คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : UNCONDITIONAL LOVE - 7 -
-7-
รถยนต์คันหรูแล่นเรื่อยๆเข้ามาในบริเวณหมู่บ้านหรูหราใจกลางกรุง ... แสงไฟตัดหมอกหน้ารถจาดจ้าส่องสว่างทางมืดสนิทในยามเช้ามืด เจ้าของรถยกมือข้างนึงขึ้นมาขยี้ตาที่จวนเจียนจะปิดสนิทเต็มที เกือบหกโมงแล้วสินะ ทำไมฟ้ายังไม่สว่างอีกก็รู้
ค่าความสุขของเธอดูจะสูงขึ้นเสียหน่อย เพราะเมื่อตอนตีสองกว่า หลังจากเดินเตร็ดเตร่ดูดาวไปรอบโรงพยาบาล ปลดปล่อยอารมณ์เหนื่อยล้าสักพัก เธอก็ได้กลับไปยังหน้าห้องฉุกเฉินเพื่อพบกับข่าวดี ... คุณพงศธรพ้นขีดอันตรายแล้ว
มันเป็นข่าวดีมากๆ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในรอบวัน เป็นครั้งแรกที่แกรนด์ยิ้มออกตั้งแต่ได้รู้ข่าว หัวใจโล่งเหมือนยกหิมาลัยออกไปได้
รีรีรอรอเป็นเพื่อนผู้อาวุโสจนเกือบตีสี่ คุณพงศธรในชุดคนไข้สีเขียวขุ่นตา ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ก็ถูกเข็นออกมาเพื่อตรงไปยังห้องพักผู้ป่วย ... นาทีนั้นแหล่ะ นาทีที่เธอได้เห็นหน้ามนๆของเขา เธอถึงได้รู้ว่าชีวิตคนเรามันมีค่ามากมายเพียงใด ระยะเวลาสั้นๆ เส้นกั้นบางๆ ที่คั่นระหว่างความเป็นความตาย เราเลือกเองไม่ได้ มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่จะกำหนด...
มันทำให้แกรนด์รู้ว่าเวลาของคนเรา ... มันไม่ได้มีมากมายอะไรเลย
ภาพมารดาของคุณพงศธรกอดซบลูกชาย พร้อมกับน้ำตาแห่งความดีใจที่ไหลพราก ยังคงติดตาผู้จัดการคนเก่งไม่หายไปไหน มันเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน ภาพแห่งความรักที่ทำให้เธออิ่มเอิบหัวใจ ภาพที่ทำให้เธอต้องขอตัวกลับบ้านไปหาคนสำคัญของหัวใจของตัวเองบ้าง
และหลังจากนั้น ... และสามชั่วโมงจากนั้น เธอก็มาถึงสถานที่ซึ่งเป็นสถานที่สำคัญที่สุดในชีวิต ที่ที่เรียกว่าบ้าน บ้านที่มีพ่อ มีแม่ มีพี่สาว และมีน้องสาว บ้านที่มีแอปเปิ้ลอยู่ใกล้ๆ ...
รถยนต์คันนั้นจอดสนิทลงที่รั้วไม้เตี้ยของบ้าน เธอยังไม่อยากจะรบกวนคนในบ้านให้มากเกินไปด้วยการเรียกใครให้มาเปิดประตู ตั้งใจจะใช้เวลาก่อนจะเช้า พักสายตาในรถสักครู่ อย่างน้อยๆ ถ้าเธอหลับไปไม่ยอมตื่น สายๆคนในครอบครัวก็คงจะมาปลุกเธอให้ได้เจอหน้ากันบ้าง
คิดถึง ... อยากเจอพ่อ แม่ พี่เกรซ ไอ้แกรนท์
คิดถึง ... แอปเปิ้ล
กระจกระบบไฟฟ้าค่อยๆลดลงเมื่อนิ้วเรียวกดไปยังปุ่มคอนโทรล เมื่อได้ระดับที่ต้องการ เครื่องยนต์ก็ดับลง เงียบงัน มีแต่ความเงียบงันรอบบริเวณ กับแสงสีทองอ่อนๆที่เริ่มทอขึ้นมายังขอบฟ้าฝั่งตะวันออก
สองแขนกลมกลึง เกี่ยวกันเป็นอ้อมกอดหลวมๆสำหรับตัวเอง แกรนด์มองความมหัศจรรย์จากธรรมชาติที่สวยงามจับใจแล้วระบายยิ้มออกมาอ่อนๆ สองตาพริ้มหลับเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวันตลอดคืน
ก่อนจะเข้าห้วงนิทราไปเนิ่นนาน ... แกรนด์ให้คำสัญญากับตัวเอง สัญญาหนักแน่นเอาไว้กับตัวเอง
ต่อจากวันนี้ ชีวิตเธอจะอยู่เพื่อคนที่เธอรัก คนที่มีหัวใจให้กันเท่านั้น
ในเมื่อชีวิตคนเราไม่ได้เนิ่นนาน ในเมื่อเวลาของคนเราจะหมดลงเมื่อใดไม่อาจล่วงรู้
จะเอาหัวใจเป็นประกัน จะรักและดูแลกันอย่างมั่นคง...
