คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 เป็นชีวิตที่สดใส
มื้อเท่าไรแล้วไม่รู้ ที่เธออิ่มท้อง… แถมยังอิ่มใจเพราะคนร่วมโต๊ะคนสวยคนนี้
“พรุ่งนี้รถออกจากฟาร์มรอบเช้าแปดโมงนะคะ… คุณนทกลับพร้อมแกรนด์เลยนะ”
และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งมื้อ ที่หัวใจเธอเบ่งบานเหลือเกิน… ด้วยรอยยิ้มสดใสของใครบางคนยามที่เอ่ยชวนให้กลับกรุงเทพพร้อมๆกัน…
คำชวนที่เธอสมัครใจโดยไม่ต้องคิดนาน
ก็ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หรือ ที่เป็นเหตุผลให้เธอต้องดั้นด้นหอบร่างที่ใกล้พังมาถึงนี่
“ค่ะ… งั้นหกโมงครึ่ง นทไปหาคุณหน้าบ้านนะ จะได้พอมีเวลาหาอะไรรองท้องสักหน่อย… เอ่อ …ของคุณเยอะไหม”
นทคิดเวลาคร่าวๆ เผื่ออาการโอ้เอ้ของคนสวย เผื่อเวลาสำหรับมื้อเช้าเล็กๆน้อยๆ และเผื่อเวลาเดิน ก็ได้ออกมาเป็นเวลาเท่านี้ไม่ขาดไม่เกิน… แต่ไม่เท่านั้นหรอกที่ใจดวงนี้กำลังคิดถึง นทยังห่วงไปถึงสัมภาระประสาผู้หญิงของคุณแกรนด์ ที่เธอก็เดาไม่ถูกว่ามันจะมากมายสักแค่ไหน
“ไม่เยอะค่ะ… สองกระเป๋าเล็กๆเอง ที่จริงคุณนทไม่ต้องแวะมาก็ได้ เราไปเจอกันล็อบบี้เลย…”
คนสวยซุ่มส่งเสียงคัดค้านคำนั้นด้วยสีหน้าเกรงอกเกรงใจ แถมยังออกตัวว่าสัมภาระไม่เยอะด้วยสีหน้าท่าทางน่าเชื่อถือสุดๆ… แต่นั่นกำลังทำให้นทไม่เชื่อ คนตาเรียวหรี่ตามองหน้าสวยๆนั่นอย่างคาดคั้น… ปากคุณคนสวยซุ่มบอกว่ากระเป๋าสองใบเล็กๆ แต่เธอไม่เชื่อหรอก ดูจากปริมานชุดสวยไม่ซ้ำแล้ว… หากสองใบจริง ก็คงไม่ใช่สองใบเล็กอย่างที่เจ้าตัวบอกแน่ๆ
“นทไม่เชื่อคุณหรอก… อยากไปช่วย และก็… อยากไปหาอะไรทานตอนเช้าๆกับคุณอีกมื้อด้วย…”
ต้นเสียงเป็นไปอย่างแข็งขัน แต่ท้ายประโยคกับค่อยๆเบาแผ่วลงสวนทางกับแก้มใสใสที่ขึ้นสีเลือดฝาดขึ้นเรื่อยๆ… คนพูดก็อมยิ้ม คนฟังก็ใจสั่น… คนสองคนต่างหลบตากันวูบ และคำนัดรอบเช้าก็ถูกตอบตกลงไปโดยปริยาย…
แกรนด์ค่อยๆตักผักใบเขียวชอุ่มในจานช้าๆ… ก่อนจะอ้าปากลิ้มชิมรสชาติหวานกรอบของผักสดๆอย่างชื่นใจ… รอยยิ้มบางๆเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย แค่เพราะความสุขจากการได้กินอาหารอร่อย… และปฏิกิริยาเหล่านั้นก็ไม่รอดพ้นสายนท… สายตาที่จับจ้องอยู่ที่คนคนนี้ทุกวินาที
นทอมยิ้ม… คุณแกรนด์กำลังสวยอย่างเป็นธรรมชาติ… และน่ารักจนเธออยากกอดแน่นๆสักที…
“คุณนท… ไม่ยอมกินผัก”
แล้วจู่ๆ เสียงแข็งๆก็ดังขึ้นเบรกอารมณ์อินเลิฟของนทให้ได้ชะงัก ช้อนอันยาวของคนสวยฝั่งตรงข้ามชี้ตรงมาที่ก้อนผักเล็กๆน้อยๆในจานสเต๊กที่เธอเขี่ยมันออกไปจนพ้นทาง… สายตาคมดุ ช้อนขึ้นมาเธอนิ่ง… สายตาที่ทำให้นทถึงกับต้องยิ้มแหยเพราะรู้สึกเหมือนว่านี่จะเป็นความผิดที่ร้ายแรงเหลือเกิน
