คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 awkward
เชื่อเถอะ ว่าการถ่อจากประสานมิตรมาตลิ่งชันของเธอมันไม่คุ้มค่า
เชื่อเถอะ ว่าวันนี้ที่เธอมา มันเสียอารมณ์และเวลาไปตั้งมากมาย ...
แอปเปิ้ลแทบอยากจะกรีดร้องใส่หน้านิ่งๆที่นั่งอยู่เยื้องๆกันไปนั่นด้วยความขัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่อยาก ดวงตาของแอปเปิ้ลกรอกไปมาอย่างคนที่เดือดดาลเต็มที เธอร้อนอยู่ในใจและอยากระบายด้วยการต่อยหน้าเขาสักทีแต่ก็รู้อีกว่าทำไม่ได้ ! จะต้องอะไรนักหนานะ กับผู้ชายคนนึงที่ทำร้ายพี่นทจนต้องเสียน้ำตา ... จะต้องอะไรกันนักหนา กับผู้ชายที่มีดีแค่ หล่อ รวย เก่ง ! แค่นั้นเอง
ตั้งแต่วินาทีแรกที่พี่ชายหน้าหล่อคนนี้แหลมหน้าเข้ามานั่งที่โต๊ะ ... บรรยากาศมันก็อึมครึมเห็นได้ชัด จนแอปเปิ้ลต้องควักสมาร์ทโฟนเครื่องเดิมของตัวเองขึ้นมาเพื่อคิดวิธีสืบถึงสาเหตุนั้น อะไรกัน คนอะไร ยกเมฆครึ้มๆทั้งก้อน มาบดบังแสงแดดสดใสเฉยเลย !
และคนแรกที่แอปเปิ้ลนึกถึงไม่เคยหนีพ้นไอ้เจ้ามุก ... แอปพลิเคชั่นโซเชียลสีเขียวสุดฮอตถูกเรียกขึ้นมาใช้งานแบบฉับพลัน
ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีถัดจาดนั้น ไอ้มุก ก็นำข่าวที่กรองละเอียดยิบๆมารายงานกันให้รู้ลึกแบบทันใจ จนแอปเปิ้ลต้องยิ้มกว้างให้กับหน้าจอมัลติทัชกว้างๆนั่น และนึกขอบคุณไปถึงแฟนคนสวยของเจ้ามุกที่พ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนสนิทของพี่นทเข้าดังๆจากหัวใจ ... สายตาไล่ไปตามตัวอักษรเล็กๆที่ฝั่งขวาของหน้าจอ แรกๆก็ยิ้มที่ได้รู้เรื่องกะชาวบ้านเขา แต่พออ่านไปนานนานเข้า แอปเปิ้ลก็หน้าง้ำขึ้นเรื่อยๆ และเรื่อยๆ เมื่อความจริงที่เป็นมันทำให้เธอรู้สึกแย่เหลือเกิน
ไอ้หน้าหล่อคนนี้แหล่ะที่ทำพี่นทเธอเสียน้ำตา !
"พี่นท ... แอปกลับก่อนแล้วกันนะ"
แอปเปิ้ลรวบข้าวของเล็กๆน้อยๆของเธอที่หยิบขึ้นมาเล่นก๊อกแก๊กลำพัง แล้วก็ยัดมันลงกระเป๋าสะพายใบเดิมอย่างคนที่อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ... เสียงเข้มลึกของแอปเปิ้ลที่เธอใช้ไม่ค่อยใช้ เธอหยิบมันขึ้นมาเพื่อบอกลาพี่นท อาจจะนานกว่าแค่ชั่วคราว อาจจะนับแต่วันนี้ไปตราบนาน ...
พี่นทของเธอดูจะอึ้งๆเมื่อได้ยินเสียงอำลา แต่เชื่อเถอะ ว่าผู้ชายคนที่นั่งเยื้องๆกันไปนั้นอึ้งกว่า ... แอปเปิ้ลใช้หางตาปรายมองเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อได้รู้ความเป็นไป อะไรอะไรที่เป็นเขาก็ดูจะขัดหูขัดตาไปเสียหมด
สองขาของแอปเปิ้ล ลุกจากเก้าอี้ไม้นั้น แล้วหมุนตัวหันหลังกลับไปอีกทางเต็มที่ ... เธอไม่อยากจะคิดให้โมโหอีก เมื่อหางตานั้นเหลือบเห็นสีหน้าโล่งใจของผู้ชายคนนั้น และแอปเปิ้ลก็ได้แต่ยิ้มเยาะตัวเองอย่างขมขื่นใจ เขาคงโล่งใจมากสินะ ที่บุคคลที่สามอย่างเธอลุกไปเสียได้ ! คงชอบใจมากสินะ ที่จะได้มีเวลาคุยกันประสาคนรัก เพียงลำพัง ...
