คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 Book Store
"มุก ... ฉันสงสัยว่ะ ผู้หญิงถ่อยเถื่อนเฝื่อนซกมกอย่างแกนี่มันมีอะไรดีวะ ทำไมพี่พราวถึงได้เลือกแก ไม่เข้าใจจริงๆ = ="
แอปเปิ้ลแทบจะลมจับเมื่อหลวมตัวเข้ามาในหอพักมหาวิทยาลัยขนาดเท่ารูหนูของมุก ... และซิลวี่ ตลอดเวลาเกือบๆสิบห้านาทีที่ย่างเท้าขึ้นมา แทบไม่มีที่ใดเลยที่จะว่างพอสำหรับการทิ้งตัวลงนั่ง แอปเปิ้ลเดินไปเร่งพัดลมที่ติดอยู่บนเพดานให้หมุนเร็วจี๋จนพอใจ ห้องอับๆแบบนี้ ให้เธอมาอยู่ เธอคงยอมตาย
สงสารซิลวี่ เพื่อนรักที่ซวยสุดๆ ต้องมาอยู่ในห้องรกรกกับไอ้มุกแบบนี้...
ทั้งๆที่ระบบการจัดหอพัก ก็เป็นการจับสลากซึ่งมีโอกาสน้อยมากที่จะมาโป๊ะเช๊ะที่คู่นี้ แต่คงเป็นเพราะบุญพาวาสนาส่ง ... พระเจ้าเลยนำพาทั้งมุกทั้งซิลวี่ให้มาร่วมเรียงเคียงหมอน นอนหอเดียวกัน เรียนคณะเดียวกัน แยกกันยังไงก็แยกไม่ออก !
"ฉันดีนะ ... ดีมากเลยด้วย"
มุกแย้งขึ้นมาอย่างมั่นใจ แต่ไม่ยอมบรรยายสรรพคุณมั่วซั่วของตัวเองให้เพื่อนรักได้รับรู้ ... ตาตี่และมือน้อยยุ่งวุ่นวายอยู่กับเจ้าไอแพด พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะล้มไฮสกอร์ของซิลวี่ที่เล่นเอาไว้เสียสูงลิ่ว สิ่งที่ไอ้เพื่อนมุกกำลังเป็นทำแอปเปิ้ลโคลงหัวไปมาจนแทบหลุด อยากจะรู้ว่าชีวิตไอ้มุกนี่มันมีอะไรบ้าง นอกเหนือจากเกมส์ กิน และก็ ... เกิร์ล
ไม่เห็นมันจะมีอะไรดีเลย ...
"หรือแกให้ทองพี่พราวตอนขอคบ ..."
ยิ่งมองนานๆยิ่งสงสัย แอปเปิ้ลเลยถามมุกออกไปอย่างนึกฉิว ... แน่นอน คำถามของแอปเปิ้ลทำเอามุกเงยหน้าขวั่บ จมูกรั้นยู่เข้าหากันจนหน้าง้ำ มือขวาของมุกเงื้อไอแพดขึ้นเตรียมจะขว้างใส่หัวเพื่อนรักเต็มที่
"คนอย่างฉันไม่ต้องให้ทอง ... เพราะใจที่ฉันให้เจ๊อ่ะ มันแพงกว่านั้นมากว้อยย !"
"อ๊วกกกกกกกกก .... !!!!!!!"
ไม่ต้องรอให้แอปเปิ้ลอ๊วก ... เพื่อนรักอีกคนหนึ่งก็ดีดตัวผลุงขึ้นจากเตียง มาส่งเสียงโอ๊กอ๊ากข้างหูมุกอย่างรู้จังหวะดี ... ซิลวี่ดันหัวมุกจนแทบจะทิ่ม ก่อนเธอจะลุกอ้อมเตียงไปหาแอปเปิ้ลที่นั่งหัวเราะคิกคักชอบใจอยู่ใกล้ๆ ... ซิลวี่ สาวผิวเข้มเคยอวบ ที่ตอนนี้กลายเป็นสาวสวยสะพรั่ง ... เจ้าของใบหน้าคมเข้มและหุ่นเชพบ๊ะเกินใคร เอนซบไหล่สูงๆของก่อนจะงีบหลับลงกับไหล่นั้นอย่างสนิทใจ สองแขนเรียวๆคล้องรอบแขนแอปเปิ้ลราวกับจะยึดเพื่อนรักให้หยุดนิ่งอยู่ตรงนี้ไม่หนีไปไหน
"วางไอแพดลงเดี๋ยวนี้เลยนังมุก..."
ซิลวี่เอ่ยสั่งตัวแสบเสียงล่องลอย ...