และท่าทางจะร้ายแรงจริงๆเสียด้วยสิ…
ดวงตาคมดุนั่นยังจ้องนิ่งอยู่ที่เธอ… สลับกับผักในจานอย่างไม่ยอมแพ้
“อ่ะๆ นทกินก็ได้…”
นทยิ้มหวานเอาอกเอาใจ เมื่อเห็นอีกคนทำหน้าง้ำจนเกินความน่ารักเข้าไปทุกที… เธอไม่ชอบผักมากเท่าไร แต่เธอยิ่งไม่ชอบให้คนตรงหน้าต้องหงุดหงิดใจเพราะเธอมากกว่า … กลั้นใจ ก่อนจะใช้ส้อมเขี่ยมะเขือเทศสีสวยจากขอบจานกลับเข้ามาในช้อนอย่างขยะแขยง แอบเหลือบตามองคุณคนสวยซุ่มที่ยังจ้องเขม็งมองกันให้ได้เสียวสันหลังวูบวาบขึ้นทุกที
เธอเกลียดมะเขือเทศจับใจ รสชาติของมันแย่มากไม่ว่าจะสุกหรือดิบ… และเธอก็มองมันเป็นผักที่ลดทอนรสชาติอาหารได้ยอดเยี่ยมที่สุด ชนิดหาตัวจับยาก
แต่ในขณะที่นทกำลังยิ้มแหย คนตรงหน้าอย่างแกรนด์กลับกำลังค่อยเผยรอยยิ้มหวานนั่งขึ้นมาทีละน้อยอย่างถูกใจ ในที่สุดเธอก็คะยั้นคะยอเด็กน้อยให้กินผักได้แล้ว… เย้
“คุณนทห้ามลีลา… ไม่งั้นมื้อเย็นแกรนด์ทิ้งคุณกินข้าวคนเดียวแน่…”
แกรนด์ขู่สำทับอีกที เมื่อเห็นนทกำลังลังเลเหลือเกินที่จะพามันเข้าปาก… เอาแต่มองมันอย่างกับกลัวว่ามันจะแปลงร่างในช้อน อย่างไรอย่างนั้นแหล่ะ
นทเหลือบตามองแกรนด์อย่างออดอ้อน… ส่งภาษาผ่านสายตา…
…ไม่กินไม่ได้หรอ…
“ตามใจสิคะ… แกรนด์ไม่ได้บังคับคุณเลยนะ”
แกรนด์ส่งสายตามองอย่างงอนๆ ก่อนจะเมินหน้าไปทางอื่นอย่างกับว่านทกำลังผิดอะไรมากมาย… ปากบอกไม่ได้บังคับ แต่กลับใช้รูปประโยคที่บีบนทจนต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ…
สุดท้าย ต้องยอมสินะ…
“คุณไม่ได้บังคับนท… นทกินเอง”
นทส่งเสียงเล็กเสียงน้อย ทิ้งจังหวะรอความสนใจจากคนขี้งอน… ที่ค่อยๆหันเหสายตามามองกันช้าอย่างไว้เชิง… แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการออดอ้อนของเธอ
นททำตาหวานฉ่ำ จ้องหน้าคนขี้งอนแล้วเอามะเขือเทศเข้าปาก… แถมยังยักคิ้วหลิ่วตาใส่อีกคนอย่างอยากให้อารมณ์ดี แม้รสชาติในปากจะแย่เต็มที… แต่คนตรงหน้ากำลังทำให้ความคิดในแง่ลบของเธอหมดไป
ไม่ใช่มะเขือเทศชิ้นเดียวที่กำลังถูกลิ้มชิมรสชาติ แอสพารากัสเขียวกรอบ ก็ถูกคนไม่กินผักหยิบเข้าปากเป็นรายถัดไป… นทเคี้ยวตุ้ย มองหน้าคนตรงข้ามด้วยรอยยิ้มที่หวานฉ่ำมากมาย… รอยยิ้มที่ทำเอาคนโดนจ้อง หน้าแดง เขินขึ้นทุกที
แกรนด์วางหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไง… อีกคนทะเล้นเหลือเกิน และนั่น… กำลังทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนจะกระเด็นออกนอกอกมาให้ได้