นทมองตามร่างระหงนั้นไปเลิ่กลั่ก เธออยากจะกรีดร้องใส่แผ่นหลังที่ยืดอย่างสง่านั่นอย่างอึดอัดลึกๆ อะไรกัน ... เธอนึกขอบคุณแอปเปิ้ลในใจไปแล้วด้วยซ้ำ ที่ช่วยนั่งอยู่ร่วมโต๊ะเป็นเพื่อนกัน ทนบรรยากาศอึดอัดอึมครึมที่ด้วยกันตั้งนาน ... แต่อยู่ดีดี ก็เดินลุกไปเสียเฉยๆ เกิดนึกบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย !?
กลายเป็นความอึดอัดที่เพิ่มขึ้นในใจนท เหมือนมันจะคูณสองด้วยซ้ำเมื่อแอปเปิ้ลผลักภาระนี้ทิ้งไป ... คนที่นั่งข้างข้างเธอดูจะสบายตัวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ใช่สิ ! ใครๆก็สบายใจขึ้น ใครๆก็หายอึดอัด แล้วใครๆที่ว่านี่รู้บ้างไหม ว่ามันทำให้เธออยากจะร้องไห้เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
และมันดูจะยิ่งหนักหนาขึ้น เมื่อตูมตามเริ่มพยายามที่จะขยับเข้ามาใกล้กันในระยะที่จะสามารถพูดคุยกันได้สะดวก ...
"นท ผม..."
"ไม่ ! ไม่ฟัง ! ปล่อย ... !"
นทปฏิเสธการรับฟังทั้งหมด ขยับแขนและเด้งตัวขึ้นยืนเพื่อร่ำลาคำอธิบายนั้นอย่างถาวร ... เธอไม่พร้อมจะทำอะไร ไม่อยากจะฟังอะไร อะไรที่เลวร้ายเกินกว่าหัวใจจะรับได้ อะไรที่จะทำให้เธอต้องกลับไปเจ็บซ้ำๆอย่างที่เป็นมา
วินาทีเดียวเท่านั้น นทใช้สายตาคมกริบจ้องหน้าตูมตามราวกับจะกรีดรูปหน้าคมคายของเขาเป็นชิ้นๆ เธอนึกชังเขาสิ้นดี ... ลืมไปเสียด้วยซ้ำ ว่าเคยรักเขามากแค่ไหน ลืมไปด้วยซ้ำ ว่าเขาเองก็มีความดีที่เธอไม่อาจเมินมันได้
แต่น่าเสียดาย ... ที่เขาไม่ซื่อตรงพอจะรักษาความรักของเราเอาไว้
"ไม่คิดจะฟังผมหน่อยเหรอนท ผมอยากจะอธิบายนะ นท ... นท !"
นทได้ยินเสียงเรียกของเขาไวไว แต่ช่างเถอะ เธอไม่อยากจะเอาอารมณ์อะไรไปฟังเขาอีกแล้ว ... เบื่อที่จะต้องเสียเวลาไปกับความรักจอมปลอมไม่จบสิ้น นี่คือสิ่งที่นทพยายามจะเตือน จะบอกตัวเองเอาไว้อย่างนั้น แม้ว่าในใจลึกๆจะยังนึกถึงความหอมหวานในช่วงเวลาที่มีกันอยู่ไม่น้อย
เป้าหมายที่นทตั้งเอาไว้ คือการเดินไปคว้ายัยเด็กหน้าขาวนั่นกลับมาคุยให้รู้เรื่อง ทั้งที่โดนตื๊อจนอยากที่จะเบื่อไปหลายต่อหลายครั้ง แต่พอยัยเด็กแสบนี่เดินหันหลัง ... นทกลับรู้สึกแปลกๆอย่างไรไม่รู้
ไม่โล่งใจสักนิด ตรงกันข้าม ... หนักใจอีกต่างหาก
แอปเปิ้ลเดินเร็วจนนทอยากจะต่อขาตัวเองขึ้นไปอีกสักสิบยี่สิบเซน... เผื่อมันจะทำให้เธอเร่งสปีดตามแอปเปิ้ลได้ไวกว่านี้ ร่างระหงเดินเลียบๆไปตามถนนที่มุ่งตรงไปสู่ประตูมหาวิทยาลัย ใกล้เข้าเรื่อยจนนทต้องเปลี่ยนใจ หมุนเส้นทางไปยังลานจอดรถที่ใกล้กว่าแทน ... กะจะขับรถออกไปปาดหน้า แล้วลากขึ้นรถมาด้วยกัน คุยให้รู้เรื่องเสียเลย !
