คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เ ว้ น ว ร ร ค - 2 ( e n d )
โน โน๊ โนนะยังก่อน ตอนนี้ไม่พร้อมเปิดใช้
พักซ่อมแซมเป็นการใหญ่ ยังไม่อยากรับใครไว้ในหัวใจ
“...”
“เธอว่า วันข้างหน้า เธอจะรักพี่ไหม ?”
“คิดอะไรอยู่น่ะแอป”
น้ำเสียงติดๆขัดๆแบบประดักประเดิดจากคนตรงข้าม เรียกแอปเปิ้ลให้หลุดออกจากภวังค์สีชมพูจืดจางได้ฉับพลัน สายตาเฉยชาที่เคยมองผ่านเขาไป ก็ค่อยเลื่อนมาจ้องตรงที่เขาอย่างเฉยเมย สองสายตาสานสบกันอย่างไม่ต้องการคำพูดใดมาทำลายความเงียบงันให้หายไป... เขา ... เจ้าของเสียงนั้น ... ชายหนุ่มรูปงามที่นั่งตรงข้ามเธอมาเป็นเวลานับชั่วโมง กำลังจ้องเธอด้วยแววตาของคนที่มีเรื่องราวอะไรในใจนานับประการ...
“แอปไม่ได้คิด..”
แอปเปิ้ลโกหกคำโต ก่อนจะผลักดันรอยยิ้มเล็กๆไปให้เขาอย่างต้องการผ่อนคลายสถานการณ์ตึงๆนี่ให้มันเบาบางลงไป ...
แต่ใครว่าเธอไม่ได้คิด ... เธอกำลังคิด คิดถึงคนบางคนที่ต้องเจอหน้ากันทุกเช้า … แต่วันนี้ไม่ได้เจอ
“ผมดีใจที่วันนี้แอปมา...”
รอยยิ้มบางเบาของเขา ถูกนำมาใช้งานในเวลาและสถานการณ์ที่แสนเหมาะเจาะ … แค่ยิ้มนั้นเอง สีเทาเข้มก็ค่อยๆจืดจางจงไปด้วยสองรอยยิ้มของสองคนที่มีอดีตต่อกันมากมาย… อดีตที่ยังส่งผลมาถึงทุกวันนี้ ทุกวันที่หายใจ
“แอปก็ดีใจที่มา…”
มันไม่ใช่ความเจ็บ แต่ที่เป็นอยู่ทุกวันคือความหนักที่กดทับอยู่ในอก ไม่รู้จะยกจะย้ายมันหนีไปทางไหน
แอปเปิ้ลตอบและยิ้มให้เขาเบาๆแบบนั้น … ดวงตาสองคู่มองกัน ปล่อยให้ความเงียบงันคุยกัน ปล่อยให้ปัจจุบันรักษาแผลในหัวใจ
ที่ยังจด … ยังจำ ยังไม่หาย ยังไม่จางลงแม้จะผ่านมาเนิ่นนาน
เนิ่นนานที่คนสองคนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาทำลายความรู้สึกโหวงเหวงในอก…
“แอปมีใครหรือเปล่า ?”
“ผมหมายถึง ตอนนี้ แอปมีใครดูแลหรือยัง…”
สองคำถาม หนึ่งคำถาม จากคนหนึ่งคนที่อยู่ตรงหน้า … มันระส่ำระส่ายและตะกุกตะกักจนแอปเปิ้ลอยากจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียให้รู้แล้วรู้รอด คำถามของเขา สายตาของเขา ทุกความหมายที่สื่อสารผ่านสายตาของเขา … กำลังทำให้เธอรู้สึกกับบางสิ่งบางอย่าง … ที่ขาดหายไปและกำลังย้อนกลับมาใหม่ … ที่เต้นตึกตักอยู่ในอกในวินาทีสำคัญแบบนี้
“เอ่อ…”
ในสมองมันสับสนเวียนวนไปด้วยคำตอบสองอย่างที่ต่างกันสิ้นเชิง จนเธอไม่รู้ว่ามันจะสมควรไหมหากจะพูดไป …
ได้แต่ส่งเสียงเอ่ออ่าแทนคำตอบ … เธอไม่กล้าพูด ยิ่งเห็นสายตาจดจ้องของเขายิ่งไม่กล้าตอบรับหรือปฏิเสธอะไรทั้งนั้น
และคนรอคอยคำตอบก็ได้แต่ยิ้ม…
ยิ้มและรอ รอคำตอบที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของเราทั้งสองคนอีกครั้ง…
เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้
รออยู่ รอให้ความช้ำมันเบาบาง
หรือจางหายไป
ความเงียบงันและบ้านที่กว้างเกินกว่าจะอยู่คนเดียว ... กำลังทำคนแบบนทกระสับกระส่ายเพราะอยู่ไม่ถูกและไม่รู้จะทำอะไร
อะไรๆในบ้านที่เคยดูอบอุ่นและสดชื่น มันกลายเป็นร้อนรนและน่ารำคาญไปหมดเมื่อนทตกอยู่ในสภาพที่ไม่อาจหาคำตอบให้คำถามของตัวเองได้
นี่เธอหายไปไหนของเธอ แอปเปิ้ล…
“แอป… ไปไหนมา”
แต่แล้ว เมื่อตาได้เห็นหัวรถเลี้ยวเข้าบ้าน และหูได้ยินเสียงเครื่องยนต์ คนซังกะตายก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองวิ่งเร็วแค่ไหน … นทวิ่งตื๋อพริบตาเดียว พลางส่งเสียงสุดคอออกไปถามคนที่ยังไม่ทันจะย่างเท้าเข้าบ้าน … มือเกาะแน่นอยู่ที่กระโปรงหน้ารถอีกคนราวกับจะหยุดมันไว้ได้ด้วยสองมือ
“ไปไหนมาแอป…”
เสียงเหนื่อยปนหอบถูกส่งออกมาให้คนที่เพิ่งก้าวขาลงจากรถได้สักเสี้ยววินาทีต้องอมยิ้ม … ร่างเล็กสะบัดหลุดจากหน้ารถมายืนจังก้าหน้าเธอ มองจ้องกันด้วยสายตาเอาเรื่อง …
แอปเปิ้ลส่งยิ้มอ่อนๆให้คนที่ยังเต๊ะหน้าเข้มอยู่ใกล้ๆกัน แค่ระยะก้มมอง เราก็คงจะใกล้กันได้มากกว่าที่เคย…
“พี่นทว่าแอปมีอะไรเปลี่ยนไปไหม ?”
คำถามของแอปเปิ้ล รอยยิ้มแบบคนอารมณ์ดีที่ไม่ได้เห็นๆ… ทำคนที่กำลังหงุดหงิดลึกๆต้องตีคิ้วมาผูกกันไว้แน่นเพื่อแสดงออกว่าไม่เข้าใจ แต่ตาเรียวเล็กก็ไล่มองคนตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หาอะไรที่เปลี่ยนไปแบบที่อีกคนว่า…
“ไม่มีนี่ !”
เมื่อสายตาหยุดนิ่งสนิทที่สายตา … นทก็ปฏิเสธเสียงหลง สองตาเธอพิสูจน์แล้วอย่างชัดเจนว่าอีกคนยังคงเหมือนเดิม หุ่นทรงยังโช๊ะเด๊ะราวกับนางแบบเดินเลยแคทวอล์คออกมาอยู่ตรงหน้า หน้าตาก็ยังสวยจัดเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนไป … ชุดที่ใส่ก็ยังเป็นเดรสสีดำเรียบๆแต่ช่างสะดุดตาเหมือนที่เคยเห็นกัน … อะไรล่ะที่เปลี่ยนไป ?
อะไรล่ะ เธอหาไม่เจอ…
“ไม่มีหรอ …จริงหรอพี่นท”
แอปเปิ้ลอยากจะบอกอยากจะโพล่งออกไปเสียในวินาทีนี้ว่าเธอกำลังเปลี่ยนไปในทุกๆสิ่งทุกอย่างๆ … แต่ก็ทำเพียงยิ้มกริ่มคืนเท่านั้น
และนั่นยังคงทำให้พี่นทเต็มค้างไปด้วยความสงสัย หรี่ตาเรียวๆมองกันด้วยแววตาแห่งการสังเกตไม่วางตา
“แอปว่าแอปเปลี่ยนไปนะ”
แอปเปิ้ลว่าอย่างนั้น … ยังคงยิ้มกริ่ม ยังยืนยันจะเขย่าหัวใจของพี่นทให้รู้กันไป…
“เอ่อะ … ยังไงอ่ะแอป … เปลี่ยนยังไง !?”
พี่นทถาม แต่เรื่องอะไรเธอจะตอบ … ในเมื่อไอ้สิ่งที่เธอเปลี่ยนไปมันยังมีเวลาให้พี่นทได้สังเกต … มีเวลาอีกนาน อย่างน้อยๆ ก็จนจะตายจากกันไป
“ไม่รู้ ดูเอาเอง…”
นานหน่อย เธอจะรอไหม ?