“อาหย่อยมากเยย… นทเพิ่งรู้ว่าผักอร่อยขนาดนี้…”
นทแกล้งแหย่อีกคนทั้งที่ผักรสชาติแย่ยังอยู่เต็มปาก… ยิ่งเห็นคนตรงหน้ากำลังเขิน ก็ยิ่งอยากแกล้งให้มากกว่านี้ อยากให้เขินมากกว่านี้ อยากให้รู้สึกมากกว่านี้… และอยากให้เป็นแบบนี้ แค่กับเธอคนเดียว
รอยยิ้มหวานยังถูกส่งให้คนตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง… และมันยังถูกกลั่นออกมาจากหัวใจดวงน้อยๆดวงเดิม…
“มองอะไร… กินไปซี้…”
แกรนด์โวยวายเสียงเบา เขินจนทำอะไรไม่ถูก มือไม้เก้งก้างเกะกะไปหมด แอบส่งสายเคืองปนเขินสาดใส่คนทะเล้นที่ก็ยังตั้งใจแกล้งไม่เลิกรา… และยังยิ้มเผล่อยู่แบบนั้น จนต้องเอามือไปผลักหน้าหวานๆนั่นให้เอาสายตาฉ่ำเยิ้มแบบนั้นไปไกลๆเธอสักที… คนบ้า แกล้งกันอยู่ได้
แกล้งหัวใจเธออยู่ได้…
เห็นไหม มันเต้นแรงมากเลยนะ
มันเต้นเป็นจังหวะรัก…
และเธอก็ตกหลุมรักเข้าไปจนเต็มตัว… เต็มใจแล้ว…
“ถ้าไม่กินไปมองหน้าคุณไป นทกินไม่อร่อยหรอก… ขอความอนุเคราะห์ มองหน้าคุณหน่อยนะ”
นทหยอดเสียงหวาน… และแสดงให้อีกคนเห็นว่าที่พูดมันเป็นความจริง อะไรจะขมแค่ไหน เพียงแค่ได้มองหน้าคนคนนี้ก็หวานเหลือเกิน ผักขมๆจึงถูกส่งเข้าปากให้รสเคี้ยวตุ้ยๆ… เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเธอหลงใหลคุณแกรนด์มาก… หลงใหลในทุกสิ่งที่เป็น หลงใหลจนหัวปักหัวปำ และมันอัดแน่นมากมายอยู่ในหัวใจเธอ จนมันแทบระเบิดออกมาทุกที
แกรนด์ก้มหน้าก้มตา เขี่ยพอร์คช็อปที่แทบไม่พร่องในจานตัวเองไปมา ใบหน้าขาวใสแดงจัดจนเก็บซ่อนไม่ไหวอีกต่อไป… เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็หลบสายตาหวานๆคู่นี้ไม่พ้น… ไม่ว่าจะทำยังไง หัวใจเธอก็คงหนีเขาไม่พ้น…
คุณนท… คุณสุดติสท์… ผู้หญิงที่ทำให้หัวใจเธออบอุ่นและเย็นสบาย… แม้เราจะรู้จักกันแค่ไม่นาน
แกรนด์เงยหน้าขึ้นมองสายตาหวานซึ้งคู่นั้น ส่งยิ้มบางเบาตอบกลับ… เก็บกักความประทับใจลงในหัวใจที่กำลังพิมพ์รอยยิ้มแสนหวานนี้เอาไว้…
รอยยิ้มของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกนี้มันช่างสดใส… และสว่างสไวกว่าที่เคยเป็น…
เธอรักรอยยิ้มนี้…
ไปพร้อมๆกับที่หัวใจเธอ… กำลังรักคนคนนี้ มากขึ้น…
…ทีละน้อย
“วันนี้ไปทุ่งทานตะวันไหมคะ… นทเห็นในโบร์ชัวร์รีสอร์ท เค้าว่ากำลังบานช่วงนี้พอดี…”
มื้ออาหารนั้นจบลงแล้ว พร้อมความประทับใจที่กำลังก่อตัวอยู่ในใจคนสองคนอย่างเงียบๆ… คนสองคนเดินข้างกัน ไม่ได้ใกล้กันมากมาย แต่ก็ไม่ได้ไกลจนใครจะสามารถเข้ามาแทรกกลางได้…
มันเป็นระยะปลอดภัยที่เว้นไว้แล้วหัวใจอบอุ่นดี…