ไม่น่าเชื่อ ... ว่านั่นจะมีอำนาจพอให้มุกเก็บไอแพดลงได้ แต่ก็ด้วยความฟึดฟัดเต็มที
แอปเปิ้ลหัวเราะเต็มเสียง มุกเหมือนเด็กอีกแล้ว ... เหมือนเด็กห้าขวบที่ยังต้องดื่มนทจากขวด เด็กห้าขวบที่เลี้ยงให้ตาย ยังไงก็ไม่โต !
ซิลวี่เหมือนคนลำเอียงที่รักแต่แอปเปิ้ล เธอไม่สนใจหน้าง้ำๆของเพื่อนมุกแม้แต่น้อย เอาแต่รั้งแขนของแอปเปิ้ลไว้ รำพึงกับแขนนุ่มๆของเพื่อนเบาๆ เธอคิดถึงบรรยากาศอบอุ่นของเราสามคน จับใจ...
"คิดถึงตอนเด็กๆเนอะ นี่ถ้าแกมาเรียนที่นี่กับฉันซะก็ดี..."
.
.
เขาว่ากันว่า ...
'คนเรามักยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่เรารัก ... เพียงเพื่อไม่ให้คนรัก เปลี่ยนใจ ไปจากเรา'
เธอเคยปฏิเสธมันตลอดมา ให้ความเห็นว่าไร้สาระ แน่นอน ! ใครที่ไหนจะเปลี่ยนตัวเองได้ขนาดนั้น ไม่มีทาง ยังไงที่สุดแล้วคนเราก็ยังต้องเป็นตัวของตัวเองอยู่วันยังค่ำ...
แต่สิ่งที่แอปเปิ้ลกำลังทำอยู่ในตอนนี้ มันทำให้แอปเปิ้ลรู้ ว่าตัวเองน่ะ โคตรจะคิดผิด...
เมื่อสำเหนียกได้ว่าเธอยืนอยู่กลางร้านหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ... ในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุง เซ็นทรัลเวิลด์
ก็ตั้งแต่ไอ้มุกรับสายแฟน แล้วก็ร้อนรนกระโจนมาดึงซิลวี่ออกจากไหล่ จากนั้นก็ป้อนข้อมูลสดใหม่เข้าหัว ข้อมูลที่ทำเอาเธอออกจากหอพักมันแทบไม่ทัน !
'วันนี้เจ๊ไปหานิยายแปลอ่าน... เจ๊บอกไปเซนทรัลเวิลด์'
'แล้วแกมาบอกฉันทำไมล่ะมุก = ='
'เผื่อแกยังไม่รู้นะไอ้น้องแอป ... พี่นทน่ะ แฟนพันธุ์แท้บีทูเอสเซนทรัลเวิลด์เลยสิบอกให่ !'
เลยทำให้คนโคตรขี้เกียจอ่านหนังสือ โคตรขยาดตัวอักษรอย่างเธอ แทบจะพุ่งเข้าร้านหนังสือใหญ่เว่อร์ๆนี่แทบไม่ทัน ... เธอหวังเต็มเปี่ยมว่าจะได้เจอพี่นท ในสถานการณ์ที่ดูจะคล้ายๆ 'ตั้งใจให้บังเอิญ' อย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
แต่พอเข้ามาแล้ว แอปเปิ้ลก็ต้องสะอึก ... สามชั้นสำหรับร้านหนังสือแห่งนึง !
มันมากไปป้ะเนี๊ยะ !!!!!!!!!!!!!!
"ไม่ทราบสนใจรับเป็นหนังสือประเภทไหนครับ..."