เหนื่อยหน่อย แต่ก็ช่วยวัดความจริงใจ
“ก็มี… คนที่แอปให้เขาดูแลก็มี … คนที่แอปต้องดูแล ก็มี…”
สุดท้าย เธอก็กลั้นใจตอบเอาความจริงไปอย่างกำกวม … ประโยคยืดยาวทำแอปเปิ้ลไม่กล้าสบตาเขา … รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนผิดสัญญา รู้สึกว่าเธอเป็นคนไม่ดีที่ไม่รอเขาอย่างที่ปากเคยว่า
“เขาสำคัญกับแอปมากใช่ไหม ?”
เขาตอบกลับแอปเปิ้ล ถามกลับด้วยคำถามที่เค้นเอาคำตอบด้วยสายตาอ่านยาก … คำถามที่แอปเปิ้ลต้องถอนใจดังๆ และพยักหน้าอย่างยอมจำนน … เธอคงต้องยอมรับแล้ว นาทีนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจสำคัญไปกว่าคนที่ตามดูแลเธอมานานปี
ดวงตาที่เคยแวววาวจัดจ้าบัดนี้กลับหมองไปด้วยความรู้สึกผิดอัดแน่นในใจ สองมือบีบกันแน่นจนเจ็บไปหมด … แอปเปิ้ลได้แต่ตอกย้ำในใจว่าเธอไม่ดี แม้แต่หัวใจของเธอ ยังดึงมันให้รักให้รอเขาไม่ได้ …
ความจริงที่เธอเป็นมาตลอดกำลังทำเธอน้ำตาเอ่อ … มันจดจ่อรอจะไหล มันต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ไหว
“ผมดีใจนะ ที่แอปยอมเปิดใจรักใครสักที”
แต่แล้ว คำพูดของเขาก็ทำคนน้ำตาจะร่วงต้องเงยหน้าขึ้นมาฉับพลัน … ดวงตาแดงๆที่ร่ำๆจะร้องไห้เปลี่ยนแววเป็นฉงนและจ้องเอาที่เขาอย่างไม่คิดปิดบัง … น้ำตาหยดที่จวนจะไหลเหมือนจะย้อนกลับไป เมื่อเห็นเขายิ้มให้เธอทั้งปากทั้งตา ไม่มีร่องรอยหมองเศร้าสักนิด …ต่างจากเธอ
มือหนานุ่มของเขา ค่อยๆเลื่อนมากุมมือเธอเอาไว้ให้ได้รู้สึกดีในหัวใจ … สายตาอบอุ่นของเขา มันพากันมาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเธอ ด้วยแววตาของเพื่อน … เพื่อนที่แสนดี
“ผมรู้สึกผิดมาตลอดที่เป็นต้นเหตุทำให้แอปปิดกั้นตัวเองแบบนี้ ทุกครั้งที่ผมเจอแอปอยู่คนเดียว ผมรู้ว่ามันอ้างว้างเหลือเกิน แต่ผมช่วยอะไรแอปไม่ได้ มันทำให้ผมเฮิร์ทด้วยเหมือนกัน เศร้าไปด้วยเหมือนกัน ผมไม่เคยสบายใจเลยตั้งแต่วันที่ผมกับแอปต้องบอกลากันวันนั้น…”
ให้ตาย … แค่รอยยิ้มและประโยคยาวๆของเขา กำลังทำให้แอปเปิ้ลรู้สึกดีขึ้นมากมาย
“ถึงผมกับแอปจะรักกันไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นที่แอปจะต้องปิดตัวเองเพื่อรอผม … คนดีดีสำหรับแอปมีเยอะ … และวันนี้ผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น … ขอบคุณที่แอปยังรักยังเป็นห่วงผม และขอโทษสำหรับช่วงเวลาที่ทำให้แอปต้องขังตัวเองเอาไว้แบบนั้น”
แอปเปิ้ลพยักหน้าซ้ำๆ ความซาบซึ้งและรู้สึกตื้อตันในอก กำลังบิลท์ให้คนอ่อนไหวน้ำตาเอ่อ
มือหนานุ่มนั่นยังกุมอยู่ที่มือเธอ ดอกไม้สำหรับเขาที่เธอตระเตรียมมายังอยู่ใกล้เขาเป็นของแทนใจ…
“ผมดีใจที่แอปมีเขา … บอกเขาว่าผมขอบคุณ ที่กู้รอยยิ้มกลับมาให้แอปได้อีกครั้ง”
ยังคงตั้งมั่นที่จะยิ้ม … ยิ้มให้ผู้หญิงแสนดีตรงหน้า ผู้หญิงที่เขาเคยมอบให้แล้ว ทั้งหัวใจ
“โชคดีนะแอป…”
ขอเวลาหน่อย ขอเวลาหน่อย
ขอเว้นวรรคสักหน่อย
ยังพักฟื้นเพิ่งได้ไม่นาน…
“แอปเปิ้ล… ใจคอเธอจะไม่บอกพี่จริงๆใช่ไหม ?”
