คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 ใช่สิ
แอปเปิ้ลเดินหนีออกมานอกบ้านด้วยความหงุดหงิด ... หลังจากที่นท ยอมเปิดปากบอกถึงเรื่องไปเรียนต่อที่อิตาลีให้ฟังอย่างไม่เต็มใจนัก
"ก็พี่กะจะบอกอยู่แล้ว... แค่แบบอยากรอโอกาสนิดๆหน่อยเอง"
"ไปเมื่อไหร่!?"
"ก็น่าจะอีกสองสามอาทิตย์น่ะ..."
"อ้อ... "
กะจะบอก !!!
แต่กำลังจะไปอยู่สองสามอาทิตย์นี่เอง หึ ! มันทำใจให้เชื่อได้ยากจริงๆ ว่าคิดจะบอกกัน
แอปเปิ้ลนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน หายใจหอบถี่ด้วยความโกรธที่คุกกรุ่นอยู่ภายใน
นทยืนแอบๆมองอยู่ริมประตูบ้าน ไม่กล้าจะเดินเข้าไปใกล้ ด้วยความรู้สึกผิดมากมาย
"อย่ามาแอบมองแอปนะ เข้าบ้านไปเลยพี่นท !" แอปเปิ้ลหันไปตวาดใส่คนที่ยืนหน้าจ๋อยอยู่ริมประตูเสียงดัง ก่อนจะสะบัดหน้ากลับอย่างโมโหค้าง ...
นทถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าที่จ๋อยสนิทเมื่อครู่ ลดลงเหลือเพียงครึ่งนิ้ว
ก่อนที่จะค่อยๆรวบรวมความกล้า ... สาวเท้าเข้ามาใกล้ๆแอปเปิ้ลด้วยใจที่ยังคงกลัว
"แอปเปิ้ล... อย่าโกรธพี่สิ พี่ไม่สบายใจเลย"
เอื้อมมือตัวเอง ไปวางไว้บนมือของแอปเปิ้ลเบาๆ ...
คนกำลังโมโห ช้อนสายตาขึ้นมองนท สายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย สายตาที่ทำให้นทรู้สึกหดหู่กว่าเดิมเป็นพันล้านเท่า
"ต้องให้แอปพูดว่าอะไรพี่นทถึงจะสบายใจคะ ไปเลยพี่นท ดีจังพี่นทได้ไปอิตาลี แอปจะรอพี่นทสี่ห้าปีที่ประเทศไทยน้า ! แบบนี้เหรอคะที่พี่นทต้องการจากปากแอป !!!"
"..."
"เลิกกันไหมพี่นท ?"
ประโยคถัดมาที่หลุดออกมาจากปากแอปเปิ้ล ทำเอานทที่หน้าเหลือเพียงนิ้วครึ่งอยู่แล้ว ยิ่งสลดเข้าไปใหญ่
ริมฝีปากสีชมพูของนทเม้มเข้าหากันแน่น หัวใจเต้นระรัวด้วยความผิดหวังมากมายกับประโยคนั้น
มองหน้าแอปเปิ้ลด้วยสายตาที่แสนจะเจ็บร้าว พร้อมกับเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นระริก
"ถึงพี่จะไปอยู่อิตาลี แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเราจะต้องเลิกกันนะแอป .."
"..."
"พี่อยากให้แอปเปิ้ลเข้าใจพี่หน่อย... ถ้าเรารักกัน เราต้องเข้าใจกันโน้ะ ใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกันดีดี แอปเปิ้ลคนเก่งต้องเข้าใจพี่สิ ..."
"พี่นทยังไม่เข้าใจแอป จะมาเรียกร้องความเข้าใจอะไรจากแอป ... บ้าชะมัด แอปไม่น่าไปตกลงคบกะพี่นทเลย ทั้งๆที่พี่นทรู้อยู่แล้วว่าเราต้องจากกันแน่ๆ จะมาขอคบแอปทำไมคะ ทำไปเพื่ออะไร !"
