คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 5 มีจริงหรือเปล่า ?
"แอป ... อย่าทำหน้าแบบนั้น คราวนี้มีเพื่อนกลับแล้วไง"
สีหน้าเหมือนแมวป่วยของลูกสาวสุดที่รัก กำลังทำผู้เป็นพ่อใจอ่อนอีกครั้ง ... วงแขนหนานุ่มโอบรัดเด็กหญิงน้อยๆที่อยู่ในคราบสาวสวยเต็มตัวอย่างรักสุดหัวใจ ภาพที่เกิดขึ้นอย่างอบอุ่น พาเอาสองสาวที่ได้รับบทบาทใหม่เป็น 'เพื่อนกลับ' ของแอปเปิ้ล ต้องอมยิ้ม อุ่นใจไปกับความน่ารักน่าเอ็นดูของพ่อลูกคู่นี้ ...
นทโอบแขนรอบเอวคนข้างตัว ก่อนจะรั้งแน่นให้แนบกาย... ใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มแนบชิดกันอย่างรักใคร่ สายตาสบสายตา ส่งคำพูดที่สามารถสื่อกันได้ผ่านภาษาใจ
กลับกรุงเทพคราวนี้ ... เธอกับคนข้างตัวคงได้คอนโดที่ตั้งใจจะซื้อกันไว้ตั้งนานแล้วเสียที
"นท... ผมฝากแอปด้วยนะ"
มือข้างนึงของหนุ่มใหญ่ เอื้อมมาแตะเบาๆที่ไหล่นท พร้อมกับเอ่ยเสียงนุ่มไปในเชิงฝากฝัง ... ให้นทที่ยังไม่ยอมเอาตัวห่างจากพี่แกรนด์ พยักหน้ารับคำหนักแน่น และยิ้มหวานเพื่อสื่อให้รู้ว่าเธอเต็มใจ ...
เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นเพราะเช้าวันหนึ่ง ... ที่พี่แกรนด์ได้กำหนดการณ์เดินทางตามล่าหาโลเคชั่น ที่นทตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ตามไปให้เป็นภาระกับใครๆ
เมื่อเกิดเรื่อง จึงเกิดทางเลือกสำหรับนท ทางหนึ่งคือเธอต้องอยู่เชียงรายคนเดียว รอคอยวันที่พี่แกรนด์จะกลับมาซึ่งก็อีกเป็นเดือนๆ หรือทางที่สอง คือกลับไปอยู่กรุงเทพ และใช้เงินเก็บซื้อที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งเสียที หลังจากที่นทงอแงจนต้องคืนคอนโดที่เช่าอยู่กันมาเป็นสองสามปี และทุกวันนี้มันมีผู้เช่ารายใหม่เข้ามาเสียแล้ว
แต่ทางเลือกทั้งสองทางอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่พี่แกรนด์ยกไว้ค้ำคอ ว่าหากนทไม่ยอมไปกับเธอก็ต้องทำงาน ... ไม่ว่าจะอยู่เชียงรายหรือกรุงเทพก็ต้องทำ และงานที่ต้องทำก็คือช่วยลูกสาวเพื่อนสนิทนทนั่นแหล่ะ เขียนคอลัมน์รายงานชีวิตส่วนตัวรายปักษ์นานเป็นปีปี ตามที่แอปเปิ้ลเซ็นสัญญาเอาไว้
ตอนแรกเธอโกรธ ... โกรธมากๆ ที่พี่แกรนด์รับงานมาเป็นจริงเป็นจังโดยไม่ปรึกษา ไม่ถามไม่ไถ่กันสักคำ แถมยังตระเตรียมทุกเรื่องไว้หมด บีบบังคับกันกลายๆว่ายังไงเธอก็ต้องกลับกรุงเทพ !
ตามประสาเด็กงอแง ... เธอไม่ยอมท่าเดียว ไม่ยอมไปกับพี่แกรนด์ ไม่ยอมอยู่เชียงรายแบบต้องทำงาน และก็ไม่ยอมกลับกรุงเทพ ...