แอปเปิ้ลเดินยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข … สุดท้าย เธอก็เลือกที่จะปล่อยให้อดีตมันหลุดลอยไป เลือกที่จะตัดอกตัดใจจากคนที่ไม่ใช่ทั้งปัจจุบันและอนาคตของเธอ … เพื่อจะหันมาจับมือกับคนที่จะเป็นของของเธอนับแต่นี้ต่อไป …
เสียงพี่นทยังไล่หลังจะเอาคำตอบจากกันไม่ลดละ … แต่แอปเปิ้ลก็ยังยืนยันจะเดินหนีคำถามนั้น แล้วพาตัวเองเข้าห้องนอนที่ยกให้คนขี้เมาแถวนี้พักพิงอยู่ทุกคืน … แม้จะปิดประตูแล้ว แต่เสียงใสใสนั่นยังแว่วดังมาอย่างเอาเรื่อง …
เดาว่าคงกำลังจ้ำตามมาแน่ๆ ไม่ต้องสงสัย …
แอปเปิ้ลอมยิ้มเจ้าของเสียงนั้นที่โวยวายเป็นเด็กๆอย่างแสนเอ็นดู เธอทิ้งตัวเองลงบนเตียงหนานุ่มอย่างง่วงงุนเต็มที การตื่นเช้าออกไปเคลียร์เรื่องราวที่ค้างคาหัวใจ มันทั้งเติมพลังงานและดูดพลังงานจากเธอไปพร้อมๆกัน
“แอปเปิ้ล… ตื่นมาคุยกับพี่ก่อนน้า อย่าเงียบอย่างนี้สิ แล้วเมื่อกี๊ไปไหนมา ทำไมไม่ปลุกให้พี่ไปด้วยอ่า…”
เธอปิดเองที่ไม่ยอมล็อคห้องก่อนจะนอน..
และเสียงง๊องแง๊งที่ตามมารบกวนกันอยู่ข้างเตียงมันคงไม่ยอมเงียบลง ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้
“นอนซะพี่นท… ไม่งั้น แอปจะกินพี่นทแน่…”
แอปเปิ้ลส่งเสียงเข้มข่มขู่คนในอ้อมกอด ที่เพิ่งจะดึงลงมานอนข้างกันสดๆร้อนๆ … เพลียจนต้องหลับตาและรัดอีกคนที่ทำหน้าที่เป็นหมอนข้างเฉพาะกิจเอาไว้ … ความอบอุ่นที่เธอโหยหามาแสนนาน กำลังกล่อมแดดบ่ายๆให้อ่อนลงจนน่าหลับใหล เธอไม่แคร์หรอกว่าตอนนี้อีกคนจะเขินอายแค่ไหน ในเมื่อเธอรู้ ว่าอีกคนก็โหยหาและต้องการเธอไม่ต่างกัน
ร่างเล็กที่แสนอบอุ่น พลิกเข้ามาซุกในอ้อมอกเธออย่างเด็กขี้อ้อนคนหนึ่ง
“รักแอปจัง…”
เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน .. ก่อนที่มันจะเงียบหายไปพร้อมสติสัมปชัญญะที่วูบลงในวินาทีที่เธอหลับใหลไปทั้งวัน
โนโน๊ โนขอบายก่อน
ตอนนี้ไม่พร้อมเปิดใช้
พักซ่อมแซมเป็นการใหญ่
ยังไม่อยากรับใครไว้ในหัวใจ
HAPPYENDING:)
๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖
๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗
จบขรั่บ :')
มาแบบงงและกากขรั่บ แต่ก็ยังอัพให้ขรั่บบ
คิดถึงทุกคนนะขรั่บ !
อาทิตย์ที่แล้วกระผมมีเรื่องโคตรซวยขรั่บ มือถือหายขรั่บ
เศร้าขรั่บ เฮิร์ทมาตลอดวีคเลยขรั่บ
โว๊ยยย !พอเถอะ(ขรั่บ) แน๊ ! 5555555555555
เว้นวรรค ลงทั้งที่ยังไม่มีใครทายเพลงถูก
เชอะ งอนแล้ววว!!!
ไหนใครได้ไปดูคอน5678บ้างงง
ลูกไม้โคตรอยากไปอ่า แต่ติดภารกิจระดับชาติ
คือการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
(มันไม่ใช่ข้ออ้าง มันเป็นเหตุผล)
เสียใจ TT
ใครสงสารซื้อแผ่นดีวีดีส่งมาให้ที่บ้านได้นะ จะรอ
รักทุกคน จุ้บบบ
ฝันดีค่ะ :)
♥.
ความคิดเห็น