เมื่อขึ้นรถได้ นทก็สตาร์ทมันแล้วออกตัวอย่างไม่รั้งรอ ความเร็วเต็มที่ที่ทำได้เมื่อตอนสตาร์ทรถ นทก็เหยียบหมดอยากที่ไม่เคยคิดจะทำ ... รถบีเอ็มสีครีม พุ่งทะยานไปตามเส้นทางแคบๆของมหาวิยาลัย ก่อนที่มันจะชะลอลงเมื่อใกล้เป้าหมายเข้าเรื่อย
นทลดกระจกไฟฟ้าลง ... ก่อนจะส่งเสียงเรียกร่างระหงที่เดินหน้ามุ่ยให้หยุดเดินแล้วยัดตัวเองขึ้นมาบนรถเสียที
"นี่เธอ ... จะเดินกลับบ้านหรือไงน่ะฮะ !? ขึ้นรถมาเลยนะ"
แม้คำพูดจะค่อนไปทางออกคำสั่งอย่างเผด็จการมากก็ตาม ...
"ไม่ได้จะเดินกลับบ้าน แอปจะไปขึ้นรถเมล์กลับ !"
เชื่อเถอะว่าไอ้เด็กแสบนี่โคตรจะทำเสียงเหวี่ยงใส่เธอ...
คำตอบของแอปเปิ้ลทำเธอนิ่งงันไป แม้เท้าจะยังแตะคันเร่งเบาๆเพื่อคงความเร็วเอาไว้ ... ใจความของมันแอปเปิ้ลทำนทวูบไม่มีสาเหตุ ในกลิ่นเสียงมีวี่แววความไม่พอใจ และนทก็วางเฉยต่อมันไม่ได้
"หิวหรือยังน่ะเธอ ?"
และนทก็แก้ปัญหานั้นด้วยการเลี่ยงประเด็นซะ เลือกคำถามที่ดูจะมีปฏิสัมพันธ์ต่อกันมากที่สุด เธอเองก็รู้สึกหิวๆขึ้นมาเหมือนกัน ... ตาเหลือบไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่หน้ารถ มันบอกเวลาจวนจะบ่ายสามโมงเต็มที ใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วสินะ
"หิว !"
สั้นๆ ... พยางค์เดียว และแอปเปิ้ลก็สับขายาวๆนั่น มุ่งหน้าต่อไปโดยไม่มีทีท่าแม้แต่จะชะลอลงให้เธอชื่นใจ
นทอยากจะฉุน อยากจะปล่อยให้ยัยเด็กบ้านี่งอนหน้าคว่ำต่อไป ... แต่ไม่รู้ทำไมทำไม่ได้ ทั้งที่มันเป็นนิสัยของเธอ เป็นสิ่งที่เธอทำมาจนเป็นปกติแล้วแท้ๆ
และความหิวโหย บวกกับอารมณ์อะไรสักอย่าง มันผลักดันให้นทพูดบางคำออกไป บางคำที่สามารถหยุดทุกอย่างได้ภายในเสี้ยววินาที
"แอปเปิ้ล ... กินข้าวไหม ?"
แอปเปิ้ลอยากจะหยิกตัวเองสักสองสามที ที่เป็นคนใจง่ายได้แบบนี้ ... ช่างน่าอายเหลือเกิน
ทันทีที่เจ้าของใบหน้าหวาน ที่นั่งอยู่บนรถบีเอ็ม... เอ่ยชวนเธอพร้อมกับเสียงเรียกชื่อที่แสนน่าฟัง แอปเปิ้ลก็ยุติอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมด แล้วตอบตกลงในทันใด วินาทีนั้น เธอเห็นพี่นทคนนิ่งแอบอมยิ้มด้วยเล็กๆแม้มันจะไม่นานก็ตามที ... ทำไมล่ะ ก็เธอเป็นคนแบบนี้นี่แหล่ะ ใจต้องกับปาก ปากตรงกับใจ ต้องการอะไร อยากทำอะไร เธอก็ไม่มีฟอร์มแม้แต่นิดเดียว
และที่สำคัญ เจ้าท้องไส้น้อยๆนี่ก็เริ่มจะปั่นป่วนเข้าเรื่อยเมื่อน้ำย่อยเริ่มหลากลามไปทั่วกระเพาะ ... หิว ท้องไส้ร้องตะโกนบอกว่าหิว ... และเสียงหัวใจก็ตะโกนลั่นให้ตอบรับคำตกลงนั่นซะ ! คะแนนเป็นเอกฉันท์ ... และผลลัพธ์มันก็ออกมาเป็นพี่นทและแอปเปิ้ลในร้านข้าวหน้าเป็ดเล็กๆข้างทางที่อร่อยกว่าเจ้าไหน ๆ ...