"ต้องให้น้องแอปดูแลนทมากกว่ามั้งคะ..."
แกรนด์ยกมือยีหัวเด็กน้อยของเธอพร้อมกับย้อนบอกคุณเบิร์ทยิ้มๆ ให้วงสนทนาได้หัวเราะกันครืนใหญ่ ... คำพูดนั้นทำเอาคนโดนแซวหน้ายู่ยับ ตาแป๋วแหววช้อนมองพี่แกรนด์อย่างงอนๆ หึ ... คนอะไรมองเธอเป็นเด็กตลอดเลย
แอปเปิ้ลที่ยังยืนอยู่ในอ้อมแขนของแด๊ดดี้ ... อมยิ้มจางๆแล้วมองตาพี่นทเนิ่นนาน มันมีความหมายอะไรบางอย่างที่ใครไม่เข้าใจ ... แต่เมื่อเธอมองตาพี่นท เธอรู้ว่ามันมีบางคำเท่านั้น ที่คนบางคนจะเข้าใจ
"พี่นทคงดูแลไม่ยากหรอกมั้งคะ"
เสียงใสรับมุกยิ้มๆ แม้จะดีเลย์ไปกว่านาทีแต่ก็ได้เสียงตอบรับเป็นการหัวเราะชอบใจอีกครืนใหญ่ ... คำตอบรับนั้น มันพาให้นทที่กำลังหน้ามุ่ยต้องกระตุกยิ้มขึ้นมาจางๆอย่างไร้สาเหตุ ตามองตตา สื่อบางคำที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ... บรรยายไม่ได้ แม้มันจะคล้ายกับที่เธอและพี่แกรนด์สบตากัน แต่มันก็ไม่ใช่
และหากจะถามถึงเหตุผลที่เธอเลือกจะกลับกรุงเทพในคราวนี้ มันก็เพราะไอ้อาการไร้สาเหตุแบบที่เธอกำลังเป็นนี่เอง...
ไร้สาเหตุ ... ทันทีที่ได้รู้ถึงเรื่องราวบางอย่างที่ บางคน บอกกันอย่างกังวลในค่ำคืนหนึ่ง ... ที่ดาวยังคงเต็มฟ้า
"แอปก็อยากทำนะพี่นท แต่แอปไม่มีเวลา..."
"ค่าตอบแทนมันสูงก็จริง แต่แอปไม่พร้อม แอปทำงานเยอะมากๆ... ละครก็กำลังจะเปิดกล้อง และช่องก็จะป้อนให้แอปอีกสองเรื่อง"
"อีเว้นท์ก็เยอะ ... และแอปก็ไม่กล้าปฏิเสธ เพราะพี่เซนรับงานไปแล้ว มันเสียชื่อมากถ้าจะรับและปฏิเสธ"
ไม่รู้สิ ... เธอรู้สึกแค่ว่าต้องช่วย ...
ช่วยผู้หญิงคนนึง ที่ต้องรับกรรมจาก ผู้ชายคนนึงที่เรียกตัวเองว่าผู้จัดการส่วนตัว ผู้ที่รับงานเพื่อหวังเงิน 10-20% และนทก็คิดว่ามันมากทีเดียวถ้าเทียบกับตัวเงินมหาศาลที่แอปเปิ้ลทำในแต่ละเดือน
แอปเปิ้ลน่าสงสาร...
"ไม่ยากหรอกค่ะ ให้ข้าว ให้น้ำ ให้ที่นอน ... กินอิ่มก็นอนหลับ น่ารักเลี้ยงง่าย"
เสียงหัวเราะดังฮาครืนอีกระลอก เมื่อพี่แกรนด์บรรยายสรรพคุณแล้วนทน้อยก็ไม่ได้ต่างอะไรกับลูกสุนัขขี้อ้อนน่ารักๆตัวนึง... คำยาวๆนั่นเลยกลายเป็นว่าแกรนด์ได้รับตาขุ่นเขียวจากนทเป็นการใหญ่ สายตาที่นทสื่อและแกรนด์อ่านออกมาได้ว่า ทำไมชอบว่าเธอนักก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เธอก็ออกจะน่ารักแสนดีขี้เอาใจขนาดนี้...