.
.
สายโด่ง ใครต่างก็มีธุระด่วนที่ต้องทำ ... ผู้นำครอบครัวในชุดสูทเนี้ยบเดินถือกระเป๋าเอกสารสีดำสนิท ตรงมายังรถยุโรปคันหรูยี่ห้อเดียวกับลูกสาว เสียงเฮละโลไล่หลังดังขึ้นพร้อมกับร่างปราดเปรียวในชุดนักศึกษา ก่อนที่ทั้งสองร่างจะหายขึ้นไปบนรถยนต์คันหรูหรา แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากตัวบ้านอย่างไม่รีบร้อนนัก
พี่สาวคนโตของบ้านที่ยังคงสวมชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อดี นั่งละเลียดโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปหน้าทีวีอย่างเอื่อยเฉื่อย คุณแม่ผู้ประหนึ่งเป็นโดราเอม่อนของบ้าน ถอดผ้ากันเปื้อนโยนไว้ยังจุดประจำพร้อมกับกระวีกระวาดขึ้นชั้นสองไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเปิดร้านทันทีที่ได้เห็นนาฬิกาบอกเวลาสาย...
แต่ก่อนจะไปอาบน้ำ คุณแม่ก็ไม่วายเปิดห้องนอนของลูกสาวคนกลาง เข้าไปดูหน้าลูกสาวคนเก่งที่นอนหลับสนิทอย่างห่วงแสนห่วง มือสวยราวกับเด็กสาวลูบไล้ไปตามใบหน้าจิ้มลิ้มของสาวน้อยอย่างห่วงใย เจ้าของผิวเนียนกระจ่างที่หลับสนิท มองผ่านสายตาผู้เป็นมารดา เธอก็เป็นเพียงเด็กน้อยที่น่าทนุถนอมสำหรับแม่ เพียงเท่านั้นเอง
เมื่อราวสามชั่วโมงก่อน ท่านออกไปพบรถยนต์ของลูกสาวจอดดับเครื่องสนิทอยู่หน้าบ้าน โดยที่เจ้าของรถเอนเบาะนอนไม่รู้เรื่องรู้ราว ความตกใจแล่นปราดเข้าโจมตีจนทำอะไรไม่ถูก พยายามเคาะกระจกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น จนคนทั้งบ้านร้อนอกร้อนใจกันไปหมด
กลัวคนเก่งจะเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย…
ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่หน้าบ้านเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าตัวได้โทรมาแจ้งตั้งแต่หัวค่ำของเมื่อวานแล้วว่า จะไม่กลับบ้าน และคงเดินทางกลับมาตอนเช้า ขอให้ไม่ต้องเป็นห่วง..
แต่กลับมาสลบสไลอยู่แบบนี้ จะให้ไม่เป็นห่วงคงไม่ไหวกระมัง...