"พี่นทชอบกินข้าวหน้าเป็ดเหรอคะ ?"
มันอาจเป็นกิริยาที่ไม่เรียบร้อยนัก สำหรับการเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเต็มปากจนแก้มพอง แล้วชวนผู้ร่วมโต๊ะคุยแบบนี้ ... แต่สำหรับแอปเปิ้ล นทอยากจะมีข้อยกเว้นให้สักข้อ เพราะสิ่งที่ได้เห็นกับตา มันชวนให้จ้องมองได้อย่างเพลิดเพลินไม่รู้เบื่อเสียเหลือเกิน
"เปล่า ..." แต่แม้แอปเปิ้ลจะทำหน้าตาได้น่าเอ็นดูเพียงใด ... นทก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแค่คำตอบห้วนๆและเสียงแข็งๆเท่านั้น ทั้งที่ความรู้สึกในใจล้ำลึกไปไกลกว่านั้นมากมาย ยิ่งเห็นแอปเปิ้ลแสดงอารมณ์มากเท่าไร เธอยิ่งอยากเก็บซ่อนมันเอาไว้ลึกๆมากเท่านั้น ...
แต่ถ้าถามสาเหตุว่าทำไม ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"แล้วทำไมเลือกร้านข้าวหน้าเป็ดอ่า ..."
แอปเปิ้ลเขี่ยขิงดองและเครื่องเคียงทั้งหมดออกจากจาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามพี่นทเสียงง้องแง้ง ... การเขี่ยขิงดองยังดำเนินต่อไปแม้เธอจะตักข้าวเข้าปากไปหลายคำแล้วก็ตาม ก็คนมันไม่ชอบนี่นา ขิงอะไรก็ไม่รู้ ทั้งเผ็ด ทั้งร้อน และก็เหม็นด้วย ...
ถึงจะเป็นสีชมพูน่าทานก็ไม่เอาด้วยหรอก
"หิวไง !" นทออกจะงงตัวเองอยู่นิดๆ ที่เธอเหลือบตามองทุกการกระทำของแอปเปิ้ลอย่างตั้งอกตั้งใจ ... แม้มันจะแนบเนียนแต่อย่างน้อยเธอก็รู้ตัวเอง มันแปลก มันไม่ปกติ และนทก็รู้ตัวว่าหัวใจเธอเร่งจังหวะตัวเองขึ้นมาทุกครั้ง เมื่อแอปเปิ้ลเปิดเผยเสน่ห์เฉพาะตัวออกมาทีละน้อย ทั้งจากคำพูด ทั้งจากความคิด ทั้งจากการกระทำ
แอปเปิ้ลทำให้เธอรู้ว่า ผลไม้ธรรมดาๆ นั้นน่าสนใจเพียงไร ...
แต่ถ้าจะให้เธอแสดงให้รู้ ... แอปเปิ้ลคงต้องรอชาติหน้าตอนบ่ายๆ ให้ตายก็ไม่บอกหรอก
"พูดดีดีก็ไม่ได้ บู้..." แอปเปิ้ลส่งคำพูดที่คล้ายกับการตัดพ้อมาให้กัน พร้อมกับย่นหน้าแล้วส่งเสียงบู้ เป็นการกระทำที่สั่นสะเทือนหัวใจนทแบบสุดๆ ... นิ่งค้างไปเลย คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับนทในวินาทีนี้
หัวใจนทเต้นแรงเกินไป ... จนนทต้องเพียรหลบสายตาวาวๆนั้นไว้ ตลอดมื้ออาหารเย็นที่ควรจะหายใจคล่องกว่านี้
มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ บ้าชะมัด !
...
จบตอน บู้ :P
ความคิดเห็น