นทชักชวนอีกคนด้วยน้ำเสียงเนิบช้า แต่ก็เป็นไปอย่างสบายๆ… และรอยยิ้มน่าเอ็นดูนั่น ก็ยิ่งทำให้คำชวนของนทดูเป็นสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าแค่ทุ่งทานตะวันธรรมดา…
“หืม… ทุ่งทานตะวันหรอคะ ตรงไหนอ่ะ นี่แกรนด์ไม่เคยไปเลยนะ ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำ”
แกรนด์เลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ… โยนคำถามยาวเหยียดใส่คนชักชวนอย่างไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่คนรู้ทุกอย่างกลับกำลังละความสนใจจากเธอไปมองทางอื่นเสียเฉยๆ… เธอชอบที่นี่ หลงกลิ่นความฉ่ำเย็นและฟีลกู๊ดในแบบนี้ แต่คงไม่เท่าอีกคนที่กำลังส่งรอยยิ้มที่เธอรักแบ่งปันไปให้ใบไม้และใบหญ้า แบบที่เธอแอบนึกอิจฉามันเหล่านั้นขึ้นมานิดๆ…
แต่สุดท้าย… รอยยิ้มนั้นก็มาหยุดอยู่ที่เธอ…
น้ำเสียงนุ่มนวลจับหัวใจ ก็ถูกส่งออกมา… พร้อมมือนุ่มนิ่มที่ยื่นมาตรงหน้า… ราวกับคำขอเต้นรำของเจ้าชายในเทพนิยายสุดโรแมนติค…
นาทีนี้… เธอรู้สึกเหมือนรอบคนตัวเล็กสุดติสท์… มีอะไรบางอย่างฟุ้งประกายอยู่รอบกาย มันเป็นสีชมพูสว่างสดใส… และมันทำให้หัวใจเธอแทบวายวอดไปด้วยความน่ารักที่ต้านทานได้ยากขึ้นทุกที
หัวใจดวงนี้กำลังหยุดเต้น…
เปลี่ยนจังหวะ…
ตึกตัก…
คุณนท…
ตึกตัก
น่ารักจัง…
“ไปกับนทนะ…”
น้ำเสียงหวานใสถามกัน… แถมยังส่งสายตาออดอ้อนอย่างเกินความจำเป็นไปมากมาย… ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ แค่จะพาไปทุ่งทานตะวัน… ต้องน่ารักแทบตายขนาดนี้ด้วยหรือไงนะ…
แล้วเธอล่ะ
จะปฏิเสธได้หรือ…
“ค่ะ…”
แกรนด์พยักหน้าเบาๆ… ราวกับเคลิ้มฝัน ส่งมือน้อยของตัวเองไปไว้ในมืออบอุ่นของอีกคนอย่างไม่รู้ตัว… อณูความสุขกำลังรายล้อมรอบๆตัว… และทุกๆวินาที… ทุกเส้นทางที่มีมือคู่นี้จับจูงเคียงกัน หัวใจเธอก็รู้ดีว่ามันจะเป็นสุข และปลอดภัย…
ไม่ว่าทางเดินข้างหน้าจะเป็นยังไง… ไม่ว่าจะเส้นทางไหน…
เพียงมือคู่นี้เท่านั้นเอง…
ที่เธอจะฝากเอาไว้ทั้งหัวใจ
“นทจะพาคุณซ้อนจักรยานไปนะ… จะได้ไม่เหนื่อย”
ที่เธอจะฝากเอาไว้ ทั้งชีวิต…
ทุ่งทานตะวันสีเหลืองทองกว้างใหญ่ไพศาลสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้าเป็นภาพที่สวยสดงดงาม แดดยามบ่ายส่องสะท้อนร้อนแรงจนเหงื่อไหลไคลย้อยทั้งคนซ้อนคนปั่น ระหว่างเส้นทางไปทุ่งทานตะวันไม่มีผู้คนพลุกพล่านมากนัก อาจเป็นเพราะมันยังร้อนเกินไป... แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้นทย่อท้อ เธอยังปั่นไปปาดเหงื่อไปเรื่อยๆ รับลมเอื่อยๆที่พัดมาปะทะหน้าอย่างแผ่วเบา
“ร้อนจัง...”