แอปเปิ้ลถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะลุกพรวดจากเก้าอี้ม้าหินเข้าบ้านไปอย่างอัดอั้นตันใจ ... ทิ้งนทให้นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอย่างคนอมทุกข์
"หึ..." นทหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ บ้าชะมัด ! ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างเลยนะแอปเปิ้ล
แอมป์กับเนส ยืนมองเหตุการณ์นั้นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ... แต่ทว่าได้ยินทุกคำจากนทและแอปเปิ้ล ชัดเจน
เนสกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างร้ายกาจ หันไปสบตาแอมป์ที่ทำหน้าตาไม่สบายใจอยู่อย่างพอใจในผลงาน
"หน้าที่นายแล้วแอมป์ ... ไปปลอบน้องนทซะ เดี๋ยวแอปเปิ้ล พี่คุยเอง"
เนสตบไหล่น้องชายเบาๆ ก่อนจะผละจากจุดนั้น เดินเข้าประตูหลังบ้านไป
แอมป์ทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจไปทางนท ... ผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักในรอยยิ้ม เสมอมา
แต่ทว่าวันนี้ เธอกลับกำลังต้องมานั่งอมทุกข์เพราะฝีมือเขาเอง
บ้าชะมัด ... นี่เขาทำอะไรลงไปกันแน่
"นท... พี่นั่งด้วยคนนะ"
"เอาดิพี่แอมป์..."
นทเงยหน้าขึ้นมามองเขาพร้อมรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเต็มที แอมป์เห็นดังนั้นแล้วยิ่งสะท้อนใจไปกันใหญ่...
วันนี้นทยิ้มได้แค่ไหน วันข้างหน้าพี่นี่แหล่ะจะทำให้นทยิ้มได้เต็มที่เหมือนเดิม พี่สัญญา...
.
.
.
.
"แอปเปิ้ล นั่งหน้าเป็นตูดเชียว เป็นอะไรเอ่ย ?"
เนสเดินถือแก้วน้ำส้ม ตรงเข้ามาหาแอปเปิ้ลที่นั่งกอดเข่าเศร้าสร้อยอยู่ริมบันได ... แอปเปิ้ลถอนหายใจเฮือกใหญ่ เงยหน้ามองพี่เนสด้วยสายตาที่แสนจะเหนื่อยล้า
"เปล่าค่ะ" เอ่ยปฏิเสธเสียงอ่อย ตาละห้อย
"ทะเลาะกับนทสิท่า..." เนสนั่งลงข้างๆหญิงสาว เอาแขนของตัวเอง เกยบนไหล่เธอ แกล้งถามคำถามทั้งๆที่รู้ทุกทุกความจริง ...
ส่งยิ้มอบอุ่นใจดี ที่ใครได้เห็น คงต้องหลงเชื่อว่าหวังดีเต็มหัวใจแน่ๆ ...
"ก็พี่นทจะไปอิตาลีไม่บอกแอปสักคำ ! แอปก็โมโหสิคะ..." แอปเปิ้ลระบายความในใจออกมาทันทีที่ฟังจบ เนสวางแก้วน้ำส้มลง ลูบหัวแอปเปิ้ล ท่าทางเห็นใจ
"ความรักต้องใช้ความเข้าใจเน้อ แค่สามสี่ปี ไม่เป็นไรหรอกมั้ง" แถมยังแสร้งอธิบายอย่างใจดี รอยยิ้มอบอุ่นอ่อนหวานก็ระบายอยู่บนใบหน้าตลอด
"อย่าว่าแต่สามสี่ปีเลยพี่เนส สามสี่วันก็เบื่อกันแล้วมั้ง นี่ก็ไม่ตามมาง้อแอป เสียใจอ้ะ" แอปเปิ้ลทำท่ากระเง้ากระงอดเหมือนเด็กๆ ถอนหายใจออกมาอีกพรืด ความเสียใจน้อยใจแล่นขึ้นมาจุกอกจนพูดไม่ออกไปหมด ได้แต่นั่งบีบมือตัวเองไปมา
"คู่กันแล้ว ไม่แคล้วกันหรอก เชื่อพี่ !"
"แอปกลัวจะไม่ใช่คู่กันน่ะสิพี่เนส..."