เสียงหวานนุ่ม ที่ดูล้นไปด้วยความเอาใจใส่ของพนักงานประจำสาขาคนหนึ่ง ... ถีบแอปเปิ้ลให้กระเด็นออกจากโลกส่วนตัวได้สุดแรง ! แมกกาซีนอินดี้ที่เธอหยิบมาถือไว้เท่ๆแทบจะหลุดออกจากมือ แอปเปิ้ลหันไปทางต้นเสียงด้วยสีหน้าเก้อๆ ... จนได้พบเข้ากับพนักงานหนุ่มที่อยู่ในชุดเครื่องแบบเรียบร้อย ยืนค้อมตัวยิ้มหวานอยู่ใกล้ๆ
แอปเปิ้ลยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ... เธอจะตอบได้ยังไงล่ะว่าสนใจหนังสือประเภทไหน ! เธอไม่ได้สนใจหนังสือเลยสักนิด
"โหยพราว ... อ่านหมดทั้งเชลฟ์แล้วจริงอ่ะ ? เก่งจัง"
นทชมเพื่อนสาวเปาะ หลังจากที่พราวเดินวนรอบเชลฟ์นิยายแปลแล้วยังไม่เจอที่ถูกใจ จนต้องสารภาพว่าเคยผ่านตามาหมดแล้ว ... ร่างเล็กก้าวตามเพื่อนสาวไปห่างๆ กับความรู้สึกคุ้นเคยที่มีต่อร้านหนังสือแห่งนี้ ร้านหนังสือที่ทำให้คนไม่เคยอ่านหนังสืออย่างเธอ แทบจะติดหนังสืองอมแงม
ทั้งหมดมันเริ่มขึ้นที่พราว ... พราวที่เริ่มอ่านวรรณกรรมเชคสเปียร์ฉบับภาษาไทยแทนหนังสือเรียนตั้งแต่ตอนมัธยมปลาย หลังจากนั้น หนังสือแปลทั้งหลายแหล่ก็กลายเป็นของสะสมของพราวจนเต็มห้อง หนักเข้า จนเธอที่เป็นเพื่อนสนิทสุดๆต้องกลายเป็นเพื่อนอ่านด้วยการพาพราวตะลอนๆไปแทบทั่วกรุงเทพ และเมื่อต้องรอพราวเลือกนานๆแบบครั้งนี้ เธอก็เผลอหยิบหนังสือเหล่านั้นมาอ่านไปด้วย ... สุดท้าย ก็กลายเป็นเหยื่ออันโอชะของพราวไปอีกคน
แล้ววันนี้เธอก็มีเพื่อนสนิทเป็นร้านหนังสือทุกแห่งในประเทศไทย ... โดยเฉพาะร้านหนังสือไซส์เบิ้มนี่ด้วย ที่ทั้งอยู่ใกล้บ้านพี่หมอ และมีหนังสือนานาชนิดครอบคลุมกว่าที่ไหนๆ ทุกวันนี้ นทก็มีหนังสือเป็นดั่งผู้รับฟังปัญหาในใจ และเป็นหน้ากากที่ช่วยกันเธอออกจากโลกภายนอก
"นทไม่ต้องซื้อนะ อยากอ่านเล่มไหนบอกพราวก่อน เดี๋ยวพราวไปดูที่บ้านให้" พราวหันมายิ้มบอกนท ด้วยสุ้มเสียงของคนใจดี ... ก่อนที่ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรจะค้อมลงมองหนังสือชั้นล่างสุด แล้วจมดิ่งสู่โลกแห่งตัวหนังสือต่อไป ... พราวเป็นผู้หญิงที่หน้าตาจัดว่าจิ้มลิ้มน่ารัก แถมยังมีเสน่ห์ที่รอยยิ้มสดใส พ่วงด้วยรูปร่างสะโอดสะองและส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรที่สะดุดตาใครๆให้ต้องเหลียวหลัง เวลาเดินคู่กับนท เปรียบให้เห็นภาพชัดๆก็ไม่ต่างจากเสาไฟฟ้าและหลักกิโลที่บังเอิญถูกยกมาวางคู่กันแถวริมทางชนบท
แต่เธอกับนทก็คบกันมายืดยาว สนิทกันมาตั้งแต่ตัวเท่าๆกัน เริ่มแต่มัธยมต้น อยู่วงโยธวาทิตด้วยกัน มัธยมปลายก็เรียนในโรงเรียนเดียวกัน มาแยกกันเอาก็เมื่อสามปีที่แล้วตอนขึ้นมหาวิทยาลัย แต่ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นก็ไม่ได้จางหายไป อาจขาดการติดต่อกันไปบ้าง แต่ทุกวันนี้เจอกันทีไรก็ยังต่อติดเหมือนเดิม
อาจเพราะชอบอะไรคล้ายๆกัน อ่านหนังสือเหมือนกัน เล่นดนตรีเหมือนกัน ...
"นทไปดูแมกกาซีนนะ อยากอ่านกราเซีย" นทสะกิดบอกพราว ... ก่อนจะแยกจากมุมนี้ไปอีกทาง มือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบไอพอดขึ้นมาเปิดเพลงฟัง มันเป็นเรื่องปกติของเธอที่จะปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกด้วยวิธีนี้ ปิดหูด้วยเพลง ปิดตาด้วยหนังสือ ปิดโอกาสเสวนากับใครๆในช่วงเวลาที่อยากอยู่คนเดียว
กลุ่มกระดาษอาร์ตมันขนาดกว้างกว่าเอสี่ประมาณสองเซนติเมตร อยู่ในมือนทที่พลิกมันไปแต่ละหน้ากระดาษอย่างทนุถนอม เธอไล่เรียงเก็บทุกตัวอักษรซึมเข้าสู่สมอง ใบหน้านิ่งสนิทซึมลงและซึมลงเข้าเรื่อยเมื่อเจอถ้อยคำที่ตรงใจ ... ใจเธอสั่นไหว มันถูกกระทบกระเทือนด้วยคำอันมีอิทธิพลในหน้ากระดาษเหล่านี้
มันโดนใจ มันกระแทกใจ ... จนนทต้องปิดหน้าหนังสือนั้นลงแล้ววางมันไว้ตามเดิม
คอลัมน์ประจำที่เคยหวานแหววมาตลอด วันนี้กลับเขียนถึงเรื่องรักร้างที่ช่วยตอกย้ำสภาพย่ำแย่ของหัวใจเธอได้เป็นอย่างดี ราวกับรู้ว่าคนอ่านประจำคนนี้กำลังขาดแคลนความรักมาหล่อเลี้ยงหัวใจ ... มันไม่สนุกนักกับการต้องอยู่คนเดียว ยากเย็นด้วยซ้ำ ที่ต้องทำอะไรลำพัง เหนื่อยหนักเหลือเกิน ที่ต้องฝืนอ่านช็อตโน้ตเดิมๆที่รังแต่จะสร้างรอยแผลลึกในหัวใจ ... วันนี้เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กที่อ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมที่เคยมีอ้อมแขนแข็งแรงอันเดิมปกป้องอีกต่อไปแล้ว
นทคนนี้ จวนเจียนจะแตกสลายเต็มที
"พี่นท เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ?"
จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหูพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นที่โอบรอบไหล่ทั้งสองข้าง ... ปลุกนทให้ตื่นลืมตาขึ้นมามองด้วยความตกใจ และภาพที่เห็นชัดๆในระยะโคลสอัพตรงหน้าก็ทำให้นทต้องเบิกตากว้างขึ้นอีก ... ใบหน้าสวยจัดของยัยเด็กตัวแสบคนนั้น !
"เฮ้ย !"
นทร้องเฮ้ยดังอย่างลืมตัว แทบจะกระเด้งออกทันทีที่ร้องสุดเสียง ... ดังจนคนมาใหม่อย่างแอปเปิ้ลต้องขมวดคิ้วแน่นแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาจุ๊ปากพี่นทเอาไว้ ขาเล็กๆถอยห่างแอปเปิ้ลสามก้าวอย่างผวา ! อย่างจะร้องโวยวายให้ดังที่สุดถ้าทำได้ !
"เธอสะกดรอยตามฉันมาหรือไงเนี่ย !"
คราวนี้เป็นแอปเปิ้ลที่สะดุ้งบ้าง เมื่อได้ยินประโยคถัดมาที่ดังออกมาจากปากพี่นท ... ประโยคที่ดูคลับคล้ายคลับคลาความจริงจนแอปเปิ้ลต้องเงียบไปเพื่อตั้งหลัก หนึ่งก้าวถอยหลังเพื่อพินิจคำตอบและสีหน้าที่ดูสมจริงที่สุด
"มะ ...ไม่ใช่นะพี่ นี่มันที่สาธารณะ แอปจะตามพี่มาทำไมเล่า บู่ๆ หลงเตงไปแล่ว !" เลยได้คำปฏิเสธที่สุดแสนจะชัดเจนว่าขี้โม้มาแทน แอปเปิ้ลทำท่าขึงขังแต่มันก็ดูเป็นจริงแค่ 10% ... ส่วนอีก90% ที่เหลือคืออาการกลบเกลื่อนแทบทั้งหมด คนที่รู้ตัวแน่ชัดว่าโดนยัยเด็กแสบทำพฤติกรรมคลับคล้ายคลับคลาว่าสะกดรอยตาม ก็ได้แต่โคลงหัวไปมาอย่างอ่อนใจ บ้าบอคอแตกจริงๆ ยัยเด็กคนนี้
"โอเค เชื่อ" นทยกสองมือขึ้นเพื่อแสดงออกว่ายอมแพ้ บอกกล่าวคำที่ดูจะตรงข้ามกับใจให้แอปเปิ้ลได้สบายใจ และนั่นก็ทำให้แอปเปิ้ลยิ้มออกมาได้อย่างน่ามอง ... เมื่อสายตาไปหยุดนิ่งอยู่ที่รอยยิ้ม นทอยากจะละสายตาแต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะขึงตาดุดุใส่แต่ก็ทำไม่เป็น ชาวูบไปทั้งเนื้อทั้งตัวโดยหาสาเหตุไม่ได้
"พี่นท ... แอปอยากกินเค้ก ว่างไปเป็นเพื่อนกันหน่อยไหม ?"
ตอนสั้น ๆ ซึน ๆ อึน ๆ กาก ๆ 55555555.
กับบทน่ารักของคุณเพื่อนมุก คุณแอป และซิลวี่ :')
ลูกไม้จะมานั่งปั่นฟิคไว้ตลอด
เพราะลูกไม้เข้าใจเวลาใครอยากจะอ่าน
^__________________^
ตอนนี้มันอาจจะไม่สนุกโดนใจ , แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนนะคะ
มั๊วะะะ >3<
" Ps. HPY VALENTINE ♥ "
ความคิดเห็น