เสียงคนซ้อนบ่นอุบ ก่อนจะเอนหน้าซบแผ่นหลังชื้นๆของคนปั่นอย่างหมดเรี่ยวแรง… เธอร้อนทั้งแดดที่แผดเผาเรียวขาขาวที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นจู๋ ร้อนทั้งอุณหภูมิภายใต้เสื้อคลุมกันแดดที่คุณนทสรรหามาบังคับให้ใส่ ... หน้าขาวๆแดงจัด และคราวนี้เป็นไปเพราะแดดร้อนๆล้วนๆ ไม่ใช่เพราะความขัดเขินอย่างที่เป็นอยู่บ่อยครั้ง
นทเอี้ยวเสี้ยวหน้ามาส่งยิ้มให้คนขี้บ่น... ก่อนจะหันกลับไปออกแรงปั่นอย่างตั้งใจ... ทัวร์ริ่งสีชมพูคันโปรดของเธอยังเป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีเสมอ แม้เบาะจะไม่นุ่มสบายเหมือนจักรยานแม่บ้านเก่าแก่ที่แกรนด์เลือก แต่มันก็ไม่ช้าอืดจนน่าหงุดหงิดใจ ตรงนี้มันทดแทนกันได้ในความรู้สึกเธอ
ดวงตาเรียวภายใต้แว่นกันแดดจ้องไปยังทิศทางของทุ่งทานตะวันที่ใกล้แค่เอื้อม รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นกลางใจ แค่คิดถึงก็รู้สึกดี และพอเดาได้ว่าคนข้างหลังคงชอบเหมือนกัน… แต่ก็ไม่อยากจะสปอยล์ว่าข้างในนั้นจะมหัศจรรย์แค่ไหน หากเราได้จับมือเข้าไปสองคน...
จักรยานคันเท่… จอดลงได้ร่มไม้ใหญ่… พร้อมกับเสียงของนทที่ลอยมาเบาๆให้คนขี้ร้อนได้เงยหน้ามามองตาปริบๆ…
“ถึงแล้วค่ะ”
แกรนด์สบตานทอย่างเนือยๆ… เธอทั้งร้อนทั้งเพลียจนไม่อยากจะขยับตัวไปไหน การลงจากจักรยานจึงเป็นไปอย่างอืดเอื่อยเชื่องช้าสิ้นดี… ผิดกับคนปั่นที่ต้องออกแรงมากกว่าแถมยังโดนแดดมากกว่า นทยังยิ้มร่า มองคนงอแงด้วยสายตาเอ็นดูอย่างที่เป็นมาเสมอ…
“แกรนด์ร้อน…”
เสียงบ่นงุ้งงิ้งแค่สองพยางค์ของคนตัวบางที่มายืนเซๆอยู่ไม่ไกลกันเท่าไรนัก ทำนทนึกเอ็นดูขึ้นมาจนใจ คุณคนสวยซุ่มของเธอกำลังทำหน้างอง้ำอย่างที่เป็นอยู่บ่อยๆ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ดีเลยในความรู้สึก…
คิดได้ดังนั้น นทก็จัดการคว้ามือน้อยคู่นั้นมากุมไว้เสียแน่น… พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจนคนขี้งอแงแถวนี้ หัวใจไหววูบ… สะดุ้ง ผละหน้าออกนิดนึงอย่างตกใจ…
แต่ก็ยังไม่วาย ส่งแววตาใสแจ๋วมองตอบอีกคน… ที่ส่งรอยยิ้มเจิดจ้าให้กัน ให้หัวใจได้อ่อนไหวอีกครั้ง
“เข้าไปข้างในกันค่ะ…”
เสียงชักชวนเบาหวิวแต่ก็หวานจับใจ รอยยิ้มตาหยีจ่ออยู่ใกล้ตา เสี้ยววินาทีสั้นๆ… ก่อนนทจะผละออกจากกันให้แกรนด์ได้มองตาม… นทออกแรงดึงคุณคนสวยซุ่มของเธอให้เดินไปตามทางเดินแคบๆ… และไม่ได้หันมาสนใจคนเบื้องหลังที่ก้มหน้าก้มตาเขินจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ในตอนนี้…
