหน้ากัน ไม่เปิดใจคุยกันเราจะรู้มั้ย พี่กันคงงอนผม ผมเชื่อเลยนะว่าแค่เราลองมองตา เราก็จะได้สัมผัสหัวใจ แบบผมกับพี่กัน
ห่างหายไปนาน เพราะเตรียมสอบอยู่ ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว สบายแล้ว จบไปอีกหนึ่งตอน ดีไม่ดี เขียนงงไป สั้นไป เน่าไป ยังไงก็ช่วยบอกกันด้วยจ้า ไม่อยากให้นั่งอ่านแล้วเครียดกัน เมนต์ให้กำลังใจบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวคนแต่งจะหมดแรงซะก่อน ช่วงนี้ฝนตกอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะทุกคน
ความคิดเห็น