คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 Confession
หนึ่งความสามารถพิเศษของแอปเปิ้ลคนนี้ ... ก็คือการตีสนิทชาวประชาได้ฉับไว
"งั้นแยกกันตรงนี้เน้าะ ... กลับบ้านดีดีนะคะน้องแอป บายนะนท"
"ค่าา ...."
แอปเปิ้ลยืนโบกมือให้พี่พราวหยอยๆ ... หลังจากเดินย่อยเค้กจนทั่วห้าง พี่พราวพร้อมหนังสือสองสามเล่มกึ่งเดินกิ่งวิ่งออกจากตัวห้างอย่างรีบร้อน ขอตัวกลับไปก่อนหลังจากเธอใช้แผนการณ์ชั่วร้าย ... โทรหาไอ้เจ้ามุก เพื่อดึงบุคคลที่สามให้แยกออกไป เพื่อให้ได้มีช่วงเวลา อยู่กับพี่นท ... เพียงลำพังสองต่อสอง
ซึ่งจะว่ากันแล้ว พี่พราวก็เป็นทั้งตัวช่วยชงและตัวช่วยขัดสุดสำคัญในวันนี้ ...
ต้องขอบคุณ พี่พราวที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาเอาตอนที่เธอชวนพี่นทไปร้านเค้ก ... ขอบคุณที่เข้ามาอ้อนพี่นทว่าหิวที่สุดในโลก
สัมผัสที่ทำเอาตาแอปเปิ้ลร้อนผะผ่าวๆ ...
และไม่ต้องคำนึงถึงมารยาทใดใด เธอก็เลยถือโอกาสตีซี้กับพี่พราวเอ่ยรัดรวบชวนไปร้านเค้กด้วยกันเสียเลย !
จนกินเค้กเสร็จ คนละ เกือบๆสามชิ้น ...
"อย่านึกนะว่าฉันไม่เห็น เธอแอบทำอะไรตอนพราวไปเคลียร์บิล..."
ผ่าง ผ่าง ผ่าง !!!!!!!
แอปเปิ้ลสะดุ้งสุดตัวทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบเฉียบระเบิดระเบ้อของพี่นท สีหน้าเข้มขรึมของพี่นทอยู่ถัดจากสายตาเธอไปในระยะที่เห็นชัดแบบไม่ต้องเพ่ง แน่นอน ! พี่นทคงได้ยินบทสนทนาระหว่างเธอกับไอ้เจ้ามุกเพื่อนรัก แต่ก็ไม่คิดเลยว่าพี่นทจะสนใจ
เห็นชัดๆว่าตอนนั้นพี่นทยัดหูฟังอยู่แท้ๆ...
นทล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง เต๊ะท่าสบายราวกับยืนอยู่ในฉากเพื่อถ่ายพอทเทรท ผินหน้ามาทางไอ้เด็กตัวสูงข้างๆสี่สิบห้าองศา ... มุมปากข้างนึงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหนือชั้นที่คนเคร่งขรึมอย่างเธอทำมันไม่บ่อยนัก
"ฉันไม่รู้นะว่าเธอเจ๋งมาจากไหน แต่อย่าพยายามไปเลยนะ เพราะฉันยากกก ... กว่าที่เธอคิดเอาไว้เยอะ"
แอปเปิ้ลอ้าปากค้าง สาบานได้ว่าเธอไม่เคยเห็นใครรู้อะไรได้เท่าทันเธอแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น หน้าตาร้ายกาจแบบที่พี่นทกำลังทำก็มีเสน่ห์แบบโคตรๆ ... มีเสน่ห์แบบที่กระชากหัวใจแอปเปิ้ลให้หลุดออกจากอกได้ง่ายๆเลย
นี่มันมารร้ายตัวน้อยชัดๆ !