นทนำทางไปอย่างชำนาญ… คราวที่แล้วที่มา ยังไม่ใช่ฤดูผลิบานของเจ้าดอกไม้แห่งแสงตะวัน เธอจึงเห็นมันเป็นเพียงลานโล่ง และความซุกซนก็พาเธอวิ่งลัดเลาะไปทางนู้นทางนี้จนรู้เส้นทางดีไปหมด… มาคราวนี้ เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเธอจะไม่หลง… เพราะเมื่อวานตอนเย็นหลังจากแยกย้ายกับคุณแกรนด์ เธอก็ยังแอบมาเซอร์เวย์ไว้อีกครั้ง เพื่อความสมบูรณ์ในช่วงเวลาที่เรามาด้วยกัน…
สี่ขาของสองคนเดินลึกเข้ามาเรื่อย… และมันยังอีกไกลกว่าจะถึงที่หมายของนท… แต่ยิ่งลึกเท่าไร คนงอแงด้านหลังก็ยิ่งขยับเข้ามาประชิดตัวนทมากขึ้นเท่านั้น เมื่อมองไปรอบทิศทางก็พบเพียงแต่ ก้านยาวๆ ใบเขียวๆของเจ้าดอกทานตะวันที่สูงท่วมหัวเธออยู่…
มีเพียงสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้…
มือคุณนท…
“คุณนท… เราหยุดดูกันตรงนี้ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องไกลขนาดนี้เลย…”
เสียงงอแงดังขึ้นเบาๆ… แต่นทก็ยังคงมุ่งหน้าเดินต่อไปอย่างไม่สนใจคำประท้วงนั่นสักนิด… นททำเพียงแต่ ส่งรอยยิ้มหวานฉ่ำกลับมาให้คนสวยของเธอ… รอยยิ้มที่ทำให้คนสวยซุ่ม ลดความงอแงลงไปได้เยอะ…
แกรนด์อมยิ้มกับตัวเองอย่างขัดเขิน… บ่อยเกินไปแล้วนะคะ คุณนท… คุณน่ารักบ่อยเกินไปแล้วนะ
“อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วค่ะ ไม่ไกลเท่าไรหรอก… ทนหน่อยนะ นทอยากให้เราไปด้วยกัน”
เสียงนั้นยังลอยมาอีกครั้ง และมือที่จับกันเบาๆก็ยิ่งกุมกันแน่นขึ้นอีก… สัมผัสนั้น เข้ามาตอกย้ำคำว่าเรา ให้มันชัดเจนจนแกรนด์ไม่อยากจะกลับไปโดดเดี่ยวเดียวดายอีกต่อไป…
อยากให้มีคำว่าเราไปตลอด…
รอยยิ้มบางๆเจืออยู่บนใบหน้าสวยตลอดเวลาที่สายตาคู่หวานจับจ้องแผ่นหลังของคุณนท ที่ออกแรงเดินนำกันอยู่เพียงก้าวสองก้าว… ภาพคนตัวเล็กที่ดูมุ่งมั่นกับจุดหมาย… มันน่าหลงใหลและอบอุ่นจนหัวใจเธอเผลอหลงใหลเขาเข้าไปอีกครั้ง…
ไม่รู้มากเท่าไรแล้ว… ที่ใจดวงนี้ปฏิเสธที่จะห้ามใจตัวเอง… และยืนยันว่าจะปล่อยให้ความรู้สึกนี้พัฒนาไปอย่างไม่รู้สิ้นสุด…
ความคิด… ความรู้สึกในใจ แล่นพลิ้วล่องลอย…ก่อนมันจะสิ้นสุดลงเมื่อคนตัวเล็กพาเธอมาหยุดยืน ณ ที่แห่งนึง… พื้นที่ที่ความร้อนของแดดแผดเผาเธอไม่ได้อีกต่อไป แต่เป็นความฉ่ำเย็นสบายใจเข้ามาแทนที่
แกรนด์เงยหน้ามองไปยังด้านบน เห็นร่มไม้ใหญ่ก็เข้าใจ… ลมพัดเย็นสบาย มันต่างจากทุกที่ที่เดินผ่านมา จนคนขี้ร้อนต้องยิ้มออกมาอีกครั้งเพราะความสบายและลมเย็นๆ…
“ลมเย็นจัง…”
เสียงหวานๆพึมพำขึ้นมาเบาๆ… แต่นั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของคนตัวเล็กสักนิด คุณนทปล่อยมือเธอแล้ว… และนั่นก็ทำให้คนโดนปล่อยมือรู้สึกขุ่นข้องใจอยู่ไม่น้อย ใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้ม กลับนิ่วคิ้วขมวด … แกรนด์ไม่ทันได้มองไปไหน… เธอเอาแต่ส่งสายตาหาความใส่คนในหัวใจของเธอ ที่ยืนกลับหลังหันไปยังทิศทางที่เดินจากมา…