แกรนด์มองเด็กตัวน้อยแล้วยิ้มหวาน... แขนที่รัดเอวกันและกันแน่นขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเมื่อได้สบสายตากันอีกทีและส่งคำนั้นออกไป
หยอกเพราะรักหรอก รู้ไหม ...
เด็กน้อยของพี่...
.
.
"ที่จริงห้องนี้แอปซื้อไว้สองสามปีแล้วค่ะ พร้อมๆกับห้องตรงข้ามกัน ที่แอปอยู่ .. ที่ซื้อเก็บไว้เพราะอยากให้โซนนี้เป็นส่วนตัว แต่ก็ว่างมาตลอด เพราะคนที่แอปตั้งใจให้มาอยู่ไม่มาสักที ... พี่แกรนด์ลองเดินดูเลยนะคะ"
ห้องชุดกว้างใหญ่แต่แสนอบอุ่น ถูกรีวิวอย่างละเอียดจากแอปเปิ้ลในฐานะผู้ชำนาญการในสถานที่ ... เสียงสดใสแนะนำมุมนู้น เสนอมุมนี้ พร้อมทั้งบอกจุดเด่นจุดด้อย รวมถึงรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆที่ทั้งแกรนด์และนทว่ามั่นใจว่าจะไม่มีวันได้ยินมันจากเซลล์ขายห้องคนไหน หน้าต่างบานสูงถูกเปิดออกรับลมเข้ามาเต็มที่ เสียงหวิวๆของลมหนาวเดือนธันวา คลอไปเรื่อยกับเสียงของดาราดังที่เปลี่ยนอาชีพชั่วคราว ... บรรยากาศอบอุ่นราวกับบ้านหลังหนึ่งของที่นี่ และอาร์มแชร์แสนนุ่มทั้งสามตัวที่ถูกยึดเป็นที่นั่งคุยสบายๆ ทั้งหมดรวมกันเป็นความสุขเล็กที่เกิดขึ้นในใจนท และมันทำให้เธอยิ้มออกมาได้
"แล้วงี้คนที่น้องแอปบอกว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ ?"
"ผู้จัดการแอปเองค่ะ ... ตอนนี้พักผ่อนอยู่แถบยุโรป แต่ถ้าเขากลับมาแอปค่อยจัดการหาโครงการอื่นให้เขาอยู่ได้"
เมื่อแกรนด์ถามย้อนแอปเปิ้ลก็สวนตอบทันทีอย่างคนที่คิดและตระเตรียมทุกอย่างมาพรักพร้อม ... พาให้คนกำลังตัดสินใจอมยิ้มน้อยๆ พร้อมกับเบนสายตาไปในเชิงปรึกษาอีกคนพักใหญ่ ... แอปเปิ้ลมองสถานการณ์อบอุ่นภายในครอบครัวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ ดูสิ พี่แกรนด์และพี่นทกำลังคุยกันผ่านสายตา กำลังทำเหมือนที่พี่นทคุยกับเธอในหลายๆครั้ง
แต่สายตาที่พี่นทใช้พี่แกรนด์มันต่างจากที่มองเธอ ... กับพี่แกรนด์ มันเต็มล้นไปด้วยความรัก ความเทิดทูน ความห่วง ความหวง และองค์ประกอบของความรู้สึกดีดีอีกมากมาย และสายตาของพี่แกรนด์ก็ไม่ต่างกัน มันเป็นสายตาที่สื่อให้รู้ว่ารัก หนักแน่นและจริงแท้อย่างที่ไม่อาจหาได้จากที่ไหน
ส่วนสายตาที่พี่นทมองเธอ ... มันเป็นสายตาของพี่สาวที่มองน้องสาว ... ของผู้ใหญ่ ที่มองเด็กหญิงหลงทางตัวน้อยๆ และพร้อมยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ
แอปเปิ้ลนั่งยิ้มบางเบา ... ยังคงมองพี่แกรนด์และพี่นทที่เริ่มปรึกษากันอย่างนึกอิจฉาเงียบๆในใจ ... สิ่งที่พี่แกรนด์และพี่นทมีคือสิ่งที่เธอต้องการ โหยหาและวาดฝันมาตลอด ใครสักคนที่จะเข้าใจกันเพียงมองตา รักกัน อยู่ด้วยกัน และจะเติมเต็มทุกช่องว่างในใจกันตลอดไป ...
