คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : UNCONDITIONAL LOVE - 7.5 -
- 7.5 -
เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใส ชุ่มชื่นใจที่สุดในความรู้สึกของนท ... พักผ่อนเพียงไม่กี่ชั่วโมงแต่กลับรู้สึกกระชุ่มกระชวยอย่างน่าประหลาด เธอก้าวผ่านราตรีที่ไร้แสงดาวมาด้วยรอยยิ้ม ผ่านมันมาจนเช้า ยามเข้าสู่ห้วงนิทราก็มีแต่ความฝันดี ดีจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ
ขาสองข้างพาตัวเองออกจากส่วนของห้องนอน ก่อนจะเดินลงบันไดลงไปยังชั้นหนึ่งของบ้านช้าๆ บ้านย่านห่างไกลความเจริญในตอนสายโด่ง โล่งและไร้เสียงเบสตะแหง่วๆอย่างที่เป็นมาประจำ นทตรงไปยังตู้เย็นที่ตั้งตระหง่านอยู่ในครัว พร้อมกับใช้มือดึงตู้เย็นให้เปิดออก แล้วควานหาของกินในตู้เย็นอย่างตั้งใจ
มือข้างนึงที่ว่างกุมท้องที่ร้องประท้วงอย่างหิวโหย ...
ควานไปมาสักพัก ตู้เย็นโล่งจนนทชักใจเสีย เธอมั่นใจเกินร้อยว่าเธอเพิ่งซื้อของมาเติมได้ไม่ถึงเจ็ดวัน แล้วบ้านหลังนี้ก็มีกันเพียงสองคนพี่น้องเท่านั้น... ซีเรียลยี่ห้อดังสี่กล่องใหญ่ นมช็อคโกแล็ตของโปรดอีกสี่แพค ผลไม้นำเข้าอย่างดีนานาชนิด และขนมกรุบกรอบมากมาย บัดนี้เหลือเพียงองุ่นลูกสองลูกติดพวงอยู่แค่นั้น
นทดึงพวงองุ่นที่เหลือออกมาอย่างแสนเจ็บใจ โยนเข้าปากเคี้ยวกรุบ สมองนึกไปถึงหน้าไอ้น้องชายตัวดีที่คงซัดของกินเหล่านี้เรียบคนเดียวไม่แบ่งใครอีกตามเคย !
สาธุ๊ ! ขอให้มันอ้วน ... อ้วนอ้วนอ้วนอ้วน อ้วนตายไปเลยเถอะว้อยย เพี๊ยงง!!!!!!!!!!
.
.
แต่เพราะเวลามันมีเงื่อนไขบางอย่าง ต้องพูดให้เธอฟัง ไม่รู้เธอเข้าใจบ้างไหม ?
“คืนนี้ไปนอนห้องพี่นะแอป...”
เกิดมาจนย่างเข้าวัยเบญจเพสเต็มที่ เพิ่งรู้ซึ้งคำที่ว่าโลกของคนมีความรักนี่มันสดใส ... มองอะไรก็สีชมพูชัดเจนแจ่มแจ้งก็คราวนี้นั่นแหล่ะ
ไม่ต้องสงสัยในคำตอบ ... ไม่ต้องรบเร้าให้เธอเล่าให้ฟังอีกครั้ง เพียงแค่รับรู้ไว้แต่ว่า รักแรกในชีวิตของเธอ รักแรกที่อยู่ในใจและอยู่ข้างกายมาตลอด เด็กผู้หญิงสุดแสบคนนั้น ได้ก้าวเข้ามาชิงตำแหน่งสำคัญของหัวใจนั้นไปแล้ว เพียงแค่ใช้คำไม่กี่คำ
แต่ถ้าเทียบกับเวลาที่ผันผ่าน ... คำที่บอกเล่าความผูกพันแนบแน่นได้ชัดเจนที่สุด ก็คงเป็นคำว่า “ตลอดชีวิต” ตลอดชีวิตที่มีเด็กน้อยสุดป่วนคนนี้ก้าวผ่านเหตุการณ์ต่างๆมาด้วยกันเสมอ
พอมีแฟน แล้วก็อยากจะออดอ้อน อยากจะทำตัวเป็นเด็กน้อย ทั้งที่ตลอดชีวิตไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน
“อะเอ่อ ... จะดีเหรอคะ ?” แอปเปิ้ลสะดุ้งเบาๆ เมื่อต้นแขนขาวเนียนถูกคนที่ได้ชื่อว่า .. “แฟน” ... ซุกไซร้ออดอ้อนไปมาอย่างน่าหมั่นเขี้ยว ทั้งที่เมื่อก่อนเธอเองก็ทำออกจะบ่อยไปกับกิริยาเหมือนเด็กน้อยเช่นนี้ แต่พอเป็นฝ่ายถูกกระทำ กลับรู้สึกเกร็งแบบบอกไม่ถูก ... มันไม่ได้ซาบซ่านหัวใจอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งที่เธอนึกฝันมาตลอด ว่าหากวันใดเธอทลายมาดสาวมั่นของพี่แกรนด์ลงได้ วันนั้นคงเป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดในโลก
“หืม ... ไม่ดีหรอกหรอ ?” เสียงเล็กเสียงน้อยเต็มความออดอ้อน แยงเข้าหูแอปเปิ้ลอย่างน่าจั๊กจี้ ... เชื่อเถอะ ว่าสาวน้อยขี้อ้อนคนนี้เป็นคนเดียวกับผู้จัดการมาดเข้มจริงๆ
แต่เป็นผู้จัดการสาวที่ถอดยศทิ้งมาดไว้ชั่วคราว เหลือแต่ตัวตนที่แสนจะอ่อนหวานบอบบางเท่านั้นเอง
“ก็ ... ก็ดีค่ะ แต่แอปว่าตอนนี้พี่แกรนด์ไปทำงานก่อนดีกว่านะ เย็นนี้เราค่อยเจอกัน” แอปเปิ้ลค่อยๆขยับแขนออกจากการเกาะกุมของพี่แกรนด์ช้าๆอย่างรักษาระยะ แม้จะได้ชื่อว่าเป็น “แฟน” กันเปิดเผย แต่เธอกลับรู้สึกไม่พร้อมจะเปิดเผยอย่างบอกไม่ถูก ...
“โอเค ... แล้วเย็นนี้เจอกัน” ผู้จัดการสาวคนเก่ง ใช้สองมือดึงกระชับสูทสีเข้มให้เรียบกับตัว พร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้หวานใจของตัวเองอย่างคนที่กำลังเบิกบานไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ผุดลุกขึ้นยืดลำตัวจนเต็มความสูง คว้าเอกสารความหนาราวๆเจ็ดสิบแผ่นขึ้นมาถือไว้ในอย่างทนุถนอม
“ไปนะ...” ไม่วายหันมาลากันอีกทีก่อนจะขึ้นรถ ท่าทางอาลัยอาวรณ์กับรอยยิ้มละม้ายคล้ายเด็กน้อยของพี่แกรนด์มันบีบให้แอปเปิ้ลหลุดยิ้มออกมาได้ไม่ยาก ส่งเสียง ค่าาาาา... ชนิดยานคางสุดๆเป็นคำตอบรับที่แสนจะยียวร ก่อนจะนั่งมองรถเลกซัสคันหรูแล่นออกไปจนลับตา
พี่เกรซยืนเกาะประตูกระจกแอบมองสองสาวแล้วยิ้มหวาน รู้สึกได้ถึงทุกอณูความสุขของน้องสาวที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว ... และเชื่อแล้วว่าสถานการณ์แบบที่ยัยแกรนท์ตัวแสบบอกนั้นเป็นจริงทุกประการ สายตาของแกรนด์เป็นประกายวิบวับตลอดเวลาที่มองแอปเปิ้ล มันเต็มไปด้วยความมั่นคงอย่างแรงกล้า ล้นด้วยความรักล้ำค่าที่ไม่อาจหาได้จากที่ไหน
แต่สิ่งที่กำลังสั่นคลอนความยั่งยืนของมัน คือสายตา ท่าทางของแอปเปิ้ล แอปเปิ้ลที่ได้รับความรักสุดหัวใจจากน้องสาวของเธอ สายตาของแอปเปิ้ล ที่ดูไม่มีความสุขกับโมเม้นท์นี้เท่าที่ควร...