เธอไม่เห็นชอบที่คุณนทปล่อยมือเธอ… ด้วยสาเหตุอะไรก็เถอะ… เธอไม่ชอบทั้งนั้น…
คุณนทเอาแต่มองอะไร… สนใจเธอไหมก็ไม่รู้…
แต่คงสนใจมั้ง…
“คุณแกรนด์คะ…”
และไม่ทันจะได้ขัดใจนานเท่าไร… นทก็เอี้ยวหน้ามาส่งยิ้มหวานให้คนพิเศษของเธอ… รอยยิ้มที่ทำให้คิ้วขมวดผ่อนคลาย อารมณ์ขุ่นใจจืดจาง… ได้คำตอบให้กับตัวเองแล้วว่าคุณนทยังสนใจกันอยู่ แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว…
และยิ่งพึงพอใจมากขึ้นไปอีก… เมื่อมืออบอุ่นคู่เดิมที่ทิ้งความรู้สึกดีดีไว้ในหัวใจ ได้กลับมากุมทับกันไว้อีกครั้ง… ส่งผ่านความอบอุ่นด้วยสองมือ… ถึงหัวใจเธอ
“คุณลองสูดหายใจลึกๆ แล้วมองลงไปนะคะ…”
เสียงเล็กๆกระซิบแผ่วเบา… นัยน์ตาหวานใส จับจ้องกันราวกับมนตร์สะกดใจ…
แกรนด์พยักหน้าแผ่วเบา… ก่อนจะค่อยๆผินหน้ามอง ไปตามทิศทางที่คนตัวเล็กได้ตั้งใจเอาไว้…
แล้วความประทับใจ… ก็เข้ามาเยือน…
ดอกทานตะวันนับพันนับหมื่นดอก ส่งสีทองอร่ามเปล่งประกายแข่งกันรับแสงอาทิตย์ในยามบ่าย… สุดลูกหูลูกตา ราวกับปูผ้าผืนสีเหลืองทองเอาไว้ ความสดใส… ไล่ระดับสูงต่ำอย่างสวยงาม เป็นภาพที่งดงามราวกับจิตรกรมือหนึ่งวาดวางไว้ ราวกับไม่ใช่ความจริง…
วินาทีนั้น แกรนด์รู้สึกเหมือนความเหนื่อยล้าจากการเดินทางมันได้ผ่อนคลายลงไป… ดอกไม้แสนสวยกำลังดูดกลืนความรู้สึกลบลบ และแทนที่ด้วยความรู้สึกดีดีกับอากาศบริสุทธิ์ที่หาไม่ได้ง่ายๆ…
“คุณชอบไหม…”
คำถามนั้นจากปากนท… รอยยิ้มที่ส่งให้กัน ได้รับคำตอบรับเป็นการพยักหน้าเบาๆอย่างพึงพอใจ… รอยยิ้มสวยจากคุณแกรนด์ ท่าทางสบายอกสบายใจในตอนนี้ นั่นถือว่าคุ้มค่ากับการฝ่าแดดเปรี้ยงที่เธอตรากตรำมา…
คนสองคนส่งยิ้มให้กัน… ใต้ร่มไม้ใหญ่… ความฉ่ำเย็น สบายใจและกาย… กำลังก่อร่างสร้างความรักให้งอกงามในใจไม่รู้สิ้นสุด…
“คุณน่ารักมากคุณนท… น่ารักที่สุด… เท่าที่แกรนด์เคยเจอใครๆมา”
เสียงหวานทุ้มระบายความในหัวใจออกมาเป็นคำพูดที่คนฟังยิ้มเขิน… แกรนด์เอาแต่ส่งยิ้มให้นท… มองหน้าตาหวานๆนั่นอย่างประทับใจ… ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาที่พอเหมาะตรงกับหัวใจ แต่อะไรอะไรที่เป็นคุณนท ก็ดูจะพอดีกับความรู้สึกเธอไปเสียหมด…
เธอประทับใจคุณนททุกอย่าง… ประทับใจจนมองข้ามทุกความเป็นจริง เธอเห็นแต่เขาและเธอในปัจจุบันเท่านั้น…
อดีตจะเป็นอย่างไรไม่อยากรู้ อนาคตเป็นอย่างไรไม่สนใจ
มือน้อยในกำมือนท เปลี่ยนเป็นคว้าสองมือนั้นมาจับกุมไว้ … แกรนด์บีบมือนทหนักแน่น… สบสายตาเรียวที่ส่งประกายความสดใส... ส่งผ่านความรู้สึกในหัวใจ… ความรู้สึกแจ่มชัดที่กำลังบีบบังคับให้คนคนนี้อาจขาดใจตาย… หากต้องกลั้นเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้…