แอปเปิ้ลก้มหน้าลงมองพื้นอย่างเซื่องซึม ... เนสเหลือบตามองไปยังหน้าประตูบ้าน เห็นนทกับแอมป์นั่งอยู่ด้วยกัน ก็เผยรอยยิ้มพอใจขึ้นมา
ทอดเสียงนุ่มอบอุ่น กล่อมแอปเปิ้ลให้ทำตามต้องการ...
"เขาไม่ง้อเรา เราก็ต้องง้อเขา ความรักจะยืนยาวต้องใช้ความเข้าใจนะแอปเปิ้ล ไปเร็ว ไปหานท..."
"ค่ะ..." แอปเปิ้ลรับคำ ก่อนจะค่อยๆลุกไปอย่างไม่เต็มใจนัก...
เนสมองตามแอปเปิ้ลพร้อมกับยิ้มกับตัวเอง ... มือนุ่มสองข้างบีบกันอย่างลุ้นสุดตัว
เสียงต่อไปที่เขาจะได้ยินจากแอปเปิ้ล จะเป็นคำว่าอะไรกันนะ !
เลิกกันเถอะพี่นท...
ทำไมพี่นททำอย่างนี้ ?
แอปเกลียดพี่นท
แต่ละคำ ช่างน่าอภิรมย์ซะจริง...
"ขอบคุณนะคะพี่แอมป์ ที่อยู่ปลอบใจ 'แฟนแอป' ตั้งหลายนาที... แอปไม่รบกวนแล้วนะคะ เดี๋ยวแอปอยู่กับพี่นทเอง"
เห็นภาพแอมป์กับนทตรงหน้า ก็เหมือนปลุกอารมณ์โมโห ให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง ... แอปเปิ้ลก้าวขายาวๆไปพรวดเดียวถึงตัว ตั้งท่าเตรียมจะดึงมือของนทที่อยู่ในมือแอมป์ออกมาให้แรงที่สุด
แหม ! ไวจังเลยนะพี่แอมป์ ไวจังเลย
แต่ทว่าคำพูดของกวาง ที่เคยเอ่ยไว้ก่อนไปญี่ปุ่น กลับลอยเข้ามาในหัวอย่างฉับพลัน
"พี่อยากให้เราสองคน รู้สึกดีดีกันอย่างนี้ไปนานนาน... ความรักมันต้องอาศัยความเข้าใจอย่างแรง พี่อยากให้เรามั่นใจกัน เชื่อใจกัน มีอะไรก็คุยกันนะคะ"
และนั่น ก็เปรียบเสมือนน้ำเย็น ที่ดับอารมณ์แรงให้มอดสนิทลงไป
แอปเปิ้ลถอนหายใจยาว ก่อนจะกัดฟันพูดประโยคนั้นออกมาด้วยความหึงหวง
"ครับ ..." แอมป์สบตาแอปเปิ้ลด้วยความไม่พอใจ... นทรีบดึงมือตัวเองออกมาจากมือแอมป์ทันที หันหน้าไปทางแอปเปิ้ลที่ประจันสายตากับแอมป์อย่างไม่ยอมแพ้
"ค่ะ" เผยรอยยิ้มกวนประสาทตามฉบับแอปเปิ้ล ก่อนจะละสายตาจากแอมป์ เลิกสนใจอีกต่อไป...
นั่งลงข้างๆนท... ก่อนจะชวนพูดคุยโน่นนี่เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นสักนิด
"เย็นนี้ไปดูหนังกันไหมพี่นท..."
"เอ่อ .. ปะไปค่ะ"
"เรื่องไรดี ~"
"..."
.
.
จนแอมป์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ต้องลุกออกไปเองด้วยเพราะทนมองภาพนั้นไม่ได้ ทนความเจ็บปวดไม่ได้นั่นเอง...
"อะไรของแอป หายโกรธพี่แล้วอ่อคะ ?" พอแอมป์ลุกไปได้ไม่ทันนาที นทก็เอ่ยถามแอปเปิ้ลอย่าง งงๆ ... แอปเปิ้ลหันมามองนทด้วยสายตาคาดโทษ ส่ายหน้าปฏิเสธเด็ดขาด
"ไม่มีวันหาย.. แต่หึง แต่หวง ! ของของแอป แอปไม่ให้ใครมายุ่งหรอกนะพี่นท !!!" แอปเปิ้ลย้ำทุกคำชัดชัด ก่อนจะลุกจากโต๊ะตัวนั้นไปอีกคน ...