แค่เพียงสักคน คอยประคอง
ให้ฉันได้อุ่นหัวใจ
สักคน... ที่คอยปัดเป่าความเหงา
เธอรู้สึกเหงา ... แต่ทว่ามันเป็นความเหงาที่อบอุ่นและยิ้มได้
"แล้วเรื่องราคา..."
"เราตกลงกันได้ค่ะ แอปไม่ซีเรียสเลย ... ลองมาอยู่ก่อนก็ได้ แล้วจะโอคไหมค่อยว่ากัน"
และเมื่อพี่แกรนด์เริ่มจะจริงจังกับมันขึ้นมา ... แอปเปิ้ลก็ยิ้มหวาน ว่าออกไปอย่างนั้นอย่างคนจิตใจดี ... เงินทองไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรมากมาย ตอนนี้ นาทีนี้ ... ที่เธอต้องการที่สุดคือการได้มี 'ครอบครัว' เล็กๆนี้มาอยู่ใกล้ๆเสียมากกว่า ...
ไม่รู้สิ ... รอยยิ้มของพี่นท มันทำให้เธออบอุ่นใจ
"งั้นคืนนี้พี่นอนนี่เลยแล้วกัน ... เอาเลยดีกว่า"
เสียงเล็กๆเสียงแรก ดังขึ้นอย่างร่าเริง พร้อมกับร่างของเจ้าของเสียงที่ลุกพรวดพราดออกจากอาร์มแชร์ตัวหนึ่งที่นั่งกันถึงสองคน ... พี่นทลากกระเป๋าเดินทางขนาดกะทัดรัดวิ่งตื๋อเข้าห้องที่จองไว้ด้วยสายตาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเป็นของเธอเอง ...
แกรนด์ที่ยังคงนั่งยิ้มอยู่ที่เดิม มองตามนทไปจนร่างเล็กนั้นหายเข้าห้อง แอปเปิ้ลหัวเราะเบาๆอย่างนึกขำ ...และแกรนด์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรต่างจากกัน
ผมสลวยสะบัดไปมาสองสามทีตามที่แกรนด์โคลงศีรษะด้วยความอ่อนใจ
"งั้นคืนนี้พี่ไม่กวนน้องแอปแล้วกันค่ะ ... แยกย้ายกันพักผ่อนเนอะ"
มันไม่ใช่การไล่อย่างมีมารยาท เพียงแต่แกรนด์เห็นว่ามันสมควรแก่เวลา... สามทุ่มคือสิ่งที่นาฬิกาบอกเธอตอนนี้ ... และแอปเปิ้ลก็ยิ้มรับ เธอเองก็ง่วงและอยากนอนเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน สองสาวกล่าวคำอำลากันสั้น ๆ... ก่อนที่แกรนด์จะลุกนำไปส่งแอปเปิ้ลที่ประตูหน้าห้อง ตามหน้าที่ที่ดีของเจ้าของบ้านคนใหม่...
"ฝันดีนะคะพี่แกรนด์"
แอปเปิ้ลยิ้มหวานขอบคุณเธอ เสียงบอกฝันดีดังขึ้นอีกที ให้แกรนด์ได้พยักหน้ารับอย่างนึกเอ็นดู ... สายตาเธอมองอยู่ที่รอยยิ้มของแอปเปิ้ล จวบจนร่างสมบูรณ์แบบนั้นหันหลัง และมือเรียวสวยก็แนบคีย์การ์ดเข้ากับประตูห้อง เปิดเข้าไป...
