{TS7} all about NOTEAPP #67miniseries

ลำดับตอนที่ #7 : มันคือความรัก - 1

มันคือความรัก
Part I


 

 

 

 

ฉันเองก็งง ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
ถามคนที่เคย เขาว่ามันคือความรัก

 

 

 

 

 

"พี่อยากรู้คำถามนี้คนถามเยอะ"

"เคลียร์เลย"

 

 

"มีคนจิ้น มาจากคำว่าอิมเมจิ้น นทกับแอปเยอะมาก หมายถึงเขาบิลท์ให้หนูกิ๊กกัน"

 

"มีคนส่งข้อความว่าเขานั่งตักกันเหรอ ... หนู เขานั่งห่างกันมาก"

 

"แฟนคลับเชียร์มาก รู้สึกยังไง มันมาได้ยังไงเหตุการณ์นี้ ?"

 

 

 

 

"ไร้สาระ .. ไร้สาระ ไร้สาระไร้สาระ !!!!!!!"

 

 

คำถามเดิมๆที่ยังวนเวียนหลอกหลอนเธอมาเป็นสิบๆชั่วโมง ผ่านมาแล้วเป็นวันๆ แต่ไอ้เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงในห้องอัดแคบๆนั่นยังบ้าบีบสมองเธอให้คิดหนักไม่เสื่อมคลาย .. ดึกมากแล้ว แต่ศิลปินที่ดังไปแล้วกึ่งนึงยังนอนไม่หลับ ... สมองเธอยังทำงานหนักกับท่าทางของบางคนในตอนนั้นอยู่เลย

 

 

"บ้าๆๆๆ คำถามบ้าๆ ถามกันมาได้ไร้สาระที่สุด !"

 

นทกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาจนที่นอนยู่ยี่ไปหมด ... ไม่รู้จะนอนท่าไหนถึงจะได้คำตอบที่ถูกใจและถูกควรมาคลายข้อสงสัยของตัวเองในคำถามนั้น ... อะไรกันที่ทำเกิดให้ป้ายไฟสีส้มฟ้าอันเบิ้มที่ประกาศตนชัดเจนว่านทแอปและกลุ่มแฟนคลับที่เรียกตัวเองว่าเป็นชาวเห็ด อะไรกันที่ทำให้ใครต่อใครต่างก็ชอบให้เธอกับแอปเปิ้ลอยู่ด้วยกันแบบนั้น อะไรกันที่ทำให้ใครต่อใครเหล่านั้น รวมเธอเข้าไปด้วย ...

 

เธอชอบ ชอบที่จะอยู่ใกล้แอปเปิ้ลแบบนั้น...

 

 

"โว้ยยย ไม่คิดแล้วโว้ยย ไปนอนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย"

 

 

 

ปากนทแหกลั่น เสียงดังสนั่นทุ่งแต่นทได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครได้ยิน เธอกำลังพยายามเก็บเอาความสับสนไปลงตุ่ม แล้วโยนความสงสัยไปใส่ในอ่าง อยากจะหยุดคิดเรื่องบ้าๆนี่บ้างแต่เธอก็ทำไม่ได้ ... ที่ทำได้คือเพียงแต่คิดถึงคำถามและคำตอบนั่นอยู่ร่ำไป ...

 

 

มากไปกว่านั้น เธอคิดถึง ... รูมเมตสาวชื่อย่อตัวอ. คนนั้นจับใจ...

 

 

 

 

"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย !"

 

 

 

 

 

 

 

 

..

 

 

 

 

 

 

 

"อะไรเนี่ยแอป ... นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เดียวนานและ ๆ ไหนๆ ใครส่งไรมา.."

 

"ซิลมาดูสิ น่ารักมากเลย..."

 

 

 

 

"โอ้นท อะไรเนี่ย ขอบตาดำปี๋เลย... เป็นไรป่ะ ?"