ทิ้งนทให้มองตามไป หน้าตามึนงง...
"อะไรของเค้ากันนะ"
..........
แอบอิจฉาเงียบๆ ในใจ พูดอะไรไม่ได้อย่างเคย
เธอทำกับเขาดีจัง แต่กับฉันเย็นชามากเลย
ก็ใช่สิ ... ฉันมันไม่ดีเท่าเขา
ไม่ค่อยน่าแคร์เท่าไร ได้แต่น้อยใจเบาๆ อย่างนี้
ก็ใช่สิ ต้องโทษตัวเองใช่ไหม ข่มความเจ็บไว้
ใช่สิ ! ใช่สิ ! ฉันมันไม่มีค่าพอ
ก็ถามตัวเอง จะต้องทำอย่างไร
ให้เธอนั้นซึ้ง สักครึ่งของใคร
แต่ดูความหวังไม่มี
ไม่ถามเธอไป ก็รู้คำตอบดี
นัยน์ตาเธอฟ้อง ว่าใจเต้นถี่
เพียงแค่เขาเดินเข้ามา
ปัจจุบัน .... แอปเปิ้ลนั่งกดคีย์บอร์ดตามคีย์เพลงเรื่อยเปื่อย พร้อมกับร้องคลอไปด้วยช้าๆ ...
"ใช่สิ ฉันมันไม่มีค่าพอ...."
ก็ใช่สิ ...
"พี่แกรนด์พี่ซี นทไปข้างนอกนะ" นทเดินออกจากห้องนอนในชุดที่สุดจะลำลอง กางเกงเลสบายๆ กับเสื้อกล้ามตัวโคร่ง ในมือถืออูคูเลเล่สีงาช้างคู่ใจ ผ่านหน้าแอปเปิ้ลไปอย่างไม่ใยดี ...
แกรนด์กับซีมองตามไปอย่าง งงๆ มีเพียงแต่แอปเปิ้ลเท่านั้น ที่นั่งก้มหน้านิ่ง ... ในใจสะท้านไปหมดเมื่อได้ยินชัดเจนว่าในประโยคนั้น นทไม่ได้พูดถึงเธอเลย
ไม่แม้แต่จะอยากอยู่ร่วมห้อง ... พยายามกลั้นน้ำตาที่พากันมารื้นอยู่ที่ขอบตาให้มันกลับลงไป
"ไปไหน ไม่คุยกะน้องแอปก่อนเหรอนท" แกรนด์ส่งเสียงท้วงขึ้นมาอย่างสงสัย แต่ไม่ทันแล้ว นทเดินพ้นประตูไปเสียแล้ว แถมยังมีเพียงปัง ! จากการที่ประตูกระแทกกับวงกบเสียงดัง
แกรนด์สบตากับซีอย่าง งงงัน ขมวดคิ้วสงสัยในอารมณ์ติสท์แตกของนท...
แอปเปิ้ลถอนหายใจพรืด ก่อนที่จะอดไม่ไหว ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาหนึ่งหยด ก่อนจะรีบให้แขนทั้งสองข้าง ปาดหยดที่สองและสามออกไปอย่างรวดเร็ว
บ้าชะมัด ! แล้วแกจะไปสนใจเขาทำไมนะแอปเปิ้ล
กริ๊ก กริ๊ก ...
เสียงเมสเสจของโทรศัพท์รุ่นเก๋าดังขึ้น ... แอปเปิ้ลหันไปตามต้นเสียง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจ้าโทรษัพท์เครื่องจิ๋วขึ้นมาดูข้อความ
From Silvy
あいたい.
that's mean 'imissu' na apple
<3
ข้อความสั้นๆจาก 'ซิลวี่' เรียกรอยยิ้มบางๆจากแอปเปิ้ลได้ไม่ยาก
แอปเปิ้ลวางโทรศัพท์ไว้แนบใจ กอดตัวเองแน่น...
"คิดถึงแกมากเลย ภาวิดา..."
พอกันทีกะอดีต 5555555.
ต่อไปนี้เราจะเดินหน้ากะปัจจุบันแล้ว เย้ๆๆๆ
ความคิดเห็น