ประตูห้องแทบจะชนกัน...
แกรนดฺคิดในใจยิ้มๆ ... ก่อนที่เธอจะดันประตูให้ปิดลง แล้วส่งเสียงหวานเรียกคนที่ป่านนี้คงนอนซุกหมอนอยู่ในห้อง ให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าโดยไว...
"ห้ามขี้เกียจนะนท ! ไม่ต้องมาแสร้งเหนื่อยเลยนะ ไปอาบน้ำเลย..."
"ฮื้อออ ไม่อาววว ... ไม่อาบคนเดียว มาอาบด้วยกันหน่อย"
เสียงงอแงตลกๆของคนในห้องนอน เรียกเสียงหัวเราะของแกรนด์ได้เบาๆ ... ดูเอาสิ ปากก็บอกว่าตัวเองไม่ใช่เด็ก แต่เรื่องงอแงง่อดแง่ดนี่ นท พนายางกูร ก็ไม่เคยเป็นรองใคร...
มีแต่เด็กๆเท่านั้นแหล่ะ ที่ร้องจะอาบน้ำกับผู้ใหญ่...
หรือไม่ก็ผู้ใหญ่ทะลึ่ง แบบนทเท่านั้นแหล่ะมั้ง ...
"มาเร๊ววววววววววว..."
.
.
บรรยากาศเดิมๆ สถานที่คนเดิมๆ ตัวคนเดียวแบบเดิมๆ ... จนวันนี้ เธอก็ยังไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนไป
ร่างสูงโปร่งเดินลากเท้าเอื่อยเฉื่อยไปเสียบปลั๊กชุดโฮมเธียเตอร์ เครื่องมือคลายเหงาที่สนิทกันสุดๆอย่างเคยชิน ... ก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟาราคาแพง แล้วคว้ารีโมตคอนโทรลมากดเลือกคลื่อนวิทยุเพื่อฟังใครสักคนพูด ใครสักคนที่เธอคิดเอาเองว่าเขาคงเหงาไม่ต่างกัน ใครสักคนทีนั่งอยู่หลังไมค์และกำลังพูดคนเดียว
... ดวงตาสวยคมกดปิดลงอย่างเหนื่อยล้า ... ไม่ใช่แค่เพราะการเดินทาง แต่เพราะความรู้สึกเหงา ... ความเหงาที่พุ่งเข้าโจมตีไม่รู้ตัว มันกำลังกัดกินใจ
การได้พบคนรักกัน ไม่ได้ทำให้เธอหายเหงา ... กลับทำให้เธอเหงาและเหงายิ่งขึ้นไปอีกในวินาทีที่ไม่เหลือใครเลยแบบนี้
"มีจริงหรือเปล่า ผลงานเพลงช้าซึ้งๆเพลงแรก จากน้องพินต้า ... ประกอบละครเรื่องดอกโศกครับ"
เสียงดีเจหนุ่มดังขึ้นอืดเอื่อย ... ในคลื่นวิทยุที่แอปเปิ้ลรู้ตัวว่าคงกดผิด เธอไม่เคยฟังเพลงไทย ไม่เคยสนใจว่าใครจะเป็นใครในวงการ ... มือที่กุมรีโมตอยู่หลวมๆจึงยกขึ้นเตรียมจะกดย้ายคลื่น ให้มันผ่านพ้นสถานการณ์ที่เธอไม่คุ้นเคยไป..
แต่แล้วเสียงหวานไพเราะจับใจ ของคนที่ดีเจหนุ่มเรียกว่า 'น้องพินต้า' กำลังตราตรึกแอปเปิ้ล ... ให้นิ่งฟังอย่างเริ่มสนใจ
ฟังและฟัง ... เสียงที่ราวกับเสียงสวรรค์ดังถ่ายทอดเป็นเนื้อหาแสนลึกล้ำชวนหวั่นไหว ... แอปเปิ้ลสะเทือนใจกับคำทุกคำ ที่เหมือนถ่ายทอดออกมาเพื่อเธอในตอนนี้ ...