 

นทปล่อยให้เสียงนุ่มๆของพี่ชายคนสนิทลอยผ่านหูไปอย่างไร้ความใส่ใจ ไม่อยากให้ใครต้องมาตอกมาย้ำไอ้อาการตาดำโบ๋ลึกจากการอดหลับอดนอนสองสามคืนติดๆกัน จนต้องโดนพี่ๆเมคอัพต่อว่าเอา ...

 

 

เหอะ บอกใครถึงสาเหตแห่งพฤติกรรมโต้รุ่งยันเช้าเขาคงขำตาย ...

 

 

เหตุผลเดียวล้วนๆ ที่ไอ้พี่ติสท์อย่างเธอคิดถึงคนที่เคยร่วมเตียงกันมาทุกวันในเวลาเป็นเดือนๆจนจะเป็นบ้า ! และตอนนี้จะบ้าแล้วจริงๆ ! บ้าที่เธอกำลังจับจ้อง 'รูมเมตสาวชื่อย่อตัวอ.' ด้วยดวงตาแห้งๆเหี่ยวๆอย่างไม่วางตา

 

 

บ้าที่ไม่สนใจสิ่งรอบตัวสักนิด จะเสียงใด จะแสงไหน ... ไม่อาจดึงความสนใจให้นทละสายตาจากแอปเปิ้ลไปได้...

 

 

 

"แหมมมมมมมมมมมมม นทแอปแฟนบุ๊คค ฮั่นแน่ๆ"

 

"จุ๊ๆสิซิล..."

 

 

 

บทสนทนาน่ารักๆระหว่างแอปเปิ้ลและซิลวี่ยังทำให้เธอสนใจไม่หยุดหย่อน แล้วดูสิ เอานิ้วชี้ไปจ่อที่ปากตัวเองเป็นเครื่องหมายบอกให้แม่สาวสวยหนักปากลำโพงเงียบ ... ไม่มีวันซะหรอก คนเขาได้ยินกันไปทั้งสตูดิโอแล้วกับสิ่งที่แอปเปิ้ลกำลังดูในตอนนี้

 

 

แต่จะมีสักกี่คนในนี้ที่ได้เห็นสิ่งที่แอปเปิ้ลพูดถึง

 

นทแอปแฟนบุ๊ค...

 

 

หนังสือการ์ตูนเล่มบางๆที่เธอเองก็มีติดตัวอยู่ในกระเป๋าตลอด ...

อ๊ะๆ แต่อย่าไปบอกใครนะ

 

 

นั่นน่ะ มันความลับระดับชาติของเธอเลย...

 

 

 

 

 

"นททททท ... !!!!!!!!!!!!"

 

 

"เว๊ยยยยย ค๊าาา พี่แอมป์ !"

 

 

สุ้มเสียงนุ่มๆที่ดังขึ้นจนนทต้องสะดุ้ง แถมบวกรวมด้วยพละกำลังแบบผู้ชายที่เขย่าตัวเธอจนคลอย ... ทำนทต้องร้องโวยกลับไปเพื่อแสดงให้คนเขย่าได้รู้ว่าเธอรู้ตัวแล้วว่าพี่แอมป์อยากคุยด้วย 

 

 

 

"ครับ..."

 

แอมป์รับคำโวยของนทอย่างเขินๆ สำนึกได้เอาก็ช้าแล้วเมื่อรู้ตัวว่าคงไปรบกวนเวลาคนมีดวงพุ่งตรงเผงสุดๆว่ากำลังจะขึ้นแท่นเป็นซุปตาร์จนเกินไป ... ส่วนนทนั้นที่โดนกระชากออกจากภวังค์สีชมพูแสบตาจนหลุดกระเด็นแล้ว ก็ฉีกยิ้มที่กว้างจวนจะถึงรูหูให้พี่ชายผู้แสนนุ่มนวลราวกับจะประชดประชันด้วยความสนใจอันมากเกินพอดี

 

 

 

"ว่าไงพี่แอมป์"

ถามทั้งที่ยังยิ้มยียวนแบบนั้น ... และพี่แอมป์ก็ยังคงยิ้มเขินให้เธอเหมือนเดิม บ้าเนอะ ไม่รู้จะยิ้มอะไรนักหนา ...