มันไม่ได้มีความรักที่มากพอ ไม่มีความเทิดทูน และโหยหาอย่างที่เคยเห็น ... สายตาของแอปเปิ้ลมันเต็มไปด้วยความสับสน วุ่นวาย มีแต่เรื่องราวต่างๆนานาเต็มไปหมด มันทำให้เกิดความรู้สึกกังวลในบางอย่าง กังวลถึงจุดจบของมันที่อาจจะมาถึงในไม่ช้า
อาชีพนักแสดงสอนเธอให้มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ... คำว่า “สายตาเรา หลอกใครไม่ได้” คือประโยคเด็ดที่ได้ยินจากทุกครูการแสดงเลยก็ว่าได้ และยิ่งแอปเปิ้ลไม่ใช่นักแสดง เป็นเพียงเด็กสิบเก้าที่ใสซื่อบริสุทธิ์และจริงใจ ทำไมเธอจะดูไม่ออก ...
แล้วบทละครเรื่องหนึ่งลอยวูบเข้ามาในหัว มันเป็นบทละครที่เคยทำให้ชื่อของ “กาญจน์เกล้า ด้วยเศียรเกล้า” ในวัยยี่สิบเอ็ดปีที่สวมบทเด็กสาววัยสิบหก ได้เข้าชิงรางวัลนักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมมาแล้ว
เรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนนึงที่รักและเทิดทูนพี่ชายต่างบิดามารดามาก ... รักจนไม่สามารถทนได้หากต้องเสียเขาไป แต่แล้ววันนึงเหตุการณ์บางอย่างก็สั่นคลอนความเทิดทูนนั้น พี่ชายให้ความรักกับคนอื่น แบ่งความสนใจไปให้นางเอกของเรื่องจนหลงลืมเด็กผู้หญิงคนนั้นเสียสิ้น
ความเจ็บปวดมันก่อให้เกิดความชินชา...
และความชินชาก็กลายเป็นชนวนสำคัญในการบ่อนทำลายความรักความเทิดทูนจนราบคาบ
จนเมื่อเข้าถึงจุดดราม่าของเรื่อง วันนึงพี่ชายคนนั้นอกหักกลับมา ...มันก็สายไปเสียแล้ว หัวใจของเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เหมือนเดิม เวลามันเปลี่ยนหัวใจ ... มันไม่เหลือแล้วความรักที่เคยมี
ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วคนดี ... แค่หนึ่งวินาทีก็ช้าไป
.
.
“แอป... อะไรของแอปเนี่ย โทรมาแล้วเงียบ ถ้าจะหวังให้พี่ชวนคุยนี่ก็วางสายไปก่อนก็ได้นะ แอปก็รู้นี่พี่พูดไม่ค่อยเก่ง”
นทตักคอร์นเฟล็กซ์ใส่นมช็อคโกแล็ตกล่องใหม่เอี่ยมเข้าปาก พร้อมเปิดสปีกเกอร์โฟนคุยโทรศัพท์กับแอปเปิ้ล... ส่งเสียงเย้าปลายสายยิ้มๆ กว่าชั่วโมงแล้วที่แอปเปิ้ลลากสายนี้เอาไว้ไม่ยอมวาง โดยใช้ความเงียบและเสียงเคี้ยวคอร์นเฟล็กซ์คุยกันไปมาอย่างได้อรรถรส
และนทเองก็พูดไม่เก่งพอที่จะคิดหาเรื่องคุยอะไร เลยทำได้เพียงหายใจให้แอปเปิ้ลฟังอย่างที่แอปเปิ้ลต้องการ ...
เมื่อคอร์นเฟล็กซ์เริ่มเกลี้ยงชาม นทก็ดันมันไปให้พ้นหน้าพ้นตา แล้วจดจ่อตั้งใจฟังแอปเปิ้ลที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
“พี่นท...”
“คะ” นทสวนตอบทันทีพร้อมยิ้มให้ตัวเองบางๆ
“พี่นทยังจะรอแอปอยู่ใช่ไหม ?”