"คงต้องต่างคนต่างกลับนะ"
นทยิ้มให้สาวน้อยจอมป่วนตรงหน้าหน่อยๆ อยากจะหัวเราะใส่สีหน้าบ้าๆของเด็กคนนี้นัก ... แต่บุคลิกที่เคยชินก็บีบให้นททำได้แค่เพียงยิ้มค่อยๆเท่านั้น เธอหันหลังจากตรงนี้ไปด้วยความรู้สึกที่ประดังประเดอย่างน่าประหลาด ก้าวแรกที่ออกเดิน เธอได้แต่นึกว่าในวันพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไป ยัยเด็กตัวแสบนี่คงเสียเซลฟ์และเลิกยุ่มย่ามกับเธอไปแน่ ... ก้าวที่สอง ความรู้สึกที่คล้ายเสียดายเหลือเกิน ก็อุบัติขึ้นอย่างเงียบๆ และในก้าวที่สาม .. หน้าเข้มของใครบางคนก็แล่นเข้ามากระทบศีรษะจนมึนอึนซึนไปหมด
ก่อนที่การเดินทางกลับในครั้งที่หนึ่ง จะจบลงยังก้าวที่สี่
"เดี๋ยวพี่นท ! หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วฟังแอปเดี๋ยวนี้ !"
ด้วยเสียงประกาษิตของแอปเปิ้ล เสียงที่ตรึงเท้านทเอาไว้กับพื้นกระเบื้องยางลื่นๆนั่น !
นทไม่อยากจะเชื่อว่าเธอนิ่งสนิททันทีที่แอปเปิ้ลสั่ง ทั้งที่ตามหลักการเธอคงจะต้องเร่งสปีดเดินไปลิ่วๆแล้ว ... อะไรไม่รู้ดึงเธอเอาไว้ ขยับไม่ได้ เดินไปก็ทำไม่ถูก บ้าชะมัด !
แอปเปิ้ลเม้มปากแน่น เธอกำลังรวบรวมพลังอย่างแรงกล้าจากภายใน ราวกับรู้ว่าหากเธอปล่อยพี่นทไปในวินาทีนี้ โอกาสที่จะได้พบได้เจอกันมันจะยากขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว ... ไม่ต้องใช้เวลาคิดนานเลย เธอรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเธอปล่อยพี่นทไปไม่ได้ ...
ไม่ยากเลยที่จะพูดความในใจ...
แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะให้อีกฝ่ายยอมรับฟังด้วยหัวใจที่ ... เปิดรับ ?
บ้าหรือเปล่า ... นี่คือความคิดที่พุ่งขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในใจ เธอเองก็เคยคิดเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง จากข้อมูลเบื้องต้นของพี่นทที่ทราบมาคร่าวๆ เธอรู้ว่าก่อนหน้านี้พี่นทเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย และไม่มีแนวโน้มว่าจะหันมามองคนแบบเธอแน่นอน
"นี่เป็นคำสารภาพเบื้องต้น .. คือสิ่งที่พี่นทต้องรู้ ก่อนที่แอปจะเริ่มดำเนินการอย่างจริงจัง !"
มันจะคุ้มค่าไหม ? ที่จะต้องสารภาพเพื่อยอมเสี่ยงกับความสัมพันธ์จากนี้และตลอดไป
นทตัวเกร็งขึ้นทันทีอย่างไม่ทราบสาเหตุ เผลอทิ้งลุคส์คนเงียบขรึมแล้วหลับตาปี๋อย่างตื่นกลัว ... นทรู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไร รู้ตั้งแต่แอปเปิ้ลพยายามจะยัดเยียดเบอร์โทรให้เธอตั้งแต่ที่บ้านพี่หมอด้วยซ้ำ ! การที่เธอมีแฟนมาแค่คนเดียว ไม่ได้แปลว่าเธอจะโง่เรื่องรักไปซะหมด
เด็กผู้หญิงเยอะแยะ ปลาบปลื้มเธอราวกับนักร้องเกาหลี ... ตอนจบมอสาม ยังเคยมีเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มหอบกุหลาบพลาสติกมาให้กันอยู่เลย !
เดทแอร์ยาวนาน ... นานขนาดหากกลั้นหายใจคงตายแบบไม่ฟื้น
เฮ้ย ! ยัยเด็กบ๊อง อย่าพูดมันออกมานะ
แอปเปิ้ลขมวดคิ้วแน่นจนแทบเป็นปม ...
"แอป - ชอบ - พี่ - นท !"