จนเมื่อน้องสาวคนเล็กของบ้านที่ดูจะมีสติกว่าใคร วิ่งทะยานเข้าไปค้นหากุญแจรถสำรองที่วางรวมกันไว้ที่ไหนสักแห่งในบ้าน ... แล้วเปิดประตูรถหรูออกมาจนได้
โล่งอกโล่งใจไปตามๆกันเมื่อได้เห็นร่างของลูกสาวคนกลางของบ้านชัดๆเต็มสายตา หลังจากโดนความนิ่งเฉยและฟิล์มดำเล่นงานจนร้อนใจทำอะไรไม่ถูก หน้าอกที่ขึ้นลงเป็นจังหวะ ลมหายใจที่สม่ำเสมอ ดวงตากลมโตที่พริ้มหลับสนิท บอกให้ทุกคนสบายใจว่าผู้จัดการคนเก่งเพียงแค่หลับลึกเท่านั้น
คุณพ่อที่แม้จะสูงวัย แต่ท่านก็ยังคงความแข็งแรงได้ไม่แพ้หนุ่มวัยฉกรรจ์ ช้อนตัวลูกสาวคนสวยเข้าไว้ในอ้อมแขน แล้วพาร่างแน่งน้อยนั้นผ่านตัวบ้านขึ้นไปพักผ่อนบนเตียงหนานุ่มหกฟุตได้โดยไม่ต้องลุ้น ตามหลังด้วยขบวนคุณแม่ยังสาวและลูกสาวสุดสวย ที่วิ่งสับขาติดๆด้วยความเป็นห่วงผู้จัดการสาวคนเก่ง
“แม่ไปทำงานนะแกรนด์” คุณแม่พึมพำกับแก้มนวลใสของลูกสาว ถ่ายทอดความรัก ความปารถนาดี และสายตาเหนียวแน่นให้ลูกสาวได้รับรู้ผ่านสัมผัสอบอุ่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าลูกสาวจะเก่งกาจเพียงไหน แต่สำหรับแม่ แกรนด์ก็เพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ต้องการความเอาใจใส่จากคนในครอบครัวเสมอ
ผ้านวมผืนหนาถูกดึงมาจนมิดลำคอขาว ... คุณแม่ยิ้มให้กับร่างบอบบางที่นอนหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ สายตาที่ฉายชัดไปด้วยความรักความห่วงใยถูกฉาบด้วยความแน่วแน่ในบางอย่าง ก่อนสองขาจะก้าวออกจากบ้าน ... แวะทำอะไรบางสิ่งก่อนที่จะสาย
บ้านเดี่ยวหลังโตที่มีบริเวณรั้วติดๆกัน ตัวบ้านสีครีมนวลตาที่สวยงามยามสะท้อนแดดเช้า บ้านที่แวะเข้าไปเยี่ยมเยียนครัวอยู่บ่อยครั้ง คุณแม่คนสวยยืนจ้องมองสิ่งที่คุ้นตาตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกๆ ... ท่านคิดในใจอย่างปลงไม่ตก นี่เรากำลังมาทำอะไรนะ มาสู่ขอลูกสาวของบ้านนี้ ไปให้ลูกสาวของท่าน แบบที่บ้านที่มีลูกชายหลังอื่นๆเขาทำกันใช่หรือเปล่า ?
ตั้งแต่มีลูกมาทั้งสามคน ท่านก็มั่นใจว่ามีแต่ลูกสาวเท่านั้น ...
แต่ความมั่นใจนั่นก็สั่นคลอนลงเมื่อเจ้าลูกสาวคนเล็กตัวแสบ ทำการแจ้งข่าวผสมขอร้องให้ท่านเป็นเถ้าแก่เจรจาเรื่องแอปเปิ้ลและพี่สาวคนกลางของบ้านให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที ส่งสายตากันไปมาจนคนเขารู้กันทั้งหมู่บ้าน แต่ไม่ยอมคบกันจริงจัง เกรงว่าจะโดนสุนัขคาบไปรับประทานเสียก่อน...
ไม่ใช่ไม่ตกใจ ... ไม่ใช่ว่ารับได้
แต่เจ้าตัวแสบขอร้องท่านจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความมั่นใจในแววตามันทำให้ท่านรู้ว่านี่คือความจริง สิ่งที่ท่านสงสัยเป็นจริงขึ้นมาแล้ว สิ่งที่ท่านเพียรปฏิเสธมาตลอดแต่สุดท้ายก็ปฏิเสธมันไม่ได้อีกต่อไป ...