ตอนที่อยู่คนเดียว ... ตอนที่เธอวาดฝันถึงใครคนนึง ... ตอนที่ไม่มีใคร
มีอยู่จริงหรือเปล่า มีให้เจอบ้างไหม ?
คนที่รักและคอยห่วง ... พร้อมจะเข้าใจ
มาเติมเต็มให้ฉัน
ใครต่อใครอาจมอง ว่าการที่เธอยืนอยู่ในจุดที่รายล้อมไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาแบบนี้ ... จะไปรู้จักความเหงาได้อย่างไร...
แต่ใครเหล่านั้นไม่มีทางรู้ ว่าสิ่งที่เธอเผชิญอยู่ มันไม่ได้มีอะไรที่จะทำให้หายเหงาได้เลย..
คนที่เข้ามาไม่เคยต้องการอะไรนอกจากชื่อเสียง...
คนที่รายรอบตัวไม่เคยเข้าใจว่าเธอต้องการอะไร...
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับการจะเอาหัวใจไปฝากใครเพื่อให้ความเหงามันเหือดหาย ... แต่เมื่อได้ลองจึงได้รู้ สิ่งที่เธอคิดและทำมันยิ่งบั่นทอนจิตใจ คำดีดีจากคนที่เข้ามันหล่อเลี้ยงจิตใจได้เพียงชั่วครู่ ... ซ้ำร้าย ยังทิ้งความเหงาบาดลึก ไว้กรีดหัวใจ...
อาจเพราะทั้งหมดนั่น ... เพราะคำจริงจากคนไม่จริง ... เธอถึงได้รู้สึกว่าโลกนี้มันช่างเหงา ... และเศร้าจับใจ
ประสบการณ์ที่เธอพบ ... กับรักแท้ที่เธอได้เห็น ... ทั้งสองอย่างกำลังถ่วงดุลน้ำหนัก โยนกันไปมา ... ให้คนเหงาอย่างเธอชั่งหัวใจ
ให้สงสัย ...
ว่าหากเธออยากมีใครสักคน ... คนคนนั้นจะมีสำหรับเธอหรือเปล่า ? ... เขาจะพร้อมสำหรับเธอหรือไม่ ?
มีอยู่จริงหรือเปล่า ? คนที่อยู่ในฝัน
อยากให้เหมือนนิทาน ที่ฟัง
แค่ให้ฉันได้เจอเขาสักครั้ง ได้ไหม..
คำถามสั้นๆ ที่วันนี้ ... แอปเปิ้ลเลือกให้มันเป็นเพื่อนคลายเหงา ... ให้มันถามตัวเอง คุยกับตัวเองเบาๆในใจ
มีจริงหรือเปล่า ?
.
จะได้ไหม...
ตอนนี้ถูกคลอดออกมาเพราะหลงเสียงแม่นางพินต้าแท้ๆ 5555555.
หนูน้อยน่ารักจังเลยลูกกก จ๊วบบบบบ >3<
ที่จริง ตอนแรกลูกไม้กำลังเขียนฟิคสั้นอยู่
ชื่อเรื่อง "หยุดบอกเลิกกันเสียที"
ซึ่งมันเป็นชื่อซิงเกิ้ลใหม่ของคุณนิวคุณจิ๋วของลูกไม้นั่นเอง จุ้บๆ.3
สงสัยต้องเบรคไว้ก่อนแล้วเริ่มวับวาวตอนจบ :)
ตอนนี้มีนทแอปเบาๆเนอะ ...
ลูกไม้จะทุกคนไว้ว่าเรื่องนี้ทุกคนดี ... แอปดี พี่นทดี พี่แกรนด์ดี
แต่น่าเสียดาย ... คนดีมักไม่มีที่อยู่
ใครดีที่สุด คนนั้นแหล่ะ ต้องไป
แต่ลูกไม้รักคนดีนะ :)
ฝันดีค่ะ
ความคิดเห็น