แอปเปิ้ลถามคำถามนั้นกับปลายสาย คำถามที่เฝ้าตรึกตรองมาตลอดวัน คำถามที่คาหัวใจเพราะสถานะที่แปรเปลี่ยนไป ... นาทีนี้ นาทีที่เธอถามมันออกไป เธอไม่ใช่แอปเปิ้ลคนเดิมที่ยืนอยู่ท่ามกลางระหว่างหัวใจสองดวง แต่เธอเป็นแอปเปิ้ลที่เลือกแล้ว ... เลือกแล้วว่าจะหยิบหัวใจดวงไหนมาวางไว้ข้างๆหัวใจต่อจากนี้ไป
เลือกแล้ว ... แต่ยังอยากให้อีกคน ทนรอ
แอปเปิ้ลแทบหยุดหายใจในวินาทีที่ถามจบ หัวใจเธอจะทนได้ไหมหนอ หากคำตอบของปลายสายจะไม่เป็นไปอย่างที่คาดหวัง...
เธอจะกล้าไหมหนอ จะกล้าพอบอกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่แกรนด์ให้พี่นทได้รู้ จะกล้าหรือไม่...
“อ้าว ถามงี้หาเรื่องไง๊ รอดิ ... ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่จะไม่รอแอป แล้วนี่พี่ก็เพิ่งจะรอมาแค่วันเดียวเอง ... ไม่ถึงวันด้วยซ้ำนะเนี่ย ฮ่ะๆ”
นทไม่รู้ว่าตัวเองยึดอาชีพตลกแทนขายประกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอพยายามพูดมุกตลก หรืออะไรก็ตามที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะได้แม้มันจะฝืดเฝือสิ้นดี มันไม่ขำหรอก นทรู้ ... รู้ว่าปลายสายคงไม่ได้อารมณ์ดีพอที่จะหัวเราะไร้สาระได้
แต่สาเหตุเพราะอะไร นั่นต่างหากคือสิ่งที่นทไม่รู้
“พี่นท...”
เสียงสั่นเครือของปลายสายกำลังสั่นสะท้านใจนทช้าๆ ... อะไรกันนะที่แอปเปิ้ลจะพูดออกมา คำว่าอะไรกันนะ
“แอปคบกับพี่แกรนด์แล้วนะ”
น้ำใสใสรื้อรื้นที่ขอบตาในวินาทีที่แอปเปิ้ลได้พูดออกไป นับแต่วินาทีนี้ เธอพร้อมจะยอมรับทุกคำต่อว่าจากพี่นท เธอจะยินดีหากพี่นทจะเลือกจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
แม้ไม่พร้อม แต่ก็ไม่อยากยอมเป็นคนเห็นแก่ตัว...
“เหรอ ... พี่ดีใจด้วยนะ”
เสียงขาดๆหายๆจากปลายสาย ... แผ่วเบาจนไม่อาจได้ยินชัด สรุปไม่ได้ เพราะสัญญาณขาดหาย หรือปลายสายมีปัญหากันแน่
“แค่นี้ก่อนนะแอปเปิ้ล”
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินจากพี่นท ก่อนที่สายจะตัดไป คราวนี้แอปเปิ้ลรู้แล้ว รู้ว่าตัวเองได้ทำร้ายหัวใจพี่นทยับเยิบอีกแล้ว
พร้อมกับน้ำใสใสที่ไหลออกมาจากขอบตา...
อีกครั้งที่เธอทำร้ายหัวใจพี่นท แม้จะเคยทำมันหลายต่อหลายครั้งไม่เคยรู้สึกเช่นนี้ ... หัวใจเธอเจ็บ มันร้าวรานราวกับเป็นผู้ถูกตัดเยื่อใยเสียเอง
พี่นท...
แอปขอโทษ
จริงๆ เรื่องนี้นะคะ ถ้าจะให้บรรยายละเอียด
จาระไนแจ่มๆนี่ต้องร่อนเป็นซีรีย์สั้นๆเลยนะ
ตอนแรกก็กะจะสี่ซ้าห้าตอนจบ นี่ล่อเข้าไปจวนจะสิบตอนอยู่แล้ว...
มันเริ่มเกินลิมิตของชอร์ทฟิคสั้นเข้าไปทุกที = ='
ตอบคำถามฮอตส่งท้ายตอน...
แอปคิดอะไรอยู่ ?
แอปไม่ได้คิดอะไรค่ะ แค่ยังไม่รู้ใจตัวเอง ฮ่ะๆ "
ความผูกพัน มันซื้อความรักไม่ได้ ในหนึ่งวินาที่ช้าไป ...
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ปล. สงสารพี่นทด้วยคน
ความคิดเห็น