ความในใจ ช้าๆชัดๆ เน้นย้ำทุกคำ ... เธอเพิ่งรู้ เพิ่งเข้าใจอารมณ์โอเว่อร์ตอนที่ไอ้มุกมาสาธยายให้ฟัง เมื่อครั้งมันเริ่มจีบพี่พราวใหม่ๆ ตื่นเต้น ... น่ากลัวเหมือนยืนหมิ่นเหม่อยู่บนระเบียงชั้นที่หกสิบของตึกใบหยก แค่เพียงคนฟังปฏิเสธมัน เธอก็ร่วงกราวกลายเป็นซากศพอย่างง่ายดาย !
แต่ตอนนี้แอปเปิ้ลรู้สึกยิ่งกว่านั้น ... เมื่อพี่นทยังยืนนิ่ง คงยืนนิ่ง และน่าจะยังยืนนิ่งไปอีกนาน
มือชุ่มเหงื่อ ถูกันไปมาจนร้อนฉ่าไปทั้งฝ่ามือ
"แล้วคืนนี้ แอปจะโทรหาพี่นทแล้วกันค่ะ ..."
.
.
มันน่าตลกนัก ... ความรัก
นทได้แต่แค่นหัวเราะกับตัวเอง ในรถคันหรูเพียงลำพัง ... เพลงคลอเบาๆจากเครื่องเล่นเพลงในรถ เป็นเพื่อนสนิทอีกหนึ่งคนในชีวิตเธอ ใกล้ถึงบ้านแล้ว แต่ยังคงต้องใช้เวลาอีกนาน และจุดหมายปลายทางก็ไม่ใช่บ้าน ... แต่เป็นบ้านของพี่หมอ
เธอมีเรื่องหนักอกจะไปพักพิงพี่หมอริทอีกครั้งแล้ว
"แอป - ชอบ - พี่ - นท !"
นทไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้สี่คำสั้นสั้นนี่ ... จะวิ่งเวียนวนไปมาได้เนิ่นนานขนาดนี้ นี่ก็เฉียดชั่วโมงเต็มที ที่จบเหตุการณ์นั้นแล้วเดินจากมา แต่ไม่เลย แต่ละวินาทีที่ผ่านไปไม่สามารถชะล้างคำคำนั้นได้เลย มันติดแน่นหนึบอยู่ในนี้และไม่สามารถหาทางปลดปล่อยมันออกไปได้ นทรู้สึกเหมือนมันเคยเกิดขึ้น เกิดขึ้นอีกครั้ง และน่าจะเกิดขึ้นอีกครั้งในอนาคต เป็นความรู้สึกพร่ามัวแต่ก็แจ่มชัด ... มึนงงแต่ก็เคลียร์คัท
เหมือนเคยประสบเหตุการณ์แบบนี้ ต่างกันก็แค่ดอกไม้พลาสติกที่ไม่มี...
หัวสมองเธอคงกำลังสับสนและวุ่นวาย ... หัวใจเธอคงเปลี่ยนจังหวะไม่ทันตอนที่ยัยเด็กแสบนั่นพูดออกมา ... มันร้อนวูบวาบนับแต่วินาทีนั้นจนวินาทีนี้ ยากจะควบคุมให้กลับเป็นปกติดั่งเดิม หลายครั้งที่นทยกมือขึ้นมาจับจังหวะหัวใจ ความถี่ของมันยังคงที่ที่ความเร็วน่าใจหาย และรู้สึกใจหาย ... ทุกครั้งที่หายใจ
เธอทำอะไรกับฉันนะ ยัยเด็กบ๊อง ... เด็กกวนประสาท ก๊องแก๊งอย่างเธอ มาทำอะไรกับฉัน
แล้วคำว่าชอบกัน ... มันพูดออกมาได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง ?
นทนึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่จู่ๆเรื่องราวในอดีตที่เพิ่งผ่านพ้นไป แผลสดใหม่ ก็เหมือนจะตกสะเก็ดไปในพริบตา ... มันยุบยิบ รำคาญใจ แต่หากไถ่ถามถึงความเจ็บ หลงเหลือน้อยเต็มที ทั้งที่มันน่าจะเจ็บหนักกว่านี้ ทั้งที่มันน่าจะเนิ่นนานกว่านี้ ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่ต้องเสียใจ...