นิ้วเรียวสวยกดลงที่กริ่งหน้าบ้าน หนึ่งครั้ง ... ก่อนจะถอยออกมายืนรออย่างสงบ
ทุกอย่างเพื่อความสุขของลูกสาวผู้เป็นที่รัก ของลูกสาวผู้ไม่เคยสร้างความผิดหวังใดใดให้ครอบครัวด้วยเศียรเกล้า...
ท่านบอกตัวเองเช่นนี้ ย้ำกับตัวเองเช่นนี้ อย่างน้อย มันก็ช่วยบรรเทาความผิดหวังในใจได้บ้างไม่มากก็น้อย
.
.
"พี่แกรนด์ ..." เสียงพริ้วแผ่ว ดังเรียกเจ้าของชื่อที่นอนลืมตานิ่งอยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่เต้นแรง แอปเปิ้ลกระพริบตาถี่ จ้องมองร่างนั้นอย่างคนที่หัวสมองกำลังอื้ออึงไม่รู้สาเหตุ แทบไม่รู้ตัวว่าเธอพาตัวเองมาถึงห้องนอนที่คุ้นเคยนี้ได้ยังไง ไม่รู้ว่าผ่านคำทักทายของพี่เกรซมาได้ยังไง ... ไม่รู้แม้กระทั่งเธอผ่านเหตุการณ์ชวนช็อกเมื่อสักครู่มาได้ยังไงด้วยซ้ำ
เจ้าของชื่อที่มีใบหน้าซีดเซียวกว่าที่เคยเป็น ค่อยๆหันมาตามต้นเสียงช้าๆ ด้วยเรี่ยวแรงที่สูญหายไม่มีเหลือ และ แทบจะในทันทีที่ได้สบตา ความดีใจก็ฉายชัดออกมาจากดวงตากลมโตคู่นั้นจนไม่ยากเลยที่จะเห็น รอยยิ้มแห่งความสุขฉาบขึ้นมาในวินาทีถัดมา พร้อมกับสองมือที่ดึงผ้าห่มออกจากตัวและเตรียมจะลงจากเตียง
"แอป..."
ปากสีชมพูระเรื่อเรียกชื่อเธอพร้อมกับเนื้อตัวอุ่นๆที่ข้ามาปะทะเธอเข้าเต็มแรง ... สิ่งที่เกิดขึ้นในวินาทีนี้คือการกอด การกอดที่ไม่ต้องร้องขอ ไม่ต้องอ้อนวอนหรือกระโจนเข้าไปขโมยมันมาเหมือนที่เคยเป็นมาทุกครั้ง การกอดที่ยืนอยู่เฉยๆ ก็มีคนที่คิดว่าเป็นเจ้าของหัวใจมอบให้ ... กอด ที่ควรจะอบอุ่นแต่มันไม่ก็ไม่ใช่
แอปเปิ้ลชาวาบไปทั้งร่างกาย มันเป็นความเย็นที่กัดกินความรู้สึกบางอย่างให้ลดน้อยถอยลงไปจนอาจไม่หลงเหลือเศษซาก แอปเปิ้ลเม้มปากแน่นและยืนนิ่งคิดทบทวนหาต้นสายปลายเหตุอย่างตั้งใจ กว่านาทีที่แอปเปิ้ลจะค่อยๆยกแขนกอดตอบ ...กอดตอบทั้งที่ความสับสนในแววตายังคงมี
'ป้ารู้และเข้าใจเรื่องของแกรนด์กับแอปนะ ... ป้าเข้าใจและไม่ขัดข้อง ป้ายินดีที่จะให้หนูสองคนมีความรู้สึกดีดีต่อกันได้อย่างเปิดเผย ป้าดีใจจริงๆที่เป็นแอปเปิ้ล อย่างน้อยก็เป็นแอปเปิ้ล ที่ได้หัวใจของแกรนด์ไป ...'