 

ยิ้มอย่างกับถูกรางวัลเลขท้ายสองสามตัว หรือไม่ก็บิงโกอะไรสักอย่าง

 

 

"พี่จะถามนทว่า..."

 

 

"พี่นท ... อ้าว ทำไมตาเป็นแบบนั้น ไหนแอปดูซิ เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอคะ ?"

 

แต่แล้วบทสนทนาที่กำลังจะต่อเนื่อง ก็ถูกขัดขึ้นด้วยสุ้มเสียงบางอัน ... บางอันที่ดึงนทให้หลงเข้าไปอยู่ในวังวนเดิมๆอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

นทไม่รู้ว่าอีกคนเลิกสนใจไอโฟนเมื่อไร แต่รู้ตัวอีกที ... คนที่เธอแอบมองมาอยู่นานสองนาน ก็ลุกจากเก้าอี้ตัวที่อยู่ห่างกันสักระยะนึง มายืนส่งสายเป็นห่วงเป็นใยให้กันต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว แถมแอปเปิ้ลยังดึงความสนใจของเธอจากพี่แอมป์มาได้อย่างหมดจดไม่เหลือสักหยด ด้วยมือเรียวๆที่อยู่ในถุงมือหนังนั้น ที่มันทำการหันแก้มเธอให้มาจ้องหน้าจ้องตาแอปเปิ้ลอย่างหมดทางหลีกเลี่ยง

 

 

แอปเปิ้ลกำลังแผลงฤทธิ์เดชระดับเบสิค... กำลังขับไล่ทุกเสียงทุกสิ่งออกจากโสตประสาทของเธออย่างไม่มีวันจะดึงกลับมาได้

 

 

"ดูตาสิ ... สรุปเมื่อคืนไม่ได้นอนจริงๆใช่ไหมคะเนี่ย ?"

 

 

คำถามของแอปเปิ้ล ... ทำนทต้องผงะไปสองสามวินาที ไอ้รอยยิ้มที่เคยมอบให้พี่แอมป์อย่างประชดประชัน ค่อยๆคลายลงไปจนกลายเป็นหน้านิ่งๆอย่างไร้สาเหต

 

 

"นั่นสิ ... พี่ก็ว่า ตะกี๊พี่ถามก็ไม่ตอบ"

 

 

พี่แอมป์น้องแอป... ต่างหันไปพยักเพยิดหน้าให้กันอย่างเห็นด้วย ... แต่นทไม่เห็นด้วยกับอะไรทั้งนั้น ตาเธอเห็นแต่แอปเปิ้ลที่พยายามจะมายุ่งวุ่นวายกับเธอ ... เห็นแต่แอปเปิ้ลที่กุลีกุจอลากเก้าอี้มานั่งข้างเธอแล้วพาเอาหน้าสวยๆนั่นมาจ่อให้เธออย่างไม่คิดไม่กลัวว่ามันจะก่อร่างสร้างความหวั่นไหว รู้สึกได้แต่สัมผัสอุ่นๆแต่เย็นวูบวาบที่ยังประทับแน่นอยู่ที่แก้มเธอไม่ยอมหายไป

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ...

 

 

 

"พี่นทต้องพักผ่อนเยอะๆนะรู้ไหม ? ยิ่งมีงานเยอะยิ่งต้องพร้อมตลอดเวลา เป็นลมเป็นแล้งไปจะยุ่งน้า..."