เหมือนมันถูกเปลี่ยนผ่านความเจ็บช้ำ ถูกถ่ายเทไปยังที่อื่นง่ายๆ ... ได้หัวใจกลับคืนมาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
อย่าเพิ่งหลุดลอยไปที่ใครนะ ... หัวใจนท
.
.
"ตูมตาม ! นี่เป็นคำสั่ง คำขอร้อง คำอะไรก็ได้ที่คุณคิดว่าคุณจะทำตาม ฉันแค่อยาก ! อยากให้คุณกลับไปคุยกับนทให้รู้เรื่อง ถ้าสุดท้ายแล้วคุณกับนทไปกันไม่ได้จริงๆ ถึงวันนั้นคุณกับฉันเราค่อยมาคุยกัน ขอแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง ?"
วันนี้เป็นวันที่เธออารมณ์เสียที่สุดวันหนึ่งในรอบอายุยี่สิบกว่าปี...
มันร้อนในอกจนทนไม่ไหว มันหงุดหงิดจนเก็บงำไว้ไม่ได้ ... เหตุผลต่างๆนานาจากเขา ถูกขุดขึ้นมาให้เธอต้องรู้สึกแย่ ไม่ว่าจะอ้างด้วยคำใด ไม่ว่าจะสรรหาวลีไหนๆมาแทนที่ ก็ไม่มีอะไรเลยที่จะมาลดทอนความรู้สึกผิดบาปในหัวใจนี้ได้
เพราะเธอเอง เป็นเธอเองที่เริ่มปัญหาทั้งหมด
"ผมทำอะไรไม่ชัดเจนเนี่ย ! คุณต้องให้ผมพูดกี่ร้อยรอบว่าผมกับนทเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ นทไม่มีผมได้ แต่ผมไม่มีคุณไม่ได้ !"
มันคงเป็นถ้อยคำที่สะเทือนใจ ... มันคงเป็นเหมือนน้ำเย็นฉ่ำที่ราดรดกองไฟ แต่มันไม่ได้ยุติปมปัญหาลงเลย มันยังคงมีเหมือนเดิม มีความรู้สึกผิดบาป มีน้ำตาและความเสียใจ มีความผิดหวังและผิดพลาด มีความรักและความเห็นแก่ตัวอยู่เหมือนเดิม
ไม่สนุกหรอก ... การที่จะต้องมาซ่อนสัมพันธ์ลับหลังใคร
"ทำไมไม่มีฉันไม่ได้ หรือฉันใช้กระเพาะติดกับคุณ !"
"ไม่ใช่กระเพาะ แต่เป็นหัวใจ !"
"คุณก็รู้ เราชอบกัน คุณจะทำเรื่องง่ายให้มันเป็นเรื่องยากไปทำไม ?"
โอเค ... ประโยคนี้เต็มไปด้วยความอารมณ์ร้อนของเขา เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจแบบเด็กๆอย่างที่เธอเคยเห็นเขาเป็นมาตลอด
กวางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟาอย่างหมดแรง ... จนถึงวินาทีนี้ ตูมตามก็ยังไม่เคยเข้าใจอะไรสักนิด
หรือเขาลืมไปแล้วว่า เธอเป็นพี่สาวที่นททั้งรัก ทั้งเคารพ และให้ความไว้วางใจตลอดมา
หรือเขาลืมไปแล้วว่า ...
เรื่องของเรา มันไม่ได้ถูกต้องตั้งแต่เริ่มต้น
ในเมื่อเป็นเธอเอง ที่ก้าวพลาดไปอย่างไม่น่าให้อภัย
ทุกคนว่าลูกไม้เขียนดร็อปๆไปป้ะช่วงนี้ = ='
ปกติก็กากอยู่แล้นนน TT
ลูกไม้ว่ามันต้องเพราะใกล้สอบและเรียนหนักมากแน่ๆ !!!!!!!
เฮ้ยยย ไม่ยอมน้าา
ปล ตอนนี้สั้นมากกกกกกกกกกกกกก
ฝันดีฮ่ะทุกคน :')
ความคิดเห็น