ในวันที่ได้รับรู้ว่าอีกคนก็คงรักกันไม่ต่างจากที่หวัง ... ในวันที่ผู้ใหญ่ที่เคารพรับรู้และยินยอมกับความสัมพันธ์ที่ไม่น่าเข้าใจ
แต่ทำไมเธอกลับไม่ดีใจ .... ไม่เลย ไม่มีความรู้สึกใดที่เป็น จะคล้ายคลึงกับคำนั้นเลย
"พี่ขอโทษที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ... ขอโทษจริงๆที่ทำเหมือนไม่สนใจแอป ขอโทษที่ทำเหมือนให้ความสำคัญกับงานมากกว่า ทั้งที่มันไม่ใช่ สำหรับพี่แอปเป็นที่หนึ่ง ที่ผ่านมามันผิดพลาดไปหมด พี่วางเงื่อนไขในชีวิตเยอะแยะเกินไป แต่ต่อไปนี้พี่จะล้างมันเพื่อแอป จะล้มทุกเงื่อนไขไม่มีเหลือ พี่จะมีแต่แอป มองแต่แอป ให้หัวใจกับแอป ให้อภัยพี่นะ"
ความโกรธเคือง น้อยอกน้อยใจที่เกิดขึ้น ... แอปเปิ้ลหลงลืมมันไปหมดสิ้น ไม่ใช่เพราะคำหนักแน่นที่เต็มไปด้วยความรู้สึกจริง ไม่ใช่เพราะเมสเสจขนาดยาวในยามวิกาล แต่มันเป็นเพราะเงื่อนไขบางอย่างในหัวใจ เงื่อนไขที่เธอเคยปฏิบัติมันอย่างเคร่งครัดมาตลอด เงื่อนไขที่ต้องใช้ความพยายามมากมายในการดึงเวลาเอาไว้ ... เงื่อนไขนั้นได้เปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง
เงื่อนไขความสุขมันเปลี่ยนไป ... ไม่ใช่เพียงต้องมีพี่แกรนด์เหมือนเดิมอีกแล้ว ใครบางคนมาทลายความมั่นคงนั้นให้กลายเป็นผุยผง ใครบางคน ... กำลังสั่นคลอนความรักความผูกพันให้กร่อนลงไปจนไม่อาจดึงรั้งหัวใจ
"พี่แกรนด์รักแอปไหมคะ ?" แอปเปิ้ลถามคนในอ้อมกอดเสียงสั่น ... ถามด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ หัวใจที่กำลังเรียกร้องคำไม่รัก คำที่ต่างจากที่เคยต้องการเพียงเติมคำว่า 'ไม่' สั้นสั้น ...
"รักสิ รักมาก ... ไม่เคยมีวันไหนที่พี่ไม่รักแอปเลย แอปยังเป็นที่หนึ่งของพี่เสมอเหมือนที่พี่เคยบอกแอป" แกรนด์ลูบไปตามเส้นผมดำสลวยของแอปเปิ้ล ถ่ายทอดความรักจากหัวใจผ่านสัมผัสหนักแน่น เด็กน้อยแสนซนในอ้อมกอด รักเหลือเกินและให้ความสำคัญเป็นที่หนึ่ง ไม่มีอะไรผิดไปจากที่เคยเป็น ยิ่งนานความสำคัญยิ่งมากมาย มันท่วมท้นจนคนพูดไม่ค่อยเก่งอย่างเธอ ไม่รู้จะอธิบายยังไง... อยากให้แอปเปิ้ลรับรู้ผ่านกอดอุ่นๆนี้ กอดอุ่นๆที่เต็มไปด้วยความรักหนักแน่น หรือหากแอปเปิ้ลจะต้องการคำพูดให้มั่นใจ เธอก็จะพูด
จะต้องบอกว่ารักซ้ำๆสักหมื่นคำ ก็จะทำ ... จะทำ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกต่อไป
"..."
"งั้นเรามาลองคบกันจริงๆไหมคะ คบกัน แบบที่คนรักกันเขาเป็น ... เป็นแฟนกัน"
แอปเปิ้ลพึมพำประโยคนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เลื่อนลอยไร้น้ำหนัก ดวงตาแห้งผากไร้จุดมุ่งหมาย...
"แอปรักพี่แกรนด์..."
อย่าตื่นเต้นที่หายไปนาน อย่าสงสัยเนื้อหาในตอนที่กลับมา
55555555555555555555.
มันเกือบจะโค้งสุดท้ายและ !
คอมที่บ้านมันพัง ....
เพิ่งซ่อม เดี๋ยวๆ จะพยายามอัพอีก
เค้ารักท้วกคนนะแจ้ะ คิดถึงดั้วะะ ♥.
ความคิดเห็น