 

 

ตัวป่วนยังวุ่นวายอยู่กับเธอไม่ห่าง ... ทั้งจัดเสื้อผ้า ทั้งใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่หลุดจากมูสแข็งๆให้เข้าที่ ... ปากน้อยๆนั่นก็ยังไม่เลิกส่งเสียงแห่งความเป็นห่วงเป็นใย ตาหวานๆคู่นั้นก็ยังไม่หยุดช้อนขึ้นมองกันให้สิ่งมีชีวิตในอกลึกๆมันเกิดความหวั่นไหว

 

แถมมือคู่นั้นก็ยังไม่เลิกแตะเนื้อต้องตัวเธออย่าง... น่าเขิน

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ...

 

 

 

"ดูสิ ... ทำหน้าแบบนี้ เหนื่อยมากๆเลยใช่ไหมคะ ?"

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ...

 

 

"สู้สู้นะพี่นท เราเป็นกำลังใจให้กันเนอะ"

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ...

 

 

 

นทยิ้มน้อยๆให้กับคนที่ชูสองนิ้วใส่เธอ ...

 

 

พฤติกรรมเอาใจใส่ที่แอปเปิ้ลมีให้กัน... สายตาหวานๆที่แอปเปิ้ลมองเธออยู่ตลอดเวลา ... กำลังสร้างความกระจ่างบางอย่างในใจนท ให้ได้รู้แล้วว่าคำตอบของคำถามที่ทำให้เธอไม่หลับไม่นอนมาสองสามคืนคืออะไร...

 

 

 

 

 

.

.

 

 

 

เธอว่าเธอชอบ...

 

 

"อ๊ะพี่นท ... เขาเรียกพี่นทแล้วอ่ะ"

 

แอปเปิ้ลสะกิดเธอเบาๆ พร้อมกับบุ้ยบ้ายปากไปทางฉากสีขาวล้วนที่มีกล้องและแสงไฟคอยท่าอยู่เรียบร้อย หันมองตาม ก็พบกับพี่ทีมงานที่ยืนเท้าสะเอวข้าง กวักมือข้างเรียกเธอให้เข้าไปหา ... และนั่นทำให้นทต้องลุกพรวดพราดออกจากเก้าอี้อย่างรีบร้อน

 

 

 

"นทแอคสบายๆเลยนะ... ตามใจนท"

 

พี่ทีมงานคนนึงตรงเข้ามาจัดการเสื้อผ้าหน้าผมเธอให้เข้าที่ ก่อนจะพูดประโยคสั้นๆสองสามคำเป็นการกำหนดขอบเขตของงานให้นทได้รู้ ... ขอบเขตที่แสนกว้างไกลและเต็มไปด้วยอิสระจนนทรู้สึกติดขัดนิดหน่อย ...

 

ทำไงได้ล่ะ เธอไม่ใช่มืออาชีพที่บิดซ้ายบิดขวาก็ดูดีไปทุกมุมอย่าง ... ผู้หญิงที่นั่งชูสองนิ้วให้เธออยู่ตอนนี้นี่หน่า

 

 

 

นทมองขุมกำลังใจอันใหญ่ของเธอ แล้วก็ได้แต่ส่งยิ้มจางๆคืนไปอย่างขัดเขิน...
เขินไม่มีเหตุผล...

 

 

 

'พี่นทสู้สู้'

 

และประโยคนี้ นทก็อ่านมันได้จากปากที่ขยับชัดๆของแอปเปิ้ล ประโยคที่ไม่ต้องส่งสุ้มเสียง อ่านได้ด้วยตา รู้สึกได้ด้วยหัวใจ...

 

 

 

 

 

 

 

ให้ตาย เธอรักความรู้สึกสีชมพูฟุ้งๆที่รายล้อมตัวตอนนี้จัง

 

 

 

แว่บมาแปะฟิคสั้นเรื่องใหม่ก่อนจะเริ่มอัพtbc อย่างจริงจัง :)


ฉันเองก็งง ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
ถามคนที่เคย เขาว่ามันคือความรัก :')