ดวงตาหวานซึ้งจ้องมองอีกคน… ล้นไปด้วยความรัก…
เพียงแต่มันเร็วไปนัก… หากจะเอ่ยคำนั้น
“คุณทำให้แกรนด์มีความสุขทุกวันทุกคืน ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่… คุณทำให้แกรนด์รู้สึกพิเศษ เหมือนตัวเองเป็นคนดีที่สุดในโลก… ด้วยสายตาคุณ สายตาที่คุณมอง…”
แกรนด์สารภาพความในใจออกมาเป็นคำพูดยาวเหยียด… เธอไม่อาจหาญพอจะบอกเขาว่ารัก… เพียงแต่มันก็ยากเย็นเกินไปหากจะเก็บงำทุกคำเอาไว้… อย่างน้อยๆ เธออยากให้เขารู้ว่าหัวใจเธอรู้สึกดีกับเขาแค่ไหน
“แกรนด์ชอบมีคุณใกล้ๆ… ชอบอยู่กับคุณ”
ความรู้สึกสุดท้ายถูกสารภาพออกไป… พร้อมดวงตาหวานซึ้งที่จับจ้องรอนท… รอ ว่าจะมีคำหวานใดให้หัวใจเธอได้เต็มตื้นหรือไม่…
โดยไม่ทันตั้งตัว… ใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากัน ก็ดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอด… แนบแน่น ใกล้ชิดจนได้ยินเสียงของหัวใจ… เสียงหัวใจนทเต้นดังไม่ต่างกับเธอนัก… และนั่นก็ทำให้คนโดนกอดต้องยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม… ยกแขนเรียวกอดตอบอย่างแนบแน่นไม่แพ้กัน…
แกรนด์ยิ้มหวานอยู่กับไหล่มนของคุณนท… ผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังทำให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่เจริญงอกงาม… ในหัวใจของเธอ
“นทพูดไม่ออก… แต่นทคิดเหมือนคุณ ทุกอย่าง”
เสียงเล็กกระซิบแผ่วเบา… และนั่นก็กำลังสร้างความมั่นคงในหัวใจเปี่ยมรักในอ้อมกอด… หัวใจที่กำลังยิ้มอย่างเบิกบาน… สดใสยิ่งกว่าดอกทานตะวันในท้องทุ่งยามบ่าย…
เธอรู้สึกเหมือนจุดพลุในหัวใจ… รู้สึกเหมือนความสุขสมหวัง กำลังเข้ามาทักทายหัวใจที่ไร้รักมาแสนนาน…
นทยิ้มบางๆ… ความอบอุ่นกำลังแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูความรู้ก… อุ่นใจแค่ไหน สุขใจแค่ไหน… ไม่มีใครรู้ว่ามันมากมายเท่าไร ที่ความสุขสมหวังกำลังเข้ามาเยือนในหัวใจดวงนี้…
หัวใจที่ไม่มีใครครอบครอง…
หัวใจที่รอให้มาจองสักที…
และอ้อมแขนนี้…
ที่รอจะกอดใคร…
รอจะซึมซับความอบอุ่นเข้าสู่หัวใจ
แล้วเธอก็เจอสักที…
สงสารพี่แกรนด์มาอ่านนี่..
สงสารแอปดาวร้ายรอแปป
สงสารพี่นทรอเรื่องถัดไป
ถ้าสงสารหนูก็อย่าลืมกันนะ555
รักนะจิบิ.
ปล การมานั่งหวานเลี่ยนกับ มสรดพก ทำให้รู้ตัวว่าตัวเองไม่ถนัดโรแมนติกเบย
และก็ไม่มีอารมณ์ร่วมด้วย. คือไม่เคยมีแบบนี้ ไม่เคยโดนรัก โดนรักเป็นไง ไม่เข้าใจ5555
แต่ดราม่าจะถนัดกว่า มั้ง.. หรอ ไม่รู้สิ
ปล 2 คุณไรท์คนไหนไปตจว. กลับมาด่วน คิดถึงพี่แกรนด์พี่นภละบ่องตง.
ปล 3 อีก40% ของ tbc จะถูกเสิร์ฟ เร็วๆนี้ค่ะ :)
#แล้วพบกันนะ ;)
ความคิดเห็น